Kinderen
alle pijlers
Meedenken: wel/niet alleen een kindje op de wereld zetten
woensdag 11 juni 2008 om 22:19
Hoi hoi,
Zelf 36 weken zwanger van een derde heb ik een lieve vriendin beloofd met haar mee te denken. Morgenavond komt ze langs. Ik heb geen idee hoe ik haar kan helpen dus vraag ik jullie graag even mee te denken. Het volgende is er aan de hand:
Ze heeft 5 jaar geleden een zoon gekregen met haar grote liefde. Ze gingen meteen door voor een tweede, want ze wilden er wel 5, maar het noodlot sloeg toe en toen zoonlief 7 maanden was kwam ze er alleen voor te staan (manlief kreeg hartaanval tijdens voetbalwedstrijd). De afgelopen jaren heeft ze haar leven weer aardig op de rit gekregen en haar zoon doet het hartstikke goed, maar een nieuwe liefde is ze niet tegengekomen en het verlangen naar meer kinderen is nog steeds heel groot.
Een half jaar geleden of zo heeft ze besloten om te kijken of ze via een zaaddonor zelf een kindje zou kunnen krijgen. Haar familie, die haar altijd heeft gesteund, staat achter haar. Volgende week 'is ze aan de beurt' en nu slaan de twijfels toe: mag ze een kind zonder vader op de wereld zetten? gaat de kleine haar dat kwalijk nemen? wat betekent dit voor haar toekomst? etc.
Morgenavond gaan we samen proberen alles op een rijtje te zetten. Ben heel erg benieuwd naar jullie reacties/hulp/ervaringen........
Alvast bedankt!
Yentje
Zelf 36 weken zwanger van een derde heb ik een lieve vriendin beloofd met haar mee te denken. Morgenavond komt ze langs. Ik heb geen idee hoe ik haar kan helpen dus vraag ik jullie graag even mee te denken. Het volgende is er aan de hand:
Ze heeft 5 jaar geleden een zoon gekregen met haar grote liefde. Ze gingen meteen door voor een tweede, want ze wilden er wel 5, maar het noodlot sloeg toe en toen zoonlief 7 maanden was kwam ze er alleen voor te staan (manlief kreeg hartaanval tijdens voetbalwedstrijd). De afgelopen jaren heeft ze haar leven weer aardig op de rit gekregen en haar zoon doet het hartstikke goed, maar een nieuwe liefde is ze niet tegengekomen en het verlangen naar meer kinderen is nog steeds heel groot.
Een half jaar geleden of zo heeft ze besloten om te kijken of ze via een zaaddonor zelf een kindje zou kunnen krijgen. Haar familie, die haar altijd heeft gesteund, staat achter haar. Volgende week 'is ze aan de beurt' en nu slaan de twijfels toe: mag ze een kind zonder vader op de wereld zetten? gaat de kleine haar dat kwalijk nemen? wat betekent dit voor haar toekomst? etc.
Morgenavond gaan we samen proberen alles op een rijtje te zetten. Ben heel erg benieuwd naar jullie reacties/hulp/ervaringen........
Alvast bedankt!
Yentje
woensdag 11 juni 2008 om 22:46
Ik zelf zou het nooit doen maar dat is mijn persoonlijke mening.
Ik vind dat je daar je kind enorm veel verdriet mee aandoet als hij of zij later ouder is/word en daar wordt bij zo een beslissing niet of nauwelijks aan gedacht
Iedereen wilt immers zijn roots weten, op wie hij of zij lijkt en dat is er dan dus niet!! je vader is immers een anonieme donor
Ik zou zelf zo nooit willen worden grootgebracht nee echt niet!
Ik heb dit van dichtbij meegemaakt dat die kinderen verscheurd zijn en zich totaal alleen voelen.
Het geld misschien niet voor iedereen zo maar toch..........
Ik vind dat wanneer je aan kinderen begint je ook niet alleen aan je eigen behoeftens of verlangens moet denken maar ook aan het leven van je kind en dan vooral op oudere leeftijd wanneer een kind vragen gaat stellen.
Ik begrijp enorm goed het verlangen naar een kind ik heb er zelf ook 2 maar ze heeft toch al 1 kind? het is gewoon het lot.
Wees blij en tevreden met wat je hebt, weer anderen kunnen helemaal geen kids krijgen en dat lijkt mij veel erger
Vat dit verhaal niet te persoonlijk op aub het is gewoon mijn mening
veel succes en een fijne eventuele zwangerschap
Ik vind dat je daar je kind enorm veel verdriet mee aandoet als hij of zij later ouder is/word en daar wordt bij zo een beslissing niet of nauwelijks aan gedacht
Iedereen wilt immers zijn roots weten, op wie hij of zij lijkt en dat is er dan dus niet!! je vader is immers een anonieme donor
Ik zou zelf zo nooit willen worden grootgebracht nee echt niet!
Ik heb dit van dichtbij meegemaakt dat die kinderen verscheurd zijn en zich totaal alleen voelen.
Het geld misschien niet voor iedereen zo maar toch..........
Ik vind dat wanneer je aan kinderen begint je ook niet alleen aan je eigen behoeftens of verlangens moet denken maar ook aan het leven van je kind en dan vooral op oudere leeftijd wanneer een kind vragen gaat stellen.
Ik begrijp enorm goed het verlangen naar een kind ik heb er zelf ook 2 maar ze heeft toch al 1 kind? het is gewoon het lot.
Wees blij en tevreden met wat je hebt, weer anderen kunnen helemaal geen kids krijgen en dat lijkt mij veel erger
Vat dit verhaal niet te persoonlijk op aub het is gewoon mijn mening
veel succes en een fijne eventuele zwangerschap
woensdag 11 juni 2008 om 22:52
Even een kleine correctie op sylvana's reactie: Het is tegenwoordig niet meer mogelijk om anoniem zaaddonor te zijn. Kinderen hebben later altijd de mogelijkheid om de gegevens van de donor op te vragen. Een donor moet daar tegenwoordig voor tekenen voordat hij doneert.
anoniem_60102 wijzigde dit bericht op 11-06-2008 22:56
Reden: tikfoutje
Reden: tikfoutje
% gewijzigd
woensdag 11 juni 2008 om 22:55
quote:sylvana1 schreef op 11 juni 2008 @ 22:46:
Ik begrijp enorm goed het verlangen naar een kind ik heb er zelf ook 2 maar ze heeft toch al 1 kind? het is gewoon het lot.
Wees blij en tevreden met wat je hebt, weer anderen kunnen helemaal geen kids krijgen en dat lijkt mij veel erger
Ohw ja en dit gedeelte getuigt van een groot tekort empathie
en verstand
Ik begrijp enorm goed het verlangen naar een kind ik heb er zelf ook 2 maar ze heeft toch al 1 kind? het is gewoon het lot.
Wees blij en tevreden met wat je hebt, weer anderen kunnen helemaal geen kids krijgen en dat lijkt mij veel erger
Ohw ja en dit gedeelte getuigt van een groot tekort empathie
en verstand
woensdag 11 juni 2008 om 23:17
Hoi Yentje,
Hoewel ik de twijfels wel kan begrijpen denk ik niet dat je vriendin zich er door moet laten leiden. Het leven kent nu eenmaal, los van het feit dat het eindig is, geen garanties.
Haar wens een kindje te krijgen moet wel heel groot zijn als ze al tot dit punt gekomen is. Ze is een ervaren moeder, weet wat het inhoudt om in haar eentje de zorg voor een kindje te dragen en ze wil heel erg graag. Allemaal zaken die m.i. een positief licht op de zaak werpen. Verder heeft ze al een kindje, en opgroeien met een broertje of een zusje is bijzonder waardevol.
Een kinderwens is per definitie een wens met een egoïstisch randje eraan, er is geen enkel kind ter wereld dat er zelf om gevraagd heeft geboren te worden. Waarom zou je vriendin moeten voldoen aan een haast buitenmenselijke standaard?
Veel succes en wijsheid gewenst!
Hoewel ik de twijfels wel kan begrijpen denk ik niet dat je vriendin zich er door moet laten leiden. Het leven kent nu eenmaal, los van het feit dat het eindig is, geen garanties.
Haar wens een kindje te krijgen moet wel heel groot zijn als ze al tot dit punt gekomen is. Ze is een ervaren moeder, weet wat het inhoudt om in haar eentje de zorg voor een kindje te dragen en ze wil heel erg graag. Allemaal zaken die m.i. een positief licht op de zaak werpen. Verder heeft ze al een kindje, en opgroeien met een broertje of een zusje is bijzonder waardevol.
Een kinderwens is per definitie een wens met een egoïstisch randje eraan, er is geen enkel kind ter wereld dat er zelf om gevraagd heeft geboren te worden. Waarom zou je vriendin moeten voldoen aan een haast buitenmenselijke standaard?
Veel succes en wijsheid gewenst!
woensdag 11 juni 2008 om 23:27
Hoi!
Ik heb een vergelijkbare situatie meegemaakt. Toen ik 24 was en mijn zoon 2 maanden, overleed mijn eerste echtgenoot. Ik ben jarenlang alleen geweest en ook ik had een sterke kinderwens. Daarom heb ik toentertijd besloten via een donor een 2e kind te (proberen te) krijgen. Dit is gelukt en zo heb ik er nog een zoon bij gekregen. Uiteindelijk ben ik een aantal jaren daarna toch nog hertrouwd en heb ik een derde kind gekregen met mijn huidige man, maar goed, dat staat los van dit verhaal.
Het zijn moeilijke vragen die je stelt. Mag je een kind zonder vader op de wereld zetten? Ik vind uiteraard van wel, anders had ik die keuze niet gemaakt. Ik denk dat een kind echt gelukkig kan zijn en het alles krijgt wat het nodig heeft als er voldoende aandacht en liefde is. En een veilige en stabiele thuissituatie. Dit kan evengoed geboden worden door 1 ouder dan door 2, is mijn mening.
Of het kind je vriendin dit kwalijk gaat nemen, tja... Ik weet nog niet of mijn zoon er later problemen mee gaat krijgen, hij is nog maar 6. Maar kinderen die in zo'n situatie geboren worden, zijn zeker niet 'zomaar aan komen waaien'. Ik heb uit volle overtuiging gekozen voor mijn zoon en hij is met open armen ontvangen door mij, mijn oudste en een aantal lieve mensen om ons heen. Ik hoop dat hij zich altijd dusdanig geliefd zal voelen dat hij niet het gevoel zal hebben dat er iets mist.
Voor mezelf ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik een goede beslissing gemaakt heb. Mijn kinderen zijn enorm gehecht aan elkaar.
Verder wil ik nog even zeggen, dat ik vind dat je een goede vriendin voor haar bent. Het is best moeilijk om zo'n beslissing te nemen, en het is iets waar veel mensen over oordelen. En dan is het fijn dat iemand je helpt dingen op een rijtje te zetten.
Groeten, Lemmy
Ik heb een vergelijkbare situatie meegemaakt. Toen ik 24 was en mijn zoon 2 maanden, overleed mijn eerste echtgenoot. Ik ben jarenlang alleen geweest en ook ik had een sterke kinderwens. Daarom heb ik toentertijd besloten via een donor een 2e kind te (proberen te) krijgen. Dit is gelukt en zo heb ik er nog een zoon bij gekregen. Uiteindelijk ben ik een aantal jaren daarna toch nog hertrouwd en heb ik een derde kind gekregen met mijn huidige man, maar goed, dat staat los van dit verhaal.
Het zijn moeilijke vragen die je stelt. Mag je een kind zonder vader op de wereld zetten? Ik vind uiteraard van wel, anders had ik die keuze niet gemaakt. Ik denk dat een kind echt gelukkig kan zijn en het alles krijgt wat het nodig heeft als er voldoende aandacht en liefde is. En een veilige en stabiele thuissituatie. Dit kan evengoed geboden worden door 1 ouder dan door 2, is mijn mening.
Of het kind je vriendin dit kwalijk gaat nemen, tja... Ik weet nog niet of mijn zoon er later problemen mee gaat krijgen, hij is nog maar 6. Maar kinderen die in zo'n situatie geboren worden, zijn zeker niet 'zomaar aan komen waaien'. Ik heb uit volle overtuiging gekozen voor mijn zoon en hij is met open armen ontvangen door mij, mijn oudste en een aantal lieve mensen om ons heen. Ik hoop dat hij zich altijd dusdanig geliefd zal voelen dat hij niet het gevoel zal hebben dat er iets mist.
Voor mezelf ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik een goede beslissing gemaakt heb. Mijn kinderen zijn enorm gehecht aan elkaar.
Verder wil ik nog even zeggen, dat ik vind dat je een goede vriendin voor haar bent. Het is best moeilijk om zo'n beslissing te nemen, en het is iets waar veel mensen over oordelen. En dan is het fijn dat iemand je helpt dingen op een rijtje te zetten.
Groeten, Lemmy
woensdag 11 juni 2008 om 23:31
Ik weet niet of ik het zou kunnen maar als ze er al die tijd al achter staat zou ik zeggen doen! Iedere vrouw die stopt met de pil heef twel eens een twijfel....doe ik er wel goed aan enz. Dat zij nu gaat twijfelen omdat ze bijna een afspraak heeft kan ik me dan ook wel voorstelen. Ik heb zelf zoiets van een kind heeft recht op een vader en een moeder maarja er zijn ook homo-paren die kinderen krijgen en er erg goed voor zijn dus ja waarom zou dat niet kunnen. Een kind weet straks niet beter...hij heeft een moeder en een broer verder niks. Waarschijnlijk ook een hoop familie die er voor hem/haar zal zijn. Er zijn in Nedereland ook een hoop gezinnen met een man en een vrouw waarvan de kinderen het een heel stuk slechter hebben dan dit kindje zou hebben met een moeder die er erg goed overna gedacht heeft en het alle liefde kan geven.
woensdag 11 juni 2008 om 23:35
Wat een kortzichtige reactie van Sylvana, en ook een behoorlijk kwetsende.
Ik zat bij het lezen van je verhaal al direct aan Lemmy te denken, dus ik ben blij dat zij gereageerd heeft.
Vwb je vraag of je een kind zonder vader op de wereld mag zetten: ze heeft toch al een kind dat ook zonder vader op de wereld is? En die neemt het haar toch ook niet kwalijk?
Haar oudste is het levende bewijs dat je het allemaal nog zo goed kunt plannen, en nog zo goed kunt denken over "hoe het allemaal hoort", maar dat het leven nu eenmaal loopt zoals het loopt. If anything, dan is het voor dit eventuele tweede kind alleen maar positiever, want moeder wéét dat ze er alleen voor gaat staan, dat is een stuk makkelijker dan ongewenst er alleen voor te staan met een kind. En dat heeft ze ook overleefd, hoewel dat voor haar verschrikkelijk geweest moet zijn. Als je in die omstandigheid een kind een stabiele basis kunt meegeven, dan lukt dat zeker weten ook als je gepland alleen een kind krijgt.
Mijn raad voor je vriendin is dan ook dat ze er lekker voor moet gaan, ze heeft aan den lijve ondervonden dat het leven gebeurt terwijl je andere plannen maakt en dat je moet genieten van de tijd die je hebt. Zonde om je wensen opzij te zetten voor kortzichtige mensen als Sylvana.
En ik vind je ook een lieve vriendin, trouwens.
P.S. Ben zelf ook moeder van een kind zonder vader en die doet het prima. Weet niet beter en is prima gelukkig.
Ik zat bij het lezen van je verhaal al direct aan Lemmy te denken, dus ik ben blij dat zij gereageerd heeft.
Vwb je vraag of je een kind zonder vader op de wereld mag zetten: ze heeft toch al een kind dat ook zonder vader op de wereld is? En die neemt het haar toch ook niet kwalijk?
Haar oudste is het levende bewijs dat je het allemaal nog zo goed kunt plannen, en nog zo goed kunt denken over "hoe het allemaal hoort", maar dat het leven nu eenmaal loopt zoals het loopt. If anything, dan is het voor dit eventuele tweede kind alleen maar positiever, want moeder wéét dat ze er alleen voor gaat staan, dat is een stuk makkelijker dan ongewenst er alleen voor te staan met een kind. En dat heeft ze ook overleefd, hoewel dat voor haar verschrikkelijk geweest moet zijn. Als je in die omstandigheid een kind een stabiele basis kunt meegeven, dan lukt dat zeker weten ook als je gepland alleen een kind krijgt.
Mijn raad voor je vriendin is dan ook dat ze er lekker voor moet gaan, ze heeft aan den lijve ondervonden dat het leven gebeurt terwijl je andere plannen maakt en dat je moet genieten van de tijd die je hebt. Zonde om je wensen opzij te zetten voor kortzichtige mensen als Sylvana.
En ik vind je ook een lieve vriendin, trouwens.
P.S. Ben zelf ook moeder van een kind zonder vader en die doet het prima. Weet niet beter en is prima gelukkig.
Am Yisrael Chai!
donderdag 12 juni 2008 om 06:37
quote:Marieke1981 schreef op 11 juni 2008 @ 22:52:
Even een kleine correctie op sylvana's reactie: Het is tegenwoordig niet meer mogelijk om anoniem zaaddonor te zijn. Kinderen hebben later altijd de mogelijkheid om de gegevens van de donor op te vragen. Een donor moet daar tegenwoordig voor tekenen voordat hij doneert.
Via het internet zijn er voldoende malafide donoren te vinden.
als je maar betaald kan er heel veel hoor !!
via de officiele wegen kan het niet meer anoniem. maar er zijn nog heel veel andere wegen hoor !! ( al kan ik die niemand aanraden!!!)
Even een kleine correctie op sylvana's reactie: Het is tegenwoordig niet meer mogelijk om anoniem zaaddonor te zijn. Kinderen hebben later altijd de mogelijkheid om de gegevens van de donor op te vragen. Een donor moet daar tegenwoordig voor tekenen voordat hij doneert.
Via het internet zijn er voldoende malafide donoren te vinden.
als je maar betaald kan er heel veel hoor !!
via de officiele wegen kan het niet meer anoniem. maar er zijn nog heel veel andere wegen hoor !! ( al kan ik die niemand aanraden!!!)
donderdag 12 juni 2008 om 08:04
Silvana's reactie vind ik niet kortzichtig (het is haar mening, dus ook daar mag een ander respect voor hebben). Ik vind dat zij wel een punt heeft om over na te denken: het kindje dat eventueel komt, heeft geen vader, punt uit. Het eerste kindje van de vriendin heeft wel een vader, weliswaar inmiddels overleden, maar er is een geschiedenis: er zijn foto's, verhalen, herinneringen, geërfde eigenschappen, enz.
Ik vind het niet persé een reden om het niet te doen, maar je mag best op een reële wijze stilstaan bij de feiten. Yentje en vriendin gaan tenslotte een lijstje maken en dingen afwegen.
Ik vind het niet persé een reden om het niet te doen, maar je mag best op een reële wijze stilstaan bij de feiten. Yentje en vriendin gaan tenslotte een lijstje maken en dingen afwegen.
Wees blij!
donderdag 12 juni 2008 om 08:13
Mijn zus zit in een vergelijkbare situatie. Zij heeft er ook heel serieus over nagedacht. Uiteindelijk heeft ze besloten om het niet te doen om praktische redenen. Omdat ze er alleen voorstaat werkt ze fulltime. Haar zoon is zeven jaar en de opvang voor hem is nu prima geregeld. alles loopt lekker nu en ze zijn gelukkig met zijn tweetjes. Het ging een beetje tegen haar gevoel in om heel bewust nog een tweede kindje te krijgen en die vervolgens voor 5 dagen naar de opvang te brengen. Maar ik denk dat de wens bij haar niet heel erg groot was. Daarbij had ze het vermoeden, waarschijnlijk terecht, dat onze ouders haar niet echt zouden steunen. Aangezien zij vaak bijspringen met oppassen ed voelde dat toch ook niet goed.
Ze vind het heel jammer dat ze waarschijnlijk maar 1 kind zal blijven hebben. Ze heeft er ook echt veel verdriet om gehad (ook al heeft ze al een kind) en had hier van te voren nooit rekening meegehouden. Inmiddels heeft ze het geaccepteerd en zich erin berust. Maar het zal altijd een pijnlijke plek blijven.
Voor haar waren dus dingen om over na te denken:
hoe zit het met de opvang
wie steunen mij hierin
wat is de toegevoegde waarde (immers: zij is nu ook heel gelukkig)
Gek genoeg (?) heeft ze over het hele vader verhaal geen seconde nagedacht aangezien haar zoon ook het zonder vader ook prima doet. Tsja het is misschien geen ideale situatie maar geen onmogelijke situatie.
Veel succes vanavond!
Ze vind het heel jammer dat ze waarschijnlijk maar 1 kind zal blijven hebben. Ze heeft er ook echt veel verdriet om gehad (ook al heeft ze al een kind) en had hier van te voren nooit rekening meegehouden. Inmiddels heeft ze het geaccepteerd en zich erin berust. Maar het zal altijd een pijnlijke plek blijven.
Voor haar waren dus dingen om over na te denken:
hoe zit het met de opvang
wie steunen mij hierin
wat is de toegevoegde waarde (immers: zij is nu ook heel gelukkig)
Gek genoeg (?) heeft ze over het hele vader verhaal geen seconde nagedacht aangezien haar zoon ook het zonder vader ook prima doet. Tsja het is misschien geen ideale situatie maar geen onmogelijke situatie.
Veel succes vanavond!
donderdag 12 juni 2008 om 09:10
quote:hekate schreef op 12 juni 2008 @ 08:04:
Silvana's reactie vind ik niet kortzichtig (het is haar mening, dus ook daar mag een ander respect voor hebben). Ik vind dat zij wel een punt heeft om over na te denken: het kindje dat eventueel komt, heeft geen vader, punt uit. Het eerste kindje van de vriendin heeft wel een vader, weliswaar inmiddels overleden, maar er is een geschiedenis: er zijn foto's, verhalen, herinneringen, geërfde eigenschappen, enz.
Ik vind het niet persé een reden om het niet te doen, maar je mag best op een reële wijze stilstaan bij de feiten. Yentje en vriendin gaan tenslotte een lijstje maken en dingen afwegen.
Misschien ben ik heel vreemd hoor, maar stel dat ik in de schoenen van Yentjes vriendin zou staan, dan zou ik denk ik gevoelsmatig weinig verschil zien tussen kind 1 en kind 2. Gevoelsmatig zouden beide kinderen dezelfde geschiedenis hebben, het feit dat kindje 2 uit een andere zaadcel komt zou voor mij niet betekenen dat er een andere vader in het spel is. Kind 1 heeft geen vader want die is dood, kind 2 heeft geen vader want die is dood, zo zou ik dat denk ik voelen. Maar goed, ik zie een donor ook helemaal niet als een vader en ik zie een kind niet per se als een pakketje genen, voor mij spelen dingen als geërfde eigenschappen ofzo totaal geen rol.
Ik zit zelf weliswaar in een andere situatie, maar mijn kind heeft ook geen vader en ik heb me werkelijk waar nog nooit afgevraagd of bepaalde eigenschappen nu geërfd zijn of niet, mijn kind is mijn kind is mijn kind en die heeft een bepaald karakter en dat is ZIJN karakter, niet een beetje van mezelf en een beetje van zijn vader. Natuurlijk denk ik soms wel dingetjes te herkennen, zowel van mezelf als van zijn vader, maar ik weet niet, dat speelt gewoon geen rol ofzo. Ik ben altijd erg verbaasd als mensen zeggen "goh, nu is hij sprekend jou toen jij zo oud was" want zelf zie ik dat helemaal niet.
Voor mij zouden juist de dingen die Maze noemt doorslaggevend zijn, sterker nog, die dingen zijn voor mij ook de reden waarom ik steeds vaker denk dat mijn zoon enig kind zal blijven, ondanks dat ik altijd twee kinderen gewild heb. Soms overweeg ik ook serieus om in mijn eentje een tweede te krijgen, maar de praktische zaken houden me tegen, niet de dingen die jij noemt.
Silvana's reactie vind ik niet kortzichtig (het is haar mening, dus ook daar mag een ander respect voor hebben). Ik vind dat zij wel een punt heeft om over na te denken: het kindje dat eventueel komt, heeft geen vader, punt uit. Het eerste kindje van de vriendin heeft wel een vader, weliswaar inmiddels overleden, maar er is een geschiedenis: er zijn foto's, verhalen, herinneringen, geërfde eigenschappen, enz.
Ik vind het niet persé een reden om het niet te doen, maar je mag best op een reële wijze stilstaan bij de feiten. Yentje en vriendin gaan tenslotte een lijstje maken en dingen afwegen.
Misschien ben ik heel vreemd hoor, maar stel dat ik in de schoenen van Yentjes vriendin zou staan, dan zou ik denk ik gevoelsmatig weinig verschil zien tussen kind 1 en kind 2. Gevoelsmatig zouden beide kinderen dezelfde geschiedenis hebben, het feit dat kindje 2 uit een andere zaadcel komt zou voor mij niet betekenen dat er een andere vader in het spel is. Kind 1 heeft geen vader want die is dood, kind 2 heeft geen vader want die is dood, zo zou ik dat denk ik voelen. Maar goed, ik zie een donor ook helemaal niet als een vader en ik zie een kind niet per se als een pakketje genen, voor mij spelen dingen als geërfde eigenschappen ofzo totaal geen rol.
Ik zit zelf weliswaar in een andere situatie, maar mijn kind heeft ook geen vader en ik heb me werkelijk waar nog nooit afgevraagd of bepaalde eigenschappen nu geërfd zijn of niet, mijn kind is mijn kind is mijn kind en die heeft een bepaald karakter en dat is ZIJN karakter, niet een beetje van mezelf en een beetje van zijn vader. Natuurlijk denk ik soms wel dingetjes te herkennen, zowel van mezelf als van zijn vader, maar ik weet niet, dat speelt gewoon geen rol ofzo. Ik ben altijd erg verbaasd als mensen zeggen "goh, nu is hij sprekend jou toen jij zo oud was" want zelf zie ik dat helemaal niet.
Voor mij zouden juist de dingen die Maze noemt doorslaggevend zijn, sterker nog, die dingen zijn voor mij ook de reden waarom ik steeds vaker denk dat mijn zoon enig kind zal blijven, ondanks dat ik altijd twee kinderen gewild heb. Soms overweeg ik ook serieus om in mijn eentje een tweede te krijgen, maar de praktische zaken houden me tegen, niet de dingen die jij noemt.
Am Yisrael Chai!
donderdag 12 juni 2008 om 09:20
Nou, geweldig bedankt voor jullie (voornamelijk positieve) reacties. Ik herken heel veel van mijn eigen reactie een maand of 8 geleden toen ze 'bekende' met de gedachte te lopen. Een kind krijgen is, zoals Spankelend het treffend zegt, altijd een egoistische daad en mijn reactie was heel positief omdat mijn man en ik na lang twijfelen net hadden besloten voor een derde kindje te gaan en ik ongelooflijk met haar meevoelde in de 'wens' ondanks alle rationele argumenten die er misschien tegen zouden kunnen zijn.
Mijn vriendin heeft het heel moeilijk gehad met haar zoontje die door het plotseling overlijden van zijn pappie maandenlang een soort verlatingsangst heeft gehad (althans, dat denken we omdat hij tot zijn tweede bijvoorbeeld niet doorsliep en mijn vriendin nachtenlang wakker hield). Nu zij en haar zoontje in 'rustiger' vaarwater zijn beland denkt ze een tweede 'aan te kunnen' en geloof me, zij weet als geen ander wat er voor nodig is. Ze heeft het immers al eens eerder gedaan en het kan dit keer alleen maar minder zwaar zijn dan de vorige keer, zeg maar.
Ook heeft ze fantastische (relatief jonge) ouders, schoonouders, een broer, een zus, een schoonzus en een geweldige zwager met wie ze op vakantie gaat en die structureel oppassen zodat ze er af en toe eens uit kan, dus het kleintje gaat echt liefde genoeg krijgen en financieel gaat ze het ook redden (ze werkt 20 uur en haar man en zij hadden gelukkig goede maatregelen getroffen voor zijn overlijden).
Kortom, praktisch geen bezwaren. Het is vooral - precies wat Sylvana zegt - het vooroordeel (?) dat je een kind op de wereld zet zonder vader. Mag je dat doen? Mijn vriendin heeft zelf eigenlijk altijd gevonden van niet.
En dat is volgens mij het belangrijkste twijfelpunt.
En tja, dat haar eerste zwangerschap heel zwaar is geweest en dat ze dat nu 9 maanden alleen zal moeten doen, de bevalling, het inbrengen van het 'materiaal' en al dat soort dingen, zijn natuurlijk ook niet het makkelijkste.
Fijn dat jullie me een lieve vriendin vinden. Het blijft voor mij - en mijn man - best moeilijk om haar steeds te confronteren met de droom die zij ooit had en die voor ons op dit moment aardig werkelijkheid is (huisje, boompje, beestje, zwanger van nummertje 3). Hoe lief en trots ze is op ons gezinnetje maakt haar nog een veel lievere vriendin dan ik ooit voor haar kan zijn, maar dat terzijde....
Bedankt voor het meedenken. Fijn!
x Yentje
Mijn vriendin heeft het heel moeilijk gehad met haar zoontje die door het plotseling overlijden van zijn pappie maandenlang een soort verlatingsangst heeft gehad (althans, dat denken we omdat hij tot zijn tweede bijvoorbeeld niet doorsliep en mijn vriendin nachtenlang wakker hield). Nu zij en haar zoontje in 'rustiger' vaarwater zijn beland denkt ze een tweede 'aan te kunnen' en geloof me, zij weet als geen ander wat er voor nodig is. Ze heeft het immers al eens eerder gedaan en het kan dit keer alleen maar minder zwaar zijn dan de vorige keer, zeg maar.
Ook heeft ze fantastische (relatief jonge) ouders, schoonouders, een broer, een zus, een schoonzus en een geweldige zwager met wie ze op vakantie gaat en die structureel oppassen zodat ze er af en toe eens uit kan, dus het kleintje gaat echt liefde genoeg krijgen en financieel gaat ze het ook redden (ze werkt 20 uur en haar man en zij hadden gelukkig goede maatregelen getroffen voor zijn overlijden).
Kortom, praktisch geen bezwaren. Het is vooral - precies wat Sylvana zegt - het vooroordeel (?) dat je een kind op de wereld zet zonder vader. Mag je dat doen? Mijn vriendin heeft zelf eigenlijk altijd gevonden van niet.
En dat is volgens mij het belangrijkste twijfelpunt.
En tja, dat haar eerste zwangerschap heel zwaar is geweest en dat ze dat nu 9 maanden alleen zal moeten doen, de bevalling, het inbrengen van het 'materiaal' en al dat soort dingen, zijn natuurlijk ook niet het makkelijkste.
Fijn dat jullie me een lieve vriendin vinden. Het blijft voor mij - en mijn man - best moeilijk om haar steeds te confronteren met de droom die zij ooit had en die voor ons op dit moment aardig werkelijkheid is (huisje, boompje, beestje, zwanger van nummertje 3). Hoe lief en trots ze is op ons gezinnetje maakt haar nog een veel lievere vriendin dan ik ooit voor haar kan zijn, maar dat terzijde....
Bedankt voor het meedenken. Fijn!
x Yentje
donderdag 12 juni 2008 om 09:35
Een kind krijgen is per definitie egoïstisch, dus dat is geen goede reden om het niet te doen.
In een gezin waar een kind zo gewenst is en waar zo goed nagedacht is over zijn/haar komst kan het toch al bijna niet meer misgaan? Moeder weet waar ze aan begint, heeft sterke achterban die haar kan steunen, kind krijgt niet alleen een ouder maar ook nog een broer.
Ik zou tien keer liever een donor als vader hebben dan een vader als de mijne, die me nádat hij me leerde kennen aan de kant schoof. Dat moet toch wel pijnlijker zijn. Met andere woorden: garanties heb je nooit.
Wens je vriendin veel sterkte bij het maken van deze beslissling, en laat je nog even weten hoe het afloopt?
In een gezin waar een kind zo gewenst is en waar zo goed nagedacht is over zijn/haar komst kan het toch al bijna niet meer misgaan? Moeder weet waar ze aan begint, heeft sterke achterban die haar kan steunen, kind krijgt niet alleen een ouder maar ook nog een broer.
Ik zou tien keer liever een donor als vader hebben dan een vader als de mijne, die me nádat hij me leerde kennen aan de kant schoof. Dat moet toch wel pijnlijker zijn. Met andere woorden: garanties heb je nooit.
Wens je vriendin veel sterkte bij het maken van deze beslissling, en laat je nog even weten hoe het afloopt?
donderdag 12 juni 2008 om 09:35
Ik heb makkelijk praten want ik zit (gelukkig) niet in zo'n situatie, maar zoals ik het nu zie, zou ik het niet doen. Bij kind 1 ging men er vanuit dat het kind samen met de vader op zou groeien. Bij kind 2 kiest de moeder er bewust voor dat het kind geen vader heeft. En dat maakt nogal verschil vind ik.
donderdag 12 juni 2008 om 09:40
Een kind krijgen is per definitie egoïstisch, ik zou niet weten hoe je het anders zou willen omschrijven.
Ik snap de wens en de twijfels van je vriendin volkomen. En natuurlijk is een kind zonder vader in de buurt op de wereld zetten niet ideaal. Maar de ideale wereld bestaat nu eenmaal niet.
Uit het verhaal van TO krijg ik de indruk dat vriendin er goed over na heeft gedacht en dat ze een eventueel 2e kind veel te bieden heeft. Natuurlijk willen we onze kinderen allemaal 2 ouders bieden, maar dat hoeft m.i. niet betekenen dat een kind met 1 ouder ongelukkig of 'minder' is.
Ik snap de wens en de twijfels van je vriendin volkomen. En natuurlijk is een kind zonder vader in de buurt op de wereld zetten niet ideaal. Maar de ideale wereld bestaat nu eenmaal niet.
Uit het verhaal van TO krijg ik de indruk dat vriendin er goed over na heeft gedacht en dat ze een eventueel 2e kind veel te bieden heeft. Natuurlijk willen we onze kinderen allemaal 2 ouders bieden, maar dat hoeft m.i. niet betekenen dat een kind met 1 ouder ongelukkig of 'minder' is.
donderdag 12 juni 2008 om 09:41
ik denk dat je zo een beslissing moet nemen vanuit de gedachte/gevoel/verlangens van het kind, anders is het al snel egoisme.
ik vind de gedachte van sylvana dan ook zo gek niet.
Ik zou het zelf nooit en nooit doen.
zou eerder een kindje adopteren,
als ik ook geen huisje boompje beestje kan bieden aan een kind zou er ook geen haar op mijn hoofd aan denken om er eentje op de wereld te zetten
en huisje boompje beestje is voor mij nou eenmaal gezin met vader en moeder.
kan iedereen over me heen vallen, maar volgens mij is dat het beste voor een kind, als de omstandigheden anders zijn door weet ik veel wat, zul je het beste ervan moeten maken, maar om er nou bewust voor te kiezen, neen nooit.
ik vind de gedachte van sylvana dan ook zo gek niet.
Ik zou het zelf nooit en nooit doen.
zou eerder een kindje adopteren,
als ik ook geen huisje boompje beestje kan bieden aan een kind zou er ook geen haar op mijn hoofd aan denken om er eentje op de wereld te zetten
en huisje boompje beestje is voor mij nou eenmaal gezin met vader en moeder.
kan iedereen over me heen vallen, maar volgens mij is dat het beste voor een kind, als de omstandigheden anders zijn door weet ik veel wat, zul je het beste ervan moeten maken, maar om er nou bewust voor te kiezen, neen nooit.
donderdag 12 juni 2008 om 09:44
quote:Dante30 schreef op 12 juni 2008 @ 09:35:
Ik heb makkelijk praten want ik zit (gelukkig) niet in zo'n situatie, maar zoals ik het nu zie, zou ik het niet doen. Bij kind 1 ging men er vanuit dat het kind samen met de vader op zou groeien. Bij kind 2 kiest de moeder er bewust voor dat het kind geen vader heeft. En dat maakt nogal verschil vind ik.En dát is wat ik bedoel.
Ik heb makkelijk praten want ik zit (gelukkig) niet in zo'n situatie, maar zoals ik het nu zie, zou ik het niet doen. Bij kind 1 ging men er vanuit dat het kind samen met de vader op zou groeien. Bij kind 2 kiest de moeder er bewust voor dat het kind geen vader heeft. En dat maakt nogal verschil vind ik.En dát is wat ik bedoel.
donderdag 12 juni 2008 om 09:44
quote:anky schreef op 12 juni 2008 @ 09:40:
Een kind krijgen is per definitie egoïstisch, ik zou niet weten hoe je het anders zou willen omschrijven.
Ik snap de wens en de twijfels van je vriendin volkomen. En natuurlijk is een kind zonder vader in de buurt op de wereld zetten niet ideaal. Maar de ideale wereld bestaat nu eenmaal niet.
Uit het verhaal van TO krijg ik de indruk dat vriendin er goed over na heeft gedacht en dat ze een eventueel 2e kind veel te bieden heeft. Natuurlijk willen we onze kinderen allemaal 2 ouders bieden, maar dat hoeft m.i. niet betekenen dat een kind met 1 ouder ongelukkig of 'minder' is.
er is een groot verschil in die situatie als je er mee geconfronteerd wordt buiten je eigen schuld/toedoen of tegenslag relationeel
als de situatie van TO, die kiets er bewust voor om een kind in een niet ideale situatie te zetten, dat vind ik egoistisch.
natuurlijk is het mogelijk als je het ermee moet doen, maar ervoor kiezen vind ik tever gaan
Een kind krijgen is per definitie egoïstisch, ik zou niet weten hoe je het anders zou willen omschrijven.
Ik snap de wens en de twijfels van je vriendin volkomen. En natuurlijk is een kind zonder vader in de buurt op de wereld zetten niet ideaal. Maar de ideale wereld bestaat nu eenmaal niet.
Uit het verhaal van TO krijg ik de indruk dat vriendin er goed over na heeft gedacht en dat ze een eventueel 2e kind veel te bieden heeft. Natuurlijk willen we onze kinderen allemaal 2 ouders bieden, maar dat hoeft m.i. niet betekenen dat een kind met 1 ouder ongelukkig of 'minder' is.
er is een groot verschil in die situatie als je er mee geconfronteerd wordt buiten je eigen schuld/toedoen of tegenslag relationeel
als de situatie van TO, die kiets er bewust voor om een kind in een niet ideale situatie te zetten, dat vind ik egoistisch.
natuurlijk is het mogelijk als je het ermee moet doen, maar ervoor kiezen vind ik tever gaan
