Kinderen
alle pijlers
"Had ik maar nooit kinderen genomen..."
dinsdag 17 december 2019 om 18:39
"Had ik maar nooit kinderen genomen..." Het is een uitspraak die ik vaker door vrouwen heb horen zeggen. Als ik dit hoor, raakt het me. Maar aan de andere kant voel ik ook wel begrip.
Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.
Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.
Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.
Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.
woensdag 18 december 2019 om 04:42
Vijf kinderen en nooit spijt van gehad. Zwaar vond ik ook niet echt. Zelfs niet naast fulltime baan tot een aantal jaren geleden (gestopt met werken na overlijden van mijn man). Oudste drie (net) volwassen en studerend/uitwonend. Nog twee thuis (BO&VO). Ik vind het best wel stil in huis geworden en heb ze graag allemaal thuis in de weekenden, inclusief aanhang.
woensdag 18 december 2019 om 05:01
Dat geeft je nog niet het recht om er uitspraken uit te gooien die je kinderen kunnen schaden . Want dat is het enige wat je ermee bereikt .
woensdag 18 december 2019 om 06:42
Suzan_1991 schreef: ↑17-12-2019 22:26Ik weet ook hoe pijnlijk het kan zijn. Toen mijn moeder een keer boos op me was toen ik 10 was, zei ze dat ik nooit geboren had moeten worden. Dat mensen dingen in hun woede zeggen en het niet menen kan ik begrijpen, maar door haar hele verdere houding zou er best een bron van waarheid in kunnen zitten. Ik werd dikwijls geslagen, en dat was niet een corrigerende tik. Ze ging bovenop me zitten zodat ik geen kant op kon en dan kreeg ik vaak meerdere klappen in m'n gezicht. En ergens snap ik waar die frustratie/woede vandaan kwam, ze zat niet in een makkelijke situatie. En dat die dingen gebeurd zijn tot daaraan toe, maar ze doet nu alsof er nooit iets gebeurd is en sorry heeft ze al helemaal nooit gezegd.
Wat vreselijk voor je. Dat er zulke moeders zijn.
woensdag 18 december 2019 om 06:49
Ja maar je kunt toch op basis van het indenken erop anticiperen dat het heel erg kan tegenvallen, te zwaar kan zijn etc? Je weet dat dat risico bestaat dus het is dan een kwestie van het risico wel of niet willen nemen. En als je het risico neemt , dan is zijn de gevolgen ‘part of the deal’.Suzan_1991 schreef: ↑17-12-2019 22:52En zo werkt het dus niet, want je kunt het niet van tevoren weten. Je kunt je indenken dat het zwaar is, maar dat gevoel van hoe zwaar iets is voel je pas als je er middenin zit.
Nogmaals, ik snap heel goed dat je niet weet hoe zwaar het is totdat je het meemaakt, maar dan moet je een keuze maken op basis van gezond verstand, of je denkt dat die zwaarte het waard is of niet. En jij hebt me nu voor mij echt alleen nog maar meer bevestigd hoe zwaar het blijkbaar is, en dat heeft me alleen maar gesterkt in het niet willen van kinderen, want blijkbaar is het nóg zwaarder dan dat ik me kan voorstellen. Ik weet nog steeds niet hoe het echt is, maar ik kan op de basis van de info die ik nu heb al wel een keuze maken . Ik denk niet dat de zwaarte me het waard gaat zijn, dus ga ik niet voor kinderen. En als ik zou denken dat de zwaarte me het wel waard zou zijn, en ik ga wel voor kinderen, en het blijkt enorm tegen te vallen dan wist ik iig dat dit het risico kon zijn.
woensdag 18 december 2019 om 08:17
Zo omschreef mijn oma het ook altijd. Die vond het enorm zwaar om moeder en oma te zijn. Altijd maar die zorgen. Die lag een hele nacht wakker als ze wist dat ik in het vliegtuig zat of een avondje ging stappen. En zowel mijn oma als mijn moeder verloren hun man door een hartstilstand en moesten het alleen opknappen met 2 jonge kinderen. Ze vonden het beide loodzwaar.consuelabananahammok schreef: ↑18-12-2019 01:16Als ik terug in de tijd gezet zou kunnen worden, weet ik ook niet hoor of ik dan nog wel aan het ouderschap zou gaan beginnen.
Dat heeft totaal niets met mijn kinderen te maken, die zijn heel erg leuk gelukt.
Ik ben gewoon zelf niet zo goed In met de eeuwige zorgen om kunnen gaan.
Een redelijk zorgeloos leven kunnen hebben is gewoon voorbij.
Het stopt ook nooit, wordt eigenlijk alleen maar groter als ze ouder worden, en bij nare dingen die ze kunnen meemaken sta je alleen maar steeds machtelozer.
Niets en niemand kan je zo hard raken dan het ongeluk, verdriet of moeilijkheden van je kind.
Ik vind dat nu niet bepaalt een prettig aspect in mijn leven.
Mijn moeder en mijn oma zeiden beiden dat als ze geweten hadden dat ze het alleen hadden moeten doen ze er niet aan begonnen waren. Ik begreep dat best.
Ze waren dol op ons natuurlijk en ik voelde me helemaal geliefd door mijn moeder en ook mijn oma maar ik kon de beredenering wel begrijpen. Ze hadden geen spijt van ons, niet echt, maar het viel ze gewoon enorm zwaar om alles alleen te moeten doen. Nu was ik ook nog een zorgenkindje van zowel mijn oma als mijn moeder dus ja dat hielp ook niet echt.
Ik ben bewust kindloos en ben blij dat ik al die zorgen niet heb. Ik zou namelijk net als mijn oma tot in het obsessieve over alles piekeren wat er met mijn kind zou gebeuren. Ik ben al zo'n tuttebel met mijn kat laat staan met een kind.
Ik hoor wel eens moeders opbiechten dat ze er spijt van hebben trouwens, op de een of andere manier durven ze dat naar mij als kindloze wel. Denk omdat ze weten dat ik het wel begrijp. Ik kan me zo indenken hoe zwaar het is om fulltime met een kind opgescheept te zitten maar helemaal weten waar je aan begint doe je natuurlijk niet tot het kind er is.
Ik ken trouwens ook zat mensen van wie ik vind dat ze beter geen kinderen hadden kunnen nemen, mijn onderburen bijvoorbeeld. Wat heb ik altijd te doen met dat kind zeg, niet normaal.
Oh en een knuffel voor jou TO, lijkt me enorm heftig om dat zo te horen van je moeder.
woensdag 18 december 2019 om 08:31
Zo te lezen is het vooral schadelijk als er al andere dingen zijn voorgevallen waaruit blijkt dat de liefde niet zo diep zit. Mijn ouders hebben ook lang getwijfeld omdat mijn moeder eigenlijk geen kinderen wilde, maar toen ze er eenmaal voor kozen gingen ze er ook voor de volle 100% voor. Daden zeggen meer dan woorden.
Daarom raakt het ons totaal niet te weten dat met name mijn moeder niet nog een keer voor kinderen zou kiezen met alles wat ze nu weet.
Ik ben eigenlijk wel trots dat het krijgen van kinderen voor mijn ouders niet hun enige levensdoel was en dat ze zonder ook gelukkig zouden zijn geweest. En ik ben blij dat we gewoon eerlijk over zulke dingen kunnen zijn. Ik ben nu geen kind meer, niemand hoeft voor mij de schijn op te houden.
woensdag 18 december 2019 om 08:59
Tja, ik denk er toch anders over . Je kinderen zijn er nu eenmaal , dus als je zoveel meegemaakt hebt en het goed afloopt en dan alsnog zegt dat je het nooit over zou willen doen, dat snap ik oprecht niet dat je dat kunt zeggen tegen je kind . Of het nou volwassen is of niet.Nitflex schreef: ↑18-12-2019 08:31Zo te lezen is het vooral schadelijk als er al andere dingen zijn voorgevallen waaruit blijkt dat de liefde niet zo diep zit. Mijn ouders hebben ook lang getwijfeld omdat mijn moeder eigenlijk geen kinderen wilde, maar toen ze er eenmaal voor kozen gingen ze er ook voor de volle 100% voor. Daden zeggen meer dan woorden.
Daarom raakt het ons totaal niet te weten dat met name mijn moeder niet nog een keer voor kinderen zou kiezen met alles wat ze nu weet.
Ik ben eigenlijk wel trots dat het krijgen van kinderen voor mijn ouders niet hun enige levensdoel was en dat ze zonder ook gelukkig zouden zijn geweest. En ik ben blij dat we gewoon eerlijk over zulke dingen kunnen zijn. Ik ben nu geen kind meer, niemand hoeft voor mij de schijn op te houden.
woensdag 18 december 2019 om 09:47
Mijn punt was dat dat ook duidelijk kan zijn zonder het uit te spreken.Calypso- schreef: ↑18-12-2019 08:59Tja, ik denk er toch anders over . Je kinderen zijn er nu eenmaal , dus als je zoveel meegemaakt hebt en het goed afloopt en dan alsnog zegt dat je het nooit over zou willen doen, dat snap ik oprecht niet dat je dat kunt zeggen tegen je kind . Of het nou volwassen is of niet.
woensdag 18 december 2019 om 13:35
woensdag 18 december 2019 om 14:03
Een paar jaar geleden heb ik een tijdje enorm getwijfeld over een kindje krijgen maar geen idee wat me bezielde... (de angst om later alleen achter te blijven speelde heel erg)
Als ik nu een kindje zou hebben zou ik volgens mij spijt hebben met alle haren op m'n kop. Ik ben niet gemaakt voor kinderen. Ik ben enorm angstig aangelegd en zie overal beren op de weg. Zou hele nachten wakker liggen in angst dat er iets met m'n kind gebeurd. Dat doe ik over m'n man al.
Ik ben heel erg introvert en heb heel veel tijd voor mezelf nodig, hou niet van mensen over de vloer of zelf op visite gaan. Moet er niet aan denken dat er steeds speelkameraadjes van kind over de vloer komen of ouders aan de deur. Verjaardagen die je verplicht moet vieren...
Ik heb een lichte vorm van smetvrees en m'n huis moet 24 uur spik en spam zijn. Kan niks van vuilte of troep verdragen.
Ik hou van verre reizen, lijkt me niks met een kind en ook niet handig in hoogseizoen.
Ik slaap nu al extreem slecht, zal met een kind niet beter zijn.
Nee, genoeg redenen om niet aan kinderen te beginnen, ik zou zeker spijt hebben denk ik.
Als ik nu een kindje zou hebben zou ik volgens mij spijt hebben met alle haren op m'n kop. Ik ben niet gemaakt voor kinderen. Ik ben enorm angstig aangelegd en zie overal beren op de weg. Zou hele nachten wakker liggen in angst dat er iets met m'n kind gebeurd. Dat doe ik over m'n man al.
Ik ben heel erg introvert en heb heel veel tijd voor mezelf nodig, hou niet van mensen over de vloer of zelf op visite gaan. Moet er niet aan denken dat er steeds speelkameraadjes van kind over de vloer komen of ouders aan de deur. Verjaardagen die je verplicht moet vieren...
Ik heb een lichte vorm van smetvrees en m'n huis moet 24 uur spik en spam zijn. Kan niks van vuilte of troep verdragen.
Ik hou van verre reizen, lijkt me niks met een kind en ook niet handig in hoogseizoen.
Ik slaap nu al extreem slecht, zal met een kind niet beter zijn.
Nee, genoeg redenen om niet aan kinderen te beginnen, ik zou zeker spijt hebben denk ik.
woensdag 18 december 2019 om 14:33
De bewering kan twee verschillende inhouden hebben: achteraf beschouwd had ik het niet moeten doen, want ik was er niet/minder geschikt voor (= inzicht in je eigen beperkingen) of ik heb spijt van de kinderen want die hebben me beperkt in mijn leven (= verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen). Voor de tweede variant heb ik nul begrip.
Maar in het eerste kan in me best inleven. Je denkt van te voren wel te weten hoe alles zal zijn en hoe zwaar het is, maar in werkelijkheid heb je geen idee. Ik in elk geval niet. Want het gaat niet over een vervelende peuter of een slapeloze nacht. Maar wel zoals beschreven: het gevoel van zorgeloosheid dat nooit meer terugkomt. De constante vraag: doe ik hier goed aan ? De soms machteloosheid omdat hoe groter je kinderen worden, hoe minder invloed je kan uitoefenen.
Het inzicht in hoe zwaar het is, komt ook pas met de jaren. Ik begrijp nu de uitdrukking "kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Je bent als ouder nooit meer "klaar". Terwijl ik vroeger nog naïef genoeg was om te denken dat de eerste jaren de lastigste zouden zijn
Maar in het eerste kan in me best inleven. Je denkt van te voren wel te weten hoe alles zal zijn en hoe zwaar het is, maar in werkelijkheid heb je geen idee. Ik in elk geval niet. Want het gaat niet over een vervelende peuter of een slapeloze nacht. Maar wel zoals beschreven: het gevoel van zorgeloosheid dat nooit meer terugkomt. De constante vraag: doe ik hier goed aan ? De soms machteloosheid omdat hoe groter je kinderen worden, hoe minder invloed je kan uitoefenen.
Het inzicht in hoe zwaar het is, komt ook pas met de jaren. Ik begrijp nu de uitdrukking "kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Je bent als ouder nooit meer "klaar". Terwijl ik vroeger nog naïef genoeg was om te denken dat de eerste jaren de lastigste zouden zijn
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
woensdag 18 december 2019 om 14:43
Dat doet er helemaal niet toe, of je vooraf kunt inschatten hoe het zal zijn om ouder te zijn.charlymercury schreef: ↑18-12-2019 06:49Ja maar je kunt toch op basis van het indenken erop anticiperen dat het heel erg kan tegenvallen, te zwaar kan zijn etc? Je weet dat dat risico bestaat dus het is dan een kwestie van het risico wel of niet willen nemen. En als je het risico neemt , dan is zijn de gevolgen ‘part of the deal’.
Nogmaals, ik snap heel goed dat je niet weet hoe zwaar het is totdat je het meemaakt, maar dan moet je een keuze maken op basis van gezond verstand, of je denkt dat die zwaarte het waard is of niet. En jij hebt me nu voor mij echt alleen nog maar meer bevestigd hoe zwaar het blijkbaar is, en dat heeft me alleen maar gesterkt in het niet willen van kinderen, want blijkbaar is het nóg zwaarder dan dat ik me kan voorstellen. Ik weet nog steeds niet hoe het echt is, maar ik kan op de basis van de info die ik nu heb al wel een keuze maken . Ik denk niet dat de zwaarte me het waard gaat zijn, dus ga ik niet voor kinderen. En als ik zou denken dat de zwaarte me het wel waard zou zijn, en ik ga wel voor kinderen, en het blijkt enorm tegen te vallen dan wist ik iig dat dit het risico kon zijn.
Het echte punt in dit topic is dat TO’s moeder niet tegen haar kinderen zou moeten zeggen dat ze spijt heeft van haar kinderen. Je kunt je toch wel voorstellen dat dat ontzettend kwetsend is?
TO, ik denk dat je dit topic beter kunt laten verplaatsen naar relaties, want het gaat eigenlijk over jouw relatie met je moeder. Waarschijnlijk krijg je daar minder reacties van moeders die roepen dat ze het zelf ook wel of juist niet zwaar vinden. Daar heb je volgens mij niet zoveel aan.
woensdag 18 december 2019 om 15:20
blijfgewoonbianca schreef: ↑17-12-2019 20:08Ik heb het werkelijk waar nog nooit iemand horen zeggen.
Ik ook niet. Maar ik ben wel heel benieuwd of die mensen er stiekem zijn in mijn omgeving. Voor mijn gevoel hoeft het ook niet zo, kinderen. Maar ik vraag me natuurlijk wel vaak af, of ik spijt ga krijgen van díe keuze. Ik ben nu 36 en eeuwig single. Dus het voelt ook niet echt als een optie. Ik geniet wel van de kinderen in mijn omgeving maar ik geniet daarna weer extra van de rust in mijn eigen huis.
Maar uiteindelijk zal het allemaal wel psychologie zijn en zullen de meeste mensen niet eens aan zichzelf durven toegeven dat ze spijt van de keuze hebben. Of het nou de keuze is om wel of juist geen kinderen te krijgen. Je kunt er daarna niets meer aan veranderen en dus kun je je sowieso maar beter bij de gemaakte keuze neerleggen.
Wel écht heel rot, TO, dat jouw moeder dit tegen jou zegt. Daar zou ik zelf wel ongelukkig van worden. En ik denk dat je haar dat ook wel eens mag vertellen.
woensdag 18 december 2019 om 15:33
consuelabananahammok schreef: ↑18-12-2019 01:16Als ik terug in de tijd gezet zou kunnen worden, weet ik ook niet hoor of ik dan nog wel aan het ouderschap zou gaan beginnen.
Dat heeft totaal niets met mijn kinderen te maken, die zijn heel erg leuk gelukt.
Ik ben gewoon zelf niet zo goed In met de eeuwige zorgen om kunnen gaan.
Een redelijk zorgeloos leven kunnen hebben is gewoon voorbij.
Het stopt ook nooit, wordt eigenlijk alleen maar groter als ze ouder worden, en bij nare dingen die ze kunnen meemaken sta je alleen maar steeds machtelozer.
Niets en niemand kan je zo hard raken dan het ongeluk, verdriet of moeilijkheden van je kind.
Ik vind dat nu niet bepaalt een prettig aspect in mijn leven.
Ik vraag me toch een beetje af of de meeste mensen hier dat 'zorgeloze leven' dan weer niet onderschatten. Want toen ik 10, 15 jaar jonger was dan nu, had ik ook een stuk minder zorgen. En hoe ouder ik word, hoe meer zorgen ik me maak over alles.
Geloof direct dat je met een kind sowieso altijd bezorgd bent. Maar zonder kinderen ben je niet per se gelijk vrolijk en onbezorgd. Hoe ouder hoe bezorgder, denk ik. Tot je oud genoeg bent dat het allemaal geen fuck meer uitmaakt
.
woensdag 18 december 2019 om 15:57
Een aangetrouwd familielid van mij zegt dit regelmatig waar zijn kinderen bij zijn. 'Als ik zou kunnen, zou ik ze zo terug stoppen'. Vreselijk om te horen.blijfgewoonbianca schreef: ↑17-12-2019 20:08Ik heb het werkelijk waar nog nooit iemand horen zeggen.
En hij vindt het ook nog gek dat zijn kinderen sinds kort geen contact meer met hem willen. Tegen mij zegt hij ook regelmatig dat ik het vooral niet moet willen (terwijl ik al vijf jaar probeer en een kindje ben verloren).
woensdag 18 december 2019 om 17:05
Wat een zak.DaisyLiz schreef: ↑18-12-2019 15:57Een aangetrouwd familielid van mij zegt dit regelmatig waar zijn kinderen bij zijn. 'Als ik zou kunnen, zou ik ze zo terug stoppen'. Vreselijk om te horen.
woensdag 18 december 2019 om 17:22
Daar dacht ik ook aan. Het verschil is of een ouder verantwoordelijkheid neemt of niet.belgali schreef: ↑18-12-2019 14:33De bewering kan twee verschillende inhouden hebben: achteraf beschouwd had ik het niet moeten doen, want ik was er niet/minder geschikt voor (= inzicht in je eigen beperkingen) of ik heb spijt van de kinderen want die hebben me beperkt in mijn leven (= verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen). Voor de tweede variant heb ik nul begrip.
Maar in het eerste kan in me best inleven. Je denkt van te voren wel te weten hoe alles zal zijn en hoe zwaar het is, maar in werkelijkheid heb je geen idee. Ik in elk geval niet. Want het gaat niet over een vervelende peuter of een slapeloze nacht. Maar wel zoals beschreven: het gevoel van zorgeloosheid dat nooit meer terugkomt. De constante vraag: doe ik hier goed aan ? De soms machteloosheid omdat hoe groter je kinderen worden, hoe minder invloed je kan uitoefenen.
Het inzicht in hoe zwaar het is, komt ook pas met de jaren. Ik begrijp nu de uitdrukking "kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Je bent als ouder nooit meer "klaar". Terwijl ik vroeger nog naïef genoeg was om te denken dat de eerste jaren de lastigste zouden zijn
De verantwoordelijke ouder probeert alsnog goed voor het kind te zorgen en belast het kind niet met spijt van de eigen keuze. Sowieso niet als kind jong is.
Maar helaas zijn er ook 'ouders' die geen verantwoordelijkheid nemen en de kinderen voor hun eigen keuze laten boeten.
woensdag 18 december 2019 om 17:33
Niet perse zorgeloos, en natuurlijk kunnen er ook andere zaken je leven zeer ernstig op zijn kop zetten.MarvelousMrsMaisel schreef: ↑18-12-2019 15:33Ik vraag me toch een beetje af of de meeste mensen hier dat 'zorgeloze leven' dan weer niet onderschatten. Want toen ik 10, 15 jaar jonger was dan nu, had ik ook een stuk minder zorgen. En hoe ouder ik word, hoe meer zorgen ik me maak over alles.
Geloof direct dat je met een kind sowieso altijd bezorgd bent. Maar zonder kinderen ben je niet per se gelijk vrolijk en onbezorgd. Hoe ouder hoe bezorgder, denk ik. Tot je oud genoeg bent dat het allemaal geen fuck meer uitmaakt
Toch vind ik de zorgen die kinderen met zich meebrengen een stuk zwaarder.
Waarbij ook dat natuurlijk heel uitlopend kan zijn, van standaard zorgen tot heftige zorgen als je kind bv ernstig ziek wordt of andere nare dingen mee maakt.
Ik denk dat het ook angst is dat je kind wat kan overkomen.
Met het moederschap ben ik toch echt wel mijn gezonde naïviteit verloren.
Je wordt idd zorgelijker naarmate je ouder wordt, verschil is, met kinderen blijft het wel een fuck uitmaken.
Met alles wat in je leven stress en zorgen kan meebrengen is het altijd dat, plus maal x aantal kinderen die je hebt.
woensdag 18 december 2019 om 17:36
Ik kan ook begrijpen dat mensen last kunnen hebben van de beperking die het ouderschap met zich meebrengt.belgali schreef: ↑18-12-2019 14:33De bewering kan twee verschillende inhouden hebben: achteraf beschouwd had ik het niet moeten doen, want ik was er niet/minder geschikt voor (= inzicht in je eigen beperkingen) of ik heb spijt van de kinderen want die hebben me beperkt in mijn leven (= verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen). Voor de tweede variant heb ik nul begrip.
Maar in het eerste kan in me best inleven. Je denkt van te voren wel te weten hoe alles zal zijn en hoe zwaar het is, maar in werkelijkheid heb je geen idee. Ik in elk geval niet. Want het gaat niet over een vervelende peuter of een slapeloze nacht. Maar wel zoals beschreven: het gevoel van zorgeloosheid dat nooit meer terugkomt. De constante vraag: doe ik hier goed aan ? De soms machteloosheid omdat hoe groter je kinderen worden, hoe minder invloed je kan uitoefenen.
Het inzicht in hoe zwaar het is, komt ook pas met de jaren. Ik begrijp nu de uitdrukking "kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Je bent als ouder nooit meer "klaar". Terwijl ik vroeger nog naïef genoeg was om te denken dat de eerste jaren de lastigste zouden zijn
Je kan het gewoon niet inschatten hoe het leven is of kan lopen met kinderen.
Gelukkig maar wellicht , we zouden anders zomaar een uitstervend ras kunnen worden
woensdag 18 december 2019 om 17:49
Er is ook een verschil tussen, ik wilde jóu als persoon niet, wat ben je toch een rotkind, of ik weet achteraf met de kennis van nu niet of ik aan kinderen had moeten beginnen.belgali schreef: ↑18-12-2019 14:33De bewering kan twee verschillende inhouden hebben: achteraf beschouwd had ik het niet moeten doen, want ik was er niet/minder geschikt voor (= inzicht in je eigen beperkingen) of ik heb spijt van de kinderen want die hebben me beperkt in mijn leven (= verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen). Voor de tweede variant heb ik nul begrip.
[...]
woensdag 18 december 2019 om 17:55
Dat zou geen enkel kind mee moeten makenSuzan_1991 schreef: ↑17-12-2019 22:26Ik weet ook hoe pijnlijk het kan zijn. Toen mijn moeder een keer boos op me was toen ik 10 was, zei ze dat ik nooit geboren had moeten worden. Dat mensen dingen in hun woede zeggen en het niet menen kan ik begrijpen, maar door haar hele verdere houding zou er best een bron van waarheid in kunnen zitten. Ik werd dikwijls geslagen, en dat was niet een corrigerende tik. Ze ging bovenop me zitten zodat ik geen kant op kon en dan kreeg ik vaak meerdere klappen in m'n gezicht. En ergens snap ik waar die frustratie/woede vandaan kwam, ze zat niet in een makkelijke situatie. En dat die dingen gebeurd zijn tot daaraan toe, maar ze doet nu alsof er nooit iets gebeurd is en sorry heeft ze al helemaal nooit gezegd.
woensdag 18 december 2019 om 18:05
Ik ook niet... En ik kan mij er ook niet zo heel veel bij voorstellen moet ik bekennen. Dat je het ouderschap soms zwaar vindt - absoluut en dat je soms scheel ziet van vermoeidheid ook. Maar mijn dochter is absoluut het beste dat mij ooit is overkomen... Mijn man en ik laten duidelijk merken dat er van haar gehouden wordt. Ik kan mij daarentegen wel voorstellen dat mensen bewust kiezen om kinderloos te blijven bijvoorbeeld. Maar je kinderen met terugwerkende kracht liever niet wensen vind ik moeilijk te aanvaarden. Dat gezegd hebbende: mijn neef heeft een ''special needs'' kind en ik hoor hem regelmatig zeggen dat hij het graag anders had gezien. Niet omdat hij niet van zijn zoon houdt, integendeel - dat doet hij (en zijn partner wel), maar omdat het soms enorm druk is en hun zoon soms behoorlijk onhandelbaar is in het gezin. Als persoon is hij niet minder, maar het is wel anders en vaak ook gewoon heel erg moeilijk.blijfgewoonbianca schreef: ↑17-12-2019 20:08Ik heb het werkelijk waar nog nooit iemand horen zeggen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
