chronisch ziek als ouder....

Ik heb er geen ervaring mee, maar wat lief van je dochter.

Ik herken het in die zin dat mijn moeder chronsich ziek is en ik ook al van kind af aan de neiging heb om voor haar te zorgen. Dat is mooi maar ergens waren de verhoudingen scheef. Ik snap dus wel dat je je zorgen maakt over haar bezorgdheid. Ik zou haar, waar mogelijk, zo goed mogelijk uitleggen wat er met je aan de hand is. dat blijven doen. Blijven benoemen dat het niet haar schuld is als ze die bevestiging nodig heeft.

Hoe oud is ze?

Iig ben je een fijne moeder die, ondanks haar gebrek aan energie er alles aan doet om een zo leuk mogelijke moeder te zijn en niet bij de pakken neer te zitten.. dat siert je!!!

..

Hai ja heel herkenbaar. Ik heb een zoontje van bijna twee en een half jaar. Helaas sta ik er ook nog eens alleen voor. Ik ben gescheiden toen de kleine 1 was. Dit na een relatie van bijna negen jaar waarvan bijna 3 jaar getrouwd. Ik heb een geestelijke ziekte maar heb daar ook lichamelijk last van. Ik ben vaak moe en op slechte momenten als ik niet lekker in mijn vel zit of erg down ben is het erg zwaar.Ook gebruik ik de nodige medicijnen. Ik heb de neiging om alles in het negatieve op mezelf te betrekken. Het gaat gelukkig erg goed met mijn zoontje, maar ik voel me wel vaak alleen. Vriendschappen vind ik wel moeilijk. Dit omdat ik soms ineens van stemming kan wisselen of onzeker word om niets eigenlijk. Terwijl ik ook weer heel spontaan kan zijn. Ik kan mezelf vaak ook niet volgen. Daarnaast kamp ik nog met de resten van een fikse eetstoornis. Nee dat is niet waar, ik zit er nog midden in maar niet meer zo heftig als vroeger. Ik doe wel erg mijn best om de regelmaat en structuur voor zoon zo gezond en normaal mogelijk aan te houden.

Verder ga ik meestal ook even slapen wanneer hij 's middags slaapt maarja dan blijven er wel allerlei klusjes liggen die ik eigenlijk alleen kan doen wanneer hij er niet bij is. Want hij wil me heel lief hoor met alles helpen. Maar sommige dingen moet ik echt zonder hem doen, zoals laatst een nieuw bed voor hem in de verf zetten.....



Nouja, heel veel sterkte...liefs Betty

Ik herken je verhaal gedeeltelijk.

Ik heb zelf reuma maar mijn kinderen ( 9 maanden , 2,5 en eentje op komst) zijn nog te klein om te beseffen dat hun mama ziek is.

Ik heb gelukkig een goed vangnet hier ( familie , buren etc) die bij kunnen springen op dagen dat het niet gaat en dat was voor mij ook de " voorwaarde" voordat ik aan kinderen dacht.

Volgens mij begint mijn oudste wel steeds meer door te krijgen dat mama niet alles kan in die zin van dat ze bij mij rustig is met boekjes lezen , tekenen etc en de drukke spelletjes bewaard voor alles papa thuis is.

Maar ik vraag me ook weleens af hoe het gaat als de kinderen ouder worden en hoe ik ze het een en ander het beste uit kan leggen.

Ik probeer verder alles zo normaal mogelijk te houden voor ze zodat ze niet steeds uit hun ritme gehaald worden en dat is denk ik ook het enigste wat je kan doen