Gezondheid
alle pijlers
Overthinking
vrijdag 28 februari 2014 om 20:11
Hi everybody,
Zoals ik al vaker heb vertelt zit ik sinds vorig jaar op het MBO. Ik heb hier veel moeite mee (gehad). Ik kreeg vanaf het begin last van buikpijn, ik miste mijn oude vrienden heel erg, die bijna allemaal nieuwe vrienden hebben, waardoor we elkaar veel minder spreken dan vroeger. (sorry ik praat nu in het verleden en het heden..)
In mijn klas heb ik met niemand een 'klik'. Iedereen is wel anders dan mij, ze luisteren andere muziek, gaan best veel uit, drinken ook, roken, dat doe ik allemaal niet.
Vanaf het begin voelde ik me best eenzaam, ik was verdrietig, en snapte niet dat ik geen nieuwe vrienden kon krijgen. Nu heb ik het geaccepteerd, en gaat het wel beter.
Het probleem is; sinds ik op deze school zit maak ik me heel druk om dingen die ik zeg. Ik kan nu even geen voorbeeld bedenken, maar het zijn niet echt hele belangrijke dingen.
Sinds een maand zit ik op stage, en wordt het alleen maar erger. Ik kan me dan gewoon 2 dagen druk maken, en dan ook echt continu. Bijvoorbeeld laatst zei ik tegen een collega, die ik niet super goed ken; Ben je hier nu alweer!? Ik zei het gewoon met een lach enzo, en ze antwoordde ook gewoon grappig, maar ik dacht gelijk; waarom zei ik dit? Dan maak ik me daar de rest van de middag druk om. Daarna vergeet ik het weer, omdat ik weer wat anders heb om me druk over te maken.. (ik heb bijvoorbeeld ook telefoondienst op stage, en soms doe ik het niet goed, en krijg ik daar feedback over. Soms kan ik daar dan ook wel mee zitten. Ik probeer het namelijk echt goed te doen, maar blijkbaar toch niet goed genoeg.)
Vandaag werd ik daar best verdrietig van, ik bedacht me maar gewoon dat ik helemaal niet meer moet praten, zo kan ik ook niks verkeerds zeggen.
Ik mis mijn oude school ook gewoon, vertrouwde leraren, fijne lessen, leuke vriendinnen..
Hebben hier meer mensen last van (gehad)?
Misschien dat dit met volwassen worden te maken heeft, maar ik word er echt gek van! Ik wil me niet overal druk om maken, maar ik kan het gewoon niet laten..
Zoals ik al vaker heb vertelt zit ik sinds vorig jaar op het MBO. Ik heb hier veel moeite mee (gehad). Ik kreeg vanaf het begin last van buikpijn, ik miste mijn oude vrienden heel erg, die bijna allemaal nieuwe vrienden hebben, waardoor we elkaar veel minder spreken dan vroeger. (sorry ik praat nu in het verleden en het heden..)
In mijn klas heb ik met niemand een 'klik'. Iedereen is wel anders dan mij, ze luisteren andere muziek, gaan best veel uit, drinken ook, roken, dat doe ik allemaal niet.
Vanaf het begin voelde ik me best eenzaam, ik was verdrietig, en snapte niet dat ik geen nieuwe vrienden kon krijgen. Nu heb ik het geaccepteerd, en gaat het wel beter.
Het probleem is; sinds ik op deze school zit maak ik me heel druk om dingen die ik zeg. Ik kan nu even geen voorbeeld bedenken, maar het zijn niet echt hele belangrijke dingen.
Sinds een maand zit ik op stage, en wordt het alleen maar erger. Ik kan me dan gewoon 2 dagen druk maken, en dan ook echt continu. Bijvoorbeeld laatst zei ik tegen een collega, die ik niet super goed ken; Ben je hier nu alweer!? Ik zei het gewoon met een lach enzo, en ze antwoordde ook gewoon grappig, maar ik dacht gelijk; waarom zei ik dit? Dan maak ik me daar de rest van de middag druk om. Daarna vergeet ik het weer, omdat ik weer wat anders heb om me druk over te maken.. (ik heb bijvoorbeeld ook telefoondienst op stage, en soms doe ik het niet goed, en krijg ik daar feedback over. Soms kan ik daar dan ook wel mee zitten. Ik probeer het namelijk echt goed te doen, maar blijkbaar toch niet goed genoeg.)
Vandaag werd ik daar best verdrietig van, ik bedacht me maar gewoon dat ik helemaal niet meer moet praten, zo kan ik ook niks verkeerds zeggen.
Ik mis mijn oude school ook gewoon, vertrouwde leraren, fijne lessen, leuke vriendinnen..
Hebben hier meer mensen last van (gehad)?
Misschien dat dit met volwassen worden te maken heeft, maar ik word er echt gek van! Ik wil me niet overal druk om maken, maar ik kan het gewoon niet laten..
vrijdag 28 februari 2014 om 20:48
Vroeger was het je eerste zorg dat je een leuke tijd had en nu hoe je bij je vrienden overkomt, zo lijkt het.
Als je heel jong bent dan zijn er altijd mensen die om je heen; dat hoef je niet te verdienen. Ze zijn er gewoon en zullen je niet links laten liggen (want je bent nu eenmaal kind), maar naarmate je ouder wordt merk je dat ze je steeds meer loslaten en dat niemand zich meer verplicht voelt. Je maakt keuzen en zoekt mensen die bij je passen. Onzekerheid is heel gewoon want het wordt steeds meer menens.
Als je je daarbij vaak verward en eenzaam voelt (tot op zekere hoogte normaal) en veel stress en ongerustheid ervaart dan kan je het beste hulp vragen. Misschien kan de huisarts je doorverwijzen.
Als je heel jong bent dan zijn er altijd mensen die om je heen; dat hoef je niet te verdienen. Ze zijn er gewoon en zullen je niet links laten liggen (want je bent nu eenmaal kind), maar naarmate je ouder wordt merk je dat ze je steeds meer loslaten en dat niemand zich meer verplicht voelt. Je maakt keuzen en zoekt mensen die bij je passen. Onzekerheid is heel gewoon want het wordt steeds meer menens.
Als je je daarbij vaak verward en eenzaam voelt (tot op zekere hoogte normaal) en veel stress en ongerustheid ervaart dan kan je het beste hulp vragen. Misschien kan de huisarts je doorverwijzen.
