Gezondheid
alle pijlers
Ziekte
woensdag 21 juli 2010 om 13:07
Hallo allemaal.
Ik ben een meisje van 19 jaar oud net afgestudeerd, werkzaam als secretaresse.
Mijn leven is goed op orde, heb het prima naar mijn zin bij mijn nieuwe werkgever heb een superlieve vriend, waar werkelijk niets op aan valt te merken, zo af en toe dan -_-.
Alleen is sinds eergister mijn hart zwart geworden van de schrik, er zijn namelijk bij mijn moeder, kwade cellen gevonden in haar baarmoeder. Ik en mijn moeder wonen sinds mijn 10e levensjaar al samen en sinds kort heeft zei een nieuwe vriend, ik weet niet of dit relevant is maar dan kunnen jullie misschien de situatie indenken.
Mijn moeder en ik hebben een sterke band, zo kan ik met haar over van alles praten, maar nu lijkt het alsof zei voor mij een vreemde is geworden, ik weet niet hoe ik dit moet omschrijven.
Op dit moment kan ik amper helder nadenken, ik weet dat het kwade cellen zijn, verder niets, pure onzekerheid. aanstaande dinsdag moet mijn moeder naar het ziekenhuis waar er weefsel wordt weggehaald, die ze nauwkeurig gaan onderzoeken en gaan checken of het verder is uitgezaaid.
We zitten nog in een vroeg stadium, maar ik kan er nu al niet meer mee omgaan, ik bedoel ik kan er over praten, mijn moeder steunen etc, maar van binnen ben ik leeg. Ik weet ook niet hoe ik mijn moeder op een juiste manier kan steunen.
Zijn er hier toevallig mensen die dit hebben meegemaakt, tips hebben, verhalen etc?
Alvast bedankt!
Ik ben een meisje van 19 jaar oud net afgestudeerd, werkzaam als secretaresse.
Mijn leven is goed op orde, heb het prima naar mijn zin bij mijn nieuwe werkgever heb een superlieve vriend, waar werkelijk niets op aan valt te merken, zo af en toe dan -_-.
Alleen is sinds eergister mijn hart zwart geworden van de schrik, er zijn namelijk bij mijn moeder, kwade cellen gevonden in haar baarmoeder. Ik en mijn moeder wonen sinds mijn 10e levensjaar al samen en sinds kort heeft zei een nieuwe vriend, ik weet niet of dit relevant is maar dan kunnen jullie misschien de situatie indenken.
Mijn moeder en ik hebben een sterke band, zo kan ik met haar over van alles praten, maar nu lijkt het alsof zei voor mij een vreemde is geworden, ik weet niet hoe ik dit moet omschrijven.
Op dit moment kan ik amper helder nadenken, ik weet dat het kwade cellen zijn, verder niets, pure onzekerheid. aanstaande dinsdag moet mijn moeder naar het ziekenhuis waar er weefsel wordt weggehaald, die ze nauwkeurig gaan onderzoeken en gaan checken of het verder is uitgezaaid.
We zitten nog in een vroeg stadium, maar ik kan er nu al niet meer mee omgaan, ik bedoel ik kan er over praten, mijn moeder steunen etc, maar van binnen ben ik leeg. Ik weet ook niet hoe ik mijn moeder op een juiste manier kan steunen.
Zijn er hier toevallig mensen die dit hebben meegemaakt, tips hebben, verhalen etc?
Alvast bedankt!
woensdag 21 juli 2010 om 13:38
Goh meid wat zullen jullie geschrokken zijn!
Een kennis van mij heeft 2 jaar geleden de diagnose baarmoederhalskanker gekregen, zware behandelingen gehad, zowel chemotherapie als bestraling, en gelukkig is de kanker weg.
Maar zo zijn er heel veel verhalen te vinden, positief maar ook met vreselijke afloop. Elke situatie is weer anders, ook die van jouw moeder.
Het is heel moeilijk om iemand dan te steunen, maar blijf gewoon hetzelfde doen, behandel haar niet als 'heel zielig' of 'een patient'. Ze is en blijft jouw moeder.
Zet alle vragen die jullie hebben en nog gaan krijgen op papier en neem dat mee naar de arts, als je niet iets snapt, gewoon nog een keer vragen.
Heel erg veel sterkte en natuurlijk voor je moeder veel succes!
Een kennis van mij heeft 2 jaar geleden de diagnose baarmoederhalskanker gekregen, zware behandelingen gehad, zowel chemotherapie als bestraling, en gelukkig is de kanker weg.
Maar zo zijn er heel veel verhalen te vinden, positief maar ook met vreselijke afloop. Elke situatie is weer anders, ook die van jouw moeder.
Het is heel moeilijk om iemand dan te steunen, maar blijf gewoon hetzelfde doen, behandel haar niet als 'heel zielig' of 'een patient'. Ze is en blijft jouw moeder.
Zet alle vragen die jullie hebben en nog gaan krijgen op papier en neem dat mee naar de arts, als je niet iets snapt, gewoon nog een keer vragen.
Heel erg veel sterkte en natuurlijk voor je moeder veel succes!
woensdag 21 juli 2010 om 13:42
Melissaaapje,
Wat een naar bericht. Natuurlijk schrik je je dan het apezuur en maak je je zorgen. De eerste weken na zo'n bericht zijn het vervelendst, want nu weet je eigenlijk nog bijna niets. Als de onderzoeken achter de rug zijn en duidelijk is wat er precies aan de hand is, dan kom je in iets rustiger vaarwater. Alles went (een beetje).....weet ik uit ervaring.
Probeer nu nog niet te veel te speculeren, wacht de onderzoeksresultaten af. Ondersteun je moeder door gewoon er voor haar te zijn en te luisteren.
Sterkte de komende weken.
Wat een naar bericht. Natuurlijk schrik je je dan het apezuur en maak je je zorgen. De eerste weken na zo'n bericht zijn het vervelendst, want nu weet je eigenlijk nog bijna niets. Als de onderzoeken achter de rug zijn en duidelijk is wat er precies aan de hand is, dan kom je in iets rustiger vaarwater. Alles went (een beetje).....weet ik uit ervaring.
Probeer nu nog niet te veel te speculeren, wacht de onderzoeksresultaten af. Ondersteun je moeder door gewoon er voor haar te zijn en te luisteren.
Sterkte de komende weken.
woensdag 21 juli 2010 om 13:46
Bedankt voor jullie reacties, vooral de zin behandel haar niet als "heel zielig" of een patient. dat klopt. dat is ze in mijn ogen niet, ik vindt het heel rot en het doet pijn in mijn buik haar zo te zien, zo vol vragen.
Ik denk dat ik te ver vooruit denk en dat vooral even moet "laten" al is het misschien wat moeilijk, maar goed alles went (een beetje) inderdaad.
Snap het niet, het lijkt tegenwoordig zo dichtbij, gelukkig kunnen de artsen deze tijd veel, hopelijk zijn ze er ook op tijd bij.
Afwachten, afwachten, afwachten dat is het moeilijkste.
Ondertussen zoveel vragen!
Ik denk dat ik te ver vooruit denk en dat vooral even moet "laten" al is het misschien wat moeilijk, maar goed alles went (een beetje) inderdaad.
Snap het niet, het lijkt tegenwoordig zo dichtbij, gelukkig kunnen de artsen deze tijd veel, hopelijk zijn ze er ook op tijd bij.
Afwachten, afwachten, afwachten dat is het moeilijkste.
Ondertussen zoveel vragen!
woensdag 21 juli 2010 om 13:47
quote:Jessssssss schreef op 21 juli 2010 @ 13:45:
Is zij een vreemde geworden voor je door de ziekte of door die nieuwe vriend( even voor de duidelijkheid )door haar ziekte, rare verwoording, maar ik bedoel ermee te zeggen dat wij altijd heel goed met elkaar kunnen praten en nu de woorden niet meer in me op lijken te komen, ik weet niets meer te zeggen, of durf het eerder niet.,
Is zij een vreemde geworden voor je door de ziekte of door die nieuwe vriend( even voor de duidelijkheid )door haar ziekte, rare verwoording, maar ik bedoel ermee te zeggen dat wij altijd heel goed met elkaar kunnen praten en nu de woorden niet meer in me op lijken te komen, ik weet niets meer te zeggen, of durf het eerder niet.,
woensdag 21 juli 2010 om 13:48
quote:eimmer schreef op 21 juli 2010 @ 13:47:
en nog even: waarom zeg je niet tegen je moeder dat je niet weet hoe je haar het beste kunt steunen? Zij is de enige die daar een goed antwoord op kan geven toch.Je hebt gelijk, vindt het alleen zo moeilijk dat nu te vragen.. al zal ze het misschien toch wel erg waarderen hoor.
en nog even: waarom zeg je niet tegen je moeder dat je niet weet hoe je haar het beste kunt steunen? Zij is de enige die daar een goed antwoord op kan geven toch.Je hebt gelijk, vindt het alleen zo moeilijk dat nu te vragen.. al zal ze het misschien toch wel erg waarderen hoor.
