Kinderen
alle pijlers
Pleegouder worden, iemand ervaring?
vrijdag 20 maart 2009 om 15:04
Hallo, ik loop al een tijdje rond met het idee dat ik over enkele jaren (eigen kinderen zijn nu nog te klein) misschien wel pleegouder zou willen worden. Het idee is op dit moment nog vaag en man is nog niet wildenthousiast, maar ook niet direct afwijzend. Ik zou heel graag een veilig en stabiel onderdak en een warm hart willen bieden aan kinderen die dat zo nodig hebben. Aan de andere kant weet ik niet zeker of ik het emotioneel aan zou kunnen om die kinderen op een gegeven moment weer te laten gaan, in veel gevallen vermoedelijk weer naar min of meer dezelfde ellendige omstandigheden waar ze uit kwamen.
Om mijn gedachten hierover wat verder te vormen, en in de hoop dat ik over een tijdje dan een besluit kan nemen of ik hier al dan niet serieus mee door wil gaan, zou ik graag horen van mensen die ervaring als pleegouder hebben. Zowel de praktische als de emotionele kant van jullie verhaal zou me interesseren. Wat deed het met jullie gezin, en met jullie zelf? Heb je het gevoel dat de kinderen geholpen waren met hun verblijf in jullie gezin? Hoe verliep de samenwerking met de betrokken instanties? Kun je kiezen voor een bepaald soort pleegzorg (langdurig, kortdurend, leeftijd kinderen, ernst of soort van problematiek van de kinderen)? Hoe verloopt de screening van nieuwe gezinnen die zich aanmelden als pleeggezin. Enzovoorts. Ook in ervaring van kinderen die zelf in een pleeggezin hebben gezeten zou ik trouwens erg geïnteresseerd zijn.
Voor de mensen die zich verbazen dat ik het heb over 'ik' en niet over 'wij': ik wil er in dit stadium eerst mijn eigen gedachten over vormen.
Alvast heel veel dank, ik ben erg benieuwd of er reacties komen.
Om mijn gedachten hierover wat verder te vormen, en in de hoop dat ik over een tijdje dan een besluit kan nemen of ik hier al dan niet serieus mee door wil gaan, zou ik graag horen van mensen die ervaring als pleegouder hebben. Zowel de praktische als de emotionele kant van jullie verhaal zou me interesseren. Wat deed het met jullie gezin, en met jullie zelf? Heb je het gevoel dat de kinderen geholpen waren met hun verblijf in jullie gezin? Hoe verliep de samenwerking met de betrokken instanties? Kun je kiezen voor een bepaald soort pleegzorg (langdurig, kortdurend, leeftijd kinderen, ernst of soort van problematiek van de kinderen)? Hoe verloopt de screening van nieuwe gezinnen die zich aanmelden als pleeggezin. Enzovoorts. Ook in ervaring van kinderen die zelf in een pleeggezin hebben gezeten zou ik trouwens erg geïnteresseerd zijn.
Voor de mensen die zich verbazen dat ik het heb over 'ik' en niet over 'wij': ik wil er in dit stadium eerst mijn eigen gedachten over vormen.
Alvast heel veel dank, ik ben erg benieuwd of er reacties komen.
mahna mahna tuduuuudududu
vrijdag 20 maart 2009 om 15:08
Niet uit persoonlijke, maar uit beroepsmatige ervaring:
Je kunt inderdaad aangeven op welke manier je pleeggezin wilt zijn voor kinderen. Wil je dat lange tijd, of wil je dat kortere tijd. Je kunt er als pleegouders ook voor kiezen om een deeltijdpleeggezin te zijn. Kinderen komen dan bijvoorbeeld in het weekend, of juist alleen doordeweeks (of in andere frequenties).
De screening vindt grotendeels plaats door middel van gesprekken. Ik denk dat iedere voorziening voor pleegzorg hieraan een iets andere invulling geeft, maar in het algemeen draaien die gesprekken om: redenen om pleeggezin te willen zijn, jullie achtergrond, jullie visie op opvoeden, jullie ideeën over achtergronden van kinderen die bij jullie zouden verblijven, financiële stabiliteit, huisvesting, hoe staan alle gezinsleden (bijvoorbeeld eigen kinderen) tegenover pleegkinderen, etc.
Je kunt inderdaad aangeven op welke manier je pleeggezin wilt zijn voor kinderen. Wil je dat lange tijd, of wil je dat kortere tijd. Je kunt er als pleegouders ook voor kiezen om een deeltijdpleeggezin te zijn. Kinderen komen dan bijvoorbeeld in het weekend, of juist alleen doordeweeks (of in andere frequenties).
De screening vindt grotendeels plaats door middel van gesprekken. Ik denk dat iedere voorziening voor pleegzorg hieraan een iets andere invulling geeft, maar in het algemeen draaien die gesprekken om: redenen om pleeggezin te willen zijn, jullie achtergrond, jullie visie op opvoeden, jullie ideeën over achtergronden van kinderen die bij jullie zouden verblijven, financiële stabiliteit, huisvesting, hoe staan alle gezinsleden (bijvoorbeeld eigen kinderen) tegenover pleegkinderen, etc.
Peas on earth!
vrijdag 20 maart 2009 om 15:22
Hoi Fee,
Praktisch kan ik je niet zo veel helpen, maar mijn ouders hebben over de jaren heen wel 30 pleegkinderen gehad dus ik heb heel veel ervaring als pleegzus. Overigens wil ik zelf nu ook pleegouder worden maar ivm net nieuw huis, nieuw werk én nieuwe partner is dat even wat op de lange baan geschoven.
Wij hadden altijd crisisopvang. Het kortste wat een kind ooit gebleven is was 3 dagen, het langste 1,5 jaar omdat betreffend kind graag zijn school bij ons wou afmaken. Meestal bleven kinderen zo tussen de 6 weken en drie maanden. Voor ongeveer de helft was dat genoeg om weer redelijk veilig en fijn naar huis te gaan, voor de andere helft was het een tijdelijke overbrugging (bij ons dus) naar iets meer permanents.
Mijn ouders lieten de beslissing om nog contact te houden altijd aan het kind over. Veel kinderen blijken het te moeilijk vinden om herdacht te worden aan de periode bij ons, dus veel contact was er meestal niet meer als ze bij ons weggingen (hoewel mijn ouders ook al vaak jaren en jaren later ineens weer een brief of een bezoekje kregen). Zelf heb ik nooit moeite gehad met het afscheid van weer een 16-jarige zus. Je weet het vantevoren en op de een of andere manier 'werkte' dat gewoon.
Ik zou misschien nog veel meer kunnen vertellen, maar ik weet niet of je daar wat aan hebt. Eén ding wil ik nog zeggen waarvan ik vind dat mijn ouders het altijd heel goed gedaan hebben. Al vanaf dat ik een jaar of 10 was (en broer en zus nog iets jonger) werden we altijd betrokken in het beslissingsproces voor wel/niet een nieuw kind. Het hele gezin had een vetorecht als iemand om wat voor een reden dan ook (even) geen zin had om iemand in huis te nemen. Daardoor voelde het voor ons als kinderen nooit als een verplichting. O, en nog iets: wij beslisten altijd 'ja' of 'nee' vóórdat een kind op kennismakingsgesprek was geweest. Dus puur op basis van de voor informatie en niet op basis van hoe het kind over kwam. Uiteraard kon het kind zelf na een kennismaking nog wel 'nee' zeggen, maar het hoefde zich dan in ieder geval niet nóg eens afgewezen te voelen door in dit geval ons.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt! Succes ermee!
Praktisch kan ik je niet zo veel helpen, maar mijn ouders hebben over de jaren heen wel 30 pleegkinderen gehad dus ik heb heel veel ervaring als pleegzus. Overigens wil ik zelf nu ook pleegouder worden maar ivm net nieuw huis, nieuw werk én nieuwe partner is dat even wat op de lange baan geschoven.
Wij hadden altijd crisisopvang. Het kortste wat een kind ooit gebleven is was 3 dagen, het langste 1,5 jaar omdat betreffend kind graag zijn school bij ons wou afmaken. Meestal bleven kinderen zo tussen de 6 weken en drie maanden. Voor ongeveer de helft was dat genoeg om weer redelijk veilig en fijn naar huis te gaan, voor de andere helft was het een tijdelijke overbrugging (bij ons dus) naar iets meer permanents.
Mijn ouders lieten de beslissing om nog contact te houden altijd aan het kind over. Veel kinderen blijken het te moeilijk vinden om herdacht te worden aan de periode bij ons, dus veel contact was er meestal niet meer als ze bij ons weggingen (hoewel mijn ouders ook al vaak jaren en jaren later ineens weer een brief of een bezoekje kregen). Zelf heb ik nooit moeite gehad met het afscheid van weer een 16-jarige zus. Je weet het vantevoren en op de een of andere manier 'werkte' dat gewoon.
Ik zou misschien nog veel meer kunnen vertellen, maar ik weet niet of je daar wat aan hebt. Eén ding wil ik nog zeggen waarvan ik vind dat mijn ouders het altijd heel goed gedaan hebben. Al vanaf dat ik een jaar of 10 was (en broer en zus nog iets jonger) werden we altijd betrokken in het beslissingsproces voor wel/niet een nieuw kind. Het hele gezin had een vetorecht als iemand om wat voor een reden dan ook (even) geen zin had om iemand in huis te nemen. Daardoor voelde het voor ons als kinderen nooit als een verplichting. O, en nog iets: wij beslisten altijd 'ja' of 'nee' vóórdat een kind op kennismakingsgesprek was geweest. Dus puur op basis van de voor informatie en niet op basis van hoe het kind over kwam. Uiteraard kon het kind zelf na een kennismaking nog wel 'nee' zeggen, maar het hoefde zich dan in ieder geval niet nóg eens afgewezen te voelen door in dit geval ons.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt! Succes ermee!
vrijdag 20 maart 2009 om 16:59
Hey, interessante reacties al. Dank aan Prinses en Tammetuk. Tammetuk, onze kinderen zijn nu nog heel klein (peuter en baby). Ik vrees wel dat steeds verschillende kinderen in huis, zoals dat bij jullie was, voor onze eigen kinderen veel onrust zullen geven. Hoe oud waren jij en broer en zus toen je ouders als pleegouders begonnen? Hoe zag je die kinderen, als een soort logees, of toch wel als tijdelijke broertjes/zusjes? Was er jaloezie of concurrentie van beide kanten? Legden kinderen met ernstige problematiek (ik neem aan dat het vaak niet de makkelijkste kinderen waren) soms een zware last op het gezin? Zijn er wel eens kinderen vertrokken omdat ze niet te handhaven waren?
Goh, ik kan nog wel 100 vragen bedenken. Tammetuk, ik denk dat jij de pleegkinderen als kind wel als iets positiefs hebt ervaren als je nu zelf overweegt om ook pleegouder te worden? Ik vind het inderdaad heel goed dat jullie inspraak hadden in het al dan niet opnemen van een nieuw pleegkind.
Goh, ik kan nog wel 100 vragen bedenken. Tammetuk, ik denk dat jij de pleegkinderen als kind wel als iets positiefs hebt ervaren als je nu zelf overweegt om ook pleegouder te worden? Ik vind het inderdaad heel goed dat jullie inspraak hadden in het al dan niet opnemen van een nieuw pleegkind.
mahna mahna tuduuuudududu
vrijdag 20 maart 2009 om 17:11
Hallo,
Ook mijn ouders zijn pleegouders(al meer dan 15 jr) en ik weet nog goed dat wij ook in spraak hebben gehad toendertijd.
Mijn ouders hebben alle vormen van pleegzorg gedaan en doen dat dus nu nog!!
En jawel ook ik ben samen met man pleeggezin. We wilden al maar hadden ruimtegebrek, maar wonen nu een jaar in groter huis dus ruimte genoeg. Het is allemaal wel sneller gegaan dan gedacht, maar dit had een reden. Bij mijn ouders werd een meisje geplaatst(kortdurend werd een langdurig gezin voor gezocht)en daar zeiden we toen gekscherend wel eens over, nou die mag wel bij ons komen wonen hoor.
Er was geen langdurig gezin beschikbaar en toen werden wij gepolst of we echt interesse hadden. En ja dat hadden we zeker.Zoonlief(3 jr) kan het erg goed met haar vinden, dus dat was positief. We zijn toen in sneltreinvaart gescreent en daarbij kwam het voordeel dat ik dus al ruim 15 jaar meeloop in de pleegzorg door mijn ouders.
Onze zoon hebben we bij alles betrokken en zo goed als kwaad het uitgelegd en sinds de kerstvakantie woont ze bij ons. Ze zijn echt als een broer en zus. Ze heeft 1x per maand bezoek op kantoor, 1 uur moeder en 1 uur vader. Het contact met moeder is goed, zij is ook hier geweest om te kijken hoe ze nu woonde en moeder is erg blij met het feit dat ze nu bij ons woont, en toch nog contact heeft met mijn ouders.
Tuurlijk zullen we nog bepaalde dingen gaan tegenkomen, bedoel dit meisje heeft in de 5 jaar tijd al zoveel meegemaakt(scheiding ouders, die niet zonder geweld met elkaar om gingen). Maar wijzelf, school en pleegzorg zien nu dat ze zo opbloeit en dat is zo iets moois om te zien.
Ik(nou ja wij natuurlijk) zijn gewoon heel blij dat we haar een warm plekje kunnen bieden waar ze op kan groeien op haar manier.
Ik hoop dat verhaal een beetje duidelijk is, misschien beetje onsamenhangend.
Ik blijf dit topic wel volgen want wilde zelf eigenlijk een topic openen met de vraag of er nog meer pleegouders hier op forum zitten.
Groetjes Tamara
Ook mijn ouders zijn pleegouders(al meer dan 15 jr) en ik weet nog goed dat wij ook in spraak hebben gehad toendertijd.
Mijn ouders hebben alle vormen van pleegzorg gedaan en doen dat dus nu nog!!
En jawel ook ik ben samen met man pleeggezin. We wilden al maar hadden ruimtegebrek, maar wonen nu een jaar in groter huis dus ruimte genoeg. Het is allemaal wel sneller gegaan dan gedacht, maar dit had een reden. Bij mijn ouders werd een meisje geplaatst(kortdurend werd een langdurig gezin voor gezocht)en daar zeiden we toen gekscherend wel eens over, nou die mag wel bij ons komen wonen hoor.
Er was geen langdurig gezin beschikbaar en toen werden wij gepolst of we echt interesse hadden. En ja dat hadden we zeker.Zoonlief(3 jr) kan het erg goed met haar vinden, dus dat was positief. We zijn toen in sneltreinvaart gescreent en daarbij kwam het voordeel dat ik dus al ruim 15 jaar meeloop in de pleegzorg door mijn ouders.
Onze zoon hebben we bij alles betrokken en zo goed als kwaad het uitgelegd en sinds de kerstvakantie woont ze bij ons. Ze zijn echt als een broer en zus. Ze heeft 1x per maand bezoek op kantoor, 1 uur moeder en 1 uur vader. Het contact met moeder is goed, zij is ook hier geweest om te kijken hoe ze nu woonde en moeder is erg blij met het feit dat ze nu bij ons woont, en toch nog contact heeft met mijn ouders.
Tuurlijk zullen we nog bepaalde dingen gaan tegenkomen, bedoel dit meisje heeft in de 5 jaar tijd al zoveel meegemaakt(scheiding ouders, die niet zonder geweld met elkaar om gingen). Maar wijzelf, school en pleegzorg zien nu dat ze zo opbloeit en dat is zo iets moois om te zien.
Ik(nou ja wij natuurlijk) zijn gewoon heel blij dat we haar een warm plekje kunnen bieden waar ze op kan groeien op haar manier.
Ik hoop dat verhaal een beetje duidelijk is, misschien beetje onsamenhangend.
Ik blijf dit topic wel volgen want wilde zelf eigenlijk een topic openen met de vraag of er nog meer pleegouders hier op forum zitten.
Groetjes Tamara
zondag 22 maart 2009 om 13:10
quote:Feesie schreef op 20 maart 2009 @ 16:59:
Hey, interessante reacties al. Dank aan Prinses en Tammetuk. Tammetuk, onze kinderen zijn nu nog heel klein (peuter en baby). Ik vrees wel dat steeds verschillende kinderen in huis, zoals dat bij jullie was, voor onze eigen kinderen veel onrust zullen geven. Hoe oud waren jij en broer en zus toen je ouders als pleegouders begonnen? Hoe zag je die kinderen, als een soort logees, of toch wel als tijdelijke broertjes/zusjes? Was er jaloezie of concurrentie van beide kanten? Legden kinderen met ernstige problematiek (ik neem aan dat het vaak niet de makkelijkste kinderen waren) soms een zware last op het gezin? Zijn er wel eens kinderen vertrokken omdat ze niet te handhaven waren?
Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om op deze vragen een goed antwoord te geven. Ik denk namelijk dat ik een hele bijzondere moeder heb die er voor een heel groot deel de reden van was dat alles bij ons liep zoals het liep. De kinderen waren écht tijdelijke broertjes en zusjes, ik denk juist ook doordat wij altijd inspraak hadden in hun wel/niet komen. Ook moest één van ons 3-en altijd zijn kamer delen met een pleegkind, waardoor je vanzelf dicht contact kreeg (ik vond het wel gaaf om ineens een oudere zus te hebben, waar ik 's avonds uren mee kon kletsen in bed!
)
Bij mijn weten zijn er ook nooit kinderen vertrokken wegens niet te kunnen handhaven. Bij ons thuis waren er eigenlijk maar drie regels, vrij simpel:
1. geen drugs
2. niet weglopen (dat wil zeggen, als je écht 'verdween' zonder iets te zeggen, dan moest een kind weg, want die zorg en verantwoordelijkheid wilden mijn ouders niet dragen)
3. je houdt je aan gemaakte afspraken.
Volgens mij heeft dit altijd redelijk gewerkt. Maar ik zie mijn ouders vanmiddag, en dan zal ik het eens vragen!
quote:Goh, ik kan nog wel 100 vragen bedenken. Tammetuk, ik denk dat jij de pleegkinderen als kind wel als iets positiefs hebt ervaren als je nu zelf overweegt om ook pleegouder te worden? Ik vind het inderdaad heel goed dat jullie inspraak hadden in het al dan niet opnemen van een nieuw pleegkind.Ja, ik heb het hebben van pleegkinderen als iets positiefs ervaren, maar ik heb ook een soort van 'oergevoel' dat ik 'iets moet doen voor de mensheid'.... :puke: Dit hier uitgebreider uitleggen zou behoorlijk off topic gaan, maar tijdens mijn studententijd heb ik bijvoorbeeld ook al een jaar lang meegedaan aan een mentorproject waarbij ik één middag in de week een meisje thuis had. Heel leuk!!
Hey, interessante reacties al. Dank aan Prinses en Tammetuk. Tammetuk, onze kinderen zijn nu nog heel klein (peuter en baby). Ik vrees wel dat steeds verschillende kinderen in huis, zoals dat bij jullie was, voor onze eigen kinderen veel onrust zullen geven. Hoe oud waren jij en broer en zus toen je ouders als pleegouders begonnen? Hoe zag je die kinderen, als een soort logees, of toch wel als tijdelijke broertjes/zusjes? Was er jaloezie of concurrentie van beide kanten? Legden kinderen met ernstige problematiek (ik neem aan dat het vaak niet de makkelijkste kinderen waren) soms een zware last op het gezin? Zijn er wel eens kinderen vertrokken omdat ze niet te handhaven waren?
Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om op deze vragen een goed antwoord te geven. Ik denk namelijk dat ik een hele bijzondere moeder heb die er voor een heel groot deel de reden van was dat alles bij ons liep zoals het liep. De kinderen waren écht tijdelijke broertjes en zusjes, ik denk juist ook doordat wij altijd inspraak hadden in hun wel/niet komen. Ook moest één van ons 3-en altijd zijn kamer delen met een pleegkind, waardoor je vanzelf dicht contact kreeg (ik vond het wel gaaf om ineens een oudere zus te hebben, waar ik 's avonds uren mee kon kletsen in bed!
) Bij mijn weten zijn er ook nooit kinderen vertrokken wegens niet te kunnen handhaven. Bij ons thuis waren er eigenlijk maar drie regels, vrij simpel:
1. geen drugs
2. niet weglopen (dat wil zeggen, als je écht 'verdween' zonder iets te zeggen, dan moest een kind weg, want die zorg en verantwoordelijkheid wilden mijn ouders niet dragen)
3. je houdt je aan gemaakte afspraken.
Volgens mij heeft dit altijd redelijk gewerkt. Maar ik zie mijn ouders vanmiddag, en dan zal ik het eens vragen!
quote:Goh, ik kan nog wel 100 vragen bedenken. Tammetuk, ik denk dat jij de pleegkinderen als kind wel als iets positiefs hebt ervaren als je nu zelf overweegt om ook pleegouder te worden? Ik vind het inderdaad heel goed dat jullie inspraak hadden in het al dan niet opnemen van een nieuw pleegkind.Ja, ik heb het hebben van pleegkinderen als iets positiefs ervaren, maar ik heb ook een soort van 'oergevoel' dat ik 'iets moet doen voor de mensheid'.... :puke: Dit hier uitgebreider uitleggen zou behoorlijk off topic gaan, maar tijdens mijn studententijd heb ik bijvoorbeeld ook al een jaar lang meegedaan aan een mentorproject waarbij ik één middag in de week een meisje thuis had. Heel leuk!!
zondag 22 maart 2009 om 18:36
Tammetuk,
Ik neem aan dat jouw moeder vroeger thuis was? Wij overwegen het ook, en verhuizen binnenkort naar een ruimer huis, dus dan zou het kunnen. Echter: we werken allebei, en willen dit ook blijven doen. Voor onze zoon (die gewend is naar het KDV te gaan 3 dagen in de week) is dat geen punt. Maar voor pleegkinderen weet ik dat zo net nog niet.
Hoe kijken de ervaringsdeskundigen tegen werkende ouders en pleegkinderen aan?
Ik denk dat wij in eerste instantie voor weekendpleegzorg gaan, misschien dat we het zef dan ook wat beter in kunnen schatten na een tijdje.
Ik neem aan dat jouw moeder vroeger thuis was? Wij overwegen het ook, en verhuizen binnenkort naar een ruimer huis, dus dan zou het kunnen. Echter: we werken allebei, en willen dit ook blijven doen. Voor onze zoon (die gewend is naar het KDV te gaan 3 dagen in de week) is dat geen punt. Maar voor pleegkinderen weet ik dat zo net nog niet.
Hoe kijken de ervaringsdeskundigen tegen werkende ouders en pleegkinderen aan?
Ik denk dat wij in eerste instantie voor weekendpleegzorg gaan, misschien dat we het zef dan ook wat beter in kunnen schatten na een tijdje.
maandag 23 maart 2009 om 17:45
Hoi Lika,
Mijn moeder is weer gaan werken toen ik 11 was. Nou is ze altijd juf geweest, wat in ieder geval praktisch was voor vakanties enzo maar we hebben ook altijd een behoorlijk georganiseerd huishouden gehad. Ik zou er bijna een nieuw topic over kunnen schrijven bij opvoeding ofzo, want wij hadden een 'samenwerkrooster' met daarop ieders taken en iedereen had een vaste kookdag. Nu ik zelf 'groot' ben (lol) realiseer ik me dat het mijn moeder vaak wss meer tijd heeft gekost om óns te organiseren dan om alles zelf te doen, maar het werkte wel.
Overigens mag ik even een opmerking maken over weekendpleegzorg? Sommige mensen denken daaraan te beginnen om pleegzorg 'uit te proberen', maar in principe is zo'n kind ook 'voor altijd'. Als je begint met een kind van 6, betekent dat dus dat je dat ook gewoon tot het 18 is af en toe een weekend hebt. Er kan natuurlijk altijd iets veranderen, maar realiseer je dat het niet de bedoeling is dat jij een beschadigd kind moet zeggen dat je geen zin/tijd of wat dan ook hebt voor 'haar' (of zijn natuurlijk) weekends.
Maar misschien had je dat zelf ook allang bedacht
Mijn moeder is weer gaan werken toen ik 11 was. Nou is ze altijd juf geweest, wat in ieder geval praktisch was voor vakanties enzo maar we hebben ook altijd een behoorlijk georganiseerd huishouden gehad. Ik zou er bijna een nieuw topic over kunnen schrijven bij opvoeding ofzo, want wij hadden een 'samenwerkrooster' met daarop ieders taken en iedereen had een vaste kookdag. Nu ik zelf 'groot' ben (lol) realiseer ik me dat het mijn moeder vaak wss meer tijd heeft gekost om óns te organiseren dan om alles zelf te doen, maar het werkte wel.
Overigens mag ik even een opmerking maken over weekendpleegzorg? Sommige mensen denken daaraan te beginnen om pleegzorg 'uit te proberen', maar in principe is zo'n kind ook 'voor altijd'. Als je begint met een kind van 6, betekent dat dus dat je dat ook gewoon tot het 18 is af en toe een weekend hebt. Er kan natuurlijk altijd iets veranderen, maar realiseer je dat het niet de bedoeling is dat jij een beschadigd kind moet zeggen dat je geen zin/tijd of wat dan ook hebt voor 'haar' (of zijn natuurlijk) weekends.
Maar misschien had je dat zelf ook allang bedacht
maandag 23 maart 2009 om 18:05
Hoi Tammetuk en anderen, dank voor jullie reacties. Goed dat je er op wijst Tammetuk dat je wel goed moet weten waar je aan begint. Het laatste wat een pleegkind nodig heeft is inderdaad een gezin dat het eigenlijk toch niet zo 'leuk' vindt. Wel iets om je heel goed te realiseren voor je zo'n 'commitment' aangaat.
De dingen die hier zijn genoemd hebben me wel aan het denken gezet. Aan de ene kant wil ik, net als jij, heel graag iets doen voor de maatschappij (braak, haha) en vind ik het zo ontzettend belangrijk dat kinderen een veilige omgeving hebben om in op te groeien. En ik ben echt heel dol op kinderen en kan er ook heel goed mee omgaan/me in ze verplaatsen. Aan de andere kant weet ik niet of ik nou zo'n supermama ben, zoals Tammetuk haar moeder beschrijft. Zelfs mijn eigen superengeltjes wil ik soms wel eens achter het behang plakken.
En het is zo'n enorme verantwoorlijkheid die je op je neemt. Het idee dat je haast letterlijk mee de toekomst kunt bepalen van een kind dat het moeilijk heeft (of ben ik veel te optimistisch in mijn naiveteit?) spreekt me enorm aan maar beangstigt me ook wel. Geen beslissing die je even gemakkelijk neemt.
Pfff, nog heel wat om over na te denken. Ik hoop op nog meer reacties hier. Groeten!
De dingen die hier zijn genoemd hebben me wel aan het denken gezet. Aan de ene kant wil ik, net als jij, heel graag iets doen voor de maatschappij (braak, haha) en vind ik het zo ontzettend belangrijk dat kinderen een veilige omgeving hebben om in op te groeien. En ik ben echt heel dol op kinderen en kan er ook heel goed mee omgaan/me in ze verplaatsen. Aan de andere kant weet ik niet of ik nou zo'n supermama ben, zoals Tammetuk haar moeder beschrijft. Zelfs mijn eigen superengeltjes wil ik soms wel eens achter het behang plakken.
En het is zo'n enorme verantwoorlijkheid die je op je neemt. Het idee dat je haast letterlijk mee de toekomst kunt bepalen van een kind dat het moeilijk heeft (of ben ik veel te optimistisch in mijn naiveteit?) spreekt me enorm aan maar beangstigt me ook wel. Geen beslissing die je even gemakkelijk neemt.
Pfff, nog heel wat om over na te denken. Ik hoop op nog meer reacties hier. Groeten!
mahna mahna tuduuuudududu
maandag 23 maart 2009 om 19:38
Fee,
Ik heb zojuist mijn moeder even gebeld en die zou het hartstikke leuk vinden om telefonisch of via de mail met je te praten, juist omdat ze vindt dat "er nog veel te veel mensen denken dat je een supermama moet zijn en dat is helemaal niet waar". Zij heeft natuurlijk heel andere verhalen te vertellen dan ik, dus mocht je geïnteresseerd zijn, mail me dan ff op mijn nick apestaartje live punt nl
Ik heb zojuist mijn moeder even gebeld en die zou het hartstikke leuk vinden om telefonisch of via de mail met je te praten, juist omdat ze vindt dat "er nog veel te veel mensen denken dat je een supermama moet zijn en dat is helemaal niet waar". Zij heeft natuurlijk heel andere verhalen te vertellen dan ik, dus mocht je geïnteresseerd zijn, mail me dan ff op mijn nick apestaartje live punt nl
maandag 23 maart 2009 om 22:03
Dank voor de tip Tammetuk, maar dat had ik me gelukkig wel gerealiseerd. Punt is dat weekend pleegzorg voor ons wel makkelijker te regelen is nu dan volledige pleegzorg. Gewoonweg omdat we in het weekend er wel allebei zijn en aandacht kunnen geven.
Wel goed om te lezen dat het jouw ouders ook gelukt is om én te werken, en voor (pleeg)kinderen te zorgen. Alhoewel ik hier nog even moet wachten tot ik aan samenwerkroosters kan beginnen (Kruimel is anderhalf, zijn broertje of zusje wordt over een half jaar pas geboren)
Nou ja... eerst maar verhuizen en met zijn viertjes aan elkaar wennen, en misschien dat we dan besluiten dat ons huis en hart groot genoeg is voor een 5e gezinslid in de weekenden...
Wel goed om te lezen dat het jouw ouders ook gelukt is om én te werken, en voor (pleeg)kinderen te zorgen. Alhoewel ik hier nog even moet wachten tot ik aan samenwerkroosters kan beginnen (Kruimel is anderhalf, zijn broertje of zusje wordt over een half jaar pas geboren)
Nou ja... eerst maar verhuizen en met zijn viertjes aan elkaar wennen, en misschien dat we dan besluiten dat ons huis en hart groot genoeg is voor een 5e gezinslid in de weekenden...
maandag 23 maart 2009 om 23:21
Een familielid waar wij veel mee omgaan heeft ook al jaren pleegkinderen. Ik weet dat je heel vergaande keuzes mag maken. Ze zoeken namelijk echt een gezin dat goed bij het kind past.
Je hebt keuze uit crisis(tot 3 maanden), kort durend (1jr) langere tijd (tot 18 jaar). Maar ook weekend en vakantieopvang. Daarbij mag je echt heel goed aangeven wat voor kind je wilt. Zowel qua leeftijd, geslacht als achtergrond (denk aan bepaalde gedragsproblemen of stoornissen). Verder krijg je altijd eerst een voorstel dat je ook weer af mag wijzen. Ik weet dat mijn familie ook wel eens een pauze inlassen. Dan zijn ze een tijdje niet beschikbaar voor een nieuw kindje.
Iets om heel goed over na te denken is dat je tal van mensen over de vloer krijgt (gezinsvoogd, mensen van de pleegzorgorganisatie, soms opvoedingsondersteuners, Raad voor de Kinderbescherming etc.) Verder moet je veel regelen en alles aanvragen (denk aan zaken als op vakantie gaan, sportles, zaken op school etc).
Verder zijn de ouders meestal ook nog in beeld. Dat kan zowel positief als negatief zijn. Mijn familielid heeft kinderen gehad waarvan de ouders enorme weerstand tegen de uithuisplaatsing hadden. Dat leverde hele vervelende situaties op. Zelfs tot aangiftes en advocaten aan toe. Verder waren de kinderen dagen van slag als ze bij de ouders waren geweest. Als pleegouders waren ze dagen bezig om de ellende van een bezoek aan de ouders weer goed te maken. Ook heeft ze een keer een advocaat en de kinderrechter moeten inschakelen om het paspoort van een van de kinderen te krijgen voor een vakantie. De moeder wilde dit niet afgeven omdat ze niet wilde dat haar kind met de pleegouders op vakantie ging (omdat ze zelf ook niet op vakantie mocht met haar kind!). Bedenk of jij kunt omgaan met asociale of minder begaafde ouders. En of je wilt dat ouders bij jou thuis komen.
Bij mijn familie is de regel dat de eigen kinderen altijd voor gaan. Ze hebben geen kinderen die het eigen gezin schade kunnen toebrengen (denk aan pleegkinderen met zware stoornissen, die bekend zijn met geweldadig, of seksueel grensoverschreidend gedrag naar anderen). Ze maken altijd genoeg prive tijd vrij voor hun eigen kinderen (denk aan een uitstapje of gewoon voorlezen zonder anderen erbij). Verder moet het wel klikken met de eigen kinderen en het pleegkind. Als het echt niet gaat, dan moet het pleegkind helaas weg. Dit is eenmaal voorgekomen met een jongen die niet meer in een gewoon gezin kon wonen. Hij veroorzaakte problemen, maakte bewust spullen stuk en begon zelfs te slaan. Deze jongen is toen in een tehuis geplaatst omdat een gezinssituatie met mensen die om hem gaven te bedreigend voor hem was. Dat was een heel moeilijke situatie (die jongen kon er ook niet alles aan doen).
In ieder geval veel succes. Ik denk dat het heel mooi werk is. En je kunt het altijd een keer proberen om te kijken of het wat voor je is. Een crisisplaats is maar tijdelijk en daar is altijd vraag naar. Als dat goed gaat kan je kijken of je voor langer een kindje zou willen.
Je hebt keuze uit crisis(tot 3 maanden), kort durend (1jr) langere tijd (tot 18 jaar). Maar ook weekend en vakantieopvang. Daarbij mag je echt heel goed aangeven wat voor kind je wilt. Zowel qua leeftijd, geslacht als achtergrond (denk aan bepaalde gedragsproblemen of stoornissen). Verder krijg je altijd eerst een voorstel dat je ook weer af mag wijzen. Ik weet dat mijn familie ook wel eens een pauze inlassen. Dan zijn ze een tijdje niet beschikbaar voor een nieuw kindje.
Iets om heel goed over na te denken is dat je tal van mensen over de vloer krijgt (gezinsvoogd, mensen van de pleegzorgorganisatie, soms opvoedingsondersteuners, Raad voor de Kinderbescherming etc.) Verder moet je veel regelen en alles aanvragen (denk aan zaken als op vakantie gaan, sportles, zaken op school etc).
Verder zijn de ouders meestal ook nog in beeld. Dat kan zowel positief als negatief zijn. Mijn familielid heeft kinderen gehad waarvan de ouders enorme weerstand tegen de uithuisplaatsing hadden. Dat leverde hele vervelende situaties op. Zelfs tot aangiftes en advocaten aan toe. Verder waren de kinderen dagen van slag als ze bij de ouders waren geweest. Als pleegouders waren ze dagen bezig om de ellende van een bezoek aan de ouders weer goed te maken. Ook heeft ze een keer een advocaat en de kinderrechter moeten inschakelen om het paspoort van een van de kinderen te krijgen voor een vakantie. De moeder wilde dit niet afgeven omdat ze niet wilde dat haar kind met de pleegouders op vakantie ging (omdat ze zelf ook niet op vakantie mocht met haar kind!). Bedenk of jij kunt omgaan met asociale of minder begaafde ouders. En of je wilt dat ouders bij jou thuis komen.
Bij mijn familie is de regel dat de eigen kinderen altijd voor gaan. Ze hebben geen kinderen die het eigen gezin schade kunnen toebrengen (denk aan pleegkinderen met zware stoornissen, die bekend zijn met geweldadig, of seksueel grensoverschreidend gedrag naar anderen). Ze maken altijd genoeg prive tijd vrij voor hun eigen kinderen (denk aan een uitstapje of gewoon voorlezen zonder anderen erbij). Verder moet het wel klikken met de eigen kinderen en het pleegkind. Als het echt niet gaat, dan moet het pleegkind helaas weg. Dit is eenmaal voorgekomen met een jongen die niet meer in een gewoon gezin kon wonen. Hij veroorzaakte problemen, maakte bewust spullen stuk en begon zelfs te slaan. Deze jongen is toen in een tehuis geplaatst omdat een gezinssituatie met mensen die om hem gaven te bedreigend voor hem was. Dat was een heel moeilijke situatie (die jongen kon er ook niet alles aan doen).
In ieder geval veel succes. Ik denk dat het heel mooi werk is. En je kunt het altijd een keer proberen om te kijken of het wat voor je is. Een crisisplaats is maar tijdelijk en daar is altijd vraag naar. Als dat goed gaat kan je kijken of je voor langer een kindje zou willen.
donderdag 26 maart 2009 om 15:30
Hio, ik "up" maar eens even. Nog iemand een bijdrage?
Flower, dank voor je verhaal. Ben inderdaad wel een beetje bevreesd dat het hele gezin gedomineerd zou worden door het (begrijpelijke, maar toch) probleemgedrag van een pleegkind. Die instanties schrikken me niet zo af (ben zelf ambtenaar dus kan me in elk geval wel in hun denkwijze verplaatsen, haha) en de ouders, ja dat lijkt me inderdaad lastig. Het blijft natuurlijk altijd hun kind maar als je ziet dat het alleen maar 'slechter' wordt van het contact lijkt me dat wel moeilijk.
Tammetuk, wat een lief aanbod van je moeder. Zal je eerdaags mailen om contact op te nemen.
Weet er trouwens iemand of bijna alle kinderen uit echte probleemgezinnen komen, of dat er ook relatief veel kinderen zijn die om andere redenen het huis uit moeten (zoals ziekte van ouders)? Ik zag deze laatste categorie ergens genoemd worden op een website, maar weet niet of dat was om een breder beeld te schetsen of dat dit echt een aanzienlijke groep is.
Flower, dank voor je verhaal. Ben inderdaad wel een beetje bevreesd dat het hele gezin gedomineerd zou worden door het (begrijpelijke, maar toch) probleemgedrag van een pleegkind. Die instanties schrikken me niet zo af (ben zelf ambtenaar dus kan me in elk geval wel in hun denkwijze verplaatsen, haha) en de ouders, ja dat lijkt me inderdaad lastig. Het blijft natuurlijk altijd hun kind maar als je ziet dat het alleen maar 'slechter' wordt van het contact lijkt me dat wel moeilijk.
Tammetuk, wat een lief aanbod van je moeder. Zal je eerdaags mailen om contact op te nemen.
Weet er trouwens iemand of bijna alle kinderen uit echte probleemgezinnen komen, of dat er ook relatief veel kinderen zijn die om andere redenen het huis uit moeten (zoals ziekte van ouders)? Ik zag deze laatste categorie ergens genoemd worden op een website, maar weet niet of dat was om een breder beeld te schetsen of dat dit echt een aanzienlijke groep is.
mahna mahna tuduuuudududu
donderdag 26 maart 2009 om 15:55
wat leuk om te lezen. ik denk hier ook wel eens over na. Voor over n paar jaar. Mijn kindjes zijn nu nog te klein (2 jaar en - 2 maanden 
.
Er blijven bij mij nog 2 vragen hangen waar misschien iemand n antwoord op heeft.
Wij werken beiden 4 dagen in de week. Is dat wel te combineren met pleegzorg? Ik kan me voorstellen dat t voor kinderen die uit een minder stabile situatie komen niet zo wenselijk is om naast in n nieuw gezin ook nog in n kdv te moeten, of na school naar n BSO. Heb t gevoel dat wij misschien niet voldoende 'warm nest' zouden zijn voor deze kindjes.
Zijn er ook mensen slechte ervaringen? Kinderen die problemen hebben gemaakt. Of misschien op latere leeftijd nog op een vervelende manier van zich hebben laten horen of zo?
Verder, voor mensen die toch eerst eens iets dergelijks willen 'uitproberen' (al is dateen beetj eene oneerbiedige tem wanneert over kinderen gaat). Denk eens aan europa kinderhulp. Dat is een project waarin een kind uit een probleemsituatie in een andere europees land in de zomervakantie 3 weken komt logeren. Zo kun je ervaren wat t voor jullie gezien betekend om tijdelijk een kind op te vangen, zonder dat daar meteen een langlopende verplichting aan vast zit.
http://www.europakinderhulp.nl/
.Er blijven bij mij nog 2 vragen hangen waar misschien iemand n antwoord op heeft.
Wij werken beiden 4 dagen in de week. Is dat wel te combineren met pleegzorg? Ik kan me voorstellen dat t voor kinderen die uit een minder stabile situatie komen niet zo wenselijk is om naast in n nieuw gezin ook nog in n kdv te moeten, of na school naar n BSO. Heb t gevoel dat wij misschien niet voldoende 'warm nest' zouden zijn voor deze kindjes.
Zijn er ook mensen slechte ervaringen? Kinderen die problemen hebben gemaakt. Of misschien op latere leeftijd nog op een vervelende manier van zich hebben laten horen of zo?
Verder, voor mensen die toch eerst eens iets dergelijks willen 'uitproberen' (al is dateen beetj eene oneerbiedige tem wanneert over kinderen gaat). Denk eens aan europa kinderhulp. Dat is een project waarin een kind uit een probleemsituatie in een andere europees land in de zomervakantie 3 weken komt logeren. Zo kun je ervaren wat t voor jullie gezien betekend om tijdelijk een kind op te vangen, zonder dat daar meteen een langlopende verplichting aan vast zit.
http://www.europakinderhulp.nl/
woensdag 1 april 2009 om 19:26
O, ik ben achter! quote:Weet er trouwens iemand of bijna alle kinderen uit echte probleemgezinnen komen, of dat er ook relatief veel kinderen zijn die om andere redenen het huis uit moeten (zoals ziekte van ouders)?Ik weet niet precies hoe het zit met verhoudingen enzo, maar ik weet wel dat wij een aantal keer kinderen hebben gehad die behoorlijk normaal waren. Zeg maar, niet gestoorder dan iedere andere puber maar bijvoorbeeld een moeder (man al jaren pleite) die gewoon niet wist hoe ze moest omgaan met 3 pubers en zelf nogal depressieve problemen had. Die meiden kwamen een keer in de maand bij ons. Zo heb ik nog wel een paar voorbeelden.
