kinderen ja of nee

Vermoeiend (ook niet altijd natuurlijk) wel, zwaar vind ik een te heftig woord. Maar goed, dat is mijn ervaring natuurlijk.

Ik geef even geen persoonlijke ervaring, maar ik wil wel reageren op je stukje met iets dat me opvalt. Klopt het Phoebe24 dat jouw keuze voor wel/geen kinderen sowieso op angst gebaseerd is, wat je ook kiest?

Bij wel kinderen krijgen de angst dat je het niet (aan) kunt,

Bij geen kinderen krijgen de angst dat je je vriend kwijtraakt?

Ik denk dat die angst dat het (te) zwaar is wel normaal is. Ik had die in ieder geval ook. Achteraf gezien kan ik zeggen dat het me erg mee is gevallen. Nu heb ik niet eens een heel makkelijk kind, maar vind het toch minder zwaar en moeilijk dan ik van te voren had gedacht.

Ik denk wel dat het belangrijk ik dat tegenover die angst/twijfel een kinderwens staat. Het lijkt me geen goede zaak dat je je over dat gevoel heen zet omdat je vriend een kind wil, dat moet je ook wel echt zelf willen. Het krijgen van een kind is niet iets wat je voor een ander kunt doen.

Ach, wat vervelend voor je!



Het lijkt me het belangrijkst dat jij even los van je vriend een keuze kunt maken. Een kind krijg je niet voor een ander. Daar maak je drie mensen op den duur heel ongelukkig mee.



Probeer dus de komende tijd af en toe een moment voor jezelf te creeëren, waarin je je even laat zakken in die angst, om te ontdekken wat er áchter dat gevoel zit. Dat je bang bent is duidelijk, maar waar precies ben je het méést bang voor?



Is dat om kinderen te krijgen en het niet leuk te vinden? Of ben je echt bang dat je het niet aan kunt? Is dat omdat je vriend je dan misschien verlaat? Of is dat omdat je bang bent dat je relatie een zwarte schaduw krijgt als jullie bij elkaar blijven, maar zonder kind?



Wat zou je erger vinden? Om over 10 jaar spijt te hebben van het krijgen van je kind omdat je het misschien inderdaad helemaal niet makkelijk aankunt? (ik kan niet inschatten hoe reeël deze angst van jou is)... om spijt te hebben van het opgeven van je rust, die je kennelijk heel hard nodig hebt?

Of is dat om over 10 jaar te ontdekken dat je spijt hebt dat je ze niet hebt, en het mogelijke verdriet van dat je nooit moeder zult worden?



(Ik denk niet dat het beantwoorden van deze vragen de oplossing biedt hoor, zo eenvoudig ligt het niet, maar misschien helpt het je een beetje op weg om je angst te ontdekken).

Persoonlijk vond ik de eerste drie a vier maanden wel zwaar/intensief.

Daarna werd het gemakkelijker. En nu vind ik het een piece-of-cake. Wij hebben wel een heel 'makkelijk' kindje, dat helpt ook wel natuurlijk.

Het is ook een hele moeilijke keuze, dat vond ik ook. Ik heb nu een dochter, en die was niet gepland maar zo achteraf gezien had ik het absoluut niet willen missen.

Je moet jezelf niet dwingen in dit soort keuzes denk ik.

Als je het echt niet wilt ( en dan ga ik er van uit dat je alles wel hebt overwogen) dan moet je het niet doen voor iemand anders.

Als het zo is dat je bang bent voor alle gevolgen, en dat dat echt de enige reden is om het niet te doen dan kan ik je zeggen dat je er misschien nú nog niet aan toebent maar dan groei je dr langzaam in en wen je aan het idee.

Ik heb het zelf als best heftig ervaren. Zwaar ook, maar dat is echt persoonlijk. Sommigen draaien hun hand er echt niet voor om en misschien ben jij ook zo iemand!

Het zette voor mij mn leven op zn kop, en inderdaad, de eerste tijd is zwaar maar ook leuk. Als je samen met je vriend genoeg humor en positieve instelling hebt dan is er echt ook ruimte voor een kind.

Na het eerste jaar vond ik het hebben van 1 kind echt niet zwaar meer. Maar mijn oudste is niet moeilijk.

Denk dat het er ook wel aan ligt of je een makkelijk kind hebt.

En hoe jezelf bent.Ik ben vrij makkelijk hij krijgt op tijd zijn eten/drinken doet zijn dutjes in bed of als ik weg wil leg ik de wandelwagen plat en kan hij daar in slapen.En wil hij niet slapen prima dan gaat hij maar wat eerder na bed savonds.

Wij spelen er heel veel mee maar ik zet hem ook gerust als ik mijn dingen wil doen of het huishouden een uur in de box of buiten in het camping bedje en hij vermaakt zich heel goed.

Ik vind er niks zwaars aan.Onze zoon is nu 8 maand hij huilt hooguit 3x op een dag.Als hij moe is,iets niet wil lukken of als hij honger heeft.



Over 1 of 2 maand gaan we voor de volgende.

Maar ik denk niet dat hij/zij ook zo makkelijk zal zijn.

Hier twee kinderen (2,5 en zeven maanden). Een kind vond ik absoluut niet druk of zwaar; had het veel zwaarder verwacht. Twee kinderen vind ik op mijn vrije dagen soms wel zwaar; iig veel zwaarder dan ik had verwacht.

Oh ja, heb twee supermakkelijke kinderen die na drie weken doorsliepen, 's middags nog een paar uur slapen (nou ja, eigenlijk slaapt die van zeven maanden de hele dag). Het is ook niet dat ik er letterlijk druk mee ben, dat ik het daarom zwaar vind. Het is meer dat je er in je hoofd constant mee bezig bent en dat eigen-tijd vrijwel weg is.

Eens met Fleur, zeker als ze zo klein zijn is het hebben van 2 kinderen best pittig. Het is met 1 kind wat minder geregel vind ik. Het zal wel makkelijker worden als ze wat ouder worden (zijn nu 2 jaar en 5 maanden),dat merk ik bij de oudste in ieder geval.

@phoebe: wát aan het ouderschap denk je dan precies niet te kunnen?

/

quote:phoebe24 schreef op 25 april 2009 @ 09:33:

Spinster,

aan die vragen heb ik juist wel wat.

Mijn grootste angst is idd. dat ik echt niet denk

dat ik het kan. Ik denk wel dat ik echt te negatief denk over mezelf, maar dat neemt de angst niet weg, ik denk namelijk echt niet dat ik het kan.

Nu ben ik er in ieder geval echt niet klaar voor, maar ik word wel erg moe van dat getwijfel.....



anyway, thanks voor jullie verhalen...Als jij er nu niet klaar voor bent dan denk ik dat je het voor nu even los moet proberen te laten. Je bent nog niet op de leeftijd dat een keuze noodzakelijk is. Als jij nu te negatief over jezelf denkt, dan is nu wél het uitgelezen moment om dáár iets mee te doen.



Je twijfelt en daar word je moe van. Dat is geen handige situatie, want de twee systemen houden elkaar in stand: Je bent in basis snel moe en (mede) daarom denk je het moederschap niet aan te kunnen + Je denkt het moederschap niet aan te kunnen, daardoor pieker je en dat maakt je weer moe.



Ik denk dat het zaak is dat je in het hier en nu even aan de rem trekt wat betreft het twijfelen aan jezelf en aan belangrijke levenskeuzes.

Een tip hiervoor: maak een plan voor jezelf met daarin wat het is dat jíj nodig hebt om minder te piekeren over jezelf en om met de geringe energie die je hebt zoveel mogelijk uit je dagelijks leven te halen. Vraag hier hulp bij, misschien van je vriend, vrienden of familie, en anders van een professional.



Ondertussen zou ik deze stappen goed bespreken met je vriend. Jij kunt nu geen keuze maken, simpelweg omdat je het nu nog niet weet en nog niet zeker genoeg van jezelf bent.

Het is aan hem om daar (hopelijk) begrip voor te hebben, of om te uit te leggen dat hij daar moeite mee heeft. Misschien begint zijn kinderwens al heel erg op te spelen. Helaas voor hem in dat laatste geval gaat een 'nee' voor een 'ja', als het om kinderen krijgen gaat. Al kan hij vervolgens daar natuurlijk conclusies aan verbinden, maar dat is zijn recht (net zoals het jouw recht is om 'nee' te zeggen. Al voelt dit 'loslaten' voor jou natuurlijk héél eng! Maar daarom juist moet je eerst gaan werken aan zelf weer stevig in je schoenen en in het leven komen te staan.



Maar eigenlijk loop ik nu in deze post met het nadenken over de kinderwens van je vriend ook vooruit op de zaken. Ik denk dat jouw eerste stap* moet zijn om de keuze te maken dat jij je op jezelf en het hier en nu gaat richten en dat je dit hele proces open blijft communiceren met je vriend.



* Vandaar het vele benadrukte 'nu'. Je hebt niet de leeftijd en misschien ook niet de lichamelijke fitheid (als je iets 'tijdelijks' hebt) om je nu te gaan overhaasten vanuit een angstmotief.





Succes!!

/