Hoe belangrijk vind jij het, dat je kind iets presteert?

Je kunt vaak bij clubjes en sporten een keertje meedraaien. Dingen als scouting enzo hebben een open dag en vaak word er via school een en ander georganiseerd om kinderen met verschillende dingen kennis te laten maken. Dat zijn goede gelegenheden om eens met je kind te gaan kijken. Kan kind daarna aangeven of iets hem/haar leuk lijkt om te doen.

Natuurlijk is er niets mis met begeleiding, sturing en motiveren. Als je ziet dat je kind ergens een talent voor heeft, dan zou dat zonde zijn als je dat laat liggen mijns inziens.

Maar dat is natuurlijk heel wat anders dan je kind een richting in pushen waar het niet gelukkig in is.

Kijk kinderen ontwikkelen natuurlijk eigen voorkeuren, maar kijken veel af van de ouders en de omgeving waarin ze opgroeien.

Ik denk ook dat die dingen ( externe factoren) doorslaggevend zijn of een latent talent al dan niet tot bloei komt.



Maar Julus, toch is niet iedereen een geboren autodidact.

Wat ik al zei, als het erin zit, heeft het vaak maar een klein zetje nodig.

Als het er niet in zit, dan moet je echt wel harder duwen, en het is maar de vraag of dat zin heeft.

Mijn man is ook een autodidact. Ikzelf vond het als kind wel prettig een beetje aan het handje meegenomen te worden, alwaar ik dan natuurlijk wel mijn eigen ding ging doen



Het is wel leuk om jezelf van alles aan te kunnen leren, maar op een gegeven moment houdt het op, en willen je toekomstige werkgevers vooral diploma's zien, die je kunde bevestigen.

Hobbys en nevenactiviteiten zijn wel leuk hoor, maar in veel branche organisaties niet doorslaggegevend.



Even voor Lisa: Iris is idd getest en van haar weten we al een aantal jaren hoe de vlag erbij hangt, maar bij Rosa heb ik dit niet gedaan en ben ik dat ook niet van plan.

Iris gaf problemen op school, was erg perfectionistisch en verveeld. Eenzaam ook, vond weinig aansluiting in de groep.

Rosa is een heel ander kind, en ik zie ook niet wat het toe zou voegen om haar te testen.

Ik geniet vooralsnog lekker van haar nieuwsgierigheid en lol in het leven.

De rest komt vanzelf wel. Of niet.



Ik denk nml helemaal niet dat Rosa hoogbegaafd is. Eerder slim, en bij de pinken.

Heerlijk toch?

Hoogbegaafd zijn is helemaal niet altijd even leuk.

Iris heeft nml heel lang moeten knokken om in de groep geaccepteerd te worden. En nog steeds is dat een ouwe ziel in een jong lichaam.

Ze denkt gewoon 10 stappen sneller vooruit dan dat leeftijdsgenootjes dat doen. Is ook veel serieuzer. En heeft heel andere interesses.

Ze is ook erg op zichzelf.



Rosa is een allemans vriendje en fladdert opgewekt en vrolijk door het leven.



Iris deed dat nooit. Die had als kleutertje al alle wereld problematiek op haar schoudertjes mee te torsen.

Een onbevangen meisje is dat nooit geweest. In tegenstelling tot mijn middelste meisje.



Mijn ouders, met name mijn vader, waren wel altijd erg streberig. Ze verwachtte alleen het hoogst haalbare van hun kinderen.

En dat hoogst haalbare was altijd net even meer dan ikzelf haalbaar achtte.

Dit resulteerde in afzetten en er met de pet naar gooien.

Waarnaar mijn ouders alles op alles zette om mij maar op het rechte spoor te houden. Huiswerkbegeleiding, gesprekken met instanties, testen, er werd ik weet niet wat uit de kast getrokken.

Wat jammer is. Want zonder die druk had ik wellicht heel andere keuzes gemaakt. Maar soit.



Afwachtend ben ik als ouder trouwens ook al weer niet. Als ik merk dat mijn kinderen zich vervelen kijk ik dat eerst even aan; verveling is immers ook goed voor de fantasie. Het prikkelt je en zet je aan tot nieuwe dingen.Hoop je.

Maar als het te lang duurt denk ik wel met ze mee en probeer ik ze met zachte hand een richting in te sturen. Ergens voor te motiveren.

Door zelf het goede voorbeeld te geven onderandere. ( pak een boek, ga sporten, maak je huiswerk, ruim je kamer op, etc)

Dit is mss niet helemaal een passend voorbeeld in deze. Maar ik bedoel, niet elk kind komt zelf met hobbies, voorkeuren voor clubjes etc.

Sommige kinderen hebben het nodig dat je even met ze meedenkt.

Typeles wordt toch niet gegeven op scholen? In mijn tijd, 14 jaar geleden dus, iig nog niet. Dat werd wel aangeboden door school, maar was buiten schooltijd op eigen kosten.

Dingen alleen aanbieden is denk ik niet genoeg voor alle kinderen, het ligt denk ik heel erg aan het kind. Als je een kind hebt dat van nature onderzoekend en nieuwsgierig is zul je weinig hoeven sturen, eerder afremmen om te zorgen dat ze niet te druk worden. Maar als je een kind hebt dat het eigenlijk allemaal wel best vindt, liever op de bank hangt voor de tv dan buitenspeelt of iets actiefs doet zul je wat meer uit de kast moeten trekken denk ik. Dat is nog iets anders dan pushen, want dat heeft zo'n negatieve bijsmaak van je 'moet' dit of dat doen.

Typeles kan je je kind voor opgeven als je wilt. Tenminste zo ging dat bij ons op school. Via de leerkracht kwam Iris met de Picca curcus in aanraking. Wel prijzig, maar hierdoor kan Iris wel al vanaf jongs af aan blind typen, en snel ook!!

Ik vind dit wel, vermits je kind er aan toe is, en er de tijd naast school voor kan en wil vinden, een verrijking. Als je eenmaal goed en snel blind kunt typen, en dit onderhoud, dan heb je daar de rest van je leven profijt van.

Eowynn_ schreef op 23 juni 2008 @ 11:05:

Ik denk trouwens dat het niet zoveel uitmaakt of je kind al dan niet een stoornis heeft.

In welk opzicht dan niet want in mijn opinie maakt het voor het gezin en het kind zelf heel veel uit. Je moet je altijd aanpassen, je opvoeding moet veel meer maatwerk zijn want anders red je het niet. Je kind zal dagelijks er keihard aan moeten trekken voor de meest simpele dingen zoals normaal reageren op bepaalde zaken. Kan nog oneindig doorgaan maar het is zo wel even genoeg.

Shalala, ik bedoelde niet dat het in zijn algemeenheid niets uitmaakt of je kind een stoornis heeft, maar met betrekking tot trots zijn en pushen en hoe je daar als ouder in bent. Dat heeft meer te maken met je eigen karakter dan met je kinderen vermoed ik.

Ik denk dat wij op een andere manier trots zijn op onze kinderen, eowyn. Voor normale kinderen is het niet meer dan normaal dat ze zich gedragen in de klas, met af en te misschien een opstandige misser. Onze kinderen hebben heel veel moeite om zich in een klas te handhaven, kunnen om het minste of geringste heel boos worden en daardoor "vervelend" gedrag laten zien. Als ze dat dan een week lang niet hebben gedaan, ben je heel trots. Want het gaat al een hele week goed zonder escalaties! Of je kind met stoornis speelt al een tijdlang heel lief met een ander kind zonder dat het uit de hand loopt. Dan ben ik zo trots als een pauw. Je hebt gewoon andere maatstaven met zo'n kind. Alles wat daarbij ook nog goed zoals met rekenen op school, of het goed zijn in judo, is mooi meegenomen maar voor mij is dat dan een enorme bijzaak.



Ik lees nu al wekenlang hoe goed het gaat op school, dat hij zich laat bijsturen en zo leuk met andere kinderen speelt tijdens de pauze. Dat is een overwinning en dat hij dan niet wil meegaan met zwemmen is balen, omdat ik weet hoe moeiljk dit is voor hem. Het zou dan al een prestatie op zich zijn, als hij braaf meedoet, en dus niet dat hij zo enorm hard zijn baantjes trekt.

Ik kreeg typles op school...maar dat is eeuwen geleden.



Zoy, je zegt hele zinnige dingen. Niet iedereen is autodidactisch inderdaad. Maar ik was het, mijn ex ook en zoon ook, dus wellicht denk ik teveel in mijn eigen kringetje.



Ik geloof er heilig in dat verveling goed kan zijn voor een kind. Ook voor volwassenen trouwens. Je moet dan bewust nadenken over wat je echt wilt gaan doen, boek lezen of toch maar opruimen. Het stimuleert de fantasie. En je hebt tijd voor bezinning. Vaak word je maar geleefd en sta je niet stil bij wat echt belangrijk is, waar je je echt goed bij voelt.

Als je maar doorgaat ga je over je grenzen heen met alle gevolgen vandien.



Grappig dat jij Iris typles hebt laten nemen, dat lijkt me wel wat voor zoon. Die kan uit zichzelf al behoorlijk snel typen, maar blind typen is echt iets waar je wat aan hebt. Zeker als je straks enorm veel verslagen moet uittypen, als je op de uni zit, haha.

Hij zou het bovendien echt leuk vinden, dat weet ik zeker.

Eowyn, voor mijn gevoel maakt het dan ook wel uit. Ook al ken ik beide kanten. Met stoornis en zonder. En toch heeft het kind met de stoornis het meeste invloed op je. Het kind zelf en de hele situatie dwingt je om er anders in te gaan staan. Natuurlijk speelt je eigen karakter mee. Is je karakter juist zo dat je competitief bent t.o.v. je kind zul je het moeilijker krijgen met verwachtingen dan als je daar relaxter in bent. Maar hoe je het ook wendt of keert, uiteindelijk haal je bakzeil en ben je al blij als je zoals Julus al aangeeft een week zonder gedoe bent doorgekomen. Dan maak je je niet zo druk of het later iets 'uitzonderlijks' gaat bereiken. Dan ben je al blij als hij toch nog een diploma in de wacht weet te slepen. Je leeft van gebeurtenis tot gebeurtenis want het is gewoon niet te voorspellen wat het met je kind gaat worden. Zal het ooit helemaal zelfstandig kunnen gaan wonen? Zal het een baan aankunnen? Dát zijn de vragen die je bezig houden.

Ik denk dat mijn zoon het als een straf zou zien als ik hem op typeles zou doen

Ik heb trouwens mezelf blind typen aangeleerd. Niet dat ik er uitzonderlijk goed in ben maar ik kan het.