Scheiden met kleine kinderen: co-ouderschap?

2019 schreef: ↑

03-03-2019 19:08

Jullie hebben het al op papier staan hoe jullie het gaan regelen mocht je gaan scheiden?
dat jullie gaan bird nesten? Of weet hij het nog niet?

Nee hoor geen plannen in die richting.

Geen twee huishoudens aanhouden, maar vader als logeeruitstapje te hebben en hem verder veel in het dagelijks leven betrekken, dát is pas verwarrend voor een jong kind. En ook bijzonder respectloos naar je ex-partner toe wat mij betreft. Alsof hij niet goed genoeg is als ouder om gewoon volwaardig voor zijn kinderen te zorgen.

Vader komt wel langs en dan is het gezellig, maar waarom kan papa dan niet gewoon bij ons blijven wonen? En als papa of jij later een partner krijgt gaat dat ‘betrekken bij het dagelijks leven’ ook echt wel op een lager pitje en dan verandert er dus alsnog plotseling van alles, waar waarschijnlijk de nieuwe partner de schuld van gaat krijgen.

Het is heel zwaar en heel hard, maar als je partner verder een prima vader is en het zelf ook wil, dan moet je jezelf erover heen zetten en gewoon 50/50 doen. En dan idd kijken naar mooie verdelingen ivm jonge kinderen. Het gaat om je kinderen en er is allang gebleken dat kinderen heel veel baat hebben bij 50/50 verdeling qua ontwikkeling e.d. Bovendien gaan veel kinderen ook wel verlangen naar een ongeveer half half verdeling, zodat ze veel bij beide ouders zijn.

Niks is ideaal natuurlijk, maar je kinderen kunnen het echt wel aan. Die leren vanzelf dat ze de andere ouder echt wel weer zien na een week, en jij leert ook wel met het gemis om te gaan. Dat gemis blijft wel maar wordt echt anders omdat je je erop in gaat stellen.

+1

En echt dichtbij elkaar gaan wonen.

1-Aapje schreef: ↑

03-03-2019 19:15

Dat continue wisselen bij co-ouderschap lijkt me persoonlijk niks.

Elk voordeel heeft z'n nadeel. Dat continue zelden je vader zien ook.

Blankepit schreef: ↑

03-03-2019 22:17

Elk voordeel heeft z'n nadeel. Dat continue zelden je vader zien ook.

Tussen zelden en perse 50-50 zit ook een grijs gebied, beter je daar bevinden dan zo zwart-wit te denken.

Ik heb het idee dat veel moeders het belang van de vader nogal onderschatten in het leven van hun kinderen. En ze vergeten voor het gemak even dat het niet om hen gaat maar om de kinderen en de kansen die ze krijgen om een echt, hechte band op te bouwen met beide ouders.

Je hoort nou nooit een moeder die zegt dat ze 80/20 wil, maar dat de balans dan uitslaat naar meer tijd met vader. Het is altijd moeder die alles naar zich toetrekt.

Heel typisch.

Z0MER schreef: ↑

03-03-2019 23:23

Ik heb het idee dat veel moeders het belang van de vader nogal onderschatten in het leven van hun kinderen. En ze vergeten voor het gemak even dat het niet om hen gaat maar om de kinderen en de kansen die ze krijgen om een echt, hechte band op te bouwen met beide ouders.

Je hoort nou nooit een moeder die zegt dat ze 80/20 wil, maar dat de balans dan uitslaat naar meer tijd met vader. Het is altijd moeder die alles naar zich toetrekt.

Heel typisch.

+10. En dan vaak ook nog proberen om het goed te praten met achterhaalde clichés dat een kind ‘meer bij zijn moeder hoort’ of dat het stabieler zou zijn voor het kind om vaker op 1 adres te wonen. En als een kind dan aan gaat geven dat hij meer naar zn vader wil dan is dat omdat het daar zogenaamd om het weekend feest is en alles mag, en dat puur ligt aan schaarste (en dus niet aan hun band).

Z0MER schreef: ↑

03-03-2019 23:23

Ik heb het idee dat veel moeders het belang van de vader nogal onderschatten in het leven van hun kinderen. En ze vergeten voor het gemak even dat het niet om hen gaat maar om de kinderen en de kansen die ze krijgen om een echt, hechte band op te bouwen met beide ouders.

Je hoort nou nooit een moeder die zegt dat ze 80/20 wil, maar dat de balans dan uitslaat naar meer tijd met vader. Het is altijd moeder die alles naar zich toetrekt.

Heel typisch.

In veel gezinnen is het toch écht nog altijd vader die voor zijn carrière gaat, 50 uur per week werkt en moeder die alles thuis maar mag oplossen. En een "klein" baantje van 16 of 20 uur per week (in 't beste geval 24 uur) heeft.

En de kinderen die heel hard aan moeder hangen, want papa zien ze weinig.

Een heel deel vaders zetten dat patroon ook na een scheiding door.

Dan is het niet zo heel vreemd dat een deel moeders het laken bij een scheiding naar zich toe proberen te trekken wat de kinderen betreft.



Mijn ouders zijn ooit een tijd uit elkaar geweest.

"Mooie" co-ouder regeling ...
Wel, écht niet dat dat liep.

Mijn vader is drama in huishouden, in eten, in opvoeding, met kinderen, ...

Bovendien 0 band met mijn vader, hoewel die aan huis in zijn winkel werkt en mijn moeder buitenshuis werkte.

Op lange termijn had 50 % bij mijn vader wonen écht schade aangericht.
Mijn moeder trok de boel recht tijdens haar 50 %.

"Gelukkig" was het een proefscheiding.
Na 9 maanden woonden ze terug samen.

Maar als ze definitief waren gescheiden ... was ik waarschijnlijk op een bepaald moment in staking gegaan.
En niet / zo min mogelijk naar mijn vader gegaan.

Hij kan het gewoon niet.
Nog altijd niet overigens, nu met zijn kleinkinderen.
Kinderen zijn zijn ding gewoon niet.
Teveel kabaal, te veel vrijheid afnemend, te moeilijk, geen handleiding bijgeleverd, niet altijd reagerend zoals hij wil, ...

(20 jaar later snap ik overigens nog altijd niet waarom mijn moeder niet heeft doorgezet met die scheiding.
Ze zijn achteraf niet echt veel gelukkiger geworden.
Maar nog es weggaan ... dat zag en ziet ze niet zitten.
Ik moet waarschijnlijk de enige puber geweest zijn die écht hoopte dat haar ouders gingen scheiden.
Omdat dan de ruzies ophielden en mijn ouders - en vooral mijn moeder - dan misschien terug gelukkig zouden worden.)

Belg007 schreef: ↑

03-03-2019 23:44

In veel gezinnen is het toch écht nog altijd vader die voor zijn carrière gaat, 50 uur per week werkt en moeder die alles thuis maar mag oplossen. En een "klein" baantje van 16 of 20 uur per week (in 't beste geval 24 uur) heeft.

En de kinderen die heel hard aan moeder hangen, want papa zien ze weinig.

Een heel deel vaders zetten dat patroon ook na een scheiding door.

Dan is het niet zo heel vreemd dat een deel moeders het laken bij een scheiding naar zich toe proberen te trekken wat de kinderen betreft.



Mijn ouders zijn ooit een tijd uit elkaar geweest.

"Mooie" co-ouder regeling ...
Wel, écht niet dat dat liep.

Mijn vader is drama in huishouden, in eten, in opvoeding, met kinderen, ...

Bovendien 0 band met mijn vader, hoewel die aan huis in zijn winkel werkt en mijn moeder buitenshuis werkte.

Op lange termijn had 50 % bij mijn vader wonen écht schade aangericht.
Mijn moeder trok de boel recht tijdens haar 50 %.

"Gelukkig" was het een proefscheiding.
Na 9 maanden woonden ze terug samen.

Maar als ze definitief waren gescheiden ... was ik waarschijnlijk op een bepaald moment in staking gegaan.
En niet / zo min mogelijk naar mijn vader gegaan.

Hij kan het gewoon niet.
Nog altijd niet overigens, nu met zijn kleinkinderen.
Kinderen zijn zijn ding gewoon niet.
Teveel kabaal, te veel vrijheid afnemend, te moeilijk, geen handleiding bijgeleverd, niet altijd reagerend zoals hij wil, ...

(20 jaar later snap ik overigens nog altijd niet waarom mijn moeder niet heeft doorgezet met die scheiding.
Ze zijn achteraf niet echt veel gelukkiger geworden.
Maar nog es weggaan ... dat zag en ziet ze niet zitten.
Ik moet waarschijnlijk de enige puber geweest zijn die écht hoopte dat haar ouders gingen scheiden.
Omdat dan de ruzies ophielden en mijn ouders - en vooral mijn moeder - dan misschien terug gelukkig zouden worden.)

Ik herken jouw gevoelens helaas.

Heb niet alles gelezen, maar even op de oorspronkelijke vraag.

Mijn pubers zijn inmiddels 15 en 17. Wij hebben vanaf het begin een soort van ouderwetse regeling gehad, 10 dagen bij mij en dan lang weekend (4 dagen) bij papa. Mijn ex heeft flinke reistijd naar zijn werk en co-ouderschap was niet haalbaar met brengen en halen van de kinderen naar opvang en school.

We wonen bij elkaar om de hoek en ex komt nog altijd regelmatig eten, koffie drinken, verjaardagen en feestdagen vieren we nog altijd samen. Als er iets belangrijks gebeurt in het leven van mijn pubers wordt papa gebeld en komt hij even langs, ook als ze ziek zijn komt hij op ziekenbezoek.

De pubers doen het prima en hebben naar mijn idee een prima band met hun papa. Maar toch...als ik het over kon doen...had ik harder geprobeerd co-ouderschap voor elkaar te krijgen. De verdeling is toch meer dan ik wilde geworden dat mama is voor het zorgen, regelen etc. en papa voor het leuk. Jammer voor mij want voor leuk blijft bij mij vanwege overschot aan leuk bij papa vaak weinig ruimte, maar ook jammer voor mijn ex, die denk ik ook graag meer van het zorgen was geweest zodat de pubers hem ook zouden bellen bij probleempjes en regeldingen.

Maar ik twijfel of de kinderen niet te klein zijn voor een 50/50 verdeling. Het lijkt me heel onrustig en verwarrend voor ze om in twee verschillende huishoudens te leven. Een basis met een regelmatige (logeer)uitstap lijkt mij veel fijner voor ze.

En als het nu juist het minst verwarrend is als de basis bij vader is, bijvoorbeeld omdat vader in het huidige huis blijft wonen. Lijkt het je dan nog steeds veel fijner voor ze dat ze een basis hebben met een regelmatige (logeer)uitstap bij jou?

Overigens zou ik het verblijven bij 1 van de ouders nooit logeren noemen. Echt niet doen.

eloys schreef: ↑

04-03-2019 09:13

dank voor dit eerlijke verhaal! Hadden je kinderen ook achteraf liever co-ouderschap gewild, denk je? Het klinkt in ieder geval alsof jullie allemaal op een fijne manier met elkaar omgaan.

Ik ben degene op wie je reageert niet, maar ik ben blij met omgangsregeling die wij hadden en had niet gewild dat mijn ouders voor co-ouderschap hadden gekozen.

Band met vader is wel minder dan met moeder maar dta heeft meer te maken met zijn relatiekeuze en gedrag.

Z0MER schreef: ↑

03-03-2019 23:23

Ik heb het idee dat veel moeders het belang van de vader nogal onderschatten in het leven van hun kinderen. En ze vergeten voor het gemak even dat het niet om hen gaat maar om de kinderen en de kansen die ze krijgen om een echt, hechte band op te bouwen met beide ouders.

Je hoort nou nooit een moeder die zegt dat ze 80/20 wil, maar dat de balans dan uitslaat naar meer tijd met vader. Het is altijd moeder die alles naar zich toetrekt.

Heel typisch.

Ik denk dat de verdeling TIJDENS de relatie/het huwelijk heel bepalend is voor de verdeling NA de relatie/het huwelijk.

S-Meds schreef: ↑

03-03-2019 00:27

nou ik kan het antwoord wel raden. moeders vinden zichzelf vaak/meestal/altijd de betere ouder. maar dat is gewoon niet waar, als het gaat om ouderschap vanuit het oogpunt van het kind gaat het niet om de beste zijn. kind wil bij vader en bij moeder zijn

Heb je wel gelijk in en snap ik ook. Maar ik stel gewoon een vraag en hoop op een eerlijk antwoord. Ik ken genoeg vaders (En ook moeders)die gewoon minder opvoedkwaliteiten hebben....

Whomi schreef: ↑

03-03-2019 08:45

Dan heb je dus nergens een eigen plek?? Alles deel je nog steeds met je ex. Dat gaat niet werken, zeker niet als er nieuwe partners bij komen. En als het wel zou werken, snap ik niet waarom je niet gewoon bij elkaar bent gebleven dan.

Lijkt me ook heel vervelend. Maar waarom is dit voor kinderen van gescheiden ouders wel acceptabel? Omdat ze zo flexibel zijn ofzo?

TO ik had een heel verhaal getypt, maar het is niet zo interessant om op te schrijven hoe wij het deden.

De zoon van mijn man was ook erg jong toen hij en zijn ex uit elkaar gingen.

Een paar tips:
Misschien is het fijn om als jullie echt afspraken gaan maken er iemand die onafhankelijk is erbij te hebben, om het gesprek in goede banen te leiden, want natuurlijk zijn jullie emotioneel! Zou veel gekker zijn als dit niet het geval was.

Afspraken die je nu maakt kunnen altijd weer veranderen als voor de kinderen (of misschien wel voor 1 kind) een andere regeling beter is, de praktijk is nu eenmaal meestal anders dan wat je van te voren bedenkt. Sta open voor verandering indien nodig!

Je jongste is nog erg jong, hier was de ervaring dat het voor zoon beter was als de ouder waar hij naar toe ging hem kwam ophalen, hier kon zoon erg verdrietig zijn bij het weglopen van de ouder bij brengen, bij ophalen dan liep hij zelf weg en leek het gemakkelijker voor hem.

Hier zijn er bij tijd en wijle steeds wat veranderingen geweest, inmiddels is zoon 20 en heeft hij een prima band met beide ouders.

Verder vraag je wat te doen met de nieuwe partner van je aankomende ex. Ik kan me voorstellen dat dat heel heftig is, ik zou aan je ex vragen om voorlopig nog niet te gaan samenwonen, dat is niet ideaal. Natuurlijk mag hij doen wat hij wil, maar de kinderen moeten eerst aan de nieuwe situatie wennen, daarna stap voor stap een nieuwe partner in hun leven.
Voor jou is het natuurlijk ook lastig, ik zou je willen zeggen, als stiefmoeder, we zijn niet allemaal heksen, het kan ook leuk zijn.

Sterkte met de komende, zeker niet makkelijke periode!

eloys schreef: ↑

04-03-2019 16:52

Die tip van het ophalen vind ik een hele goede! Weglopen van ons vindt de jongste inderdaad altijd lastig, ook op plekken waar hij het altijd heel leuk heeft (opa+oma, opvang)

dank dat je je ervaringen wilde delen!

Zo doet man het ook: de ouder waar ze naartoe gaan, komt halen. Het fijne is dat er dan - terwijl de kinderen hun jas aandoen en tas pakken - ook nog ruimte is voor een korte overdracht tussen man en ex. Kinderen konden ook nog eens iets laten zien (bijv. een Lego-bouwsel of nieuw behangetje). Ophalen van school hebben man en ex destijds bewust niet voor gekozen, juist om dit korte contactmoment erin te houden.

Toen ze kleiner waren schreven man en ex ook kort wat in een overdrachtsboekje (simpel notitieboek), dat was wel prettig; nu ze groter zijn, vertellen ze meestal zelf wat ze gedaan hebben en/of appen man en ex even.

eloys schreef: ↑

04-03-2019 09:13

dank voor dit eerlijke verhaal! Hadden je kinderen ook achteraf liever co-ouderschap gewild, denk je? Het klinkt in ieder geval alsof jullie allemaal op een fijne manier met elkaar omgaan.

Ik heb het er wel eens met ze over gehad en ze vinden het eigenlijk wel prima zo. Zij geven aan dat ze het vooral fijn vinden dat we geen ruzie maken, er op belangrijke momenten samen zijn en ze nooit het gevoel hebben gehad voor een van ons te moeten kiezen. Ik denk dat het voor hen het belangrijkste is geweest dat we er als ouders voor ze waren (en nog altijd zijn).

Als vader momenteel geen optimale verstandhouding heeft met jongste, en als vader momenteel een minder grote zorgrol heeft, dan lijkt het me júist belangrijk dat hij straks meer tijd door brengt met zijn kinderen. Bijvoorbeeld via de genoemde 5-5-2-2 constructie.
Je wil een situatie creeeren waarin vaders en moeders rol gelijkwaardig kunnen worden. Niet een situatie die de huidige mankementen in onderlinge verhoudingen in stand houdt of zelfs vergroot.
Dat dat pittig gaat zijn voor vader en/of moeder, so be it. Kijk naar wat het brengt op de lange termijn.

Elke omgangsregeling heeft wat pluspunten en minpunten.
Maar wat vooral het punt is, niet ieder kind is hetzelfde.
Het is dan ook lastig te beoordelen waar een kind het beste bij vaart.
Waar het ene kind prima beweegt onder een co- ouderschap, verzuipt het andere kind er in.
Er valt dan ook eigenlijk geen kant en klaar antwoord op te geven.

Over het algemeen is een co- ouderschap wel het moeilijkste voor alle partijen.
Het vergt veel aanpassingsvermogen , flexibiliteit, continu kunnen schakelen, en goede organisatie.
Ook is het belangrijk dat je als ouders in staat bent om je consequent aan de afspraken te houden en goed te kunnen communiceren.
Er wordt ook veel van de kinderen gevraagd, iedere keer het heen en weer slepen met spullen, ben je net een beetje geland op de ene plek, kan je weer verkassen naar de andere plek.
Als je je als volwassenen verplaatst in hun situatie denk ik dat de meesten er voor zullen bedanken om om de paar dagen van plek te moeten verwisselen.

Ga je een co ouderschap aan, dan zal zo dicht mogelijk bij elkaar wonen zeker een pluspunt zijn.
Het is fijn voor de kids als ze enkel van huis verwisselen en niet ook nog eens van dorp / stad/ buurt.
Het is ook het meest praktische i.v.m evt sportclubs, vriendjes, school, en als ze ouder zijn fijn om op fiets/loop afstand bij de andere ouder te kunnen komen ( even langs gaan, spullen ophalen etc.)
Maar eigenlijk geldt dit ook voor een weekendregeling. Dicht bij elkaar wonen geeft de kids ook het veilige en vertrouwde gevoel om altijd zo dicht mogelijk in de buurt van hun ouders te zijn wanneer ze in huis a of b zijn.
Jonge kinderen zullen er eerder snel aan “ wennen”. Het zijn meestal de pubers die weerstand gaan krijgen bij een co-ouderschap. Voor hen wordt de vaste eigen plek een stuk belangrijker.

Ik zou persoonlijk kiezen voor een ruime omgansgregeling.
Maar vooral ook blijven monitoren hoe ieder kind individueel zich eronder voelt en zich erbij ontwikkeld.
Blijf beiden in staat om met de behoefte van een kind mee te bewegen en zover als het praktisch mogelijk is, evt. de regeling daarop aan te passen.
Je kan eigenlijk niet iets vastleggen voor de komende tig jaar en daar aan vast blijven houden.
Wat nu werkt op een bepaalde leeftijd kan op latere leeftijd alsnog gaan knellen.
Dat betekent ook dat je net zo goed als moeder bereidt moet kunnen zijn een stap terug te doen.
Want je kind kan ook liever op de plek bij vader zijn. En van alle redenen die er zijn of welke je zelf bedenkt of voelt, is waar je kind zich het prettigst voelt doorslaggevenend en eigenlijk ook de enige reden waar het echt om gaat ( er vanuit gaande dat bij beiden ouders veiligheid, stabiliteit en goede zorg gewaarborgd is)

Ik heb inmiddels tig jaren ervaring met een co. en het functioneerde prima hoor.
Maar had het wel te doen met de kids, wat een gesleep en gedoe voor ze.
Zelfs onder de meest gunstige omstandigheden.
Het heeft in de loop der tijd overigens ook wel de nodige veranderingen gehad.
Mijn oudsten zijn inmiddels volwassen, maar beiden hebben tijdens de puberteit ook een periode bij vader gewoond.
In die fase waren ze allebei individueel zoekende naar wat bij hen past.
Middelste woont inmiddels weer jaren full time bij mij. ( de oudste is allang het huis uit)
Mijn jongste heeft nooit een co gehad , maar een ruime weekendregeling.
Mijn ervaring is dat dit het meest rustige is voor een kind en ook het meest stabiel blijft.
Achteraf gezien was dit voor de oudsten ook beter geweest, maarja.. ik wist toen nog niet wat ik nu weet.

Birdnesting klinkt leuk tot je een rancuneuze ex hebt die elke keer iets aanpast in het huishouden.

Een goede vriend had in zijn kofferbak allerlei basiszaken, van theezakjes tot onderbroeken. Want elke keer was het raak en iets wat normaal op voorraad was compleet weg. Als in drie dozen thee op in twee dagen. Al zijn shirts weg.
Zij vond het niet zo leuk dat hij een einde aan de relatie maakte.

Hij bracht alle dagen de kinderen naar bed. Ze deden veel samen. De koek was op doordat hij opeens haar streken niet meer trok. Zij vond een weekendregeling heel redelijk, want kinderen horen bij hun moeder.

Het lijkt me heel moeilijk je kinderen te moeten missen, net als het voor de kinderen moeilijk moet zijn een ouder te missen.

Sterkte To

Zoon is twee en we zijn nu een goed half jaar echt uit elkaar. Wisseldagen zijn op een kdv dag of in het weekend. En bij het ophalen! in het weekend is er altijd ruimte voor een kopje koffie en overdracht zodat zoon rustig z'n spel kan afsluiten etc. We appen elke avond een korte overdracht over hoe de dag is geweest en sturen tussendoor soms nog een leuk fotootje. Zoon heeft geen moeite met het wisselmoment en als hij de ander mist wordt er altijd even gefacetimed. Zn andere moeder heeft inmiddels een nieuwe relatie, maar die heeft ze in de tijd dat ze zoon niet heeft en dat blijft voorlopig ook zo. Zorg dat je goeie afspraken maakt, en zorg alsjeblieft dat je op goeie voet met elkaar blijft, ook als dat betekent dat jij soms degene bent die trots of ego opzij moet zetten.

Mijn ouders zijn eind jaren 80 gescheiden. Blij dat er toen niet zoiets als co-ouderschap bestond, nu hadden wij als kinderen gewoon duidelijk één thuis. Mijn ouders woonden niet al te ver bij elkaar uit de buurt dus in de praktijk kwam mijn sibling niet alleen om het weekend naar mijn vader maar ook gewoon tussendoor een uurtje of twee. Maar goed, met kleine kinderen is dat natuurlijk moeilijker.