Kinderen
alle pijlers
Ben verdrietig, toch echt geen tweede?
donderdag 13 november 2008 om 23:52
Ik kan niet slapen.... lig de hele tijd te snotteren en dan kan ik alleen maar door mn mond ademhalen omdat ik anders weer de hele tijd mijn neus zit op te halen... ik heb geen zin dat mn vriend wakker wordt en vraagt: wat is er?
Het draait er ( bij mij) de laatste tijd echt om, wel of geen tweede. En het ziet er naar uit dat er geen tweede komt. Ik doe in principe alles met onze dochter, dus een tweede zou betekenen dat ik dat ook alleen moet doen. En daar zit hem nou ook de kneep. Ik wil op zich best een tweede, maar niet alleen. Mijn vriend wil ook wel een tweede, maar niet het extra werk. Dat moet ik ook gewoon accepteren, we zijn daar eigenlijk beide vrij duidelijk in. We hebben het nu heel relaxed, dochter is 3,5, gaat naar school. Ik kan weer mijn werk oppakken, vriend heeft stress-baan dus ik doe het hele huis-tuin en keuken-gebeuren dus heel rationeel bekeken is het ( voor ons) misschien wel beter om het zo te laten. We hebben het nu ruim een half jaar 'geprobeerd' zonder succes. Ik ben onder invloed van de hormonen (nu net ongesteld) altijd nog wel teleurgesteld maar voel ook steeds wel een opluchting.
Ik weet ook niet hoe ik het moet uitleggen, maar om nou definitief die knoop door te hakken... daar wordt ik dus super-verdrietig van.
Kroop net nog even bij dochter in bed, en die armpjes dan om mn nek...ze is zo lief... Ik weet dat ik niet perse een broertje of zusje moet willen voor háár, maar ik ga me toch wel schuldig voelen. ( op dit moment dan, labiele zak dat ik ben)
Is er iemand die dit herkent? En dus de keuze heeft gemaakt en niet voor een tweede heeft gekozen? Geeft dat uiteindelijk toch een opluchting? Bij mij wordt op dit moment echt de ene na de andere tweede of derde geboren en ik weet dat ik me daardoor absoluut niet moet laten beinvloeden, maar my mind is playing tricks on me zeg maar.... Het blijft steken in mn kop, en ik wordt er erg verdrietig van...
Het draait er ( bij mij) de laatste tijd echt om, wel of geen tweede. En het ziet er naar uit dat er geen tweede komt. Ik doe in principe alles met onze dochter, dus een tweede zou betekenen dat ik dat ook alleen moet doen. En daar zit hem nou ook de kneep. Ik wil op zich best een tweede, maar niet alleen. Mijn vriend wil ook wel een tweede, maar niet het extra werk. Dat moet ik ook gewoon accepteren, we zijn daar eigenlijk beide vrij duidelijk in. We hebben het nu heel relaxed, dochter is 3,5, gaat naar school. Ik kan weer mijn werk oppakken, vriend heeft stress-baan dus ik doe het hele huis-tuin en keuken-gebeuren dus heel rationeel bekeken is het ( voor ons) misschien wel beter om het zo te laten. We hebben het nu ruim een half jaar 'geprobeerd' zonder succes. Ik ben onder invloed van de hormonen (nu net ongesteld) altijd nog wel teleurgesteld maar voel ook steeds wel een opluchting.
Ik weet ook niet hoe ik het moet uitleggen, maar om nou definitief die knoop door te hakken... daar wordt ik dus super-verdrietig van.
Kroop net nog even bij dochter in bed, en die armpjes dan om mn nek...ze is zo lief... Ik weet dat ik niet perse een broertje of zusje moet willen voor háár, maar ik ga me toch wel schuldig voelen. ( op dit moment dan, labiele zak dat ik ben)
Is er iemand die dit herkent? En dus de keuze heeft gemaakt en niet voor een tweede heeft gekozen? Geeft dat uiteindelijk toch een opluchting? Bij mij wordt op dit moment echt de ene na de andere tweede of derde geboren en ik weet dat ik me daardoor absoluut niet moet laten beinvloeden, maar my mind is playing tricks on me zeg maar.... Het blijft steken in mn kop, en ik wordt er erg verdrietig van...
vrijdag 14 november 2008 om 00:11
Ik heb geen ervaring,maar wil je wel een virtuele knuffel geven.
Ik begrijp dat dit heel moeilijk is.
Ik vraag me wel af of je tevreden bent zoals het nu gaat?
Je vriend heeft en stressbaan en DUS doe jij het huis.
Ik vind dat niet zo vanzelfsprekend eigenlijk,sta jij daar zelf wel achter of proef ik uit je stukje dat je dat liever ook met 1 kind anders zou zien?
Je vriend wil wel een tweede,maar niet het extra werk.Welk extra werk dan,want hij doet nu toch ook niks?
Jij wilt wel een tweede ,maar er niet alleen voor opdraaien.
Wat maakt het voor jou moeilijker met een tweede dan met 1?
Ik begrijp dat dit heel moeilijk is.
Ik vraag me wel af of je tevreden bent zoals het nu gaat?
Je vriend heeft en stressbaan en DUS doe jij het huis.
Ik vind dat niet zo vanzelfsprekend eigenlijk,sta jij daar zelf wel achter of proef ik uit je stukje dat je dat liever ook met 1 kind anders zou zien?
Je vriend wil wel een tweede,maar niet het extra werk.Welk extra werk dan,want hij doet nu toch ook niks?
Jij wilt wel een tweede ,maar er niet alleen voor opdraaien.
Wat maakt het voor jou moeilijker met een tweede dan met 1?
vrijdag 14 november 2008 om 00:28
Hoewel ik meer kinderen heb, geloof ik dat ik je gevoel wel herken. Het is iets waar je doorheen moet. Ik had het na onze derde. We hadden al tijdens die zwangerschap besloten dat ons gezin compleet was, maar toch was ik daar verdrietig over. Vooral op belangrijke momenten in haar ontwikkeling dacht ik steeds dat dit de laatse keer zou zijn dat ik dat meemaakte. De laatste eerste hap en de laatste eerste stap. Een soort afscheid van een hele leuke tijd. Het heeft bij mij bijna twee jaar geduurd voor ik mijn eigen beslissing om het bij drie kinderen te laten, echt helemaal had aanvaard.
Nog twee jaar later ontdekte ik trouwens dat we ondanks alle maatregelen een vierde verwachtten Hij bestond toen al ruim drie maanden. Nadat ik van de schrik was bekomen, heb ik alleen nog maar genoten van die verrassing, want dat 'afscheid van kinderen krijgen', had ik al gehad.
Nog twee jaar later ontdekte ik trouwens dat we ondanks alle maatregelen een vierde verwachtten Hij bestond toen al ruim drie maanden. Nadat ik van de schrik was bekomen, heb ik alleen nog maar genoten van die verrassing, want dat 'afscheid van kinderen krijgen', had ik al gehad.
vrijdag 14 november 2008 om 01:12
Ook ik heb geen ervaring, maar vind het naar dat je je zo rot voelt.
Wellicht een een hele domme opmerking hoor maar hoezo moet je deze beslissing nu maken? Dat het nu een half jaar niet is gelukt hoeft toch niet te betekenen dat het nooit meer gaat gebeuren? Goede kans dat jij je weer gelukkiger gaat voelen als je je baan weer oppakt. Misschien dat het juist niet lukt omdat je je er te druk om maakt. Nogmaals misschien is mijn redenering wat te kort door de bocht, maar zo is het niet bedoeld....
Het zal een heel frustrerende situatie zijn.
Heel veel sterkte ermee & een knuffel.
Wellicht een een hele domme opmerking hoor maar hoezo moet je deze beslissing nu maken? Dat het nu een half jaar niet is gelukt hoeft toch niet te betekenen dat het nooit meer gaat gebeuren? Goede kans dat jij je weer gelukkiger gaat voelen als je je baan weer oppakt. Misschien dat het juist niet lukt omdat je je er te druk om maakt. Nogmaals misschien is mijn redenering wat te kort door de bocht, maar zo is het niet bedoeld....
Het zal een heel frustrerende situatie zijn.
Heel veel sterkte ermee & een knuffel.
vrijdag 14 november 2008 om 02:03
Je schrijft: "Ik weet dat ik niet perse een broertje of zusje moet willen voor háár, maar ik ga me toch wel schuldig voelen"...
Waarom zou je je in vredesnaam Schuldig moeten voelen, als je voor haar geen broertje of zusje maakt?!?!?
Ik ben enig kind en ik ben er áltijd blij mee geweest. Ik wílde zelfs geen broertje of zusje. Ik vond het bij vriendinnetjes alleen maar vervelend als die kleine broertjes of zusjes perse met ons moesten "mee spelen".
Tot slot: je schrijft dat de situatie bij jullie nu eigenlijk wel goed is - je vriend heeft een drukke baan, jij hebt het druk genoeg... Ik zou zeggen: geef dan alle aandacht die je kan, aan je dochter! Mij lijkt het juist heerlijk om alle aandacht aan mijn enige kind te kunnen geven, zoals ik dat ook altijd van mijn ouders heb gehad... Mijn ouders waren altijd mijn ouders en maatjes in-een! Ik vond het heerlijk en zo wil ik het zelf ook het liefst gaan doen, als ik ooit aan een kind ga beginnen... (Terwijl mijn vriend er liever 2 zou willen.. maar daar volgen dan dus vast nog wel discussies over..)
Waarom zou je je in vredesnaam Schuldig moeten voelen, als je voor haar geen broertje of zusje maakt?!?!?
Ik ben enig kind en ik ben er áltijd blij mee geweest. Ik wílde zelfs geen broertje of zusje. Ik vond het bij vriendinnetjes alleen maar vervelend als die kleine broertjes of zusjes perse met ons moesten "mee spelen".
Tot slot: je schrijft dat de situatie bij jullie nu eigenlijk wel goed is - je vriend heeft een drukke baan, jij hebt het druk genoeg... Ik zou zeggen: geef dan alle aandacht die je kan, aan je dochter! Mij lijkt het juist heerlijk om alle aandacht aan mijn enige kind te kunnen geven, zoals ik dat ook altijd van mijn ouders heb gehad... Mijn ouders waren altijd mijn ouders en maatjes in-een! Ik vond het heerlijk en zo wil ik het zelf ook het liefst gaan doen, als ik ooit aan een kind ga beginnen... (Terwijl mijn vriend er liever 2 zou willen.. maar daar volgen dan dus vast nog wel discussies over..)
vrijdag 14 november 2008 om 02:07
quote:Mauj schreef op 14 november 2008 @ 02:03:
Je schrijft: "Ik weet dat ik niet perse een broertje of zusje moet willen voor háár, maar ik ga me toch wel schuldig voelen"...
Waarom zou je je in vredesnaam Schuldig moeten voelen, als je voor haar geen broertje of zusje maakt?!?!?
Ik ben enig kind en ik ben er áltijd blij mee geweest. Ik wílde zelfs geen broertje of zusje. Ik vond het bij vriendinnetjes alleen maar vervelend als die kleine broertjes of zusjes perse met ons moesten "mee spelen".
Helemaal mee eens!
Enig kind zijn heb ik veel leuker gevonden dan wat ik bij mijn vriendinnetjes zag die wel siblings hadden. Dat was niets om jaloers op te worden. En van de vriendenkring die ik nu heb heeft niemand 'n hechte band met broer of zus. Ze hebben niets met elkaar gemeen en zien ze vooral als 'n soort van verplicht nummer.
Je schrijft: "Ik weet dat ik niet perse een broertje of zusje moet willen voor háár, maar ik ga me toch wel schuldig voelen"...
Waarom zou je je in vredesnaam Schuldig moeten voelen, als je voor haar geen broertje of zusje maakt?!?!?
Ik ben enig kind en ik ben er áltijd blij mee geweest. Ik wílde zelfs geen broertje of zusje. Ik vond het bij vriendinnetjes alleen maar vervelend als die kleine broertjes of zusjes perse met ons moesten "mee spelen".
Helemaal mee eens!
Enig kind zijn heb ik veel leuker gevonden dan wat ik bij mijn vriendinnetjes zag die wel siblings hadden. Dat was niets om jaloers op te worden. En van de vriendenkring die ik nu heb heeft niemand 'n hechte band met broer of zus. Ze hebben niets met elkaar gemeen en zien ze vooral als 'n soort van verplicht nummer.
vrijdag 14 november 2008 om 02:22
Nee, daar zit het probleem niet denk ik... het maakt geen drol uit of ze wel of geen broertje of zusje heeft. Het gaat erom dat je op dit moment worsteld met je eigen gevoel. Ja! Je wil een kindje erbij, natuurlijk, zwanger zijn, die magische tijd rond de bevalling, een babytje erbij, een nieuw leven met alle leuke ervaringen erbij. Maar je verstand zegt nee, dat is druk, je staat er alleen voor en in die zin is het niet handig.
Bedenk dat je tijd hebt om het gevoel te laten bezinken. Of laat het puur aan het lot over. Geen voorbehoedmiddelen en maar zien wat ervan komt. Ik heb 2 kids en of ik er nou 1 of 2 heb, qua drukte valt het allemaal reuze mee. Ik zou er nog wel een bij willen. Wanneer weet ik niet maar dat gevoel komt vanzelf boven drijven.
Succes! Volg je hart, zou ik zeggen.....
Bedenk dat je tijd hebt om het gevoel te laten bezinken. Of laat het puur aan het lot over. Geen voorbehoedmiddelen en maar zien wat ervan komt. Ik heb 2 kids en of ik er nou 1 of 2 heb, qua drukte valt het allemaal reuze mee. Ik zou er nog wel een bij willen. Wanneer weet ik niet maar dat gevoel komt vanzelf boven drijven.
Succes! Volg je hart, zou ik zeggen.....
vrijdag 14 november 2008 om 07:58
Toen ons kleine monstertje was geboren hadden man en ik allebei het idee dat we er misschien over een paar jaar een tweede bij zouden willen. Maar gezien het feit dat onze zoon autistisch is is dit voor ons geen optie (het kan nl. erfelijk zijn).
Op zich heb ik daar vrede mee. Maar er zijn die dagen dat ik twijfel of ik misschien zwanger ben (wil zijn) en dan vind ik het moeilijk. Dan zou ik graag een tweede willen... een kindje waar ik normaal contact mee zou kunnen maken. Maar we kunnen/willen het risico niet nemen.
Dus hier dooddoener nummer een: geniet asjeblieft van je gezonde dametje! Mocht het lot ooit anders beslissen en raak je wel zwanger, dan komen jullie er vast wel uit. Zoals kiki hierboven zegt blijkbaar is het verschil tussen 1 naar 2 niet zo groot. En liefde voor meerdere kinderen deelt zich niet, maar vermedigvuldigt zich.
Op zich heb ik daar vrede mee. Maar er zijn die dagen dat ik twijfel of ik misschien zwanger ben (wil zijn) en dan vind ik het moeilijk. Dan zou ik graag een tweede willen... een kindje waar ik normaal contact mee zou kunnen maken. Maar we kunnen/willen het risico niet nemen.
Dus hier dooddoener nummer een: geniet asjeblieft van je gezonde dametje! Mocht het lot ooit anders beslissen en raak je wel zwanger, dan komen jullie er vast wel uit. Zoals kiki hierboven zegt blijkbaar is het verschil tussen 1 naar 2 niet zo groot. En liefde voor meerdere kinderen deelt zich niet, maar vermedigvuldigt zich.
vrijdag 14 november 2008 om 08:32
Bedankt meiden, allemaal zinnige teksten.
Ik kan mn vinger er ook niet precies op leggen wat het nou is.
Ik heb namelijk ook niet zoveel met mijn zussen, maar toch was het ook well weer fijn om ze te hebben.
Ik vind het niet zielig voor mijn dochter als ze alleen blijft, dat niet. Ik twijfel gewoon of ik die knoop nou moet doorhakken. Ik ben 38 ( en een beetje) en qua leeftijd vind ik het eigenlijk wel best zo. Ik weet dat er genoeg nog ouder een kind nemen, maar hier ligt wat mij betreft een beetje de grens.
Ik woon in het buitenland, nu net een jaar. Dus nu ik mijn draai heb gevonden kan ik ook weer een beetje op zoek naar werk. Ook daardoor zou het niet zo handig zijn een tweede.
Ik had vroeger ook best wat vrienden die enig kind waren en daar was ik zelf ook het liefste eigenlijk. Ik heb haar laatst nog gesproken ( nadat ze net haar 2e had gekregen) en zij zei ook, aqls je het zelf niet wilt... niet doen.
En het speelt ook mee dat er nu zo'n hele reeks nieuwe baby's worden geboren om me heen.
Ach, misschien is het echt even een periode, en ik weet ook niet waarom ik zo graag die knoop doorgehakt wil hebben. Misschien omdat ik nu een beetje doelloos ronddobber ofzo. Geen idee.
Merk dat ik het toch wel weer fijn vind om te lezen dat de enige kinderen het zelf eigenlijk wel lekker vonden. Maar snap dan ook niet dat ik die bevestiging dan weer nodig heb... aaaarch... ik sta echt al een paar dagen in de 'zeik-mekker en zeur'-stand... Ik wordt wakker met een flinke dosis tegenzin en allemaal omdat ik die knoop nu eens wil doorhakken.
Oja hierboven een vraag:
#
Je vriend wil wel een tweede,maar niet het extra werk.Welk extra werk dan,want hij doet nu toch ook niks?
*** ja nou als het nu weekend is dan kan hij nog wel uitslapen, ik doe dan wel gezellig ontbijten met dochtertje. Met een tweede mag hij dan ook wel eens wat meer doen. Dat bedoelde ik meer.
Jij wilt wel een tweede ,maar er niet alleen voor opdraaien.
Wat maakt het voor jou moeilijker met een tweede dan met 1?
*** Nou, het zet mijn leven weer een beetje '0n-hold' zeg maar. Zwangerschap, bevalling en de eerste maanden vond ik bij de eerste erg zwaar.
Ik ben ook superblij met onze dochter, en ik ben ook een leuke moeder omdat ik het zo allemaal heel makkelijk aankan. Ben bang dat ik ( weer) uit mn balans raak. Maar die knoop he....
Ik kan mn vinger er ook niet precies op leggen wat het nou is.
Ik heb namelijk ook niet zoveel met mijn zussen, maar toch was het ook well weer fijn om ze te hebben.
Ik vind het niet zielig voor mijn dochter als ze alleen blijft, dat niet. Ik twijfel gewoon of ik die knoop nou moet doorhakken. Ik ben 38 ( en een beetje) en qua leeftijd vind ik het eigenlijk wel best zo. Ik weet dat er genoeg nog ouder een kind nemen, maar hier ligt wat mij betreft een beetje de grens.
Ik woon in het buitenland, nu net een jaar. Dus nu ik mijn draai heb gevonden kan ik ook weer een beetje op zoek naar werk. Ook daardoor zou het niet zo handig zijn een tweede.
Ik had vroeger ook best wat vrienden die enig kind waren en daar was ik zelf ook het liefste eigenlijk. Ik heb haar laatst nog gesproken ( nadat ze net haar 2e had gekregen) en zij zei ook, aqls je het zelf niet wilt... niet doen.
En het speelt ook mee dat er nu zo'n hele reeks nieuwe baby's worden geboren om me heen.
Ach, misschien is het echt even een periode, en ik weet ook niet waarom ik zo graag die knoop doorgehakt wil hebben. Misschien omdat ik nu een beetje doelloos ronddobber ofzo. Geen idee.
Merk dat ik het toch wel weer fijn vind om te lezen dat de enige kinderen het zelf eigenlijk wel lekker vonden. Maar snap dan ook niet dat ik die bevestiging dan weer nodig heb... aaaarch... ik sta echt al een paar dagen in de 'zeik-mekker en zeur'-stand... Ik wordt wakker met een flinke dosis tegenzin en allemaal omdat ik die knoop nu eens wil doorhakken.
Oja hierboven een vraag:
#
Je vriend wil wel een tweede,maar niet het extra werk.Welk extra werk dan,want hij doet nu toch ook niks?
*** ja nou als het nu weekend is dan kan hij nog wel uitslapen, ik doe dan wel gezellig ontbijten met dochtertje. Met een tweede mag hij dan ook wel eens wat meer doen. Dat bedoelde ik meer.
Jij wilt wel een tweede ,maar er niet alleen voor opdraaien.
Wat maakt het voor jou moeilijker met een tweede dan met 1?
*** Nou, het zet mijn leven weer een beetje '0n-hold' zeg maar. Zwangerschap, bevalling en de eerste maanden vond ik bij de eerste erg zwaar.
Ik ben ook superblij met onze dochter, en ik ben ook een leuke moeder omdat ik het zo allemaal heel makkelijk aankan. Ben bang dat ik ( weer) uit mn balans raak. Maar die knoop he....
anoniem_65179 wijzigde dit bericht op 14-11-2008 09:41
Reden: nee niet enigst kind
Reden: nee niet enigst kind
% gewijzigd
vrijdag 14 november 2008 om 09:22
Hi Lente, ik herken je gevoel wel. Toen onze dochter ruim een jaar was ben ik ook een half jaar gestopt met de pil en ook niet zwanger geworden. Voor mijn man was het duidelijk dat hij GEEN tweede wilde. Hij wilde het voor mij. Niet voor zichzelf, zo nodig. Door omstandigheden zijn wij gestopt met proberen. Nu is onze dochter bijna 6,5 jaar oud. Het is een zeer gelukkig meisje. Met veel vriendjes en vriendinnetjes, die altijd welkom zijn en het allerliefste bij haar spelen (omdat er dan geen vervelende broers en zusjes zijn...).
Het is een proces waar je door heen gaat. Steeds als er een tweede, derde of zelfs vierde kindje in de vriendenkring geboren wordt, gaat er nog een steekje door me heen. Wil ik niet alsnog...?! En toch als we dan weer op weg naar huis zijn, met onze babbelgrage schat op de achterbank, weet ik heel goed dat ons gezin zo perfect compleet is. Ik zou het nu nog alleen voor haar willen. En waarom? In mijn omgeving ben ik de enige met een vriendschapsband met mijn jongste zusje (niet met de oudste). Ik heb ook 3 enigkindvriendinnen. Zij zeggen stuk voor stuk dat het zalig is enig kind te zijn. En als ze mijn problemen horen met mijn oudste zus, dan lachen ze en zeggen ze: dat bespaar je je meisje!
Ik vind het jammer voor haar dat ze haar jeugd niet kan delen met iemand. Ik schrijf dus veel voor haar op als er onverwacht iets met ons gebeurd. Het is niet hetzelfde, ik weet het. Ik zoek alleen oplossingen voor de gedeelde jeugd.
Mijn meisje is mijn allessi. Ze vindt het heerlijk met ons. Dat zegt ze ook geregeld. Ze mist niets, ze weet niet wat het is. En ik? Voor mij hoeft het ondertussen echt niet meer. Die kleine steekjes: ik weet dat ze over gaan! Al na een half uur in die drukte!
Trouwens: toen onze dochter 2,5-3 jaar was kregen we vaak te horen dat we asociaal waren met 1 kind. Nu ze 6,5 is zeggen veel mensen tegen ons: lekker makkelijk met 1 kind, he? En vaak zijn het nog dezelfde mensen ook!
In het begin reageerde ik vaak met: ik heb je niet gedwongen een tweede kind op de wereld te zetten. Nu zeg ik vol overtuiging: ja, het is zalig. We genieten volop van haar!
Veel succes. een mede-een-kinder-moeder!
Het is een proces waar je door heen gaat. Steeds als er een tweede, derde of zelfs vierde kindje in de vriendenkring geboren wordt, gaat er nog een steekje door me heen. Wil ik niet alsnog...?! En toch als we dan weer op weg naar huis zijn, met onze babbelgrage schat op de achterbank, weet ik heel goed dat ons gezin zo perfect compleet is. Ik zou het nu nog alleen voor haar willen. En waarom? In mijn omgeving ben ik de enige met een vriendschapsband met mijn jongste zusje (niet met de oudste). Ik heb ook 3 enigkindvriendinnen. Zij zeggen stuk voor stuk dat het zalig is enig kind te zijn. En als ze mijn problemen horen met mijn oudste zus, dan lachen ze en zeggen ze: dat bespaar je je meisje!
Ik vind het jammer voor haar dat ze haar jeugd niet kan delen met iemand. Ik schrijf dus veel voor haar op als er onverwacht iets met ons gebeurd. Het is niet hetzelfde, ik weet het. Ik zoek alleen oplossingen voor de gedeelde jeugd.
Mijn meisje is mijn allessi. Ze vindt het heerlijk met ons. Dat zegt ze ook geregeld. Ze mist niets, ze weet niet wat het is. En ik? Voor mij hoeft het ondertussen echt niet meer. Die kleine steekjes: ik weet dat ze over gaan! Al na een half uur in die drukte!
Trouwens: toen onze dochter 2,5-3 jaar was kregen we vaak te horen dat we asociaal waren met 1 kind. Nu ze 6,5 is zeggen veel mensen tegen ons: lekker makkelijk met 1 kind, he? En vaak zijn het nog dezelfde mensen ook!
In het begin reageerde ik vaak met: ik heb je niet gedwongen een tweede kind op de wereld te zetten. Nu zeg ik vol overtuiging: ja, het is zalig. We genieten volop van haar!
Veel succes. een mede-een-kinder-moeder!
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 14 november 2008 om 09:37
quote:Pink2510 schreef op 14 november 2008 @ 09:22:
Hi Lente, ik herken je gevoel wel. Toen onze dochter ruim een jaar was ben ik ook een half jaar gestopt met de pil en ook niet zwanger geworden. Voor mijn man was het duidelijk dat hij GEEN tweede wilde. Hij wilde het voor mij. Niet voor zichzelf, zo nodig. Door omstandigheden zijn wij gestopt met proberen. Nu is onze dochter bijna 6,5 jaar oud. Het is een zeer gelukkig meisje. Met veel vriendjes en vriendinnetjes, die altijd welkom zijn en het allerliefste bij haar spelen (omdat er dan geen vervelende broers en zusjes zijn...).
Het is een proces waar je door heen gaat. Steeds als er een tweede, derde of zelfs vierde kindje in de vriendenkring geboren wordt, gaat er nog een steekje door me heen. Wil ik niet alsnog...?! En toch als we dan weer op weg naar huis zijn, met onze babbelgrage schat op de achterbank, weet ik heel goed dat ons gezin zo perfect compleet is. Ik zou het nu nog alleen voor haar willen. En waarom? In mijn omgeving ben ik de enige met een vriendschapsband met mijn jongste zusje (niet met de oudste). Ik heb ook 3 enigkindvriendinnen. Zij zeggen stuk voor stuk dat het zalig is enig kind te zijn. En als ze mijn problemen horen met mijn oudste zus, dan lachen ze en zeggen ze: dat bespaar je je meisje!
Ik vind het jammer voor haar dat ze haar jeugd niet kan delen met iemand. Ik schrijf dus veel voor haar op als er onverwacht iets met ons gebeurd. Het is niet hetzelfde, ik weet het. Ik zoek alleen oplossingen voor de gedeelde jeugd.
Mijn meisje is mijn allessi. Ze vindt het heerlijk met ons. Dat zegt ze ook geregeld. Ze mist niets, ze weet niet wat het is. En ik? Voor mij hoeft het ondertussen echt niet meer. Die kleine steekjes: ik weet dat ze over gaan! Al na een half uur in die drukte!
Trouwens: toen onze dochter 2,5-3 jaar was kregen we vaak te horen dat we asociaal waren met 1 kind. Nu ze 6,5 is zeggen veel mensen tegen ons: lekker makkelijk met 1 kind, he? En vaak zijn het nog dezelfde mensen ook!
In het begin reageerde ik vaak met: ik heb je niet gedwongen een tweede kind op de wereld te zetten. Nu zeg ik vol overtuiging: ja, het is zalig. We genieten volop van haar!
Veel succes. een mede-een-kinder-moeder!
Dit is een mooie reactie. Volgens mij is dat ook de manier waarop je erin moet staan. Ik reageerde met 'neem de tijd' maar ik wist niet dat je 38 bent. Ik heb wat dat betreft makkelijk praten met mijn 32 jaar.
Veel succes met deze knoop!
Hi Lente, ik herken je gevoel wel. Toen onze dochter ruim een jaar was ben ik ook een half jaar gestopt met de pil en ook niet zwanger geworden. Voor mijn man was het duidelijk dat hij GEEN tweede wilde. Hij wilde het voor mij. Niet voor zichzelf, zo nodig. Door omstandigheden zijn wij gestopt met proberen. Nu is onze dochter bijna 6,5 jaar oud. Het is een zeer gelukkig meisje. Met veel vriendjes en vriendinnetjes, die altijd welkom zijn en het allerliefste bij haar spelen (omdat er dan geen vervelende broers en zusjes zijn...).
Het is een proces waar je door heen gaat. Steeds als er een tweede, derde of zelfs vierde kindje in de vriendenkring geboren wordt, gaat er nog een steekje door me heen. Wil ik niet alsnog...?! En toch als we dan weer op weg naar huis zijn, met onze babbelgrage schat op de achterbank, weet ik heel goed dat ons gezin zo perfect compleet is. Ik zou het nu nog alleen voor haar willen. En waarom? In mijn omgeving ben ik de enige met een vriendschapsband met mijn jongste zusje (niet met de oudste). Ik heb ook 3 enigkindvriendinnen. Zij zeggen stuk voor stuk dat het zalig is enig kind te zijn. En als ze mijn problemen horen met mijn oudste zus, dan lachen ze en zeggen ze: dat bespaar je je meisje!
Ik vind het jammer voor haar dat ze haar jeugd niet kan delen met iemand. Ik schrijf dus veel voor haar op als er onverwacht iets met ons gebeurd. Het is niet hetzelfde, ik weet het. Ik zoek alleen oplossingen voor de gedeelde jeugd.
Mijn meisje is mijn allessi. Ze vindt het heerlijk met ons. Dat zegt ze ook geregeld. Ze mist niets, ze weet niet wat het is. En ik? Voor mij hoeft het ondertussen echt niet meer. Die kleine steekjes: ik weet dat ze over gaan! Al na een half uur in die drukte!
Trouwens: toen onze dochter 2,5-3 jaar was kregen we vaak te horen dat we asociaal waren met 1 kind. Nu ze 6,5 is zeggen veel mensen tegen ons: lekker makkelijk met 1 kind, he? En vaak zijn het nog dezelfde mensen ook!
In het begin reageerde ik vaak met: ik heb je niet gedwongen een tweede kind op de wereld te zetten. Nu zeg ik vol overtuiging: ja, het is zalig. We genieten volop van haar!
Veel succes. een mede-een-kinder-moeder!
Dit is een mooie reactie. Volgens mij is dat ook de manier waarop je erin moet staan. Ik reageerde met 'neem de tijd' maar ik wist niet dat je 38 bent. Ik heb wat dat betreft makkelijk praten met mijn 32 jaar.
Veel succes met deze knoop!
vrijdag 14 november 2008 om 09:39
Pink, buiten dat het echt heel fijn is om te horen jouw verhaal, sla je ook nog eens de spijker op zijn kop. Hier komen ook van alle kanten de vragen; en? Ga je nog voor een tweede? Als ik dan zeg dat het zeer waarschijnlijk hier bij blijft krijg je ook van die opmerkingen van; ja nouja als jullie komen te overlijden staat zij er wel alleen voor. ( buiten dat dat hopelijk nog heel ver weg is, heeft ze dan ook geen gezeur met broers/zussen waar ze de erfenis mee hoeft te delen.. alles is voor Bassie zeg maar)
Ik heb ook veel meer aan mijn vriendinnen dan aan mijn zussen. Daarbij ben ik ook echt super gelukkig ( ja op deze laatste dagen na, maar het is volgens mij volle maan ofzo ) en heb ik ook weer heerlijk vrije tijd voor mij alleen.
Zoals ik bij meerdere lees is het ook gewoon iets waar je even doorheen moet, het moet denk ik een soort plaatsje krijgen. Een soort afscheid van iets wat niet gaat komen. Zal ook wel logisch zijn.
Ik maak trouwens ook boekjes voor haar, ik ben al in de tweede begonnen. Wat ze doet, wat ze eet, de uitstapjes, de logeerpartijtjes, de eerste woordjes, en plak het vol met kleine fotootjes. Die krijgt ze mee als ze uit huis gaat.
Ach ja... ik heb het zo slecht nog niet. En als ik dan de foto;s zie van de vriendinnen met 2, en ik zie de vermoeidheid er van af stralen, denk ik ook weer, man o man wat heerlijk dat ik daar niet doorheen hoef!
Het wordt al duidelijker voor me zo. Wat is zo'n forum toch echt super als je ergens mee zit zeg, echt.
Ik heb ook veel meer aan mijn vriendinnen dan aan mijn zussen. Daarbij ben ik ook echt super gelukkig ( ja op deze laatste dagen na, maar het is volgens mij volle maan ofzo ) en heb ik ook weer heerlijk vrije tijd voor mij alleen.
Zoals ik bij meerdere lees is het ook gewoon iets waar je even doorheen moet, het moet denk ik een soort plaatsje krijgen. Een soort afscheid van iets wat niet gaat komen. Zal ook wel logisch zijn.
Ik maak trouwens ook boekjes voor haar, ik ben al in de tweede begonnen. Wat ze doet, wat ze eet, de uitstapjes, de logeerpartijtjes, de eerste woordjes, en plak het vol met kleine fotootjes. Die krijgt ze mee als ze uit huis gaat.
Ach ja... ik heb het zo slecht nog niet. En als ik dan de foto;s zie van de vriendinnen met 2, en ik zie de vermoeidheid er van af stralen, denk ik ook weer, man o man wat heerlijk dat ik daar niet doorheen hoef!
Het wordt al duidelijker voor me zo. Wat is zo'n forum toch echt super als je ergens mee zit zeg, echt.
vrijdag 14 november 2008 om 10:10
Het lijkt mij een beetje alsof je het stiekem eigenlijk wel heel graag wil, maar dat je het voor jezelf goed zit te praten of te verdedigen ofzo, met alle redenen waarom het geen goed idee zou zijn. Maar éigenlijk wil je het toch. Zo komt het op mij over althans tussen de regels door.
Toch denk ik, dat als je er wel voor zou gaan, je toch wel weer tot oplossingen komt en een manier vindt om er mee om te gaan in jullie leven. Dan denk je niet meer 'goh ik had nu eigenlijk aan het werk kunnen zijn', dan had je dat nieuwe kleintje voor geen goud meer willen missen.
Maar ik snap dat het een beslissing is om goed over na te denken.
Toch denk ik, dat als je er wel voor zou gaan, je toch wel weer tot oplossingen komt en een manier vindt om er mee om te gaan in jullie leven. Dan denk je niet meer 'goh ik had nu eigenlijk aan het werk kunnen zijn', dan had je dat nieuwe kleintje voor geen goud meer willen missen.
Maar ik snap dat het een beslissing is om goed over na te denken.
vrijdag 14 november 2008 om 10:36
Ja Prulletje, dat is die andere kant die loopt te trekken. Ik wil het ook wel, maar dan wil ik een makkelijke, onbezorgde, vrolijke zwangerschap en een makkelijke bevalling, en daarna een man die me over alle kanten helpt met onze beide kinderen.
Maar als ik realistisch ben gaat dat er gewoon niet inzitten.
Ik had in NL een eigen zaak, en puur rationeel is een tweede dus niet echt handig. Ik kan namelijk nu mijn oude leven weer een beetje oppakken, en daar heb ik ook zin in. Een tweede zwangerschap zit dan in de weg. Als ik inderdaad 32 was, was het een ander verhaal. Voor mij is het nu of gewoon niet meer. En dat is zo lastig. Maar ik denk toch dat een rationele beslissing in deze kwestie beter is. Anders ga ik mijn man kwalijk nemen dat hij me niet helpt, en dat hij ook die tweede wilde.. ( ik ben al hem gevolgd naar het buitenland, dus de offers komen steeds van mijn kant)
Maar ook wel fijn hoor, zo'n spiegel Prulletje, ik denk er nu goed over na. Het wordt in ieder geval van alle kanten belicht
Maar als ik realistisch ben gaat dat er gewoon niet inzitten.
Ik had in NL een eigen zaak, en puur rationeel is een tweede dus niet echt handig. Ik kan namelijk nu mijn oude leven weer een beetje oppakken, en daar heb ik ook zin in. Een tweede zwangerschap zit dan in de weg. Als ik inderdaad 32 was, was het een ander verhaal. Voor mij is het nu of gewoon niet meer. En dat is zo lastig. Maar ik denk toch dat een rationele beslissing in deze kwestie beter is. Anders ga ik mijn man kwalijk nemen dat hij me niet helpt, en dat hij ook die tweede wilde.. ( ik ben al hem gevolgd naar het buitenland, dus de offers komen steeds van mijn kant)
Maar ook wel fijn hoor, zo'n spiegel Prulletje, ik denk er nu goed over na. Het wordt in ieder geval van alle kanten belicht
vrijdag 14 november 2008 om 10:56
vrijdag 14 november 2008 om 11:16
Wel herkenbaar.
Wij hebben er ook maar 1 en min of meer is dat door omstandigeheden.
Wij wilde er ook meer, ik ben zelfs van "even" getallen, kreeg ik er 1 dan wilde ik er ook twee, zou er dan "toevallig" een derde komen wilde ik er ook vier...(Tja, mijn tic..)
Nu wilde het geval dat het niet allemaal spontaan kon bij mij, dus kwamen de dagelijkse hormoon injecties, is gelukt, helemaal geweldig! Kleine anderhalf jaar genoten van ons eerste kind, en toen wilde we er nog 1, helaas sloeg de hormoon injecties deze keer niet gelijk aan, kreeg complicaties en het werd uitgesteld. Later werd mijn moeder ziek en stierf heel snel, dan denk je aan alles behalve zwanger worden, dus nog meer uitstel.
Na een jaar, begon het weer te kriebelen, maar helaas werd toen mijn vader ziek, en een half jaar later heeft ook hij ons 'verlaten'.
Toen kwam de ommezwaai wat denken betreft bij mij. "iedere keer als ik aan een nieuw leven denk, valt er een weg!
Slaat natuurlijk nergens op, maar zo dacht ik eerst wel.
Tegen de tijd dat ik er emotioneel gezien weer 'klaar' voor was, was onze zoon al vijf.
Ik vind grotere leeftijds verschillen echt niet leuk. maar toch het wel/niet in mijn hoofd.
En toen "betrapte" ik mezelf erop dat ik niet (meer) warm of koud werd van een pasgeboren baby van vrienden of kennissen, vond ze wel lief en schattig enzo, maar dacht ben ik ff blij dat ik niet meer in de weer hoef met luiers/flesjes en slapeloze nachten.
Hij is nu 9 en we genieten volop van ons gezinnetje van drie.
En ik zou niet anders meer willen!
Wij hebben er ook maar 1 en min of meer is dat door omstandigeheden.
Wij wilde er ook meer, ik ben zelfs van "even" getallen, kreeg ik er 1 dan wilde ik er ook twee, zou er dan "toevallig" een derde komen wilde ik er ook vier...(Tja, mijn tic..)
Nu wilde het geval dat het niet allemaal spontaan kon bij mij, dus kwamen de dagelijkse hormoon injecties, is gelukt, helemaal geweldig! Kleine anderhalf jaar genoten van ons eerste kind, en toen wilde we er nog 1, helaas sloeg de hormoon injecties deze keer niet gelijk aan, kreeg complicaties en het werd uitgesteld. Later werd mijn moeder ziek en stierf heel snel, dan denk je aan alles behalve zwanger worden, dus nog meer uitstel.
Na een jaar, begon het weer te kriebelen, maar helaas werd toen mijn vader ziek, en een half jaar later heeft ook hij ons 'verlaten'.
Toen kwam de ommezwaai wat denken betreft bij mij. "iedere keer als ik aan een nieuw leven denk, valt er een weg!
Slaat natuurlijk nergens op, maar zo dacht ik eerst wel.
Tegen de tijd dat ik er emotioneel gezien weer 'klaar' voor was, was onze zoon al vijf.
Ik vind grotere leeftijds verschillen echt niet leuk. maar toch het wel/niet in mijn hoofd.
En toen "betrapte" ik mezelf erop dat ik niet (meer) warm of koud werd van een pasgeboren baby van vrienden of kennissen, vond ze wel lief en schattig enzo, maar dacht ben ik ff blij dat ik niet meer in de weer hoef met luiers/flesjes en slapeloze nachten.
Hij is nu 9 en we genieten volop van ons gezinnetje van drie.
En ik zou niet anders meer willen!
vrijdag 14 november 2008 om 11:23
ik ben nu zwanger van de 2e, zit helemaal niet in een vergelijkbare situatie, maar snap wel dat je op ziet tegen de eerste 2,5 jaar. Ik ook. Mijn eerste was niet makkelijk, huilde veel en vroeg veel aandacht. Hij nam me helemaal in beslag. Daarom lang een 2e uitgesteld....
Toch voel ik dat ik nu weer zover ben dat ik echt een 2e wil en gelukkig komt die er nu aan. Maar... de eerste periode zal ik tegen op blijven zien (tenzij dit kind zichzelf uren lang vermaakt en verder helemaal niet lastig is, maar daar ga ik dus maar niet van uit).
wat ik eigenlijk wil zeggen.
Moeilijke keuze, maar ik denk dat als er een 2e kind zou zijn, je er zielsgelukkig mee bent. Wat als je nu toch zwanger was geweest? dan was de keus als voor je gemaakt, was je er dan blij mee geweest?
Toch voel ik dat ik nu weer zover ben dat ik echt een 2e wil en gelukkig komt die er nu aan. Maar... de eerste periode zal ik tegen op blijven zien (tenzij dit kind zichzelf uren lang vermaakt en verder helemaal niet lastig is, maar daar ga ik dus maar niet van uit).
wat ik eigenlijk wil zeggen.
Moeilijke keuze, maar ik denk dat als er een 2e kind zou zijn, je er zielsgelukkig mee bent. Wat als je nu toch zwanger was geweest? dan was de keus als voor je gemaakt, was je er dan blij mee geweest?
vrijdag 14 november 2008 om 12:19
Wat vreselijk Lonki, die gedachte van jou ( als je denkt aan een nieuw leven, valt er een weg) kan ik heel erg goed begrijpen!
Van baby's werd ik al nooit heel erg enthousiast haha. Ja, leuk om even vast te houden, en dan weer heerlijk om aan de moeder te geven voor een vieze broek
Baby's zijn niet mijn ding, maar vanaf 1,5 vond ik het echt leuk worden. En nu wordt het eigenlijk alleen maar leuker.
Eerlijk gezegd zou voor mij adoptie ook een mogelijkheid zijn, maar mijn vriend wil dat absoluut niet.
Timzalot, ik weet niet of ik blij zou zijn als ik nu zwanger zou zijn. Ja, aan de ene kant wel, en dan moet ik maar even op mn tanden bijten, maar aan de andere kant voelde ik deze laatste maanden ook echt een opluchting als ik niet zwanger bleek te zijn. Ik denk dat het goed is zo.
Van baby's werd ik al nooit heel erg enthousiast haha. Ja, leuk om even vast te houden, en dan weer heerlijk om aan de moeder te geven voor een vieze broek
Baby's zijn niet mijn ding, maar vanaf 1,5 vond ik het echt leuk worden. En nu wordt het eigenlijk alleen maar leuker.
Eerlijk gezegd zou voor mij adoptie ook een mogelijkheid zijn, maar mijn vriend wil dat absoluut niet.
Timzalot, ik weet niet of ik blij zou zijn als ik nu zwanger zou zijn. Ja, aan de ene kant wel, en dan moet ik maar even op mn tanden bijten, maar aan de andere kant voelde ik deze laatste maanden ook echt een opluchting als ik niet zwanger bleek te zijn. Ik denk dat het goed is zo.
vrijdag 14 november 2008 om 12:55
Maar als je nou alle praktische dingen opzij zet, voor even dan,
en je kijkt naar je gevoel wat voel je dan? Een JA; ik wil een baby of NEE; veel te veel werk?
Je kan je heel veel zorgen gaan maken over de praktische kant, maar als je eenmaal je baby in je armen hebt vergeet je alles en ga je ervoor toch?
Ik denk dat je erg onzeker bent wat voor grote veranderingen het zal brengen, maar volgens mij wil je diep in je hart een tweede en daarom moet je even je gevoel laten spreken en dan kom je er wel achter of je dat echt wil of dat het goed zo is...
en je kijkt naar je gevoel wat voel je dan? Een JA; ik wil een baby of NEE; veel te veel werk?
Je kan je heel veel zorgen gaan maken over de praktische kant, maar als je eenmaal je baby in je armen hebt vergeet je alles en ga je ervoor toch?
Ik denk dat je erg onzeker bent wat voor grote veranderingen het zal brengen, maar volgens mij wil je diep in je hart een tweede en daarom moet je even je gevoel laten spreken en dan kom je er wel achter of je dat echt wil of dat het goed zo is...
vrijdag 14 november 2008 om 13:11
quote:Mariah75 schreef op 14 november 2008 @ 12:55:
Maar als je nou alle praktische dingen opzij zet, voor even dan,
en je kijkt naar je gevoel wat voel je dan? Een JA; ik wil een baby of NEE; veel te veel werk?
.
Hier zit ik dus precies middenin... Ja Ik wil het wel, maar nee toch ook eigenlijk wel heel fijn zo met 1.
Dat maakt die knoop doorhakken ook zo irritant moeilijk!
Ik dacht net nog: Ik wou dat ik het wilde. ( is dat goed NL?) Dat zegt het al wel, ik zou het wel willen, maar ik denk dat ik het niet wil.
ARCH! Rijp voor een week in retraitre nu
Maar als je nou alle praktische dingen opzij zet, voor even dan,
en je kijkt naar je gevoel wat voel je dan? Een JA; ik wil een baby of NEE; veel te veel werk?
.
Hier zit ik dus precies middenin... Ja Ik wil het wel, maar nee toch ook eigenlijk wel heel fijn zo met 1.
Dat maakt die knoop doorhakken ook zo irritant moeilijk!
Ik dacht net nog: Ik wou dat ik het wilde. ( is dat goed NL?) Dat zegt het al wel, ik zou het wel willen, maar ik denk dat ik het niet wil.
ARCH! Rijp voor een week in retraitre nu
vrijdag 14 november 2008 om 13:26
Nee, voor een kind moet je niet persé een broertje of zusje willen. De vraag is of je het als ouder wilt. Nu moet ik zeggen dat ik twee zussen heb en ze voor geen goud had willen missen. Ik heb zelf twee kinderen met een leeftijdsverschil van bijna 5,5 jaar. Ik kan me nog herinneren dat mijn oudste op de peuterspeelzaal zat en dat daar iedere maand wel een peuter was dat een broertje of zusje had gekregen. Op een gegeven moment vroeg mijn dochter wanneer wij nou een broertje of zusje mee naar huis zouden nemen. Ja, ze had het er steeds over. Uiteindelijk kwam het zusje, niet omdat zij het zo graag wilde, dat was een prettige bijkomstigheid, maar omdat wij, de ouders, dat graag wilden. Mijn dochters kunnen het heel goed vinden samen. Bij de tweede vond ik wel het eerste jaar weer best zwaar, maar weer minder dan bij de eerste. Soms praten we(mijn dochters en ik) weleens over het hebben van een zus(je). Beiden geven aan dat ze elkaar niet hadden willen missen. En dat geloof ik van hen ook. Ik had vroeger een vriendin die enig kind was en zij was altijd jaloers op ons. Zij wilde juist graag dat mijn jongere zusje mee kwam spelen, daar vroeg ze echt om. Maar ongelukkig door het enig kind zijn, was ze ook niet en ik was soms wel weer jaloers omdat zij weer geen dingen hoefde te delen. Ach ja, zo hebben alle situaties weer hun voor-en nadelen.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 14 november 2008 om 13:30
He Lente, ik heb ook wel eens een beetje zo getobd (niet zo heel erg, maar toch een beetje), maar dan of ik überhaupt een kind wilde of dat ik alleen maar wilde dat ik een kind wilde. Wat mij toen hielp was mij voorstellen dat het toekomstige kindje gehandicapt of chronisch ziek zou zijn en of ik dat aan zou kunnen/willen. De gedachte dat ik een gezond kind misschien net zou kunnen handelen, maar een ziek kind zeker niet, maakte mij duidelijk "een kind is niets voor mij".
Wees blij!
