Kinderen
alle pijlers
Dochter niet sociaal?
dinsdag 22 april 2025 om 22:21
Ik weet niet of ik mij zorgen moeten maken?
Wij hebben een dochter van bijna 6 die niet sociaal sterk is, en van veel dingen bang is.
Sinds een wat langere tijd merk ik dat onze dochter anders is / reageert op dingen als andere kindjes. Nu weet ik dat je kinderen niet met elkaar moet gaan vergelijken, maar ergens gebeurd dat toch een beetje. Ik merk dat onze dochter sociale situaties liever uit de weg gaat. Ze zit momenteel in groep 2 maar spreekt eigenlijk altijd af met kindjes uit groep 1, dit is natuurlijk niet zo'n probleem. Maar als we ergens zijn zoekt dochter geen contact op met andere kindjes. Speelt altijd zelf. Vandaag waren we op visite bij een vriendin van mij die kindjes heeft in de leeftijd van onze dochter. Daar speelt ze wel mee. Maar als kindje van vriendin eventjes met ander kindje gaat spelen komt dochter gelijk teruglopen om vervolgens bij mij op schoot te kruipen. Ik zeg dan; wil je niet meer spelen? Dan gaat ze met haar hand in haar mond en zegt nee. Ze mag natuurlijk altijd bij mij komen zitten, maar ik merk dat als ze met iemand speelt en er komt een ander kindje bij dat dochter zich dan terug trekt.
Sociale situaties gaat ze niet aan. Of alleen spelen durf / doet ze ook niet. Als wij op een terrasje zitten durft ze niet zelf te gaan spelen. Wij moeten altijd mee. Als ik zeg; ik loop eventjes mee wij zitten daar ( 5 meter verder bijvoorbeeld ) dan loopt ze altijd mee terug en durft ze niet alleen in het speeltuintje te spelen.
Ze is ook bang voor bijna alle dieren.
Aan de ene kant wil ik dochter nemen zoals ze is, maar ergens vind ik het ook wel "lastig" dat ze niet zo vrij is en voor mijn gevoel zo in haar hoofd zit.
Mijn vraag is; herken jij jouw kind hierin van vroeger of misschien zelfs nu? En heb je daar iets mee gedaan? Iets van een coach ofzo?
Wil het ook weer niet groter maken dan dat het is.
Man en ik zijn beide trouwens erg sociaal.
Hoor graag ervarings verhalen.
Wij hebben een dochter van bijna 6 die niet sociaal sterk is, en van veel dingen bang is.
Sinds een wat langere tijd merk ik dat onze dochter anders is / reageert op dingen als andere kindjes. Nu weet ik dat je kinderen niet met elkaar moet gaan vergelijken, maar ergens gebeurd dat toch een beetje. Ik merk dat onze dochter sociale situaties liever uit de weg gaat. Ze zit momenteel in groep 2 maar spreekt eigenlijk altijd af met kindjes uit groep 1, dit is natuurlijk niet zo'n probleem. Maar als we ergens zijn zoekt dochter geen contact op met andere kindjes. Speelt altijd zelf. Vandaag waren we op visite bij een vriendin van mij die kindjes heeft in de leeftijd van onze dochter. Daar speelt ze wel mee. Maar als kindje van vriendin eventjes met ander kindje gaat spelen komt dochter gelijk teruglopen om vervolgens bij mij op schoot te kruipen. Ik zeg dan; wil je niet meer spelen? Dan gaat ze met haar hand in haar mond en zegt nee. Ze mag natuurlijk altijd bij mij komen zitten, maar ik merk dat als ze met iemand speelt en er komt een ander kindje bij dat dochter zich dan terug trekt.
Sociale situaties gaat ze niet aan. Of alleen spelen durf / doet ze ook niet. Als wij op een terrasje zitten durft ze niet zelf te gaan spelen. Wij moeten altijd mee. Als ik zeg; ik loop eventjes mee wij zitten daar ( 5 meter verder bijvoorbeeld ) dan loopt ze altijd mee terug en durft ze niet alleen in het speeltuintje te spelen.
Ze is ook bang voor bijna alle dieren.
Aan de ene kant wil ik dochter nemen zoals ze is, maar ergens vind ik het ook wel "lastig" dat ze niet zo vrij is en voor mijn gevoel zo in haar hoofd zit.
Mijn vraag is; herken jij jouw kind hierin van vroeger of misschien zelfs nu? En heb je daar iets mee gedaan? Iets van een coach ofzo?
Wil het ook weer niet groter maken dan dat het is.
Man en ik zijn beide trouwens erg sociaal.
Hoor graag ervarings verhalen.
dinsdag 22 april 2025 om 22:30
Ik herken mijn beide kinderen enorm in je beschrijving. Mijn oudste is nu 16, en momenteel met een vriendengroep van 15 jongens en meiden op vakantie. Mijn jongste is 14, grote vriendengroep op school en ook een vriendengroep van sport. Beide meiden zijn inmiddels sociaal hardstikke handig, maar wilden op de leeftijd die jij beschrijft echt helemaal niks met andere mensen. Ik kan de keren dat ik ze vervroegd heb opgehaald van feestjes, logeerpartijen of kampen niet meer tellen.
Ik heb er verder niks mee gedaan, behalve gezegd dat t helemaal prima was als ze niet (meer) wilden spelen/logeren bij anderen. Het is vanzelf over gegaan, en ik geloof er heilig in dat het heel goed is geweest dat ze van ons altijd gewoon mochten zijn wie ze waren, en dat dat helemaal prima was.
Ik heb er verder niks mee gedaan, behalve gezegd dat t helemaal prima was als ze niet (meer) wilden spelen/logeren bij anderen. Het is vanzelf over gegaan, en ik geloof er heilig in dat het heel goed is geweest dat ze van ons altijd gewoon mochten zijn wie ze waren, en dat dat helemaal prima was.
dinsdag 22 april 2025 om 22:32
Ik heb geen advies verder, alleen mijn ervaring. Mijn dochter was en is ergens nog zo. Als kind was ze ook zo. Zeker dat alleen spelen als we op terras zitten bijvoorbeeld. Ze is nu 17 en gaat nog liever dit soort dingen uit de weg. Als ik iets nodig heb bij de supermarkt en vraag of zij dit even haalt. Doet ze niet, ook als ik in de auto blijf wachten om wat voor reden ook zal ze niet alleen naar binnen gaan. Haar jongere zusje is totaal tegenovergestelde. Is gewoon aard van beestje. Ze is verder wel een meid die enorm goed weet wat ze wil en niet wil. Goed grenzen aan kan geven. Een leuke groep vriendinnen heeft, maar niet snel nieuwe mensen zal benaderen. Op school gaat het heel goed, ze is gewoon geen haantje de voorste. Dit weten ze daar en ze zit nu in de 4e en doet gewoon haar ding. Wel merk ik dat ze nu groeit met haar bijbaan als persoon, maar super sociaal wordt ze niet. Wel netjes en beleefd, maar verder gewoon introvert.
Ik zou zeggen, lekker laten gaan. Als je merkt dat ze het erg vindt, is het iets anders en dat kan komen als ze ouder is, maar verder zou ik me geen zorgen maken. Heb ik hier niet gedaan en groot worden ze toch wel en alles komt uiteindelijk echt wel goed..
Ik zou zeggen, lekker laten gaan. Als je merkt dat ze het erg vindt, is het iets anders en dat kan komen als ze ouder is, maar verder zou ik me geen zorgen maken. Heb ik hier niet gedaan en groot worden ze toch wel en alles komt uiteindelijk echt wel goed..
dinsdag 22 april 2025 om 22:40
Toevallig had ik hier vandaag een gesprek over met mijn oudste. Zij is nooit heel sociaal type geweest en altijd erg angstig, heeft ook autisme. Op haar 15e durfde ze eigenlijk nog niet alleen met het OV of naar winkels, want ‘wat als er mensen tegen me gaan praten.’ Rond die tijd hebben we hulp voor haar geregeld, een ambulant ondersteuner die haar op weg hielp bij lastige situaties en handvatten aanreikte. Nu tien jaar verder woont en werkt ze al vijf jaar in het buitenland en regelt daar alles voor zichzelf. Echt knap hoe ze zo’n groei heeft doorgemaakt.
Met zes jaar zijn veel kinderen nog een beetje terughoudend en verlegen. Het wordt pas een probleem als het echt uit de pas gaat lopen met leeftijdsgenoten en verdere ontwikkeling in de weg zit.
Met zes jaar zijn veel kinderen nog een beetje terughoudend en verlegen. Het wordt pas een probleem als het echt uit de pas gaat lopen met leeftijdsgenoten en verdere ontwikkeling in de weg zit.
dinsdag 22 april 2025 om 22:59
KamilleT, wat fijn dat het zo goed gaat nu. Ik herken onze dochter (14) in jouw verhaal. Ook niet zo sociaal handig, erg angstig en autisme. Op de basisschool had ze wel vriendinnen, maar nu op de middelbare is het minimaal. Ze is nu 14 en doet het liefst alles samen met mij. Ze durft alleen naar de winkel als ze weet waar iets ligt en als er een zelfscan is. Ik stimuleer haar wel om soms zelf iets af te rekenen bij een caissière, terwijl ik buiten wacht. Ik hoop dat ze over tien jaar net zo ver is als jouw dochter. Met half zo ver ben ik ook al blij.
woensdag 23 april 2025 om 00:37
k herken best wat dingetjes van hoe ik als kind was.
Ik zou de nadruk leggen op haar gevoelswereld. “Ervaren”. als een ballenbak, tastzin, ruiken, voelen, horen, een sensorische bal die ze kan vasthouden. Vroeger maakten we ‘smurfensnot’. Dan deden we afwasmiddel in een plastic zakje, paar drupjes water erbij en dan hielden we dat zakje vaak in onze handen.
Aktiviteiten als:
Een doolhof, een spiegelkamer op een kermis, Zwemmen is goed. Houdt ze van springen? Een trampoline in de tuin is dan een goeie.
Wadlopen op blote voeten, zandbak, met modder spelen. Ga eens in de regen met haar lopen, doe je kapuchon af en laat je natregenen. En ga er heerlijk om lachen.
Eigenlijk zijn alle sensaties goed waarbij voelen aan bod komt.
Alles waarbij je niet hoeft te denken.
Het is even een snelle opsomming op wat me te binnen schiet.
Het is een beetje raar geschreven, ik hoop dat het leesbaar is.
Verder, je dochter is misschien best comfortabel in haar eentje en kan wellicht zichzelf prima vermaken. Een afwisseling tussen soms met vriendinnetje spelen en soms ook alleen spelen kan misschien goed werken.
Het zou ook kunnen dat dochter wel goed met kindjes kan spelen, die ook weer even met iemand anders spelen, als ze sensorische spelletjes doen: samen bellen blazen, ballonnetje overgooien met beetje water erin. Ik las net iets over een produkt: Happy Senso. Een soort gel waarmee de kinderen kunnen spelen, wat geluid maakt, het ruikt en het voelt grappig. Misschien iets voor de toekomst, als ze een vriendinnetje thuis heeft, of het meenemen naar familie gelegenheden, vakantie etc.
Je kunt het zo vinden als je het googelt.
O ja, als ze een paar jaartjes ouder is gaat ze misschien diertjes die er schattig en rond uitzien wel leuk vinden. Ik vond dat toen ook. Misschien iets als een dwergkonijntje om voor te zorgem, of een hamster.
Ik zou de nadruk leggen op haar gevoelswereld. “Ervaren”. als een ballenbak, tastzin, ruiken, voelen, horen, een sensorische bal die ze kan vasthouden. Vroeger maakten we ‘smurfensnot’. Dan deden we afwasmiddel in een plastic zakje, paar drupjes water erbij en dan hielden we dat zakje vaak in onze handen.
Aktiviteiten als:
Een doolhof, een spiegelkamer op een kermis, Zwemmen is goed. Houdt ze van springen? Een trampoline in de tuin is dan een goeie.
Wadlopen op blote voeten, zandbak, met modder spelen. Ga eens in de regen met haar lopen, doe je kapuchon af en laat je natregenen. En ga er heerlijk om lachen.
Eigenlijk zijn alle sensaties goed waarbij voelen aan bod komt.
Alles waarbij je niet hoeft te denken.
Het is even een snelle opsomming op wat me te binnen schiet.
Het is een beetje raar geschreven, ik hoop dat het leesbaar is.
Verder, je dochter is misschien best comfortabel in haar eentje en kan wellicht zichzelf prima vermaken. Een afwisseling tussen soms met vriendinnetje spelen en soms ook alleen spelen kan misschien goed werken.
Het zou ook kunnen dat dochter wel goed met kindjes kan spelen, die ook weer even met iemand anders spelen, als ze sensorische spelletjes doen: samen bellen blazen, ballonnetje overgooien met beetje water erin. Ik las net iets over een produkt: Happy Senso. Een soort gel waarmee de kinderen kunnen spelen, wat geluid maakt, het ruikt en het voelt grappig. Misschien iets voor de toekomst, als ze een vriendinnetje thuis heeft, of het meenemen naar familie gelegenheden, vakantie etc.
Je kunt het zo vinden als je het googelt.
O ja, als ze een paar jaartjes ouder is gaat ze misschien diertjes die er schattig en rond uitzien wel leuk vinden. Ik vond dat toen ook. Misschien iets als een dwergkonijntje om voor te zorgem, of een hamster.
woensdag 23 april 2025 om 07:27
Mijn voornaamste 'zorg' zou zijn of je dochter er last van heeft.
Je schrijft dat jij en je man erg sociaal zijn en blijkbaar ben je bang dat je kind van alles mist doordat ze niet zo sociaal is.
Maar sociaal zijn is een karaktertrek die nu eenmaal niet iedereen even sterk heeft. En dat hoeft geen probleem te zijn.
Kijk uit dat je je eigen verwachtingen niet op haar projecteert, want dan kan het zijn dat ze constant voelt dat ze anders zou moeten zijn.
Je schrijft dat jij en je man erg sociaal zijn en blijkbaar ben je bang dat je kind van alles mist doordat ze niet zo sociaal is.
Maar sociaal zijn is een karaktertrek die nu eenmaal niet iedereen even sterk heeft. En dat hoeft geen probleem te zijn.
Kijk uit dat je je eigen verwachtingen niet op haar projecteert, want dan kan het zijn dat ze constant voelt dat ze anders zou moeten zijn.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 23 april 2025 om 08:21
Je laatste zin pik ik er even uit Je kind is 6 en terughoudend. En dat is prima. Het klinkt als een heerlijk kind die lekker zichzelf is.Man en ik zijn beide trouwens erg sociaal.
Waar je kind mee gebaat is, is acceptatie hoe ze is, steun.
Het is juist fantastisch dat je een kind hebt wat zich zelf goed kan vermaken. We zijn niet allemaal hetzelfde, en dat mag.
Waar ze niet mee gebaat is, is irritatie en steeds pushen, want dan leert ze dat ze niet goed is zoals ze is. Natuurlijk zul je haar af en toe een beetje pushen, dat doet iedereen ouder, maar let erop dat je haar in haar waarde laat en zorg dat jullie anderszijn, haar niet nog onzekerder maakt.
Wat voor jullie als ouders goed zou zijn, is een boek over introvertie. Er zijn een paar goede boeken op de markt. Zodat jullie begrijpen hoe het werkt in je kinds hoofd én om te weten dat er niets mis met haar is.
Dat laatste is vaak een uitdaging als ouders wel heel sociaal zijn.
Verder zou ik kijken wat zij leuk vind. Lezen, tekenen, schilderen, ik noem er maar een paar. Ga haar niet koste wat het kost op een groepssport doen, terwijl ze dat niet wil. En dwing haar niet tot drukke activiteiten die ze niet wil, (soms moet iets) dus dat zal in jullie geval ook zijn: gun haar haar rust, en pas soms iets aan als jullie een te druk programma hebben.
En als je merkt dat ze ergens vastloopt, dan kan je altijd nog hulp inroepen.
Het belangrijkste is wel: accepteer haar zoals ze is, ook als je dat zelf moeilijk vind, en steun haar.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
woensdag 23 april 2025 om 08:49
Eens met wat Sierlijk schrijft. Als een volwassene zegt niet van uitgaan te houden en liever thuis een boek te lezen zullen weinig mensen daar meteen het etiket "sociaal zwak" op plakken. Van kinderen wordt verwacht dat ze altijd maar functioneren; in een drukke klas, in een vreemde omgeving, in een onbekende situatie.
Geef haar wat tijd, ze is pas zes. Als ze niet alleen wil spelen in een speeltuintje, prima toch? Je kunt ervoor kiezen om er even bij te blijven zitten zodat ze vertrouwen opbouwt. En misschien doe je het al, maar bij dieren kun je samen met haar van een afstandje kijken, en vertellen wat het dier allemaal doet, zodat ze de lichaamstaal leert kennen.
Waar ik vooral voor wil pleiten is om haar tijd te geven het op haar eigen manier en tempo te doen. Haar daarbij helpen, maar niet pushen.
Geef haar wat tijd, ze is pas zes. Als ze niet alleen wil spelen in een speeltuintje, prima toch? Je kunt ervoor kiezen om er even bij te blijven zitten zodat ze vertrouwen opbouwt. En misschien doe je het al, maar bij dieren kun je samen met haar van een afstandje kijken, en vertellen wat het dier allemaal doet, zodat ze de lichaamstaal leert kennen.
Waar ik vooral voor wil pleiten is om haar tijd te geven het op haar eigen manier en tempo te doen. Haar daarbij helpen, maar niet pushen.
woensdag 23 april 2025 om 09:00
Hoeveel last heeft ze er zelf van?
Het is belangrijk dat ze zich door jullie geaccepteerd voelt.
Als ze niet wil spelen op het terras en steeds jullie aandacht naar haar toe trekt, kun je in gesprek gaan: we gaan naar het terras, ik ga met volwassenen over saaie dingen praten: wat kunnen we doen dat jij het ook leuk hebt? Wil je kleuren? Spelen met speciaal speelgoedje dat we bewaren voor dit soort situaties?
Mijn vriend en ik waren als kind allebei verlegen en sociaal onhandig (inmiddels helemaal goed gekomen).
Onze oudste heeft onze genen gekregen en is ook sociaal angstig.
De jongste daarentegen is een sociaal wonderkind. Legt overal contact, met mensen van alle leeftijden. Dat wij erbij staan te kijken: 'hoe komt hij eraan??'
Dus er is zeker een aangeboren component, want ik heb die 2de niet anders opgevoed dan die 1ste.
Het is belangrijk dat ze zich door jullie geaccepteerd voelt.
Als ze niet wil spelen op het terras en steeds jullie aandacht naar haar toe trekt, kun je in gesprek gaan: we gaan naar het terras, ik ga met volwassenen over saaie dingen praten: wat kunnen we doen dat jij het ook leuk hebt? Wil je kleuren? Spelen met speciaal speelgoedje dat we bewaren voor dit soort situaties?
Mijn vriend en ik waren als kind allebei verlegen en sociaal onhandig (inmiddels helemaal goed gekomen).
Onze oudste heeft onze genen gekregen en is ook sociaal angstig.
De jongste daarentegen is een sociaal wonderkind. Legt overal contact, met mensen van alle leeftijden. Dat wij erbij staan te kijken: 'hoe komt hij eraan??'
Dus er is zeker een aangeboren component, want ik heb die 2de niet anders opgevoed dan die 1ste.
woensdag 23 april 2025 om 09:43
KamilleT schreef: ↑22-04-2025 22:40Toevallig had ik hier vandaag een gesprek over met mijn oudste. Zij is nooit heel sociaal type geweest en altijd erg angstig, heeft ook autisme. Op haar 15e durfde ze eigenlijk nog niet alleen met het OV of naar winkels, want ‘wat als er mensen tegen me gaan praten.’ Rond die tijd hebben we hulp voor haar geregeld, een ambulant ondersteuner die haar op weg hielp bij lastige situaties en handvatten aanreikte. Nu tien jaar verder woont en werkt ze al vijf jaar in het buitenland en regelt daar alles voor zichzelf. Echt knap hoe ze zo’n groei heeft doorgemaakt.
Met zes jaar zijn veel kinderen nog een beetje terughoudend en verlegen. Het wordt pas een probleem als het echt uit de pas gaat lopen met leeftijdsgenoten en verdere ontwikkeling in de weg zit.
Ik herken je verhaal heel erg. Mijn nichtje van 17 is altijd al een verlegen en introvert kind geweest en met 6 jaar viel dat nog wel binnen 'normaal gedrag'. Inmiddels is ze 17 en heeft ze nog steeds weinig vrienden, is vrijwel altijd thuis en durft ze niet alleen met het OV, naar een winkel, etc. Ze is nu ook bezig met het diagnostisch onderzoek naar autisme. Mooi om te lezen dat het met jouw dochter helemaal goed is gekomen, want mijn zus maakt zich momenteel wel erge zorgen. Fijn om een succesverhaal te lezen dus!
TO: Je dochter is nog zo klein, ik zou haar niet teveel pushen. Bij veel kinderen komt het allemaal vanzelf wel goed, en introvert en wat verlegen zijn is natuurlijk op zichzelf helemaal niet erg.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
