Kinderen
alle pijlers
"Had ik maar nooit kinderen genomen..."
dinsdag 17 december 2019 om 18:39
"Had ik maar nooit kinderen genomen..." Het is een uitspraak die ik vaker door vrouwen heb horen zeggen. Als ik dit hoor, raakt het me. Maar aan de andere kant voel ik ook wel begrip.
Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.
Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.
Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.
Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.
woensdag 18 december 2019 om 19:01
En in het laatste geval vind ik het geen probleem als dat door de ouder gezegd wordt, sterker nog, ik denk dat het de band ook kan versterken of in ieder geval je veel inzicht geven wie je moeder als persoon is. Ik lees hier dat TO even schrok maar het ook begrijpt net als Nitflex en ik ook wel. Het maakt enorm uit hoe oud je bent als een ouder het zegt en in welke context, en dan is het nog steeds je liefhebbende moeder die dat verteld. Iets heel anders dus dan of je het jonge kinderen verteld op een verwijtende toon.
Het feit dat nog steeds mensen die nuance niet zien is jammer, moeders zijn mensen en ook die hebben hun teleurstellingen en maken vergissingen, zonder oordeel daar naar kunnen luisteren zou heel mooi zijn.
woensdag 18 december 2019 om 20:13
"Vergissingen..."?Geronimo2 schreef: ↑18-12-2019 19:01En in het laatste geval vind ik het geen probleem als dat door de ouder gezegd wordt, sterker nog, ik denk dat het de band ook kan versterken of in ieder geval je veel inzicht geven wie je moeder als persoon is. Ik lees hier dat TO even schrok maar het ook begrijpt net als Nitflex en ik ook wel. Het maakt enorm uit hoe oud je bent als een ouder het zegt en in welke context, en dan is het nog steeds je liefhebbende moeder die dat verteld. Iets heel anders dus dan of je het jonge kinderen verteld op een verwijtende toon.
Het feit dat nog steeds mensen die nuance niet zien is jammer , moeders zijn mensen en ook die hebben hun teleurstellingen en maken vergissingen, zonder oordeel daar naar kunnen luisteren zou heel mooi zijn.
Ik denk dat het krijgen van kinderen bij uitstek iets is waar je je in beginsel niet over mag vergissen en als je toch vindt dat je, achteraf bekeken, eigenlijk beter geen kinderen had kunnen krijgen, dan denk ik niet dat ik het passend vind dat je dat aan je kinderen -die nergens om gevraagd hebben- vervolgens gaat mededelen. Bovendien kun je de situatie niet meer ongedaan maken.
Natuurlijk kunnen sommige aspecten van het ouderschap tegenvallen, maar dat is iets anders dan je kind niet wensen of liever niet hebben gehad. Dat het ouderschap soms zwaar is of soms niet helemaal is wat je er van verwachtte is iets heel anders. Maar zeggen dat je liever geen kinderen had gehad vind ik onnodig pijnlijk en voegt ook niets toe. Bovendien is het een loze uitspraak, omdat je vaak niet weet of kan inschatten hoe je leven zou zijn gelopen als je geen kinderen had gehad. Dat je wellicht denkt dat het beter zou zijn, wil niet zeggen dat het ook beter zou zijn geweest. Het is best lastig om een vergelijking te maken tussen de werkelijke toestand met een kind/kinderen en de hypothetische situatie indien het kind/kinderen niet zou/zouden zijn geboren. Ik vind het op mijn beurt best moeilijk om daar zonder oordeel naar te luisteren. En neen - dan heb ik het niet over mijn neef en zijn partner die de verzorging hebben over een soms lief, maar vaak ook behoorlijk onhandelbaar kind...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 18 december 2019 om 21:02
Allereerst een knuffel 
want zoiets horen, ook al begrijp je het ergens wel (zo klink je wel voor mij), is niet leuk. En ik vind het ook 'knap' dat je nog contact heb met je zussen en je moeder. Het klinkt als iets complex, of niet. Dat vul ik even in 
En ook een voor de lastige jeugd die je gehad hebt. Zo te horen heeft je gezin het niet makkelijk gehad.
Ik zie in mijn werk regelmatig dat veel mensen niet zozeer spijt hebben (maar ik denk dat bij tijd en wijlen mensen dat zeker gedacht hebben) moeite hebben met het ouderschap. En ben blij dat er op het forum wel plek is om hierover te praten, zonder dat je aan de schandpaal genageld wordt en met voedsel begooid (dit woord klopt niet....?) wordt. Ik vind dat er overal gepraat mag worden en dat iedereen er ook wat van mag vinden.
Want laten we eerlijk zijn, er zijn eenmaal mensen die (soms achteraf) niet geschikt zijn voor het ouderschap en daar zelf achter komen.... En wat ik vaker voorbij zie komen: je weet niet waar je aan begint, ook al denk je dat te weten. Soms heb je wat moeilijke kinderen, zorgenkinderen, je krijgt zelf (diverse) problemen, je partner overlijdt of denkt dikke doei en dan ben je alleenstaand ouder. Dan kan je wel zeggen, that's life, maar dat je dan spijt kan hebben van je kinderen, kan ik mij voorstellen. Ben je dan een slechte ouder? Nee, niet per se. Ik denk wel dat er ouders zijn die daadwerkelijk slechte ouders zijn/worden. Kunnen we allemaal iets van vinden, maar that's life:) Ik klink misschien een beetje droog en mogelijk cynisch
Wat betreft mijzelf. Ik vind dat mijn moeder geen kinderen had moeten krijgen. Ik moet even denken of ze weleens gezegd of dat ze spijt had van mij of mijn brussen. En volgens mij wel, regelmatig zelfs. Ik blok dat uit mijn herinnering, want inmiddels eelt op mijn ziel. Ze zegt het regelmatig tegen mij en ook tegen mijn zussen, wat haar uitkomt. Ik vind het naar om aan te horen dat ze mijn brussen niet wil, puur omdat we voldoen aan haar belachelijke verwachtingen. Needless to say dat mijn moeder wat problemen heeft.
Heeft mij niet doen veranderen van mijn kinderwens. Ik denk dat ik wel een goede moeder ben, maar kijk wel mega op naar dat het leven niet meer om mij (en mijn dierbaren) draait. Ik ben wel bang dat ik spijt ga krijgen van het krijgen/hebben van kinderen.
Mijn vriend heeft spijt van zijn kinderen. Niet zijn kinderen zelf, hij houdt veel van ze. Maar had destijds een andere beslissing willen maken, namelijk de kinderen niet te krijgen met de moeder. Ik vond dat niet schokkend, want kan mij er iets bij voorstellen.
Ik zou er alleen met mijn kinderen over praten als ze volwassen zijn en voldoende sociaal-emotioneel volwassen zijn om te begrijpen wat ik bedoel. Maar ik ga er voor het gemak van uit dat ik geen spijt van ze heb Maar dat het ouderschap echt niet alleen maar leuk is.
En een
voor iedereen die zich ongewenst voelde of iets anders in die strekking
want zoiets horen, ook al begrijp je het ergens wel (zo klink je wel voor mij), is niet leuk. En ik vind het ook 'knap' dat je nog contact heb met je zussen en je moeder. Het klinkt als iets complex, of niet. Dat vul ik even in En ook een voor de lastige jeugd die je gehad hebt. Zo te horen heeft je gezin het niet makkelijk gehad.Ik zie in mijn werk regelmatig dat veel mensen niet zozeer spijt hebben (maar ik denk dat bij tijd en wijlen mensen dat zeker gedacht hebben) moeite hebben met het ouderschap. En ben blij dat er op het forum wel plek is om hierover te praten, zonder dat je aan de schandpaal genageld wordt en met voedsel begooid (dit woord klopt niet....?) wordt. Ik vind dat er overal gepraat mag worden en dat iedereen er ook wat van mag vinden.
Want laten we eerlijk zijn, er zijn eenmaal mensen die (soms achteraf) niet geschikt zijn voor het ouderschap en daar zelf achter komen.... En wat ik vaker voorbij zie komen: je weet niet waar je aan begint, ook al denk je dat te weten. Soms heb je wat moeilijke kinderen, zorgenkinderen, je krijgt zelf (diverse) problemen, je partner overlijdt of denkt dikke doei en dan ben je alleenstaand ouder. Dan kan je wel zeggen, that's life, maar dat je dan spijt kan hebben van je kinderen, kan ik mij voorstellen. Ben je dan een slechte ouder? Nee, niet per se. Ik denk wel dat er ouders zijn die daadwerkelijk slechte ouders zijn/worden. Kunnen we allemaal iets van vinden, maar that's life:) Ik klink misschien een beetje droog en mogelijk cynisch
Wat betreft mijzelf. Ik vind dat mijn moeder geen kinderen had moeten krijgen. Ik moet even denken of ze weleens gezegd of dat ze spijt had van mij of mijn brussen. En volgens mij wel, regelmatig zelfs. Ik blok dat uit mijn herinnering, want inmiddels eelt op mijn ziel. Ze zegt het regelmatig tegen mij en ook tegen mijn zussen, wat haar uitkomt. Ik vind het naar om aan te horen dat ze mijn brussen niet wil, puur omdat we voldoen aan haar belachelijke verwachtingen. Needless to say dat mijn moeder wat problemen heeft.
Heeft mij niet doen veranderen van mijn kinderwens. Ik denk dat ik wel een goede moeder ben, maar kijk wel mega op naar dat het leven niet meer om mij (en mijn dierbaren) draait. Ik ben wel bang dat ik spijt ga krijgen van het krijgen/hebben van kinderen.
Mijn vriend heeft spijt van zijn kinderen. Niet zijn kinderen zelf, hij houdt veel van ze. Maar had destijds een andere beslissing willen maken, namelijk de kinderen niet te krijgen met de moeder. Ik vond dat niet schokkend, want kan mij er iets bij voorstellen.
Ik zou er alleen met mijn kinderen over praten als ze volwassen zijn en voldoende sociaal-emotioneel volwassen zijn om te begrijpen wat ik bedoel. Maar ik ga er voor het gemak van uit dat ik geen spijt van ze heb
Maar dat het ouderschap echt niet alleen maar leuk is.En een
voor iedereen die zich ongewenst voelde of iets anders in die strekking
woensdag 18 december 2019 om 23:41
Natuurlijk is dat wel voor te stellen. Het lijkt mij ontzettend zwaar en in de praktijk kan het alleen maar nog meer tegenvallen. Ik wist al heel jong dat ik daar niet het type voor was en ben als vijftiger nog steeds blij met mijn besluit.
woensdag 18 december 2019 om 23:45
Het besef dat je leven niet zo is gelopen als je had gewild en dat je verkeerde beslissingen hebt genomen komt vaak later in je leven.redbulletje schreef: ↑18-12-2019 23:26Ik snap dat het leven met een kind tegen kan vallen, maar waarom dan kinderen meervoud? Niet iedereen kan de inschatting maken of een gezin al dan niet iets voor hen is, maar je gaat dan toch niet door na één kind?
Daarbij, mensen denken ook dat het gezelliger is met meerdere kinderen en dat de kinderen dan onderling ook wat aan elkaar hebben.
Bovendien zegt iedereen altijd dat de jaren met kleine kinderen de tropenjaren zijn, dus dan zie je het misschien nog als een soort fase waar je doorheen moet.
woensdag 18 december 2019 om 23:46
Er is nogal een verschil tussen een vergissing maken en je kind vertellen dat je liever had gehad dat het niet geboren was. Natuurlijk zijn er ouders die het ouderschap tegenvalt. Ook als de kinderen niet bijzonder moeilijk/lastig zijn. Of ouders die een kind krijgen die ze gewoon niet zo leuk vinden, geen ‘klik’ zeg maar. Dat mag je voelen en vinden, maar hou even lekker je mond tegen het kind zelf zeg.
Het voegt ook precies helemaal niks toe. Dat kind is er nou eenmaal, en kan daar zelf helemaal niks aan doen. Heel fijn om dan te horen dat dat achteraf gezien een ‘vergissing’ was. Als ouder zeggen dat je het bij tijd en wijlen wel zwaar/moeilijk vond, dat kan (tegen een volwassen kind dan). Maar tegen je kind zeggen dat je spijt hebt van kind zelf, of het achteraf niet had willen doen, is gewoon altijd schadelijk om te horen en verandert niks. Dus daar heb ik zeker wel een oordeel over als ouders dat zeggen.
Nogmaals: het gevoel kan en mag er zijn. Er over praten bv hier of met een coach of zo, prima. Maar niet met het kind (of naasten zodat het toch bij kind terecht komt).
donderdag 19 december 2019 om 09:16
Volgens mij heb ik heel duidelijk gezegd dat het niet iets wat je met jonge kinderen moet delen.nausicaa schreef: ↑18-12-2019 23:46Er is nogal een verschil tussen een vergissing maken en je kind vertellen dat je liever had gehad dat het niet geboren was. Natuurlijk zijn er ouders die het ouderschap tegenvalt. Ook als de kinderen niet bijzonder moeilijk/lastig zijn. Of ouders die een kind krijgen die ze gewoon niet zo leuk vinden, geen ‘klik’ zeg maar. Dat mag je voelen en vinden, maar hou even lekker je mond tegen het kind zelf zeg.
Het voegt ook precies helemaal niks toe. Dat kind is er nou eenmaal, en kan daar zelf helemaal niks aan doen. Heel fijn om dan te horen dat dat achteraf gezien een ‘vergissing’ was. Als ouder zeggen dat je het bij tijd en wijlen wel zwaar/moeilijk vond, dat kan (tegen een volwassen kind dan). Maar tegen je kind zeggen dat je spijt hebt van kind zelf, of het achteraf niet had willen doen, is gewoon altijd schadelijk om te horen en verandert niks. Dus daar heb ik zeker wel een oordeel over als ouders dat zeggen.
Nogmaals: het gevoel kan en mag er zijn. Er over praten bv hier of met een coach of zo, prima. Maar niet met het kind (of naasten zodat het toch bij kind terecht komt).
donderdag 19 december 2019 om 09:22
donderdag 19 december 2019 om 10:45
En daar ben ik het wel mee eens, RB. En de naieve gedachte dat het allemaal beter wordt wanneer er meerdere kinderen zijn is natuurlijk onzin. Als je een als moeilijk ervaart, dan ga je, zoals jij terecht schrijft, niet door. Je maakt daarin weloverwegen keuzes en gelukkig kunnen we die hier ook maken. En als je je vergist hebt voor wat betreft het krijgen van kinderen vind ik, nogmaals, niet dat je dat met het product van die vergissing moet delen. Verder dan een: ''ik heb sommige aspecten van het ouderschap overschat'' zou je naar mijn idee niet moeten gaan.redbulletje schreef: ↑18-12-2019 23:26Ik snap dat het leven met een kind tegen kan vallen, maar waarom dan kinderen meervoud? Niet iedereen kan de inschatting maken of een gezin al dan niet iets voor hen is, maar je gaat dan toch niet door na één kind?
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 19 december 2019 om 10:45
Ook als je geen jong kind bent, is dit iets wat je zelfvertrouwen heel goed onderuit kan halen. Ik bedoelde met ‘niet met kind delen’, ‘niet zeggen de persoon die je kind is’. Of die nou nog jong is, of ruim volwassen.
donderdag 19 december 2019 om 10:46
+ 1nausicaa schreef: ↑18-12-2019 23:46Er is nogal een verschil tussen een vergissing maken en je kind vertellen dat je liever had gehad dat het niet geboren was. Natuurlijk zijn er ouders die het ouderschap tegenvalt. Ook als de kinderen niet bijzonder moeilijk/lastig zijn. Of ouders die een kind krijgen die ze gewoon niet zo leuk vinden, geen ‘klik’ zeg maar. Dat mag je voelen en vinden, maar hou even lekker je mond tegen het kind zelf zeg.
Het voegt ook precies helemaal niks toe. Dat kind is er nou eenmaal, en kan daar zelf helemaal niks aan doen. Heel fijn om dan te horen dat dat achteraf gezien een ‘vergissing’ was. Als ouder zeggen dat je het bij tijd en wijlen wel zwaar/moeilijk vond, dat kan (tegen een volwassen kind dan). Maar tegen je kind zeggen dat je spijt hebt van kind zelf, of het achteraf niet had willen doen, is gewoon altijd schadelijk om te horen en verandert niks. Dus daar heb ik zeker wel een oordeel over als ouders dat zeggen.
Nogmaals: het gevoel kan en mag er zijn. Er over praten bv hier of met een coach of zo, prima. Maar niet met het kind (of naasten zodat het toch bij kind terecht komt).
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 19 december 2019 om 10:49
sommige mensen raken ook gewoon opeens zwanger en hebben dan opeens een kind, en dat doen ze meer dan een keer. Mijn moeder is zo iemand. Twee keer gevalletje 'oeps'. Zij is van mening dat ze dit nooit had moeten doen, mijn broer en ik zijn het daar volledig mee eens. Ik vind het leuk dat ik leef, maar mijn moeder had gewoon nooit aan kinderen moeten beginnen.redbulletje schreef: ↑18-12-2019 23:26Ik snap dat het leven met een kind tegen kan vallen, maar waarom dan kinderen meervoud? Niet iedereen kan de inschatting maken of een gezin al dan niet iets voor hen is, maar je gaat dan toch niet door na één kind?
donderdag 19 december 2019 om 12:00
Zonder kinderen niet? Daar ben ik het niet mee eens. Ik denk dat je het leven zonder kinderen te onbezorgd en carefree inschat.consuelabananahammok schreef: ↑18-12-2019 17:33Niet perse zorgeloos, en natuurlijk kunnen er ook andere zaken je leven zeer ernstig op zijn kop zetten.
Toch vind ik de zorgen die kinderen met zich meebrengen een stuk zwaarder.
Waarbij ook dat natuurlijk heel uitlopend kan zijn, van standaard zorgen tot heftige zorgen als je kind bv ernstig ziek wordt of andere nare dingen mee maakt.
Ik denk dat het ook angst is dat je kind wat kan overkomen.
Met het moederschap ben ik toch echt wel mijn gezonde naïviteit verloren.
Je wordt idd zorgelijker naarmate je ouder wordt, verschil is, met kinderen blijft het wel een fuck uitmaken.
Met alles wat in je leven stress en zorgen kan meebrengen is het altijd dat, plus maal x aantal kinderen die je hebt.
donderdag 19 december 2019 om 12:22
Ik reageer met die zin op je eigen uitspraak dat het als je ouder wordt allemaal “ geen fuck meer uitmaakt”MarvelousMrsMaisel schreef: ↑19-12-2019 12:00Zonder kinderen niet? Daar ben ik het niet mee eens. Ik denk dat je het leven zonder kinderen te onbezorgd en carefree inschat.
Je bent het begrijp ik dus eigenlijk niet eens met je eigen uitspraak ?
Ik vind overigens ook niet dat het zonder kinderen verder niets uitmaakt.
Maar reageerde enkel op je eigen uitspraak dat als je er zo over denkt, het verschil is dat met kinderen het sowieso altijd uit maakt.
donderdag 19 december 2019 om 12:36
Ik denk ook dat de generatie voor ons zich niet echt afvroeg OF ze kinderen wilden. Het hoorde zo...
Tegenwoordig denken we gelukkig zelf na en niet wat de maatschappij verwacht.
Daarbij is het niet zaligmakend en ik denk dat vele ouders zich achteraf afvragen of ze het nog een keer opnieuw zouden aandurven.
Ik zou me er niet zoveel van aantrekken. Je moeder is inderdaad gewoon eerlijk en misschien moet je haar vragen WAT ze er precies mee bedoelt
Hoe ze het bedoelt.
Ze zal vast niet bedoelen dat ze wilde dat jullie er nu ook niet meer waren.
Tegenwoordig denken we gelukkig zelf na en niet wat de maatschappij verwacht.
Daarbij is het niet zaligmakend en ik denk dat vele ouders zich achteraf afvragen of ze het nog een keer opnieuw zouden aandurven.
Ik zou me er niet zoveel van aantrekken. Je moeder is inderdaad gewoon eerlijk en misschien moet je haar vragen WAT ze er precies mee bedoelt
Hoe ze het bedoelt.
Ze zal vast niet bedoelen dat ze wilde dat jullie er nu ook niet meer waren.
donderdag 19 december 2019 om 14:40
Bedankt iedereen voor de reacties. Het doet me goed om verschillende verhalen, perspectieven en meningen te lezen. Dat helpt me om de uitspraak van mijn moeder beter te begrijpen en ook wel mildheid te voelen richting haar, naast dat ik natuurlijk ook wel veel verdriet erom heb gevoeld.
Ik ben het eens dat eerlijkheid een goed iets is, maar ik vind eerlijkheid niet altijd goed of relevant. Ik vind het niet erg relevant om als ouder te melden aan een kind: "Had ik maar nooit kinderen genomen". Het is dan wel eerlijk, maar wat kan een kind daarmee? Wat het vooral doet is dat het kind zich onzeker, schuldig en ongewenst kan gaan voelen. Je zegt toch ook niet tegen een partner: "Had je maar een groot geslachtsdeel gehad." (Sorry ik kan even geen ander voorbeeld bedenken) De man kan er ook niks aan doen dat hij niet groter geschapen is, en het maakt hem alleen maar onzeker. Soms is eerlijkheid gewoon niet relevant. Soms kan je niks doen aan een bepaalde situatie behalve het accepteren en dan is het wat het is en moet je roeien met de riemen die je hebt. Mijn moeder had ook moeten accepteren dat haar keuze om kinderen te nemen al gemaakt was en er geen weg meer terug was en dat ze er het beste van had moeten maken. Dat heeft ze in mijn ogen ook wel gedaan (voor haar doen). Een mens is niet perfect en ze heeft bepaalde dingen niet goed aangepakt, maar ze heeft bepaalde dingen ook goed gedaan.
Het is inderdaad ook zo dat de generatie voor ons zich misschien niet echt goed genoeg afvroeg of ze kinderen wilden, het was iets wat verwacht werd of normaal was om te doen met je leven. Gelukkig inderdaad kunnen we nu meer nadenken over wat wij willen voor ons leven.
Ik ga mijn moeder de volgende keer vragen wat ze precies bedoelde met de zin "Had ik maar nooit kinderen genomen". Als ik het zo inschat verwacht ik ook wel dat ze dingen zal zeggen als: "De levensstijl als moeder pastte niet bij mij als persoon want ik ben iemand die graag zorgeloos is en veel tijd nodig heeft voor zichzelf, of het huwelijk met jullie vader was niet uit te houden." Ik kan me niet voorstellen dat ze echt zal zeggen: "De persoonlijkheden van jullie drie kinderen stond me totaal niet aan en ik vond jullie rotkinderen".
Ik ben het eens dat eerlijkheid een goed iets is, maar ik vind eerlijkheid niet altijd goed of relevant. Ik vind het niet erg relevant om als ouder te melden aan een kind: "Had ik maar nooit kinderen genomen". Het is dan wel eerlijk, maar wat kan een kind daarmee? Wat het vooral doet is dat het kind zich onzeker, schuldig en ongewenst kan gaan voelen. Je zegt toch ook niet tegen een partner: "Had je maar een groot geslachtsdeel gehad." (Sorry ik kan even geen ander voorbeeld bedenken) De man kan er ook niks aan doen dat hij niet groter geschapen is, en het maakt hem alleen maar onzeker. Soms is eerlijkheid gewoon niet relevant. Soms kan je niks doen aan een bepaalde situatie behalve het accepteren en dan is het wat het is en moet je roeien met de riemen die je hebt. Mijn moeder had ook moeten accepteren dat haar keuze om kinderen te nemen al gemaakt was en er geen weg meer terug was en dat ze er het beste van had moeten maken. Dat heeft ze in mijn ogen ook wel gedaan (voor haar doen). Een mens is niet perfect en ze heeft bepaalde dingen niet goed aangepakt, maar ze heeft bepaalde dingen ook goed gedaan.
Het is inderdaad ook zo dat de generatie voor ons zich misschien niet echt goed genoeg afvroeg of ze kinderen wilden, het was iets wat verwacht werd of normaal was om te doen met je leven. Gelukkig inderdaad kunnen we nu meer nadenken over wat wij willen voor ons leven.
Ik ga mijn moeder de volgende keer vragen wat ze precies bedoelde met de zin "Had ik maar nooit kinderen genomen". Als ik het zo inschat verwacht ik ook wel dat ze dingen zal zeggen als: "De levensstijl als moeder pastte niet bij mij als persoon want ik ben iemand die graag zorgeloos is en veel tijd nodig heeft voor zichzelf, of het huwelijk met jullie vader was niet uit te houden." Ik kan me niet voorstellen dat ze echt zal zeggen: "De persoonlijkheden van jullie drie kinderen stond me totaal niet aan en ik vond jullie rotkinderen".
donderdag 19 december 2019 om 14:44
Je moet ook geen dingen vragen waarop je misschien het antwoord niet wil weten. Want wat als ze nou wél zegt dat ze jullie pittige kinderen vond en dat dat haar erg is tegengevallen?
Dat zal vast niet gebeuren, maar als maar één antwoord jou zal bevallen moet je de vraag niet stellen.
Dan kun je beter zeggen dat je het lastig vond om te horen dat ze achteraf liever geen kinderen had gehad.
Dat zal vast niet gebeuren, maar als maar één antwoord jou zal bevallen moet je de vraag niet stellen.
Dan kun je beter zeggen dat je het lastig vond om te horen dat ze achteraf liever geen kinderen had gehad.
donderdag 19 december 2019 om 14:56
Ik denk dat de kans heel klein is dat ze zal zeggen dat ze ons pittige kinderen/rotkinderen vond en dat dat erg is tegengevallen. En als dat wel haar eerlijke antwoord zou zijn dan zou ik alsnog bereid zijn het risico te lopen om pijn gedaan te worden. Ik ben bang dat als ik het nooit vraag ik het me misschien anders toch de rest van mijn leven ga afvragen.Nitflex schreef: ↑19-12-2019 14:44Je moet ook geen dingen vragen waarop je misschien het antwoord niet wil weten. Want wat als ze nou wél zegt dat ze jullie pittige kinderen vond en dat dat haar erg is tegengevallen?
Dat zal vast niet gebeuren, maar als maar één antwoord jou zal bevallen moet je de vraag niet stellen.
Dan kun je beter zeggen dat je het lastig vond om te horen dat ze achteraf liever geen kinderen had gehad.
vrijdag 20 december 2019 om 18:58
Lijkt me heel pijnlijk om te horen dat je ouders of een van hen geen liever geen kinderen hadden gekregen. Maar ik kan het me best voorstellen dat het ouderschap flink kan tegenvallen.
Ik heb zelf ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Al kind vond ik baby's en peuters al niks en begreep niet wat vriendinnen er zo schattig aan vonden. Ze zeiden dat ik later wel zou veranderen. Nee, dat is op mijn 34e nog steeds niet gebeurd.
Het hele zwanger zijn en bevallen lijkt me al gruwelijk. Liever geen poespas aan mijn lijf. De verantwoordelijkheid voor een ander mens kan en wil ik niet hebben. Ik heb heel veel me-time nodig, een volwassene verdraag ik niet langer dan een paar uur. Laat staan een kind dat volledig afhankelijk van me is. De angst om een kind met handicap te krijgen. Zelf heb ik ASS en vind deze maatschappij hard en veeleisend. Daar wil ik een kind niet mee opzadelen. Plus dat mijn leven nu rustig is en dat zo wil houden.
Ik heb zelf ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Al kind vond ik baby's en peuters al niks en begreep niet wat vriendinnen er zo schattig aan vonden. Ze zeiden dat ik later wel zou veranderen. Nee, dat is op mijn 34e nog steeds niet gebeurd.
Het hele zwanger zijn en bevallen lijkt me al gruwelijk. Liever geen poespas aan mijn lijf. De verantwoordelijkheid voor een ander mens kan en wil ik niet hebben. Ik heb heel veel me-time nodig, een volwassene verdraag ik niet langer dan een paar uur. Laat staan een kind dat volledig afhankelijk van me is. De angst om een kind met handicap te krijgen. Zelf heb ik ASS en vind deze maatschappij hard en veeleisend. Daar wil ik een kind niet mee opzadelen. Plus dat mijn leven nu rustig is en dat zo wil houden.
vrijdag 20 december 2019 om 22:31
Precies, waarom met dat kind? De hele wereld kan je er mee over praten, maar niet met het onderwerp waar het over gaat.
Er wordt in meerdere posts gezegd dat het uit het verdomhoekje zou moeten mogen komen, dat mensen zich kunnen vergissen, of dat je er in bepaalde situaties of op een bepaalde manier wel met je kind over zou kunnen praten als het volwassen is..
Maar.... waarOM?
Waarom zou je dat willen? Om jezelf beter te voelen? Nee.
Je doet dan iets wat potentieel schadelijk is voor je kind, zelfs al is het volwassen. Tuurlijk zijn er mensen/kinderen die er mee om kunnen gaan, genoeg eelt gekweekt hebben op hun ziel om er geen (extra) schade van op te lopen. Maar is dat dan een goede reden om het wel te doen?
Je kan op een snelweg als spookrijder gaan rijden, want het KAN goed gaan. Verder geeft het een grote kans om schadelijk te zijn, maar 'als je goed oplet midden in de nacht en je lampen goed aanzet' dan kan het wel. Waarom zou je zoiets doen?
Als je je hart wil luchten over vervolgen zorgeloosheid, zwaarte van het moederschap, onvervulde wensen tot wereldreizen, carieere etc.. Dee het met je zus, broer, eigen moeder, vriendin, vriend, man, tante, buurvrouw... maar niet met je kind.
zaterdag 5 december 2020 om 23:13
En spijt hebben van een bepaalde keuze zegt vervolgens ook niks of je wel/geen goede ouder bent, je stinkende best doet voor je kinderen en over het wel of niet liefhebben van je kinderen. Dat staat er helemaal los van. Maar het kan (soms door omstandigheden die je van te voren niet zag aankomen) onvoorstelbaar zwaar zijn.Geronimo2 schreef: ↑17-12-2019 20:03Ik denk dat veel ouders spijt hebben van het hebben van kinderen en dat het zelden persoonlijk bedoeld is en het kan ook nog eens melancholisch bedoeld zijn. Ik denk dat het voor vrouwen ook niet meevalt om daar over te praten, met name omdat andere vrouwen hun grootste vijand zullen zijn.
De norm is dat je van 0 tot 18 dolblij moet zijn met je beslissing terwijl als je er meer dan 1 hebt je zo 25 jaar jezelf helemaal weg moet cijferen. Er is bijna niemand die zo'n periode kan overzien en er kan van alles in gebeuren waardoor je spijt krijgt van je kinderwens. Ik vind het altijd heel sneu dat die mensen zo eenzaam met hun eigen schuldgevoel moeten leven, als iemand hier een topic zou openen met die mededeling haalt ze niet levend de uitgang. Tragisch toch.
Spijt van de keuze ouderschap moet ook echt niet verward worden met spijt van het kind/kinderen.
zondag 6 december 2020 om 00:12
Ligt er een beetje aan hoe zwaar je het onderwerp zelf maakt en wat de aanleiding van zo'n gesprek is. Ik kan me voorstellen dat als een van mijn kinderen over een aantal jaren vraagt hoe ik tegen het ouderschap aankeek, omdat ze bijvoorbeeld zelf nadenken of twijfelen over het krijgen van kinderen van zichzelf, ik afhankelijk van mijn inschatting wel een tipje vd sluier oplicht. Nogmaals alleen als ik redelijk zeker ben dat ik het goed en genuanceerd kan uitleggen zonder pijn te doen. Maar ik zou ook niet willen liegen tegen mijn kinderen en zeggen 'doen! Maak maar tien kleinkinderen. Appeltje eitje joh'.aaaanne schreef: ↑20-12-2019 22:31Precies, waarom met dat kind? De hele wereld kan je er mee over praten, maar niet met het onderwerp waar het over gaat.
Er wordt in meerdere posts gezegd dat het uit het verdomhoekje zou moeten mogen komen, dat mensen zich kunnen vergissen, of dat je er in bepaalde situaties of op een bepaalde manier wel met je kind over zou kunnen praten als het volwassen is..
Maar.... waarOM?
Waarom zou je dat willen? Om jezelf beter te voelen? Nee.
Je doet dan iets wat potentieel schadelijk is voor je kind, zelfs al is het volwassen. Tuurlijk zijn er mensen/kinderen die er mee om kunnen gaan, genoeg eelt gekweekt hebben op hun ziel om er geen (extra) schade van op te lopen. Maar is dat dan een goede reden om het wel te doen?
Als je je hart wil luchten over vervolgen zorgeloosheid, zwaarte van het moederschap, onvervulde wensen tot wereldreizen, carieere etc.. Dee het met je zus, broer, eigen moeder, vriendin, vriend, man, tante, buurvrouw... maar niet met je kind.
Ik zou naar gelang de omstandigheden ook vertellen dat ik het ouderschap van te voren niet kon overzien en dat het veel zwaarder is geweest dan ik had gedacht. En dat ik ondanks mijn diepe liefde voor hem/haar getwijfeld heb of dit de beste of verstandigste keus was, wetende wat ik nu weet.
Je hebt het dan niet over spijt tegen je kind. Maar feitelijk komt het voor iemand die het lastig vindt om iets mooi te verwoorden op hetzelfde neer. Ik heb alleen het geluk dat ik het iets genuanceerder kan omschrijven, waardoor het minder fout klinkt. Maar als ik alles van te voren had geweten, denk ik dat ik ook andere keuzes had gemaakt. Ouderschap is niet op voor te bereiden. De verantwoordelijkheid, de zorgen, het verdriet die je je kind aandoet door je eigen fouten, het verdriet dat je daar zelf over hebt, je eigen onvermogens, de beperkingen die kinderen kunnen hebben, de drukte, de financiën, etcetera.
Natuurlijk zijn er genoeg momenten om van te genieten en is er diepe liefde voor onze kroost. Maar voor mij persoonlijk overheersen de zorgen en niet aflatende verantwoordelijkheid. En gelukkig zijn mijn vriendinnen daarin ook vrij eerlijk en durven we dit allemaal aan elkaar toe te geven. Van 4 vriendinnen met kinderen, zijn er 2 die hetzelfde voelen als ik. Dus ik ben geen grote uitzondering. En dan heb ik nog 1 kindloze vriendin die dit op haar klompen aanvoelde.
