Kinderen
alle pijlers
Een onzichtbare vriend....
woensdag 24 september 2008 om 09:23
Mijn dochter is vier en tijdens de afgelopen vakantie heeft ze haar vader en mij verteld over haar onzichtbare vriendin 'Pietje'.
Pietje is een meisje van drie met een rode broek aan en bruine ogen. Ze was er in Frankrijk behoorlijk vaak en we kregen ook van onze dochter te horen wat ze deed (Pietje is ook in bed gestapt, Pietje wil met de Mickey Mouse knuffel slapen, Pietje zit in de achterbak van de auto).
Ze vroeg ons regelmatig of wij haar vriendin zagen. Dat ontkenden wij allebei, we willen niet doen alsof we iets zien wat we niet zien. Ik vond het een beetje eng eerlijk gezegd, ik wist even niet hoe we er mee om moesten gaan. Ik weet dat het overgaat en dat we haar moeten geloven (dat doen we ook) en dat we haar Pietje moeten respecteren. Maar het blijft een bijzondere gewaarwording als Pietje weer ergens bij wordt gehaald en ik ben er nog niet echt aan gewend merk ik
Zijn er hier moeders van kinderen die een onzichtbaar vriendje hadden of nu hebben? Hoe ga/ging je er mee om? Wat zijn de do's en dont's in geval van zo'n onzichtbare huisgenoot?
Ik loop er al een tijdje mee en ik durfde er eigenlijk niet over te beginnen maar ik merk dat ik toch behoefte heb om er met anderen over te praten. Ik hoop op ervaringsdeskundigen en misschien zijn er forummers die zelf zo'n voor anderen onzichtbare vriend hadden?
Pietje is een meisje van drie met een rode broek aan en bruine ogen. Ze was er in Frankrijk behoorlijk vaak en we kregen ook van onze dochter te horen wat ze deed (Pietje is ook in bed gestapt, Pietje wil met de Mickey Mouse knuffel slapen, Pietje zit in de achterbak van de auto).
Ze vroeg ons regelmatig of wij haar vriendin zagen. Dat ontkenden wij allebei, we willen niet doen alsof we iets zien wat we niet zien. Ik vond het een beetje eng eerlijk gezegd, ik wist even niet hoe we er mee om moesten gaan. Ik weet dat het overgaat en dat we haar moeten geloven (dat doen we ook) en dat we haar Pietje moeten respecteren. Maar het blijft een bijzondere gewaarwording als Pietje weer ergens bij wordt gehaald en ik ben er nog niet echt aan gewend merk ik
Zijn er hier moeders van kinderen die een onzichtbaar vriendje hadden of nu hebben? Hoe ga/ging je er mee om? Wat zijn de do's en dont's in geval van zo'n onzichtbare huisgenoot?
Ik loop er al een tijdje mee en ik durfde er eigenlijk niet over te beginnen maar ik merk dat ik toch behoefte heb om er met anderen over te praten. Ik hoop op ervaringsdeskundigen en misschien zijn er forummers die zelf zo'n voor anderen onzichtbare vriend hadden?
woensdag 24 september 2008 om 22:56
Ja, ik herken het ook. Ik had vriendjes uit een weeshuis, in mijn fantasie runden mijn ouders dat weeshuis . Allemaal jongens (ik speelde het liefste met jongens als kind), maar volgens mij hebben mijn ouders het nooit echt gemerkt, ik deed het alleen als ik alleen speelde. Ik was een jaar of 6, dus ik wist heel goed dat het toch niet echt was, al voelde het wel zo aan. Ik ben een nakomertje, dus ik denk dat ik het alleenzijn zo wat compenseerde. Het was in elk geval heel gezellig altijd .
donderdag 25 september 2008 om 07:42
Wat een leuke reacties en verhalen....Koprollen met je imaginaire broer hahahaha, daar heb ik echt beeld bij! En zo'n vriendin die dan ook mee moet op vakantie, ik zie het voor me...
Ik weet dat het niet lullig bedoeld was hoor Pammie, het geeft ook helemaal niks, ik moest gewoon lachen om mezelf en eigenlijk ook jullie, omdat ik aangaf er toch even van op te kijken en dat bijna iedereen meteen begon te roepen dat het allemaal doodnormaal was, om me gerust te stellen en dat terwijl ik juist probeerde door te laten komen dat ik me géén zorgen maak
Vond ik lief.
Pietje is trouwens erg chagrijnig vanmorgen en daardoor is mijn dochter ook niet te genieten, heel gek, ze hebben behoorlijk invloed op elkaar op de een of andere manier.
Ik weet dat het niet lullig bedoeld was hoor Pammie, het geeft ook helemaal niks, ik moest gewoon lachen om mezelf en eigenlijk ook jullie, omdat ik aangaf er toch even van op te kijken en dat bijna iedereen meteen begon te roepen dat het allemaal doodnormaal was, om me gerust te stellen en dat terwijl ik juist probeerde door te laten komen dat ik me géén zorgen maak
Vond ik lief.
Pietje is trouwens erg chagrijnig vanmorgen en daardoor is mijn dochter ook niet te genieten, heel gek, ze hebben behoorlijk invloed op elkaar op de een of andere manier.
donderdag 25 september 2008 om 08:23
Oh, dat van die invloed herken ik ook nog wel ja! Wij dreigden Kimmie gewoon naar haar eigen huis te sturen als ze zich niet gedroeg.
Dat van die vakantie was heel grappig; we gingen toen naar Peru/Bolivia en vertrokken op een onmogelijk tijdstip, dus dochter was te duf om Kimmie mee te nemen het vliegtuig in, zeg maar. En ter plekke was Kimmie er ineens wel weer!
De 'Kimmie is hier niet want ze zat niet in het vliegtuig'-discussie heb ik natuurlijk verloren; ik had gewoon niet goed gekeken en uiteindelijk heeft Kimmie dus gezellig de Incatrail gelopen, lama's gevoerd en half Peru en Bolivia onveilig gemaakt
Dat van die vakantie was heel grappig; we gingen toen naar Peru/Bolivia en vertrokken op een onmogelijk tijdstip, dus dochter was te duf om Kimmie mee te nemen het vliegtuig in, zeg maar. En ter plekke was Kimmie er ineens wel weer!
De 'Kimmie is hier niet want ze zat niet in het vliegtuig'-discussie heb ik natuurlijk verloren; ik had gewoon niet goed gekeken en uiteindelijk heeft Kimmie dus gezellig de Incatrail gelopen, lama's gevoerd en half Peru en Bolivia onveilig gemaakt
