Gezondheid
alle pijlers
Pijn in buik op zondagavond
zondag 6 januari 2013 om 13:08
Eigenlijk kan mijn onderwerp op diverse pijlers. Werk, psyche en gezondheid. Ik heb namelijk sinds een maand of 2 iedere zondagavond pijn in mijn buik. En ik weet waardoor het komt. Ik heb geen zin om naar mijn werk te gaan.
Ten eerste omdat het extreem druk is. Ik werk er nu bijna 24 jaar, eind van het jaar en begin van het jaar is het altijd erg druk, dat ben ik gewend. Maar nog nooit heb ik al die jaren zo'n gekkenhuis meegemaakt. Ik ben een week vrij geweest. Een andere collega die hetzelfde aandachtsgebied heeft, was de afgelopen week ook vrij. Ik weet dat er in onze inbox 1100 mailtjes staan. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. En dan laat ik de gewone post nog maar even buiten beschouwing.
Ten tweede is de sfeer al een tijdje niet goed. Heb hier al eerder over geschreven. Er zijn mensen die sommige werkzaamheden niet willen doen en deze vervolgens ook niet doen. Gevolg is dat een paar collega's de rommel op kunnen ruimen. Ik probeer me daar minder van aan te trekken en probeer soms ook gewoon dingen niet te doen. Maar ja...zo zit ik niet in elkaar. Ik krijg salaris om te werken en dat doe ik ook gewoon. Ook de werkzaamheden die ik niet zo leuk vind, dat hoort er nu eenmaal bij. En als het druk is, kan ik gewoon niet een half uur achterover zitten om lekker te kletsen. Ik overdrijf het soms: ik neem geen lunchpauze. Stom natuurlijk, want ik heb er gewoon recht op. Maar toch.
Vorig jaar heb ik bijna 10 maanden minder gewerkt vanwege een dubbele depressie en ik zat tegen een burn out aan. Als ik zo doorga, ben ik bang dat het zich gaat herhalen dit jaar en dat wil ik gewoon absoluut niet.
En praten met de leidinggevende werkt niet helaas. De zaken die spelen zijn al zo vaak aangegeven. Door mij, maar ook door andere collega's. Elke keer zegt onze leidinggevende dat hij ermee bezig is, maar anderhalf jaar later is er nog niks veranderd. Ook hebben we diverse workshops gevolgd over de problemen. Iedereen zegt dan braaf ja en amen, maar er verandert in de praktijk niks.
Hoe kan ik er nu voor zorgen dat ik in ieder geval die zondagavonden zonder buikpijn doorbreng? Dat ik minder aan mijn werk denk als ik vrij ben?
Ten eerste omdat het extreem druk is. Ik werk er nu bijna 24 jaar, eind van het jaar en begin van het jaar is het altijd erg druk, dat ben ik gewend. Maar nog nooit heb ik al die jaren zo'n gekkenhuis meegemaakt. Ik ben een week vrij geweest. Een andere collega die hetzelfde aandachtsgebied heeft, was de afgelopen week ook vrij. Ik weet dat er in onze inbox 1100 mailtjes staan. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. En dan laat ik de gewone post nog maar even buiten beschouwing.
Ten tweede is de sfeer al een tijdje niet goed. Heb hier al eerder over geschreven. Er zijn mensen die sommige werkzaamheden niet willen doen en deze vervolgens ook niet doen. Gevolg is dat een paar collega's de rommel op kunnen ruimen. Ik probeer me daar minder van aan te trekken en probeer soms ook gewoon dingen niet te doen. Maar ja...zo zit ik niet in elkaar. Ik krijg salaris om te werken en dat doe ik ook gewoon. Ook de werkzaamheden die ik niet zo leuk vind, dat hoort er nu eenmaal bij. En als het druk is, kan ik gewoon niet een half uur achterover zitten om lekker te kletsen. Ik overdrijf het soms: ik neem geen lunchpauze. Stom natuurlijk, want ik heb er gewoon recht op. Maar toch.
Vorig jaar heb ik bijna 10 maanden minder gewerkt vanwege een dubbele depressie en ik zat tegen een burn out aan. Als ik zo doorga, ben ik bang dat het zich gaat herhalen dit jaar en dat wil ik gewoon absoluut niet.
En praten met de leidinggevende werkt niet helaas. De zaken die spelen zijn al zo vaak aangegeven. Door mij, maar ook door andere collega's. Elke keer zegt onze leidinggevende dat hij ermee bezig is, maar anderhalf jaar later is er nog niks veranderd. Ook hebben we diverse workshops gevolgd over de problemen. Iedereen zegt dan braaf ja en amen, maar er verandert in de praktijk niks.
Hoe kan ik er nu voor zorgen dat ik in ieder geval die zondagavonden zonder buikpijn doorbreng? Dat ik minder aan mijn werk denk als ik vrij ben?
zondag 6 januari 2013 om 14:18
quote:Daantje1970 schreef op zondag 06 januari 2013 13:27 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="pilou in "Pijn in buik op zondagavond"" class="messagelink">pilou schreef op 06 januari 2013 @ 13:26</a>:</b>
[...]
Dat vind ik ook wel bijzonder ja...</div></blockquote>Nogmaals: waarom zou de rest wel vrij kunnen nemen (inclusief de leidinggevende) en ik niet?
Heeft de rest ook buikpijn op zondagavond? Waarschijnlijk niet... Als jij zo zit met de achterstand kan je maar één ding doen: geen vrij nemen. Of het proberen los te laten. De rest doet dat laatste waarschijnlijk....
Balen dat je je zo rot voelt, probeer wat meer aan jezelf te denken!
[...]
Dat vind ik ook wel bijzonder ja...</div></blockquote>Nogmaals: waarom zou de rest wel vrij kunnen nemen (inclusief de leidinggevende) en ik niet?
Heeft de rest ook buikpijn op zondagavond? Waarschijnlijk niet... Als jij zo zit met de achterstand kan je maar één ding doen: geen vrij nemen. Of het proberen los te laten. De rest doet dat laatste waarschijnlijk....
Balen dat je je zo rot voelt, probeer wat meer aan jezelf te denken!
anoniem_129181 wijzigde dit bericht op 06-01-2013 14:26
Reden: App is lekker bezig
Reden: App is lekker bezig
% gewijzigd
zondag 6 januari 2013 om 14:58
@Diaantje, ik denk echt dat het goed voor je kan zijn om nog eens terug te gaan naar die psycholoog die je geholpen heeft met je depressie.
Het is niet de bedoeling dat je je zo rot voelt over je werk, zeker niet als je de inhoud wel leuk vindt, dus kijk eens of de psycholoog je ook hiermee denkt te kunnen helpen.
Het is niet de bedoeling dat je je zo rot voelt over je werk, zeker niet als je de inhoud wel leuk vindt, dus kijk eens of de psycholoog je ook hiermee denkt te kunnen helpen.
zondag 6 januari 2013 om 15:10
Ik denk dat je wat minder hard moet rennen voor je baas. Ik zie het wel vaker gebeuren: mensen die structureel overwerken om het werk af te krijgen, terwijl ze al tijden bij de leidinggevende aangeven dat er een personeelslid bij moet komen omdat er gewoon te veel werk ligt voor het aantal personeel dat er is. Door over te werken krijgen ze het werk af en ziet de leidinggevende geen noodzaak om extra personeel in dienst te nemen. Een vrije dag opnemen is lastig, want dan weten ze dat ze de ander opzadelen met een hoop werk, worden ze toch nog gebeld en zien ze al op tegen de enorme berg met werk die de dag erna voor hun klaar ligt. Ik denk dat jouw baas pas echt iets gaat ondernemen/luisteren als jij een stapje terug doet en gewoon de uren werkt die je moet werken en lunchpauze neemt. Als je op deze manier verder gaat heb je straks weer een burn-out.
zondag 6 januari 2013 om 15:16
quote:Daantje1970 schreef op 06 januari 2013 @ 13:47:
Ik probeer ook op zondagavond wat afleiding te zoeken. Het begint echter wanneer ik me klaar ga maken om naar bed te gaan. En ja...kan dat moment wel uitstellen, maar wil ook bijtijds naar bed.
Ik weet dat ik moet proberen te relativeren en soms lukt dat ook wel, maar helaas niet altijd. Nou ja...eerder niet dan wel. Ik ga jullie tips uitprinten en gewoon constant lezen. Op mijn werk zelf zou ik graag gigantische oogkleppen op doen, zodat ik de rest niet meer kan zien.
Lunchpauze, ja ik ga het echt proberen, ik moet het gewoon doen. Wel ga ik tegenwoordig samen met wat andere niet-rokers tegenwoordig ook 5 of 10 minuten pauze nemen. De rokers doen dat, dus mogen wij het ook. Maar ja...waar praat je dan over? Over het werk.
Gek genoeg was het altijd standaard om de laatste 2 maanden van het jaar over te werken, dat werd vanaf het begn van het jaar als zo ingeroosterd. Onze nieuwe leidinggevende (zit er nu anderhalf jaar) vind dat overwerk vrijwillig moet zijn en roostert dat niet in. Gevolg is dat een paar mensen (ja, ook ik dus) een aantal keer op hun roostervrije dag thuis gewerkt heeft en de rest niet. Daar ben ik inmiddels mee gestopt, ik vind dat we dat gewoon allemaal moeten doen.
Mindfullness heb ik wel eens over nagedacht, assertiviteitstraining heb ik niet nodig, ben soms iet te!
Hoi,
Je klinkt als iemand die hele hoge eisen stelt, niet alleen aan zichzelf, maar ook zeker ook aan anderen. Je verwacht dat je collega's dezelfde instelling hebben als jij, je verwacht dat jouw leidinggevende iets aan de problemen doet, je verwacht dat er rekening met elkaar gehouden wordt. Deze verwachtingen zijn niet realistisch! De anderen zullen zich nooit aanpassen aan jouw verwachtingen dus jij zult jouw verwachtingen moeten bijstellen anders zul je altijd teleurgesteld worden. Je klinkt nu best slachtofferig en dat komt door die teleurstelling. Maar daarmee is het niet opgelost.
Je schrijft dat je al assertief bent. Is dat echt zo? Want het klinkt een beetje alsof je juist eerder af en toe agressief bent? Assertieve mensen kunnen hun punt op een rustige manier maken. Lukt dat?
Ik vind de tip om weer naar de psycholoog te gaan een goede, want de oplossing ligt inderdaad bij jouzelf. En je kunt jezelf zeker veel "macht" geven door meer afstand te leren hebben van de situatie. Een psycholoog kan je daarbij helpen. (ik zou je dan wel willen aanraden om er niet heen te gaan met de instelling dat wat een psycholoog je kan aanbieden een "riedeltje" is)
Verder: je schrijft ik heb wel eens gedacht aan...... ik probeer......etc. Onderneem echt actie in plaats van er alleen over na te denken.
Dit alles in tenminste mijn ervaring met Burnout en psycholoog. Het is hard werken om dingen aan jezelf te veranderen. (bijv. nee zeggen en je daar niet schuldig over voelen, de lat wat lager leggen zonder je een mislukking te voelen) maar het is zeker de moeite waard.
Succes!
Ik probeer ook op zondagavond wat afleiding te zoeken. Het begint echter wanneer ik me klaar ga maken om naar bed te gaan. En ja...kan dat moment wel uitstellen, maar wil ook bijtijds naar bed.
Ik weet dat ik moet proberen te relativeren en soms lukt dat ook wel, maar helaas niet altijd. Nou ja...eerder niet dan wel. Ik ga jullie tips uitprinten en gewoon constant lezen. Op mijn werk zelf zou ik graag gigantische oogkleppen op doen, zodat ik de rest niet meer kan zien.
Lunchpauze, ja ik ga het echt proberen, ik moet het gewoon doen. Wel ga ik tegenwoordig samen met wat andere niet-rokers tegenwoordig ook 5 of 10 minuten pauze nemen. De rokers doen dat, dus mogen wij het ook. Maar ja...waar praat je dan over? Over het werk.
Gek genoeg was het altijd standaard om de laatste 2 maanden van het jaar over te werken, dat werd vanaf het begn van het jaar als zo ingeroosterd. Onze nieuwe leidinggevende (zit er nu anderhalf jaar) vind dat overwerk vrijwillig moet zijn en roostert dat niet in. Gevolg is dat een paar mensen (ja, ook ik dus) een aantal keer op hun roostervrije dag thuis gewerkt heeft en de rest niet. Daar ben ik inmiddels mee gestopt, ik vind dat we dat gewoon allemaal moeten doen.
Mindfullness heb ik wel eens over nagedacht, assertiviteitstraining heb ik niet nodig, ben soms iet te!
Hoi,
Je klinkt als iemand die hele hoge eisen stelt, niet alleen aan zichzelf, maar ook zeker ook aan anderen. Je verwacht dat je collega's dezelfde instelling hebben als jij, je verwacht dat jouw leidinggevende iets aan de problemen doet, je verwacht dat er rekening met elkaar gehouden wordt. Deze verwachtingen zijn niet realistisch! De anderen zullen zich nooit aanpassen aan jouw verwachtingen dus jij zult jouw verwachtingen moeten bijstellen anders zul je altijd teleurgesteld worden. Je klinkt nu best slachtofferig en dat komt door die teleurstelling. Maar daarmee is het niet opgelost.
Je schrijft dat je al assertief bent. Is dat echt zo? Want het klinkt een beetje alsof je juist eerder af en toe agressief bent? Assertieve mensen kunnen hun punt op een rustige manier maken. Lukt dat?
Ik vind de tip om weer naar de psycholoog te gaan een goede, want de oplossing ligt inderdaad bij jouzelf. En je kunt jezelf zeker veel "macht" geven door meer afstand te leren hebben van de situatie. Een psycholoog kan je daarbij helpen. (ik zou je dan wel willen aanraden om er niet heen te gaan met de instelling dat wat een psycholoog je kan aanbieden een "riedeltje" is)
Verder: je schrijft ik heb wel eens gedacht aan...... ik probeer......etc. Onderneem echt actie in plaats van er alleen over na te denken.
Dit alles in tenminste mijn ervaring met Burnout en psycholoog. Het is hard werken om dingen aan jezelf te veranderen. (bijv. nee zeggen en je daar niet schuldig over voelen, de lat wat lager leggen zonder je een mislukking te voelen) maar het is zeker de moeite waard.
Succes!
zondag 6 januari 2013 om 15:58
quote:sannen schreef op 06 januari 2013 @ 14:18:
[...]
Heeft de rest ook buikpijn op zondagavond? Waarschijnlijk niet... Als jij zo zit met de achterstand kan je maar één ding doen: geen vrij nemen. Of het proberen los te laten. De rest doet dat laatste waarschijnlijk....
Balen dat je je zo rot voelt, probeer wat meer aan jezelf te denken!Ik weet dat 1 collegaatje er ook last van heeft, anderen die hetzelfde verantwoordelijkheidsgevoel hebben kunnen het wel wat beter loslaten. Als ik geen vrij genomen had, was het misschien wel erger geworden inmiddels, de dagen vrij hebben me veel goed gedaan. Gelukkig kan ik me thuis goed ontspannen, alleen die zondagavond, dat is het ergste.
[...]
Heeft de rest ook buikpijn op zondagavond? Waarschijnlijk niet... Als jij zo zit met de achterstand kan je maar één ding doen: geen vrij nemen. Of het proberen los te laten. De rest doet dat laatste waarschijnlijk....
Balen dat je je zo rot voelt, probeer wat meer aan jezelf te denken!Ik weet dat 1 collegaatje er ook last van heeft, anderen die hetzelfde verantwoordelijkheidsgevoel hebben kunnen het wel wat beter loslaten. Als ik geen vrij genomen had, was het misschien wel erger geworden inmiddels, de dagen vrij hebben me veel goed gedaan. Gelukkig kan ik me thuis goed ontspannen, alleen die zondagavond, dat is het ergste.
zondag 6 januari 2013 om 16:02
quote:littleprinces schreef op 06 januari 2013 @ 15:10:
Ik denk dat je wat minder hard moet rennen voor je baas. Ik zie het wel vaker gebeuren: mensen die structureel overwerken om het werk af te krijgen, terwijl ze al tijden bij de leidinggevende aangeven dat er een personeelslid bij moet komen omdat er gewoon te veel werk ligt voor het aantal personeel dat er is. Door over te werken krijgen ze het werk af en ziet de leidinggevende geen noodzaak om extra personeel in dienst te nemen. Een vrije dag opnemen is lastig, want dan weten ze dat ze de ander opzadelen met een hoop werk, worden ze toch nog gebeld en zien ze al op tegen de enorme berg met werk die de dag erna voor hun klaar ligt. Ik denk dat jouw baas pas echt iets gaat ondernemen/luisteren als jij een stapje terug doet en gewoon de uren werkt die je moet werken en lunchpauze neemt. Als je op deze manier verder gaat heb je straks weer een burn-out.
Ik neem ook al een stapje terug, gelukkig wel. Niet meer op mijn roostervrije dag werken, die is echt voor mij! De lunchpauze is inmiddels een kwartier, ga die ook echt naar een half uur brengen. En dan maar even naar buiten ofzo, even een frisse neus halen.
Leidinggevende heeft wel iets geprobeerd, er zijn 5 uitzendkrachten. Maar zij zijn voornamelijk voor de telefoon, dat scheelt wel een hele hoop. Alleen heb ik het gevoel dat sommige denken dat ze daardoor rustiger aan kunnen doen. Misschien zie ik dat wel helemaal verkeerd. Kan gelukkig met een paar collega's hier goed over praten, zij vinden het ook niet leuk meer op deze manier en hebben dat ook al diverse keren aangegeven, maar helaas......er gebeurt niks. Gelukkig is gedeelde smart, halve smart.
Ik denk dat je wat minder hard moet rennen voor je baas. Ik zie het wel vaker gebeuren: mensen die structureel overwerken om het werk af te krijgen, terwijl ze al tijden bij de leidinggevende aangeven dat er een personeelslid bij moet komen omdat er gewoon te veel werk ligt voor het aantal personeel dat er is. Door over te werken krijgen ze het werk af en ziet de leidinggevende geen noodzaak om extra personeel in dienst te nemen. Een vrije dag opnemen is lastig, want dan weten ze dat ze de ander opzadelen met een hoop werk, worden ze toch nog gebeld en zien ze al op tegen de enorme berg met werk die de dag erna voor hun klaar ligt. Ik denk dat jouw baas pas echt iets gaat ondernemen/luisteren als jij een stapje terug doet en gewoon de uren werkt die je moet werken en lunchpauze neemt. Als je op deze manier verder gaat heb je straks weer een burn-out.
Ik neem ook al een stapje terug, gelukkig wel. Niet meer op mijn roostervrije dag werken, die is echt voor mij! De lunchpauze is inmiddels een kwartier, ga die ook echt naar een half uur brengen. En dan maar even naar buiten ofzo, even een frisse neus halen.
Leidinggevende heeft wel iets geprobeerd, er zijn 5 uitzendkrachten. Maar zij zijn voornamelijk voor de telefoon, dat scheelt wel een hele hoop. Alleen heb ik het gevoel dat sommige denken dat ze daardoor rustiger aan kunnen doen. Misschien zie ik dat wel helemaal verkeerd. Kan gelukkig met een paar collega's hier goed over praten, zij vinden het ook niet leuk meer op deze manier en hebben dat ook al diverse keren aangegeven, maar helaas......er gebeurt niks. Gelukkig is gedeelde smart, halve smart.
zondag 6 januari 2013 om 16:09
quote:wollenstonecraft schreef op 06 januari 2013 @ 15:16:
[...]
Hoi,
Je klinkt als iemand die hele hoge eisen stelt, niet alleen aan zichzelf, maar ook zeker ook aan anderen. Je verwacht dat je collega's dezelfde instelling hebben als jij, je verwacht dat jouw leidinggevende iets aan de problemen doet, je verwacht dat er rekening met elkaar gehouden wordt. Deze verwachtingen zijn niet realistisch! De anderen zullen zich nooit aanpassen aan jouw verwachtingen dus jij zult jouw verwachtingen moeten bijstellen anders zul je altijd teleurgesteld worden. Je klinkt nu best slachtofferig en dat komt door die teleurstelling. Maar daarmee is het niet opgelost.
Je schrijft dat je al assertief bent. Is dat echt zo? Want het klinkt een beetje alsof je juist eerder af en toe agressief bent? Assertieve mensen kunnen hun punt op een rustige manier maken. Lukt dat?
Ik vind de tip om weer naar de psycholoog te gaan een goede, want de oplossing ligt inderdaad bij jouzelf. En je kunt jezelf zeker veel "macht" geven door meer afstand te leren hebben van de situatie. Een psycholoog kan je daarbij helpen. (ik zou je dan wel willen aanraden om er niet heen te gaan met de instelling dat wat een psycholoog je kan aanbieden een "riedeltje" is)
Verder: je schrijft ik heb wel eens gedacht aan...... ik probeer......etc. Onderneem echt actie in plaats van er alleen over na te denken.
Dit alles in tenminste mijn ervaring met Burnout en psycholoog. Het is hard werken om dingen aan jezelf te veranderen. (bijv. nee zeggen en je daar niet schuldig over voelen, de lat wat lager leggen zonder je een mislukking te voelen) maar het is zeker de moeite waard.
Succes!
Ik stel inderdaad hoge eisen aan mezelf en vaak ook aan anderen, al weet ik natuurlijk wel dat mensen niet hetzelfde kunnen zijn (en daardoor ook waarschijnlijk doen) als ik. Ik voel me geen slachtoffer hoor, vind het alleen jammer dat een paar mensen het zo verpesten voor anderen.
Ik ben wel assertief, maar ook wel wat agressief. Ook op een rustige manier, alleen en samen met collega's, de problemen aangegeven. Zelfs in de workshops met een coach erbij besproken. En ja...natuurlijk verwacht ik dat de leidinggevende wat aan de problemen doet, daar is hij tenslotte leidinggevende voor. Niet om alleen het rooster te maken en meer salaris te krijgen. Als diverse collega's het al aangegeven hebben, dan vind ik dat je als leidinggevende er wat aan moet doen. Onze vorige leidinggevende probeerde er wel wat aan te doen, maar gek genoeg moest zij weg omdat zij haar werk niet goed zou doen. Heel vreemd.
[...]
Hoi,
Je klinkt als iemand die hele hoge eisen stelt, niet alleen aan zichzelf, maar ook zeker ook aan anderen. Je verwacht dat je collega's dezelfde instelling hebben als jij, je verwacht dat jouw leidinggevende iets aan de problemen doet, je verwacht dat er rekening met elkaar gehouden wordt. Deze verwachtingen zijn niet realistisch! De anderen zullen zich nooit aanpassen aan jouw verwachtingen dus jij zult jouw verwachtingen moeten bijstellen anders zul je altijd teleurgesteld worden. Je klinkt nu best slachtofferig en dat komt door die teleurstelling. Maar daarmee is het niet opgelost.
Je schrijft dat je al assertief bent. Is dat echt zo? Want het klinkt een beetje alsof je juist eerder af en toe agressief bent? Assertieve mensen kunnen hun punt op een rustige manier maken. Lukt dat?
Ik vind de tip om weer naar de psycholoog te gaan een goede, want de oplossing ligt inderdaad bij jouzelf. En je kunt jezelf zeker veel "macht" geven door meer afstand te leren hebben van de situatie. Een psycholoog kan je daarbij helpen. (ik zou je dan wel willen aanraden om er niet heen te gaan met de instelling dat wat een psycholoog je kan aanbieden een "riedeltje" is)
Verder: je schrijft ik heb wel eens gedacht aan...... ik probeer......etc. Onderneem echt actie in plaats van er alleen over na te denken.
Dit alles in tenminste mijn ervaring met Burnout en psycholoog. Het is hard werken om dingen aan jezelf te veranderen. (bijv. nee zeggen en je daar niet schuldig over voelen, de lat wat lager leggen zonder je een mislukking te voelen) maar het is zeker de moeite waard.
Succes!
Ik stel inderdaad hoge eisen aan mezelf en vaak ook aan anderen, al weet ik natuurlijk wel dat mensen niet hetzelfde kunnen zijn (en daardoor ook waarschijnlijk doen) als ik. Ik voel me geen slachtoffer hoor, vind het alleen jammer dat een paar mensen het zo verpesten voor anderen.
Ik ben wel assertief, maar ook wel wat agressief. Ook op een rustige manier, alleen en samen met collega's, de problemen aangegeven. Zelfs in de workshops met een coach erbij besproken. En ja...natuurlijk verwacht ik dat de leidinggevende wat aan de problemen doet, daar is hij tenslotte leidinggevende voor. Niet om alleen het rooster te maken en meer salaris te krijgen. Als diverse collega's het al aangegeven hebben, dan vind ik dat je als leidinggevende er wat aan moet doen. Onze vorige leidinggevende probeerde er wel wat aan te doen, maar gek genoeg moest zij weg omdat zij haar werk niet goed zou doen. Heel vreemd.
zondag 6 januari 2013 om 16:11
quote:Naara schreef op 06 januari 2013 @ 13:23:
[...]
Dat klinkt wel heel erg slachtofferig. Je hebt een eigen keuze, echt waar hoor.gut, je wordt ook wel snel van de slachtoffer rol beschuldigt hier, tegenwoordig. Lijkt me juist realistisch wat Daantje zegt. En ze vraagt om tips om het los te laten en er geen buikpijn van te krijgen, vind ik ook niet heel slachtofferig. Slachtofferig is: ik heb geen leuk werk en ik kan niet weg en nu ben ik zielug
[...]
Dat klinkt wel heel erg slachtofferig. Je hebt een eigen keuze, echt waar hoor.gut, je wordt ook wel snel van de slachtoffer rol beschuldigt hier, tegenwoordig. Lijkt me juist realistisch wat Daantje zegt. En ze vraagt om tips om het los te laten en er geen buikpijn van te krijgen, vind ik ook niet heel slachtofferig. Slachtofferig is: ik heb geen leuk werk en ik kan niet weg en nu ben ik zielug
zondag 6 januari 2013 om 16:42
Zo heb ik het niet opgevat hoor, maar bedankt voor je steun.
Mijn werk is op zich ook leuk en ik wil helemaal niet weg. Maar er zijn helaas zaken die het wat minder leuk maken. Nou denk ik dat je dat overal wel hebt.
Maar ik heb heel veel tips gekregen, bedankt daarvoor. Ga ze allemaal bij elkaar stoppen en uitprinten.
Mijn werk is op zich ook leuk en ik wil helemaal niet weg. Maar er zijn helaas zaken die het wat minder leuk maken. Nou denk ik dat je dat overal wel hebt.
Maar ik heb heel veel tips gekregen, bedankt daarvoor. Ga ze allemaal bij elkaar stoppen en uitprinten.
zondag 6 januari 2013 om 17:50
Ik ga niet meer naar de psycholoog. Heb er bijna 9 maanden gelopen en ze heeft me van mijn gewone depressie afgeholpen. De afspraken had ik zoveel mogelijk op werkdagen, dus had ik op mijn roostervrije dag geen afspraken. Nu zouden de afspraken op mijn roostervrije dag moeten zijn en die dag heb ik hard nodig om tijd aan mezelf te besteden.
