Kinderen
alle pijlers
stress in de zwangerschap
woensdag 18 juni 2008 om 18:47
Beste dames,
Dit is geloof ik de allereerste keer sinds ik forum dat ik zelf een topic open. Weet niet zo goed wat ik er mee wil maar wil vooral erg graag mijn verhaal kwijt en hoop verder op goede raad of relativering denk ik.
Ik ben zwanger sinds november. In dezelfde week (?) ging mijn moeder er met een vrouw vandoor, van de ene dag op de andere. Sindien zitten mijn ouders in een vechtscheiding en doordat ik nog een broertje heb dat thuiswoont heb ik me er maar gedeeltelijk voor af kunnen sluiten. Contact tussen mij en mijn moeder was heel slecht maar er is goed gepraat dus dat gaat nu een stuk beter. Helaas mijn ouders lukt het maar niet om met of zonder professionele hulp ook maar iets te regelen qua finacien of omgangsregeling.
In februari kreeg ik te horen dat ik mijn baan kwijt raak, contract verloopt op de dag van de uitgerekende bevalling. Ook daar sla ik me door heen. Ik weet niet wat ik na mijn verlof ga doen maar ik heb vertrouwen in mezelf en maak me er zo min mogelijk druk over.
Maar, de reden dat ik nu een topic open. Ik ben nu bijna 33 weken zwanger en vriend en ik hebben een slepende kwestie met onze buren/beste vrienden. Beetje ingewikkeld om onze woonsituatie uit te leggen maar het geeft me stress. En ik merk dat ik nu in een fase kom dat ik dat niet meer goed kan relativeren. Ik wil graag genieten van de zwangerschap en niet meer allerlei conflicten het hoofd bieden. Ik vind ook dat ons kindje in wording genoeg stress van mij te verduren heeft gehad. KLinkt dat heel zweverig of begrijpt iemand wat ik bedoel? Heb echt behoefte aan rust en veiligheid en zit er nu gevoelsmatig doorheen.
Mijn vriend doet zijn best om er voor me te zijn en dingen te regelen maar hij kan me ook niet afschermen voor alles en dit laatste gezeur alleen oplossen.
Dit is geloof ik de allereerste keer sinds ik forum dat ik zelf een topic open. Weet niet zo goed wat ik er mee wil maar wil vooral erg graag mijn verhaal kwijt en hoop verder op goede raad of relativering denk ik.
Ik ben zwanger sinds november. In dezelfde week (?) ging mijn moeder er met een vrouw vandoor, van de ene dag op de andere. Sindien zitten mijn ouders in een vechtscheiding en doordat ik nog een broertje heb dat thuiswoont heb ik me er maar gedeeltelijk voor af kunnen sluiten. Contact tussen mij en mijn moeder was heel slecht maar er is goed gepraat dus dat gaat nu een stuk beter. Helaas mijn ouders lukt het maar niet om met of zonder professionele hulp ook maar iets te regelen qua finacien of omgangsregeling.
In februari kreeg ik te horen dat ik mijn baan kwijt raak, contract verloopt op de dag van de uitgerekende bevalling. Ook daar sla ik me door heen. Ik weet niet wat ik na mijn verlof ga doen maar ik heb vertrouwen in mezelf en maak me er zo min mogelijk druk over.
Maar, de reden dat ik nu een topic open. Ik ben nu bijna 33 weken zwanger en vriend en ik hebben een slepende kwestie met onze buren/beste vrienden. Beetje ingewikkeld om onze woonsituatie uit te leggen maar het geeft me stress. En ik merk dat ik nu in een fase kom dat ik dat niet meer goed kan relativeren. Ik wil graag genieten van de zwangerschap en niet meer allerlei conflicten het hoofd bieden. Ik vind ook dat ons kindje in wording genoeg stress van mij te verduren heeft gehad. KLinkt dat heel zweverig of begrijpt iemand wat ik bedoel? Heb echt behoefte aan rust en veiligheid en zit er nu gevoelsmatig doorheen.
Mijn vriend doet zijn best om er voor me te zijn en dingen te regelen maar hij kan me ook niet afschermen voor alles en dit laatste gezeur alleen oplossen.
woensdag 18 juni 2008 om 19:19
Je hebt nogal wat te verduren gehad tijdens zwangerschap!
Is het conflict met de buren nu niet op te lossen? Of is er enigszins af te spreken de zaak te laten rusten tot na de bevalling? Moeilijk om je te adviseren als je niet weet wat er aan de hand is.. Niet dat je dat hoeft uit te leggen natuurlijk.
En anders hoop ik dat je het op een of andere manier toch naast je neer kunt leggen en kunt genieten van je zwangerschap!
Sterkte!
Is het conflict met de buren nu niet op te lossen? Of is er enigszins af te spreken de zaak te laten rusten tot na de bevalling? Moeilijk om je te adviseren als je niet weet wat er aan de hand is.. Niet dat je dat hoeft uit te leggen natuurlijk.
En anders hoop ik dat je het op een of andere manier toch naast je neer kunt leggen en kunt genieten van je zwangerschap!
Sterkte!
woensdag 18 juni 2008 om 19:24
Ik herken je gevoelens heel goed. Toen ik zwanger was van mijn tweede zoon heb ik ook een zeer heftig jaar meegemaakt (om andere redenen dan jij, maar zeker even stressvol), en ook ik kon op het einde zeker niet meer goed relatriveren. Liep op mijn tandvlees, was het bemiddelen/inslikken van frustratie zat, en wilde RUST! Ook ik maakte me zorgen om de stress die mijn ongeboren kindje van me meekreeg, en voorzag al dat ik een enorme huilbaby op de wereld zou zetten. Ik heb ook een topic geopend destijds (1 jaar geleden nb!).
Je hebt er een heftige tijd op zitten, naast je zwangerschap! En dat conflict met je buren/beste vrienden is denk ik eerder een -goede- reden om een streep te zetten onder je zorgen voor anderen op dit moment. Je moet nu even voor jezelf gaan zorgen (haha, ik weet het, veeeeeel makkelijker gezegd dan gedaan) en voor je ongeboren kind.
Ik weet niet precies wat je nodig hebt, advies, een zetje in de rug, een troostende schouder of ondersteuning? Wat mij destijds hielp om daadwerkelijk voor mezelf te kiezen en de rest in zijn sop gaar te laten koken, waren de woorden van mijn psycholoog. Hij wees me erop dat ik de verantwoordelijkheid had voor mijnongeboren kind. Dat al mijn energie daar nu naartoe hoorde te gaan, en niet naar al die andere zaken of mensen die aan me trokken (bewust en onbewust). Als er iets mis zou gaan (ik kreeg ook vroege weeen) dqan zou ik mezelf dat eeuwig kwalijk nemen. Enig risico, hoe klein dan ook, was er een teveel. En dus meldde ik me met vevroegd verlof op het werk, trok de stekker uit de telefoon en liet de wereld uit mijn handen vallen. En zie daar; hij draaide gewoon door die wereld! Hmm was wel een lesje voor me hoor.
Hoe dan ook, doe wat jij voelt dat nodig is. Als dat voor nu betekent dat je de vriendschap even op een laag pitje moet zetten, of dat je ze hard de waarheid moet zeggen, of dat je een hutje op de hei gaat huren..doe het! Nu kun je nog rust voor jezelf en je baby pakken. Straks met kind is het allemaal weer helemaal anders.
Dat je op je pootjes terecht gaat komen staat als een paal boven water. Werk krijg je wel weer, die zaken regelen zich. Ik kreeg geen huilbaby van de strees, maar een gefocussed jongetje, die zich prima ontwikkelt.
Ik heb de eerste 10 weken na de bevalling nog wel behoorlijk moe geweest, maar nu, negen maanden later, loopt alles behoorlijk voorspoedig en kan ik, geheel tegen mijn verwachting in, zeggen dat alles wel weer okee is, inclusief mijn stresslevel.
Ik wens je veel sterkte, wijsheid, en vooral een gezonde, relaxte baby, en daar veel geluk mee.
Groet, Kinke
Je hebt er een heftige tijd op zitten, naast je zwangerschap! En dat conflict met je buren/beste vrienden is denk ik eerder een -goede- reden om een streep te zetten onder je zorgen voor anderen op dit moment. Je moet nu even voor jezelf gaan zorgen (haha, ik weet het, veeeeeel makkelijker gezegd dan gedaan) en voor je ongeboren kind.
Ik weet niet precies wat je nodig hebt, advies, een zetje in de rug, een troostende schouder of ondersteuning? Wat mij destijds hielp om daadwerkelijk voor mezelf te kiezen en de rest in zijn sop gaar te laten koken, waren de woorden van mijn psycholoog. Hij wees me erop dat ik de verantwoordelijkheid had voor mijnongeboren kind. Dat al mijn energie daar nu naartoe hoorde te gaan, en niet naar al die andere zaken of mensen die aan me trokken (bewust en onbewust). Als er iets mis zou gaan (ik kreeg ook vroege weeen) dqan zou ik mezelf dat eeuwig kwalijk nemen. Enig risico, hoe klein dan ook, was er een teveel. En dus meldde ik me met vevroegd verlof op het werk, trok de stekker uit de telefoon en liet de wereld uit mijn handen vallen. En zie daar; hij draaide gewoon door die wereld! Hmm was wel een lesje voor me hoor.
Hoe dan ook, doe wat jij voelt dat nodig is. Als dat voor nu betekent dat je de vriendschap even op een laag pitje moet zetten, of dat je ze hard de waarheid moet zeggen, of dat je een hutje op de hei gaat huren..doe het! Nu kun je nog rust voor jezelf en je baby pakken. Straks met kind is het allemaal weer helemaal anders.
Dat je op je pootjes terecht gaat komen staat als een paal boven water. Werk krijg je wel weer, die zaken regelen zich. Ik kreeg geen huilbaby van de strees, maar een gefocussed jongetje, die zich prima ontwikkelt.
Ik heb de eerste 10 weken na de bevalling nog wel behoorlijk moe geweest, maar nu, negen maanden later, loopt alles behoorlijk voorspoedig en kan ik, geheel tegen mijn verwachting in, zeggen dat alles wel weer okee is, inclusief mijn stresslevel.
Ik wens je veel sterkte, wijsheid, en vooral een gezonde, relaxte baby, en daar veel geluk mee.
Groet, Kinke
woensdag 18 juni 2008 om 19:24
Is er een mogelijkheid om het letterlijk even achter je te laten? Een weekje weg gaan met je vriend, desnoods naar een lekker suf center parcs huisje ofzo, om even de rust in je kont terug te krijgen?
Ik snap hoe je je voelt. Toen ik 8 weken zwanger was, kregen we te horen dat we naar het buitenland zouden gaan voor mijn mans werk. Wanneer precies wisten we niet. Wel binnen een paar maanden, en ook dat het europa zou zijn. Die paar maanden werden wat langer, pas 3 maanden later kregen we definitief uitsluitsel en toen ik 32 weken zwanger was, verhuisden we. In de tussentijd besloten mijn schoonouders om maar weer eens uit elkaar te gaan. Mijn man heeft 5 maanden in Brussel gewerkt, was doordeweeks dus niet thuis, en doordeweeks hing mijn schoonvader regelamatig aan de telefoon om uit te huilen (ik heb niet zo'n goede band met mijn schoonvader, dus ik zat daar niet echt op te wachten. Op mijn wekr heb ik dus maanden m'n mond moeten houden over de buitenlandplannen, dat was ook niet fijn, en als klap op de vuurpijl moesten we ook nog eens ons huis verkopen omdat het niet verhuurbaar bleek. (dat was de week voor de verhuizing: leuk om dat in je eentje te regelen, not)Eenmaal verhuistd bleek de baby in stuit te liggen en pakte de draaipoging niet zo goed uit (lukte niet èn baby bleek in mijn buik een tijdelijke hartstilstand te hebben gehad).
Ik ken het gevoel van niet meer kunnen stoppen met malen maar het wel graag willen. Ik wou dat ik het had kunnen doen, maar een weekje weg en je lekker met je vriend helemaal op je baby richten lijkt me een heel goed plan. En anders een weekje thuis de telefoon eruit, geen computer aan, en lekker nestelig nestelen mett je vriend en je buik.
Sterkte!
Ik snap hoe je je voelt. Toen ik 8 weken zwanger was, kregen we te horen dat we naar het buitenland zouden gaan voor mijn mans werk. Wanneer precies wisten we niet. Wel binnen een paar maanden, en ook dat het europa zou zijn. Die paar maanden werden wat langer, pas 3 maanden later kregen we definitief uitsluitsel en toen ik 32 weken zwanger was, verhuisden we. In de tussentijd besloten mijn schoonouders om maar weer eens uit elkaar te gaan. Mijn man heeft 5 maanden in Brussel gewerkt, was doordeweeks dus niet thuis, en doordeweeks hing mijn schoonvader regelamatig aan de telefoon om uit te huilen (ik heb niet zo'n goede band met mijn schoonvader, dus ik zat daar niet echt op te wachten. Op mijn wekr heb ik dus maanden m'n mond moeten houden over de buitenlandplannen, dat was ook niet fijn, en als klap op de vuurpijl moesten we ook nog eens ons huis verkopen omdat het niet verhuurbaar bleek. (dat was de week voor de verhuizing: leuk om dat in je eentje te regelen, not)Eenmaal verhuistd bleek de baby in stuit te liggen en pakte de draaipoging niet zo goed uit (lukte niet èn baby bleek in mijn buik een tijdelijke hartstilstand te hebben gehad).
Ik ken het gevoel van niet meer kunnen stoppen met malen maar het wel graag willen. Ik wou dat ik het had kunnen doen, maar een weekje weg en je lekker met je vriend helemaal op je baby richten lijkt me een heel goed plan. En anders een weekje thuis de telefoon eruit, geen computer aan, en lekker nestelig nestelen mett je vriend en je buik.
Sterkte!
woensdag 18 juni 2008 om 19:34
Ik moet nu naar een werkafspraak maar ik ga uitgebreid schrijven als ik terug kom!
- Ik zit al op zwangerschapsyoga.
Probleem met die vrienden/buren is dat het eigenlijk huisgenoten zijn waarmee we de badkamer delen. Dat kan ik dus niet op een laag pitje zetten. En zij willen dat wij een dure verbouwing doen omdat ze bang zijn voor geluidsoverlast van de baby en dat ons probleem vinden, wij wilde immers een kind. Mijn vriend heeft dat gesprek steeds voor zich uitgeschoven (hij zou het regelen) waardoor het dus nu dreigt te escaleren. Het conflict heeft dus direct met de zwangerschap te maken helaas.
Het is al heel fijn om te lezen dat anderen ook ea. hebben meegemaakt tijdens hun zwangerschap en dat gewoon goed kan komen.
- Ik zit al op zwangerschapsyoga.
Probleem met die vrienden/buren is dat het eigenlijk huisgenoten zijn waarmee we de badkamer delen. Dat kan ik dus niet op een laag pitje zetten. En zij willen dat wij een dure verbouwing doen omdat ze bang zijn voor geluidsoverlast van de baby en dat ons probleem vinden, wij wilde immers een kind. Mijn vriend heeft dat gesprek steeds voor zich uitgeschoven (hij zou het regelen) waardoor het dus nu dreigt te escaleren. Het conflict heeft dus direct met de zwangerschap te maken helaas.
Het is al heel fijn om te lezen dat anderen ook ea. hebben meegemaakt tijdens hun zwangerschap en dat gewoon goed kan komen.
woensdag 18 juni 2008 om 20:08
Voor je rust is die verbouwing waarschijnlijk niet eens zo'n gek idee. En omdat zij er ook baat bij hebben (een eigen badkamer begrijp ik) is het ook niet gek om een financiele tegemoetkoming van hen hierin te verwachten.
Maar ja, dat zijn nou juist de dingen die je nu niet wilt gaan regelen.
Als het vrienden zijn moet het toch te bespreken zijn lijkt me. Dat jullie graag een oplossing willen die voor allebei goed werkt maar dat dat op zo'n korte termijn toch niet haalbaar meer is.
Dat jij nu je rust nodig hebt maar dat jullie nadat de baby geboren is samen een oplossing gaan vinden.
En anders inderdaad een weekje ofzo ertussenuit, even niks aan je hoofd. En misschien voor de kraamweek een kraamhotel ofzo regelen als dat in de buurt is. Dat is voor jou (en voor je buren) wel zo rustig.
Maar ja, dat zijn nou juist de dingen die je nu niet wilt gaan regelen.
Als het vrienden zijn moet het toch te bespreken zijn lijkt me. Dat jullie graag een oplossing willen die voor allebei goed werkt maar dat dat op zo'n korte termijn toch niet haalbaar meer is.
Dat jij nu je rust nodig hebt maar dat jullie nadat de baby geboren is samen een oplossing gaan vinden.
En anders inderdaad een weekje ofzo ertussenuit, even niks aan je hoofd. En misschien voor de kraamweek een kraamhotel ofzo regelen als dat in de buurt is. Dat is voor jou (en voor je buren) wel zo rustig.
woensdag 18 juni 2008 om 20:24
Tsjee, ja, ik vind het ook wel erg kortzichtig van je buren om nu een nieuwe badkamer van jullie te "eisen" omdat jullie kiezen voor een kind. Voor hetzelfde geldt had één van hen een vervelende darminfectie gekregen en zat diegene langdurig luid windend en stinkend in jullie gedeelde badkamer. Dat had ook kunnen gebeuren!
En je legt je baby toch niet te slapen in de badkamer? Ik heb twee kinderen, en kom met hen twee keer per dag in die badkamer, om tanden te poetsen en te wassen.
maargoed, het gaat nu natuurlijk niet om de discussie hoe en wat met de badkamer. Het gaat erom hoe jij je rust krijgt!
Voor je vriend; het lijkt me wijs om toch een gesprek aan te gaan en daarin afspraken te maken. Geen idee hoe en wat verder, maar ik vind het meer dan redelijk dat je vrienden meedelen in de kosten van de zo gewenste verbouwing van de badkamer. En of die verbouwing er op korte termijn al kan komen lijkt me stug, en het lijkt me eerlijk gezegd ook redelijk eerst eens te zien (en te horen!) hoe erg de gevreesde overlast is als jullie baby er is. Als er dan nog ernstige overlast blijkt, kunnen jullie op basis daarvan concrete plannen maken voor de nodige isolatie/verbouwing van de badkamer. Lijkt mij redelijk.
Afijn, ik ga een kopje thee drinken...en joh, je krijgt gewoon een mega-relaxte baby, die hoor je amper
Kinke
En je legt je baby toch niet te slapen in de badkamer? Ik heb twee kinderen, en kom met hen twee keer per dag in die badkamer, om tanden te poetsen en te wassen.
maargoed, het gaat nu natuurlijk niet om de discussie hoe en wat met de badkamer. Het gaat erom hoe jij je rust krijgt!
Voor je vriend; het lijkt me wijs om toch een gesprek aan te gaan en daarin afspraken te maken. Geen idee hoe en wat verder, maar ik vind het meer dan redelijk dat je vrienden meedelen in de kosten van de zo gewenste verbouwing van de badkamer. En of die verbouwing er op korte termijn al kan komen lijkt me stug, en het lijkt me eerlijk gezegd ook redelijk eerst eens te zien (en te horen!) hoe erg de gevreesde overlast is als jullie baby er is. Als er dan nog ernstige overlast blijkt, kunnen jullie op basis daarvan concrete plannen maken voor de nodige isolatie/verbouwing van de badkamer. Lijkt mij redelijk.
Afijn, ik ga een kopje thee drinken...en joh, je krijgt gewoon een mega-relaxte baby, die hoor je amper
Kinke
woensdag 18 juni 2008 om 20:27
Hi Dametje,
Kan je met hen afspreken dat je de situatie opnieuw bekijkt op het moment dat jullie kindje er is? Dan hoef jij nu niet te stressen, want het zou zomaar kunnen dat je een zoet kindje krijgt en dat het allemaal best meevalt met die geluidsoverlast.
Het lijkt me wel belangrijk met jullie buren het gesprek aan te gaan en daar niet langer mee te wachten. Als je het bespreekt bouw je tenslotte ook credits op.
Sterkte!
Tori
Kan je met hen afspreken dat je de situatie opnieuw bekijkt op het moment dat jullie kindje er is? Dan hoef jij nu niet te stressen, want het zou zomaar kunnen dat je een zoet kindje krijgt en dat het allemaal best meevalt met die geluidsoverlast.
Het lijkt me wel belangrijk met jullie buren het gesprek aan te gaan en daar niet langer mee te wachten. Als je het bespreekt bouw je tenslotte ook credits op.
Sterkte!
Tori
donderdag 19 juni 2008 om 05:10
@Kinke, die gevoelens van verantwoordelijkheid tav de baby ervaar ik ook. Dat heeft me de afgelopen maanden ook steeds geholpen dingen van me af te laten glijden/ op een afstand te houden. Ik merk alleen dat het me nu niet meer zo goed lukt, dat de limiet even bereikt is.
@Titalia, toevallig gaan vriend en ik aanstaande vrijdag een week naar een huisje (dat is onze zomervakantie), dus dat komt wel even heel goed uit! Jeetje jij hebt ook een stressvolle zwangerschap gehad. Fijn dat je wilde delen. Dat helpt mij in elk geval een beetje te relativeren.
@de verbouwing. Is toch ingewikkeld om uit te leggen. Het gaat inderdaad niet om de badkamer. En zij vinden inderdaad niet dat zij kosten hoeven te maken. En mijn vriend heeft het zo voor zich uitgeschoven dat het inderdaad niet meer voor de bouwvak gaat lukken.
Het gaat mij om niet zozeer om het practische aspect (dat is echt te ingewikkeld om jullie goed uit te kunnen leggen) maar om het emotionele. Vooral hij, buurman/beste vriend is heel erg bang voor geluidsoverlast, voor verandering en voor kleine kinderen. Die negatieve ondertoon hier in huis is er al maanden en dat trek ik nu niet meer. Aan de andere kant is hij ook een goede vriend, doet zijn best om blij voor ons te zijn en absoluut niet te beroerd om even te helpen met het ophangen van het een of het ander. Ik ben gewoon moe van het gevoel me te moeten verdedigen.
Gelukkig zijn zij met vakantie in de weken dat de baby wordt verwacht. Dat geeft ons even de tijd om te wennen en hebben zij ook geen last van het rondlopen van bezoek en kraamzorg.
@Titalia, toevallig gaan vriend en ik aanstaande vrijdag een week naar een huisje (dat is onze zomervakantie), dus dat komt wel even heel goed uit! Jeetje jij hebt ook een stressvolle zwangerschap gehad. Fijn dat je wilde delen. Dat helpt mij in elk geval een beetje te relativeren.
@de verbouwing. Is toch ingewikkeld om uit te leggen. Het gaat inderdaad niet om de badkamer. En zij vinden inderdaad niet dat zij kosten hoeven te maken. En mijn vriend heeft het zo voor zich uitgeschoven dat het inderdaad niet meer voor de bouwvak gaat lukken.
Het gaat mij om niet zozeer om het practische aspect (dat is echt te ingewikkeld om jullie goed uit te kunnen leggen) maar om het emotionele. Vooral hij, buurman/beste vriend is heel erg bang voor geluidsoverlast, voor verandering en voor kleine kinderen. Die negatieve ondertoon hier in huis is er al maanden en dat trek ik nu niet meer. Aan de andere kant is hij ook een goede vriend, doet zijn best om blij voor ons te zijn en absoluut niet te beroerd om even te helpen met het ophangen van het een of het ander. Ik ben gewoon moe van het gevoel me te moeten verdedigen.
Gelukkig zijn zij met vakantie in de weken dat de baby wordt verwacht. Dat geeft ons even de tijd om te wennen en hebben zij ook geen last van het rondlopen van bezoek en kraamzorg.
donderdag 19 juni 2008 om 07:59
Het lijkt me sowieso heel vervelend om met anderen dan mijn gezinsleden in een huis te wonen. Is dit een tijdelijke situatie? En nu ook nog dit; gedoe om een verbouwing. Dametje27, zorg alsjeblieft voor rust voor jezelf en je baby en maak dat die huisvrienden ook duidelijk; ja, we hadden beloofd een verbouwing te doen, maar nee, het komt er deze zwangerschap niet meer van we en we rekenen op jullie begrip. En zeker als alleen jullie de kosten zouden dragen, staan jullie sterker. Anders zetten zij er maar een klusbedrijf op, toch?
donderdag 19 juni 2008 om 08:01
Dametje, hier ook veel stress, ben morgen 31 weken (na ICSI, op zich ook ingrijpend zat) en met 6,5 week overleed mijn vader geheel onverwacht, begin april een vriendin overleden en net nu ik enigszins op adem dacht te kunnen komen, is de ex van mijn vriend 'overspannen' en reageert dat op de kids af, waardoor ze vaker bij ons zijn, héél véél aandacht en energie vragen en als klap op de vuurpijl: ex vindt dat de kinderen maar zo snel mogelijk bij ons moeten komen wonen...fijn zo, dan lig ik dus te bevallen terwijl de kinderen bij ons komen wonen en naar een nieuwe school moeten, etc. etc.
Omdat het een ICSI kindje is en het bij deze gaat blijven, had ik me de zwangerschap ook wel anders voorgesteld. Wat voor mij helpt:
1 Ik ben de enige die op dit moment voor DIT kindje kan zorgen, de anderen kunnen terugvallen op papa/oma's, etc., dit kleintje niet, dus die krijgt van mij toch een stukje voorrang
2 naar m'n lijf luisteren, wat voor mij betekent: minder werken om genoeg rust te kunnen pakken.
3 's avonds een half uurtje of uurtje voor beeb en mij, waarbij ik heel bewust mijn lichaam probeer te ontspannen middels yoga ofzo en dan contact maak met beeb.
4 goed op blijven letten of kleintje beweeglijk is, als kleintje stress heeft, gaat het stil liggen (volgens de vlos) en het is geruststellend dat het dat dus niet doet
5 probeer de problemen te laten waar ze zijn: je vriend zou het regelen -> moet ie ook doen dan, jij hebt de zorg om je kind! Dito voor je ouders. En werk komt ook heus weer goed. Besef ook goed dat je nu emotioneel heerlijk flexibel bent door de horrormonen (ik wel tenminste en volgens mij horen ze erbij in deze fase) en dat jij dingen niet goed in perspectief kunt zien (ik niet tenminste!).
Enne...flink van je af kletsen helpt om te relativeren merk ik, ik hoop voor jou ook!
Heel veel sterkte en een dikke knuffel!!
Omdat het een ICSI kindje is en het bij deze gaat blijven, had ik me de zwangerschap ook wel anders voorgesteld. Wat voor mij helpt:
1 Ik ben de enige die op dit moment voor DIT kindje kan zorgen, de anderen kunnen terugvallen op papa/oma's, etc., dit kleintje niet, dus die krijgt van mij toch een stukje voorrang
2 naar m'n lijf luisteren, wat voor mij betekent: minder werken om genoeg rust te kunnen pakken.
3 's avonds een half uurtje of uurtje voor beeb en mij, waarbij ik heel bewust mijn lichaam probeer te ontspannen middels yoga ofzo en dan contact maak met beeb.
4 goed op blijven letten of kleintje beweeglijk is, als kleintje stress heeft, gaat het stil liggen (volgens de vlos) en het is geruststellend dat het dat dus niet doet
5 probeer de problemen te laten waar ze zijn: je vriend zou het regelen -> moet ie ook doen dan, jij hebt de zorg om je kind! Dito voor je ouders. En werk komt ook heus weer goed. Besef ook goed dat je nu emotioneel heerlijk flexibel bent door de horrormonen (ik wel tenminste en volgens mij horen ze erbij in deze fase) en dat jij dingen niet goed in perspectief kunt zien (ik niet tenminste!).
Enne...flink van je af kletsen helpt om te relativeren merk ik, ik hoop voor jou ook!
Heel veel sterkte en een dikke knuffel!!
donderdag 19 juni 2008 om 08:15
Mirjam, ik heb gister ook heel duidelijk tegen mijn vriend gezegd dat hij het zou regelen en niet bij ieder telefoontje verslag bij mij moet komen doen maar ik vind het ook wel zielig voor hem.
De buren zijn wel tijdig (etentje in maart geloof ik) met ons in gesprek gegaan over hun zorgen. Het is echt mijn vriend die het heeft uitgesteld.(Wat ik ergens snap want buurman is gewoon heel fel ) En ik heb al zo aan hem lopen trekken omdat ik niet op het laatste moment geregel-stress wilde. Hij heeft ook ontzettend sorry gezegd voor de situatie nu, maar ondertussen speelt het dus wel.
Het heeft ook weinig zin alsnog boos te worden op mijn vriend. Hij is verder juist mijn veiligheid en zorgt heel goed voor me. Bovendien heeft hij de afgelopen maanden heel hard en veel gewerkt om in augustus vrij te zijn en van zijn kind te kunnen genieten. En dat gun ik hem ontzettend.
Lieve Krissie, dat is ook een waanzinnig heftige zwangerschap die jij hebt. Mijn kleintje is in elk geval heel beweeglijk, vooral snachts, waardoor ik ook wat labieler ben misschien nu. Ik moet inderdaad vanaf nu nog duidelijker zijn naar mijn omgeving dat ik geen gedoe wil, en misschien dagelijk wat meer tijd voor ontspanning inlassen.
Ik zeg ook wel tegen mijn vader dat ik niet alle details van de scheiding wil weten, of tegen mijn vriend dat ik stress niet meer trek, maar blijkbaar ben ik niet niet duidelijk genoeg?
De buren zijn wel tijdig (etentje in maart geloof ik) met ons in gesprek gegaan over hun zorgen. Het is echt mijn vriend die het heeft uitgesteld.(Wat ik ergens snap want buurman is gewoon heel fel ) En ik heb al zo aan hem lopen trekken omdat ik niet op het laatste moment geregel-stress wilde. Hij heeft ook ontzettend sorry gezegd voor de situatie nu, maar ondertussen speelt het dus wel.
Het heeft ook weinig zin alsnog boos te worden op mijn vriend. Hij is verder juist mijn veiligheid en zorgt heel goed voor me. Bovendien heeft hij de afgelopen maanden heel hard en veel gewerkt om in augustus vrij te zijn en van zijn kind te kunnen genieten. En dat gun ik hem ontzettend.
Lieve Krissie, dat is ook een waanzinnig heftige zwangerschap die jij hebt. Mijn kleintje is in elk geval heel beweeglijk, vooral snachts, waardoor ik ook wat labieler ben misschien nu. Ik moet inderdaad vanaf nu nog duidelijker zijn naar mijn omgeving dat ik geen gedoe wil, en misschien dagelijk wat meer tijd voor ontspanning inlassen.
Ik zeg ook wel tegen mijn vader dat ik niet alle details van de scheiding wil weten, of tegen mijn vriend dat ik stress niet meer trek, maar blijkbaar ben ik niet niet duidelijk genoeg?
donderdag 19 juni 2008 om 09:26
Je kunt niet duidelijk genoeg zijn mijn vriend snapt het ook vaak niet, hoor! Houd iig voor ogen dat een beweeglijk kleintje betekent dat hij/zij iig niet heel veel meekrijgt van jouw stress, dat scheelt ook weer een stukje in jouw stress misschien. En verder de mensen dan maar laten kletsen, er tegenin gaan heeft ook weinig nut, maar intussen voor jezelf blijven herhalen: jouw probleem, moet JIJ oplossen, niet ik!
Ik herken bij jou heel erg het stressen om het stressen van mezelf, we willen het te goed doen misschien? Probeer vooral zelf de tactiek van 'ene oor in andere oor uit' toe te passen, daar kun je nl zelf wat aan doen, de rest niet. En da's geen onwil van je vader, je vriend of wie dan ook, ze staan er gewoon niet bij stil. Naar hen luisteren betekent nog niet dat jij het moet oplossen
Ik herken bij jou heel erg het stressen om het stressen van mezelf, we willen het te goed doen misschien? Probeer vooral zelf de tactiek van 'ene oor in andere oor uit' toe te passen, daar kun je nl zelf wat aan doen, de rest niet. En da's geen onwil van je vader, je vriend of wie dan ook, ze staan er gewoon niet bij stil. Naar hen luisteren betekent nog niet dat jij het moet oplossen
donderdag 19 juni 2008 om 09:29
En tijd voor jezelf inlassen is ook heel belangrijk, even een uurtje ofzo alleen jij en je kleintje. Als je dat iedere dag even doet, merk je dat de stress om het 'niet genieten' ook minder wordt. En zelf kun je even opladen zodat je de rest weer beter kunt hebben. Je bent sterker dan je denkt en die kleintjes van ons zijn ook heel sterk, want die bewegen en groeien rustig door ondanks alle rotzooi in de buitenwereld!
donderdag 19 juni 2008 om 10:29
Een beweeglijk kindje heeft minder last van de stress van de moeder? Is dat zo?
Dametje27, laat de stress bij wie die hoort; bij de buurman en jouw vriend. Zielig voor je vriend? Kan zijn, maar jij draagt zijn kind en stress is echt heel slecht voor de kleine (niet om je angst aan te jagen, maar wel om extra te benadrukken hoe belangrijk jouw rust en stress-vrij zijn nu zijn!). Ik heb het idee dat de situatie sowieso ongelijk is; die vrienden mogen volgens mij gewoon blij zijn met het feit dat ze half bij jullie in wonen, of niet? Die verbouwing komt er niet voor de bevalling, punt. Laat je vriend hen dit (nogmaals?) duidelijk maken en laat het er bij.
Als het hen niet bevalt, mogen ze iets beters gaan zoeken toch?! En is er anders voor evt. geluidsoverlast niet een snelle oplossing te verzinnen? Gewoon iets isolerends tegen de wanden plakken (van dat eierdopjesspul zeg maar)?
Dametje27, laat de stress bij wie die hoort; bij de buurman en jouw vriend. Zielig voor je vriend? Kan zijn, maar jij draagt zijn kind en stress is echt heel slecht voor de kleine (niet om je angst aan te jagen, maar wel om extra te benadrukken hoe belangrijk jouw rust en stress-vrij zijn nu zijn!). Ik heb het idee dat de situatie sowieso ongelijk is; die vrienden mogen volgens mij gewoon blij zijn met het feit dat ze half bij jullie in wonen, of niet? Die verbouwing komt er niet voor de bevalling, punt. Laat je vriend hen dit (nogmaals?) duidelijk maken en laat het er bij.
Als het hen niet bevalt, mogen ze iets beters gaan zoeken toch?! En is er anders voor evt. geluidsoverlast niet een snelle oplossing te verzinnen? Gewoon iets isolerends tegen de wanden plakken (van dat eierdopjesspul zeg maar)?
donderdag 19 juni 2008 om 10:57
quote:Mirjam762 schreef op 19 juni 2008 @ 10:29:
Een beweeglijk kindje heeft minder last van de stress van de moeder? Is dat zo?
Nou ja, toen ik bij de vlos aangaf van de week dat het leven wel wat rustiger mocht, voreg ze: voel je het kindje wel goed? Ja, dus. Volgens haar was dat een goed teken omdat babies met stress heel stil gaan liggen. Vond ik wel prettig om te horen
Een beweeglijk kindje heeft minder last van de stress van de moeder? Is dat zo?
Nou ja, toen ik bij de vlos aangaf van de week dat het leven wel wat rustiger mocht, voreg ze: voel je het kindje wel goed? Ja, dus. Volgens haar was dat een goed teken omdat babies met stress heel stil gaan liggen. Vond ik wel prettig om te horen
donderdag 19 juni 2008 om 11:19
quote:krissie16 schreef op 19 juni 2008 @ 10:57:
[...]
Nou ja, toen ik bij de vlos aangaf van de week dat het leven wel wat rustiger mocht, voreg ze: voel je het kindje wel goed? Ja, dus. Volgens haar was dat een goed teken omdat babies met stress heel stil gaan liggen. Vond ik wel prettig om te horen Kweenie hoor, mijn kind schopte zich helemaal suf...
[...]
Nou ja, toen ik bij de vlos aangaf van de week dat het leven wel wat rustiger mocht, voreg ze: voel je het kindje wel goed? Ja, dus. Volgens haar was dat een goed teken omdat babies met stress heel stil gaan liggen. Vond ik wel prettig om te horen Kweenie hoor, mijn kind schopte zich helemaal suf...
