Kinderen
alle pijlers
Ik voel alsof ik heel hard heb gefaald.
vrijdag 5 juni 2020 15:15
Ik hoop dat ik dit verhaal kort kan houden.
Ex en ik zijn zo'n 8 jaar uit elkaar, ik heb hem de deur uitgezet. Als kind van gescheiden ouders, heb ik altijd mijn best gedaan om niet slecht te praten over mijn ex. De band tussen ex en kind is altijd vrij fragiel geweest en ik vond belangrijk dat die wel bleef bestaan. Dus alle keren dat ex niet op een schoolactiviteit was, praatte ik het goed of ik nam ik de schuld op me. Ik heb Zoon zoveel mogelijk buiten de ruzies gehouden en heb zoon nooit iets verteld over alles wat ex heeft gedaan om zijn exit te verdienen.
Helaas denkt ex daar iets anders. Al 8 jaar krijg ik van die lowkey rotopmerkingen van mijn kind. Hij is nu bijna 16 en het meest recente thema is toch wel de alimentatie. Ex heeft zoon de papieren van de advocaat laten zien, want ik vroeg toch wel een achterlijk hoog bedrag aan alimentatie (Ik krijg nog niet eens de helft nu) en ik krijg random commentaar als "Papa betaalt jouw sushi" en dat soort steken onder water.
Voor mijn zoon is ex een God. Hij weet dat ie niet de beste ouder was vroeger. Ik was dat ook niet. Maar papa heeft tenminste iets aan zijn tekortkomingen gedaan en ik niet. Gisterenavond hadden zoon en ik enorme ruzie, voor het eerst sinds een hele lange tijd en ik ben geknapt. Ik kon er niet meer tegen dat ik altijd de boeman moet zijn en zijn leven verpest door van alles en nog wat.
Ik ben gaan huilen (dat is bijzonder, ik huil nooit) en heb gezegd dat ik nooit slecht spreek over zijn vader omdat ik weet hoe het is als ouders elkaar afzeiken. In the heat of the moment heb ik dus gezegd dat ex is vreemdgegaan en mij met enorme schulden heeft laten zitten. Dat ik ex gedwongen heb om wat met zijn driftigheid te doen omdat het gevaarlijk is voor zoon.
Nu begon zoon te huilen en wilde dat ik dit eerder had verteld en wilde meer horen. Ik weiger dat omdat ik hem niet in een conflict wil drukken. Ik voel me echt enorm kut en schuldig vanwege de dingen die ik al gezegd heb. Heb er mijn excuses voor aangeboden, maar goed...Gedane zaken nemen geen keer. Zoon vindt het gebrek aan verdediging van mijn kant een bevestiging dat zijn vader gelijk heeft, wanneer er lullige opmerkingen komen. En de opmerkingen gaan soms best wel ver, ik kan mezelf dan niet verdedigen zonder mijn ex af te zeiken. "Ja, je moet natuurlijk niet naar je moeder gaan voor advies mbt bijbaantjes. Met haar bulldozermanagement en uitkeringsmentaliteit is zij niet iemand die daar verstand van heeft"
Wat wil ik met dit verhaal? Ik weet het niet. Ik moet het kwijt. Mijn vriend en vrienden zeggen dat zij het niet hadden volgehouden om 8 jaar lang de boeman te zijn, maar dat helpt me niet echt in mijn schuldgevoel. Het voelt alsof ik enorm hard heb gefaald in mijn moederschap. Aan de andere kant ben ik er ook klaar mee dat ik het altijd maar gedaan heb. Een jaar of 3 geleden wilde ex ineens een co-ouderschap. Ik wilde dat niet, afgezien van het feit dat ik het geen gezonde situatie vind bij mijn ex voor mijn kind en dat het praktisch gezien nogal onhandig is: Mijn ex heeft bij het opstellen van een ouderschapsplan een co-ouderschap geweigerd omdat hij anders niet genoeg aan zijn rust zou komen.
Ex en ik zijn zo'n 8 jaar uit elkaar, ik heb hem de deur uitgezet. Als kind van gescheiden ouders, heb ik altijd mijn best gedaan om niet slecht te praten over mijn ex. De band tussen ex en kind is altijd vrij fragiel geweest en ik vond belangrijk dat die wel bleef bestaan. Dus alle keren dat ex niet op een schoolactiviteit was, praatte ik het goed of ik nam ik de schuld op me. Ik heb Zoon zoveel mogelijk buiten de ruzies gehouden en heb zoon nooit iets verteld over alles wat ex heeft gedaan om zijn exit te verdienen.
Helaas denkt ex daar iets anders. Al 8 jaar krijg ik van die lowkey rotopmerkingen van mijn kind. Hij is nu bijna 16 en het meest recente thema is toch wel de alimentatie. Ex heeft zoon de papieren van de advocaat laten zien, want ik vroeg toch wel een achterlijk hoog bedrag aan alimentatie (Ik krijg nog niet eens de helft nu) en ik krijg random commentaar als "Papa betaalt jouw sushi" en dat soort steken onder water.
Voor mijn zoon is ex een God. Hij weet dat ie niet de beste ouder was vroeger. Ik was dat ook niet. Maar papa heeft tenminste iets aan zijn tekortkomingen gedaan en ik niet. Gisterenavond hadden zoon en ik enorme ruzie, voor het eerst sinds een hele lange tijd en ik ben geknapt. Ik kon er niet meer tegen dat ik altijd de boeman moet zijn en zijn leven verpest door van alles en nog wat.
Ik ben gaan huilen (dat is bijzonder, ik huil nooit) en heb gezegd dat ik nooit slecht spreek over zijn vader omdat ik weet hoe het is als ouders elkaar afzeiken. In the heat of the moment heb ik dus gezegd dat ex is vreemdgegaan en mij met enorme schulden heeft laten zitten. Dat ik ex gedwongen heb om wat met zijn driftigheid te doen omdat het gevaarlijk is voor zoon.
Nu begon zoon te huilen en wilde dat ik dit eerder had verteld en wilde meer horen. Ik weiger dat omdat ik hem niet in een conflict wil drukken. Ik voel me echt enorm kut en schuldig vanwege de dingen die ik al gezegd heb. Heb er mijn excuses voor aangeboden, maar goed...Gedane zaken nemen geen keer. Zoon vindt het gebrek aan verdediging van mijn kant een bevestiging dat zijn vader gelijk heeft, wanneer er lullige opmerkingen komen. En de opmerkingen gaan soms best wel ver, ik kan mezelf dan niet verdedigen zonder mijn ex af te zeiken. "Ja, je moet natuurlijk niet naar je moeder gaan voor advies mbt bijbaantjes. Met haar bulldozermanagement en uitkeringsmentaliteit is zij niet iemand die daar verstand van heeft"
Wat wil ik met dit verhaal? Ik weet het niet. Ik moet het kwijt. Mijn vriend en vrienden zeggen dat zij het niet hadden volgehouden om 8 jaar lang de boeman te zijn, maar dat helpt me niet echt in mijn schuldgevoel. Het voelt alsof ik enorm hard heb gefaald in mijn moederschap. Aan de andere kant ben ik er ook klaar mee dat ik het altijd maar gedaan heb. Een jaar of 3 geleden wilde ex ineens een co-ouderschap. Ik wilde dat niet, afgezien van het feit dat ik het geen gezonde situatie vind bij mijn ex voor mijn kind en dat het praktisch gezien nogal onhandig is: Mijn ex heeft bij het opstellen van een ouderschapsplan een co-ouderschap geweigerd omdat hij anders niet genoeg aan zijn rust zou komen.
anoniem_397861 wijzigde dit bericht op 05-06-2020 15:17
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
7.18% gewijzigd
vrijdag 5 juni 2020 17:39
Ik snap echt oprecht niet waarom je denkt dat het beter voor je kind is om zelf de boeman te zijn ipv zijn vader. In beide gevallen heeft hij dan toch één ouder als boeman?
Ik heb het mijn moeder lang kwalijk genomen (en vind het nog steeds haar grootste opvoedingsfout) dat ze altijd mijn vader de hand boven het hoofd hield. Want ik voelde en wist deels heus wel dat mijn vader dingen had gedaan en nog steeds deed die niet OK waren. Ik wist en voelde heus wel dat mijn vader me niet 100% accepteerde zoals ik was en dus altijd op mijn tenen moest lopen. Maar met mijn moeder viel geen echt gesprek over mijn vader te voeren. Want ze hield hem altijd de hand boven het hoofd. En dus werd ik ook bij mijn moeder thuis niet gehoord, wat alleen maar bevestigde dat het gevoel van niet goed genoeg te zijn voor mijn vader klopte, anders zou ze het wel met me eens zijn toch, dat mijn vader ook zijn mindere kanten had.
Je hebt nu gezien en gevoelt dat dit hand boven de hoofd houden en jezelf de boeman maken, helemaal niks brengt, maar alleen maar kost.
Ik zou met een vriendin oefenen hoe je kunt erkennen op een neutrale manier dat je ex-man ook zo zijn fouten heeft en niet altijd even fair is geweest. Want je hoeft iemand niet af te zeiken om toch te benoemen dat het niet altijd een leuke man is.
Mijn kinderen weten dat opa niet altijd even leuk is. Dat het dus niet aan hen ligt dat er vanuit opa buitengewoon weinig interesse is in de kleinkinderen, tenzij ze iets doen waarmee hij kan pronken. Ik benoem dat gewoon en heb dat van jongs af aan gedaan. Eerst in een vorm die past bij jonge kinderen (we zien opa niet zo vaak omdat opa niet zo goed weet hoe hij een goede opa moet zijn. Dat kan hij niet zo goed, daar kan hij en niemand wat aan doen, dat is gewoon zo. Hij is gewoon niet zo goed met kleine kinderen, een beetje net zoals jij niet zo goed bent met spinnen). En nu op een meer volwassen niveau, kinderen zijn rond de leeftijd van jouw kind. Nu benoem ik dus gewoon dat opa vroeger echt niet altijd leuk was en dan geef ik gewoon voorbeelden (hij wilde perse bij mijn diploma uitreiking zijn, maar dan mocht mijn moeder er niet zijn en ik heb me laten overhalen en uiteindelijk ging het de hele avond over hem en niet over mij. Dat vond ik echt heel kut en ik heb er van geleerd me niet meer te laten overhalen door hem). Dat is vrij feitelijk, zo'n uitleg. Ik benoem alleen wat het met mij deed, ik zeg hoogstens over hem dat hij niet zo leuk is, maar alle negatieve superlatieven over mijn vader die eigenlijk in mijn hoofd zitten, die laat ik achterwege richting mijn kinderen.
Maar kom op, wees gewoon eerlijk naar je kind. Over waarom je niet werkt, waar alimentatie voor is en hoe het gezinsinkomen eruit ziet en wat waar naar toe gaat in hoofdlijnen he, niet elke sushi hoeft te worden verantwoord) en wat er in het verleden is gebeurt en hoe jij je daar bij voelde. En dat kan echt prima zonder je ex-man een klootzak te noemen. Vertel de gebeurtenissen feitelijk, benoem je eigen aandeel en gevoel erbij en dan spreekt alles voor zich. Daar hoef je je ex echt geen lamlul voor te noemen richting je zoon.
Ik heb het mijn moeder lang kwalijk genomen (en vind het nog steeds haar grootste opvoedingsfout) dat ze altijd mijn vader de hand boven het hoofd hield. Want ik voelde en wist deels heus wel dat mijn vader dingen had gedaan en nog steeds deed die niet OK waren. Ik wist en voelde heus wel dat mijn vader me niet 100% accepteerde zoals ik was en dus altijd op mijn tenen moest lopen. Maar met mijn moeder viel geen echt gesprek over mijn vader te voeren. Want ze hield hem altijd de hand boven het hoofd. En dus werd ik ook bij mijn moeder thuis niet gehoord, wat alleen maar bevestigde dat het gevoel van niet goed genoeg te zijn voor mijn vader klopte, anders zou ze het wel met me eens zijn toch, dat mijn vader ook zijn mindere kanten had.
Je hebt nu gezien en gevoelt dat dit hand boven de hoofd houden en jezelf de boeman maken, helemaal niks brengt, maar alleen maar kost.
Ik zou met een vriendin oefenen hoe je kunt erkennen op een neutrale manier dat je ex-man ook zo zijn fouten heeft en niet altijd even fair is geweest. Want je hoeft iemand niet af te zeiken om toch te benoemen dat het niet altijd een leuke man is.
Mijn kinderen weten dat opa niet altijd even leuk is. Dat het dus niet aan hen ligt dat er vanuit opa buitengewoon weinig interesse is in de kleinkinderen, tenzij ze iets doen waarmee hij kan pronken. Ik benoem dat gewoon en heb dat van jongs af aan gedaan. Eerst in een vorm die past bij jonge kinderen (we zien opa niet zo vaak omdat opa niet zo goed weet hoe hij een goede opa moet zijn. Dat kan hij niet zo goed, daar kan hij en niemand wat aan doen, dat is gewoon zo. Hij is gewoon niet zo goed met kleine kinderen, een beetje net zoals jij niet zo goed bent met spinnen). En nu op een meer volwassen niveau, kinderen zijn rond de leeftijd van jouw kind. Nu benoem ik dus gewoon dat opa vroeger echt niet altijd leuk was en dan geef ik gewoon voorbeelden (hij wilde perse bij mijn diploma uitreiking zijn, maar dan mocht mijn moeder er niet zijn en ik heb me laten overhalen en uiteindelijk ging het de hele avond over hem en niet over mij. Dat vond ik echt heel kut en ik heb er van geleerd me niet meer te laten overhalen door hem). Dat is vrij feitelijk, zo'n uitleg. Ik benoem alleen wat het met mij deed, ik zeg hoogstens over hem dat hij niet zo leuk is, maar alle negatieve superlatieven over mijn vader die eigenlijk in mijn hoofd zitten, die laat ik achterwege richting mijn kinderen.
Maar kom op, wees gewoon eerlijk naar je kind. Over waarom je niet werkt, waar alimentatie voor is en hoe het gezinsinkomen eruit ziet en wat waar naar toe gaat in hoofdlijnen he, niet elke sushi hoeft te worden verantwoord) en wat er in het verleden is gebeurt en hoe jij je daar bij voelde. En dat kan echt prima zonder je ex-man een klootzak te noemen. Vertel de gebeurtenissen feitelijk, benoem je eigen aandeel en gevoel erbij en dan spreekt alles voor zich. Daar hoef je je ex echt geen lamlul voor te noemen richting je zoon.
vrijdag 5 juni 2020 17:43
Maar elk kind van een ouder die geen trek in hem heeft, weet dat. Voelt dat haarfijn aan. Twijfelt toch al aan de liefde van die ouder. Dus waarom dan niet gewoon de waarheid benoemen? Wat is er mis met gewoon ronduit zeggen 'ik wilde co-ouderschap, maar je vader niet. Ik baalde daar enorm van, want had jou het graag gegund. Drie jaar geleden begon hij er weer over, maar omdat ik er niet zo in geloofde dat hij dat echt meende, heb ik daar nooit actief werk van gemaakt. Dat vond ik aan je vader, maar die heeft er ook nooit actief werk van gemaakt. Weet je lieverd van me, het is heel naar, maar sommige mensen zijn helaas niet altijd even goed in vader of moeder zijn. Heel naar, maar niet jouw schuld'.KamilleT schreef: ↑05-06-2020 17:31Dit dus. Ik vind uitleggen dat vader geen trek in hem had en meer van zulks wel gelijk staan aan kwaadspreken. En dat is helemaal niet nodig. Sommige dingen hoeven kinderen niet te weten, en sommige dingen zijn gewoon echt tussen ouders onderling. Hoewel ik mijn kind ook weer niet heb tegengesproken toen ze zei dat ik huiselijk geweld had mee gemaakt (wat ik haar nooit verteld heb, maar inmiddels - volwassen - weet ze hoe haar vader in elkaar steekt).
vrijdag 5 juni 2020 17:47
Waarom laat je hem geen papieren zien? Hij heeft van zijn vader te zien gekregen hoeveel pa zou moeten betalen. Door hem te laten zien wat je daadwerkelijk krijgt (je zegt in je OP dat dat niet eens de helft is) laat je hem toch heel eenvoudig, zonder eigen mening of zo, zien hoe zijn vader in elkaar zit?
- niet doen wat er is afgesproken
- liegen tegen zoon
- jou zwart maken met onjuiste informatie
Verder idd een goeie dat je zoon antwoord geeft op zijn vragen maar zelf geen beerput opentrekt.
En ik zou stoppen met vader de hand boven het hoofd te houden. Zo leert zoon langzaamaan de ware aard van zijn vader kennen.
- niet doen wat er is afgesproken
- liegen tegen zoon
- jou zwart maken met onjuiste informatie
Verder idd een goeie dat je zoon antwoord geeft op zijn vragen maar zelf geen beerput opentrekt.
En ik zou stoppen met vader de hand boven het hoofd te houden. Zo leert zoon langzaamaan de ware aard van zijn vader kennen.
vrijdag 5 juni 2020 17:48
Ja precies. Je bent ook maar een mens.captain_hindsight schreef: ↑05-06-2020 15:22Je kind is 16. Je kan hem best wat meer feiten vertellen.
Of wat het met je doet, die opmerkingen van je ex (en je kind).
Je hebt een keer verteld hoe het zit, je houdt nu verder vol wat je je had voorgenomen.
Je zoon is niet achterlijk. En bedenk je dat je ex deze situatie in eersre instantie creëert met zijn vreselijke opmerkingen. Het is nog knap dat je je zo lang goed hebt gehouden.
En onbeschoft gedrag hoef je niet te accepteren.
'zoon, al verpak je het als opmerking van je vader, ik hoef geen onbeschofte opmerkingen over mezelf aan te horen in mijn eigen huis'.
vrijdag 5 juni 2020 17:53
Ik denk dat je de vragen van je kind eerlijk moet beantwoorden. Als hij ernaar vraagt ook bedragen noemen. Hoe hoog was de schuld, heeft zijn vader meebetaald aan het aflossen. Hoeveel alimentatie krijg je en hoeveel zou je moeten krijgen, waarom er geen co-ouderschap is afgesproken.
Je hoeft je ex niet af te zeiken, zeg gewoon de waarheid. Laat juist wel zien hoe het finacieel zit als hij er naar vraagt. Hij weet nu helemaal niet meer waar hij aan toe is. Je hoeft zijn vader niet de boeman te maken maar je mag wel gerust vertellen hoe het echt zit.
Nu je zoon zo snel na de ruzie naar zijn vader is kan bij terugkomst misschien wel even lastig zijn. Hij zal zijn vader gegarandeerd gesproken hebben over wat jij hem verteld hebt. Zeg dat hij alles mag vragen en dat je hem zal laten zien dat je de waarheid spreekt als hij dat wil. Hij moet zich bij jou veilig blijven voelen, er moet niet gelogen worden tegen hem om je ex te beschermen.
Overigens vind ik juist dat je niet gefaald hebt maar je zoon wel teveel hebt beschermd. Of beter gezegd, je ex teveel beschermd hebt.
Je hoeft je ex niet af te zeiken, zeg gewoon de waarheid. Laat juist wel zien hoe het finacieel zit als hij er naar vraagt. Hij weet nu helemaal niet meer waar hij aan toe is. Je hoeft zijn vader niet de boeman te maken maar je mag wel gerust vertellen hoe het echt zit.
Nu je zoon zo snel na de ruzie naar zijn vader is kan bij terugkomst misschien wel even lastig zijn. Hij zal zijn vader gegarandeerd gesproken hebben over wat jij hem verteld hebt. Zeg dat hij alles mag vragen en dat je hem zal laten zien dat je de waarheid spreekt als hij dat wil. Hij moet zich bij jou veilig blijven voelen, er moet niet gelogen worden tegen hem om je ex te beschermen.
Overigens vind ik juist dat je niet gefaald hebt maar je zoon wel teveel hebt beschermd. Of beter gezegd, je ex teveel beschermd hebt.
veensteker wijzigde dit bericht op 05-06-2020 19:15
0.23% gewijzigd
vrijdag 5 juni 2020 18:19
.
Dit lijkt me een goeie, dan zit je zoon niet steeds zo verscheurd tussen de twee 'waarheden' en hoeft hij niet te 'kiezen' wij hij gelooft en wie het dus 'goed' heeft gedaan en wie 'fout'.
Sterkte, goed om een nieuwe weg in te slaan. Ook eentje waarin jij niet klakkeloos alle schuld op je neemt. Hopelijk brengt dat voor jullie wat lucht.
vrijdag 5 juni 2020 18:47
Ik vind dat je het goed doet wat betreft zijn vader niet zwart maken. Vader is een lul en het getuigt niet van goed ouderschap om je ex partner zwart te maken tegenover je kind. Dan doe je je kind zwaar tekort. Maar vader de hand boven het hoofd houden is weer compleet de andere kant op. Je hoeft hem niet zwart te maken om voor jezelf op te komen.
Maar hoe zoon met je omgaat.. Dat is natuurlijk niet ok. Hij is nu op een leeftijd dat je best met hem kunt gaan zitten en iets zeggen als: "Wat je vader zegt is niet oke. Ik heb vroeger een nare scheiding meegemaakt en ik wilde koste wat kost niet dat jij de dupe was van onze scheiding. Ik heb dus altijd mijn best gedaan jou te beschermen.
Dat je vader er voor kiest de moeder van zijn kind zwart te maken, zegt meer over hem dan over mij. Je mag mij alles vragen, maar ik ga niet terug met modder gooien. En dat je vader zou over mij praat, geeft jou absoluut niet het recht mij respectloos te behandelen."
Hij is een puber, maar dat praat dit gedrag echt niet goed.
Maar hoe zoon met je omgaat.. Dat is natuurlijk niet ok. Hij is nu op een leeftijd dat je best met hem kunt gaan zitten en iets zeggen als: "Wat je vader zegt is niet oke. Ik heb vroeger een nare scheiding meegemaakt en ik wilde koste wat kost niet dat jij de dupe was van onze scheiding. Ik heb dus altijd mijn best gedaan jou te beschermen.
Dat je vader er voor kiest de moeder van zijn kind zwart te maken, zegt meer over hem dan over mij. Je mag mij alles vragen, maar ik ga niet terug met modder gooien. En dat je vader zou over mij praat, geeft jou absoluut niet het recht mij respectloos te behandelen."
Hij is een puber, maar dat praat dit gedrag echt niet goed.
anoniem_182272 wijzigde dit bericht op 05-06-2020 20:53
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
7.34% gewijzigd
vrijdag 5 juni 2020 18:52
Ik ben ervan overtuigd dat je alles op alles hebt gezet om het goede te doen voor je zoon, dat staat voor mij buiten kijf. Tegelijkertijd denk ik dat het voor je zoon wat onveilig was, dat hij net als Dannas (supermooie post!) aangevoeld heeft dat er iets niet klopte en dat jij dat glashard ontkende (de schuld op je nemen als pa er weer eens niet was). Je maakte er een heel ander verhaal van waardoor hij leerde niet op zijn gevoel te kunnen vertrouwen. Des te pijnlijker dat jij wil refereren aan dat ieder zijn eigen perspectief heeft, want jij verdraaide de waarheid gewoon.
Nogmaals: ik zie je goede bedoelingen, ik wil je met bovenstaande dan ook echt geen trap na geven maar wil wel benoemen dat ik denk dat het voor je zoon onbedoeld vervelende consequenties heeft (gehad). Ik hoop dat je het anders gaat doen en dat jij en je zoon er sterker uitkomen en gun jullie een fijne band die gebaseerd kan zijn op vertrouwen.
Nogmaals: ik zie je goede bedoelingen, ik wil je met bovenstaande dan ook echt geen trap na geven maar wil wel benoemen dat ik denk dat het voor je zoon onbedoeld vervelende consequenties heeft (gehad). Ik hoop dat je het anders gaat doen en dat jij en je zoon er sterker uitkomen en gun jullie een fijne band die gebaseerd kan zijn op vertrouwen.
vrijdag 5 juni 2020 18:57
dannas schreef: ↑05-06-2020 17:39Ik snap echt oprecht niet waarom je denkt dat het beter voor je kind is om zelf de boeman te zijn ipv zijn vader. In beide gevallen heeft hij dan toch één ouder als boeman?
Ik heb het mijn moeder lang kwalijk genomen (en vind het nog steeds haar grootste opvoedingsfout) dat ze altijd mijn vader de hand boven het hoofd hield. Want ik voelde en wist deels heus wel dat mijn vader dingen had gedaan en nog steeds deed die niet OK waren. Ik wist en voelde heus wel dat mijn vader me niet 100% accepteerde zoals ik was en dus altijd op mijn tenen moest lopen. Maar met mijn moeder viel geen echt gesprek over mijn vader te voeren. Want ze hield hem altijd de hand boven het hoofd. En dus werd ik ook bij mijn moeder thuis niet gehoord, wat alleen maar bevestigde dat het gevoel van niet goed genoeg te zijn voor mijn vader klopte, anders zou ze het wel met me eens zijn toch, dat mijn vader ook zijn mindere kanten had.
Je hebt nu gezien en gevoelt dat dit hand boven de hoofd houden en jezelf de boeman maken, helemaal niks brengt, maar alleen maar kost.
Ik zou met een vriendin oefenen hoe je kunt erkennen op een neutrale manier dat je ex-man ook zo zijn fouten heeft en niet altijd even fair is geweest. Want je hoeft iemand niet af te zeiken om toch te benoemen dat het niet altijd een leuke man is.
Mijn kinderen weten dat opa niet altijd even leuk is. Dat het dus niet aan hen ligt dat er vanuit opa buitengewoon weinig interesse is in de kleinkinderen, tenzij ze iets doen waarmee hij kan pronken. Ik benoem dat gewoon en heb dat van jongs af aan gedaan. Eerst in een vorm die past bij jonge kinderen (we zien opa niet zo vaak omdat opa niet zo goed weet hoe hij een goede opa moet zijn. Dat kan hij niet zo goed, daar kan hij en niemand wat aan doen, dat is gewoon zo. Hij is gewoon niet zo goed met kleine kinderen, een beetje net zoals jij niet zo goed bent met spinnen). En nu op een meer volwassen niveau, kinderen zijn rond de leeftijd van jouw kind. Nu benoem ik dus gewoon dat opa vroeger echt niet altijd leuk was en dan geef ik gewoon voorbeelden (hij wilde perse bij mijn diploma uitreiking zijn, maar dan mocht mijn moeder er niet zijn en ik heb me laten overhalen en uiteindelijk ging het de hele avond over hem en niet over mij. Dat vond ik echt heel kut en ik heb er van geleerd me niet meer te laten overhalen door hem). Dat is vrij feitelijk, zo'n uitleg. Ik benoem alleen wat het met mij deed, ik zeg hoogstens over hem dat hij niet zo leuk is, maar alle negatieve superlatieven over mijn vader die eigenlijk in mijn hoofd zitten, die laat ik achterwege richting mijn kinderen.
Maar kom op, wees gewoon eerlijk naar je kind. Over waarom je niet werkt, waar alimentatie voor is en hoe het gezinsinkomen eruit ziet en wat waar naar toe gaat in hoofdlijnen he, niet elke sushi hoeft te worden verantwoord) en wat er in het verleden is gebeurt en hoe jij je daar bij voelde. En dat kan echt prima zonder je ex-man een klootzak te noemen. Vertel de gebeurtenissen feitelijk, benoem je eigen aandeel en gevoel erbij en dan spreekt alles voor zich. Daar hoef je je ex echt geen lamlul voor te noemen richting je zoon.
Ik wilde eigenlijk je post niet quoten (omdat hij zo lang is) en alleen erop reageren maar omdat hij mij ontzettend belangrijk lijkt voor TO (om een perspectief van hoe zoon het ervaren kan hebben te laten zien) quote ik hem toch.
Super dat je de tijd genomen hebt om dit voor TO (haar zoon) te schrijven. Pijnlijk om te lezen hoe je gevoel eigenlijk ontkend werd en hoe dit een onveilig gevoel gaf. En zo mooi om te zien hoe je het bij je eigen kinderen aangepakt hebt, chapeau
.
vrijdag 5 juni 2020 19:22
Hij hoeft ook niemand te geloven, want hij hoeft niet te kiezen. Hij heeft jou, en hij heeft zijn vader, en jullie zijn allebei belangrijk voor hem. Dat zou genoeg voor hem moeten zijn. Hij is nog jong, maar als hij wat ouder is, zal hij waarschijnlijk steeds beter snappen dat er twee kanten aan het verhaal zitten, maar dat hij daar zelf niets mee hoeft. Hopelijk kan hij het dan van zich af laten glijden. Ik zou hem wel mijn kant van het verhaal vertellen. Niet met de bedoeling om zijn vader af te vallen (maak hem dat ook duidelijk!), maar met de bedoeling om jouw verhaal met hem te delen.Plopper schreef: ↑05-06-2020 15:38Nou, het is dus niet zo dat ik niet voor mezelf wil opkomen. Maar ik weet niet zo goed wat ik dan moet als zoon begint te huilen en gefrustreerd raakt omdat ie niet meer weet wie hij moet geloven.
Het lijkt alsof ik niet de goede keuze kan maken omdat ze allebei fout zijn. Snap je?
vrijdag 5 juni 2020 19:39
Ik vind het eigenlijk best wel dom dat je de vader altijd de hand boven het hoofd hebt gehouden. Nu keert dat zich tegen je. En je zoon voelde waarschijnlijk best dat er dingen niet klopten.
Ik zou hem wel alles vertellen. Ik had dat al veel eerder gedaan. Wie help je ermee om iemand de hand boven het hoofd te houden? imo niemand.
Mensen hebben hun karakter en hun gedrag en als je volwassen bent ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen gedrag en de gevolgen er van.
Ik denk ook dat mensen meer hebben aan de realiteit dan aan een schijnveiligheid oid.
De vader van mijn zoon houdt zielsveel van hem. Maar kan vaak niet zoveel met hem. Vindt hem soms raar. Heeft eigenlijk nooit tijd voor hem. Dat voelt mijn zoon heus wel en hij ziet het ook. Hij zegt er zelf dingen over. Als ik die ga bagataliseren of vergoeilijken dan zeg ik eigenlijk tegen zoon dat zijn gevoel niet zo belangrijk is of niet klopt. Dat wil ik niet. Dat vind ik slecht. Zoon ziet en voelt hoe het in elkaar zit en dat is soms pijnlijk. Dat klopt en dat mag er zijn. Ik leg hem wel dingen uit over zijn vader. Ik vertel hem ook dat zijn vader heel veel van hem houdt. Dat is ook zo. Omdat de nare kant er mag zijn kan de goede kant er ook zijn.
ik vind het ook een beetje flauwekul dat moeders zich altijd zo moeten wegcijferen. Waarom? Ik ben er ook. Ik ben ook een mens en ik wil fatsoenlijk behandeld worden. Ik accepteer het ook niet als er onwaarheden verteld worden over mij . Mijn emoties mogen er ook zijn. Als zoon heel lelijk doet tegen me dan ziet hij mijn tranen of mijn boosheid. Ik ben niet opeens een robot omdat ik moeder ben. En trouwens van wie moet hij anders leren dat woorden pijn kunnen doen, en welk gedrag er wel en niet door de beugel kan?
Ik zou hem wel alles vertellen. Ik had dat al veel eerder gedaan. Wie help je ermee om iemand de hand boven het hoofd te houden? imo niemand.
Mensen hebben hun karakter en hun gedrag en als je volwassen bent ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen gedrag en de gevolgen er van.
Ik denk ook dat mensen meer hebben aan de realiteit dan aan een schijnveiligheid oid.
De vader van mijn zoon houdt zielsveel van hem. Maar kan vaak niet zoveel met hem. Vindt hem soms raar. Heeft eigenlijk nooit tijd voor hem. Dat voelt mijn zoon heus wel en hij ziet het ook. Hij zegt er zelf dingen over. Als ik die ga bagataliseren of vergoeilijken dan zeg ik eigenlijk tegen zoon dat zijn gevoel niet zo belangrijk is of niet klopt. Dat wil ik niet. Dat vind ik slecht. Zoon ziet en voelt hoe het in elkaar zit en dat is soms pijnlijk. Dat klopt en dat mag er zijn. Ik leg hem wel dingen uit over zijn vader. Ik vertel hem ook dat zijn vader heel veel van hem houdt. Dat is ook zo. Omdat de nare kant er mag zijn kan de goede kant er ook zijn.
ik vind het ook een beetje flauwekul dat moeders zich altijd zo moeten wegcijferen. Waarom? Ik ben er ook. Ik ben ook een mens en ik wil fatsoenlijk behandeld worden. Ik accepteer het ook niet als er onwaarheden verteld worden over mij . Mijn emoties mogen er ook zijn. Als zoon heel lelijk doet tegen me dan ziet hij mijn tranen of mijn boosheid. Ik ben niet opeens een robot omdat ik moeder ben. En trouwens van wie moet hij anders leren dat woorden pijn kunnen doen, en welk gedrag er wel en niet door de beugel kan?
vrijdag 5 juni 2020 21:03
fifty schreef: ↑05-06-2020 19:39Mensen hebben hun karakter en hun gedrag en als je volwassen bent ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen gedrag en de gevolgen er van.
Ik denk ook dat mensen meer hebben aan de realiteit dan aan een schijnveiligheid oid.
De vader van mijn zoon houdt zielsveel van hem. Maar kan vaak niet zoveel met hem. Vindt hem soms raar. Heeft eigenlijk nooit tijd voor hem. Dat voelt mijn zoon heus wel en hij ziet het ook. Hij zegt er zelf dingen over. Als ik die ga bagataliseren of vergoeilijken dan zeg ik eigenlijk tegen zoon dat zijn gevoel niet zo belangrijk is of niet klopt. Dat wil ik niet. Dat vind ik slecht. Zoon ziet en voelt hoe het in elkaar zit en dat is soms pijnlijk. Dat klopt en dat mag er zijn. Ik leg hem wel dingen uit over zijn vader. Ik vertel hem ook dat zijn vader heel veel van hem houdt. Dat is ook zo. Omdat de nare kant er mag zijn kan de goede kant er ook zijn.
Dat lijkt me ook het beste voor het kind en voor je eigen relatie met je kind (maar zelfs ook voor de relatie van het kind met de vader).
s-groot wijzigde dit bericht op 06-06-2020 06:43
0.31% gewijzigd
zaterdag 6 juni 2020 06:27
Beste to,
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus ik reageer op je openingspost. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Ik woonde bij mijn moeder en zag mijn vader om het weekend. Mijn moeder vond het nodig om haar waarheid over mijn vader te vertellen. Er was niks goed aan hem. Mijn vader heeft in die tijd niks negatiefs over mijn moeder verteld. Ik ben hem daar nog steeds dankbaar voor. Toen ik een jaar of 16 was, had ik natuurlijk wel vragen. Daar gaf mijn vader wel antwoord op, maar zonder waardeoordeel naar mijn moeder toe. Hij zei dat er dingen waren gebeurd die niet hadden mogen gebeuren, erkende zijn eigen fouten en gaf ook aan hoe hij zich dingen herinnerde. Maar hij benadrukte ook altijd dat ik respect moest hebben voor mijn moeder, dat ze altijd mijn moeder bleef, dat het tussen hun niet werkte, maar dat hij blij en dankbaar was dat ze ons gekregen hadden. Ik denk dat, als jij de basis goed legt bij je zoon, respectvol blijft over je ex en benadrukt dat wat er speelde tussen je ex en jou niks te maken heeft met de band tussen jou en je zoon of de band tussen je zoon en zijn vader, je het eigenlijk niet fout kan doen. Wees jezelf bij je zoon, reageer neutraal op wat zijn vader zegt (jammer dat hij het zo ziet, ik herinner me het anders, maar het mooiste dat voortgekomen is uit de relatie ben jij, bijv.) Misschien kan je dan gedoseerd zijn vragen beantwoorden, maar probeer dat zonder waardeoordeel te doen. Ik snap niet zo goed wat een kind moet met de wetenschap dat een ouder vreemd is gegaan, bijv. Je kan toch ook zeggen dat de relatie niet goed zat? Ik vind het heel goed van je dat je kijkt of de informatie die je geeft meerwaarde voor je zoon heeft of dat het hem schaadt. Heb je een neutraal persoon in je omgeving bij wie je je frustraties over je ex kwijt kan? Iemand die je vertrouwt en die naar je luistert.
Sterkte met de situatie!
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus ik reageer op je openingspost. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Ik woonde bij mijn moeder en zag mijn vader om het weekend. Mijn moeder vond het nodig om haar waarheid over mijn vader te vertellen. Er was niks goed aan hem. Mijn vader heeft in die tijd niks negatiefs over mijn moeder verteld. Ik ben hem daar nog steeds dankbaar voor. Toen ik een jaar of 16 was, had ik natuurlijk wel vragen. Daar gaf mijn vader wel antwoord op, maar zonder waardeoordeel naar mijn moeder toe. Hij zei dat er dingen waren gebeurd die niet hadden mogen gebeuren, erkende zijn eigen fouten en gaf ook aan hoe hij zich dingen herinnerde. Maar hij benadrukte ook altijd dat ik respect moest hebben voor mijn moeder, dat ze altijd mijn moeder bleef, dat het tussen hun niet werkte, maar dat hij blij en dankbaar was dat ze ons gekregen hadden. Ik denk dat, als jij de basis goed legt bij je zoon, respectvol blijft over je ex en benadrukt dat wat er speelde tussen je ex en jou niks te maken heeft met de band tussen jou en je zoon of de band tussen je zoon en zijn vader, je het eigenlijk niet fout kan doen. Wees jezelf bij je zoon, reageer neutraal op wat zijn vader zegt (jammer dat hij het zo ziet, ik herinner me het anders, maar het mooiste dat voortgekomen is uit de relatie ben jij, bijv.) Misschien kan je dan gedoseerd zijn vragen beantwoorden, maar probeer dat zonder waardeoordeel te doen. Ik snap niet zo goed wat een kind moet met de wetenschap dat een ouder vreemd is gegaan, bijv. Je kan toch ook zeggen dat de relatie niet goed zat? Ik vind het heel goed van je dat je kijkt of de informatie die je geeft meerwaarde voor je zoon heeft of dat het hem schaadt. Heb je een neutraal persoon in je omgeving bij wie je je frustraties over je ex kwijt kan? Iemand die je vertrouwt en die naar je luistert.
Sterkte met de situatie!
zaterdag 6 juni 2020 08:55
Heel herkenbaar. Onze dochter is nu 27 en wij zij uit elkaar gegaan toen zij een jaar was. Ook ik heb me nooit negatief uitgelaten over haar vader. Hoe moeilijk dat ook was en ook al liet hij zich negatief uit over mij. Het was heftig. Ik herken zo je gevoelens. Toch heb ik me nooit laten verleiden om onze dochter te vertellen over de dingen die mis zijn gegaan in de relatie van haar ouders. Ook al ging haar vader vreemd en beschuldigde hij mij daarvan toen ze in de pubertijd was. Ik heb haar elke keer uitgelegd (zonder me te verdedigen) dat wat er tussen haar ouders is gebeurd niet van invloed is op hoeveel we van haar houden. Dat dat privé zaken zijn van haar ouders. Inmiddels is onze dochter 27 en afgestudeerd pedagoog. Ze is dankbaar dat ik het op deze wijze heb aangepakt. Zij ziet nu zelf wie haar vader is en voelt zich door mij gesteund om een prettige band met hem vorm te geven. Dochter weet mijn versie van wat er binnen onze relatie is gebeurd niet en dat zal ook zo blijven. Zo kan zij dochter zijn en de vervelende verhalen van haar vader met een schouder ophalen langs zich heen laten gaan. Ze hoeft geen keuze te maken en geen partij te kiezen omdat ik niet meedoe in deze strijd.
Mijn advies: hou vol. Vertel geen vervelende verhalen over vader.
Mijn advies: hou vol. Vertel geen vervelende verhalen over vader.
zaterdag 6 juni 2020 10:53
Ik pik deze er specifiek even uit. Bedankt voor je reactie!dannas schreef: ↑05-06-2020 17:39Ik snap echt oprecht niet waarom je denkt dat het beter voor je kind is om zelf de boeman te zijn ipv zijn vader. In beide gevallen heeft hij dan toch één ouder als boeman?
Ik heb het mijn moeder lang kwalijk genomen (en vind het nog steeds haar grootste opvoedingsfout) dat ze altijd mijn vader de hand boven het hoofd hield. Want ik voelde en wist deels heus wel dat mijn vader dingen had gedaan en nog steeds deed die niet OK waren. Ik wist en voelde heus wel dat mijn vader me niet 100% accepteerde zoals ik was en dus altijd op mijn tenen moest lopen. Maar met mijn moeder viel geen echt gesprek over mijn vader te voeren. Want ze hield hem altijd de hand boven het hoofd. En dus werd ik ook bij mijn moeder thuis niet gehoord, wat alleen maar bevestigde dat het gevoel van niet goed genoeg te zijn voor mijn vader klopte, anders zou ze het wel met me eens zijn toch, dat mijn vader ook zijn mindere kanten had.
Je hebt nu gezien en gevoelt dat dit hand boven de hoofd houden en jezelf de boeman maken, helemaal niks brengt, maar alleen maar kost.
Ik zou met een vriendin oefenen hoe je kunt erkennen op een neutrale manier dat je ex-man ook zo zijn fouten heeft en niet altijd even fair is geweest. Want je hoeft iemand niet af te zeiken om toch te benoemen dat het niet altijd een leuke man is.
Mijn kinderen weten dat opa niet altijd even leuk is. Dat het dus niet aan hen ligt dat er vanuit opa buitengewoon weinig interesse is in de kleinkinderen, tenzij ze iets doen waarmee hij kan pronken. Ik benoem dat gewoon en heb dat van jongs af aan gedaan. Eerst in een vorm die past bij jonge kinderen (we zien opa niet zo vaak omdat opa niet zo goed weet hoe hij een goede opa moet zijn. Dat kan hij niet zo goed, daar kan hij en niemand wat aan doen, dat is gewoon zo. Hij is gewoon niet zo goed met kleine kinderen, een beetje net zoals jij niet zo goed bent met spinnen). En nu op een meer volwassen niveau, kinderen zijn rond de leeftijd van jouw kind. Nu benoem ik dus gewoon dat opa vroeger echt niet altijd leuk was en dan geef ik gewoon voorbeelden (hij wilde perse bij mijn diploma uitreiking zijn, maar dan mocht mijn moeder er niet zijn en ik heb me laten overhalen en uiteindelijk ging het de hele avond over hem en niet over mij. Dat vond ik echt heel kut en ik heb er van geleerd me niet meer te laten overhalen door hem). Dat is vrij feitelijk, zo'n uitleg. Ik benoem alleen wat het met mij deed, ik zeg hoogstens over hem dat hij niet zo leuk is, maar alle negatieve superlatieven over mijn vader die eigenlijk in mijn hoofd zitten, die laat ik achterwege richting mijn kinderen.
Maar kom op, wees gewoon eerlijk naar je kind. Over waarom je niet werkt, waar alimentatie voor is en hoe het gezinsinkomen eruit ziet en wat waar naar toe gaat in hoofdlijnen he, niet elke sushi hoeft te worden verantwoord) en wat er in het verleden is gebeurt en hoe jij je daar bij voelde. En dat kan echt prima zonder je ex-man een klootzak te noemen. Vertel de gebeurtenissen feitelijk, benoem je eigen aandeel en gevoel erbij en dan spreekt alles voor zich. Daar hoef je je ex echt geen lamlul voor te noemen richting je zoon.
Ik sta namelijk precies in de tegenovergestelde situatie. Mijn ouders spraken altijd slecht over elkaar, inclusief de bijbehorende familie. En dat deed echt heel veel met me. Ik wist niet wie de waarheid sprak, want ze zeiden allebei precies het tegenovergestelde en het voelde alsof ik fout was om van wie dan ook te houden, want niemand was goed.
Ik wil dit dus voorkomen bij mij zoon. Ik heb het de afgelopen jaren dus inderdaad vrij neutraal gegooid op "Oh, ik heb dat anders ervaren". De keren dat mijn zoon thuis kwam en zei dat hij niet voelt dat de liefde van zijn pa niet onvoorwaardelijk was omdat hij zich alleen op selectieve momenten (wanneer hij single is) bemoeit met zoon, heb ik dat zeker niet ontkent, maar zijn gevoelens wel serieus genomen door te zeggen dat ik begrijp waarom hij zich zo voelt.
Ik zeg ook regelmatig dat zijn ouders allebei van hem houden, alleen dat we 2 verschillende personen zijn en dat dus waarschijnlijk op andere manieren uiten.
Over de rest: Ik heb weinig tot geen documentatie van de tijd dat we uit elkaar gingen. We zijn niet getrouwd geweest, dus het ouderschapsplan kwam van onszelf. We zijn daar met een vriendin van mij en zijn vader mee om tafel gaan zitten. Dat hij dus gezegd heeft dat ie geen co-ouderschap wilde, is niet meer te "bewijzen".
En het is dus niet zo dat ik mijn ex de hand boven het hoofd wil houden. Ik wil mijn zoon niet in een loyaliteitsconflict brengen door hem dingen te vertellen. Ik heb laatst gezegd dat zijn vader en ik gewoon niet goed voor elkaar zijn en dat we het slechtste in elkaar naar boven brachten tijdens onze relatie. En dat werkt gewoon niet.
Ik merk ook dat hier de meningen verdeeld zijn, van wel vertellen tot niet vertellen. Ik heb nog steeds het gevoel dat als ik Zoon dingen ga vertellen het niet komt vanuit een goed hart of mijn pedagogische visie. Het komt dan vanuit zelfverdediging en wrok tegenover mijn ex.
En daar komt bij dat ik niet snap dat hij er na 8 jaar nog zo druk mee is, blijkbaar alleen het financiële gedeelte gezien het feit dat ie het nodig vond om de papieren van de advocaat te laten zien. Zoon snapt niet dat als ex zoveel over mij te zeiken heeft, hij het niet met mij oppakt.
Ik heb wel gezegd dat ik met ex zal bespreken dat hij niet meer negatief over mij moet gaan praten. Maar hoe ik dat ga aanpakken, weet ik nog niet. Ex is niet echt voor rede vatbaar en het verleden leert dat Zoon dan de schuld krijgt. "Dat heb je verkeerd onthouden/begrepen".
Ik ga maandag ook de huisarts maar bellen voor een afspraak met de PoH, die stond al maar is afgezegd wegens Corona, want ik vind dit heel moeilijk en wil er zo neutraal mogelijk in kunnen staan zodat ik de beste keuze voor zoon kan maken. Ik heb wel vrienden natuurlijk, maar die zeggen dus alleen dat ze al veel eerder uit de school geklapt zouden zijn. En hoewel dat erg begripvol is, helpt me dat niet echt verder.
zaterdag 6 juni 2020 15:16
Zowel jij als je ex zijn niet eerlijk naar je zoon, en bij jou is dat met de beste bedoelingen maar dan nog is het schadelijk voor hem... Wees gewoon eerlijk, beantwoord de vragen die hij heeft, je hoeft je ex niet af te zeiken maar als je zoon verward raakt door tegenstrijdige verhalen ben je verder van huis...
Knap dat je het hebt volgehouden al die jaren om de boeman te zijn, maar je zoon heeft inmiddels de leeftijd wel dat ie de waarheid aan kan lijkt me.
Knap dat je het hebt volgehouden al die jaren om de boeman te zijn, maar je zoon heeft inmiddels de leeftijd wel dat ie de waarheid aan kan lijkt me.
zaterdag 6 juni 2020 15:39
Nu ik deze post gelezen heb, kan ik je alleen maar complimenten maken. Je doet het hartstikke goed! Hou dit alsjeblieft vol, je zal zien dat je zoon je hier later dankbaar voor is.Plopper schreef: ↑06-06-2020 10:53Ik pik deze er specifiek even uit. Bedankt voor je reactie!
Ik sta namelijk precies in de tegenovergestelde situatie. Mijn ouders spraken altijd slecht over elkaar, inclusief de bijbehorende familie. En dat deed echt heel veel met me. Ik wist niet wie de waarheid sprak, want ze zeiden allebei precies het tegenovergestelde en het voelde alsof ik fout was om van wie dan ook te houden, want niemand was goed.
Ik wil dit dus voorkomen bij mij zoon. Ik heb het de afgelopen jaren dus inderdaad vrij neutraal gegooid op "Oh, ik heb dat anders ervaren". De keren dat mijn zoon thuis kwam en zei dat hij niet voelt dat de liefde van zijn pa niet onvoorwaardelijk was omdat hij zich alleen op selectieve momenten (wanneer hij single is) bemoeit met zoon, heb ik dat zeker niet ontkent, maar zijn gevoelens wel serieus genomen door te zeggen dat ik begrijp waarom hij zich zo voelt.
Ik zeg ook regelmatig dat zijn ouders allebei van hem houden, alleen dat we 2 verschillende personen zijn en dat dus waarschijnlijk op andere manieren uiten.
Over de rest: Ik heb weinig tot geen documentatie van de tijd dat we uit elkaar gingen. We zijn niet getrouwd geweest, dus het ouderschapsplan kwam van onszelf. We zijn daar met een vriendin van mij en zijn vader mee om tafel gaan zitten. Dat hij dus gezegd heeft dat ie geen co-ouderschap wilde, is niet meer te "bewijzen".
En het is dus niet zo dat ik mijn ex de hand boven het hoofd wil houden. Ik wil mijn zoon niet in een loyaliteitsconflict brengen door hem dingen te vertellen. Ik heb laatst gezegd dat zijn vader en ik gewoon niet goed voor elkaar zijn en dat we het slechtste in elkaar naar boven brachten tijdens onze relatie. En dat werkt gewoon niet.
Ik merk ook dat hier de meningen verdeeld zijn, van wel vertellen tot niet vertellen. Ik heb nog steeds het gevoel dat als ik Zoon dingen ga vertellen het niet komt vanuit een goed hart of mijn pedagogische visie. Het komt dan vanuit zelfverdediging en wrok tegenover mijn ex.
En daar komt bij dat ik niet snap dat hij er na 8 jaar nog zo druk mee is, blijkbaar alleen het financiële gedeelte gezien het feit dat ie het nodig vond om de papieren van de advocaat te laten zien. Zoon snapt niet dat als ex zoveel over mij te zeiken heeft, hij het niet met mij oppakt.
Ik heb wel gezegd dat ik met ex zal bespreken dat hij niet meer negatief over mij moet gaan praten. Maar hoe ik dat ga aanpakken, weet ik nog niet. Ex is niet echt voor rede vatbaar en het verleden leert dat Zoon dan de schuld krijgt. "Dat heb je verkeerd onthouden/begrepen".
Ik ga maandag ook de huisarts maar bellen voor een afspraak met de PoH, die stond al maar is afgezegd wegens Corona, want ik vind dit heel moeilijk en wil er zo neutraal mogelijk in kunnen staan zodat ik de beste keuze voor zoon kan maken. Ik heb wel vrienden natuurlijk, maar die zeggen dus alleen dat ze al veel eerder uit de school geklapt zouden zijn. En hoewel dat erg begripvol is, helpt me dat niet echt verder.
Sterkte to
