therapie?

Hoezo zou praten met je vriend de verhoudingen vertroebelen, kun je dat uitleggen?

Het klinkt toch echt alsof therapie voor jou de geschikte volgende stap is... Ga in overleg met je huisarts op zoek naar de therapeut voor jou, want dit wil je toch niet alleen op hoeven knappen? Zoek en vraag steun en hulp!

Naar MW om je financien beter op orde te krijgen?

quote:planar schreef op 11 september 2012 @ 11:02:



Ik vind het heel moeilijk om uit te vinden waar dit allemaal aan ligt, en denk dat ik daar hulp bij nodig heb. Maar ik ben bang dat ik mezelf óf verlies in de zoektocht naar de oorzaak en de oplossing, óf dat ik de hulpverlener buitensluit, te slim af ben, zoiets. Ik ben slim, kan goed praten, en je moet wel heel goed kunnen prikken om door de buitenkant heen te komen. Mijn vriend kan dat maar hij is niet de persoon die me hiermee moet helpen, dat zou de verhoudingen vertroebelen.



Hoe vind ik nou de hulp die ik nodig heb, bij iemand die ik vertrouw en die me "doorziet"? Ik vind mede hierom de stap heel moeilijk. Ik ben ooit via mijn werk een tijdje bij een psycholoog geweest maar de beste man kreeg echt niks voor elkaar, ik had er geen vertrouwen in, doorzag zijn vraagtechnieken, schoot op slot en ben gewoon maar weer aan het werk gegaan.



.



Als jij echt geholpen wil worden om gelukkiger te worden, zou ik (als psycholoog zijnde) van jou verwachten dat je geen spelletjes gaat spelen om mij buiten spel te zetten. Prima dat je snapt waarom bepaalde vragen gesteld worden, maar antwoord dan ook naar waarheid. Als je wílt dat een hulpverlener jou goed genoeg leert kennen om jou te kunnen helpen, laat je dat wel toe. Zo lang je dat niet doet, ben jij blijkbaar nog niet toe aan hulp.

No offense trouwens, dat is je goed recht, maar bespaar jezelf de gang naar een psycholoog als je er echt op deze manier in staat.

Maatschappelijk werk

Je zou ook aan een cursus mindfulness kunnen denken, bijvoorkeur in overleg met je huisarts en via de lokale GGZ. Dit vooral nav 'Ik ben nooit met mijn hoofd, waar mijn lijf is', en alles in een mist zien. Aan mindfulness komen weinig woorden te pas, en dat kun je niet 'te slim' afzijn.



Daarnaast idd ms maatschappelijk werk, om wat dingen te regelen. Soms is stappen zetten net iets makkelijker als iemand met je meedenkt, of je ergens toe aanzet, als een soort morele steun.



Ik denk trouwens niet dat iemand zichzelf zo kan zien als hij/zij anderen ziet. Ook denk ik dat de meeste mensen niet de hele dag heel bewust 'in zichzelf' zitten te zitten (zeg maar ). Wat me wel opvalt is dat je denkt dat je de vragen van een psycholoog niet zou mogen doorzien, dat mag natuurlijk best, en ook is het niet zozeer de psycholoog die iets voor elkaar moet krijgen, maar jij! Praattherapie valt of staat ook wel met je eigen bereidheid iets te veranderen en open te durven zijn, en enig ongemak te kunnen verdragen. Misschien was het niet de juiste persoon voor jou of misschien was het nog niet de juiste tijd/fase voor jou of een combinatie. Misschien kun je je wat veiliger voelen als je eerst iets als mindfulness hebt gedaan. Bespreken -openlijk- met je huisarts.



Succes in elk geval, en goed dat je verandering in je situatie wil brengen.

quote:planar schreef op 11 september 2012 @ 11:32:

ah dankjewel Fame. Maar weet je, het is niet dat ik niet weet hoe het moet. Ik heb het meeste automatisch geregeld, dus veel loopt er niet spaak, maar ik kan me er vaak gewoon niet toe zetten, al die klusjes. Het lijkt een onneembare berg van dingen.Maatschappelijk werk is er niet alleen als je niet weet hoe iets moet, maar ook als het om andere redenen niet lukt.

Ik had zomaar jouw stuk kunnen schrijven, ik ben ook zo'n lastig geval.

Zelfs dagbehhandeling hiielp niks door mijn "spelletjes"

Nu wordt er zwaarder geschut ingezet: Deeltijd psychotherapie, 9 maanden lang.

Zien of het helpt en of ze daar door me heen kunnen prikken want ik wil eindelijk wel eens geholpen kunnen worden.

Lastig als je weet dat je zelf de boel saboteert maar dat niet kan stoppen.

Ik herken het. Ook dat het moeilijk is om een psycholoog te vinden die je "doorziet". Mijn mening is, en dat zullen er velen niet met mij eens zijn, is dat je jezelf het beste kan helpen.

Ik heb al een aan therapeuten "versleten" maar minimaal baat bij gehad. Je kan jezelf ook helpen maar daar is wel veel lef en eerlijkheid naar jezelf voor nodig. Jij kent jezelf het beste. Ga na wat jou verdedingingsmechanismen is dit leven zijn. Ga het herkennen! Dan kun je het veranderen. Niet makkelijk maar zeker zelf te doen.

Het verhaal wat ik lees had ik ook kunnen schrijven.. Zit er nu weer in. Heb heel wat ondernomen en nu weer. Www.ciran.nl doorverwijzing via huisarts. reageer nu via mobiel maar heb meer tips voor je. Je mag me mailen als je wilt?

quote:planar schreef op 11 september 2012 @ 14:10:

maar Oker, HOE doe je dat dan? Ik vind het juist zo moeilijk om een begin te maken, te weten wat ik moet aanpassen, hoe ik daar mee begin. Mijn hoofd lijkt vol met watjes en ik kom er niet doorheen. Soms, zoals gister, heb ik een enorme huilbui waarna ik het even allemaal heel helder zie, maar daarna zakt het weg en raak ik de weg weer kwijt.



hmm, dan heb ik misschien een beetje te snel gezegd dat je het ook alleen kan. Ik bedoelde eigelijk dat ik het meeste zelf gedaan heb, met af en toe hulp van zelfhulpboeken. Bij mij werkte dat het beste. Sommige therapeuten doorzagen niet echt mijn probleem of (niet om op te scheppen) maar je merkt dat je intelligenter bent als hij/zij. Dan werkt soms therapie gewoon niet.



Maar dan moet er wel een soort van "basis helderheid" aanwezig zijn van waaruit je kan beginnen. En dat heb jij nu niet dus dan zou hulp van buitenaf wel goed zijn natuurlijk.



Ik denk ook dat je nu moet werken aan acceptatie van jezelf. Jij bent zoals je bent. Misschien anders dan anderen maar niet slecht. Dit is hoe het nu is.

En dan voorjezelf gaan opmerken met welke dingen je het meeste moeite hebt (bv sociale contacten enz). Dan kun je voor jezelf gaan opschrijven wat jou gedachten zijn waarom je er zoveel moeite mee hebt. enz enz.

quote:planar schreef op 11 september 2012 @ 11:28:

tinkerbell, je hebt een heel valide punt natuurlijk. Ik wil gewoon graag aan de voorkant mijn best doen om bij een passende therapeut/behandelmethode terecht te komen, juis omdat ik er dus verder mee wil komen. Ik speel niet bewust spelletjes, maar ben wel heel defensief en vind dat moeilijk om te doorbreken. Ik vind het moeilijk om me open te stellen, heel eng om alles op tafel te leggen.



Je zegt dat je niet bewust spelletjes speelt, maar in je OP zeg je wel dat je therapeuten te slim al probeert te zijn. Daarbij zeg je in onderstaande reactie



Ik wil ook best graag hulp maar ik weet niet hoe ik de juiste hulp krijg. Alleen al mijn huisarts, ik kan me niet voorstellen dat zij me aan iemand kan helpen waar ik ook iets aan heb. Met "gewone" ziektes en pijntjes weet ik het al vaak beter dan zij, dus veel vertrouwen heb ik niet in haar (en overstappen kan hier eigenlijk niet, dan moet er al iemand dood gaan, zo vol zitten de praktijken).



Als jij ervan overtuigd bent dat jij het beter weet dat iemand die ervoor heeft geleerd, ben je niet toe aan therapie in mijn ogen. Je zult je moeten overgeven, open en eerlijk zijn, en vooral in overweging nemen wat je therapeut je probeert mee te geven.

Begrijp me niet verkeerd: die therapeut kan het probleem niet voor jou oplossen, hij/zij helpt jou om het zelf op te lossen. En daarvoor moet je erop vertrouwen dat hij weet waar hij over praat en dit ook uit durft te proberen. Denken ' oh maar ik weet het wel beter', helpt niet. Natuurlijk, jíj kent jezelf het beste, maar de therapeut kan juist afstand nemen en vanuit dat perspectief adviezen geven en jou aan het denken zetten. Maar als jij nu al van mening bent dat een hulpverlener (waaronder ook huisarts e.d.) toch niet opgewassen is tegen jouw slimheid, dan ga je het nooit redden in therapie. Nogmaals: dan zul je hem/haar echt serieus moeten nemen, dingen uitproberen en erachter komen of het werkt. Je valkuil (en dat geldt voor iedereen) is dat je denkt zelf al te weten wat wel/niet werkt. Omdat je dezelfde strategieën al jarenlang gebruikt. De bedoeling is echter dat je daaruit stapt, uit dat cirkeltje, en het is erg lastig om dat zelf te doen (maar niet onmogelijk). Dus dan kun je wel dénken dat je het beter weet, maar je grijpt waarschijnlijk enkel steeds terug op de voor jou bekende wegen. Dit gebeurt zelfs als je telkens merkt dat het niks oplevert. Het feit dat het je telkens niks oplevert, wordt namelijk een vertrouwd gegeven, en dat is vaak al voldoende om ermee door te gaan. Het vertrouwde opgeven en niet weten wat je ervoor terug krijgt, is doodeng. En toch is het nodig...



Ik hoop dat je er voor jezelf uitkomt wat je wilt en wat je nodig hebt. Je kunt altijd voor een intakegesprek kiezen, daarin ook je twijfels op tafel leggen en bij het adviesgesprek beslissen of je wel/niet gaat starten met therapie.



Succes!

Nee hoor dat is heel logisch (reagerend op jouw standpunt dat je een therapie wil zoeken die bij je past). Maar ik krijg uit jouw post het gevoel dat je op basis van enkele ongelukkige ervaringen geen vertrouwen hebt in een nieuwe hulpverlener/psycholoog/therapeut (heb dit in mijn vorige post geschaard onder 'therapeut', sorry, niet handig). En dat is enerzijds logisch, maar kan je ook ontzettend in de weg staan. En het zou jammer zijn dat, wanneer je eigenlijk open staat voor hulp, de stap niet durft/kunt zetten door die ervaringen.



Maar mijn laatste advies blijft dan ook staan: als je blijft twijfelen, ga eens op intake en leg daar heel open je verhaal neer. Dan weet zo iemand ook dat hij/zij rekening dient te houden met jouw negatieve ervaring. Zelf vind ik het altijd erg prettig als cliënten eerlijk zijn over eerdere hulpverlening, ook als hun ervaring negatief is. Dan is het vanaf het begin een bespreekpunt en iets dat in de evaluaties wordt meegenomen. En nogmaals, jij kunt altijd nog beslissen bij het adviesgesprek om alsnog niet met diegene in zee te gaan.

Klopt, ik ben inderdaad psychologe. En het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen of op je tekortkomingen te wijzen o.i.d. Wat ik wel probeerde was, op basis van het beeld dat jij schetste in je berichten, wat inzicht te creëren in jouw ambivalente houding t.o.v. hulpverlening. Dat doe ik, omdat ik ik het zonde voor jou vindt dat je enerzijds wel hulp wilt, maar anderzijds de stap misschien niet durft te nemen door negatieve ervaringen. Daarnaast wil ik je behoeden voor nóg een negatieve ervaring met hulpverlening, doordat je er misschien nog niet helemaal kalar voor bent (dat kun jij uiteraard alleen zelf bepalen). Ik gun het je dat je gelukkig wordt op een manier die bij jou past, en ja, daarvoor gebruik soms wel wat confrontatie-technieken, sorry, hoort bij mijn werk;)



Mooi om te horen dat het je wel aan het denken zet. Mindfulness heb ik geen ervaring mee, dus daar kan ik je niks over vertellen. Kan je wel vertellen dat hulpverleners (welke discipline dan ook) nergens meer van opkijken en het juist een uitdaging (klinkt stom sorry) vinden om samen met jou toe te werken naar verbetering. Ik schrijf bewust 'samen met jou', omdat je eigenlijk een soort van team moet vormen. Misschien helpt dat je over de drempel, je hoeft je dus niet gewillig volledig over te leveren aan een hulpverlener maar je hebt elkaar nodig. Hij/zij kan niks beginnen zonder jou en jij hebt die ander nodig om zaken in een ander perspecief te zetten en jou aan het denken te zetten.



Hoop dat dit je een beetje helpt!

Haha nou ik geloof niet zo in online hulpverlening en ik werk zelf met een heel specifieke doelgroep (die ik hier niet wil noemen ivm herkenbaarheid) waar jij niet in valt zo te lezen dus echt helpen kan ik je niet;)

Maar wat houdt je op dit moment nog écht tegen om hulp te gaan zoeken? Kun je dat omschrijven?



Wat ik me verder net nog bedacht: je schreef in een eerdere post dat je zoekt naar een therapie om jouw verdedigingsmechanismen zo goed mogelijk naar beneden te halen. Daarbij dacht ik: goed dat je hieraan wilt werken als je daar last van hebt, maar vaak moet je eerst werken aan alternatieve manieren om jezelf te handhaven. Anders raak je namelijk je 'veiligheid' kwijt, je bescherming. Dat kan zo'n paniek veroorzaken dat je die stap niet kunt of durft door te zetten. Dus misschien hoeft een vorm van behandeling/therapie minder drastisch te zijn dan jij nu denkt.



Ik kan dat vanaf hier echter echt niet beslissen. Ligt helemaal aan jouw persoon, je huidige situatie, je voorgeschiedenis, je steunsysteem (familie/vrienden) etc. Ik blijf bij mijn tip: ga gewoon eens praten, kijk of je je er prettig voelt, bespreek je twijfels en je angsten. Ik hoop dat je eruit komt:)

Ik haak nog even in op mindfulness. Ik ken het uit de boekjes (er is redelijk wat onderzoek naar gedaan), en zijdelings van mensen bij wie ik als hulpverlener ooit betrokken ben geweest. En het leek me heel erg bij jouw verhaal te passen. Zelf ben ik ook nogal 'ik woon in mijn hoofd en hoorde daar nog een lijf bij dan?' en heb veel baat bij yoga, wat ook wel gebruik maakt van dezelfde soort principes.



Het is niet voor iedereen wat -sommige mensen proberen het en vinden het niks-, maar het kan in elk geval geen kwaad (tenzij in heel uitzonderlijke gevallen bij psychoses soms). Als je via google op dit forum kijkt kom je best wel veel ervaringsverhalen tegen, de meeste positief. Het voordeel is dat het eigenlijk gewoon een techniek is die iedereen kan toepassen, en die ook aangewend wordt in de preventie of gewoon om lekkerder in je vel te zitten. Het kan je net meer energie, veiligheid, en helderheid geven om dingen misschien eens wat anders te gaan ervaren en te gaan doen. Persoonlijk zou ik het wel bij een praktijk van BIG geregisteerde psychologen doen of erkende GGZ instelling, want er wordt ook wel het een en ander mee gedaan in het 'zweefcircuit'. Misschien heb je wel nog meer behoefte om te gaan spitten, dan zou je misschien (later?) nog aan een vorm van inzichtgevende therapie kunnen denken.



Een dialoog aangaan over dingen (edit: lekker vaag, ik bedoel dingen als zorgen, behoeftes, wensen bespreken met een arts/hulpverlener) en daarin uitproberen om telkens wat opener te zijn (ben je hier al mee begonnen) is zeker een goede stap.