Kinderen
alle pijlers
Eetprbleem/stoornis maar toch zwanger willen worden..
vrijdag 13 maart 2009 om 09:44
Hi,
In januari ben ik gestopt met de pil omdat we graag wel wilden proberen een kindje te krijgen.
Het enige probleem dat ik heb is mn eetprobleem...Ik heb een paar jaar dom gedaan met eten en nu heb ik hulp en gaat het allemaal een stuk beter.
Ik ben intussen al een stuk aangekomen. Maar het aankomen maakt me niet blijer. Maarja dat hoort er bij.
Ik zou wel graag een onderwerp willen openen voor ook andere mensen die zwanger willen worden/zijn maar die ook met dit probleem zitten.
Ik zou het liefst zo snel mogenlijk zwanger willen zn. Maar mn vriend wilt dat ik eerst me zelf helemaal 100% goed wil voelen. En dan BEGINNENNNNN...=)
Ik hoop dat er misschien meerdere mensen zullen zn!
Groetjes,
Mellie =)
In januari ben ik gestopt met de pil omdat we graag wel wilden proberen een kindje te krijgen.
Het enige probleem dat ik heb is mn eetprobleem...Ik heb een paar jaar dom gedaan met eten en nu heb ik hulp en gaat het allemaal een stuk beter.
Ik ben intussen al een stuk aangekomen. Maar het aankomen maakt me niet blijer. Maarja dat hoort er bij.
Ik zou wel graag een onderwerp willen openen voor ook andere mensen die zwanger willen worden/zijn maar die ook met dit probleem zitten.
Ik zou het liefst zo snel mogenlijk zwanger willen zn. Maar mn vriend wilt dat ik eerst me zelf helemaal 100% goed wil voelen. En dan BEGINNENNNNN...=)
Ik hoop dat er misschien meerdere mensen zullen zn!
Groetjes,
Mellie =)
zaterdag 14 maart 2009 om 01:02
quote:SnoopySnoopy schreef op 13 maart 2009 @ 23:21:
Ik vind het een lastige.... ik zou zeggen, als jij het 'aankan' dat je dikker gaat worden en wel gewoon goed blijft eten, zou ik gaan proberen zwanger te worden.
Ik zit een beetje de andere kant op te denken. Ik heb zelf geen eetprobleem, vind ik, maar worstel wel altijd met mijn gewicht. Zo heb ik periodes dat ik veel eet en snoep, en dan weer periodes dat ik dat helemaal zat ben en weer veel afval. En dan heb ik nogal de neiging om de andere kant door te slaan. Ik heb nu een dochtertje van 14 maanden, en nu ben ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor haar aan het afvallen. Ik wil niet dat ze opgroeit met een te dikke moeder. Ik eet nu trouwens best normaal hoor, niet dat ik absurd weinig eet. En doorslaan zal niet zo snel gebeuren omdat ik nu eenmaal niet elke avond in de sportschool kan staan en dat wil ik ook niet meer.
Maar goed, wat ik eigenlijk wil zeggen: mijn 'eetprobleem' zal er altijd wel zijn, al hoop ik straks een gezond gewicht te hebben en te houden en niet meer door te slaan naar de ene of andere kant. Maar ik geloof wel dat ik dochter kan opvoeden met een normaal idee over eten. Ze eet verder ook goed, alleen van avondeten is ze niet zo weg. En we bieden haar nu zelfs vaker eten en volle producten aan (wat eigenlijk tegen mijn gevoel ingaat), omdat ze is afgevallen.
En ik baal nu best van mijn lichaam, maar tegenover mijn dochter laat ik dat echt niet merken. Ik schaam me er tegenover haar niet voor zeg maar, terwijl ik dat bij anderen wel zou doen...
Om nog even in te haken over het weinig eten tijdens een zwangerschap: het lijkt me dat als je als moeder weinig tot geen reserves hebt en je te weinig eet, je kind ook tekort komt.
Wat betref het eetprobleem van Iry en haar kinderen.... ik ken haar verhaal verder niet, maar het is toch maar de vraag of de 'eetproblemen' van de kinderen komen door haar eetprobleem? Ik zie om me heen genoeg kinderen die moeilijk doen met eten terwijl de ouders echt geen eetprobleem hebben. Ik vind het altijd zo makkelijk oordelen.
Snap je punt best wel maar is het voor een kind niet gezonder om een moeder met overgewicht te hebben die verder wel gezond eet dan een moeder die veel met afvallen bezig is en periodes juist meer eet waardoor hoe jong een kind ook is ze een verkeerd beeld van eten meekrijgt?
Je laat wel niks merken maar onbewust pikken kinderen meer op dan ons lief is.
En nee dit is geen praat van iemand met een ideale kledingmaat ondertussen na mn laatste zwangerschap heb ik wat overgewicht opgebouwd maar no way dat ik fanatiek zou gaan lijnen nu met 2 kleine kinderen.
Er word hier wel gezond gegeten maar dat gaat op dagelijkse basis met de normale tussendoortjes ook van mijn kant zodat mijn kinderen een gezond patroon meekrijgen,
En als je gewoon zorgt dat je een normaal eetpatroon opstelt dan trekt je gewicht vanzelf wat bij zonder dat je echt aan het lijnen bent
En tuurlijk er zullen ook wel kinderen zijn van ouders die geen problemen met eten hebben.
Maar als ik kijk in mijn therapiegroepjes de afgelopen jaren dan was het overgrote deel toch echt kind van ouders die het wel hadden dus heb het " bewijs" een beetje met eigen ogen gezien helaas.
Ik vind het een lastige.... ik zou zeggen, als jij het 'aankan' dat je dikker gaat worden en wel gewoon goed blijft eten, zou ik gaan proberen zwanger te worden.
Ik zit een beetje de andere kant op te denken. Ik heb zelf geen eetprobleem, vind ik, maar worstel wel altijd met mijn gewicht. Zo heb ik periodes dat ik veel eet en snoep, en dan weer periodes dat ik dat helemaal zat ben en weer veel afval. En dan heb ik nogal de neiging om de andere kant door te slaan. Ik heb nu een dochtertje van 14 maanden, en nu ben ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor haar aan het afvallen. Ik wil niet dat ze opgroeit met een te dikke moeder. Ik eet nu trouwens best normaal hoor, niet dat ik absurd weinig eet. En doorslaan zal niet zo snel gebeuren omdat ik nu eenmaal niet elke avond in de sportschool kan staan en dat wil ik ook niet meer.
Maar goed, wat ik eigenlijk wil zeggen: mijn 'eetprobleem' zal er altijd wel zijn, al hoop ik straks een gezond gewicht te hebben en te houden en niet meer door te slaan naar de ene of andere kant. Maar ik geloof wel dat ik dochter kan opvoeden met een normaal idee over eten. Ze eet verder ook goed, alleen van avondeten is ze niet zo weg. En we bieden haar nu zelfs vaker eten en volle producten aan (wat eigenlijk tegen mijn gevoel ingaat), omdat ze is afgevallen.
En ik baal nu best van mijn lichaam, maar tegenover mijn dochter laat ik dat echt niet merken. Ik schaam me er tegenover haar niet voor zeg maar, terwijl ik dat bij anderen wel zou doen...
Om nog even in te haken over het weinig eten tijdens een zwangerschap: het lijkt me dat als je als moeder weinig tot geen reserves hebt en je te weinig eet, je kind ook tekort komt.
Wat betref het eetprobleem van Iry en haar kinderen.... ik ken haar verhaal verder niet, maar het is toch maar de vraag of de 'eetproblemen' van de kinderen komen door haar eetprobleem? Ik zie om me heen genoeg kinderen die moeilijk doen met eten terwijl de ouders echt geen eetprobleem hebben. Ik vind het altijd zo makkelijk oordelen.
Snap je punt best wel maar is het voor een kind niet gezonder om een moeder met overgewicht te hebben die verder wel gezond eet dan een moeder die veel met afvallen bezig is en periodes juist meer eet waardoor hoe jong een kind ook is ze een verkeerd beeld van eten meekrijgt?
Je laat wel niks merken maar onbewust pikken kinderen meer op dan ons lief is.
En nee dit is geen praat van iemand met een ideale kledingmaat ondertussen na mn laatste zwangerschap heb ik wat overgewicht opgebouwd maar no way dat ik fanatiek zou gaan lijnen nu met 2 kleine kinderen.
Er word hier wel gezond gegeten maar dat gaat op dagelijkse basis met de normale tussendoortjes ook van mijn kant zodat mijn kinderen een gezond patroon meekrijgen,
En als je gewoon zorgt dat je een normaal eetpatroon opstelt dan trekt je gewicht vanzelf wat bij zonder dat je echt aan het lijnen bent
En tuurlijk er zullen ook wel kinderen zijn van ouders die geen problemen met eten hebben.
Maar als ik kijk in mijn therapiegroepjes de afgelopen jaren dan was het overgrote deel toch echt kind van ouders die het wel hadden dus heb het " bewijs" een beetje met eigen ogen gezien helaas.
zaterdag 14 maart 2009 om 03:04
het willen krijgen van een kindje kan over komen als een obsessie, maar als je eenmaal graag zwanger wilt worden , wel of geen eet probleem hebbende, is het iets waar je veel mee bezig bent. (en misschien wel voor andere op een obsessie kan lijken) De wens lijkt niet alleen in je hoofd te zitten, maar ook in je hart en in je lichaam.
mellie, bespreek dit heel goed met je hulpverleners en je vriend. maar misschien heb je ook familie met wie je dit kan bespreken. Wees vooral eerlijk met je zelf, kan je dit echt al aan? En dan heb ik het eigenlijk over het opvoeden van een kind en niet over het dikker worden.
jammer dat sommige mensen zo respectloos kunnen reageren op het forum.
mellie succes!
mellie, bespreek dit heel goed met je hulpverleners en je vriend. maar misschien heb je ook familie met wie je dit kan bespreken. Wees vooral eerlijk met je zelf, kan je dit echt al aan? En dan heb ik het eigenlijk over het opvoeden van een kind en niet over het dikker worden.
jammer dat sommige mensen zo respectloos kunnen reageren op het forum.
mellie succes!
zaterdag 14 maart 2009 om 09:29
[quote} Wat betref het eetprobleem van Iry en haar kinderen.... ik ken haar verhaal verder niet, maar het is toch maar de vraag of de 'eetproblemen' van de kinderen komen door haar eetprobleem? Ik zie om me heen genoeg kinderen die moeilijk doen met eten terwijl de ouders echt geen eetprobleem hebben. Ik vind het altijd zo makkelijk oordelen. [/quote]
Zoek haar topic maar eens op
Zoek haar topic maar eens op
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 14 maart 2009 om 11:20
Hoi,
Wil wel iets vertellen over zwanger worden en een eetstoornis hebben.
Ik heb ongeveer 10 jaar een ernstige eetstoornis gehad (anorexia) waarvoor ik talloze keren ben opgenomen in ziekenhuizen en gespecialiseerde klinieken. Heb een paar keer op het randje gelegen en 8 jaar niet gemenstrueerd. Op een gegeven moment eigenlijk een beetje opgegeven door de hulpverlening, type "hopeloos geval" zeg maar.
Toch is het me gelukt om uit deze hel te komen en inmiddels ben ik alweer 5 jaar gelukkig getrouwd en moeder van twee prachtige kindjes van 2 jaar en 10 maanden. De anorexia speelt geen rol meer in mijn leven, ik sta niet meer onder behandeling en vind het soms moeilijk om me te bedenken dat bovenstaand verhaal toch echt heel lang mijn leven is geweest.
Maar ik ben niet van de één op de andere dag genezen, dat is een lange weg geweest en is met vallen en opstaan gegaan.
Toen ik mijn huidige man leerde kennen had ik net mijn laatste opname achter de rug en was ik nog bezig in een 5-daagse dagbehandeling. Hij was mijn allereerste vriendje (ik was 26 )
want mijn hele leven had tot die tijd in het teken gestaan van niet eten, afvallen en overleven, dus voor vriendjes geen tijd en interesse. Maar door hem ben ik gaan zien hoe mooi het leven kan zijn en dat er leukere dingen zijn dan altijd maar bezig zijn met eten. Hij heeft me aan het leven leren ruiken en ik durfde mijn eetstoornis steeds weer een stukje meer los te laten. Die periode heeft ongeveer 2 jaar geduurd en al die tijd heb ik ook nog intensieve begeleiding gehad. We zijn gaan samenwonen en op een gegeven moment kwam ook het onderwerp kinderen ter sprake. Ik heb altijd een kinderwens gehad, maar was heel bang dat ik onvruchtbaar zou zijn door de lange periode van ernstig ondergewicht en alles wat ik mijn lijf had aangedaan.
Ik ben met de pil gestopt en een maand later was ik zwanger, ongeloofelijk! Mijn therapeut schrok en had zijn twijfels, zelf was ik ook wel heel bang wat een zwangerschap met me zou doen.
Maar het is harstikke goed gegaan. Ik was apetrots op mijn groeiende buik en had geen moeite met het dikker worden. Wel vond ik het heel eng om het getalletje op de weegschaal omhoog te zien gaan maar het lukte me ook wel om dat te relativeren.
Tijdens deze zwangerschap heb ik begeleiding gehad van mijn therapeut, een dietiste en uiteraard de verloskundige. Het was een ongecompliceerde en heerlijke zwangerschap met als eindresultaat een prachtige, gezonde zoon van ruim 7 pond.
Na de bevalling heb ik een kleine terugval gehad, maar daarna is het eigenlijk steeds beter gegaan en bleef de lijn stijgen. Een half jaar na de bevalling ben ik ontslagen uit de behandeling en "genezen" verklaard. Het heeft nog even geduurd voordat ik dit zelf ook durfde te zeggen, maar inmiddels kan ik dat wel!
Ik heb ook nog een dochtertje gekregen en ook die zwangerschap verliep heel goed. Na de bevalling wederom een kleine terugval, maar daar ben ik zonder hulp zelf weer uitgekomen en het gaat nu harstikke goed. Ik heb een gezond gewicht en eetpatroon en ik ben nu 35 kilo zwaarder dan tijdens mijn laagste gewicht (bizar eigenlijk als je dat zo ziet staan
Maar met mijn verhaal wil ik niet zeggen dat het voor jou dan ook goed is om zwanger te worden. Iedereen is verschillend en geen enkel verhaal van iemand met een eetstoornis is hetzelfde.
Voor mij is het goed geweest en misschien kun je wel zeggen dat mijn zwangerschappen en kinderen een motivatie zijn geweest om er helemaal uit te komen. Maar denk ook dat het best anders kan werken.
Wil wel iets vertellen over zwanger worden en een eetstoornis hebben.
Ik heb ongeveer 10 jaar een ernstige eetstoornis gehad (anorexia) waarvoor ik talloze keren ben opgenomen in ziekenhuizen en gespecialiseerde klinieken. Heb een paar keer op het randje gelegen en 8 jaar niet gemenstrueerd. Op een gegeven moment eigenlijk een beetje opgegeven door de hulpverlening, type "hopeloos geval" zeg maar.
Toch is het me gelukt om uit deze hel te komen en inmiddels ben ik alweer 5 jaar gelukkig getrouwd en moeder van twee prachtige kindjes van 2 jaar en 10 maanden. De anorexia speelt geen rol meer in mijn leven, ik sta niet meer onder behandeling en vind het soms moeilijk om me te bedenken dat bovenstaand verhaal toch echt heel lang mijn leven is geweest.
Maar ik ben niet van de één op de andere dag genezen, dat is een lange weg geweest en is met vallen en opstaan gegaan.
Toen ik mijn huidige man leerde kennen had ik net mijn laatste opname achter de rug en was ik nog bezig in een 5-daagse dagbehandeling. Hij was mijn allereerste vriendje (ik was 26 )
want mijn hele leven had tot die tijd in het teken gestaan van niet eten, afvallen en overleven, dus voor vriendjes geen tijd en interesse. Maar door hem ben ik gaan zien hoe mooi het leven kan zijn en dat er leukere dingen zijn dan altijd maar bezig zijn met eten. Hij heeft me aan het leven leren ruiken en ik durfde mijn eetstoornis steeds weer een stukje meer los te laten. Die periode heeft ongeveer 2 jaar geduurd en al die tijd heb ik ook nog intensieve begeleiding gehad. We zijn gaan samenwonen en op een gegeven moment kwam ook het onderwerp kinderen ter sprake. Ik heb altijd een kinderwens gehad, maar was heel bang dat ik onvruchtbaar zou zijn door de lange periode van ernstig ondergewicht en alles wat ik mijn lijf had aangedaan.
Ik ben met de pil gestopt en een maand later was ik zwanger, ongeloofelijk! Mijn therapeut schrok en had zijn twijfels, zelf was ik ook wel heel bang wat een zwangerschap met me zou doen.
Maar het is harstikke goed gegaan. Ik was apetrots op mijn groeiende buik en had geen moeite met het dikker worden. Wel vond ik het heel eng om het getalletje op de weegschaal omhoog te zien gaan maar het lukte me ook wel om dat te relativeren.
Tijdens deze zwangerschap heb ik begeleiding gehad van mijn therapeut, een dietiste en uiteraard de verloskundige. Het was een ongecompliceerde en heerlijke zwangerschap met als eindresultaat een prachtige, gezonde zoon van ruim 7 pond.
Na de bevalling heb ik een kleine terugval gehad, maar daarna is het eigenlijk steeds beter gegaan en bleef de lijn stijgen. Een half jaar na de bevalling ben ik ontslagen uit de behandeling en "genezen" verklaard. Het heeft nog even geduurd voordat ik dit zelf ook durfde te zeggen, maar inmiddels kan ik dat wel!
Ik heb ook nog een dochtertje gekregen en ook die zwangerschap verliep heel goed. Na de bevalling wederom een kleine terugval, maar daar ben ik zonder hulp zelf weer uitgekomen en het gaat nu harstikke goed. Ik heb een gezond gewicht en eetpatroon en ik ben nu 35 kilo zwaarder dan tijdens mijn laagste gewicht (bizar eigenlijk als je dat zo ziet staan
Maar met mijn verhaal wil ik niet zeggen dat het voor jou dan ook goed is om zwanger te worden. Iedereen is verschillend en geen enkel verhaal van iemand met een eetstoornis is hetzelfde.
Voor mij is het goed geweest en misschien kun je wel zeggen dat mijn zwangerschappen en kinderen een motivatie zijn geweest om er helemaal uit te komen. Maar denk ook dat het best anders kan werken.
zaterdag 14 maart 2009 om 15:26
quote:Lee24 schreef op 14 maart 2009 @ 01:02:
[...]
Snap je punt best wel maar is het voor een kind niet gezonder om een moeder met overgewicht te hebben die verder wel gezond eet dan een moeder die veel met afvallen bezig is en periodes juist meer eet waardoor hoe jong een kind ook is ze een verkeerd beeld van eten meekrijgt?
Je laat wel niks merken maar onbewust pikken kinderen meer op dan ons lief is.
En nee dit is geen praat van iemand met een ideale kledingmaat ondertussen na mn laatste zwangerschap heb ik wat overgewicht opgebouwd maar no way dat ik fanatiek zou gaan lijnen nu met 2 kleine kinderen.
Er word hier wel gezond gegeten maar dat gaat op dagelijkse basis met de normale tussendoortjes ook van mijn kant zodat mijn kinderen een gezond patroon meekrijgen,
En als je gewoon zorgt dat je een normaal eetpatroon opstelt dan trekt je gewicht vanzelf wat bij zonder dat je echt aan het lijnen bent
En tuurlijk er zullen ook wel kinderen zijn van ouders die geen problemen met eten hebben.
Maar als ik kijk in mijn therapiegroepjes de afgelopen jaren dan was het overgrote deel toch echt kind van ouders die het wel hadden dus heb het " bewijs" een beetje met eigen ogen gezien helaas.Ik snap je punt wel en je hebt ook gelijk. Maar ik wil nu dus afvallen en op een goed gewicht blijven. Ik hoop dus als dochter 2 jaar is op een gezond gewicht te zitten en dat vol te houden, door dus normaal te eten en lekker te bewegen. Met af en toe wat extra's. En dus niet meer te hoeven lijnen. Want nu heeft ze het echt nog niet door, ze is vooral met zichzelf bezig . Ik eet trouwens nog wel redelijk normaal hoor, ik sla geen maaltijden over en eet ook tussendoortjes, ik eet altijd tegelijkertijd met dochter. Maar ik eet nu wel iets minder dan ik straks zal gaan doen. En het houdt me gewoon erg bezig. Ik hoop straks gewoon op een gezond gewicht te zitten (en te blijven) en normaal te kunnen eten, zonder er telkens mee bezig te zijn... Lijkt me de beste manier om mijn dochter een normaal eetpatroon aan te leren.
[...]
Snap je punt best wel maar is het voor een kind niet gezonder om een moeder met overgewicht te hebben die verder wel gezond eet dan een moeder die veel met afvallen bezig is en periodes juist meer eet waardoor hoe jong een kind ook is ze een verkeerd beeld van eten meekrijgt?
Je laat wel niks merken maar onbewust pikken kinderen meer op dan ons lief is.
En nee dit is geen praat van iemand met een ideale kledingmaat ondertussen na mn laatste zwangerschap heb ik wat overgewicht opgebouwd maar no way dat ik fanatiek zou gaan lijnen nu met 2 kleine kinderen.
Er word hier wel gezond gegeten maar dat gaat op dagelijkse basis met de normale tussendoortjes ook van mijn kant zodat mijn kinderen een gezond patroon meekrijgen,
En als je gewoon zorgt dat je een normaal eetpatroon opstelt dan trekt je gewicht vanzelf wat bij zonder dat je echt aan het lijnen bent
En tuurlijk er zullen ook wel kinderen zijn van ouders die geen problemen met eten hebben.
Maar als ik kijk in mijn therapiegroepjes de afgelopen jaren dan was het overgrote deel toch echt kind van ouders die het wel hadden dus heb het " bewijs" een beetje met eigen ogen gezien helaas.Ik snap je punt wel en je hebt ook gelijk. Maar ik wil nu dus afvallen en op een goed gewicht blijven. Ik hoop dus als dochter 2 jaar is op een gezond gewicht te zitten en dat vol te houden, door dus normaal te eten en lekker te bewegen. Met af en toe wat extra's. En dus niet meer te hoeven lijnen. Want nu heeft ze het echt nog niet door, ze is vooral met zichzelf bezig . Ik eet trouwens nog wel redelijk normaal hoor, ik sla geen maaltijden over en eet ook tussendoortjes, ik eet altijd tegelijkertijd met dochter. Maar ik eet nu wel iets minder dan ik straks zal gaan doen. En het houdt me gewoon erg bezig. Ik hoop straks gewoon op een gezond gewicht te zitten (en te blijven) en normaal te kunnen eten, zonder er telkens mee bezig te zijn... Lijkt me de beste manier om mijn dochter een normaal eetpatroon aan te leren.
maandag 16 maart 2009 om 16:25
Hi Allemaal...Sorry, ik had van het weekend geen internet maar ik ben weer trug. Ik kan hellaas niet zo veel komen omdat onze pc kapot is =S
Ik heb al jullie berichtjes net even zitten lezen. Bedankt...
Ik heb vanavond mn afspraak met de hulpveleenster. Daar heb ik nu nog maar zo'n 1 keer in de 2 weken een afspraak mee.
Kan ik mooi alles aan haar vragen en het er met haar overleggen wat zij er ook van vind.
Ik zal er ook inderdaat eens over gaan praten met mn familie.
SnoopySnoopy....Ik begrijp wel hoe je je kan voelen. Ook de ideeen zoals de beloftes die je maakt van "Nu eet ik wat minder maar als mn dochter groter is doe ik dat niet meer". Dat had ik ook altijd...Nu gelukkig niet meer. Ook al lijkt het je misschien niet een eetstoornis te hebben...Je zou toch eens kunnen proberen er met iemand er over te kunne gaan praten. Ik zelf ergerde me er zelf aan...aan al die stomme beloftes. Maar ik begrijp het wel hoor.
Tazzmania,
Jeetje wat een verhaal zeg. Bij mij is het allemaal niet zo ernstig hoor. Echt knap dat het nu zo goed met je gaat, super!
Eigenlijk toen de mensen om me heen er achter zn gekomen en zag ik hoeveel pijn ik ze wel niet deed. Begreep ik uiteindelijk dat ik niet goed bezig was. En begon ik te eten om hun een plezier te doen.
Waar je niet ver mee komt want na 1 maand dat ik net deed dat het goed ging viel ik weer terug. En ben ik samen met mn vriend dus naar Aba gegaan waar ik sindsdien heen gaat. Eerst een stuk vaker en gelukkig gaat het nu echt stukken beter! Hoe ik me nu voel zou ik ook gerust kunnen zeggen dat ik zonder kan. Maar dat idee net als bij jou denk ik "Vind ik nog wel een beetje eng". Maar goed, langzaam ga ik er steeds wat minder heen. En vanavond wil ik het er dus een goed met haar over hebben, wat zij er nou precies van vind en zeker het onderwerp van kindje.
Ik lees ook dat dus mensen denken dat het zo graag een kindje te hebben een soort van obsesie gaat worden. Maar daar ben ik het dus NIET mee eens.
Als iemand zich er klaar voor voelt en het zooo graag wilt is dat gewoon normaals, moois en natuurlijk. Wel of geen eetprobleem...Zoals dus Xasi ook al zei. Bedankt!
Echt heeel erg bedankt aan iedereen voor al jullie berichtjes en sorry dus dat ik niet zo vaak kan antwoorden!
Ciaooo
Ik heb al jullie berichtjes net even zitten lezen. Bedankt...
Ik heb vanavond mn afspraak met de hulpveleenster. Daar heb ik nu nog maar zo'n 1 keer in de 2 weken een afspraak mee.
Kan ik mooi alles aan haar vragen en het er met haar overleggen wat zij er ook van vind.
Ik zal er ook inderdaat eens over gaan praten met mn familie.
SnoopySnoopy....Ik begrijp wel hoe je je kan voelen. Ook de ideeen zoals de beloftes die je maakt van "Nu eet ik wat minder maar als mn dochter groter is doe ik dat niet meer". Dat had ik ook altijd...Nu gelukkig niet meer. Ook al lijkt het je misschien niet een eetstoornis te hebben...Je zou toch eens kunnen proberen er met iemand er over te kunne gaan praten. Ik zelf ergerde me er zelf aan...aan al die stomme beloftes. Maar ik begrijp het wel hoor.
Tazzmania,
Jeetje wat een verhaal zeg. Bij mij is het allemaal niet zo ernstig hoor. Echt knap dat het nu zo goed met je gaat, super!
Eigenlijk toen de mensen om me heen er achter zn gekomen en zag ik hoeveel pijn ik ze wel niet deed. Begreep ik uiteindelijk dat ik niet goed bezig was. En begon ik te eten om hun een plezier te doen.
Waar je niet ver mee komt want na 1 maand dat ik net deed dat het goed ging viel ik weer terug. En ben ik samen met mn vriend dus naar Aba gegaan waar ik sindsdien heen gaat. Eerst een stuk vaker en gelukkig gaat het nu echt stukken beter! Hoe ik me nu voel zou ik ook gerust kunnen zeggen dat ik zonder kan. Maar dat idee net als bij jou denk ik "Vind ik nog wel een beetje eng". Maar goed, langzaam ga ik er steeds wat minder heen. En vanavond wil ik het er dus een goed met haar over hebben, wat zij er nou precies van vind en zeker het onderwerp van kindje.
Ik lees ook dat dus mensen denken dat het zo graag een kindje te hebben een soort van obsesie gaat worden. Maar daar ben ik het dus NIET mee eens.
Als iemand zich er klaar voor voelt en het zooo graag wilt is dat gewoon normaals, moois en natuurlijk. Wel of geen eetprobleem...Zoals dus Xasi ook al zei. Bedankt!
Echt heeel erg bedankt aan iedereen voor al jullie berichtjes en sorry dus dat ik niet zo vaak kan antwoorden!
Ciaooo
maandag 16 maart 2009 om 21:06
Las jouw verhaal en moest aan een paar situaties vandaag denken. Waar ik nooit bij stilstond is dat dat mensen het in ene leuk vinden om je te pesten/plagen met je dikker worden. Niet alleen vriend zegt liefkozend dat ik al zo lekker dik wordt maar ook collega's zeggen het en letten op je eten. Stoppen je nog wat extra toe 'want dat is goed voor je' Al met al is zwanger zijn een tijd dat je ontzettend geconfronteerd word met wat je eet. Je moet op letten wát je eet. Dat je genoeg eet. Afwisselend eet. Noem maar op. En mensen met een eetprobleem zijn óók al hele dagen bezig met hun eten maar op een heel andere manier dan je tijdens je zwangerschap zou moeten.
maandag 16 maart 2009 om 21:27
quote:HoiPippiLangkous schreef op 13 maart 2009 @ 12:22:
Ach kom Iry jij hebt laatst toch een topic geopend omdat het eten bij jullie een crime is? (was)
En als je het topic bij had gehouden (en de topic's op kinderen weleens tegenkomt)
Week/wijkt het probleem eten aan tafel op geen enkele wijze af van de doorsnee eetproblemen bij kinderen.
Beetje flauw en heel zwart/wit.
Ach kom Iry jij hebt laatst toch een topic geopend omdat het eten bij jullie een crime is? (was)
En als je het topic bij had gehouden (en de topic's op kinderen weleens tegenkomt)
Week/wijkt het probleem eten aan tafel op geen enkele wijze af van de doorsnee eetproblemen bij kinderen.
Beetje flauw en heel zwart/wit.
maandag 16 maart 2009 om 21:52
quote:HoiPippiLangkous schreef op 13 maart 2009 @ 21:33:
Lee, goed om het ook eens van de kant van het kind te horen. Vrouwen met een kinderwens stappen in mijn ogen vaak veel te makkelijk over hun eigen gedrag heen, denken niet na welke impact het heeft op het kind.
Zie ook de TO, je ziet haar gewoon opleven als ze reageert op forumsters die met hun eetstoornis wel kids hebben en zeggen dat dat goed gaat. Zo van 'het kan dus wél'. Oer- en oerdom natuurlijk.
En hier ga je even buiten je boekje naar mij toe hpl
Als je hiermee meent te zeggen dat het oerdom is iemand mèt eetstoornis(ik dus) te geloven dat het kan kinderen opvoeden en verzorgen met eetstoornis.Zeg je dus indirect dat ik dit niet kan?
Erg onder de gordel en bovendien gebaseerd op wat???
Ken je mijn kinderen goed,ooit gezien,gesproken,hun ontwikkeling mee gemaakt,getest?
Mellie,ik heb hele gezonde,gelukkige kinderen die het retegoed doen sociaal maatschappelijk,zeer intelligent,voldoende zelfvertrouwen en zitten over het algemeen lekker in hun vel.
Mijn oudste is inmiddels 19 en niets mis mee.
Zij heeft mijn eetstoornis het langs en meest bewust meegemaakt.
Toch heeft ze een prima eetpatroon , nog nooit gelijnd, heeft een zeer gezonde houding ten opzichte van eten.
Ze heeft een moeder met een eetstoornis en nee,daar is ze niet blij mee.
Wij praten daar heel open over.
En "desondanks" dat is ze een hele gelukkige dame.
Dus ja!! In een bepaalt level van eetstoornis kan je prima voor kinderen zorgen.Alleen is daar geen gouden regel voor,dat ligt heel persoonlijk.
Nogmaals,ik adviseer nadrukkelijk om je te laten helpen bij de keuze en wat gesprekken met je huisarts te voeren en evt een verloskundige praktijk.
Er goed over na te denken en een reeel beeld te vormen.
Maar ik schat zo in dat jij prima in staat bent in te schatten of je het aan kan(tot zover dat kan zoals ook bij gezonde vrouwen).
Succes met alles!!
Lee, goed om het ook eens van de kant van het kind te horen. Vrouwen met een kinderwens stappen in mijn ogen vaak veel te makkelijk over hun eigen gedrag heen, denken niet na welke impact het heeft op het kind.
Zie ook de TO, je ziet haar gewoon opleven als ze reageert op forumsters die met hun eetstoornis wel kids hebben en zeggen dat dat goed gaat. Zo van 'het kan dus wél'. Oer- en oerdom natuurlijk.
En hier ga je even buiten je boekje naar mij toe hpl
Als je hiermee meent te zeggen dat het oerdom is iemand mèt eetstoornis(ik dus) te geloven dat het kan kinderen opvoeden en verzorgen met eetstoornis.Zeg je dus indirect dat ik dit niet kan?
Erg onder de gordel en bovendien gebaseerd op wat???
Ken je mijn kinderen goed,ooit gezien,gesproken,hun ontwikkeling mee gemaakt,getest?
Mellie,ik heb hele gezonde,gelukkige kinderen die het retegoed doen sociaal maatschappelijk,zeer intelligent,voldoende zelfvertrouwen en zitten over het algemeen lekker in hun vel.
Mijn oudste is inmiddels 19 en niets mis mee.
Zij heeft mijn eetstoornis het langs en meest bewust meegemaakt.
Toch heeft ze een prima eetpatroon , nog nooit gelijnd, heeft een zeer gezonde houding ten opzichte van eten.
Ze heeft een moeder met een eetstoornis en nee,daar is ze niet blij mee.
Wij praten daar heel open over.
En "desondanks" dat is ze een hele gelukkige dame.
Dus ja!! In een bepaalt level van eetstoornis kan je prima voor kinderen zorgen.Alleen is daar geen gouden regel voor,dat ligt heel persoonlijk.
Nogmaals,ik adviseer nadrukkelijk om je te laten helpen bij de keuze en wat gesprekken met je huisarts te voeren en evt een verloskundige praktijk.
Er goed over na te denken en een reeel beeld te vormen.
Maar ik schat zo in dat jij prima in staat bent in te schatten of je het aan kan(tot zover dat kan zoals ook bij gezonde vrouwen).
Succes met alles!!
maandag 16 maart 2009 om 22:07
Laat ook maar.
Ik moet mij ook niet in deze discussies mengen,ligt veel te gevoelig.
Als je mijn topic wil lezen op de pijler eten kan je de hele discussie in een beter perspectief zetten.
Bovendien staat het dankzij vele lieve forummers vol met heerlijke recepten!!
Met mijn eetstoornis is het door geen enkele zwangerschap goed gekomen.
Ik bedoel met motivatie dat je tijdens de zwangerschap je eetstoornis in bedwang kan houden zodat je je ongeboren kindje zo gezond mogelijk kan laten groeien.
Mijn eetstoornis blijft inderdaad zoals meds al zegt een gevecht.
Maar ik blijf met volle overtuiging zeggen dat ik daarnaast een vreselijke goede en liefdevolle moeder ben (met gezonde fouten uiteraard ben natuurlijk niet perfect).
Ik laat het hier maar bij.
Nogmaals,maak je keuze met verstand maar volg ook zeker je gevoel!!
Vele niet helemaal gezonde moeders in wat voor een vorm dan ook en wat voor een mate krijgen kinderen en doen het prima.
En zo zullen gezonde moeders het ook niet prima kunnen doen.
Niets is een garantie voor opvoedkwaliteiten.
Ik moet mij ook niet in deze discussies mengen,ligt veel te gevoelig.
Als je mijn topic wil lezen op de pijler eten kan je de hele discussie in een beter perspectief zetten.
Bovendien staat het dankzij vele lieve forummers vol met heerlijke recepten!!
Met mijn eetstoornis is het door geen enkele zwangerschap goed gekomen.
Ik bedoel met motivatie dat je tijdens de zwangerschap je eetstoornis in bedwang kan houden zodat je je ongeboren kindje zo gezond mogelijk kan laten groeien.
Mijn eetstoornis blijft inderdaad zoals meds al zegt een gevecht.
Maar ik blijf met volle overtuiging zeggen dat ik daarnaast een vreselijke goede en liefdevolle moeder ben (met gezonde fouten uiteraard ben natuurlijk niet perfect).
Ik laat het hier maar bij.
Nogmaals,maak je keuze met verstand maar volg ook zeker je gevoel!!
Vele niet helemaal gezonde moeders in wat voor een vorm dan ook en wat voor een mate krijgen kinderen en doen het prima.
En zo zullen gezonde moeders het ook niet prima kunnen doen.
Niets is een garantie voor opvoedkwaliteiten.
dinsdag 17 maart 2009 om 10:20
Iry, waarom spreek je alleen mij aan? Ik zie zo nog 2 forummers die hun twijfels hebben bij jouw verhaal over hoe goed het gaat aan je eettafel.
Verder ga ik nergens buiten mijn boekje, je interpreteert dat stuk helemaal verkeerd.
Verder ga ik nergens buiten mijn boekje, je interpreteert dat stuk helemaal verkeerd.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
dinsdag 17 maart 2009 om 11:08
quote:Aruba schreef op 16 maart 2009 @ 21:06:
Las jouw verhaal en moest aan een paar situaties vandaag denken. Waar ik nooit bij stilstond is dat dat mensen het in ene leuk vinden om je te pesten/plagen met je dikker worden. Niet alleen vriend zegt liefkozend dat ik al zo lekker dik wordt maar ook collega's zeggen het en letten op je eten. Stoppen je nog wat extra toe 'want dat is goed voor je' Al met al is zwanger zijn een tijd dat je ontzettend geconfronteerd word met wat je eet. Je moet op letten wát je eet. Dat je genoeg eet. Afwisselend eet. Noem maar op. En mensen met een eetprobleem zijn óók al hele dagen bezig met hun eten maar op een heel andere manier dan je tijdens je zwangerschap zou moeten.
Dat vond ik inderdaad ook erg opvallen. Iedereen is zó met je bezig als je zwanger bent. Je bent ineens een soort publiek bezit geworden en iedereen denkt alles maar tegen je te kunnen zeggen. Ik had aan het begin/eind van mijn zwangerschap (en vooral erna) amper eetlust. Moest mezelf gewoon dwingen genoeg te eten. Als er gekookt werd dacht ik mmm lekker ik heb trek, maar bij de eerste hap zat ik al 'vol'. Ik vond het (zonder eetprobleem) soms echt vreselijk om te eten, als ook jij tijdens een zwangerschap hier 'last' van krijgt zal het denk ik best confronterend zijn om weer te 'moeten' eten. Aan de andere kant ben je al weer eens begonnen met eten ook al had je daar waarschijnlijk geen zin in. Het zou tegen je kunnen werken maar ook in je voordeel.
Hoe is het gesprek met die hulpverlener trouwens geweest? Heeft ze je een beetje kunnen helpen?
Ik begrijp dat er heel veel verschil is in eetstoornissen (van een beetje tot heel erg). Zou je een beeld kunnen schetsen van jou (ex)problemen en de dingen waar je nu nog last van hebt gehad. De geschiedenis en de ernst zeg maar. Het ene probleem is het andere niet en een mening/oordeel geven over jou kinderwens+eetprobleem en wat je zou kunnen doen vind ik erg moeilijk.
Las jouw verhaal en moest aan een paar situaties vandaag denken. Waar ik nooit bij stilstond is dat dat mensen het in ene leuk vinden om je te pesten/plagen met je dikker worden. Niet alleen vriend zegt liefkozend dat ik al zo lekker dik wordt maar ook collega's zeggen het en letten op je eten. Stoppen je nog wat extra toe 'want dat is goed voor je' Al met al is zwanger zijn een tijd dat je ontzettend geconfronteerd word met wat je eet. Je moet op letten wát je eet. Dat je genoeg eet. Afwisselend eet. Noem maar op. En mensen met een eetprobleem zijn óók al hele dagen bezig met hun eten maar op een heel andere manier dan je tijdens je zwangerschap zou moeten.
Dat vond ik inderdaad ook erg opvallen. Iedereen is zó met je bezig als je zwanger bent. Je bent ineens een soort publiek bezit geworden en iedereen denkt alles maar tegen je te kunnen zeggen. Ik had aan het begin/eind van mijn zwangerschap (en vooral erna) amper eetlust. Moest mezelf gewoon dwingen genoeg te eten. Als er gekookt werd dacht ik mmm lekker ik heb trek, maar bij de eerste hap zat ik al 'vol'. Ik vond het (zonder eetprobleem) soms echt vreselijk om te eten, als ook jij tijdens een zwangerschap hier 'last' van krijgt zal het denk ik best confronterend zijn om weer te 'moeten' eten. Aan de andere kant ben je al weer eens begonnen met eten ook al had je daar waarschijnlijk geen zin in. Het zou tegen je kunnen werken maar ook in je voordeel.
Hoe is het gesprek met die hulpverlener trouwens geweest? Heeft ze je een beetje kunnen helpen?
Ik begrijp dat er heel veel verschil is in eetstoornissen (van een beetje tot heel erg). Zou je een beeld kunnen schetsen van jou (ex)problemen en de dingen waar je nu nog last van hebt gehad. De geschiedenis en de ernst zeg maar. Het ene probleem is het andere niet en een mening/oordeel geven over jou kinderwens+eetprobleem en wat je zou kunnen doen vind ik erg moeilijk.
dinsdag 17 maart 2009 om 11:20
quote:HoiPippiLangkous schreef op 17 maart 2009 @ 10:20:
Iry, waarom spreek je alleen mij aan? Ik zie zo nog 2 forummers die hun twijfels hebben bij jouw verhaal over hoe goed het gaat aan je eettafel.
Verder ga ik nergens buiten mijn boekje, je interpreteert dat stuk helemaal verkeerd.
Excuus dat ik dan alleen jou aanspreek.
Jij was de eerste die ik las en daarop volgend direct ben gaan posten.
Hoe moet ik je stukje dan interperteren hpl?
Ik baal er gewoon van dat er niet aangenomen kan worden dat mijn kinderen geen (ernstige) gevolgen van mijn eetstoornis oplopen.
Daarmee wil ik niet beweren dat het altijd makkelijk is voor ze.
Maar wel dat mijn kinderen gezond en stabiel opgroeien en dat ik daar zelfs trots op ben dat ik dat ondanks mijn problematiek goed voor elkaar heb.
En ja,enige uitspraken van twijfel raken mij nu eenmaal diep.
Iry, waarom spreek je alleen mij aan? Ik zie zo nog 2 forummers die hun twijfels hebben bij jouw verhaal over hoe goed het gaat aan je eettafel.
Verder ga ik nergens buiten mijn boekje, je interpreteert dat stuk helemaal verkeerd.
Excuus dat ik dan alleen jou aanspreek.
Jij was de eerste die ik las en daarop volgend direct ben gaan posten.
Hoe moet ik je stukje dan interperteren hpl?
Ik baal er gewoon van dat er niet aangenomen kan worden dat mijn kinderen geen (ernstige) gevolgen van mijn eetstoornis oplopen.
Daarmee wil ik niet beweren dat het altijd makkelijk is voor ze.
Maar wel dat mijn kinderen gezond en stabiel opgroeien en dat ik daar zelfs trots op ben dat ik dat ondanks mijn problematiek goed voor elkaar heb.
En ja,enige uitspraken van twijfel raken mij nu eenmaal diep.
dinsdag 17 maart 2009 om 12:03
Nee justme,ik spring niet hoog of laag.
Ik baseer mijn mening op hoe ik hier met mijn gezin ermee omga.
Open en eerlijk.
En weet hoe mijn kinderen ermee omgaan en wat ik daar aan heb gedaan.
Mijn dochter heeft er een tijd onder geleden.
Maar ze hebben hier hulp voor gekregen (en ik krijg binnenkort waarschijnlijk ook weer therapie)
En nu kan ik heel oprecht zeggen dat het prima gaat met ze en ze er niet onder lijden.
makkelijk? nee
Maar lijden? ook niet.
Als er iemand echt onder lijdt is het mijn vriend.
Die vangt de grootste klappen op.
En ook voor jou,
Ken jij mijn kinderen? gezien ,gesproken?
Dus jou mening is net zo goed een aanname.
Ik baseer mijn mening op hoe ik hier met mijn gezin ermee omga.
Open en eerlijk.
En weet hoe mijn kinderen ermee omgaan en wat ik daar aan heb gedaan.
Mijn dochter heeft er een tijd onder geleden.
Maar ze hebben hier hulp voor gekregen (en ik krijg binnenkort waarschijnlijk ook weer therapie)
En nu kan ik heel oprecht zeggen dat het prima gaat met ze en ze er niet onder lijden.
makkelijk? nee
Maar lijden? ook niet.
Als er iemand echt onder lijdt is het mijn vriend.
Die vangt de grootste klappen op.
En ook voor jou,
Ken jij mijn kinderen? gezien ,gesproken?
Dus jou mening is net zo goed een aanname.
dinsdag 17 maart 2009 om 12:10
Kinderen lijden altijd wanneer er iets met hun ouders is. Wanneer deze depressief of alcoholist zijn of anorexia hebben. Zij kunnen niet onbezorgd kind zijn.
En nee, mijn mening is geen aanname. Er is genoeg wetenschappelijk onderzoek te vinden over welke invloed psychische problemen bij ouders hebben op hun kinderen.
Fijn dat het geen grote problemen zijn in jullie gezin, maar dat zij er niets van hebben meegekregen is een utopie.
En nee, mijn mening is geen aanname. Er is genoeg wetenschappelijk onderzoek te vinden over welke invloed psychische problemen bij ouders hebben op hun kinderen.
Fijn dat het geen grote problemen zijn in jullie gezin, maar dat zij er niets van hebben meegekregen is een utopie.
dinsdag 17 maart 2009 om 13:30
Justme, jouw mening is wel een aanname. Onderzoeken kunnen zoveel dingen zeggen, maar voor iedereen persoonlijk kan het weer anders uitpakken.
Ik heb zelf niet echt een fijne jeugd gehad, maar ik kan nu met volle overtuiging zeggen dat ik nu heel gelukkig ben, al een hele tijd trouwens. Tuurlijk zit er ik heus nog wel eens mee, maar goed, wie heeft er wel een perfect leven?
De kinderen van Iry zullen het er heus wel eens moeilijk mee hebben. Maar ik geloof dat als ik lees hoe Iry met haar kinderen omgaat, het 'gewoon' gelukkige kinderen zijn en gelukkige volwassenen zullen worden.
Ik heb zelf niet echt een fijne jeugd gehad, maar ik kan nu met volle overtuiging zeggen dat ik nu heel gelukkig ben, al een hele tijd trouwens. Tuurlijk zit er ik heus nog wel eens mee, maar goed, wie heeft er wel een perfect leven?
De kinderen van Iry zullen het er heus wel eens moeilijk mee hebben. Maar ik geloof dat als ik lees hoe Iry met haar kinderen omgaat, het 'gewoon' gelukkige kinderen zijn en gelukkige volwassenen zullen worden.
dinsdag 17 maart 2009 om 13:37
Iry,
Ik vind het knap van je dat je je er zo goed onder kan voelen. En ik weet zeker dat je je kinderen echt wel goed zal opvoeden.
Eetproblemen komen echt niet altijd van je ouders af hoor. Bij mij in de familie had helemaal NIEMAND. Ligt bij elk persoon anders natuurlijk.
Als jij zeker weet dat je kinderen er niet onder lijden kan niemand het beter weten als jou!
Ik snap wel dat elke uitspraak en twijfel je behoorlijk diep raken!!! Dat is logies ook natuurlijk!
Aruba,
Ja dat geloof ik inderdaat ook wel. Dat iedereen er zeker op zal reageren over het aankomen en al dat soort dingen. Maar ik voel zelf dat ik daar best klaar voor ben. Ik ben het eigenlijk wel zo spug zat om altijd maar te denken wat anderen wel niet van me denken.
Dat was bij mij eigenlijk het ergst...Het kan me allemaal niet zoveel meer schelen. En ik denk dat dat toch ook wel belangrijk is.
En ja, natuurlijk hebben de mensen gelijk over dat je ook terug kan vallen. Maar helaas kan je dat niet gelijk zien aankomen. Ook al toen ik een keer terug gevallen was er toch gelijk hulp ben gaan zoeken.
Maar ik begrijp en heb wel door dat als je zwanger wordt/bent er heel veel mee geconfronteerd wordt. Ik denk zelf het wel aan te kunnen.
Pimm,
Het geen van te moeten eten denk ik ook wel. Maar dat is zoals je al zei niet echt vreemd voor me. Aangezien ik dat ook een tijd heb gedaan. Maar nu gelukkig niet meer...Dus ook mensen zonder eet probleem tijden hun zwangerschap hebben deze problemen. Maar inderdaat het zou allebei de kanten op kunnen werken. Maar goed, dat heb ik er wel voor over en ik ben er gewoon zo zeker van dat het wel goed zal gaan!
Het is wel vreemd om me zo deze dingen te zien schrijven. Maar echt het gaat gewoon zo goed...=) en ik voel me er zo zeker bij, bij het fijt van een kindje te willen samen met mn vriend. Gewoon echt geweldig.
Aardig dat je er naar vraagt hoe het gegaan was gister.
Nou ik geloof vrij goed. Ze was heeeel positief en zei dat ze me er zeker wel vond dat ik er klaar voor was en niet iemand bent die het alleen zou doen om alleen maar de controllen er over te hebben.
Nu lijkt het eigenlijk na dat ik met haar er over heb gepraat meer dat ik als ik eet meer moeite heb met stoppen en niet teveel eten dan teweinig. Heel vreemd maar waar.
Maar goed, hier in italie vinden ze nog al snel dat wij NLers veel snoepen en zo. Net als wanneer ik naar NL ga en een grote zak snoep mee neem dat ik het zo in 2 a 3 dagen leeg heb. Gewoon omdat het zoooo lekker is en ik er niet af kan blijven =) Maar niet dat ik alles zo in 1 keer naar achter gooi ofzo hoor. Nee dat niet =)
Zoals Pimm al zei zijn er zo veel verschillen tussen eetstornissen bij mensen. Er is er geen 1 het zelfde...Zoals bij mij was het niet zo heel ernstig hoor, ik ben er snel achter gekomen en hebben ze met goed geholpen gelukkig. Anders weet ik echt niet hoe het verder had gegaan als niemand me op het goede pad had gezet op dat moment.
Maar goed...Ik ben 1.77 en het minst dat ik gewogen heb is 48...Het meest dat ik heb gewogen was ook wel 72. Maar toen was ik net aan de pil begonnen. Nu weet ik niet precies hoeveel ik weeg. We zn net na sinterklaas verhuist en hebben nog geen weegschaal gekocht. Wat ik ook niet zo heel erg vind hoor =D
Ik woog me wel 2 a 3 keer per dag...Ik at s'ochtens niks en s'middags ook niet. S'avonds moest ik wel want mn vriend was thuis en zn ouders ook dus kon ik niet zonder eten...En at ik wat pasta. Ik dronk super veel waten (omdat het fabeltje rond gaat dat water het vet uit je lichaam gooit en je je door al dat water lekker snel voel voelt en je honger gevoel weg gaat) zo'n 16 a 18 flesjes water per dag. Net een kameel =S.
Ik plaste niet veel (sloeg alles op en kreeg s'avond omgezwolen benen) maar mn ondlasting was gewoon NIKS, alleen maar dun water omdat er verder niet veel in mn maag zat. het water moest er toch ergens uit komen tenslotten. =S Jakkes wat stom eh...Als ik het zo terug lees.
Ja zo is het denk ik zo'n beetje...Maar ik moet er niet aandenken weer zoiets te doen. Ik voelde me zooo duf en kon niet meer uit mn ogen kijken en ik zag ook niet goed meer...Heel wazig en was de hele dag door duizelig. Mn haren vielen uit en elke seconden keek ik of ik niet toevallig net teveel gegeten had en dus misschien wat dikker geworden was. Slaat gewoon nergens op...I know, maar als je er 1 maal in zit heb je dat niet door. En het is dan super moeielijk er weer uit tekomen.
Maaaaar het is gelukt en ik hoop echt dat ook andere mensen met dit soort problemen er af kunnen komen.
Gister toen ik in ABA was waren er weer ZOOO veel meisjes die gewoon echt eng waren zo dun. En toen voelde me ik zooo rot...Nu eindelijk heb ik door en zie ik hoe mensen die daar lopen zo dun zijn. In het begin zei mn vriend het ook tegen me "Heb je die meisjes gezien". En zag ik niet eens dat ze zo dun waren...Nee echt niet normaal wat het allemaal wel niet kan doen met een mensen leven.
Sorry hoor voor het lange verhaal...Maar ik blijf schrijven zeg.
Maar het is wel een fijn idee om er over te schrijven. En dan lees je terug en zie je toch wat en hoe je was en hoe goed het nu wel niet gaat.
Tnx aan jullie allemaal en heel veel succes aan alle mensen met deze problemen. Zet door en zoek naar hulp, er is altijd wel iemand die je erbij kan helpen.
Ciaooooo
Ik vind het knap van je dat je je er zo goed onder kan voelen. En ik weet zeker dat je je kinderen echt wel goed zal opvoeden.
Eetproblemen komen echt niet altijd van je ouders af hoor. Bij mij in de familie had helemaal NIEMAND. Ligt bij elk persoon anders natuurlijk.
Als jij zeker weet dat je kinderen er niet onder lijden kan niemand het beter weten als jou!
Ik snap wel dat elke uitspraak en twijfel je behoorlijk diep raken!!! Dat is logies ook natuurlijk!
Aruba,
Ja dat geloof ik inderdaat ook wel. Dat iedereen er zeker op zal reageren over het aankomen en al dat soort dingen. Maar ik voel zelf dat ik daar best klaar voor ben. Ik ben het eigenlijk wel zo spug zat om altijd maar te denken wat anderen wel niet van me denken.
Dat was bij mij eigenlijk het ergst...Het kan me allemaal niet zoveel meer schelen. En ik denk dat dat toch ook wel belangrijk is.
En ja, natuurlijk hebben de mensen gelijk over dat je ook terug kan vallen. Maar helaas kan je dat niet gelijk zien aankomen. Ook al toen ik een keer terug gevallen was er toch gelijk hulp ben gaan zoeken.
Maar ik begrijp en heb wel door dat als je zwanger wordt/bent er heel veel mee geconfronteerd wordt. Ik denk zelf het wel aan te kunnen.
Pimm,
Het geen van te moeten eten denk ik ook wel. Maar dat is zoals je al zei niet echt vreemd voor me. Aangezien ik dat ook een tijd heb gedaan. Maar nu gelukkig niet meer...Dus ook mensen zonder eet probleem tijden hun zwangerschap hebben deze problemen. Maar inderdaat het zou allebei de kanten op kunnen werken. Maar goed, dat heb ik er wel voor over en ik ben er gewoon zo zeker van dat het wel goed zal gaan!
Het is wel vreemd om me zo deze dingen te zien schrijven. Maar echt het gaat gewoon zo goed...=) en ik voel me er zo zeker bij, bij het fijt van een kindje te willen samen met mn vriend. Gewoon echt geweldig.
Aardig dat je er naar vraagt hoe het gegaan was gister.
Nou ik geloof vrij goed. Ze was heeeel positief en zei dat ze me er zeker wel vond dat ik er klaar voor was en niet iemand bent die het alleen zou doen om alleen maar de controllen er over te hebben.
Nu lijkt het eigenlijk na dat ik met haar er over heb gepraat meer dat ik als ik eet meer moeite heb met stoppen en niet teveel eten dan teweinig. Heel vreemd maar waar.
Maar goed, hier in italie vinden ze nog al snel dat wij NLers veel snoepen en zo. Net als wanneer ik naar NL ga en een grote zak snoep mee neem dat ik het zo in 2 a 3 dagen leeg heb. Gewoon omdat het zoooo lekker is en ik er niet af kan blijven =) Maar niet dat ik alles zo in 1 keer naar achter gooi ofzo hoor. Nee dat niet =)
Zoals Pimm al zei zijn er zo veel verschillen tussen eetstornissen bij mensen. Er is er geen 1 het zelfde...Zoals bij mij was het niet zo heel ernstig hoor, ik ben er snel achter gekomen en hebben ze met goed geholpen gelukkig. Anders weet ik echt niet hoe het verder had gegaan als niemand me op het goede pad had gezet op dat moment.
Maar goed...Ik ben 1.77 en het minst dat ik gewogen heb is 48...Het meest dat ik heb gewogen was ook wel 72. Maar toen was ik net aan de pil begonnen. Nu weet ik niet precies hoeveel ik weeg. We zn net na sinterklaas verhuist en hebben nog geen weegschaal gekocht. Wat ik ook niet zo heel erg vind hoor =D
Ik woog me wel 2 a 3 keer per dag...Ik at s'ochtens niks en s'middags ook niet. S'avonds moest ik wel want mn vriend was thuis en zn ouders ook dus kon ik niet zonder eten...En at ik wat pasta. Ik dronk super veel waten (omdat het fabeltje rond gaat dat water het vet uit je lichaam gooit en je je door al dat water lekker snel voel voelt en je honger gevoel weg gaat) zo'n 16 a 18 flesjes water per dag. Net een kameel =S.
Ik plaste niet veel (sloeg alles op en kreeg s'avond omgezwolen benen) maar mn ondlasting was gewoon NIKS, alleen maar dun water omdat er verder niet veel in mn maag zat. het water moest er toch ergens uit komen tenslotten. =S Jakkes wat stom eh...Als ik het zo terug lees.
Ja zo is het denk ik zo'n beetje...Maar ik moet er niet aandenken weer zoiets te doen. Ik voelde me zooo duf en kon niet meer uit mn ogen kijken en ik zag ook niet goed meer...Heel wazig en was de hele dag door duizelig. Mn haren vielen uit en elke seconden keek ik of ik niet toevallig net teveel gegeten had en dus misschien wat dikker geworden was. Slaat gewoon nergens op...I know, maar als je er 1 maal in zit heb je dat niet door. En het is dan super moeielijk er weer uit tekomen.
Maaaaar het is gelukt en ik hoop echt dat ook andere mensen met dit soort problemen er af kunnen komen.
Gister toen ik in ABA was waren er weer ZOOO veel meisjes die gewoon echt eng waren zo dun. En toen voelde me ik zooo rot...Nu eindelijk heb ik door en zie ik hoe mensen die daar lopen zo dun zijn. In het begin zei mn vriend het ook tegen me "Heb je die meisjes gezien". En zag ik niet eens dat ze zo dun waren...Nee echt niet normaal wat het allemaal wel niet kan doen met een mensen leven.
Sorry hoor voor het lange verhaal...Maar ik blijf schrijven zeg.
Maar het is wel een fijn idee om er over te schrijven. En dan lees je terug en zie je toch wat en hoe je was en hoe goed het nu wel niet gaat.
Tnx aan jullie allemaal en heel veel succes aan alle mensen met deze problemen. Zet door en zoek naar hulp, er is altijd wel iemand die je erbij kan helpen.
Ciaooooo
dinsdag 17 maart 2009 om 14:28
Mellie, mij hoef je niet te overtuigen. Baas in eigen buik toch!
Maar als ik mijn mening mag geven krijg ik bij je laatste post het idee dat het nog heel vers is. En voor mij is een eetstoornis 'over' als er geen sprake is van terugvallen of mogelijke terugvallen. Dat de hele 'eetstoornis area' een plaatsje heeft in je verleden en niet meer het duiveltje in je hoofd.
Mensen met een eetstoornis zijn ook een kei in het zelf geloven dat het goed met ze gaat en het normaal is wat ze doen. En het kan dus ook dat jij een kei bent in het overtuigen van jezelf dat je klaar bent voor een zwangerschap.
Alleen jij weet dat. Hopelijk kan je eerlijk tegen jezelf zijn. Wat je ook doet, het beste met alles!
Maar als ik mijn mening mag geven krijg ik bij je laatste post het idee dat het nog heel vers is. En voor mij is een eetstoornis 'over' als er geen sprake is van terugvallen of mogelijke terugvallen. Dat de hele 'eetstoornis area' een plaatsje heeft in je verleden en niet meer het duiveltje in je hoofd.
Mensen met een eetstoornis zijn ook een kei in het zelf geloven dat het goed met ze gaat en het normaal is wat ze doen. En het kan dus ook dat jij een kei bent in het overtuigen van jezelf dat je klaar bent voor een zwangerschap.
Alleen jij weet dat. Hopelijk kan je eerlijk tegen jezelf zijn. Wat je ook doet, het beste met alles!
vrijdag 20 maart 2009 om 12:23
Goh dat is wel heel veel water! Waar liet je het allemaal. Je verhaal leest inderdaad alsof het allemaal nog heel vers is. Je zit duidelijk in een weg omhoog, weet dat het nu goed gaat en hebt niet het gevoel dat je makkelijk terug zal vallen. Je ziet andere meiden en kan je al niet meer voorstellen dat je ooit ook zo diep bent gegaan. Knap dat je al zo ver bent en fijn dat de hulpverlening vertrouwen in je heeft. Iry geeft aan (ik ken haar geschiedenis niet maar ik mag er hier toch vanuit gaan dat ze het goed met je voorheeft) dat haar eetstoornis geen grote problemen geeft in de opvoeding van haar kinderen. Ze is echter wel nog steeds bezig met het onder controle krijgen van haar probleem en dat zal voor haar kinderen ook wel eens lastig zijn. Jij lijkt over je eetprobleem heen te willen groeien (voor zover dat mogelijk is), je wilt een kindje krijgen en opvoeden, zonder dat wel/niet eten (voor jou) een rol in je leven speelt. In je naam staat 85, is dat je geboorte jaar en ben je nu 24? Dan zou je in ieder geval nog tijd zat hebben.
Probeer zwanger worden en kinderen krijgen/opvoeden eens uit de ogen van iemand anders te bekijken.
Iemand die studeert zit in haar tweede of derde jaar en krijgt ineens last van vreselijk rammelende eierstokken (wat een verschikkelijk woord, maar ik weet even niet hoe ik het anders zal zeggen). Waarschijnlijk wil ze toch eerst haar studie afmaken, hoe moeilijk dat ook kan zijn.
Of iemand wil nog heel graag 1 keer een lange en verre reis maken voor ze aan het leven met kind wil beginnen. Er moet nog even gespaard worden en de plannen moeten nog goed uitgedacht worden, voor ze goed en wel op reis is, is er zo een jaar voorbij.
Wat ik hiermee probeer te zeggen is, geef jezelf de kans om echt zo volledig mogelijk van je eetproblemen af te zijn. Een jaar verder kijken lijkt lang, maar is om voor je er erg in hebt (en ik kan het weten want een jaar geleden had ik een positieve test en inmiddels heb ik een kind van 4 maanden). Zwanger worden en een kindje opvoeden is echt leuk, maar als je jezelf af en toe uit een dal moet trekken en hulp nodig hebt zoals ik uit de verhalen van Iry lees, dan is dat zo zonde voor de energie die je ook aan je gezin kan besteden. Alleen jij weet echt wanneer je er zelf aan toe bent, luister goed naar jezelf en probeer verschillende toekomst beelden te schetsen, zoek het mooiste plaatje uit en ga daarvoor.
Probeer zwanger worden en kinderen krijgen/opvoeden eens uit de ogen van iemand anders te bekijken.
Iemand die studeert zit in haar tweede of derde jaar en krijgt ineens last van vreselijk rammelende eierstokken (wat een verschikkelijk woord, maar ik weet even niet hoe ik het anders zal zeggen). Waarschijnlijk wil ze toch eerst haar studie afmaken, hoe moeilijk dat ook kan zijn.
Of iemand wil nog heel graag 1 keer een lange en verre reis maken voor ze aan het leven met kind wil beginnen. Er moet nog even gespaard worden en de plannen moeten nog goed uitgedacht worden, voor ze goed en wel op reis is, is er zo een jaar voorbij.
Wat ik hiermee probeer te zeggen is, geef jezelf de kans om echt zo volledig mogelijk van je eetproblemen af te zijn. Een jaar verder kijken lijkt lang, maar is om voor je er erg in hebt (en ik kan het weten want een jaar geleden had ik een positieve test en inmiddels heb ik een kind van 4 maanden). Zwanger worden en een kindje opvoeden is echt leuk, maar als je jezelf af en toe uit een dal moet trekken en hulp nodig hebt zoals ik uit de verhalen van Iry lees, dan is dat zo zonde voor de energie die je ook aan je gezin kan besteden. Alleen jij weet echt wanneer je er zelf aan toe bent, luister goed naar jezelf en probeer verschillende toekomst beelden te schetsen, zoek het mooiste plaatje uit en ga daarvoor.
donderdag 26 maart 2009 om 13:20
Pimm.
Ja 85 staat voor mn geboorte jaar...Veel mensen zullen wel denken "Veeeel te jong". Maar goed dat ligt bij iedereen anders natuurlijk.
Ik denk echt dat je gelijk heb en ik er gewoon echt zeker van moet zn. Het gaat echt al super goed. Maar af en toe maak ik nog wel eens van die opmerkingen waar door ik er toch wel achterkomt dat het nog niet helemaal uit mn hooft is. En zoals jij al zegt is het beter, fijner en mooier al je energieen op je familie te richten. Ik denk dat je er op die manier ook veel meer van kan genieten.
Dus zoals je al zei, "Beter nog even wachten en er zeker van zijn dat alles goed gaat". Dus ik heb besloten dat ik dat ook doe. Ik wacht nog gewoon rustig af en ik heb tenslotten nog alle tijd. Ook al vliegt de tijd voor bij.
Deste sneller zal alles dan ook goed gaan. Hoop ik =)
Heel erg bedankt voor alles!
Ja 85 staat voor mn geboorte jaar...Veel mensen zullen wel denken "Veeeel te jong". Maar goed dat ligt bij iedereen anders natuurlijk.
Ik denk echt dat je gelijk heb en ik er gewoon echt zeker van moet zn. Het gaat echt al super goed. Maar af en toe maak ik nog wel eens van die opmerkingen waar door ik er toch wel achterkomt dat het nog niet helemaal uit mn hooft is. En zoals jij al zegt is het beter, fijner en mooier al je energieen op je familie te richten. Ik denk dat je er op die manier ook veel meer van kan genieten.
Dus zoals je al zei, "Beter nog even wachten en er zeker van zijn dat alles goed gaat". Dus ik heb besloten dat ik dat ook doe. Ik wacht nog gewoon rustig af en ik heb tenslotten nog alle tijd. Ook al vliegt de tijd voor bij.
Deste sneller zal alles dan ook goed gaan. Hoop ik =)
Heel erg bedankt voor alles!
