Kinderen
alle pijlers
Kind wordt uit huis geplaatst.
donderdag 17 april 2008 om 10:52
Mijn (stief)zoon staat op een wachtlijst voor uithuisplaatsing.
Hij woont 100% bij ons, en mag geen contakt met zijn moeder door een traumatisch verleden met haar.
Hij heeft MCDD, ADHD en een hechtingsstoornis, bovenop zijn traumatische verleden. 3,5 jaar heb ik ( hebben wij) voor en met hem gevochten, maar het gaat niet meer. Hij wordt binnenkort 7, en is groot sterk en gevaarlijk aan het worden, ook voor onze andere kinderen ( 6 jaar en 20 maanden )
De wachtlijst zit tussen de 3 en 6 maanden.
Hoewel we wel achter deze beslissing staan is het zo godverdomme moeilijk. Ik wil niet dat hij weggaat, maar het moet. Ik wil niet falen, maar heb het idee dat ik wel faal.
In goed overleg met bjz wordt er naar een kindertehuis gezocht waar hij kan wonen en behandeld kan worden. We hebben zelf inspraak in de keuze van het tehuis, en mogen afslaan als een huis ons niet aanstaat.
Dit even in sneltreinvaart omdat ik er alvast een topic over wil hebben.
Zijn er mensen die ervaring hebben met een uit-huisplaatsing, en hier over willen \ kunnen praten ?
Ik heb wel eens op "lotgenoten" sites gekeken, maar vond daar niet zoveel aansluiting. En aangezien ik hier toch
Nou ja, ik hoor het wel.
Hij woont 100% bij ons, en mag geen contakt met zijn moeder door een traumatisch verleden met haar.
Hij heeft MCDD, ADHD en een hechtingsstoornis, bovenop zijn traumatische verleden. 3,5 jaar heb ik ( hebben wij) voor en met hem gevochten, maar het gaat niet meer. Hij wordt binnenkort 7, en is groot sterk en gevaarlijk aan het worden, ook voor onze andere kinderen ( 6 jaar en 20 maanden )
De wachtlijst zit tussen de 3 en 6 maanden.
Hoewel we wel achter deze beslissing staan is het zo godverdomme moeilijk. Ik wil niet dat hij weggaat, maar het moet. Ik wil niet falen, maar heb het idee dat ik wel faal.
In goed overleg met bjz wordt er naar een kindertehuis gezocht waar hij kan wonen en behandeld kan worden. We hebben zelf inspraak in de keuze van het tehuis, en mogen afslaan als een huis ons niet aanstaat.
Dit even in sneltreinvaart omdat ik er alvast een topic over wil hebben.
Zijn er mensen die ervaring hebben met een uit-huisplaatsing, en hier over willen \ kunnen praten ?
Ik heb wel eens op "lotgenoten" sites gekeken, maar vond daar niet zoveel aansluiting. En aangezien ik hier toch
Nou ja, ik hoor het wel.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 17 april 2008 om 10:53
donderdag 17 april 2008 om 10:55
Ach Borodini, wat een naar gevoel geeft dat inderdaad. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat het voor zijn eigen toekomst (en iedereen daar rondom) is. Hij heeft wel de nodige bagage zeg! Zorg dat er goeie bezoekregelingen etc zijn. Het zal wel de nodige rust in je gezin opleveren, maar het blijft zwaar @#$%&!!
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
donderdag 17 april 2008 om 11:02
donderdag 17 april 2008 om 11:17
Pff... wat moet dat rot voor je zijn zeg! Ik kan me wel indenken dat het een gevoel geeft dat je faalt, maar het is juist ontzettend knap van jullie dat julle hiervoor kiezen.
Het is voor al jullie kinderen duidelijk beter dat hij niet meer thuis woont, en hij kan dan de hulp en ondersteuning krijgen die hij nodig heeft. Heel veel sterkte!
Het is voor al jullie kinderen duidelijk beter dat hij niet meer thuis woont, en hij kan dan de hulp en ondersteuning krijgen die hij nodig heeft. Heel veel sterkte!
donderdag 17 april 2008 om 11:20
Hier ook iemand die zelf (nog) geen kinderen heeft, maar wel ervaring heeft met bureau jeugdzorg en uithuisplaatsingen, ben nl. intern begeleider op een basisschool.
Ik vind het knap dat je zelf aangeeft dat het niet meer gaat. Dat is nu heel moeilijk, maar geeft straks zoveel meer rust. Zeker als het nu al steeds heftiger wordt, is het goed om nu (voordat het uit de hand loopt) naar een andere oplossing te zoeken.
Je hebt je best gedaan en wilt zelf natuurlijk ook het allerbeste voor je (stief)zoon. Nu kan het nog in goed overleg en dat is voor alle partijen het allerprettigst.
En zoals Jacqie ook zegt; loslaten is ook houden van...
Veel sterkte!!
Ik vind het knap dat je zelf aangeeft dat het niet meer gaat. Dat is nu heel moeilijk, maar geeft straks zoveel meer rust. Zeker als het nu al steeds heftiger wordt, is het goed om nu (voordat het uit de hand loopt) naar een andere oplossing te zoeken.
Je hebt je best gedaan en wilt zelf natuurlijk ook het allerbeste voor je (stief)zoon. Nu kan het nog in goed overleg en dat is voor alle partijen het allerprettigst.
En zoals Jacqie ook zegt; loslaten is ook houden van...
Veel sterkte!!
donderdag 17 april 2008 om 11:20
Wat godverdomme moeilijk voor je lieve Boro
Maar, zoals ik al vaker heb gezegd, je faalt NIET! Dit is een moedige beslissing, en het geeft aan hoeveel je van A houdt. Dit is beter voor hem, maar ook voor J en E.
Luister meis, jij geeft A een nieuwe kans! Jij bent sowieso goed voor hem, jij bent zijn mammie!
Eerlijk waar, jij faalt NIET! Jij bent het beste wat A ooit is overkomen!!
Maar, zoals ik al vaker heb gezegd, je faalt NIET! Dit is een moedige beslissing, en het geeft aan hoeveel je van A houdt. Dit is beter voor hem, maar ook voor J en E.
Luister meis, jij geeft A een nieuwe kans! Jij bent sowieso goed voor hem, jij bent zijn mammie!
Eerlijk waar, jij faalt NIET! Jij bent het beste wat A ooit is overkomen!!
donderdag 17 april 2008 om 11:23
Ik werk in een behandelcentrum voor kinderen met een dergelijke problematiek.....eigenlijk allemaal kinderen zoals jij je stiefzoontje omschrijft........heb vanuit die hoek dus wel ervaring....persoonlijk niet......
Heel veel sterkte en succes. Probeer te onthouden dat je dit voor hem doet, om een kans te krijgen eruit te halen wat er in zit. en een stuk veiligheid voor je andere kinderen, jezelf en ook voor hem.....
Nogmaal heel veel sterkte en een knuffel.
Heel veel sterkte en succes. Probeer te onthouden dat je dit voor hem doet, om een kans te krijgen eruit te halen wat er in zit. en een stuk veiligheid voor je andere kinderen, jezelf en ook voor hem.....
Nogmaal heel veel sterkte en een knuffel.
donderdag 17 april 2008 om 11:28
donderdag 17 april 2008 om 11:39
wow, wat een reakties, dank jullie wel daarvoor.
We hebben een hele goede verstandhouding met bjz, dat scheelt al een hoop gok ik.
En idd alles al gedaan\geprobeerd, alle huis-tuin-en-keuken opvoedtips, en alle tips en adviesen die daarna komen.
Maar omdat hij zo complex is , is er niet goed mee te leven.
Een paar jaar geleden is hij in Amsterdam onderzocht ( bij het FORA, mss bekend bij de hulpverleensters hier ) een hele goede ervaring voor ons en voor hem.
Het advies was om hem zo lang mogenlijk thuis te houden ivm "de basis" . Alleen is inmiddels de wereld om hem heen zo onduidelijk en onveilig voor hem, dat hij ipv vooruit of stil staat achteruit aan het gaan is.
En dat is hard. Ik weet met mijn verstand wel dat ik niet gefaald heb, maar mijn gevoel, en inmiddels na al die jaren ook voor hem een moedergevoel, zegt anders. Schreeuwt bijna, hou het vol. Maar dat is onzin.
Ik begin zelf labieler te worden. Nou was ik altijd al een watje, schoot snel vol van dingen, nu merk ik dat ik helemaal om de haveklap in janken uit (kan) barsten. En dat is ook niet zo goed.
Ik laat de rest van de reakties nog even op me inwerken, maar ik kom er weer op terug. Ik vind het sowieso fijn om hier op mijn vertrouwde vivaforum mn hart te kunnen luchten,
Bedankt voor het lezen enzo
We hebben een hele goede verstandhouding met bjz, dat scheelt al een hoop gok ik.
En idd alles al gedaan\geprobeerd, alle huis-tuin-en-keuken opvoedtips, en alle tips en adviesen die daarna komen.
Maar omdat hij zo complex is , is er niet goed mee te leven.
Een paar jaar geleden is hij in Amsterdam onderzocht ( bij het FORA, mss bekend bij de hulpverleensters hier ) een hele goede ervaring voor ons en voor hem.
Het advies was om hem zo lang mogenlijk thuis te houden ivm "de basis" . Alleen is inmiddels de wereld om hem heen zo onduidelijk en onveilig voor hem, dat hij ipv vooruit of stil staat achteruit aan het gaan is.
En dat is hard. Ik weet met mijn verstand wel dat ik niet gefaald heb, maar mijn gevoel, en inmiddels na al die jaren ook voor hem een moedergevoel, zegt anders. Schreeuwt bijna, hou het vol. Maar dat is onzin.
Ik begin zelf labieler te worden. Nou was ik altijd al een watje, schoot snel vol van dingen, nu merk ik dat ik helemaal om de haveklap in janken uit (kan) barsten. En dat is ook niet zo goed.
Ik laat de rest van de reakties nog even op me inwerken, maar ik kom er weer op terug. Ik vind het sowieso fijn om hier op mijn vertrouwde vivaforum mn hart te kunnen luchten,
Bedankt voor het lezen enzo
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 17 april 2008 om 11:41
quote:ringelding schreef op 17 april 2008 @ 11:23:
Ik werk in een behandelcentrum voor kinderen met een dergelijke problematiek.....eigenlijk allemaal kinderen zoals jij je stiefzoontje omschrijft........heb vanuit die hoek dus wel ervaring....persoonlijk niet......
Heel veel sterkte en succes. Probeer te onthouden dat je dit voor hem doet, om een kans te krijgen eruit te halen wat er in zit. en een stuk veiligheid voor je andere kinderen, jezelf en ook voor hem.....
Nogmaal heel veel sterkte en een knuffel.
Is het een dagbehandeling waar jij werkt ? Of echt een kindertehuis ( opname, gezinsvervangend huis, ik vind het allemaal rotwoorden )
Onze 1ste keus is een huis idd gespecialiseerd in mijn zoon, het staat in Brabant..
Ik werk in een behandelcentrum voor kinderen met een dergelijke problematiek.....eigenlijk allemaal kinderen zoals jij je stiefzoontje omschrijft........heb vanuit die hoek dus wel ervaring....persoonlijk niet......
Heel veel sterkte en succes. Probeer te onthouden dat je dit voor hem doet, om een kans te krijgen eruit te halen wat er in zit. en een stuk veiligheid voor je andere kinderen, jezelf en ook voor hem.....
Nogmaal heel veel sterkte en een knuffel.
Is het een dagbehandeling waar jij werkt ? Of echt een kindertehuis ( opname, gezinsvervangend huis, ik vind het allemaal rotwoorden )
Onze 1ste keus is een huis idd gespecialiseerd in mijn zoon, het staat in Brabant..
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 17 april 2008 om 11:47
Boro,
Wat moeilijk moet dit voor je zijn!
Maar ook wat goed dat jullie de keuze (durven) maken!!
Ook voor je andere kids... en voor A natuurlijk... in het begin zal het vast enorm wennen zijn...
Maar ik denk, als alles na een tijdje z'n plekje heeft gevonden dat je weet dat het de juiste keuze is geweest!!
Voor nu een hele dikke knuffel en heeeeel veel sterkte...
Wat moeilijk moet dit voor je zijn!
Maar ook wat goed dat jullie de keuze (durven) maken!!
Ook voor je andere kids... en voor A natuurlijk... in het begin zal het vast enorm wennen zijn...
Maar ik denk, als alles na een tijdje z'n plekje heeft gevonden dat je weet dat het de juiste keuze is geweest!!
Voor nu een hele dikke knuffel en heeeeel veel sterkte...
donderdag 17 april 2008 om 12:00
jeej, wat een enorm heftige en complexe problematiek heeft je zoon! echt respect wat je allemaal al voor hem hebt gedaan! en vind het ook erg knap, hoe moeilijk die keuze ook is, dat je hebt besloten om extra hulp in te schakelen!
ik werk momenteel op een crisis-en observatiegroep voor pubers. dus een leefgroep/kindertehuis (alleen worden die namen nooit meer op die manier gebruikt binnen de jeugdhulpverlening).
ik heb ook gewerkt op leefgroepen (dag-en nacht behandeling zoals ze dat dan tegenwoordig noemen) voor kinderen tussen 0 en 6 jaar, en 6 en 12 jaar, en ook pubers.
ook heb ik op een dagbehandeling gewerkt voor pubers.
dus mocht je nog vragen hebben hierover...
ik werk momenteel op een crisis-en observatiegroep voor pubers. dus een leefgroep/kindertehuis (alleen worden die namen nooit meer op die manier gebruikt binnen de jeugdhulpverlening).
ik heb ook gewerkt op leefgroepen (dag-en nacht behandeling zoals ze dat dan tegenwoordig noemen) voor kinderen tussen 0 en 6 jaar, en 6 en 12 jaar, en ook pubers.
ook heb ik op een dagbehandeling gewerkt voor pubers.
dus mocht je nog vragen hebben hierover...
donderdag 17 april 2008 om 12:44
Ik heb ook geen ervaring, maar wil alleen maar zeggen dat ik het een ontzettend moedig besluit van jullie vind! Ik heb op een ander topic (bij actueel laatst) ook al het één en ander gelezen over jullie zoon, en kan me voorstellen dat dit echt de enige oplossing op dit moment is voor hem.
En nee, natuurlijk faal jij niet! (maar ik snap verdomde goed dat je gevoel wat anders zegt, ik denk dat ik hetzelfde zou hebben).
Het lijkt me een hartverscheurende beslissing (kan me ietsje voorstellen, want hier ook een "zorgenkindje") maar je weet dat je niet anders kunt nu.
Ontzettend veel sterkte gewenst met alles.
En nee, natuurlijk faal jij niet! (maar ik snap verdomde goed dat je gevoel wat anders zegt, ik denk dat ik hetzelfde zou hebben).
Het lijkt me een hartverscheurende beslissing (kan me ietsje voorstellen, want hier ook een "zorgenkindje") maar je weet dat je niet anders kunt nu.
Ontzettend veel sterkte gewenst met alles.
donderdag 17 april 2008 om 13:22
Jeetje Boro, da's niet niks wat je opsomt. Met definitieve uithuisplaatsing heb ik geen ervaring, maar onze oudste is wel wegens gedragsproblemen een half jaar in een epilepsiekliniek opgenomen geweest toen hij 5 jaar oud was. Hij werd daar onderzocht en behandeld. Op dat moment was het gewoon het beste dat we voor hem, de andere kinderen (toen 1 en 3) en ons konden doen. De situatie thuis was onhoudbaar, hij had extreem geweldadige impulsdoorbraken waardoor ik hem geen moment uit het oog kon verliezen. We hebben ons aanvankelijk vooral verdrietig maar niet echt schuldig over die opname gevoeld. Sterker nog, vooral in het begin was het soms zelfs wel een hele opluchting. Ook over dat gevoel voelde ik me niet schuldig. Wat het in ons geval ook makkelijker maakte, is dat het hemzelf niet veel deed. Hij kende geen verdriet en liet dus geen traan. In de kliniek maakten ze zich zelfs zorgen omdat hij helemaal geen heimwee had (na een paar maanden zei hij dat er wel eens water uit zijn ogen kwam 's nachts - een teken dat de behandeling aansloeg, wat was ik daar blij mee )
Na verloop van tijd, toen mijn blauwe plekken wegwaren en de weekeinden steeds beter gingen, leek het onvoorstelbaar dat hij ons ooit naar het leven had gestaan. Toen vroeg ik me wel eens af of het echt allemaal zo erg was geweest, of we niet te makkelijk hadden besloten hem op te laten nemen. Toen voelde ik me wel eens schuldig. Onzin natuurlijk, want ze nemen kinderen niet zomaar op, maar zo voelde het wel.
Uiteindelijk konden we na een half jaar kiezen of hij naar een psychiatrische inrichting doorverwezen zou worden of dat we met behulp van de plaatselijke jeugdpsychiatrie de behandeling thuis zouden voortzetten. Omdat we op de goede weg waren, durften we het wel weer aan. Helaas kwam de hulp in onze woonplaats pas op gang nadat hij na een jaar een enorme terugval kreeg. Toen kreeg hij ineens de psychiater, psycholoog, spelgroep & ambulante tante die de behandeling uit de kliniek voort zouden zetten. Ik vrees dat hij anders weer tijdelijk opgenomen had moeten worden.
Dat schuldgevoel ken ik dus wel, en in mijn geval werd het later eigenlijk erger omdat ik de nare herinneringen verdrong.
Na verloop van tijd, toen mijn blauwe plekken wegwaren en de weekeinden steeds beter gingen, leek het onvoorstelbaar dat hij ons ooit naar het leven had gestaan. Toen vroeg ik me wel eens af of het echt allemaal zo erg was geweest, of we niet te makkelijk hadden besloten hem op te laten nemen. Toen voelde ik me wel eens schuldig. Onzin natuurlijk, want ze nemen kinderen niet zomaar op, maar zo voelde het wel.
Uiteindelijk konden we na een half jaar kiezen of hij naar een psychiatrische inrichting doorverwezen zou worden of dat we met behulp van de plaatselijke jeugdpsychiatrie de behandeling thuis zouden voortzetten. Omdat we op de goede weg waren, durften we het wel weer aan. Helaas kwam de hulp in onze woonplaats pas op gang nadat hij na een jaar een enorme terugval kreeg. Toen kreeg hij ineens de psychiater, psycholoog, spelgroep & ambulante tante die de behandeling uit de kliniek voort zouden zetten. Ik vrees dat hij anders weer tijdelijk opgenomen had moeten worden.
Dat schuldgevoel ken ik dus wel, en in mijn geval werd het later eigenlijk erger omdat ik de nare herinneringen verdrong.
donderdag 17 april 2008 om 13:45
Hoi Yette ( en andere )
Het extreem geweldadige is idd helaas erg herkenbaar.
Hij is als hij thuis is heel de dag onder mijn toezicht. Ga ik naar boven om de was op te hangen , moet hij mee. Ga ik naar de tuin, moet hij mee, enz. enz. ( piesen met de deur open enzo ) Ook is hij seksueel aktief, en heeft een paar keer eea bij mijn dochter gedaan. Dat wisten we niet. Sinds we dat weten heeft hij voor de nacht een dievenketting op zijn kamer.
Hij kan ons roepen als er iets is, maar kan niet zijn kamer af, omdat hij dat seksuele vooral deed als wij sliepen ( en niets hoorden dus ) Die ketting-maatregel is overigens op advies van bjz. Ook hun wisten het niet meer en zeiden dat wij iig de andere 2 in bescherming moesten nemen. 1 kind onder toezicht is wel genoeg.
Hij kan niet buiten spelen, want geweldadig, en bang voor zijn seksuele driften ( we kennen allemaal "de verhalen uit de media" wel denk ik. ).
Of de uithuisplaatsing echt definitief is weten we nog niet, omdat de behandeling zomaar aan zou kunnen slaan.
Maar eerlijk gezegd reken ik er niet zo heel hard meer op.
Hij heeft geen geweten en geen inlevings-vermogen, en dat maakt het gevaarlijk natuurlijk. Het wordt ook echt tijd om de andere 2 te beschermen, en zelf tot rust te komen.
( ff posten, kom straks weer terug, kan wel een boek schrijven , nu ik eenmaal los ben merk ik dat het enorm oplucht "gewoon open" te zijn )
Het extreem geweldadige is idd helaas erg herkenbaar.
Hij is als hij thuis is heel de dag onder mijn toezicht. Ga ik naar boven om de was op te hangen , moet hij mee. Ga ik naar de tuin, moet hij mee, enz. enz. ( piesen met de deur open enzo ) Ook is hij seksueel aktief, en heeft een paar keer eea bij mijn dochter gedaan. Dat wisten we niet. Sinds we dat weten heeft hij voor de nacht een dievenketting op zijn kamer.
Hij kan ons roepen als er iets is, maar kan niet zijn kamer af, omdat hij dat seksuele vooral deed als wij sliepen ( en niets hoorden dus ) Die ketting-maatregel is overigens op advies van bjz. Ook hun wisten het niet meer en zeiden dat wij iig de andere 2 in bescherming moesten nemen. 1 kind onder toezicht is wel genoeg.
Hij kan niet buiten spelen, want geweldadig, en bang voor zijn seksuele driften ( we kennen allemaal "de verhalen uit de media" wel denk ik. ).
Of de uithuisplaatsing echt definitief is weten we nog niet, omdat de behandeling zomaar aan zou kunnen slaan.
Maar eerlijk gezegd reken ik er niet zo heel hard meer op.
Hij heeft geen geweten en geen inlevings-vermogen, en dat maakt het gevaarlijk natuurlijk. Het wordt ook echt tijd om de andere 2 te beschermen, en zelf tot rust te komen.
( ff posten, kom straks weer terug, kan wel een boek schrijven , nu ik eenmaal los ben merk ik dat het enorm oplucht "gewoon open" te zijn )
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
