Kinderen
alle pijlers
Ik houd niet van mijn kind
vrijdag 21 juni 2019 23:15
Hoi forum genoten,
Ik loop al een paar jaar met dit gevoel rond en kan er eigenlijk bij niemand mee terecht.
Bang dat mensen me niet zullen begrijpen en me zullen veroordelen, voel me nu al schuldig genoeg.
Maar ik realiseer me ook dat het niet helpt om je gevoelens te verzwijgen.
Het zit namelijk zo: ik houd niet van mijn kind.
Zo, dat is er uit.
Ik heb een zoontje van 7 jaar en om de één of andere reden vind ik het gewoon geen leuk kind, en dat terwijl ik dol ben op andere kinderen en zelf heel graag moeder wou worden. Vergeleken met andere kinderen (neefjes, buurkinderen, klasgenoten etc.) is hij gewoon minder slim, minder grappig, minder... schattig en leuk. Om de één of andere reden lijkt hij ook altijd niet helemaal schoon, zelfs als hij net uit bad komt. Hij heeft altijd of een snotneus, of een loopoor en van die vieze vochtige lippen/kin of vlekken op gezicht/kleding. Ik merk ook dat andere mensen minder leuk tegen hem doen dan tegen andere kinderen. Nogmaals, het is dus niet zo dat ik hem verwaarloos. Soms haal ik hem brandschoon uit bad, waarna hij binnen tien minuten er toch weer zo smoezelig uit ziet, begrijp niet hoe hij dat voor elkaar krijgt. Daarnaast is het (en ik vind het vreselijk om te zeggen) gewoon geen knap of leuk kind om te zien.
Verder is hij ook vrij traag in zijn ontwikkeling, al hoewel er niet sprake is van een handicap of een achterstand of iets dergelijks. Maar gewoon vlak voor zijn vierde verjaardag zindelijk, niet zo zelfstandig etc. waardoor hij nog meer aandacht nodig heeft dan een gewoon kind. Ik was eigenlijk al een beetje vies van hem toen hij een baby was, maar ik kreeg overal te horen dat ik vanzelf van hem zou gaan houden, dat de band zou groeien, of dat ik misschien niet zo`n babymoeder was maar dat het later wel goed zou komen. Dat is niet gebeurd, eerlijk gezegd is mijn afkeer voor hem alleen maar toegenomen.
Ik lees wel vaker dat vrouwen het moederschap zwaar vinden, of er achteraf spijt van hebben maar altijd zullen ze benadrukken van hun kind te houden. Ik heb dat niet. Nooit zal ik hem wat aandoen, of hem iets toewensen, maar ik zou het (voor mezelf althans) niet erg vinden als hij er niet meer was. En dat vind ik vreselijk. Zelfs mijn man weet dit niet, hij denkt alleen dat ik het moederschap zwaar vind. Ondertussen zorg ik zo goed mogelijk voor hem en hij lijkt er niet onder te lijden, maar dat is natuurlijk moeilijk te zeggen. Ik hoop maar, omdat hij niet zo slim en oplettend is, dat hij dit ook niet merkt. Ik weet niet zo goed wat ik met deze gevoelens aan moet. Heeft therapie zin? Is er iemand die deze gevoelens herkent, of dit weleens van een andere moeder gehoord heeft? Ik voel mij een monster dat ik dit zo voel en schrijf, maar verder ben ik gelukkig met mijn leven, dus daar ligt het ook niet aan.
Ik loop al een paar jaar met dit gevoel rond en kan er eigenlijk bij niemand mee terecht.
Bang dat mensen me niet zullen begrijpen en me zullen veroordelen, voel me nu al schuldig genoeg.
Maar ik realiseer me ook dat het niet helpt om je gevoelens te verzwijgen.
Het zit namelijk zo: ik houd niet van mijn kind.
Zo, dat is er uit.
Ik heb een zoontje van 7 jaar en om de één of andere reden vind ik het gewoon geen leuk kind, en dat terwijl ik dol ben op andere kinderen en zelf heel graag moeder wou worden. Vergeleken met andere kinderen (neefjes, buurkinderen, klasgenoten etc.) is hij gewoon minder slim, minder grappig, minder... schattig en leuk. Om de één of andere reden lijkt hij ook altijd niet helemaal schoon, zelfs als hij net uit bad komt. Hij heeft altijd of een snotneus, of een loopoor en van die vieze vochtige lippen/kin of vlekken op gezicht/kleding. Ik merk ook dat andere mensen minder leuk tegen hem doen dan tegen andere kinderen. Nogmaals, het is dus niet zo dat ik hem verwaarloos. Soms haal ik hem brandschoon uit bad, waarna hij binnen tien minuten er toch weer zo smoezelig uit ziet, begrijp niet hoe hij dat voor elkaar krijgt. Daarnaast is het (en ik vind het vreselijk om te zeggen) gewoon geen knap of leuk kind om te zien.
Verder is hij ook vrij traag in zijn ontwikkeling, al hoewel er niet sprake is van een handicap of een achterstand of iets dergelijks. Maar gewoon vlak voor zijn vierde verjaardag zindelijk, niet zo zelfstandig etc. waardoor hij nog meer aandacht nodig heeft dan een gewoon kind. Ik was eigenlijk al een beetje vies van hem toen hij een baby was, maar ik kreeg overal te horen dat ik vanzelf van hem zou gaan houden, dat de band zou groeien, of dat ik misschien niet zo`n babymoeder was maar dat het later wel goed zou komen. Dat is niet gebeurd, eerlijk gezegd is mijn afkeer voor hem alleen maar toegenomen.
Ik lees wel vaker dat vrouwen het moederschap zwaar vinden, of er achteraf spijt van hebben maar altijd zullen ze benadrukken van hun kind te houden. Ik heb dat niet. Nooit zal ik hem wat aandoen, of hem iets toewensen, maar ik zou het (voor mezelf althans) niet erg vinden als hij er niet meer was. En dat vind ik vreselijk. Zelfs mijn man weet dit niet, hij denkt alleen dat ik het moederschap zwaar vind. Ondertussen zorg ik zo goed mogelijk voor hem en hij lijkt er niet onder te lijden, maar dat is natuurlijk moeilijk te zeggen. Ik hoop maar, omdat hij niet zo slim en oplettend is, dat hij dit ook niet merkt. Ik weet niet zo goed wat ik met deze gevoelens aan moet. Heeft therapie zin? Is er iemand die deze gevoelens herkent, of dit weleens van een andere moeder gehoord heeft? Ik voel mij een monster dat ik dit zo voel en schrijf, maar verder ben ik gelukkig met mijn leven, dus daar ligt het ook niet aan.
zaterdag 22 juni 2019 08:05
Geef je hem wel eens een kus of knuffel? Laat hij dit ook toe? Is jouw man wel gek op hem? Zijn er andere familieleden (opa/oma) die wel liefde/affectie voor hem voelen?
Ik snap dat dit erg moeilijk is, goed dat je overweegt om hulp in te schakelen. Het is waarschijnlijk iets van jezelf wat je projecteert op hem. Ben je erg onzeker over wat anderen van jou vinden of wat anderen van jouw zoon vinden?
Ik snap dat dit erg moeilijk is, goed dat je overweegt om hulp in te schakelen. Het is waarschijnlijk iets van jezelf wat je projecteert op hem. Ben je erg onzeker over wat anderen van jou vinden of wat anderen van jouw zoon vinden?
zaterdag 22 juni 2019 08:06
zaterdag 22 juni 2019 08:07
zaterdag 22 juni 2019 08:09
Misschien omdat er staat “iets hiervan zie ik terug bij het kind van TO” (hoewel uit context wel blijkt dat je niets bedoelt.)Orangetree schreef: ↑22-06-2019 08:02Waarom quote je alles behalve mijn laatste maar belangrijkste alinea waarin ik zeg dat ik NIETS van wat ik in jouw quote schrijf terugzie bij het kind van TO?
zaterdag 22 juni 2019 08:09
Ga hulp zoeken voor jezelf. Met je zoon is namelijk niks mis, hij is gewoon een kind als alle andere kinderen. Niet minder leuk, maar gewoon soms leuk en soms niet, net een mens. En normaal gesproken houdt een moeder ook van een kind dat minder snel is met dingen, een kind dat snel vies is, niet knap is om te zien etc. Het is dus niet zo dat je geen leuk kind hebt, er is met jouzelf iets mis. Het lijkt alsof je dat niet inziet. Ik hoop dat je het wel voor je kind over hebt om daarvoor in therapie te gaan.
zaterdag 22 juni 2019 08:12
Feit is dat het niet bij iedereen aangeboren is. Je krijgt een kind op je buik en een oergevoel barst los.
Dat werkt niet voor iedereen of bij iedereen. Het is een natuurlijk proces. Gewoon biologisch. Kwam dat stofje niet los zouden we niet voor ze zorgen. Het komt bij zowel dieren als mensen voor dat sommigen dat stofje niet aanmaken. En dat weet je helaas niet vooraf
Ik zie dagelijks, nou ja, regelmatig kinderen waarvan ik denk ‘gelukkig houden je ouders van je’. Wij allemaal. Kinderen zijn namelijk mensen en niemand vind iedereen leuk of aantrekkelijk.
In dit geval is het heel sneu. En is de TO gebaat bij hulp van buitenaf. Iemand die haar handvatten geeft
Dat werkt niet voor iedereen of bij iedereen. Het is een natuurlijk proces. Gewoon biologisch. Kwam dat stofje niet los zouden we niet voor ze zorgen. Het komt bij zowel dieren als mensen voor dat sommigen dat stofje niet aanmaken. En dat weet je helaas niet vooraf
Ik zie dagelijks, nou ja, regelmatig kinderen waarvan ik denk ‘gelukkig houden je ouders van je’. Wij allemaal. Kinderen zijn namelijk mensen en niemand vind iedereen leuk of aantrekkelijk.
In dit geval is het heel sneu. En is de TO gebaat bij hulp van buitenaf. Iemand die haar handvatten geeft
zaterdag 22 juni 2019 08:15
Is er helemaal niets wat je leuk vindt aan je kind waar je focus op kunt leggen? Een leuk neusje, een sproetje op een bepaalde plek, een blik als hij een grapje maakt, zijn liefde voor bepaald speelgoed?
Hulp zou goed zijn. Niet alleen op alles wat negatief is focussen en leren een goede moeder te zijn. Dit verdient je kind niet.
Hulp zou goed zijn. Niet alleen op alles wat negatief is focussen en leren een goede moeder te zijn. Dit verdient je kind niet.
zaterdag 22 juni 2019 08:21
Ik vind je dapper dat je dit toegeeft en ik zou het geheel onterecht vinden als je werd afgefikt want dan blijft het helemaal maar in een verdomhoekje zitten. En ik moet zeggen dat het helemaal niet hoeft te betekenen dat kind er psychisch onder lijdt. Ik denk dat er meer van zulke verhalen zijn dan wij denken en waar de kinderen prima zijn opgegroeid. Het moet een vanzelfsprekendheid zijn blijkbaar dat je van je eigen bloedjes gaat houden. Maar ik snap heel goed dat net als bij mensen het de match niet kan zijn. Maar bij mensen kan je nog zeggen: dit wordt hem niet, maar weggaan bij je kind is geen optie.
Zeggen hardop dat je je kind niet leuk vindt ook niet. Dat is vreselijk eenzaam.
En dus zwijgen we dan maar.
Zeggen hardop dat je je kind niet leuk vindt ook niet. Dat is vreselijk eenzaam.
En dus zwijgen we dan maar.
zaterdag 22 juni 2019 08:25
Het hoeft niet perse zo te zijn dat je het moederschap zwaar vindt of je niks met kinderen hebt of weet ik veel wat. Soms heb je gewoon niks met het kind in kwestie en is het ook eigenlijk niet meer of minder dan dat. Mensen proberen altijd allerlei verklaringen ergens voor te vinden maar soms zijn die er gewoon niet. Je kan een kind krijgen die niet bij je past en waar je je gewoon aan ergert en waar de liefde niet voor wil stromen. Het is niet bij iedereen een knopje die je aan en uit zet. Ik heb met sommige kinderen ook echt he-le-maal niks. Die vind ik vies en lelijk en dom en daar kan ik met de beste wil van de wereld geen warmte of genegenheid voor voelen. Het lijkt mij heel goed mogelijk dat dit je ook kan overkomen bij je eigen kind.
zaterdag 22 juni 2019 08:26
DusssDaffo-dil schreef: ↑22-06-2019 08:25Het hoeft niet perse zo te zijn dat je het moederschap zwaar vindt of je niks met kinderen hebt of weet ik veel wat. Soms heb je gewoon niks met het kind in kwestie en is het ook eigenlijk niet meer of minder dan dat. Mensen proberen altijd allerlei verklaringen ergens voor te vinden maar soms zijn die er gewoon niet. Je kan een kind krijgen die niet bij je past en waar je je gewoon aan ergert en waar de liefde niet voor wil stromen. Het is niet bij iedereen een knopje die je aan en uit zet. Ik heb met sommige kinderen ook echt he-le-maal niks. Die vind ik vies en lelijk en dom en daar kan ik met de beste wil van de wereld geen warmte of genegenheid voor voelen. Het lijkt mij heel goed mogelijk dat dit je ook kan overkomen bij je eigen kind.
zaterdag 22 juni 2019 08:29
En waarom altijd overal maar hulp voor? Deze vrouw heeft het eruit gegooid en hoeft misschien wel helemaal geen hulp maar gewoon haar verhaal kwijt en wellicht even sparren met gelijkgestemden. Therapie is niet altijd het antwoord op alles. Het is zelfs bloedirritant. Want als het er uit is dan moet je er ineens wat mee. Ik denk dat daar een groot deel van het taboe is. Zoals ik het nu lees wil deze moeder geen adviezen in de strekking van: zoek hulp. Maar meer van: wat erg voor je en ik herken het en hoe ga jij er mee om etc. Ervaringsverhalen dus. Geen afwijzingen of doorverwijzingen naar therapeuten.
Ik geloof namelijk echt dat dit heel vaak gebeurt maar niemand durft er over te praten en dat is heel erg jammer. Want we zouden vreselijk veel van elkaar kunnen leren als we wat meer open durfden te zijn over dit soort onderwerpen.
Ik geloof namelijk echt dat dit heel vaak gebeurt maar niemand durft er over te praten en dat is heel erg jammer. Want we zouden vreselijk veel van elkaar kunnen leren als we wat meer open durfden te zijn over dit soort onderwerpen.
zaterdag 22 juni 2019 08:29
Ik denk projectie omdat ze zelf vies, lelijk en dom is. Ze snapt bijvoorbeeld niet het verschil tussen een hekel hebben aan kinderen op straat en aan je eigen kind.
zaterdag 22 juni 2019 08:31
Misschien gewoon een beetje in de war van die plotseling openstaande studieschuld.
Laten we hopen dit dit exemplaar zich niet voort gaat planten.
zaterdag 22 juni 2019 08:31
zaterdag 22 juni 2019 08:36
Dat is allang gebeurd hoor. Loep een van die zes nicks maar.Lievejetje schreef: ↑22-06-2019 08:31Misschien gewoon een beetje in de war van die plotseling openstaande studieschuld.
Laten we hopen dit dit exemplaar zich niet voort gaat planten.
zaterdag 22 juni 2019 08:41
Arme kinderen.SallySpectra* schreef: ↑22-06-2019 08:36Dat is allang gebeurd hoor. Loep een van die zes nicks maar.
