Ongepland zwanger

Pfff... omdat ik vanwege gezondheidsredenen geen anticonceptie meer kan gebruiken heb ik mijn spriraal enige tijd geleden laten verwijderen. We hebben besloten dat mijn man zich zou laten opereren, maar hiervoor is een lange wachtrij en hij is nog niet opgeroepen. We hebben condooms gebruikt, maar de laatste keer niet. We hebben 2 kleine kinderen (peuter/kleuter) en het is niet alsof we nu nog enorm vaak seks hebben, we zijn kapot van de kinderen, huishouden, werk, iedereen kent het vast wel. maar de laatste keer hebben we er allebei gewoonweg niet bij stil gestaan om iets te gebruiken. We doen het al bijna 20 jaar zonder, macht der gewoonte? Er ging geen belletje rinkelen, zelfs niet toen ik overtijd was. Pas toen ik positief testte dacht Ik damn... we hebben helemaal niets gebruikt de laatste keer.

We hebben nog wel een kamer die omgebouwd kan worden tot kinderkamer, financieel kan het, ik wilde graag een groot gezin, er is genoeg liefde om te geven, maar.... ik ben al eind 30, mijn man nog een stuk ouder, maar vooral... voor mij zijn de laatste 2 zwangerschappen enorm belastend geweest voor mijn gezondheid, de laatste zwangerschap is dramatisch geëindigd waardoor er veel zorgen zijn geweest de laatste paar jaar. Los van de zorgen om onze eigen gezondheid. Mijn man is chronisch ziek en ondanks dat we erg gelukkig zijn zitten we allebei aan het einde van onze belasting, een extra kind zou teveel zijn. Mijn man is bang dat nog een zwangerschap mij zieker gaat maken (dat is een onvoorspelbare maar niet uit te sluiten kans, het is bij beide zwangerschappen gebeurd).

Een aantal jaren geleden hadden wij nooit kunnen voorspellen dat voor allebei de medische situatie zo zou verslechteren, Ik was voor die tijd zelf niet ziek. Wellicht hadden we dan wel veel eerder of geen kinderen genomen. Nu we dit wel weten wil ik dit mijn gezin maar ook een nieuw kind dit niet aan doen. Als ik zieker wordt dan heeft dit ook invloed op de kinderen die ik nu al heb. We zijn gelukkig nu. En ik vind het fijn om uit de baby fase te zijn, het wordt eindelijk wat makkelijker. De zorgen van een zwangerschap, gezond kindje, goede bevalling... het is me wat.

Mijn zwangerschappen waren niet vanzelfsprekend, het duurde lang en is een keer mis gegaan. Dat ik nu, eind 30, spontaan na 1 keer zwanger word.. ik vind het ongelooflijk... hoe vaak ik hoopvol naar een zwangerschapstest heb gekeken met de hoop op 2 streepjes, ik heb me er op dood gestaard, maar ze kwamen er meestal niet... en nu kan ik niet enthousiast worden dat ze er wel staan.
Ik heb de situatie besproken met mijn huisarts en een afspraak gemaakt bij de kliniek voor een curratage. Dat wordt ivm de Corona alleen. Ik wil aan de ene kant nuchter zijn, ik wordt behandeld met 5 weken en dan is het voor mij nog geen kindje, ik heb er 1tje in een later stadium verloren. Maar... toch voelt het als een gebroken hart.

Wie heeft hier ervaring mee? Of heeft tips? De tip van condooms snap ik.... het is niet onzorgvuldig bedoeld geweest, maar was duidelijk een fout van ons allebei. Ik snap dat ik spijt kan krijgen, maar spijt krijgen dat je een kind hebt gekregen lijkt mij persoonlijk veel erger dan spijt van een abortus. Ik hoop op een natuurlijke afstoting.... maar... dat weet je natuurlijk niet.

Goed dat je dat aangeeft, ik had inderdaad verwacht dat de zwangerschap symptomen gelijk weg zouden zijn! Voordeel nu is dat ik heel veel slaap, ik heb in geen tijden snachts zo lang geslapen, meestal ga ik er laat in en vroeg uit, omdat er zo veel geregeld moet worden.. maar nu laat ik de boel even de boel en moet ik gewoon echt slapen.

Ik heb normaal al flink bloedverlies als ik ongesteld ben, dus ben heel erg benieuwd. De maxi tAmpons zijn nu al na 2 uur te vervangen, blij dat ik dan in ieder geval thuis werk. Ik heb aangegeven dat ik er donderdag niet ben en even afwacht of ik vrijdag werk, maar zowieso wel blij dat ik nu niemand onder ogen hoef te komen, even terug in mijn schulp de Aankomende tijd.

Ik kom het niet... het voelde zo ontzettend fout en verkeerd en ik heb na het gesprek met de verpleegkundige aangegeven dat ik er niet klaar voor was. En nu voel ik me een enorme sukkel... aan de ene kant valt er een last van mijn schouders, aan de andere kant vraag ik me nog steeds af hoe we dit gaan doen. Nog steeds verwarring. Toen ik mijn man appte dat het verkeerd voelde appte hij terug dat ik dan naar huis moest komen. Dus dat ben ik nu, maar nu... ik ben er nog niet uit. Ik ben nu 5 weken, op de echo was duidelijk een vruchtje te zien.

Ja, mijn gevoel wint het van mijn verstand.... ik zal inderdaad in gesprek gaan met ergens met iemand.

En nu heb ik spijt dat ik niet heb doorgezet.... ik wou dat ik niet zo’n pannenkoek was....

Inderdaad, een ontzettend lastige keus! Het ene moment denk ik, hier gaat niemand gelukkig van worden en is totaal niet haalbaar en het andere moment stel ik me voor hoe dat dan zou zijn een derde. Hoe die derde zou zijn en hoe hij/zij eruit zou zien. Mijn bloeddruk was ook enorm hoog bij het intakegesprek, of ik dat vaker had... nee, denk dat het de stress is...

Manlief is ook van de leg, die weet het allemaal ook niet meer. We weten dat we dit niet moeten doen en toch vinden we het ontzettend moeilijk. En ik maar denken dat ik een rationeel mens was, ja ja. En dan te bedenken, 1 keer zonder condoom, tijden erover gedaan om ooit zwanger te worden en 5 procent kans op mijn leeftijd om zwanger te worden... lichaam hoe verzin je het!

Bedankt weer voor de steun! Hoe deden mensen dit toen je nog niet anoniem je zorgen van je af kon schrijven.

Ik miste echt steun, heel rot dat je nu alleen moet gaan. Volgende keer rijdt mijn man met me mee. Dit was echt geen doen.