Kinderen
alle pijlers
Sinds ik moeder ben zie ik alleen maar overal gevaar
maandag 6 juli 2009 om 14:22
Ik ben moeder van een peuterdochtertje van 2 jaar en 2 maanden en een zoontje van 10 weken.
Sinds ik moeder ben is mijn leven nooit meer zorgeloos. Ik heb ogen voor en ogen achter. Overal zie ik gevaren, overal waar ik kom met de kinderen is het eerste wat ik doe de omgeving screenen op kindvriendelijkheid.
Een paar voorbeelden: op bezoek gaan bij een vriendin: in een oogopslag check ik op er geen gevaarlijke voorwerpen op tafel liggen, of er geen raam open staat waar ze uit kan vallen, of er geen tocht is in de kamer, of er geen zichtbare stopcontacten zijn, of er geen dingen op de vloer liggen waar ze over kan struikelen etc etc. Tijdens een gesprek kijk ik mijn gesprekspartner nauwelijks aan, ik ben constant op de kleine aan het letten via mijn ooghoeken.
Sinds ik moeder ben zie ik constant gevaren, alles kan een gevaar zijn in mijn ogen, vooral omdat mijn dochtertje erg nieuwsgierig is en overal aan wil zitten en uitproberen. Als ze gaan logeren bij mijn moeder hang ik constant aan de telefoon: Ma ze kan tegenwoordig al bij de klink en de deur al zelf open doen, doe je het traphekje dicht? Ma ze kan tegenwoordig al iets pakken van het aanrecht, doen jullie de messen en de vorken goed opbergen?
Ook als mijn man even oppast thuis, bel ik om de haverklap, ik weet dat hij soms heel laks kan zijn en gerust dingen laat slingeren, een voorbeeld; laatst had hij de staafmixer gebruikt, hij laat hem met stekker in het stopconstact op de rand van het aanrecht liggen, mevrouwtje gaan naar de keuken, pakt de staafmixer van het aanrecht, maar weet alleen nog niet hoe ze hem moet aanzetten. Ik kwam wel net op tijd binnen om hem uit haar handen te pakken. Mijn man (en soms andere mensen) ziet die gevaren niet, ik zie ze constant, dag en nacht.
Niet alleen in huis zie ik gevaar. Soms breekt het zweet me uit. Dan bedenk ik ineens dat er zoveel pedofielen, verkrachters, kinderlokkers zijn in de wereld. Wat nu als mijn kleine meid daar het slachtoffer van wordt?
Wat nu als ze een ongeluk krijgt? Wat nu als ze ernstig ziek wordt? Bij elk klein dingetje wat ze hebben ren ik naar de dokter. Laatst had mijn zoontje ineens rode bultjes op zijn lichaam. Ik dacht gelijk aan een hersenvliesonsteking en haastte me naar de huisarts. Het bleken gewoon warmte bultjes te zijn.(ik heb iemand in de familie wiens dochtertje hersenvliesontsteking op 2 maanden heeft gekregen en blind en verlamd is geraakt omdat ze haar niet op tijd naar het ziekenhuis hadden gebracht)
Nooit geweten dat de wereld zo gevaarlijk kon zijn, maar wat is het toch vermoeiend om daar steeds aan te moeten denken. Ik voel me zo verantwoordelijk voor mijn kinderen, ze zijn nog zo klein en kwetsbaar. Ik ben als de doods dat hen iets zou overkomen.
Tegelijkertijd wil ik van die angst af....
Herkenbaar voor iemand?
Liefs Fatimaaa
Sinds ik moeder ben is mijn leven nooit meer zorgeloos. Ik heb ogen voor en ogen achter. Overal zie ik gevaren, overal waar ik kom met de kinderen is het eerste wat ik doe de omgeving screenen op kindvriendelijkheid.
Een paar voorbeelden: op bezoek gaan bij een vriendin: in een oogopslag check ik op er geen gevaarlijke voorwerpen op tafel liggen, of er geen raam open staat waar ze uit kan vallen, of er geen tocht is in de kamer, of er geen zichtbare stopcontacten zijn, of er geen dingen op de vloer liggen waar ze over kan struikelen etc etc. Tijdens een gesprek kijk ik mijn gesprekspartner nauwelijks aan, ik ben constant op de kleine aan het letten via mijn ooghoeken.
Sinds ik moeder ben zie ik constant gevaren, alles kan een gevaar zijn in mijn ogen, vooral omdat mijn dochtertje erg nieuwsgierig is en overal aan wil zitten en uitproberen. Als ze gaan logeren bij mijn moeder hang ik constant aan de telefoon: Ma ze kan tegenwoordig al bij de klink en de deur al zelf open doen, doe je het traphekje dicht? Ma ze kan tegenwoordig al iets pakken van het aanrecht, doen jullie de messen en de vorken goed opbergen?
Ook als mijn man even oppast thuis, bel ik om de haverklap, ik weet dat hij soms heel laks kan zijn en gerust dingen laat slingeren, een voorbeeld; laatst had hij de staafmixer gebruikt, hij laat hem met stekker in het stopconstact op de rand van het aanrecht liggen, mevrouwtje gaan naar de keuken, pakt de staafmixer van het aanrecht, maar weet alleen nog niet hoe ze hem moet aanzetten. Ik kwam wel net op tijd binnen om hem uit haar handen te pakken. Mijn man (en soms andere mensen) ziet die gevaren niet, ik zie ze constant, dag en nacht.
Niet alleen in huis zie ik gevaar. Soms breekt het zweet me uit. Dan bedenk ik ineens dat er zoveel pedofielen, verkrachters, kinderlokkers zijn in de wereld. Wat nu als mijn kleine meid daar het slachtoffer van wordt?
Wat nu als ze een ongeluk krijgt? Wat nu als ze ernstig ziek wordt? Bij elk klein dingetje wat ze hebben ren ik naar de dokter. Laatst had mijn zoontje ineens rode bultjes op zijn lichaam. Ik dacht gelijk aan een hersenvliesonsteking en haastte me naar de huisarts. Het bleken gewoon warmte bultjes te zijn.(ik heb iemand in de familie wiens dochtertje hersenvliesontsteking op 2 maanden heeft gekregen en blind en verlamd is geraakt omdat ze haar niet op tijd naar het ziekenhuis hadden gebracht)
Nooit geweten dat de wereld zo gevaarlijk kon zijn, maar wat is het toch vermoeiend om daar steeds aan te moeten denken. Ik voel me zo verantwoordelijk voor mijn kinderen, ze zijn nog zo klein en kwetsbaar. Ik ben als de doods dat hen iets zou overkomen.
Tegelijkertijd wil ik van die angst af....
Herkenbaar voor iemand?
Liefs Fatimaaa
maandag 6 juli 2009 om 14:32
Deels herkenbaar, maar deels ook niet. In de mate waarin jij het hebt lijkt het me ook niet meer 'normaal'. Als je je kind nog niet even bij je man of een oppas durft te laten zonder te controleren is er mi wel iets meer aan de hand dan een beetje bezorgd. En als je geen normaal gesprek meer kunt voeren zonder op je kinderen te letten (als je in je eigen huis zit) ook.
Dat het je af en toe aanvliegt dat de wereld eigenlijk best verrot is en dat je dan toch maar verantwoordelijk bent voor 2 hummels en hoe die ooit ongeschonden door het leven moeten komen (antwoord: niet) is heel normaal.
Maar als het jou gaat belemmeren in je dagelijks leven of je kinderen in hun ontwikkeling, dan moet je toch eens langs de huisarts om dat te gaan bespreken. Als je er dagelijks van wakker ligt zeg maar.
Dat het je af en toe aanvliegt dat de wereld eigenlijk best verrot is en dat je dan toch maar verantwoordelijk bent voor 2 hummels en hoe die ooit ongeschonden door het leven moeten komen (antwoord: niet) is heel normaal.
Maar als het jou gaat belemmeren in je dagelijks leven of je kinderen in hun ontwikkeling, dan moet je toch eens langs de huisarts om dat te gaan bespreken. Als je er dagelijks van wakker ligt zeg maar.
maandag 6 juli 2009 om 14:33
quote:Thyra schreef op 06 juli 2009 @ 14:32:
Deels herkenbaar, maar deels ook niet. In de mate waarin jij het hebt lijkt het me ook niet meer 'normaal'. Als je je kind nog niet even bij je man of een oppas durft te laten zonder te controleren is er mi wel iets meer aan de hand dan een beetje bezorgd. En als je geen normaal gesprek meer kunt voeren zonder op je kinderen te letten (als je in je eigen huis zit) ook.
Dat het je af en toe aanvliegt dat de wereld eigenlijk best verrot is en dat je dan toch maar verantwoordelijk bent voor 2 hummels en hoe die ooit ongeschonden door het leven moeten komen (antwoord: niet) is heel normaal.
Maar als het jou gaat belemmeren in je dagelijks leven of je kinderen in hun ontwikkeling, dan moet je toch eens langs de huisarts om dat te gaan bespreken. Als je er dagelijks van wakker ligt zeg maar.Ik denk dat het een kwestie is van er wel of niet aan toegeven en het hangt er vanaf hoe zorgvuldig je partner is, oppas enz. Als je er in blijft hangen dan wordt je zeer angstig en das inderdaad niet goed.
Deels herkenbaar, maar deels ook niet. In de mate waarin jij het hebt lijkt het me ook niet meer 'normaal'. Als je je kind nog niet even bij je man of een oppas durft te laten zonder te controleren is er mi wel iets meer aan de hand dan een beetje bezorgd. En als je geen normaal gesprek meer kunt voeren zonder op je kinderen te letten (als je in je eigen huis zit) ook.
Dat het je af en toe aanvliegt dat de wereld eigenlijk best verrot is en dat je dan toch maar verantwoordelijk bent voor 2 hummels en hoe die ooit ongeschonden door het leven moeten komen (antwoord: niet) is heel normaal.
Maar als het jou gaat belemmeren in je dagelijks leven of je kinderen in hun ontwikkeling, dan moet je toch eens langs de huisarts om dat te gaan bespreken. Als je er dagelijks van wakker ligt zeg maar.Ik denk dat het een kwestie is van er wel of niet aan toegeven en het hangt er vanaf hoe zorgvuldig je partner is, oppas enz. Als je er in blijft hangen dan wordt je zeer angstig en das inderdaad niet goed.
maandag 6 juli 2009 om 14:35
Ik heb het overigens eerder andersom, dat ik denk 'laat toch gaan' waar mijn moeder zegt dat ik zoonlief niet op de bank moet laten klimmen omdat hij er weer af kan vallen, dat hij niet langs de tafel moet lopen omdat hij met zijn kin op de tafel kan vallen. Dat soort dingen gáát gebeuren en horen er mi gewoon bij. Dingen als messen, stopcontacten en dergelijke zijn beveiligd, schoonmaakmiddel staat op een hoge plank, en verder maak ik me niet zo druk.
maandag 6 juli 2009 om 14:36
Heel herkenbaar. Ik heb inmiddels 4 kinderen en het is nu gelukkig wel wat genormaliseerd. (anders zou ik echt knettergek worden denk ik). Maar het leven is minder onbezorgd geworden, eigenlijk vooral omdat het zoveel mooier is geworden.
Ik ben dus gewoon een vrij bezorgde moeder, nog steeds, maar oudste 2 zijn al 5 en 7 en daar moet ik wel opletten dat ik ze ook wat vrijheid gun, en dat zal alleen maar meer moeten natuurlijk. Ik wil ze niet verstikken met mijn bezorgdheid.
Wel vermoeiend he, die angsten!
Ik ben dus gewoon een vrij bezorgde moeder, nog steeds, maar oudste 2 zijn al 5 en 7 en daar moet ik wel opletten dat ik ze ook wat vrijheid gun, en dat zal alleen maar meer moeten natuurlijk. Ik wil ze niet verstikken met mijn bezorgdheid.
Wel vermoeiend he, die angsten!
maandag 6 juli 2009 om 14:36
maandag 6 juli 2009 om 14:41
Hai Fatimaaa,
Deels herkenning; niet in huis op zich (kinderen zijn nu ook ietsjes ouder nu en lopen niet meer in zeven sloten tegelijk). Wel hoe ik ze een beetje ongeschonden en zonder ze angst aan te jagen op weg moet helpen de Grote Boze Wereld in...
Even heel wat anders: hoe is het nu met je zoontje, huilt hij al minder? Trek jij het weer een beetje?
Deels herkenning; niet in huis op zich (kinderen zijn nu ook ietsjes ouder nu en lopen niet meer in zeven sloten tegelijk). Wel hoe ik ze een beetje ongeschonden en zonder ze angst aan te jagen op weg moet helpen de Grote Boze Wereld in...
Even heel wat anders: hoe is het nu met je zoontje, huilt hij al minder? Trek jij het weer een beetje?
maandag 6 juli 2009 om 14:41
ik denk ook dat het heel normaal is dat je alert bent en je kinderen zoveel mogelijk probeert te beschermen. Maar het gaat inderdaad te ver als je er zo op gefocust bent. Het moet jou en je kinderen niet gaan belemmeren in de dagelijkse dingen. lees onderstaande tekst, is lekker relativerend.
Geboren voor 1978...lees dit
Alleen voor mensen van voor 1978...
Ben je geboren vóór 1978 ? Verder lezen!!
Na 1978 geboren: OPHOEPELEN, DIT BEGRIJP JE NIET !
Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat wij, geboren in de 40-er/50-er/60-er/70-er jaren, nog leven?!?
Volgens de theorieën anno 2004-2005 zouden we toch al lang dood moeten zijn?
Waarom?
Lezen maar!
Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.
Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium.
Boven aan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde naar beneden.
Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat en als er echt iets
was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten.
Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon
met onze handjes en beperkte motoriek openen.
Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg.
Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.
Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles.
Kleur en smaak-stoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer.
Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je ’s morgens weer in je mond.
Op school hadden ze maar één maat bank en met zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein.
Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken.
We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging.
Niemand wist in de tussentijd waar we waren en we hadden geen GSM mee!
Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken.
Er ging ook geen volwassene met je mee.
Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik.
We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van.
Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisies, computer of internet.
Wij hadden vrienden!
De televisiezender begon pas om 18.00 uur.
Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten aan het toestel vast).
Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.
We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept.
Dat waren gewoon ongelukken en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag voor.
Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan dat je een lieveheersbeestje op je jas knoopte. Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren.
We voetbalden op straat en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.
Op school zaten ook domme kinderen.
Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen de zelfde lessen.
Zij deden soms een klas nog een jaar en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden.
De meester had altijd gelijk.
We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote mensen mes en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen!
Als je de korst niet at had je een beetje meer honger de rest van de dag.
Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter!
Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje!
Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie.
Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te kletsen.
Onze daden hadden consequenties.
Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen.
Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid.
We hebben moeten leren er mee om te gaan.
Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan
voor de gevolgen.
Hoor jij ook daar bij?
GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN!
Het is een lange log maar leuk dat je het toch wel helemaal hebt gelezen, was je echt wel voor 1978 geboren?
Geboren voor 1978...lees dit
Alleen voor mensen van voor 1978...
Ben je geboren vóór 1978 ? Verder lezen!!
Na 1978 geboren: OPHOEPELEN, DIT BEGRIJP JE NIET !
Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat wij, geboren in de 40-er/50-er/60-er/70-er jaren, nog leven?!?
Volgens de theorieën anno 2004-2005 zouden we toch al lang dood moeten zijn?
Waarom?
Lezen maar!
Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.
Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium.
Boven aan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde naar beneden.
Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat en als er echt iets
was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten.
Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon
met onze handjes en beperkte motoriek openen.
Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg.
Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.
Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles.
Kleur en smaak-stoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer.
Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je ’s morgens weer in je mond.
Op school hadden ze maar één maat bank en met zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein.
Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken.
We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging.
Niemand wist in de tussentijd waar we waren en we hadden geen GSM mee!
Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken.
Er ging ook geen volwassene met je mee.
Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik.
We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van.
Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisies, computer of internet.
Wij hadden vrienden!
De televisiezender begon pas om 18.00 uur.
Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten aan het toestel vast).
Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.
We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept.
Dat waren gewoon ongelukken en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag voor.
Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan dat je een lieveheersbeestje op je jas knoopte. Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren.
We voetbalden op straat en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.
Op school zaten ook domme kinderen.
Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen de zelfde lessen.
Zij deden soms een klas nog een jaar en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden.
De meester had altijd gelijk.
We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote mensen mes en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen!
Als je de korst niet at had je een beetje meer honger de rest van de dag.
Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter!
Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje!
Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie.
Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te kletsen.
Onze daden hadden consequenties.
Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen.
Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid.
We hebben moeten leren er mee om te gaan.
Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan
voor de gevolgen.
Hoor jij ook daar bij?
GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN!
Het is een lange log maar leuk dat je het toch wel helemaal hebt gelezen, was je echt wel voor 1978 geboren?
maandag 6 juli 2009 om 14:44
Ik weet dat anderen niet zo op mijn dochtertje letten als ik dat doe. Daarnaast zie ik mijn dochtertje het meeste en weet ik welke gevaarlijke dingen haar aandacht kunnen trekken, anderen weten dat niet. Mijn moeder ziet haar bijvoorbeeld gerust een hele maand niet, terwijl ze dan in de tussentijd al weer wat nieuwe dingen heeft geleerd (bijvoorbeeld de deur open te doen, ergens op klimmen) die gevaarlijk zouden kunnen zijn.
Mijn man denkt dat mijn angst over gaat op het moment dat ik een echt gesprekje met haar kan voeren en haar dan kan uitleggen waarom iets een gevaar is, dat denk ik zelf ook.
Maar daarnaast blijven altijd die grotere angsten over ziek worden, een ongeluk krijgen, slachtoffer worden van kindermisbruikers etc etc.
Het houdt me zoveel bezig, natuurlijk kan ik haar niet eeuwig beschermen, maar de gedachte dat haar iets zou overkomen...
Mijn man denkt dat mijn angst over gaat op het moment dat ik een echt gesprekje met haar kan voeren en haar dan kan uitleggen waarom iets een gevaar is, dat denk ik zelf ook.
Maar daarnaast blijven altijd die grotere angsten over ziek worden, een ongeluk krijgen, slachtoffer worden van kindermisbruikers etc etc.
Het houdt me zoveel bezig, natuurlijk kan ik haar niet eeuwig beschermen, maar de gedachte dat haar iets zou overkomen...
maandag 6 juli 2009 om 14:45
quote:fatimaaa schreef op 06 juli 2009 @ 14:22:
Ook als mijn man even oppast thuis
Hè, wat jammer. Als je man niet alleen af en toe even zou oppassen thuis, zou je misschien meer het gevoel kunnen krijgen de enorme verantwoordelijkheid die het zorgen voor twee kinderen met zich meebrengt samen te dragen. In mijn ervaring is het dan een stuk beter te doen.
Ik vind de dingen die je beschrijft heel herkenbaar, maar merk wel dat de angst bij mij gelukkig steeds minder wordt. Moederinstinct is een bijzonder iets. Het kan ervoor zorgen dat je er juist wel op tijd bij bent als er iets is. Maar daarnaast brengt het soms ook een hoop stress met zich mee.
Ik hoop dat je mensen in je omgeving hebt, die soms wat van de zorg voor je kinderen kunnen overnemen. Het lijkt mij namelijk wel heel zwaar, zoals jij het omschrijft. Vergeet niet voor de moeder van je kinderen te zorgen!
Veel sterkte,
Utah
Ook als mijn man even oppast thuis
Hè, wat jammer. Als je man niet alleen af en toe even zou oppassen thuis, zou je misschien meer het gevoel kunnen krijgen de enorme verantwoordelijkheid die het zorgen voor twee kinderen met zich meebrengt samen te dragen. In mijn ervaring is het dan een stuk beter te doen.
Ik vind de dingen die je beschrijft heel herkenbaar, maar merk wel dat de angst bij mij gelukkig steeds minder wordt. Moederinstinct is een bijzonder iets. Het kan ervoor zorgen dat je er juist wel op tijd bij bent als er iets is. Maar daarnaast brengt het soms ook een hoop stress met zich mee.
Ik hoop dat je mensen in je omgeving hebt, die soms wat van de zorg voor je kinderen kunnen overnemen. Het lijkt mij namelijk wel heel zwaar, zoals jij het omschrijft. Vergeet niet voor de moeder van je kinderen te zorgen!
Veel sterkte,
Utah
maandag 6 juli 2009 om 14:49
Jee Royanne, ik ben helemaal niet van vroeger was alles beter, maar ik betrap mezelf er inderdaad wel regelmatig op dat ik (ik, meestal supernuchter) m'n kids dingen verbied die ik zelf allang mocht op die leeftijd. En toen waren er ook al kinderlokkers etc. Minder verkeer, dat wel, maar toch, ook nog geen snelheidsdrempels etc.
Ik kan het me oprecht afvragen: waarom mocht ik (net als de hele buurt!) op mijn vijfde al alleen buitenspelen met als enige opdracht 'voor 't donker thuis zijn', en mag mijn dochter van 6,5 hooguit voor de deur op d'r fietsje heen en weer fietsen terwijl ik iedere vijf minuten ga kijken. Ik weet het echt niet! Ik ben echt net zo'n nuchtere opvoeder als mijn moeder destijds... Tijden veranderen... zucht...
(Sorry, beetje off-topic. Hoewel, ook niet helemaal)
Ik kan het me oprecht afvragen: waarom mocht ik (net als de hele buurt!) op mijn vijfde al alleen buitenspelen met als enige opdracht 'voor 't donker thuis zijn', en mag mijn dochter van 6,5 hooguit voor de deur op d'r fietsje heen en weer fietsen terwijl ik iedere vijf minuten ga kijken. Ik weet het echt niet! Ik ben echt net zo'n nuchtere opvoeder als mijn moeder destijds... Tijden veranderen... zucht...
(Sorry, beetje off-topic. Hoewel, ook niet helemaal)
maandag 6 juli 2009 om 14:49
Mijn kinderen durfde ik altijd wel aan de oma's toe te vertrouwen, maar aan mijn eigen ex eigenlijk niet, toen ze nog heel klein waren. Bij hem gebeurden dus ook regelmatig ongelukjes die gelukkig wel goed afliepen, maar soms scheelde het weinig. De oma's waren juist vaak bezorgder dan ik was.
Nu mijn kinderen ouder worden, zijn er weer andere zorgen, maar dat houd je toch.
Toch moet je je er niet al teveel door laten leiden, want anders heb je geen leven. Het hoort ook een beetje bij loslaten.
Nu mijn kinderen ouder worden, zijn er weer andere zorgen, maar dat houd je toch.
Toch moet je je er niet al teveel door laten leiden, want anders heb je geen leven. Het hoort ook een beetje bij loslaten.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
maandag 6 juli 2009 om 14:49
Maar Fatima, mensen hóeven je kinderen niet heel vaak te zien om te weten wat gevaarlijk is en wat niet. Je moeder heeft jou toch ook opgevoed? Echt, de meeste mensen zijn prima in staat om op kleine kinderen te letten.
En kinderen krijgen ongelukjes, ze gaan vallen, bloeden, dingen breken, naar de eerste hulp moeten, hechtingen krijgen, nare dingen meemaken, gepest worden, oneerlijk behandeld worden en dat hoort er allemaal bij.
Met heel goed opletten ga je dat niet voorkomen.
En kinderen krijgen ongelukjes, ze gaan vallen, bloeden, dingen breken, naar de eerste hulp moeten, hechtingen krijgen, nare dingen meemaken, gepest worden, oneerlijk behandeld worden en dat hoort er allemaal bij.
Met heel goed opletten ga je dat niet voorkomen.
maandag 6 juli 2009 om 14:51
quote:Thyra schreef op 06 juli 2009 @ 14:49:
Maar Fatima, mensen hóeven je kinderen niet heel vaak te zien om te weten wat gevaarlijk is en wat niet. Je moeder heeft jou toch ook opgevoed? Echt, de meeste mensen zijn prima in staat om op kleine kinderen te letten.
En kinderen krijgen ongelukjes, ze gaan vallen, bloeden, dingen breken, naar de eerste hulp moeten, hechtingen krijgen, nare dingen meemaken, gepest worden, oneerlijk behandeld worden en dat hoort er allemaal bij.
Met heel goed opletten ga je dat niet voorkomen.wat een walgelijk stukje tekst
Maar Fatima, mensen hóeven je kinderen niet heel vaak te zien om te weten wat gevaarlijk is en wat niet. Je moeder heeft jou toch ook opgevoed? Echt, de meeste mensen zijn prima in staat om op kleine kinderen te letten.
En kinderen krijgen ongelukjes, ze gaan vallen, bloeden, dingen breken, naar de eerste hulp moeten, hechtingen krijgen, nare dingen meemaken, gepest worden, oneerlijk behandeld worden en dat hoort er allemaal bij.
Met heel goed opletten ga je dat niet voorkomen.wat een walgelijk stukje tekst
maandag 6 juli 2009 om 14:54
quote:Squirrel schreef op 06 juli 2009 @ 14:41:
Hai Fatimaaa,
Deels herkenning; niet in huis op zich (kinderen zijn nu ook ietsjes ouder nu en lopen niet meer in zeven sloten tegelijk). Wel hoe ik ze een beetje ongeschonden en zonder ze angst aan te jagen op weg moet helpen de Grote Boze Wereld in...
Even heel wat anders: hoe is het nu met je zoontje, huilt hij al minder? Trek jij het weer een beetje?
Die grote boze wereld ja... dat is het. maar ook al die gebeurtenissen in de maatschappij en in de wereld. Hoe moet ik al die oorlogen verklaren aan mijn kinderen? Hoe moet ik uitleggen waarom zinloos geweld bestaat? Waarom moet ze oppassen voor vreemde mensen etc etc. Wat een taak!
Ik ben trouwens van 1980 -antwoord voor de posting onder jou.
Met mijn zoontje gaat het gelukkig veeel beter! Sinds zijn bedje omhoog staat is het elke week beter en beter. Ineens slaapt hij zelfs van 0.00 tot 09.00 smorgens! Gelukkig hoefde ik geen medicatie te gebruiken voor zijn reflux en was het bedje omhoog zettenb voldoende!
Hai Fatimaaa,
Deels herkenning; niet in huis op zich (kinderen zijn nu ook ietsjes ouder nu en lopen niet meer in zeven sloten tegelijk). Wel hoe ik ze een beetje ongeschonden en zonder ze angst aan te jagen op weg moet helpen de Grote Boze Wereld in...
Even heel wat anders: hoe is het nu met je zoontje, huilt hij al minder? Trek jij het weer een beetje?
Die grote boze wereld ja... dat is het. maar ook al die gebeurtenissen in de maatschappij en in de wereld. Hoe moet ik al die oorlogen verklaren aan mijn kinderen? Hoe moet ik uitleggen waarom zinloos geweld bestaat? Waarom moet ze oppassen voor vreemde mensen etc etc. Wat een taak!
Ik ben trouwens van 1980 -antwoord voor de posting onder jou.
Met mijn zoontje gaat het gelukkig veeel beter! Sinds zijn bedje omhoog staat is het elke week beter en beter. Ineens slaapt hij zelfs van 0.00 tot 09.00 smorgens! Gelukkig hoefde ik geen medicatie te gebruiken voor zijn reflux en was het bedje omhoog zettenb voldoende!
maandag 6 juli 2009 om 14:54
Natuurlijk is de wereld anders. Maar ís het nu ook echt gevaarlijker? Of zijn we banger gemaakt? Dat de mentaliteit anders is, is wel zeker. Althans in mijn ervaring; want zoals ik al zei speelden we allemaal zonder toezicht op straat en gingen veel van ons al met 6 of 7 alleen naar school. Dus op een gegeven moment is de mentaliteit beschermender geworden (hmm kromme zin). Maar nu ik steeds vaker de grenzen moet gaan bepalen voor mijn dochter met betrekking tot wat ze wel en niet alleen mag, vind ik dat best lastig. Ik kan het niet vergelijken met vroeger dus moet op mijn eigen gevoel afgaan en kijken naar wat andere ouders doen. Maar ik wil me niet door angst laten leiden, in elk geval niet door irreële... Lastig lastig.
maandag 6 juli 2009 om 14:55
Het is wel herkenbaar en doe erg veel moeite om de angsten zo veel mogelijk los te laten. Volgens mij in het belang van mijn dochter. In het begin vond ik het erg moeilijk om haar bij mijn moeder achter te laten ( niet voor altijd maar voor een paar nachtjes), maar dat kon toen niet anders. Belde dan ook elke dag een paar keer. Nu als ze er logeert, bel ik elke dag 1 keer behalve als ik moet werken. Ik houd mezelf verder maar voor ogen dat ze drie kinderen heeft groot gebracht en ik merk nu dat zij er meer moeite mee heeft als mijn dochter zich pijn doet dan dat ik dat heb. Bij leren lopen etc. hoort nu eenmaal vallen en opstaan.
Voor alle angsten over dingen in de buitenwereld: daar heb ik helaas geen invloed op. Ik kan haar zo goed mogelijk beschermen maar nooit helemaal. Dit probeer ik me maar voor ogen te houden.
Voor alle angsten over dingen in de buitenwereld: daar heb ik helaas geen invloed op. Ik kan haar zo goed mogelijk beschermen maar nooit helemaal. Dit probeer ik me maar voor ogen te houden.
maandag 6 juli 2009 om 14:57
Ik vind het een dom stuk, omdat je er níets in hoort over de mensen die een kind zijn verloren aan een autoongeluk wegens geen autostoeltje, een vergiftiging omdat er geen beveiliging op flessen zat, of omdat ze hun nek gebroken hebben omdat ze van de trap kukelden.
Ik neem aan dat de schrijver van de tekst ook geen slot op de deur heeft (want dat had vroeger niemand en toen werd er ook niet ingebroken) geen electrische aansteker (want met een vuursteen werkt het ook prima) niet naar de dokter of tandarts gaat bij ziekte en zelf ook geen gordel dragen in de auto (want dat was 40 jaar geleden ook niet verplicht) en uberhaupt geen auto hebben (want paard en wagen volstaat ook). En aan kinderarbeid doet, want hé, dat deden ze nog niet zo lang geleden ook nog. En die mensen zijn er óók groot mee geworden.
Ik vind het zó onzinnig. De wereld is nou eenmaal anders dan die van voor 1978 en laten dát nou de mensen zijn die de kinderen van tegenwoordig opvoeden en dus zo 'bezorgd' zijn.
Ik neem aan dat de schrijver van de tekst ook geen slot op de deur heeft (want dat had vroeger niemand en toen werd er ook niet ingebroken) geen electrische aansteker (want met een vuursteen werkt het ook prima) niet naar de dokter of tandarts gaat bij ziekte en zelf ook geen gordel dragen in de auto (want dat was 40 jaar geleden ook niet verplicht) en uberhaupt geen auto hebben (want paard en wagen volstaat ook). En aan kinderarbeid doet, want hé, dat deden ze nog niet zo lang geleden ook nog. En die mensen zijn er óók groot mee geworden.
Ik vind het zó onzinnig. De wereld is nou eenmaal anders dan die van voor 1978 en laten dát nou de mensen zijn die de kinderen van tegenwoordig opvoeden en dus zo 'bezorgd' zijn.
maandag 6 juli 2009 om 15:02
Mensen weten meer dan toen, dus worden ze banger. Maar de wereld is ook gewoon anders. Ik denk dat bijvoorbeeld het verkeer veel onveiliger is dan 25 jaar geleden. En dat er veel minder sociale controle is. Over hele dagen alleen buitenspelen: vroeger waren alle moeders thuis, je was met héél veel kinderen. Nu werken de meeste ouders, dus er is geen toezicht meer.
Mijn ouders wisten ook altijd waar ik was. Niet letterlijk, maar ze wisten dat ik ergens in de buurt was, of dat ik met Pietje speelde. Maar Pietjes moeder kénden ze dan ook en ze wisten waar Pietje woonde en dat ook de overbuurvrouw wel een oogje in het zeil hield, of mijn tante die achter ons woonde.
In veel buurten zijn overdag gewoon geen mensen thuis. Dus kinderen de hele dag zonder toezicht laten spelen (en waar eigenlijk? In van de aangelegde speeltuinen? speelruimte zoals 'vroeger' is er niet meer) kán gewoon niet. Dat toezicht was vroeger minder zichtbaar, maar net zo aanwezig. Want alle ouders kenden elkaar, iedereen had contact, dat is nu anders, dus er is minder sociale controle, je bent meer op jezelf als gezin en dus ook meer verantwoordelijk voor je eigen kinderen.
Mijn ouders wisten ook altijd waar ik was. Niet letterlijk, maar ze wisten dat ik ergens in de buurt was, of dat ik met Pietje speelde. Maar Pietjes moeder kénden ze dan ook en ze wisten waar Pietje woonde en dat ook de overbuurvrouw wel een oogje in het zeil hield, of mijn tante die achter ons woonde.
In veel buurten zijn overdag gewoon geen mensen thuis. Dus kinderen de hele dag zonder toezicht laten spelen (en waar eigenlijk? In van de aangelegde speeltuinen? speelruimte zoals 'vroeger' is er niet meer) kán gewoon niet. Dat toezicht was vroeger minder zichtbaar, maar net zo aanwezig. Want alle ouders kenden elkaar, iedereen had contact, dat is nu anders, dus er is minder sociale controle, je bent meer op jezelf als gezin en dus ook meer verantwoordelijk voor je eigen kinderen.
