Kinderen
alle pijlers
...en toen was daar het verdriet!
vrijdag 24 juli 2009 om 11:43
Zes jaar geleden kregen wij een kinderwens.
Al snel bleek dat kinderen krijgen voor ons niet makkelijk zou zijn.
Later bleek dit een understatement en in Januari dit jaar, na 4 jaar medische molen en 2 afgebroken adoptieprocedures, kregen wij te horen dat wij uitbehandeld zijn.
Hier zal nooit een kindje komen... Ik brak en heb nog nooit zo hard gehuild als toen.
Al snel voelde ik mij best weer sterk. We zagen een toekomst met ons tweetjes best positief in.
Mijn man vond het wel prima. Hij was het beu om steeds mijn pijn, het verdriet en de teleurstellingen (elke maand) te zien.
Als we wel een kindje zouden krijgen vond hij dat geweldig maar zonder kinderen kan hij ook zeer zeker tevreden zijn met zijn/ons leven.
Ik dacht dit ook.. tot vorige week.
Ik heb zelfs een tijdje terug een interview met Esta gedaan. (komt nog in het blad)
Nu.. nu ben ik een wrak.
Ik kan alleen maar huilen. Het is zo oneerlijk!!
De namen die we hadden verzonnen en vaak benoemden zullen nooit meer door ons genoemd worden.
De ontkenning dat ik niet kan leven zonder een kind voelt niet meer als een ontkenning.
Ik weet gewoon niet meer hoe mijn toekomst er uit moet gaan zien.
Voor mijn man en omgeving is het boek gesloten. Alle lieve vragen, medeleven en interesse is weg.
Voor hen is het klaar maar voor mij begint het pas..
Al snel bleek dat kinderen krijgen voor ons niet makkelijk zou zijn.
Later bleek dit een understatement en in Januari dit jaar, na 4 jaar medische molen en 2 afgebroken adoptieprocedures, kregen wij te horen dat wij uitbehandeld zijn.
Hier zal nooit een kindje komen... Ik brak en heb nog nooit zo hard gehuild als toen.
Al snel voelde ik mij best weer sterk. We zagen een toekomst met ons tweetjes best positief in.
Mijn man vond het wel prima. Hij was het beu om steeds mijn pijn, het verdriet en de teleurstellingen (elke maand) te zien.
Als we wel een kindje zouden krijgen vond hij dat geweldig maar zonder kinderen kan hij ook zeer zeker tevreden zijn met zijn/ons leven.
Ik dacht dit ook.. tot vorige week.
Ik heb zelfs een tijdje terug een interview met Esta gedaan. (komt nog in het blad)
Nu.. nu ben ik een wrak.
Ik kan alleen maar huilen. Het is zo oneerlijk!!
De namen die we hadden verzonnen en vaak benoemden zullen nooit meer door ons genoemd worden.
De ontkenning dat ik niet kan leven zonder een kind voelt niet meer als een ontkenning.
Ik weet gewoon niet meer hoe mijn toekomst er uit moet gaan zien.
Voor mijn man en omgeving is het boek gesloten. Alle lieve vragen, medeleven en interesse is weg.
Voor hen is het klaar maar voor mij begint het pas..
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
vrijdag 24 juli 2009 om 13:37
Hier geen ervaring maar ik wil je toch even sterkte wensen. Kan me goed voorstellen dat het heel moeilijk is. Hoop voor je dat je in ieder gavel met familie erover kunt praten.
Een collega van mij is nu in de 40 en heeft er ook vanalles aan gedaan om kinderen te krijgen maar helaas ook niet gelukt. Nog steeds als er kinderen worden geboren en ze weer naar een kraamvisite moet zie je dat ze het er moeilijk mee heeft.
Wat ik me net als Joyce afvroeg, waarom zijn de adoptieprocedures afgebroken?
Heel veel sterkte!
Een collega van mij is nu in de 40 en heeft er ook vanalles aan gedaan om kinderen te krijgen maar helaas ook niet gelukt. Nog steeds als er kinderen worden geboren en ze weer naar een kraamvisite moet zie je dat ze het er moeilijk mee heeft.
Wat ik me net als Joyce afvroeg, waarom zijn de adoptieprocedures afgebroken?
Heel veel sterkte!
vrijdag 24 juli 2009 om 14:10
Hoi Maeijken,
Wat klote voor je! Heel veel sterkte. Ik denk dat je jezelf ook toestemming moet geven om te rouwen want blijkbaar heb je het nog niet verwerkt. En ook al is het voor je omgeving een afgesloten hoofdstuk, het gaat toch om JOUW gevoelens. Jij bepaalt of iets voor jou is afgesloten, niet de buitenwereld.
Je vertelt ook dat je man het al heeft verwerkt. Laat dat je niet tegenhouden om toch je verdriet te uiten.
Waarom zijn de adoptieprocedures stopgezet? En is pleegmoeder niet iets voor jou? Misschien niet hetzelfde als een eigen kind maar er zijn genoeg kinderen die jullie liefde nodig heeft.
Groeten,
Max
Wat klote voor je! Heel veel sterkte. Ik denk dat je jezelf ook toestemming moet geven om te rouwen want blijkbaar heb je het nog niet verwerkt. En ook al is het voor je omgeving een afgesloten hoofdstuk, het gaat toch om JOUW gevoelens. Jij bepaalt of iets voor jou is afgesloten, niet de buitenwereld.
Je vertelt ook dat je man het al heeft verwerkt. Laat dat je niet tegenhouden om toch je verdriet te uiten.
Waarom zijn de adoptieprocedures stopgezet? En is pleegmoeder niet iets voor jou? Misschien niet hetzelfde als een eigen kind maar er zijn genoeg kinderen die jullie liefde nodig heeft.
Groeten,
Max
vrijdag 24 juli 2009 om 14:16
Lieve Maijken, ik had het al eerder gelezen, maar nooit zoals je het nu schrijft met alle emoties die je hebt. Ik wou dat ik iets voor je kon doen, zodat je minder verdriet hebt...
Neem de tijd om je verdriet toe te laten, er staat geen tijd voor het verwerken van zo'n groot verdriet. Geef aan aan je man dat je hem nodig hebt, ook al is het voor hem al meer afgesloten. Niemand zal jou beter begrijpen dan je eigen partner, waarmee je de hele weg hebt belopen, die overal bij was.
Het is verschrikkelijk oneerlijk....
Neem de tijd om je verdriet toe te laten, er staat geen tijd voor het verwerken van zo'n groot verdriet. Geef aan aan je man dat je hem nodig hebt, ook al is het voor hem al meer afgesloten. Niemand zal jou beter begrijpen dan je eigen partner, waarmee je de hele weg hebt belopen, die overal bij was.
Het is verschrikkelijk oneerlijk....
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 24 juli 2009 om 15:39
vrijdag 24 juli 2009 om 15:53
Je moet afscheid nemen van je toekomstdromen en deze gaan herdefinieren. Logisch dat eerst het ongeloof komt en daarna het verdriet. Het is ook mijn angst. Hier loopt het (vooralsnog) ook niet zoals gewenst.
Verder sluit ik me aan bij de post van Pinksterbloempje, zij verwoordt het erg goed.
Heel veel sterkte.
Verder sluit ik me aan bij de post van Pinksterbloempje, zij verwoordt het erg goed.
Heel veel sterkte.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
vrijdag 24 juli 2009 om 16:05
Maeijken, ik heb zelf pas sinds 2 jaar een kinderwens (ben geen 20-er meer ) en begreep daarvoor dan ook niet hoe sterk zo'n gevoel kan zijn. Dat kun je niet zomaar naast je neerleggen, ook al weet je dat alle mogelijkheden zijn geprobeerd. Vaak denken we zelf dat men ons zat is als we voor de zoveelste keer met hetzelfde verhaal (verdriet) aan komen. Zit je zelf zo in elkaar? Vast niet, dus je vrienden en familie ook niet! Blijf praten, huilen enz. Anders raakt een mens verbitterd. Ik hoop echt dat je je weg gaat vinden door deze zware periode!!
vrijdag 24 juli 2009 om 16:23
Wow, wat een hoop berichtjes!
Ik ben vanmiddag even naar buiten gegaan met mijn hond.
De buitenlucht doet een mens goed!
Ik ga proberen om iedereen antwoord te geven.
Onze eerste adoptieprocedure hebben wij afgebroken om financiële redenen.
De 2e omdat mijn man 14 jaar ouder is dan ik en de wachtlijsten heel erg op gingen lopen en omdat er weinig landen voor ons overbleven. Hele grote kans om uiteindelijk na een lange procedure alsnog met lege handen te komen staan.
Dit is een 2e wat ik aan het verwerken ben. We hadden het nl al over adoptie voordat er ook maar een grote kinderwens was bij ons beide.
Ik ben net het gesprek aangegaan met mijn man. Hij begrijpt het nu wel beter en dacht dat ik het al enigszins verwerkt had. Het kwam voor hem als een schok dat ik nu ineens deze klap krijg.
Ik krijg niet zoveel begrip uit mijn omgeving. Zogenaamde vriendinnen die ineens geen contact meer opnemen. Omdat ze niet weten hoe en wat ze wel of niet kunnen zeggen. Terwijl ik altijd aan heb gegeven dat ik alle vragen met liefde beantwoord en dat ze niet bang hoeven te zijn dat ik het allemaal niet aankan.
Ik heb het juist nodig dat mensen gewoon met me blijven praten over dit alles.
Zelfs mensen die niet durven te zeggen dat ze zwanger zijn terwijl ik zo oprecht blij voor ze ben.
De enige die ons sterkte heeft gewenst in januari was mijn man zijn baas.
Zelfs mijn moeder reageerde net weer een beetje lullig aan de telefoon en zei dat we toch andere dingen aan ons hoofd hebben en aangezien ik in therapie zit hebben we toch geen tijd voor een kind... WTF?????
Ik wil iedereen weer bedanken voor de lieve en relativerende berichtjes! Ook wil ik sterkte wensen aan iedereen die in de medische molen zit of geen kinderen kan krijgen of een kindje heeft verloren.
Vaak vind ik het zo'n verwaarloos probleem voor mijzelf. Als ik lees over overleden en zieke kindjes, mensen die ongeneeslijk ziek zijn etc.
Ik leef, ik mis alleen iets waar ik zo op had gehoopt.
Voor andere kinderloze stellen denk ik dan weer oh wat verschrikkelijk dus ik weet dat mijn verdriet er ook mag zijn.
Nu nog echt gaan toelaten en een ander toekomstbeeld gaan creëren...
Ik ben vanmiddag even naar buiten gegaan met mijn hond.
De buitenlucht doet een mens goed!
Ik ga proberen om iedereen antwoord te geven.
Onze eerste adoptieprocedure hebben wij afgebroken om financiële redenen.
De 2e omdat mijn man 14 jaar ouder is dan ik en de wachtlijsten heel erg op gingen lopen en omdat er weinig landen voor ons overbleven. Hele grote kans om uiteindelijk na een lange procedure alsnog met lege handen te komen staan.
Dit is een 2e wat ik aan het verwerken ben. We hadden het nl al over adoptie voordat er ook maar een grote kinderwens was bij ons beide.
Ik ben net het gesprek aangegaan met mijn man. Hij begrijpt het nu wel beter en dacht dat ik het al enigszins verwerkt had. Het kwam voor hem als een schok dat ik nu ineens deze klap krijg.
Ik krijg niet zoveel begrip uit mijn omgeving. Zogenaamde vriendinnen die ineens geen contact meer opnemen. Omdat ze niet weten hoe en wat ze wel of niet kunnen zeggen. Terwijl ik altijd aan heb gegeven dat ik alle vragen met liefde beantwoord en dat ze niet bang hoeven te zijn dat ik het allemaal niet aankan.
Ik heb het juist nodig dat mensen gewoon met me blijven praten over dit alles.
Zelfs mensen die niet durven te zeggen dat ze zwanger zijn terwijl ik zo oprecht blij voor ze ben.
De enige die ons sterkte heeft gewenst in januari was mijn man zijn baas.
Zelfs mijn moeder reageerde net weer een beetje lullig aan de telefoon en zei dat we toch andere dingen aan ons hoofd hebben en aangezien ik in therapie zit hebben we toch geen tijd voor een kind... WTF?????
Ik wil iedereen weer bedanken voor de lieve en relativerende berichtjes! Ook wil ik sterkte wensen aan iedereen die in de medische molen zit of geen kinderen kan krijgen of een kindje heeft verloren.
Vaak vind ik het zo'n verwaarloos probleem voor mijzelf. Als ik lees over overleden en zieke kindjes, mensen die ongeneeslijk ziek zijn etc.
Ik leef, ik mis alleen iets waar ik zo op had gehoopt.
Voor andere kinderloze stellen denk ik dan weer oh wat verschrikkelijk dus ik weet dat mijn verdriet er ook mag zijn.
Nu nog echt gaan toelaten en een ander toekomstbeeld gaan creëren...
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
vrijdag 24 juli 2009 om 16:34
Lieve Maeijken,
Een knuffel ook van mij. Je verdriet is zo invoelbaar. Het raakt aan zo veel...
Ik ben zelf ook wanhopig geweest, jarenlang onderzoeken, behandelingen etc. Radeloosheid, woede, verdriet, wanhoop maar ook doorgaan en het wel weer leuk kunnen hebben samen wisselden zich bij mij af. Uiteindelijk door heel veel geluk wel een kindje gekregen (door behandeling) waar we vreselijk blij mee zijn. Maar oh ik zal nooit vergeten hoe het was.
Delen met lotgenoten wilde ik ook lange tijd niet. Wel ben ik lid geworden van Freya (patientenvereniging) en enkel het lezen van het magazine deed mij al goed (herkenning). Wat mij ook heel erg goed heeft gedaan is het bezoek aan een lotgenotendag van Freya. Ik wilde hier eerst niet naar toe (grote stap) maar het was echt fijn om lotgenoten tegen te komen. De dag was perfect georganiseerd en de sfeer was heel vrijblijvend. Misschien is dit ook een idee voor jou (en je man) om hier naar toe te gaan? Het is eenmalig en vrijblijvend. Voor meer info zie de site van Freya (kijk ook bij 'samen verder'). Op 19 september a.s. is er opnieuw zo'n dag voor zowel leden als niet-leden (aanmelding moet wel snel ivm aantal beschikbare kaarten). Misschien is het niets voor je (en wellicht een grote stap) maar juist omdat het eenmalig is en heel vrijblijvend zou het toch juist wel iets voor je/jullie kunnen zijn.
Hoe dan ook, succes en liefs
Een knuffel ook van mij. Je verdriet is zo invoelbaar. Het raakt aan zo veel...
Ik ben zelf ook wanhopig geweest, jarenlang onderzoeken, behandelingen etc. Radeloosheid, woede, verdriet, wanhoop maar ook doorgaan en het wel weer leuk kunnen hebben samen wisselden zich bij mij af. Uiteindelijk door heel veel geluk wel een kindje gekregen (door behandeling) waar we vreselijk blij mee zijn. Maar oh ik zal nooit vergeten hoe het was.
Delen met lotgenoten wilde ik ook lange tijd niet. Wel ben ik lid geworden van Freya (patientenvereniging) en enkel het lezen van het magazine deed mij al goed (herkenning). Wat mij ook heel erg goed heeft gedaan is het bezoek aan een lotgenotendag van Freya. Ik wilde hier eerst niet naar toe (grote stap) maar het was echt fijn om lotgenoten tegen te komen. De dag was perfect georganiseerd en de sfeer was heel vrijblijvend. Misschien is dit ook een idee voor jou (en je man) om hier naar toe te gaan? Het is eenmalig en vrijblijvend. Voor meer info zie de site van Freya (kijk ook bij 'samen verder'). Op 19 september a.s. is er opnieuw zo'n dag voor zowel leden als niet-leden (aanmelding moet wel snel ivm aantal beschikbare kaarten). Misschien is het niets voor je (en wellicht een grote stap) maar juist omdat het eenmalig is en heel vrijblijvend zou het toch juist wel iets voor je/jullie kunnen zijn.
Hoe dan ook, succes en liefs
