Kinderen
alle pijlers
Ik weet het even niet meer .. gedrag kleuter
zondag 12 oktober 2025 om 06:33
Ik wil graag even van mij afschrijven over mijn lieve dochter van 4.
Ze is al sinds peuter een pittig ding maar inmiddels begin ik me steeds meer te beseffen dat ik dit niet aankan en dat dit te heftig voor ons wordt. En wat dan…?
Als situatieschets vannacht. Ze wordt wakker en komt naar mij. Daar ligt al maanden een matrasje naast mijn bed waarin ze verder gaat slapen. Ze wordt weer wakker en wil bij mij in bed. En geloof me dit hebben we vaak genoeg geprobeerd maar dan slapen we beide niet goed. Dus tijdje geleden al rustig uitlegt dat dat niet meer kan. Dus ik geef aan dat ze terug in haar bedje kan en als het lampje aan is (ochtend) bij mij mag komen. En dan drama. Huilen schoppen gillen en totaal onbereikbaar. Dit duurt dan makkelijk een half uur tot driekwartier en ik kan haar niet meer bereiken. Uiteindelijk haar gaan verschonen want ondertussen gepoept en toen werd ze op haar bed rustiger heb ik daar met haar geknuffeld en is ze in slaap gevallen. Ik niet helaas.
Deze driftbuien heeft ze ook overdag. Het is heel heftig om door te maken. Hulp gezocht maar zelfs de 2 weken die we nu moeten wachten op afspraak bij jeugdarts van ggd duren mega lang.
Huilend getypt hopend dat ik zo in slaap val. Morgen eigenlijk een dagje met vriendin op de planning maar zou liever de hele dag gaan slapen.
Ze is al sinds peuter een pittig ding maar inmiddels begin ik me steeds meer te beseffen dat ik dit niet aankan en dat dit te heftig voor ons wordt. En wat dan…?
Als situatieschets vannacht. Ze wordt wakker en komt naar mij. Daar ligt al maanden een matrasje naast mijn bed waarin ze verder gaat slapen. Ze wordt weer wakker en wil bij mij in bed. En geloof me dit hebben we vaak genoeg geprobeerd maar dan slapen we beide niet goed. Dus tijdje geleden al rustig uitlegt dat dat niet meer kan. Dus ik geef aan dat ze terug in haar bedje kan en als het lampje aan is (ochtend) bij mij mag komen. En dan drama. Huilen schoppen gillen en totaal onbereikbaar. Dit duurt dan makkelijk een half uur tot driekwartier en ik kan haar niet meer bereiken. Uiteindelijk haar gaan verschonen want ondertussen gepoept en toen werd ze op haar bed rustiger heb ik daar met haar geknuffeld en is ze in slaap gevallen. Ik niet helaas.
Deze driftbuien heeft ze ook overdag. Het is heel heftig om door te maken. Hulp gezocht maar zelfs de 2 weken die we nu moeten wachten op afspraak bij jeugdarts van ggd duren mega lang.
Huilend getypt hopend dat ik zo in slaap val. Morgen eigenlijk een dagje met vriendin op de planning maar zou liever de hele dag gaan slapen.
zondag 12 oktober 2025 om 10:00
zondag 12 oktober 2025 om 10:36
Wat lastig voor jullie beiden.
Komen de uitbarstingen vaker voor als ze moe is? Als het vermoeidheid of overprikkeling is, kun je haar een dag per week thuis te houden of enkele dagen eerder op te halen? Of anders in ieder geval de weekenden heel rustig houden. Dat maakte hier veel verschil, ook in de ochtenden. Uit de klas van onze kleuter zijn al meerdere kinderen bij de huisarts geweest wegens oververmoeid, buikpijn en vage klachten. Bij alle allemaal was de conclusie na bloedprikken: het is gewoon heel veel, zo'n eerste jaar op school.
Verder sluit ik me aan bij Hartje: haar emoties en behoeften erkennen. Ik vermijd zelf het woord 'verkeerd', omdat ik het belangrijk vind dat ons kind leert dat er verschillende wegen naar Rome zijn. Veel uitbarstingen komen voort uit een bepaalde gang van zaken in het hoofd hebben, die dan in de praktijk anders loopt. Als ik iets te ver weg zet, dan zeg ik wel: "oh sorry dat ik hem te ver weg zette, zo kan je er niet zelf bij". Als kind weer rustig is, dan laat ik kind óók excuses aanbieden voor het gillen tegen mij. En we hebben een gesprek over hoe erg het nou écht was en mogelijke oplossingen. We bespreken dan ook wat er het beste zou werken: boos worden op mij, vragen of ik het wil aangeven of bijvoorbeeld zelf opstaan en het dan pakken. Niet om de emoties te bagatelliseren (die waren echt), maar wel om te oefenen met grote en kleine problemen herkennen en in oplossingen te denken. Deze aanpak volgen we trouwens op advies van de school.
Ik probeer wel altijd in te schatten wat kind nodig heeft. Ik zou niet zo snel afwijzen dat kind bij mij mag slapen. Door te zeggen dat ze op een matrasje moet gaan liggen, wijs je haar behoefte aan geborgenheid/veiligheid/troost in haar ogen waarschijnlijk helemaal af, ook al biedt je een in jouw ogen goed alternatief. Is er iets te bedenken waarop ze wel (even) in jouw armen kan liggen? Bijvoorbeeld even bij haar in bed gaan liggen, haar in jouw bed in slaap laten vallen maar haar daarna terugleggen of zelf naar haar bed verhuizen?
Wat mij ook hielp om rustig te blijven is realiseren dat het er tot op zekere hoogte bij hoort. Eerst was ik heel gefrustreerd dat de 'trucjes' uit de opvoedboeken niet altijd of meteen werkten. Ons kind bedenkt namelijk ook gerust een derde optie als je twee opties geeft, zegt "nee" als je per ongeluk een vraagteken suggereert achter een mededeling en is even onbereikbaar in een uitbarsting. Dan helpt "ik zie dat je boos bent" echt niet. Voor ons werkt dus een andere aanpak en dat was (en is!) zoeken.
Komen de uitbarstingen vaker voor als ze moe is? Als het vermoeidheid of overprikkeling is, kun je haar een dag per week thuis te houden of enkele dagen eerder op te halen? Of anders in ieder geval de weekenden heel rustig houden. Dat maakte hier veel verschil, ook in de ochtenden. Uit de klas van onze kleuter zijn al meerdere kinderen bij de huisarts geweest wegens oververmoeid, buikpijn en vage klachten. Bij alle allemaal was de conclusie na bloedprikken: het is gewoon heel veel, zo'n eerste jaar op school.
Verder sluit ik me aan bij Hartje: haar emoties en behoeften erkennen. Ik vermijd zelf het woord 'verkeerd', omdat ik het belangrijk vind dat ons kind leert dat er verschillende wegen naar Rome zijn. Veel uitbarstingen komen voort uit een bepaalde gang van zaken in het hoofd hebben, die dan in de praktijk anders loopt. Als ik iets te ver weg zet, dan zeg ik wel: "oh sorry dat ik hem te ver weg zette, zo kan je er niet zelf bij". Als kind weer rustig is, dan laat ik kind óók excuses aanbieden voor het gillen tegen mij. En we hebben een gesprek over hoe erg het nou écht was en mogelijke oplossingen. We bespreken dan ook wat er het beste zou werken: boos worden op mij, vragen of ik het wil aangeven of bijvoorbeeld zelf opstaan en het dan pakken. Niet om de emoties te bagatelliseren (die waren echt), maar wel om te oefenen met grote en kleine problemen herkennen en in oplossingen te denken. Deze aanpak volgen we trouwens op advies van de school.
Ik probeer wel altijd in te schatten wat kind nodig heeft. Ik zou niet zo snel afwijzen dat kind bij mij mag slapen. Door te zeggen dat ze op een matrasje moet gaan liggen, wijs je haar behoefte aan geborgenheid/veiligheid/troost in haar ogen waarschijnlijk helemaal af, ook al biedt je een in jouw ogen goed alternatief. Is er iets te bedenken waarop ze wel (even) in jouw armen kan liggen? Bijvoorbeeld even bij haar in bed gaan liggen, haar in jouw bed in slaap laten vallen maar haar daarna terugleggen of zelf naar haar bed verhuizen?
Wat mij ook hielp om rustig te blijven is realiseren dat het er tot op zekere hoogte bij hoort. Eerst was ik heel gefrustreerd dat de 'trucjes' uit de opvoedboeken niet altijd of meteen werkten. Ons kind bedenkt namelijk ook gerust een derde optie als je twee opties geeft, zegt "nee" als je per ongeluk een vraagteken suggereert achter een mededeling en is even onbereikbaar in een uitbarsting. Dan helpt "ik zie dat je boos bent" echt niet. Voor ons werkt dus een andere aanpak en dat was (en is!) zoeken.
zondag 12 oktober 2025 om 11:18
Zo te lezen zijn er veel peuters van rond de 4 die doorkrijgen dat ze zelf dingen kunnen: in plaats van als een pop aangekleed te worden kunnen ze dat zelf en ze kunnen zelf hun kleren kiezen en nog veel meer.
Wij hadden een makkelijk kind - een paar dingen die hielpen waren aankondigen, en keuzes-die-geen-keuzes zijn zoals: wil je eerst tandenpoetsen of eerst aankleden.
Simpelweg erkennen dat de peuter inspraak wil en niet als een pop aangekleed wil worden - en dat die inspraak niks voorstelt maakte ook helemaal niet uit.
Wij hadden een makkelijk kind - een paar dingen die hielpen waren aankondigen, en keuzes-die-geen-keuzes zijn zoals: wil je eerst tandenpoetsen of eerst aankleden.
Simpelweg erkennen dat de peuter inspraak wil en niet als een pop aangekleed wil worden - en dat die inspraak niks voorstelt maakte ook helemaal niet uit.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
zondag 12 oktober 2025 om 17:41
Een voorbeeldig kind op school is altijd iets om even extra goed naar te kijken. Loopt ze op haar tenen? Past ze zich aan? Is het misschien te saai / simpel / niet interessant genoeg? Als kinderen op school voorbeeldig zijn, hebben ze thuis vaak geen ruimte meer om zich nog enigszins te voegen. Je kunt dan van alles inzetten qua gedragsinterventie, maar de oorzaak voor de weinige rek thuis dient op school gevonden te worden. En wellicht kan wat er op school ontdekt ook, ook thuis een beter beeld geven. Kinderen snakken naar meer grip, naar autonomie, naar serieus genomen worden, naar écht gezien worden etc.
zondag 12 oktober 2025 om 17:51
Over het 's nachts wakker worden: https://www.nederlandsslaapinstituut.nl ... ouders.pdf
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
