Kinderen
alle pijlers
Mijn kind vindt alles eng.
maandag 12 november 2018 16:38
Mijn dochter van 10 jaar vindt alles eng en huilt bij het minste geringste. Stress om proefwerken, tandarts, Halloween, niet te prikken bij de dokter, water/ zeep in haar ogen enz.
Zo is ze al sinds de geboorte. Huilde om alles, iedere druppel water of beestje dat ze tegen kwam.
Inmiddels is ze een hele lieve vrolijke meid. Die al best puber neigingen begint te krijgen. Op zich allemaal niets mis mee. Maar dat gepiep om niets steeds word ik wel een beetje moedeloos van. Ik ben gewoon niet de moeder met het eindeloze geduld helaas. Ik doe het niet maar de neiging om haar gewoon een schop onder haar kont te geven en te zeggen dat ze zich niet aan moet stellen is sterk aanwezig. Maar dat helpt niet dus haal ik diep adem en knuffel en toon begrip. Dat werkt het beste. Maar geregeld echt met kromme tenen.
Ze heeft al trainingen gehad voor weerbaarheid maar dit is wie ze is.
Is er iemand die het herkent? Nog tips hoe ermee om te gaan?
Zo is ze al sinds de geboorte. Huilde om alles, iedere druppel water of beestje dat ze tegen kwam.
Inmiddels is ze een hele lieve vrolijke meid. Die al best puber neigingen begint te krijgen. Op zich allemaal niets mis mee. Maar dat gepiep om niets steeds word ik wel een beetje moedeloos van. Ik ben gewoon niet de moeder met het eindeloze geduld helaas. Ik doe het niet maar de neiging om haar gewoon een schop onder haar kont te geven en te zeggen dat ze zich niet aan moet stellen is sterk aanwezig. Maar dat helpt niet dus haal ik diep adem en knuffel en toon begrip. Dat werkt het beste. Maar geregeld echt met kromme tenen.
Ze heeft al trainingen gehad voor weerbaarheid maar dit is wie ze is.
Is er iemand die het herkent? Nog tips hoe ermee om te gaan?
maandag 12 november 2018 19:25
Lees het boek: 'luisteren naar kinderen' van Gordon. Over communiceren met je kind.
Erg verhelderend. Vooral de stukken over wie nou eigenlijk de eigenaar van het probleem is. Je dochter is bang. Je helpt haar als je haar leert dat zelf op te lossen. Dus geen oplossing aandragen.
Ook help je haar als je eerlijk bent over jouw gevoelens, maar wel op de correcte manier. Hoe je dat doet staat in het boek.
Ze gaat namelijk uitvliegen en andere mensen gaan haar niet knuffelen als ze je dochter eigenlijk irritant vinden. Harde les als je van je moeder geleerd hebt dat al haar gedrag eindeloos weggeknuffeld gaat worden.
Erg verhelderend. Vooral de stukken over wie nou eigenlijk de eigenaar van het probleem is. Je dochter is bang. Je helpt haar als je haar leert dat zelf op te lossen. Dus geen oplossing aandragen.
Ook help je haar als je eerlijk bent over jouw gevoelens, maar wel op de correcte manier. Hoe je dat doet staat in het boek.
Ze gaat namelijk uitvliegen en andere mensen gaan haar niet knuffelen als ze je dochter eigenlijk irritant vinden. Harde les als je van je moeder geleerd hebt dat al haar gedrag eindeloos weggeknuffeld gaat worden.
maandag 12 november 2018 19:28
Nou die van mij werd compleet hysterisch hoor tijdens de 9 jaars prik. Met 2 man vasthouden en met 2 anderen prikken.
Helaas het is nou eenmaal zo.
Vroeger was ik ook van: hou met dat gejank en schop onder de kont, werkte alleen maar averechts.
Dochter hier heeft een hoog IQ en is hoogsensitief ( wat vroeger BTW bullshit vond)
maandag 12 november 2018 19:54
Ach wat sneuMth85 schreef: ↑12-11-2018 19:28Nou die van mij werd compleet hysterisch hoor tijdens de 9 jaars prik. Met 2 man vasthouden en met 2 anderen prikken.
Helaas het is nou eenmaal zo.
Vroeger was ik ook van: hou met dat gejank en schop onder de kont, werkte alleen maar averechts.
Dochter hier heeft een hoog IQ en is hoogsensitief ( wat vroeger BTW bullshit vond)
Had je haar niet voorbereid?
maandag 12 november 2018 20:07
Dat klinkt wel als een positieve bijdrage aan mijn manier van denken. Bedankt.blijmetmij schreef: ↑12-11-2018 19:06Ik leg ook uit dat kinderen bij "ogenschijnlijk" kleine dingen gaan huilen omdat er sowieso nog veel onverwerkt verdriet achter schuil gaat dat dan ook allemaal mee naar buiten komt. Zeep in je ogen is voor iemand die in balans is, overkomelijk. Voor een kind dat de hele tijd on edge is, is het de spreekwoordelijke druppel, en eigenlijk is dat dus ook prima; huil alles er maar lekker even uit in plaats van het steeds weg te drukken.
Als je begrijpt wat er gebeurt, en het dus zelf ook als iets "positiefs" kan zien, voelt het als ouder ook niet meer als een probleem dat je moet oplossen. En dan is het beter te verduren, waardoor bij iedereen de spanning afneemt.
Ik moet zeggen dat ik iedere keer als ze huilt of gefrustreerd is me zo een slechte ouder voel. Al vanaf dat ze geboren is. Daarom kan ik er zo slecht tegen.
maandag 12 november 2018 20:12
Herkenbaar, mijn dochter is ook slim en is hoogsensitief. Ik bereid mijn dochter wel uitgebreid voor. Bij haar heeft onverwachte dingen ineens voor haar voeten werpen (zoals het bloed afnemen waar haar vader haar niet op voorbereid had) echt geen zin.Mth85 schreef: ↑12-11-2018 19:28Nou die van mij werd compleet hysterisch hoor tijdens de 9 jaars prik. Met 2 man vasthouden en met 2 anderen prikken.
Helaas het is nou eenmaal zo.
Vroeger was ik ook van: hou met dat gejank en schop onder de kont, werkte alleen maar averechts.
Dochter hier heeft een hoog IQ en is hoogsensitief ( wat vroeger BTW bullshit vond)
maandag 12 november 2018 20:15
Waarom kun je er zo slecht tegen? Ik denk dat een eerlijk antwoord geven op die vraag, wel eens de sleutel zou kunnen vormen voor je dochters probleem.
En nogmaals: welke rol speelt de vader hierin?
maandag 12 november 2018 20:20
Ik zal eens kijken of er zoiets voor kinderen is. Ik denk dat het ook wel iets voor mijn dochter zou zijn. Bedankt.Koffiehagedis schreef: ↑12-11-2018 19:16Toneel/theatersport heeft mij heel erg geholpen bij mijn emotie,- en angstregulatie. Achteraf gezien denk ik dat het heel goed voor me was geweest als ik als kind hier al iets mee had gedaan. Misschien een relatief laagdrempelige manier om anders naar emoties te leren kijken voor haar?
maandag 12 november 2018 20:22
Ik denk dat daar dan ook een taak voor jou ligt om jezelf aan te leren dat jij niet verantwoordelijk bent om jouw dochter altijd gelukkig te houden. Je doet zo te lezen enorm je best, meer kun jij ook niet doen, toch?
maandag 12 november 2018 20:27
Ik herken hier veel van, bij mezelf 
Ik was als kind ook voor heel veel bang, vooral dingen als maskers, dingen met enge ogen, dingen met bloed en monsters, littekens, enge tanden, noem maar op. En prikken met naalden, helemaal de horror. Die angst was ook echt een fysieke reactie, een samentrekkende maag en zo'n adrenalinerush. Gelukkig hield mijn moeder hier rekening mee en werd ik nooit gedwongen gedwongen geconfronteerd met de dingen die ik eng vond. Dat had ook niet geholpen, die fysieke angstreactie hou je niet tegen en kan echt heel heftig zijn.
Inmiddels ben ik er overheen gegroeid en trotseer ik de monsters in de wereld, alleen bloed prikken is nog steeds ellendig. Ik trek al wit weg bij de gedacht alleen en dan heb ik ook nog eens vaten die moeilijk te prikken zijn
Ik zou me wel voor kunnen stellen dat het je dochter helpt als je met haar bespreekt wat zij zelf kan doen om zo'n naar angstgevoel kwijt te raken of hoe je jezelf kunt afleiden als er iets vervelends gebeurt. Hoe je weer rustig wordt als je moet huilen of als je geschrokken bent. Misschien kunnen jullie iets verzinnen waaraan jij kunt helpen herinneren als het zover is. Dan kun jij ook iets doen voor haar en is zo'n situatie misschien voor beiden sneller weer over.
Wel fijn voor haar dat jij geduldig met haar bent!
Ik was als kind ook voor heel veel bang, vooral dingen als maskers, dingen met enge ogen, dingen met bloed en monsters, littekens, enge tanden, noem maar op. En prikken met naalden, helemaal de horror. Die angst was ook echt een fysieke reactie, een samentrekkende maag en zo'n adrenalinerush. Gelukkig hield mijn moeder hier rekening mee en werd ik nooit gedwongen gedwongen geconfronteerd met de dingen die ik eng vond. Dat had ook niet geholpen, die fysieke angstreactie hou je niet tegen en kan echt heel heftig zijn.Inmiddels ben ik er overheen gegroeid en trotseer ik de monsters in de wereld, alleen bloed prikken is nog steeds ellendig. Ik trek al wit weg bij de gedacht alleen en dan heb ik ook nog eens vaten die moeilijk te prikken zijn
Ik zou me wel voor kunnen stellen dat het je dochter helpt als je met haar bespreekt wat zij zelf kan doen om zo'n naar angstgevoel kwijt te raken of hoe je jezelf kunt afleiden als er iets vervelends gebeurt. Hoe je weer rustig wordt als je moet huilen of als je geschrokken bent. Misschien kunnen jullie iets verzinnen waaraan jij kunt helpen herinneren als het zover is. Dan kun jij ook iets doen voor haar en is zo'n situatie misschien voor beiden sneller weer over.
Wel fijn voor haar dat jij geduldig met haar bent!
maandag 12 november 2018 20:28
Oh ja, heel erg voorbereid, maar op het moment zelf verloor ze de controle en werd het teveel.
Die dames hadden de dopjes al van de spuiten dus er mocht ook niet een ander kindje voor zodat ik haar eerst kon kalmeren. Was echt heel zielig.
maandag 12 november 2018 20:31
Dit had ik dus niet gepikt. Iets met lichamelijke integriteit.
maandag 12 november 2018 20:34
Mijn kind is het tegenovergestelde. Ook niet altijd fijnBallenbak schreef: ↑12-11-2018 16:38Mijn dochter van 10 jaar vindt alles eng en huilt bij het minste geringste. Stress om proefwerken, tandarts, Halloween, niet te prikken bij de dokter, water/ zeep in haar ogen enz.
Zo is ze al sinds de geboorte. Huilde om alles, iedere druppel water of beestje dat ze tegen kwam.
Inmiddels is ze een hele lieve vrolijke meid. Die al best puber neigingen begint te krijgen. Op zich allemaal niets mis mee. Maar dat gepiep om niets steeds word ik wel een beetje moedeloos van. Ik ben gewoon niet de moeder met het eindeloze geduld helaas. Ik doe het niet maar de neiging om haar gewoon een schop onder haar kont te geven en te zeggen dat ze zich niet aan moet stellen is sterk aanwezig. Maar dat helpt niet dus haal ik diep adem en knuffel en toon begrip. Dat werkt het beste. Maar geregeld echt met kromme tenen.
Ze heeft al trainingen gehad voor weerbaarheid maar dit is wie ze is.
Is er iemand die het herkent? Nog tips hoe ermee om te gaan?
maandag 12 november 2018 20:58
Emoties waren in het gezin van mijn jeugd ook iets heel negatiefs, en mijn ouders gaven ons, de kinderen ook de "schuld" als we ze "boos gemaakt hadden". Daarom was ik heel blij met het boek. Emoties zijn geen bedreiging, en als je je kind vasthoudt en steunt door gewoon te zeggen: "goh wat zit er een verdriet in jouw buik, huil het maar lekker uit". Dan ben je de liefste en beste moeder die er is.
Er mogen zijn als je verdrietig bent, en daar niet om afgewezen worden; dat is een behoefte die ieder mens heeft.
Ook diegenen die stoer roepen dat zij vroeger een schop onder hun kont kregen en dat ze er heel stoer van zijn geworden. Misschien zouden ze net zo stoer zijn geworden zonder die "schoppen" of een beetje liever voor zichzelf EN anderen...
Ik heb het boek al jaren niet meer open gehad en mijn zoon is trouwens absoluut geen "jankerd" geworden. Als baby en peutertje mocht hij bij ons huilen. Hij had in die tijd ook zelf de term "uitbozen" bedacht. Gewoon ff tot jezelf mogen komen na een grote teleurstelling of tegenslag tot hij zich zelf weer herpakt had.
maandag 12 november 2018 21:22
Dit zal alleen maar averechts werken. Dus doe dat alsjeblieft niet. Zoek hulp voor haar. Mijn zoon was ook bang voor alles. Alles was spannend en eng. Een orthopedagoog heeft hem heel goed geholpen en het gaat nu stukken beter met hem.Zanahoria schreef: ↑12-11-2018 16:46Ik ben geen orthopedagoge oid, maar wat star2 zegt, schoot mij ook te binnen.
Mij lijkt helemaal niks mis met soms zeggen dat ze zich niet zo aan moet stellen.
Vast niet te vergelijken, maar bange honden moet je ook niet knuffelen, dat bevestigt alleen maar dat er iets aan de hand is.
maandag 12 november 2018 21:36
Haar vader is op zich heel lief en geduldig maar met gevoelens kan hij niet zoveel. Misschien een mannen ding.
Ik lees wel veel goede dingen over andere strategieën aanleren en haar aanleren hoe om te gaan met stress. Zo zal ze zich sterker gaan voelen denk ik. Ik zal ook vaker gaan vragen wat zij nodig heeft om zich beter te voelen.
Ik weet nog hoe machteloos ik me voelde als moeder met een klein hummeltje dat huilde en ik geen idee had waarom en wat te doen om het verdriet weg te nemen. Dat oude zeer ben ik nog niet helemaal kwijt.
maandag 12 november 2018 21:40
Dit.Bladiebladiebla2016 schreef: ↑12-11-2018 21:22Dit zal alleen maar averechts werken. Dus doe dat alsjeblieft niet. Zoek hulp voor haar. Mijn zoon was ook bang voor alles. Alles was spannend en eng. Een orthopedagoog heeft hem heel goed geholpen en het gaat nu stukken beter met hem.
Pas als je dochter weet hoe ze zichzelf kan kalmeren, kun je het haar stap voor stap zelf laten oplossen. En dat is dus niet zeggen dat ze zich niet moet aanstellen. Maar bijvoorbeeld wel vragen wat ze ook alweer kan doen om zichzelf weer rustiger te krijgen. Dus dat ze weet dat je haar steunt, maar er ook vertrouwen in hebt dat ze het aankan, dat er geen levensgevaarlijke dingen staan te gebeuren. Maar dan moet ze wel weten wat ze moet doen. En nu heeft ze volgens mij geen idee.
Je helpt haar het best door een goed evenwicht te zoeken tussen steunen en lief zijn, maar ook niet teveel belonen voor huilen en ook niet teveel geruststellen (er kan niks gebeuren, het is niet erg etc), want dat is ook belonend.
dinsdag 13 november 2018 21:17
Het heeft toch ook gewoon met zelfbeheersing te maken. En zijn maar weinig volwassenen die te pas en te onpas huilen. Ergens hebben we dat toch moeten leren.
Ze heeft waarschijnlijk geleerd niet te slaan als ze boos is, misschien kan ze nu leren om niet altijd te huilen als ze bang of verdrietig is.
Als tienjarige zal het allemaal nog wel kunnen, maar over twee jaar zit ze op de middelbare school. Ik ben bang dat ze dan gepest gaat worden.
Ze heeft waarschijnlijk geleerd niet te slaan als ze boos is, misschien kan ze nu leren om niet altijd te huilen als ze bang of verdrietig is.
Als tienjarige zal het allemaal nog wel kunnen, maar over twee jaar zit ze op de middelbare school. Ik ben bang dat ze dan gepest gaat worden.
Zorgen om morgen ontneemt je de kracht van vandaag.
dinsdag 13 november 2018 21:28
Dit vind ik dus echt bullshit. We hebben niet "geleerd" om niet te huilen. We hebben er gewoon niet zo vaak behoefte aan. En als je uit balans bent door een burn-out, een overlijden of de geboorte van een kind, dan ben je ineens wel weer in tranen door van alles. Dat is dan ook gewoon niet te onderdrukken.wekkerradio schreef: ↑13-11-2018 21:17Het heeft toch ook gewoon met zelfbeheersing te maken. En zijn maar weinig volwassenen die te pas en te onpas huilen. Ergens hebben we dat toch moeten leren.
Ik heb van mijn psycholoog geleerd dat je gewoon dingen mag missen, en als je ergens echt erg verdrietig van wordt, dan moet je JUIST WEL huilen; dat is een manier van verwerken. Niet alleen stressregulerend op het moment zelf, maar ook om de paden in je hersenen te vormen om dingen naar de achtergrond te laten zakken.
Ik ben in mijn jeugd serieus emotioneel verwaarloosd; er was sprake van machtsmisbruik en mishandeling. Ik heb mijzelf heel lang wijsgemaakt dat het zwak zou zijn als ik er bij zou stilstaan dat ik best graag had gehad dat dingen anders waren gelopen. Dat het herinneren van eenzame, angstige of nare situaties gevoelens gaf die onderdrukt moesten worden. Als er echter nu iets gebeurt dat me echt raakt, of dat iets oproept, vecht ik er niet tegen. Waar mogelijk neem ik even de ruimte om het gemis toe te laten, en het daarmee te verwerken. Als je iets verwerkt, wordt het niet langer een herbeleving maar een herinnering die je met meer afstand kan beschouwen. Het is de enige manier om niet over 30 jaar nog even kwetsbaar te zijn door sommige indrukken als ik nu ben.
