Kinderen
alle pijlers
Relatief grote kans op down, abortus als inderdaad down?
donderdag 12 juni 2008 om 19:23
Vriendin van mij heeft enkele dagen geleden te horen gekregen dat de kans op Down syndroom behoorlijk groot is. Over een paar weken krijgt ze een vruchtwaterpunctie en als daaruit blijkt dat het inderdaad Down is, zal ze de zwangerschap afbreken.
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
vrijdag 13 juni 2008 om 14:57
Ik denk dat dat dus het verschil is, Eowynn, hoe je het nieuwe leven in je buik ziet. Als je dat in de buik al als nieuw gezinslid ziet, dan is dat een ander verhaal denk ik, dan als je dat nog niet zo ziet. En je neemt een risico inderdaad, want je weet niet hoe het gaat lopen.
En ik denk ik dat ik dus niet het risico ga nemen, dat mijn andere kind er onder gaat lijden, dat ik eraan onderdoor ga, of mijn huwelijk naar de knoppen gaat door iets wat nu nog geen wezenlijk onderdeel van ons leven is.
En ik denk ik dat ik dus niet het risico ga nemen, dat mijn andere kind er onder gaat lijden, dat ik eraan onderdoor ga, of mijn huwelijk naar de knoppen gaat door iets wat nu nog geen wezenlijk onderdeel van ons leven is.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:57
En kunnen broertjes en zusjes niet altijd onder elkaar lijden, ongeacht een handicap?
Volgens mij kan dat in vrijwel alle gevallen, doordat de 1 de ander pest, doordat de 1 overal goed in is, beter is in sporten/school en altijd als voorbeeld gebruikt wordt, doordat ze zich onzeker voelen, doordat broer of zus veel populairder, spontaner of knapper is. Er zijn genoeg mensen die wensen dat ze hun jeugd konden overdoen zónder broer of zus en die daar geen leuke herinneringen aan hebben. Dat neem je toch ook niet mee in je overwegingen bij het zwanger worden?
Volgens mij kan dat in vrijwel alle gevallen, doordat de 1 de ander pest, doordat de 1 overal goed in is, beter is in sporten/school en altijd als voorbeeld gebruikt wordt, doordat ze zich onzeker voelen, doordat broer of zus veel populairder, spontaner of knapper is. Er zijn genoeg mensen die wensen dat ze hun jeugd konden overdoen zónder broer of zus en die daar geen leuke herinneringen aan hebben. Dat neem je toch ook niet mee in je overwegingen bij het zwanger worden?
vrijdag 13 juni 2008 om 14:58
Ik heb de portie ziekte in mijn familie wel gehad. Ja, ook mijn moeder, al leeft ze gelukkig nog. Je draait nu mijn woorden om, ik ben niet zo pessimistisch dat ik verwacht dat het fout gaat, ik hou er alleen wel rekening mee. Omdat mijn moeder ernstig ziek was, ben ik er mij wel van bewust dat niks in het leven gaat zoals jij dat graag zou willen zien. Dus mocht ik ooit een kind krijgen, dan hou ik daar ook rekening mee.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:01
Nee dat neem je inderdaad niet mee in je overwegingen bij het zwanger worden. M.i. is de kans dat kinderen onder elkaar lijden kleiner als alle kinderen gezond zijn. Keer op keer bijvoorbeeld naar de oppas of het ziekenhuis o.i.d. moeten omdat je broertje weer onderzocht/geopereerd moet worden kan echt zijn tol wel eisen.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:04
Dat is toch precies wat ik ook doe? Ik weet dat het leven niet gaat zoals je dat plant, maar ik ga er nooit vanuit dat ik dus wel bij diegenen met de slechte kaarten zal horen. Ik ga er altijd vanuit dat dat (kanker, gehandicapt kind, dodelijk ongeluk, huis afgefikt, tsunami, kind wat overlijdt, verzin de ellende maar) mij niet zal overkomen, want als ik dat niet deed dan zou ik nooit meer een beslissing nemen en zou ik nooit meer iets doen.
Gebeurt het dan toch dan deal ik er mee, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Maar om op voorhand al te bedenken dat de kans erin zit dat... , nee, dat doe ik nooit.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 15:09
Dat snap ik, dat de kans groter is dat broertjes en zusjes er last van hebben als een kind gehandicapt is, maar toch, ik geef maar aan dat ik vind dat het niet zo'n slim idee is om dat te willen voorkomen. Een gehandicapt broertje of zusje is echt niet in alle gevallen nadelig en ook niet in alle gevallen alléén maar nadelig. Het hoort gewoon bij het leven.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:13
Als je daarvoor kiest dan hoort dat bij het leven ja.
Als je daar van tevoren niet voor kiest vind je dat niet zo vanzelfsprekend bij het leven horen. Of bij jullie leven horen. Of bij het leven horen dat je niet wilt hebben.
Ik zie dus geen voordelen voor mijn zoon aan het hebben van een zwaargehandicapt broertje of zusje waar alle aandacht en tijd naartoe gaat die in elk ander geval voor de helft naar hem was gegaan.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:14
Jeetje, wat een moeilijk onderwerp. Toen ik zwanger was, hebben wij het er voor de 20 weken echo ook met elkaar over gehad. Toen wilden we ons kindje niet houden als het down zou hebben. Hoe we hadden gereageerd als het echt zo was geweest, weet ik gelukkig niet. Maar nu ons kindje er is en ik zo ontzettend veel van hem hou, kan ik me niet meer voorstellen dat ik er ooit zo over heb gedacht. Ik denk dan ook dat ik er heel anders in zou staan bij een eventuele tweede zwangerschap. Van tevoren had ik me nooit kunnen indenken dat ik zo verschrikkelijk veel van dat kleine wezentje dat in mijn buik groeide zou gaan houden. Nu kan ik dat wel.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:18
Mijn ouders kozen bewust ja, maar mijn zusje en ik niet.
En voor de aandacht verdelen en de zorg maakt het ook niet uit denk ik of je er bewust voor kiest of niet. Iemand heeft niet ineens minder zorg nodig omdat je voor hem of haar gekozen hebt.Ik ga eens kijken of ik cijfers kan vinden mbt gelukkig/ongelukkig. Ik ben nu eigenlijk wel nieuwsgierig. Van alle mensen met een verstandelijke handicap die ik ken (en dat zijn er aardig wat, van verschillend pluimage) zijn de meesten voor zover ik weet vaker gelukkig dan ongelukkig.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:22
Ja, ik vind dat erg. Omdat het niet iets is dat van voorbijgaande aard is. Omdat ik weet dat ik op mijn best ben als ik niet teveel zorgen heb, goed slaap, en meer van dat soort dingen, en dat dat met een gehandicapt kind nou eenmaal veel minder vanzelfsprekend is.
En iedereen weet dat je geen garanties hebt. Nergens op. Maar wat al eerder gezegd is: een baby in buik is nog geen echt gezinslid. Ik heb ook altijd gezegd, bij beide zwangerschappen: stel nou dat het mis gaat... red dan eerst mij, en dan pas het kind. Ik ben niet zo opofferingsgezind, kennelijk.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:22
Ik vind 1% kans al een kans en dus een reden om iig op zijn minst je te beseffen dat het kán, dat er een mogelijkheid bestaat, dat je droom mss wel eens niet helemaal uit gaat komen zoals jij dat nu wellicht voor ogen hebt. Sowieso overigens. Je hele moederschap bestaat voor een groot deel aan je verwachtingspatroon aanpassen, en bijschaven. Je kinderen zijn op een bepaald moment zelfstandig denkende individuen die je door het leven mag begeleiden, maar die uiteindelijk hun eigen wegen in gaan slaan. Of je het er nu mee eens bent of niet...
En de vergelijking met wasmiddel en gehandicapte kindjes ontgaat me...
( niet slaan!! )
En de vergelijking met wasmiddel en gehandicapte kindjes ontgaat me...
( niet slaan!! )
vrijdag 13 juni 2008 om 15:27
Ik denk trouwens dat je je kind ook best mag leren dat niet ieder mens gelijk is, maar wel evenveel recht heeft op een zo fijn mogelijk leven. Zo had ik vanmorgen nog een gesprek met mijn oudste over discrimineren. Ik vertel dan dat je nooit iemand op basis van een afwijkend uiterlijk, andere huidskleur, kleding, geloof of wat dan ook, mag beoordelen. Of je iemand wel of niet aardig vindt, heeft daar vaak helemaal niets mee te maken namelijk. En zo zie ik dat ook voor wat betreft het wel of niet geboren laten worden van een kindje met een handicap maar welliswaar een redelijke kans op een fijn leven. ( Afschuwelijke nagenoeg niet of vrijwel onmogelijke met het leven verenigbare afwijkingen daargelaten uiteraard, dat vind ik bijna mensonterend omdat tegen alle natuurwetten in maar door en door en door te blijven gaan. Maar de andere kant van de medaille is wel, dat als het je eigen kind betreft, alle vooraf afgesproken grenzen al gauw vervagen)
Ik ga mijn kindjes ophalen van schoolreisje.
Liefs!
Ik ga mijn kindjes ophalen van schoolreisje.
Liefs!
vrijdag 13 juni 2008 om 15:29
"alle kinderen zijn gelijk"
"alle kinderen hebben evenveel recht op leven"
"een mongooltje(down) is niet anders dan elk ander kind"
Je raad het al: alledrie fout.
Geen enkel kind is gelijk, leve de individualisering
Niet alle kinderen hebben evenveel recht op leven, ik noem de zogenaamde 'vlinderziekte' verschrikkelijk! Ik zou zo'n kind eerder het recht geven op de besparing van al die pijn en ellende, dan door laten leven.
En een mongooltje is wél anders, en niet 'zo'n beetje ook. Het zal vast een heel lief en leuk kind zijn, maar laten we eerlijk zijn. Het is een afwijking van de natuur -punt-
In het wild overleeft zo'n kind het uit zichzelf niet, zo word dat opgelost.
In onze maatschappij willen we alles in leven houden, maar is dat ook in het belang van het kind én de ouders.
Een mongooltje mag van mij best blijven leven, er zijn..allemaal prima, geen enkel probleem.
Maar het is wel degelijk een punt waar je als moeder over mag beslissen. En niet je omgeving.
"alle kinderen hebben evenveel recht op leven"
"een mongooltje(down) is niet anders dan elk ander kind"
Je raad het al: alledrie fout.
Geen enkel kind is gelijk, leve de individualisering
Niet alle kinderen hebben evenveel recht op leven, ik noem de zogenaamde 'vlinderziekte' verschrikkelijk! Ik zou zo'n kind eerder het recht geven op de besparing van al die pijn en ellende, dan door laten leven.
En een mongooltje is wél anders, en niet 'zo'n beetje ook. Het zal vast een heel lief en leuk kind zijn, maar laten we eerlijk zijn. Het is een afwijking van de natuur -punt-
In het wild overleeft zo'n kind het uit zichzelf niet, zo word dat opgelost.
In onze maatschappij willen we alles in leven houden, maar is dat ook in het belang van het kind én de ouders.
Een mongooltje mag van mij best blijven leven, er zijn..allemaal prima, geen enkel probleem.
Maar het is wel degelijk een punt waar je als moeder over mag beslissen. En niet je omgeving.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:39
Ja, dat vind ik ook een vreemde redenatie, bij mij in de familie komt autisme of een laag IQ ook niet voor, toch hebben we een zoon die dit wel heeft. Kansen zeggen mij ook niet zoveel; bij ons was de kans 1 op 2.500 dat onze zoon dit zou hebben, je kunt altijd degene zijn die het treft, je familiegeschiedenis geeft geen garanties. En over het feit (door FV naar voren gebracht) dat iedereen er vanuit gaat dat je een gezond en gelukkig kind krijgt: ikzelf heb en angstzwangerschap gehad waarin alles wat maar mis kon gaan in mijn hoofd ook mis is gegaan. Ik ga dus juist weer niet graag om met naieve mensen die denken dat alles alleen maar goed kan gaan in hun leven.
En dat het allemaal zo erg en zo vreselijk is, ik vind de achterstand die mijn zoon heeft en het feit dat hij niet kan meekomen met andere kinderen vreselijk. Maar dat ik nou zeg dat het zo'n grote belasting is voor het gezin en dat we ond voortdurend moeten aanpassen, neuh dat valt wel mee, alleen in periodes. Hij gaat gewoon mee op verre reizen en wij doen vrijwel alles nog wat we deden voordat we kinderen hadden. Het zou voor mij ook geen reden zijn om te denken dat een eventuele tweede in ons gezin niet gelukkig zal kunnen zijn door onze oudste zoon.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:55
vrijdag 13 juni 2008 om 16:03
Ik denk dat dat er niets mee te maken heeft. Ik denk dat het met je algehele instelling te maken heeft. Je hebt mensen die van het negatieve uitgaan, en mensen die van het positieve uitgaan. Ik ga van het positieve uit( niet altijd, ik kan ook wel eens flink aan de doemdenkende kant staan) maar over t algemeen wel, en de hoeveelheid ellende die ik op mijn pad heb gekregen doet daar niets aan af/draagt daar niets toe bij.
vrijdag 13 juni 2008 om 16:05
Man en ik proberen zwanger te worden. Indien ik zwanger zou zijn, en uit de tests zou blijken dat het kind down syndroom heeft, dan laten we de zwangerschap afbreken.
Ik heb vroeger tijdens mijn studie o.a. als schoonmaker gewerkt bij een gesloten instelling, waar oudere mensen (50+) in zaten die niet voor zichzelf konden zorgen. Dit waren o.a. mensen met down. Ik heb mensen in badkamers zien liggen in hun stront die zelf niet beseften wat ze deden, mensen die vastgebonden zaten aan hun bed omdat ze agressief waren, mensen die telkens maar weer hetzelfde rondje liepen met ogen die niets registreerden... Zo'n leven wil ik niet voor mijn kind. Mensen met down zoals Corky zijn eerder een uitzondering dan regel. Eerlijk gezegd zou ik het gruwelijk voor mijn kind vinden om zo'n leven te hebben.
Dat neemt niet weg dat anderen zelf moeten beslissen wat zij willen. Ik heb er totaal geen probleem mee dat anderen niet zouden laten aborteren en 'misgun' kinderen met down het leven absoluut niet. Ik zou er zelf alleen niet voor kiezen.
TO, een vriendin van mij was zwanger op haar 23ste. Zij - een redelijke baan, oppas voorhanden, dak boven het hoofd) heeft voor een abortus gekozen, omdat ze met de vader van het kind geen relatie had en ze het kind niet zonder vader wilde laten opgroeien. Daarbij voelde ze zich totaal nog niet klaar en niet volwassen genoeg voor een kind, wat ze waarschijnlijk idd ook niet was. Voor mij zouden dit echter geen redenen zijn geweest om voor een abortus te kiezen, en ik had er dan ook wel enige moeite mee. Toch heb ik haar niet veroordeeld en haar keuze gerespecteerd.
Ik heb vroeger tijdens mijn studie o.a. als schoonmaker gewerkt bij een gesloten instelling, waar oudere mensen (50+) in zaten die niet voor zichzelf konden zorgen. Dit waren o.a. mensen met down. Ik heb mensen in badkamers zien liggen in hun stront die zelf niet beseften wat ze deden, mensen die vastgebonden zaten aan hun bed omdat ze agressief waren, mensen die telkens maar weer hetzelfde rondje liepen met ogen die niets registreerden... Zo'n leven wil ik niet voor mijn kind. Mensen met down zoals Corky zijn eerder een uitzondering dan regel. Eerlijk gezegd zou ik het gruwelijk voor mijn kind vinden om zo'n leven te hebben.
Dat neemt niet weg dat anderen zelf moeten beslissen wat zij willen. Ik heb er totaal geen probleem mee dat anderen niet zouden laten aborteren en 'misgun' kinderen met down het leven absoluut niet. Ik zou er zelf alleen niet voor kiezen.
TO, een vriendin van mij was zwanger op haar 23ste. Zij - een redelijke baan, oppas voorhanden, dak boven het hoofd) heeft voor een abortus gekozen, omdat ze met de vader van het kind geen relatie had en ze het kind niet zonder vader wilde laten opgroeien. Daarbij voelde ze zich totaal nog niet klaar en niet volwassen genoeg voor een kind, wat ze waarschijnlijk idd ook niet was. Voor mij zouden dit echter geen redenen zijn geweest om voor een abortus te kiezen, en ik had er dan ook wel enige moeite mee. Toch heb ik haar niet veroordeeld en haar keuze gerespecteerd.
vrijdag 13 juni 2008 om 16:12
Het liefst wil ik zekerheid ja. Nog voor de zwangerschap. Dat het gezond en gelukkig is en ook een goede zwangerschap en bevalling en als het geboren is tot 10.30 uitslaapt.
Maar dat is een utopie. Zekerheden zijn er niet. Als je zekerheid wil moet je niet voor kinderen gaan weet je zeker dat het nooit ongezond zal zijn.
En je beweert zoveel dat niet waar is. Ga eerst eens iets nakijken voor je iets beweert. Dit komt niet heel intelligent over. Er zijn testen die uitsluitsel geven alleen die leveren weer risico op voor het ongeboren kind. Ik vind het wel moeilijk iemand die bewust op een leeftijd met verhoogd risico voor een downkindje gaat, waarschijnlijk 38, zo makkelijk oordeelt over down. Zelf heb ik 5x minder kans op down gezien mijn leeftijd. Maar ook ik heb kans. En ik neem mijn verantwoording.
vrijdag 13 juni 2008 om 16:29
Volgens mij zeg ik juist al de hele discussie dat ik me ervan bewust ben dat je ondanks de handicap en ondanks de zorgen altijd gelukkig bent met je kind en dat ik me realiseer dat lolapaloezas zoon voor haar precies hetzelfde is als mijn zoon voor mij. Ik twijfel daar niet eens aan.
Dat neemt echter niet weg dat het leven wat ik nu leef, en wat me al moeite genoeg gekost heeft om dat op deze manier op te bouwen, over is op het moment dat ik een kind krijg dat full time zorg nodig heeft. En dat wil ik niet. Ik wil geen "gelukkig, ondanks..", daar kom ik net vandaan en ik wil vooruit, niet achteruit. Ik kan het ook niet maken tov het kind wat ik al heb, wat al offers heeft moeten brengen waar hij niet om gevraagd heeft en vanaf nu verdiend dat zijn leven mákkelijker wordt, ipv moeilijker.
Was mijn situatie anders, dan zou ik er wellicht anders over denken, hoewel de kans me klein lijkt.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 16:34
Wat een aannames. Ten eerste weet je helemaal niet hoe oud Nippo is, ten tweede weet je niet of zij "bewust voor een kind is gegaan", ten derde weet je niet hoe haar priveleven eruit ziet en ten vierde kun je dus ook helemaal niet oordelen wat "verantwoording" in haar situatie inhoudt.
Am Yisrael Chai!
