Kinderen
alle pijlers
"Had ik maar nooit kinderen genomen..."
dinsdag 17 december 2019 om 18:39
"Had ik maar nooit kinderen genomen..." Het is een uitspraak die ik vaker door vrouwen heb horen zeggen. Als ik dit hoor, raakt het me. Maar aan de andere kant voel ik ook wel begrip.
Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.
Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.
Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.
Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.
dinsdag 17 december 2019 om 20:51
Dat een ouder spijt kan voelen kan, maar het is echt kwalijk als dat bij het kind wordt geuit. Het is kwetsend voor het kind, maar wat misschien nog erger is, is dat de ouder daarmee begrip vraagt bij het kind en dus de gevoelens van het kind ondergeschikt gemaakt worden. Het kind wordt daarmee verantwoordelijk gemaakt voor psychische zorg naar de ouder en dat hoort juist de andere kant op te gaan, van ouder naar kind.
Mijn ouders hebben ook naar mij geuit dat ze spijt hadden van hun kinderen en partnerkeuze. En dat was te voelen ook! Altijd zeer ongewenst waren we. Maar als kind wil je loyaal zijn en je ouders helpen door begrip te tonen. Andersom, van mijn ouders naar mij, was er geen begrip. Geen plaats voor mijn gevoelens of behoeftes. Dat is toch wel een heel belangrijke taak van ouders, dat ze hun kind zien en horen. Sommige mensen zouden ook geen kinderen moeten krijgen.
Mijn ouders hebben ook naar mij geuit dat ze spijt hadden van hun kinderen en partnerkeuze. En dat was te voelen ook! Altijd zeer ongewenst waren we. Maar als kind wil je loyaal zijn en je ouders helpen door begrip te tonen. Andersom, van mijn ouders naar mij, was er geen begrip. Geen plaats voor mijn gevoelens of behoeftes. Dat is toch wel een heel belangrijke taak van ouders, dat ze hun kind zien en horen. Sommige mensen zouden ook geen kinderen moeten krijgen.
dinsdag 17 december 2019 om 20:52
dinsdag 17 december 2019 om 20:55
dinsdag 17 december 2019 om 21:10
Ja, alleen weet je dus uiteindelijk niet hoe zwaar het is totdat je het zelf ervaart. Daarnaast is ieder kind ook nog eens verschillend. Ik vind het daarom altijd zo raar dat er zoveel mensen dan roepen: 'Dan had je er maar niet aan moeten beginnen.' Je kunt gewoon simpelweg niet weten hoe zwaar het is totdat je er midden in zit en dan is het ook nog eens sterk afhankelijk van hoeveel je zelf aan kan en hoe makkelijk of moeilijk je kind is. Daarnaast worden veel vrouwen die iets negatiefs zeggen over het ouderschap vaak met de grond gelijk gemaakt. Vaak ook nog door mensen die (ongewenst) kinderloos zijn, want ze moeten maar gewoon hun mond houden en blij zijn dat ze überhaupt kinderen kunnen krijgen. Hierdoor durven veel vrouwen er niets negatiefs meer over te zeggen en krijgen andere mensen daardoor een vertekend beeld. Het is gewoon niet altijd leuk en makkelijk en dat mag ook gezegd worden. Dat betekent niet dat je niet van je kinderen houdt.charlymercury schreef: ↑17-12-2019 20:16Volgens mij wordt ik een beetje verkeerd begrepen.
Ik kan me alleen maar indenken hoe zwaar het is en dat het in de praktijk vast alleen maar zwaarder zal zijn
dinsdag 17 december 2019 om 21:22
Ik vind dat je het absoluut niet kunt maken om dit tegen je kind te zeggen...Zelf geen spijt, absoluut niet. Ik mis ook eigenlijk zelden het gevoel van vrijheid of mogelijkheden. Wat ik wel ervaar: ik vind het allemaal ingewikkelder dan ik had verwacht. En fysiek zwaarder dan gedacht. En mijn dagen soms ook saaier dan verwacht. En ook, een gigantische confrontatie met mijzelf en hoe ik zelf in elkaar zit - niet altijd even lief en vriendelijk, af en toe zeer geïrriteerd en helaas ook niet altijd even onbevooroordeeld in de verwachtingen die ik heb. Zeer confronterend om dat te merken en ben ik mij ook bewust van, wat al íets is, want zonder kinderen weet ik niet of ik die karaktertrekken van mijzelf zo scherp onder de loep had willen nemen en willen veranderen.
dinsdag 17 december 2019 om 21:34
Zo heb ik het dus nooit ervaren maar ik was/ben wel gezegend met gezonde, intelligente, emphatische en lieve kinderen
(die ik desondanks af en toe best wel even achter het behang/de steenstrips wilde plakken
)
dinsdag 17 december 2019 om 21:34
Ik heb twee jongvolwassen kinderen waar ik erg veel van hou. Toch heb ik spijt dat ik kinderen op de wereld heb gezet, en moest ik mijn leven kunnen overdoen, dan zou ik beslist niet meer aan kinderen beginnen. Ik heb hen dit verteld omdat het niet over hen gaat maar over ouderschap in een zieke wereld. Ze hebben het recht te weten hoe de dingen in elkaar zitten.
Niets is zo waar als: it takes a village to raise a kid. Onze maatschappij is het tegenovergestelde van die village. Er is weinig samenhorigheid, geen eensgezindheid over normen en waarden, het is ieder voor zich, individualisme, materialisme en zogenaamde onafhankelijkheid zijn het hoogste goed, ouders staan er alleen voor, het gezin of de ouder als een miezerig eilandje in een vervuilde, neurotische wereld..
In een gezonde gemeenschap zijn mensen natuurlijkerwijze van elkaar afhankelijk en wordt er voor elkaar gezorgd. Ik heb het ouderschap dan ook vaak ervaren als een onnatuurlijke, pijnlijke toestand. Had het gevoel dat ik faalde terwijl het echte probleem veel veel dieper zat dan enkel mijn tekortkomingen.
Niets is zo waar als: it takes a village to raise a kid. Onze maatschappij is het tegenovergestelde van die village. Er is weinig samenhorigheid, geen eensgezindheid over normen en waarden, het is ieder voor zich, individualisme, materialisme en zogenaamde onafhankelijkheid zijn het hoogste goed, ouders staan er alleen voor, het gezin of de ouder als een miezerig eilandje in een vervuilde, neurotische wereld..
In een gezonde gemeenschap zijn mensen natuurlijkerwijze van elkaar afhankelijk en wordt er voor elkaar gezorgd. Ik heb het ouderschap dan ook vaak ervaren als een onnatuurlijke, pijnlijke toestand. Had het gevoel dat ik faalde terwijl het echte probleem veel veel dieper zat dan enkel mijn tekortkomingen.
dinsdag 17 december 2019 om 21:38
Dan had je andere dingen onder de loep kunnen/moeten nemen en wellicht veranderen wegens een andere invulling van jouw dagen. Alhoewel dat wellicht niet zo onversneden direct in your face zou zijn geweest als bij het eigen kindNYC schreef: ↑17-12-2019 21:22
Zelf geen spijt, absoluut niet. Ik mis ook eigenlijk zelden het gevoel van vrijheid of mogelijkheden. Wat ik wel ervaar: ik vind het allemaal ingewikkelder dan ik had verwacht. En fysiek zwaarder dan gedacht. En mijn dagen soms ook saaier dan verwacht. En ook, een gigantische confrontatie met mijzelf en hoe ik zelf in elkaar zit - niet altijd even lief en vriendelijk, af en toe zeer geïrriteerd en helaas ook niet altijd even onbevooroordeeld in de verwachtingen die ik heb. Zeer confronterend om dat te merken en ben ik mij ook bewust van, wat al íets is, want zonder kinderen weet ik niet of ik die karaktertrekken van mijzelf zo scherp onder de loep had willen nemen en willen veranderen.
. En ik kan mij ook weinig doelgroepen/cliënten/klanten voorstellen die je letterlijk napraten met ‘Wat jij van mij wil en wat jij van mij krijgt zijn wellicht twee héél verschillende zaken’
dinsdag 17 december 2019 om 21:45
dinsdag 17 december 2019 om 21:59
Dit, zo ontzettend mee eens! TO en Wittereiger, ik vind het verschrikkelijk voor jullie dat je dit zo mee moet maken.wittereiger schreef: ↑17-12-2019 20:51Dat een ouder spijt kan voelen kan, maar het is echt kwalijk als dat bij het kind wordt geuit. Het is kwetsend voor het kind, maar wat misschien nog erger is, is dat de ouder daarmee begrip vraagt bij het kind en dus de gevoelens van het kind ondergeschikt gemaakt worden. Het kind wordt daarmee verantwoordelijk gemaakt voor psychische zorg naar de ouder en dat hoort juist de andere kant op te gaan, van ouder naar kind.
Ik kan me prima voorstellen dat mensen het krijgen van kinderen verkeerd inschatten en later spijt hebben. En vroeger was er zo veel minder te willen, dus dat oudere generaties dat hebben snap ik al helemaal. Maar ik vind het echt niet kunnen dit aan je kinderen te zeggen. Er hoeft geen taboe op te zijn, praat er over met een zus, met een vriendin etc. Maar niet met je kind. Wat moet een kind daarmee?
Op z'n best kan je kind wat begrip opbrengen, zoals TO en Netflix. In veelvoorkomende gevallen maakt het een pijnlijke wond zoals bij Wittereiger. En in nog erger gevallen zit iemand voor altijd met een minderwaardigheidscomplex, depressie of erger. Ik vind het een soort van poging tot kindermishandeling, zoiets te zeggen, zeker als kind nog jong is.
dinsdag 17 december 2019 om 22:10
Ik had in ieder leven voor kinderen gekozen, maar herken wat jij beschrijft heel erg zo voel ik het ook.Netel schreef: ↑17-12-2019 21:34
Niets is zo waar als: it takes a village to raise a kid. Onze maatschappij is het tegenovergestelde van die village. Er is weinig samenhorigheid, geen eensgezindheid over normen en waarden, het is ieder voor zich, individualisme, materialisme en zogenaamde onafhankelijkheid zijn het hoogste goed, ouders staan er alleen voor, het gezin of de ouder als een miezerig eilandje in een vervuilde, neurotische wereld..
In een gezonde gemeenschap zijn mensen natuurlijkerwijze van elkaar afhankelijk en wordt er voor elkaar gezorgd. Ik heb het ouderschap dan ook vaak ervaren als een onnatuurlijke, pijnlijke toestand. Had het gevoel dat ik faalde terwijl het echte probleem veel veel dieper zat dan enkel mijn tekortkomingen.
dinsdag 17 december 2019 om 22:26
Ik weet ook hoe pijnlijk het kan zijn. Toen mijn moeder een keer boos op me was toen ik 10 was, zei ze dat ik nooit geboren had moeten worden. Dat mensen dingen in hun woede zeggen en het niet menen kan ik begrijpen, maar door haar hele verdere houding zou er best een bron van waarheid in kunnen zitten. Ik werd dikwijls geslagen, en dat was niet een corrigerende tik. Ze ging bovenop me zitten zodat ik geen kant op kon en dan kreeg ik vaak meerdere klappen in m'n gezicht. En ergens snap ik waar die frustratie/woede vandaan kwam, ze zat niet in een makkelijke situatie. En dat die dingen gebeurd zijn tot daaraan toe, maar ze doet nu alsof er nooit iets gebeurd is en sorry heeft ze al helemaal nooit gezegd.aaaanne schreef: ↑17-12-2019 21:59Dit, zo ontzettend mee eens! TO en Wittereiger, ik vind het verschrikkelijk voor jullie dat je dit zo mee moet maken.
Ik kan me prima voorstellen dat mensen het krijgen van kinderen verkeerd inschatten en later spijt hebben. En vroeger was er zo veel minder te willen, dus dat oudere generaties dat hebben snap ik al helemaal. Maar ik vind het echt niet kunnen dit aan je kinderen te zeggen. Er hoeft geen taboe op te zijn, praat er over met een zus, met een vriendin etc. Maar niet met je kind. Wat moet een kind daarmee?
Op z'n best kan je kind wat begrip opbrengen, zoals TO en Netflix. In veelvoorkomende gevallen maakt het een pijnlijke wond zoals bij Wittereiger. En in nog erger gevallen zit iemand voor altijd met een minderwaardigheidscomplex, depressie of erger. Ik vind het een soort van poging tot kindermishandeling, zoiets te zeggen, zeker als kind nog jong is.
dinsdag 17 december 2019 om 22:35
dinsdag 17 december 2019 om 22:37
Je weet inderdaad niet van te voren hoe zwaar het is, maar wel dát het zwaar is. Waarbij het vervolgens kan meevallen of tegenvallen, en ook dat weet je van te voren. En uiteraard mag je ook negatief zijn en zeggen hoe zwaar het is, maar het is wel waar je zelf voor hebt gekozen. En als mensen echt spijt zeggen te hebben, denk ik idd echt dat je dat eerder had moeten bedenken en geen kinderen had moeten nemen. Want je had het kunnen weten van te voren.Suzan_1991 schreef: ↑17-12-2019 21:10Ja, alleen weet je dus uiteindelijk niet hoe zwaar het is totdat je het zelf ervaart. Daarnaast is ieder kind ook nog eens verschillend. Ik vind het daarom altijd zo raar dat er zoveel mensen dan roepen: 'Dan had je er maar niet aan moeten beginnen.' Je kunt gewoon simpelweg niet weten hoe zwaar het is totdat je er midden in zit en dan is het ook nog eens sterk afhankelijk van hoeveel je zelf aan kan en hoe makkelijk of moeilijk je kind is. Daarnaast worden veel vrouwen die iets negatiefs zeggen over het ouderschap vaak met de grond gelijk gemaakt. Vaak ook nog door mensen die (ongewenst) kinderloos zijn, want ze moeten maar gewoon hun mond houden en blij zijn dat ze überhaupt kinderen kunnen krijgen. Hierdoor durven veel vrouwen er niets negatiefs meer over te zeggen en krijgen andere mensen daardoor een vertekend beeld. Het is gewoon niet altijd leuk en makkelijk en dat mag ook gezegd worden. Dat betekent niet dat je niet van je kinderen houdt.
dinsdag 17 december 2019 om 22:52
En zo werkt het dus niet, want je kunt het niet van tevoren weten. Je kunt je indenken dat het zwaar is, maar dat gevoel van hoe zwaar iets is voel je pas als je er middenin zit.charlymercury schreef: ↑17-12-2019 22:37Je weet inderdaad niet van te voren hoe zwaar het is, maar wel dát het zwaar is. Waarbij het vervolgens kan meevallen of tegenvallen, en ook dat weet je van te voren. En uiteraard mag je ook negatief zijn en zeggen hoe zwaar het is, maar het is wel waar je zelf voor hebt gekozen. En als mensen echt spijt zeggen te hebben, denk ik idd echt dat je dat eerder had moeten bedenken en geen kinderen had moeten nemen. Want je had het kunnen weten van te voren.
dinsdag 17 december 2019 om 23:02
Ik vind dit heel erg voor je, klein kind dat je was. Krijg er tranen van zelfs.Suzan_1991 schreef: ↑17-12-2019 22:26Ik weet ook hoe pijnlijk het kan zijn. Toen mijn moeder een keer boos op me was toen ik 10 was, zei ze dat ik nooit geboren had moeten worden. Dat mensen dingen in hun woede zeggen en het niet menen kan ik begrijpen, maar door haar hele verdere houding zou er best een bron van waarheid in kunnen zitten. Ik werd dikwijls geslagen, en dat was niet een corrigerende tik. Ze ging bovenop me zitten zodat ik geen kant op kon en dan kreeg ik vaak meerdere klappen in m'n gezicht. En ergens snap ik waar die frustratie/woede vandaan kwam, ze zat niet in een makkelijke situatie. En dat die dingen gebeurd zijn tot daaraan toe, maar ze doet nu alsof er nooit iets gebeurd is en sorry heeft ze al helemaal nooit gezegd.
dinsdag 17 december 2019 om 23:04
Ik vind deze twee niet hetzelfde, je kunt als ouder best spijt hebben maar het niet op het kind afreageren, het is niet persoonlijk en je hebt ouders die hun kinderen mishandelen, dat is persoonlijk en daarbij hebben die ouders een psychische stoornis.icequeen2000 schreef: ↑17-12-2019 22:35toch wel raar he als je weet dat je geen kinderen aankunt zowel financieel niet als stress dan wordt je uitgemaakt van egoiste, maar mensen die dan kinderen krijgen en dan achteraf spijt hebben of niet weten hoe ze die moeten verzorgen, is dat dan beter?
dinsdag 17 december 2019 om 23:05
Het is een trauma die je moet verwerken, ik kan het niet anders omschrijven.
In mijn geval ging het om een "ongelukje" en ontdekking te laat "om het weg te laten halen".
Mijn moeder heeft het niet in boosheid gezegd maar voor haar verklaarde het naar mij toe waarom ze mij opvoeden (liefde en genegenheid) zo moeilijk vond.
Het moest er voor haar uit en zo hoefde ik geen verwachtingen meer te hebben.
Maar "het" is uitgegroeid tot een vrouw die alles prima voor elkaar heeft en die kracht heb jij ook Stoutekiwi.
Ik was 12 toen ik aan de keukentafel zat, na schooltijd, herinnering mij het als de dag van gisteren, dat gaat nooit meer over en hoort bij mijn geschiedenis.
Lieverd sterkte
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
dinsdag 17 december 2019 om 23:08
Spijt is een groot woord, maar het ouderschap valt me een stuk zwaarder. En ik had me er ook echt wel op ingesteld dat het pittig zou zijn, maar met een pnd starten werkt al niet zo mee in het geluk helaas. Daarnaast is zo’n ook geen gemiddeld kind, maar heeft overal extra aandacht en begeleiding voor nodig. Zit ook op een speciale school hiervoor. Nu weten we hoe het komt, maar de eerste vier jaar stonden wel in het teken van frustratie, waarom ontwikkelt hij niet zoals het buurmeisje, waarom kan hij zus nog niet, zo nog niet...? Moeten we strenger zijn of juist niet...
Het was een hele lange worsteling en nu nog, met het verschil dat hij nu op de juiste plek zit en wij gewoon kunnen accepteren dat het niet gaat als bij anderen en we hem ook niet meer hoeven te pushen of onszelf af te vragen wat we verkeerd doen.
We hebben een heerlijk kind, een knuffelkont, creatief, vrolijk en openminded. Dat leren dat komt wel en dat geeft rust.
Tuurlijk denk ik weleens aan hoe simpel ons leven zou zijn zonder kind. Lang leve de lol denk ik. Ik zou hem nu nooit meer kunnen misschien, mijn hartje. Ik miste hem al enorm toen hij laatst twee nachten op kamp was.
Maar in een volgend leven dan kies ik wellicht voor een kinderloos bestaan.
Het was een hele lange worsteling en nu nog, met het verschil dat hij nu op de juiste plek zit en wij gewoon kunnen accepteren dat het niet gaat als bij anderen en we hem ook niet meer hoeven te pushen of onszelf af te vragen wat we verkeerd doen.
We hebben een heerlijk kind, een knuffelkont, creatief, vrolijk en openminded. Dat leren dat komt wel en dat geeft rust.
Tuurlijk denk ik weleens aan hoe simpel ons leven zou zijn zonder kind. Lang leve de lol denk ik. Ik zou hem nu nooit meer kunnen misschien, mijn hartje. Ik miste hem al enorm toen hij laatst twee nachten op kamp was.
Maar in een volgend leven dan kies ik wellicht voor een kinderloos bestaan.
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
dinsdag 17 december 2019 om 23:33
Ook mij valt het ouderschap een stuk zwaarder dan ik had verwacht. Ik had mij in geen honderd jaar kunnen voorbereiden op deze taak.
Ik heb zelf een onveilige jeugd gehad met geestelijke en lichamelijke mishandeling. Toen ik zwanger werd kon ik alleen maar denken aan hoeveel liefde, geborgenheid en veiligheid ik mijn kleintje zou kunnen geven, ik zou mijn kind alles geven wat ik had gemist.
Tot de kleine kwam, als huilbaby begon en inmiddels in een extreme peuterpuberteit zit. En daartussen ook zware periodes heeft gehad waarbij kind niet lekker in zijn vel zit en dit op mij afreageert.
Het is vreselijk om te zeggen maar er zijn momenten dat ik zelfs begrip kreeg voor mijn ouders dat ze ons sloegen. Het was simpelweg onmacht. Ik zou mijn zoontje nooit met een vinger aanraken op die manier, en ik hou tot diep in mijn ziel van mijn mannetje maar mijn God, wat is mijn leven ingewikkeld geworden sinds de komst van mijn zoontje.
Ik kan niet zeggen dat ik spijt heb, want er staat zoveel moois tegenover maar als ik het over zou mogen doen, had ik misschien wel een andere keuze gemaakt, maar misschien ook niet... ik weet het niet, ik denk er weleens over na..
Ik zou dit overigens NOOIT met mijn zoontje delen, ook niet als hij ouder is. Dat doe ik wel met vriendinnen.
Ik heb zelf een onveilige jeugd gehad met geestelijke en lichamelijke mishandeling. Toen ik zwanger werd kon ik alleen maar denken aan hoeveel liefde, geborgenheid en veiligheid ik mijn kleintje zou kunnen geven, ik zou mijn kind alles geven wat ik had gemist.
Tot de kleine kwam, als huilbaby begon en inmiddels in een extreme peuterpuberteit zit. En daartussen ook zware periodes heeft gehad waarbij kind niet lekker in zijn vel zit en dit op mij afreageert.
Het is vreselijk om te zeggen maar er zijn momenten dat ik zelfs begrip kreeg voor mijn ouders dat ze ons sloegen. Het was simpelweg onmacht. Ik zou mijn zoontje nooit met een vinger aanraken op die manier, en ik hou tot diep in mijn ziel van mijn mannetje maar mijn God, wat is mijn leven ingewikkeld geworden sinds de komst van mijn zoontje.
Ik kan niet zeggen dat ik spijt heb, want er staat zoveel moois tegenover maar als ik het over zou mogen doen, had ik misschien wel een andere keuze gemaakt, maar misschien ook niet... ik weet het niet, ik denk er weleens over na..
Ik zou dit overigens NOOIT met mijn zoontje delen, ook niet als hij ouder is. Dat doe ik wel met vriendinnen.
woensdag 18 december 2019 om 00:50
KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑17-12-2019 20:35En ik vind die BN'er bakken op Insta ook vreselijk irritant.
Iedereen is zo superhappy en alles gaat zo perfect en ze zijn altijd schoon en in de hipste kleren en kinderwagens en ze gedragen zich zoooooo keurig in het vliegtuig en op Bali.
Die van mij waren na 20 minuten het strand van Zandvoort al zat en op elke foto hing er zand in hun snot en viel de raket in het water.
En mijn puber is een keer kwijt geweest in een speeltuin in fucking Parijs. Die ging net even een ander toestel bekijken uit mijn zicht.
Die dag was ik in één klap, ruim 15 jaar ouder.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 18 december 2019 om 01:16
Als ik terug in de tijd gezet zou kunnen worden, weet ik ook niet hoor of ik dan nog wel aan het ouderschap zou gaan beginnen.
Dat heeft totaal niets met mijn kinderen te maken, die zijn heel erg leuk gelukt.
Ik ben gewoon zelf niet zo goed In met de eeuwige zorgen om kunnen gaan.
Een redelijk zorgeloos leven kunnen hebben is gewoon voorbij.
Het stopt ook nooit, wordt eigenlijk alleen maar groter als ze ouder worden, en bij nare dingen die ze kunnen meemaken sta je alleen maar steeds machtelozer.
Niets en niemand kan je zo hard raken dan het ongeluk, verdriet of moeilijkheden van je kind.
Ik vind dat nu niet bepaalt een prettig aspect in mijn leven.
Dat heeft totaal niets met mijn kinderen te maken, die zijn heel erg leuk gelukt.
Ik ben gewoon zelf niet zo goed In met de eeuwige zorgen om kunnen gaan.
Een redelijk zorgeloos leven kunnen hebben is gewoon voorbij.
Het stopt ook nooit, wordt eigenlijk alleen maar groter als ze ouder worden, en bij nare dingen die ze kunnen meemaken sta je alleen maar steeds machtelozer.
Niets en niemand kan je zo hard raken dan het ongeluk, verdriet of moeilijkheden van je kind.
Ik vind dat nu niet bepaalt een prettig aspect in mijn leven.
woensdag 18 december 2019 om 01:47
Het is triest om zo’n opmerking te horen en zeer schokkend als iemand dat zegt in bijzijn van z’n kinderen.
Ik denk dat nog veel te vaak koppels kinderen willen maar zich te weinig hebben bezig gehouden met de vraag of ze het wel echt willen.
Dat ze meer een besluit nemen om kinderen te nemen omdat ‘de meesten’ dat toch doen.
Of dat het zo hoort.
Ik denk dat nog veel te vaak koppels kinderen willen maar zich te weinig hebben bezig gehouden met de vraag of ze het wel echt willen.
Dat ze meer een besluit nemen om kinderen te nemen omdat ‘de meesten’ dat toch doen.
Of dat het zo hoort.
verbinder wijzigde dit bericht op 18-12-2019 05:35
31.38% gewijzigd
