Kinderen
alle pijlers
Emotioneel herstel na bevalling (eerste kindje)
vrijdag 23 januari 2009 om 15:32
In mei ben ik moeder geworden van een heerlijk ventje. Alles gaat voorspoedig; de bevalling, de gezondheid, de ontwikkeling, ons gezinnetje. Perfect dus.
Nou merk ik na 8 maanden dat ik nog steeds heel erg bezig ben met de bevalling en het moeder worden. Ik merk dat ik veel behoefte heb om erover te praten en lees nog veel dingen terug uit de kraamperiode en het bevallingsverslag.
Hebben jullie ook zo lang emotioneel moeten herstellen van de geboorte van je eerste kindje? Ik kan het me wel voorstellen als je een heftige zwangerschap/bevalling hebt gehad, maar dat is bij mij niet aan de orde.
Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen op dit gebied.
Nou merk ik na 8 maanden dat ik nog steeds heel erg bezig ben met de bevalling en het moeder worden. Ik merk dat ik veel behoefte heb om erover te praten en lees nog veel dingen terug uit de kraamperiode en het bevallingsverslag.
Hebben jullie ook zo lang emotioneel moeten herstellen van de geboorte van je eerste kindje? Ik kan het me wel voorstellen als je een heftige zwangerschap/bevalling hebt gehad, maar dat is bij mij niet aan de orde.
Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen op dit gebied.
vrijdag 23 januari 2009 om 15:38
Hallo!
Ik vind het niet raar dat je nog erover aan het denken bent hoor.
Zelf heb ik er ongeveer een jaar na dato nog steeds "last van gehad"
Als ik over mijn bevalling vertelde kreeg ik van een collega van mij te horen dat het net leek alsof ik m weer beleefde haha
Het is toch ook een hele omschakeling een kind erbij? Zeker het eerste jaar volgen de gebeurtenissen elkaar zo snel op dat je misschien niet toekomt aan het verwerken van de omstelling (volgens mij bestaat dit woord niet haha) van het krijgen van een kind an sich.
Komt wel goed hoor, schrijf het anders van je af? maak een mooie brief voor je kindje hoe het gegaan is etc (heb ik ook op mijn pc staan voor als ze het wil weten n keer). Of hou een dagboekje bij?
Oftwel geef het gewoon wat tijd
Ik vind het niet raar dat je nog erover aan het denken bent hoor.
Zelf heb ik er ongeveer een jaar na dato nog steeds "last van gehad"
Als ik over mijn bevalling vertelde kreeg ik van een collega van mij te horen dat het net leek alsof ik m weer beleefde haha
Het is toch ook een hele omschakeling een kind erbij? Zeker het eerste jaar volgen de gebeurtenissen elkaar zo snel op dat je misschien niet toekomt aan het verwerken van de omstelling (volgens mij bestaat dit woord niet haha) van het krijgen van een kind an sich.
Komt wel goed hoor, schrijf het anders van je af? maak een mooie brief voor je kindje hoe het gegaan is etc (heb ik ook op mijn pc staan voor als ze het wil weten n keer). Of hou een dagboekje bij?
Oftwel geef het gewoon wat tijd
vrijdag 23 januari 2009 om 16:00
Hoi Jente, mijn zoon is 5 maanden en ik denk ook nog heel vaak terug aan de bevalling en de eerste dagen van zijn leven. Een nieuw leven, ik vind het groots en indrukwekkend. Hoe ouder hij wordt, hoe meer ik ervan doordacht ben dat dit een echt mensje is die er eerst niet was, en die uit mij is voort gekomen, letterlijk en figuurlijk. Te bizar gewoon. En aangezien de geboorte en kraamtijd het keerpunt waren, vind ik het best logisch dat ik daar nog zo vaak aan terug denk.
vrijdag 23 januari 2009 om 16:04
Heel herkenbaar!!
Ik denk dat t goed is dit lekker van je af te praten / schrijven. Heb je een soort van zwangersschapsgym gedaan? Ik heb nog contacten van mijn bevallingscurus en dat helpt enorm.
Of je schrijft hier op t forum; kan ook helpen. Ik heb toevallig pas een topic geopend voor moeder met kk uit april / mei / juni 2008.
Maar goed...het is in ieder geval herkenbaar; je hormonen spelen nog lang mee en t is een enorme verandering een 1e kindje; hele leven op de kop. Dat had ik vantevoren echt niet kunnen bedenken!!
Ik denk dat t goed is dit lekker van je af te praten / schrijven. Heb je een soort van zwangersschapsgym gedaan? Ik heb nog contacten van mijn bevallingscurus en dat helpt enorm.
Of je schrijft hier op t forum; kan ook helpen. Ik heb toevallig pas een topic geopend voor moeder met kk uit april / mei / juni 2008.
Maar goed...het is in ieder geval herkenbaar; je hormonen spelen nog lang mee en t is een enorme verandering een 1e kindje; hele leven op de kop. Dat had ik vantevoren echt niet kunnen bedenken!!
vrijdag 23 januari 2009 om 16:07
vrijdag 23 januari 2009 om 16:20
Nog steeds word ik een beetje emo als ik me de geboorte van mijn dochter nog voor ogen haal en zeker als ik er sporadisch met haar vader over praat (wij zijn uit elkaar maar op goede voet). Nog steeds vind ik het een wonder en ik ben superverliefd op haar als ze lekker naast me kruipt op de bank. Het was en is dan ook de meest bijzondere en ingrijpende gebeurtenis die ik in mijn leven heb meegemaakt. En ik jank nog steeds bij iedere geboorte op TV.
Maar verder loop ik daar nooit zo mee te koop anders krijg ik bijnamen naar mijn hoofd geslingerd. Mijn dochter wordt namelijk al bijna 6
Maar verder loop ik daar nooit zo mee te koop anders krijg ik bijnamen naar mijn hoofd geslingerd. Mijn dochter wordt namelijk al bijna 6
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 23 januari 2009 om 16:31
hier ook een best heftige bevalling, en mn mannetje is nu 1. ook ik denk er nog aan terug, maar het wordt steeds minder.
wat ikzelf nu heel fijn vind om te doen is, ik ben begonnen met zijn 1ste jaar album (worden er eigelijk 2 ).
zo kan ik alles nog eens op mn gemak bekijken, en zo mooi mogelijk achter (me) laten.
het terug denken ervaar ik overigens niet als negatief! maar het staat wel t 'gewone' leven soms wat in de weg.
wat ikzelf nu heel fijn vind om te doen is, ik ben begonnen met zijn 1ste jaar album (worden er eigelijk 2 ).
zo kan ik alles nog eens op mn gemak bekijken, en zo mooi mogelijk achter (me) laten.
het terug denken ervaar ik overigens niet als negatief! maar het staat wel t 'gewone' leven soms wat in de weg.
vrijdag 23 januari 2009 om 16:32
Ik heb het nog steeds elke verjaardag van mijn kinderen. Toen ze nog klein waren was dat nog levendiger natuurlijk. Maar elk jaar gaan die dagen nog wel een keer door mijn hoofd. En het was bij mij ook alles behalve traumatisch.
Dus nee het helemaal niet gek hoor. Het is ook zo'n verandering in je leven.
Dus nee het helemaal niet gek hoor. Het is ook zo'n verandering in je leven.
vrijdag 23 januari 2009 om 16:51
Ik heb een week na de bevalling alles opgeschreven, zo ongeveer van minuut tot minuut. Aanleiding was een enorme huilbui van mijn kant toen Smolman een verwijzing maakte naar de bevalling op het moment precies een week later. En dan heel toevallig ook nog op het minst fijne moment. Toen ik de rest van de nacht niet meer kon slapen besloot ik dat ik er nú iets mee moest voordat het een ding zou worden. Ik ben een week ermee bezig geweest, en het luchtte enorm op! Laatst las ik het terug en toen moest ik er weer flink van huilen, maar het is niet meer zo groots aanwezig.
Minismollie is net 6 maanden geworden en op die dag heb ik er natuurlijk ook nog flink aan gedacht, maar het zat niet in de weg of zo.
En ik vind het ook helemaal niet gek om er zo mee bezig te zijn. Sjee zeg... het is ook nogal niet niks namelijk, een kind krijgen. Ik vind dat Panda het echt ontzettend mooi heeft omschreven, daar kan ik me wel bij aansluiten.
Minismollie is net 6 maanden geworden en op die dag heb ik er natuurlijk ook nog flink aan gedacht, maar het zat niet in de weg of zo.
En ik vind het ook helemaal niet gek om er zo mee bezig te zijn. Sjee zeg... het is ook nogal niet niks namelijk, een kind krijgen. Ik vind dat Panda het echt ontzettend mooi heeft omschreven, daar kan ik me wel bij aansluiten.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
vrijdag 23 januari 2009 om 17:37
