Kinderen
alle pijlers
Aaaaargh...ik weet het niet
dinsdag 14 april 2009 om 15:30
Hoi allemaal,
Het is de eerste keer dat ik na lange tijd meelezen een berichtje post op dit forum. Ik weet dat jullie geen antwoord kunnen geven op mijn dilemma, maar zou het fijn vinden om jullie ervaringen en overwegingen te lezen.
Ik heb een zoontje van 11 maanden oud en zou graag een tweede kindje krijgen met mijn man. Nu verander ik per dag van gedachten wanneer ik weer zou willen gaan proberen zwanger te worden, en dat verschilt van NU, VANDAAG! tot "mmmwoah, over een jaar"
Redenen om weer te gaan proberen zijn voor mij dat ik moeilijk zwanger kan worden door PCOS (polycysteus ovariumsyndroom), (ondanks dat ben ik van mn zoontje snel zwanger geraakt, in 4 maanden, de gynaecoloog stond verbaasd), dat ik met mijn werk volgend jaar een rustig jaar heb, dus alle tijd voor zwangerschapsverlof en eventueel ouderschapsverlof de jaren erna worden weer drukker, dat ik het zwanger zijn ook wel mis en het graag snel weer wil meemaken, en dat 2 jaar leeftijdsverschil mij een leuk verschil lijkt.
Redenen om nog even te wachten zijn dat ik net weer helemaal gewicht ben, weer aan het sporten ben, kortom mezelf weer een beetje "terugheb", en dat ik bang ben dat vrienden van mij het raar vinden als ik weer snel zwanger ben. (Weet het, stomme reden...). Mij zoontje slaapt sinds 3 maanden door en sindsdien zijn ik en man eindelijk weer een beetje bijgetrokken, we gaan af en toe even met zn tweeen uit eten, gaan weer naar feestje etc.
Ik vind het eigenlijk zo raar om bij mezelf te merken dat ik de keuze voor weer zwanger worden van een tweede veel moeilijker vind dan voor de eerste. Toen wist ik gewoon echt niet wat me te wachten stond, nu weet ik dat wel, en denk dat daar een deel van de twijfel vandaan komt, het wordt gewoon weer zwaar (vooral de babytijd, want mijn zwangerschap en bevalling waren een feestje).
Ik twijfel niet OF ik een tweede wil, dat weet ik zeker.
Ik vind het ook gek om bij mezelf te merken dat ik hier sinds een paar weken echt elke dag over aan het piekeren en malen ben, snap niet goed waarom ik het niet gewoon naast me neer kan leggen en kan denken, nu nog even niet, ik merk wel wanneer wel.
Vandaag is weer zo'n dag dat ik heel veel zin heb om mijn komende vruchtbare periode het te proberen, maar het idee om dan misschien meteen zwanger te raken houdt me aan de ene kant tegen, aan de andere kant fantaseer ik op een komend feestje (over 2 maanden is de 30ste verjaardag van mijn broer en is de hele familei bijeen) te kunnen vertellen dat de tweede op komst is.
Het liefste zou ik een paar maanden "lang leve de lol" te vrijen zonder voorbehoedsmiddelen en dan ergens "opeens" zwanger te zijn, maar goed, het kan ook in 1x raak zijn (en het kan ook veel langer duren of niet lukken). Ik hoop ook bijna elke maand dat de condooms die we gebruiken toch gefaald hebben en dat ik "per ongeluk" zwanger ben, dan hoef ik tenminste geen knopen door te hakken/bewuste beslissingen te nemen.
Of moet ik gewoon niet zoveel denken en gewoon doen?
Sorry voor dit ellenlange mailtje, maar ik blijf maar twijfelen en twijfelen...
Het is de eerste keer dat ik na lange tijd meelezen een berichtje post op dit forum. Ik weet dat jullie geen antwoord kunnen geven op mijn dilemma, maar zou het fijn vinden om jullie ervaringen en overwegingen te lezen.
Ik heb een zoontje van 11 maanden oud en zou graag een tweede kindje krijgen met mijn man. Nu verander ik per dag van gedachten wanneer ik weer zou willen gaan proberen zwanger te worden, en dat verschilt van NU, VANDAAG! tot "mmmwoah, over een jaar"
Redenen om weer te gaan proberen zijn voor mij dat ik moeilijk zwanger kan worden door PCOS (polycysteus ovariumsyndroom), (ondanks dat ben ik van mn zoontje snel zwanger geraakt, in 4 maanden, de gynaecoloog stond verbaasd), dat ik met mijn werk volgend jaar een rustig jaar heb, dus alle tijd voor zwangerschapsverlof en eventueel ouderschapsverlof de jaren erna worden weer drukker, dat ik het zwanger zijn ook wel mis en het graag snel weer wil meemaken, en dat 2 jaar leeftijdsverschil mij een leuk verschil lijkt.
Redenen om nog even te wachten zijn dat ik net weer helemaal gewicht ben, weer aan het sporten ben, kortom mezelf weer een beetje "terugheb", en dat ik bang ben dat vrienden van mij het raar vinden als ik weer snel zwanger ben. (Weet het, stomme reden...). Mij zoontje slaapt sinds 3 maanden door en sindsdien zijn ik en man eindelijk weer een beetje bijgetrokken, we gaan af en toe even met zn tweeen uit eten, gaan weer naar feestje etc.
Ik vind het eigenlijk zo raar om bij mezelf te merken dat ik de keuze voor weer zwanger worden van een tweede veel moeilijker vind dan voor de eerste. Toen wist ik gewoon echt niet wat me te wachten stond, nu weet ik dat wel, en denk dat daar een deel van de twijfel vandaan komt, het wordt gewoon weer zwaar (vooral de babytijd, want mijn zwangerschap en bevalling waren een feestje).
Ik twijfel niet OF ik een tweede wil, dat weet ik zeker.
Ik vind het ook gek om bij mezelf te merken dat ik hier sinds een paar weken echt elke dag over aan het piekeren en malen ben, snap niet goed waarom ik het niet gewoon naast me neer kan leggen en kan denken, nu nog even niet, ik merk wel wanneer wel.
Vandaag is weer zo'n dag dat ik heel veel zin heb om mijn komende vruchtbare periode het te proberen, maar het idee om dan misschien meteen zwanger te raken houdt me aan de ene kant tegen, aan de andere kant fantaseer ik op een komend feestje (over 2 maanden is de 30ste verjaardag van mijn broer en is de hele familei bijeen) te kunnen vertellen dat de tweede op komst is.
Het liefste zou ik een paar maanden "lang leve de lol" te vrijen zonder voorbehoedsmiddelen en dan ergens "opeens" zwanger te zijn, maar goed, het kan ook in 1x raak zijn (en het kan ook veel langer duren of niet lukken). Ik hoop ook bijna elke maand dat de condooms die we gebruiken toch gefaald hebben en dat ik "per ongeluk" zwanger ben, dan hoef ik tenminste geen knopen door te hakken/bewuste beslissingen te nemen.
Of moet ik gewoon niet zoveel denken en gewoon doen?
Sorry voor dit ellenlange mailtje, maar ik blijf maar twijfelen en twijfelen...
dinsdag 14 april 2009 om 15:38
Als eerste: ik mis de rol van de vader hierin. Hoe kijkt hij er tegenaan? Wanneer zou hij een tweede willen?
Dan, als je nu per direct zwanger zou raken, zou dat een probleem zijn? Zou je dat fijn vinden? Of zou je ergens het gevoel hebben, oei, het mocht wel even wachten? Als het jaartje wachten eigenlijk niet zo heel veel verschil maakt, waarom dan niet gewoon de middenweg: over een half jaar je dezelfde vraag opnieuw stellen?
Ikzelf zou in jouw positie nog even wachten. Gewoon omdat je nu eindelijk jezelf terugvindt en het handig is stevig in je schoenen te staan voordat je aan een tweede begint.
Dan, als je nu per direct zwanger zou raken, zou dat een probleem zijn? Zou je dat fijn vinden? Of zou je ergens het gevoel hebben, oei, het mocht wel even wachten? Als het jaartje wachten eigenlijk niet zo heel veel verschil maakt, waarom dan niet gewoon de middenweg: over een half jaar je dezelfde vraag opnieuw stellen?
Ikzelf zou in jouw positie nog even wachten. Gewoon omdat je nu eindelijk jezelf terugvindt en het handig is stevig in je schoenen te staan voordat je aan een tweede begint.
dinsdag 14 april 2009 om 15:51
Hoi Zwieber,
Bedankt voor je reactie.
Sorry, terwijl ik aan het typen was bedacht ik me dat ik ook nog moest schrijven hoe mijn man erover denkt (oeps) en hij is toch echt heel belangrijk en heeft over veel dingen een uitgesproken mening.
Hij laat het een beetje aan mij over, hij zou het hartstikke leuk vinden als ik nu weer zwanger zou zijn, maar vindt het ook best om nog 6 tot 9 maanden te wachten. Hij vindt tussen "nu en eind dit jaar". Hij is dol op ons zoontje en wil ook graag een tweede kindje. Hij laat het een beetje aan mij over, hoe ik me voel vind hij belangrijk, en of ik er weer klaar voor ben. Hij zegt er wel weer klaar voor te zijn, maar vindt het dus ook helemaal niet erg om te wachten.
Als ik nu zwanger zou zijn, zou ik het denk ik heel erg fijn vinden, maar af en toe denken, (bijv) "jammer dat ik nu geen wijntje mee kan drinken" of "jammer dat ik er weer een paar maanden "uitlig" qua sociale dingen met vrienden.
Pfffff, als ik namelijk bedenk "ik stel het even uit", dan heb ik weer een stem in mn hoofd die zegt "nee, ik wil snel weer zwanger worden en niet zo lang wachten" Als een vriendin vertelt zwanger te zijn krijg ik ook meteen zo'n "ik wil ook weer!!!" gevoel.
Wat is jouw ervaring? Is een tweede weer net zo overdonderend, of sta je weer wat eerder op je benen en in het leven? (Want ik was toch wel een paar maanden behoorlijk "van de wereld", wel leuk van de wereld, maar toch)
Bedankt voor je reactie.
Sorry, terwijl ik aan het typen was bedacht ik me dat ik ook nog moest schrijven hoe mijn man erover denkt (oeps) en hij is toch echt heel belangrijk en heeft over veel dingen een uitgesproken mening.
Hij laat het een beetje aan mij over, hij zou het hartstikke leuk vinden als ik nu weer zwanger zou zijn, maar vindt het ook best om nog 6 tot 9 maanden te wachten. Hij vindt tussen "nu en eind dit jaar". Hij is dol op ons zoontje en wil ook graag een tweede kindje. Hij laat het een beetje aan mij over, hoe ik me voel vind hij belangrijk, en of ik er weer klaar voor ben. Hij zegt er wel weer klaar voor te zijn, maar vindt het dus ook helemaal niet erg om te wachten.
Als ik nu zwanger zou zijn, zou ik het denk ik heel erg fijn vinden, maar af en toe denken, (bijv) "jammer dat ik nu geen wijntje mee kan drinken" of "jammer dat ik er weer een paar maanden "uitlig" qua sociale dingen met vrienden.
Pfffff, als ik namelijk bedenk "ik stel het even uit", dan heb ik weer een stem in mn hoofd die zegt "nee, ik wil snel weer zwanger worden en niet zo lang wachten" Als een vriendin vertelt zwanger te zijn krijg ik ook meteen zo'n "ik wil ook weer!!!" gevoel.
Wat is jouw ervaring? Is een tweede weer net zo overdonderend, of sta je weer wat eerder op je benen en in het leven? (Want ik was toch wel een paar maanden behoorlijk "van de wereld", wel leuk van de wereld, maar toch)
dinsdag 14 april 2009 om 15:54
Oja, nog wat antwoorden:
Ik ben nu 31, dus bijna precies tussen die 25 en 35 in.
En inderdaad, ik bedoel dat er op mijn werk heel 2010 een rustige tijd is, het jaar erna zijn een paar grote projecten waar ik veel werk voor ga verzetten. Als ik tussen nu en 6 maanden zwanger word dan beval ik in de eerste helft van 2010 en heb ik daarna nog 6 maanden "rustige tijd". Maar je hebt gelijk, er valt niet zoveel aan te plannen, voor hetzelfde geld duurt het langer dan dat en dan nog zou ik gewoon zwanger willen worden.
Ik ben nu 31, dus bijna precies tussen die 25 en 35 in.
En inderdaad, ik bedoel dat er op mijn werk heel 2010 een rustige tijd is, het jaar erna zijn een paar grote projecten waar ik veel werk voor ga verzetten. Als ik tussen nu en 6 maanden zwanger word dan beval ik in de eerste helft van 2010 en heb ik daarna nog 6 maanden "rustige tijd". Maar je hebt gelijk, er valt niet zoveel aan te plannen, voor hetzelfde geld duurt het langer dan dat en dan nog zou ik gewoon zwanger willen worden.
dinsdag 14 april 2009 om 15:58
Ik heb nét hetzelfde. Mijn dochter is nu 19 maanden. Wij willen ook zeker een tweede, maar wanneer... Af en toe zit ik te rekenen: stel dat ik volgende maand zwanger word, wanneer moet ik dan bevallen, hoeveel gaan ze dan in leeftijd schelen, komt het dan een beetje "uit" qua periode (maakt in principe niets uit hoor, maar mijn dochter is van september, en ik zou voor een tweede kind liever geen verjaardag in dezelfde maand willen),...
De mening van de partner is inderdaad heel belangrijk. Ik heb het er onlangs over gehad met m'n vriend. Hij wil eigenlijk nog niet direct een tweede, maar vindt wel dat er niet té veel leeftijdsverschil moet zijn. Maar waar is de grens tussen die twee situaties hé... Het duurt tenslotte nog 9 maanden tegen dat dat kind er effectief is!
Ook ik verander om de zoveel dagen van mening: ja, we gaan er weer voor... nee, laat ons nog een jaartje wachten,...
Het feit dat je nu wéét hoe lastig de babyperiode is, speelt bij mij ook een grote rol. Ondanks dat mijn dochter een modelbaby was, heb ik die periode toch als zwaar ervaren. Maar wil ik die periode een tweede keer liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben, of wil ik die toch nog wat uitstellen?? Je ziet het, je bent niet de enige die er niet uit geraakt...
De mening van de partner is inderdaad heel belangrijk. Ik heb het er onlangs over gehad met m'n vriend. Hij wil eigenlijk nog niet direct een tweede, maar vindt wel dat er niet té veel leeftijdsverschil moet zijn. Maar waar is de grens tussen die twee situaties hé... Het duurt tenslotte nog 9 maanden tegen dat dat kind er effectief is!
Ook ik verander om de zoveel dagen van mening: ja, we gaan er weer voor... nee, laat ons nog een jaartje wachten,...
Het feit dat je nu wéét hoe lastig de babyperiode is, speelt bij mij ook een grote rol. Ondanks dat mijn dochter een modelbaby was, heb ik die periode toch als zwaar ervaren. Maar wil ik die periode een tweede keer liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben, of wil ik die toch nog wat uitstellen?? Je ziet het, je bent niet de enige die er niet uit geraakt...
dinsdag 14 april 2009 om 16:00
Hier komt er geen tweede omdat dat medisch gewoon niet handig is. Als die redenen niet speelden dan had ik alsnog gewacht. Ik ben meer het type van 1 kindje van 4 of 5 of 6 en een uk in plaats van twee ukken. Dus ik ben niet vergelijkbaar.
Zo te horen heb je het eigenlijk al besloten. Zoek je bevestiging hierin? Want dat kan niemand je natuurlijk geven. Maar wat ik uit jouw verhaal opmaak is dat je het liefst nu begint.
Los van wat je zou willen, hoe zit het praktisch gezien. Kan je het fysiek, psychisch, financieel etc allemaal aan NU? En je man? Het schijnt (weet ik dus niet uit ervaring) dat van 1 naar 2 nog zwaarder is dan van 0 naar 1. En weer anderen vinden het weer makkelijker maar stel dat het zwaarder is, zou je dat aankunnen? Zo ja, dan zie ik echt geen bezwaar (voor zover voorzienbaar dan) om nu te beginnen.
Zo te horen heb je het eigenlijk al besloten. Zoek je bevestiging hierin? Want dat kan niemand je natuurlijk geven. Maar wat ik uit jouw verhaal opmaak is dat je het liefst nu begint.
Los van wat je zou willen, hoe zit het praktisch gezien. Kan je het fysiek, psychisch, financieel etc allemaal aan NU? En je man? Het schijnt (weet ik dus niet uit ervaring) dat van 1 naar 2 nog zwaarder is dan van 0 naar 1. En weer anderen vinden het weer makkelijker maar stel dat het zwaarder is, zou je dat aankunnen? Zo ja, dan zie ik echt geen bezwaar (voor zover voorzienbaar dan) om nu te beginnen.
dinsdag 14 april 2009 om 16:16
@Pinkel78: herkenning alom inderdaad! Dat zijn precies de gedachten die continue door mijn hoofd gaan. Ook de gedachte dat er waarschijnlijk eerst een paar maanden overheen gaan voordat ik zwanger ben en het daarna nog 9 maanden duurt telt bij mij mee.
@Zwieber: waarschijnlijk heb je gelijk en heb ik de beslissing eigenlijk al een beetje gemaakt en zoek ik bevestiging. Praktisch gezien; financieel kunnen we het aan, er is zelfs al een extra kamertje in ons huis. Lichamelijk ook, ik ben weer lichamelijk volledig de oude. Had ook vrijwel geen klachten tijdens mijn vorige zwangerschap en was binnen anderhalf uur bevallen zonder problemen.
Psychisch...daar twijfel ik dus af en toe aan ALS van 0 naar 1 minder zwaar is dan van 1 naar 2, dan zie ik erg op tegen de babytijd tegelijk met een andere uk hebben. Al weet ik niet of 6 maanden wachten dan veel uitmaakt, behalve dat ik tegen die tijd misschien nog wat steviger in mijn schoenen sta (en misschien ook niet omdat mijn zoontje aan zn peuterpubertijd oid is begonnen).
@germanwings: ik ben ook benieuwd. Tot nu toe helpen al jullie vragen en antwoorden mij enorm! Ik heb zelf het idee dat ik er voor 80% klaar voor ben, maar nog niet helemaal. Ik weet alleen niet of die 20% uberhaupt ooit weggaan, of dat dat twijfels zijn die iedereen heeft en dat ze vanzelf weggaan wanneer ik zwanger ben. Of dat het betekent wacht een paar maandjes.
(Bij mijn zoontje heb ik de eerste 10 weken van mijn zwangerschap echt enorm getwijfeld, gepiekerd etc en zag ik heleboel beren op de weg, ik wilde zelfs even niet meer zwanger zijn, ondanks dat ik van tevoren niets liever wilde dan zwanger zijn en een kindje. Na 10 weken is alles als sneeuw voor de zon verdwenen)
@Zwieber: waarschijnlijk heb je gelijk en heb ik de beslissing eigenlijk al een beetje gemaakt en zoek ik bevestiging. Praktisch gezien; financieel kunnen we het aan, er is zelfs al een extra kamertje in ons huis. Lichamelijk ook, ik ben weer lichamelijk volledig de oude. Had ook vrijwel geen klachten tijdens mijn vorige zwangerschap en was binnen anderhalf uur bevallen zonder problemen.
Psychisch...daar twijfel ik dus af en toe aan ALS van 0 naar 1 minder zwaar is dan van 1 naar 2, dan zie ik erg op tegen de babytijd tegelijk met een andere uk hebben. Al weet ik niet of 6 maanden wachten dan veel uitmaakt, behalve dat ik tegen die tijd misschien nog wat steviger in mijn schoenen sta (en misschien ook niet omdat mijn zoontje aan zn peuterpubertijd oid is begonnen).
@germanwings: ik ben ook benieuwd. Tot nu toe helpen al jullie vragen en antwoorden mij enorm! Ik heb zelf het idee dat ik er voor 80% klaar voor ben, maar nog niet helemaal. Ik weet alleen niet of die 20% uberhaupt ooit weggaan, of dat dat twijfels zijn die iedereen heeft en dat ze vanzelf weggaan wanneer ik zwanger ben. Of dat het betekent wacht een paar maandjes.
(Bij mijn zoontje heb ik de eerste 10 weken van mijn zwangerschap echt enorm getwijfeld, gepiekerd etc en zag ik heleboel beren op de weg, ik wilde zelfs even niet meer zwanger zijn, ondanks dat ik van tevoren niets liever wilde dan zwanger zijn en een kindje. Na 10 weken is alles als sneeuw voor de zon verdwenen)
dinsdag 14 april 2009 om 16:45
quote:Nonovrouw schreef op 14 april 2009 @ 16:18:
@Fleurtje: en beviel deze tijd ertussen? En vond jij ook van 1 naar 2 zwaarder? Als ik nu zou beginnen zit er bij mij misschien ook zoiets tussen.Twee kinderen vind ik persoonlijk meer dan een verdubbeling van een. Een kind vond ik echt peanuts, zeker achteraf, haha.
@Fleurtje: en beviel deze tijd ertussen? En vond jij ook van 1 naar 2 zwaarder? Als ik nu zou beginnen zit er bij mij misschien ook zoiets tussen.Twee kinderen vind ik persoonlijk meer dan een verdubbeling van een. Een kind vond ik echt peanuts, zeker achteraf, haha.
dinsdag 14 april 2009 om 16:45
zwiieber, ik vind dat ze heel duidelijk aan geeft dat ze het net zo fijn vind dt ze weer wat meer tijd voor zich zelf heeft, zich weer wat fitter voelt. Weer tijd voor vrienden en sporten heeft. Gezellig een wijntje kan drinken. etc. Ik zeg niet dat dat bij een tweede zwangerschap niet mogelijk is, dat is TO haar eigen gevoel volgens mij.
Daarom zou ik zeggen geniet daar nog lekker een half jaartje van en kijk dna of je zwanger kunt worden van je tweede.
Maar goed, ik heof de beslissing niet voor haar te nemen.
Daarom zou ik zeggen geniet daar nog lekker een half jaartje van en kijk dna of je zwanger kunt worden van je tweede.
Maar goed, ik heof de beslissing niet voor haar te nemen.
