Kinderen
alle pijlers
12 jarige zoon steelt!
maandag 20 oktober 2008 om 08:46
Hallo,
ik heb een zoon van 12 jr.
Het gaat om mijn zoon. Gister kwamen we er achter dat hij wederom wat had gestolen van vrienden van ons.
Dit is onderhand al de 3e keer.
De eerste keer ging het om Pokemonkaarten, van een zoon van vrienden van ons.
De tweede keer ging het ook om Pokemonkaarten, van een zoon van een nicht van mijn man.
Nu is het de derde keer en gaat het om 2 pokemonspelletjes wederom van de zoon van vrienden van ons.
Tot nu toe heeft hij het iedere keer terug moeten geven aan diegene en zijn excuses moeten aanbieden. (Die vrienden en nicht van ons reageerden allemaal aardig en vonden het niet zo erg, hij had het nu teruggegeven en het geeft niet.)
Tja dat is makkelijk zeggen wanneer het niet je kind is, want hij moet toch leren dat dit niet kan.
We hebben hem die 2 keren straf gegeven en met hem gepraat erover.
Maar ja nu is het al de derde keer dat het is voorgekomen en nu is de maat vol bij ons, hij heeft nu ergere straf dan eerst en we hopen dat het nu wel tot hem doordringt dat dat dus niet kan. Dat je van andermans spullen afblijft.
We hebben hem ook gevraagd waarom hij het heeft gedaan, maar hij kan het niet uitleggen.
Hij heeft nu herfstvakantie en gaat op de dagen dat hij eigenlijk alleen thuis zou zijn, naar zijn oom. Zijn huiswerk neemt hij mee zodat hij daar kan leren.
Hij heeft een psp tot het einde van het jaar mag hij daar niet meer op spelen, hij mag ook niet meer op de pc en zijn zakgeld wordt gehalveerd.
Vanavond gaan we naar onze vrienden en dan moet hij het weer teruggeven en zijn excuses aanbieden en dat dus voor de 2e keer bij dezelfde mensen.
Ik vraag me af of jullie misschien advies hebben of misschien ervaring hiermee of wat maar ook.
Alvast bedankt.
ik heb een zoon van 12 jr.
Het gaat om mijn zoon. Gister kwamen we er achter dat hij wederom wat had gestolen van vrienden van ons.
Dit is onderhand al de 3e keer.
De eerste keer ging het om Pokemonkaarten, van een zoon van vrienden van ons.
De tweede keer ging het ook om Pokemonkaarten, van een zoon van een nicht van mijn man.
Nu is het de derde keer en gaat het om 2 pokemonspelletjes wederom van de zoon van vrienden van ons.
Tot nu toe heeft hij het iedere keer terug moeten geven aan diegene en zijn excuses moeten aanbieden. (Die vrienden en nicht van ons reageerden allemaal aardig en vonden het niet zo erg, hij had het nu teruggegeven en het geeft niet.)
Tja dat is makkelijk zeggen wanneer het niet je kind is, want hij moet toch leren dat dit niet kan.
We hebben hem die 2 keren straf gegeven en met hem gepraat erover.
Maar ja nu is het al de derde keer dat het is voorgekomen en nu is de maat vol bij ons, hij heeft nu ergere straf dan eerst en we hopen dat het nu wel tot hem doordringt dat dat dus niet kan. Dat je van andermans spullen afblijft.
We hebben hem ook gevraagd waarom hij het heeft gedaan, maar hij kan het niet uitleggen.
Hij heeft nu herfstvakantie en gaat op de dagen dat hij eigenlijk alleen thuis zou zijn, naar zijn oom. Zijn huiswerk neemt hij mee zodat hij daar kan leren.
Hij heeft een psp tot het einde van het jaar mag hij daar niet meer op spelen, hij mag ook niet meer op de pc en zijn zakgeld wordt gehalveerd.
Vanavond gaan we naar onze vrienden en dan moet hij het weer teruggeven en zijn excuses aanbieden en dat dus voor de 2e keer bij dezelfde mensen.
Ik vraag me af of jullie misschien advies hebben of misschien ervaring hiermee of wat maar ook.
Alvast bedankt.
maandag 20 oktober 2008 om 08:55
maandag 20 oktober 2008 om 08:58
Mijn ervaring (vanuit mijn werkgebied) is dat je hem wel de kans moet geven alles of iig iets terug te verdienen. Hij is nu alles al kwijt en dan kun je je afvragen of hij gemotiveerd blijft om zich " te gedragen". Geef hem zelf de verantwoordelijkheid over zijn gedrag terug. Vertel hem dat als hij een bepaalde periode zich naar verwachting heeft gedragen (duidelijk formuleren welk gedrag je wilt zien) hij iets terug krijgt (iets dat hij zlef heel graag wil werkt het beste, maar jullie kunnen het ook voor hem bepalen). heeft Carry Slee niet ook een boek/film over iemand die steelt en daardoor in de problemen komt? Laat het hem lezen/zien en ga het gesprek weer met hem aan (algemeen over stelen en gevolgen..)
maandag 20 oktober 2008 om 09:02
Zou je hem niet gepaster straffen als zijn straf ook iets met die Pokke Pokemonkaarten te maken heeft ? Die kaarten tot het eind van het jaar achter slot en grendel , of die kaarten allemaal geven aan dat ventje waar hij nu twee maal van gestolen heeft , of alleen de sterkste kaarten weggeven ?
Lijkt me dat hij dan juist voelt hoe het is als je je beste kaarten / leukste spel oid wordt afgenomen .
Ik vind dat je hem niet op álle fronten moet straffen en zijn lol moet ontnemen ; werkt dat ook niet stiekum gedrag in de hand ?
Lijkt me dat hij dan juist voelt hoe het is als je je beste kaarten / leukste spel oid wordt afgenomen .
Ik vind dat je hem niet op álle fronten moet straffen en zijn lol moet ontnemen ; werkt dat ook niet stiekum gedrag in de hand ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 20 oktober 2008 om 09:02
Ik heb precies op die leeftijd ook wel eens plaatjes van mijn beste vriendin gestolen (het ging hier om plaatjes van artiesten die wij spaarden). Achteraf denk ik dat het uit jaloezie en onzekerheid was, ik voelde me zo'n loser! Het is echt de aanloop naar de puberteit. Ik zou er toch voor zorgen dat je straffen je zoon niet te veel vernederen/in een hoek drukken, dat je niet een te groot punt maakt van dit gedrag nu wat betreft zijn karakter. Dan wordt hij namelijk alleen maar onzekerder en versterk je dit gedrag misschien alleen maar.
Is hij jaloers aangelegd? Onzeker? Zie je manieren om zijn zelfvertrouwen op te bouwen? Over het algemeen helpt het soms om wat extra tijd een op een met hem door te brengen, vooral vader-zoon zou ik zeggen.
Trouwens, dat je straf geeft vind ik helemaal terecht hoor, maar laat hem dus zijn eergevoel niet verliezen hierdoor.
Is hij jaloers aangelegd? Onzeker? Zie je manieren om zijn zelfvertrouwen op te bouwen? Over het algemeen helpt het soms om wat extra tijd een op een met hem door te brengen, vooral vader-zoon zou ik zeggen.
Trouwens, dat je straf geeft vind ik helemaal terecht hoor, maar laat hem dus zijn eergevoel niet verliezen hierdoor.
maandag 20 oktober 2008 om 09:06
@BGB, de eerste keer zagen we die kaarten in zijn jaszak en vroegen we of het van hem was en hij antwoorde niet snel en zeker genoeg. Dus hebben we doorgevraagd en kwam het hoge woord eruit.
De 2ex werd mijn man idd door zijn nicht gebeld, dat haar zoon kaarten misten en of onze zoon wist waar ze waren. Er ging toen al een lampje bij mijn man branden.
De 3ex zagen we die spelletjes in zijn tas zitten. Onze kids hebben veel, maar we weten wel de meeste spellen die ze hebben. Dan d'r bij, heeft hij een psp waar hij vaak op speelt en dit waren geen PSP spelletjes, dus gevraagd van wie is dit. (Eerst nog liegen... maar daarna vertelde hij het toch)
Shyte, je hebt gelijk dat hij nu niets heeft. We hebben nu gezegd dat het in ieder geval tot het einde van dit jaar alles geld, maarrr we hebben er wel bij gezegd het ligt er ook aan hoe hij doet. We hebben overigens al vaker tegen onze kinderen gezegd dat als wij hun kunnen vertrouwen dat ze meer mogen maar wanneer we hun niet kunnen vertrouwen dat ze minder mogen en strakker worden gehouden.
Ik zal eens naar dat boek gaan zoeken, bedankt voor de tip.
De 2ex werd mijn man idd door zijn nicht gebeld, dat haar zoon kaarten misten en of onze zoon wist waar ze waren. Er ging toen al een lampje bij mijn man branden.
De 3ex zagen we die spelletjes in zijn tas zitten. Onze kids hebben veel, maar we weten wel de meeste spellen die ze hebben. Dan d'r bij, heeft hij een psp waar hij vaak op speelt en dit waren geen PSP spelletjes, dus gevraagd van wie is dit. (Eerst nog liegen... maar daarna vertelde hij het toch)
Shyte, je hebt gelijk dat hij nu niets heeft. We hebben nu gezegd dat het in ieder geval tot het einde van dit jaar alles geld, maarrr we hebben er wel bij gezegd het ligt er ook aan hoe hij doet. We hebben overigens al vaker tegen onze kinderen gezegd dat als wij hun kunnen vertrouwen dat ze meer mogen maar wanneer we hun niet kunnen vertrouwen dat ze minder mogen en strakker worden gehouden.
Ik zal eens naar dat boek gaan zoeken, bedankt voor de tip.
maandag 20 oktober 2008 om 09:11
Pokemon
Sinds enkele maanden heeft een geheel nieuw probleem zijn intrede gedaan in mijn praktijk als psycholoog, en het luistert naar de naam Pokemon. Tot een half jaar geleden wist ik eigenlijk niets van deze rage. Ik zag de in mijn ogen vrij wanstaltige poppetjes wel eens voorbij komen op televisie, maar ging er vanuit dat het hier gewoon ging om een vrij slechte tekenfilmserie. Maar langzaam aan doken er steeds meer producten in de winkels op die met Pokemon te maken hebben. Tandpasta, knuffels, spelletjes, boekjes, kleding, je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een Pokemon-versie van. De commercie heeft zich er vol overgave op gestort.
En schijnbaar heeft dit bij de kleine consumentjes precies het gewenste effect. Menigmaal hoor ik kinderen in de winkel zeuren om een Pokemon-product. En vooral het argument : "Ja maar, die en die heeft er ook een." is vaak gehoord.
Maar dit alles verbaast mij niet zo. Al jaren volgt de ene rage de ander op en steeds weer is er een nieuw product dat weer volledig de markt verovert.
Maar ik was wel wat verbaasd toen ik ontdekte dat ik in mijn archiefkast met dossiers van cliënten een nieuwe map kon aanleggen, genaamd Pokemon. In de afgelopen maanden hebben vele ouders mij om advies gevraagd, omdat hun kind op niet geheel juiste wijze aan Pokemon-artikelen gekomen was. Het meest gewild hierbij zijn de kaarten. Deze schijnen echt het slechtste in kinderen op te roepen. Het ene kind jat de kaarten gewoon zelf, een ander neemt geld weg om de kaarten te kunnen kopen en een derde past een zeer oneerlijke ruilmethode toe bij jongere kinderen.
En naast het stelen wordt er ook nog eens lustig op los gelogen. "Nee, die kaart heb ik gevonden." "Die kreeg ik omdat ik had geholpen op school" " Nee hoor, die kaart heb ik al weken."
Maar uiteindelijk komt de aap (of moet ik zeggen Pikachu) toch uit de mouw en moet het kind toch toegeven dat de kaart niet van hem is. En dan volgt de moeilijke taak als ouder om een passende maatregel toe te passen. De ene ouder besluit de kaarten in beslag te nemen, een ander verscheurt de kaarten en menig kind moet zijn kaarten geven aan het kind waarvan de kaart ontvreemd was. Gevolg: een zeer teleurgestelde ouder en een kind in tranen.
En het vervelende is dat het probleem zich rustig enkele dagen later herhaalt. De kaarten hebben zo'n aantrekkingskracht dat menig kind geen weerstand kan bieden.
En juist dit laatste doet mij twijfelen aan mijzelf. Ik dacht tot nu toe dat ik mij vrij goed kon verplaatsen in kinderen. Maar van deze rage begrijp ik niets. Ik vind de poppetjes niet leuk, de film ronduit slecht, de spelletjes niet boeiend, ik begrijp gewoon niet wat kinderen er leuk aan vinden. En soms denk ik dat een groot deel van de kinderen dit zelf eigenlijk ook niet precies weten. De rage is hun simpelweg opgelegd. Wanneer je niet van Pokemon houdt, hoor je er niet bij.
Of zouden deze poppetjes toch iets hebben wat werkelijk een aantrekkingskracht heeft op kinderen, iets wat voor een volwassenen niet te voelen, niet te begrijpen is.
Al lijken sommige volwassenen het wel te begrijpen of er toch in ieder geval begrip voor te hebben dat kinderen de kaarten van elkaar stelen. Een man in de Verenigde Staten verduisterde voor een enorm bedrag aan Pokemon-kaarten om zo zijn financiële problemen op te lossen. Zijn beweegreden waren dan misschien anders dan die van de kinderen, het maakt het ouders toch weer een beetje lastiger om hun kind uit te leggen dat Pokemon-kaarten stelen echt niet mag. Als zelfs volwassenen nou al geen weerstand kunnen bieden...
Liesbeth Vogel
Sinds enkele maanden heeft een geheel nieuw probleem zijn intrede gedaan in mijn praktijk als psycholoog, en het luistert naar de naam Pokemon. Tot een half jaar geleden wist ik eigenlijk niets van deze rage. Ik zag de in mijn ogen vrij wanstaltige poppetjes wel eens voorbij komen op televisie, maar ging er vanuit dat het hier gewoon ging om een vrij slechte tekenfilmserie. Maar langzaam aan doken er steeds meer producten in de winkels op die met Pokemon te maken hebben. Tandpasta, knuffels, spelletjes, boekjes, kleding, je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een Pokemon-versie van. De commercie heeft zich er vol overgave op gestort.
En schijnbaar heeft dit bij de kleine consumentjes precies het gewenste effect. Menigmaal hoor ik kinderen in de winkel zeuren om een Pokemon-product. En vooral het argument : "Ja maar, die en die heeft er ook een." is vaak gehoord.
Maar dit alles verbaast mij niet zo. Al jaren volgt de ene rage de ander op en steeds weer is er een nieuw product dat weer volledig de markt verovert.
Maar ik was wel wat verbaasd toen ik ontdekte dat ik in mijn archiefkast met dossiers van cliënten een nieuwe map kon aanleggen, genaamd Pokemon. In de afgelopen maanden hebben vele ouders mij om advies gevraagd, omdat hun kind op niet geheel juiste wijze aan Pokemon-artikelen gekomen was. Het meest gewild hierbij zijn de kaarten. Deze schijnen echt het slechtste in kinderen op te roepen. Het ene kind jat de kaarten gewoon zelf, een ander neemt geld weg om de kaarten te kunnen kopen en een derde past een zeer oneerlijke ruilmethode toe bij jongere kinderen.
En naast het stelen wordt er ook nog eens lustig op los gelogen. "Nee, die kaart heb ik gevonden." "Die kreeg ik omdat ik had geholpen op school" " Nee hoor, die kaart heb ik al weken."
Maar uiteindelijk komt de aap (of moet ik zeggen Pikachu) toch uit de mouw en moet het kind toch toegeven dat de kaart niet van hem is. En dan volgt de moeilijke taak als ouder om een passende maatregel toe te passen. De ene ouder besluit de kaarten in beslag te nemen, een ander verscheurt de kaarten en menig kind moet zijn kaarten geven aan het kind waarvan de kaart ontvreemd was. Gevolg: een zeer teleurgestelde ouder en een kind in tranen.
En het vervelende is dat het probleem zich rustig enkele dagen later herhaalt. De kaarten hebben zo'n aantrekkingskracht dat menig kind geen weerstand kan bieden.
En juist dit laatste doet mij twijfelen aan mijzelf. Ik dacht tot nu toe dat ik mij vrij goed kon verplaatsen in kinderen. Maar van deze rage begrijp ik niets. Ik vind de poppetjes niet leuk, de film ronduit slecht, de spelletjes niet boeiend, ik begrijp gewoon niet wat kinderen er leuk aan vinden. En soms denk ik dat een groot deel van de kinderen dit zelf eigenlijk ook niet precies weten. De rage is hun simpelweg opgelegd. Wanneer je niet van Pokemon houdt, hoor je er niet bij.
Of zouden deze poppetjes toch iets hebben wat werkelijk een aantrekkingskracht heeft op kinderen, iets wat voor een volwassenen niet te voelen, niet te begrijpen is.
Al lijken sommige volwassenen het wel te begrijpen of er toch in ieder geval begrip voor te hebben dat kinderen de kaarten van elkaar stelen. Een man in de Verenigde Staten verduisterde voor een enorm bedrag aan Pokemon-kaarten om zo zijn financiële problemen op te lossen. Zijn beweegreden waren dan misschien anders dan die van de kinderen, het maakt het ouders toch weer een beetje lastiger om hun kind uit te leggen dat Pokemon-kaarten stelen echt niet mag. Als zelfs volwassenen nou al geen weerstand kunnen bieden...
Liesbeth Vogel
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 20 oktober 2008 om 09:22
Eerlijk is eerlijk, de straffen die we nu hebben gegeven zijn inderdaad extreem. Komt waarschijnlijk ook omdat het de 3e keer is en kennelijk heeft hetgene wat we hiervoor deden niets geholpen. We moeten nog bespreken hoe we dit verder gaan aanpakken, maar ik heb zoiets laat hem nu maar in de waan dat het zo blijft.
Over een paar dagen gaan we er weer over praten en waarschijnlijk gaan we dan zeggen dat hij het terug kan verdienen.
@MissMara, onze zoon is inderdaad wel jaloers aangelegd. Hij ziet ook continue het negatieve in alles en vind dat zijn zusje meer mag en krijgt. Wat absoluut niet waar is, we doen er alles aan om dat in evenwicht te houden. Hij kan ook erg slecht tegen zijn verlies..
@BGB, dat artikel had ik nadat het de 2e keer is gebeurd al gelezen...
Over een paar dagen gaan we er weer over praten en waarschijnlijk gaan we dan zeggen dat hij het terug kan verdienen.
@MissMara, onze zoon is inderdaad wel jaloers aangelegd. Hij ziet ook continue het negatieve in alles en vind dat zijn zusje meer mag en krijgt. Wat absoluut niet waar is, we doen er alles aan om dat in evenwicht te houden. Hij kan ook erg slecht tegen zijn verlies..
@BGB, dat artikel had ik nadat het de 2e keer is gebeurd al gelezen...
maandag 20 oktober 2008 om 09:33
quote:Sparta schreef op 20 oktober 2008 @ 09:22:
@MissMara, onze zoon is inderdaad wel jaloers aangelegd. Hij ziet ook continue het negatieve in alles en vind dat zijn zusje meer mag en krijgt. Wat absoluut niet waar is, we doen er alles aan om dat in evenwicht te houden. Hij kan ook erg slecht tegen zijn verlies..
Wat zou je er als ouders aan kunnen doen om hem te helpen met die onderliggende problematiek? Dit blijft anders misschien zijn leven lang terugkomen - in relaties, op het werk is jaloezie ook een heel lastige eigenschap. Kinderen (zo was dat voor mij althans) stelen vaak omdat ze het gevoel hebben tekort te komen. In mijn geval ook aandacht en waardering van mijn ouders. Dit is dus geen beschuldiging dat het aan jullie ligt, maar er speelt onder de oppervlakte vaak meer. Misschien loont het om er eens dieper over door te denken/praten, samen met je man.
@MissMara, onze zoon is inderdaad wel jaloers aangelegd. Hij ziet ook continue het negatieve in alles en vind dat zijn zusje meer mag en krijgt. Wat absoluut niet waar is, we doen er alles aan om dat in evenwicht te houden. Hij kan ook erg slecht tegen zijn verlies..
Wat zou je er als ouders aan kunnen doen om hem te helpen met die onderliggende problematiek? Dit blijft anders misschien zijn leven lang terugkomen - in relaties, op het werk is jaloezie ook een heel lastige eigenschap. Kinderen (zo was dat voor mij althans) stelen vaak omdat ze het gevoel hebben tekort te komen. In mijn geval ook aandacht en waardering van mijn ouders. Dit is dus geen beschuldiging dat het aan jullie ligt, maar er speelt onder de oppervlakte vaak meer. Misschien loont het om er eens dieper over door te denken/praten, samen met je man.
maandag 20 oktober 2008 om 09:37
Verbaas me dat die pokemon weer helemaal hot is,en wij al die kaarten van een jaar of 8 a9 geleden niet meer hebben,die zouden wellicht heel veel waard zijn vooor kinderen van nu.
Mijn zoon is al 18 en spaarde die kaarten dus al zolang geleden,ook die dingen die toen in de zakken met chips zaten die ronde schijfjes flipos genaamd in die tijd dus waren er al pokemon kaarten mijn zoon is zelfs met carnaval eens Ash geweest hha
Maar goed ook toen was het al een heftige strijd om de kaarten die zoveel punten waard waren er zat ook een spel bij met steentjes enz enz.Ik kan je zeggen het gaat over! het waait over rages gaan altijd voorbij.
Maar stelen is natuurlijk niet oke,praat over je eigen rages van vroeger en of die kaarten het waard zijn voor hem dat hij zich daarvoor zo in de probleemen werkt.Ik denk ook dat van alles gaan verbieden weinig zin heeft en zijn ik heb minder,en ben minder juist in de hand werkt,misschien werkt een opdracht beter als iets afnemen.in de zin van werk,en de waarde van iets leren
Mijn zoon is al 18 en spaarde die kaarten dus al zolang geleden,ook die dingen die toen in de zakken met chips zaten die ronde schijfjes flipos genaamd in die tijd dus waren er al pokemon kaarten mijn zoon is zelfs met carnaval eens Ash geweest hha
Maar goed ook toen was het al een heftige strijd om de kaarten die zoveel punten waard waren er zat ook een spel bij met steentjes enz enz.Ik kan je zeggen het gaat over! het waait over rages gaan altijd voorbij.
Maar stelen is natuurlijk niet oke,praat over je eigen rages van vroeger en of die kaarten het waard zijn voor hem dat hij zich daarvoor zo in de probleemen werkt.Ik denk ook dat van alles gaan verbieden weinig zin heeft en zijn ik heb minder,en ben minder juist in de hand werkt,misschien werkt een opdracht beter als iets afnemen.in de zin van werk,en de waarde van iets leren
maandag 20 oktober 2008 om 09:39
Vervelend voor je, deze situatie.
Ik heb ook iets gestolen in een winkel toen ik 12 was.
Mijn moeder is daar achter gekomen en is toen linea recta naar het politieburo met mij gegaan.
Ik ben toen 'ondervraagd' en moest het terug brengen naar de winkel.
Dat had zo een indruk op mij dat ik het never nooit meer durfde te doen.
Ik heb ook iets gestolen in een winkel toen ik 12 was.
Mijn moeder is daar achter gekomen en is toen linea recta naar het politieburo met mij gegaan.
Ik ben toen 'ondervraagd' en moest het terug brengen naar de winkel.
Dat had zo een indruk op mij dat ik het never nooit meer durfde te doen.
maandag 20 oktober 2008 om 09:42
maandag 20 oktober 2008 om 10:00
Ook ik heb een paar keer iets in een winkel gestolen toen ik 12 jaar was, de winkel an sich nodigde hier ook voor uit, bakken vol leuke gummetjes, poppetjes, zeepjes en andere hebbedingetjes in een souterrain waar geen toezicht was. Ik ging dan echt bewust naar die winkel toe, propte mijn zakken vol en kocht dan 1 dingetje. Heb ik in totaal denk ik 5x gedaan, toen was het over, ik wist hoe het was om iets op oneerlijke wijze te verkrijgen en dat was blijkbaar dan ook genoeg, het voelde blijkbaar toch niet goed. Daar dacht ik toen helemaal niet bewust over na, nu zie ik het net als een soort verkennen van je grenzen. En het mooie is, ik ben zo eerlijk als maar kan, ik zou het nu werkelijk nooit in mijn hoofd halen iets van iemand te stelen.
Probeer daar bij jouw zoon ook zo mee om te gaan, hij is 12, wordt heen en weer geslingerd tussen kind-zijn en opkomende volwassenheid, tussen goed en kwaad, tussen kinderlijke hebzucht en besef van mijn en dijn. Daarbij heeft hij jouw steun nodig, iemand die hem leert wat wel en niet oke is, maar iemand die hem wel laat weten dat hijzelf oke is en onvoorwaardelijk van hem houdt, ongeacht wat hij doet. Biedt hem alternatieven om dingetjes die hij graag zou willen hebben te verkrijgen via een krantenwijkje oid.
Probeer daar bij jouw zoon ook zo mee om te gaan, hij is 12, wordt heen en weer geslingerd tussen kind-zijn en opkomende volwassenheid, tussen goed en kwaad, tussen kinderlijke hebzucht en besef van mijn en dijn. Daarbij heeft hij jouw steun nodig, iemand die hem leert wat wel en niet oke is, maar iemand die hem wel laat weten dat hijzelf oke is en onvoorwaardelijk van hem houdt, ongeacht wat hij doet. Biedt hem alternatieven om dingetjes die hij graag zou willen hebben te verkrijgen via een krantenwijkje oid.
maandag 20 oktober 2008 om 10:09
Mijn man en ik zijn het wel over eens dat we wat meer aandacht moeten schenken aan zijn gevoel. Wij kunnen natuurlijk makkelijk zeggen dat zijn gevoel niet klopt, maar wanneer hij het zo aanvoelt wuiven we zijn gevoelens weg als we zeggen dat het onzin is. Wat natuurlijk ook niet goed is.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel moeilijk vind.
Ik heb vroeger ook gestolen van een nichtje van mij, dat heb ik hem ook verteld. Heb ook verteld dat mijn ouders erg boos waren maar dat ik het daarna niet meer heb gedaan.
Mijn man heeft ook weleens gestolen, dat heeft hij ook verteld.
Misschien ook eens naar dat spel kijken...
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel moeilijk vind.
Ik heb vroeger ook gestolen van een nichtje van mij, dat heb ik hem ook verteld. Heb ook verteld dat mijn ouders erg boos waren maar dat ik het daarna niet meer heb gedaan.
Mijn man heeft ook weleens gestolen, dat heeft hij ook verteld.
Misschien ook eens naar dat spel kijken...
maandag 20 oktober 2008 om 10:15
Daisybloempje, volgens mij zijn die kaarten helemaal niet zo hot op het moment, maar is het zoals in het artikel staat meer de aantrekkingskracht. Althans dat denk ik.
Het kan natuurlijk ook zoals Missmara zei eens schreeuw om aandacht zijn.
We gaan de aankomende dagen eens goed proberen uit te pluizen waar het door komt.
Het kan natuurlijk ook zoals Missmara zei eens schreeuw om aandacht zijn.
We gaan de aankomende dagen eens goed proberen uit te pluizen waar het door komt.
maandag 20 oktober 2008 om 10:17
maandag 20 oktober 2008 om 10:24
Graag gedaan, Sparta. Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat als je zegt dat het belangrijk is om zijn gevoel dat hij tekort komt serieus te nemen, in plaats van het weg te wuiven als niet terecht. Want zijn gedrag komt voort uit zijn gevoel, niet uit feiten. Een goed gesprek met hem als jullie eens samen op pad zijn, waarin je hem kan vragen waardoor hij het gevoel heeft tekort te komen, wat hij nodig heeft, wat hij van jullie zou willen (en dan vooral niet jezelf gaan verdedigen, maar het gewoon voor kennisgeving aannemen) en een paar dikke knuffels kunnen soms een kind al een heel ander gevoel geven.
succes ermee!
succes ermee!
dinsdag 21 oktober 2008 om 09:34
Sparta, same here. Onze zoon van 10 heeft een half jaar geleden geld gestolen van ons om Pokemonkaarten te kunnen kopen. Wat is dat toch, met die Pokemon..
We hebben een lijst gemaakt met klusjes (vakjes). Ieder klusje wat hij voor ons doet, mag hij vervolgens afkruisen. Hij kan het dus uiteindelijk zelf terugbetalen en ziet in een oogopslag hoeveel moeite hij daar voor moet doen.. Succes met jullie aanpak!
We hebben een lijst gemaakt met klusjes (vakjes). Ieder klusje wat hij voor ons doet, mag hij vervolgens afkruisen. Hij kan het dus uiteindelijk zelf terugbetalen en ziet in een oogopslag hoeveel moeite hij daar voor moet doen.. Succes met jullie aanpak!
dinsdag 21 oktober 2008 om 09:53
Hanzie, tja daar zeg je wat opvoedwinkel.. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nog nooit van gehoord heb en ik vind het meteen zo 'zwaar' klinken....
Ja raar he Mirjam762, ik hoop voor je dat het bij die ene x blijft.
Misschien is die van ons hardleers ofzo, gister zei hij dat hij het wel terecht vond dat hij straf had gekregen... Hij snapt ook niet waarom hij het nu weer had gedaan, want zei hij zelf; als ik het had gevraagd had het waarschijnlijk gewoon gemogen.
Hij vond het erg eng om die spelletjes terug te brengen, was helemaal zenuwachtig (want tja 2e x bij dezelfde mensen) en uit eindelijk kon hij ze niet terug brengen omdat ze niet thuis waren. Dus gaan we vanavond even langs.
Ja raar he Mirjam762, ik hoop voor je dat het bij die ene x blijft.
Misschien is die van ons hardleers ofzo, gister zei hij dat hij het wel terecht vond dat hij straf had gekregen... Hij snapt ook niet waarom hij het nu weer had gedaan, want zei hij zelf; als ik het had gevraagd had het waarschijnlijk gewoon gemogen.
Hij vond het erg eng om die spelletjes terug te brengen, was helemaal zenuwachtig (want tja 2e x bij dezelfde mensen) en uit eindelijk kon hij ze niet terug brengen omdat ze niet thuis waren. Dus gaan we vanavond even langs.
dinsdag 21 oktober 2008 om 10:09
Ik snap dat je er zo overin zit. Het is namelijk de 3e keer. Ik vind dat je het heel goed doet. En wat werkt bij het ene kind hoeft bij het andere kind geen impact te hebben. Ik zou hem straffen zoals jullie hebben gedaan. En dat hij strafvermindering kan krijgen door goed gedrag. Spullen terug kan verdienen door met name eerlijkheid. Heel veel geluk. Je doet het goed!
