tweede kindje: even eerlijk, hoe is dat?

Hoi Merel,



Ik herken veel in je verhaal. Over een loodzware bevalling, een jaar nodig om aan te sterken en het lastige begin. Ook ik riep na de eerste: dit was eens maar nooit weer! Maar na een paar jaar ging het toch kriebelen en inmiddels hebben we er een tweede bij. De oudste (zoon) was bijna 4 toen de jongste (dochter) werd geboren.



Hoe het nu is? Vooral: erg druk!!! We zijn gezegend met twee makkelijke kinderen, maar toch kom je altijd handen tekort en ben je altijd bezig. Er is altijd wel iets te doen voor de kinderen of in het huishouden. Tijd voor mezelf heb ik niet veel en ook de relatie met m'n man schiet er bij in. Dit vind ik niet goed, en ik hoop dat dat de komende tijd toch beter wordt. Het is gewoon moeilijk om tijd te vinden om samen iets te doen.



Het scheelt wel als je hulptroepen kunt inschakelen. Als je familie dichtbij woont en op wil passen of met andere dingen helpt, is het lichter. Wij hebben dat niet en doen gewoon heel veel zelf. Ook verdelen we vaak de taken: ik met de jongste bezig, ook in verband met de voedingen, en man met zoon. Niet altijd gezellig, wel praktisch. Als de jongste over een tijdje kan zitten, kunnen we wel met z'n vieren op de fiets weg, dat maakt het leven weer makkelijker (we hebben geen auto).



Natuurlijk is het ook erg leuk! De jongste is zo anders dan haar broertje, het is zo leuk om haar te zien opgroeien. Gelukkig zijn ze gek op elkaar, oudste is wel een beetje jaloers geweest, maar nu gaat het wel goed. Ik heb met de tweede ook minder 'opstartproblemen' gehad. Het scheelt gewoon als je wat ervaring hebt, zekerder bent. Bij de eerste wist ik helemaal niets. Het moedergevoel heeft toen wel moeten groeien. Bij de tweede was het er gewoon.



Als je een tweede krijgt, is de eerste al zindelijk en vrij zelfstandig. Dat is een voordeel. Een nadeel vind ik achteraf dat hij al naar school gaat, dus je zit elke dag met het halen en brengen (school is vrij ver weg). Dat is erg vermoeiend. En dat heb je dus 4 jaar of langer, dat je een baby/peuter mee moet nemen, voordat deze ook naar school gaat. Als de jongste naar de creche gaat, moet je dus naar 2 verschillende locaties. Pfff.



Al met al wel een positief verhaal. Droomman zou wel een derde willen, maar dat zie ik niet meer zo zitten. We zitten nu wel aan de grens qua drukte van wat we aankunnen.

Twee kinderen hebben vind ik iets drukker dan 1.



Bij de eerste ging het allemaal soepeltjes. Als baby en als dreumes had hij een voorspelbaar ritme, hij sliep veel, ook overdag en 's nachts had hij de gebruikelijke huiltjes (speen kwijt, doorkomende tandjes etc) maar niets extreems.



Toen de tweede kwam, was de oudste 2,5. Oudste was flink van slag en de tweede was een veel huilende baby. Na inbakeren, een ostheopaat en andere voeding hadden we gelukkig een tevreden baby. (vanaf een week of 18 denk ik)



Wat we nu als druk ervaren, is vooral dat er minder tijd voor jezelf overblijft. Bij de oudste hadden we in het begin veel tijd voor onszelf: hij lag veel in zijn bedje te slapen en vermaakte zichzelf uitstekend. Toen de tweede kwam sliep de oudste niet meer en ben je dus de hele dag bezig.



Ook in de weekenden, vakanties, als je samen thuis bent vind ik het anders. Vroeger zei je: ik neem zoonlief mee, ga jij maar wat voor jezelf doen. Nu heb je twee kinderen en ben je blij als je de zorg en aandacht kan verdelen als manlief thuis is.



Ik zou never nooit niet kiezen voor 1 kind. Ik vind dat je echt wat mist, en je kind ook. De interactie tussen de twee broers is fantastisch om te zien. Hoeveel ze van elkaar leren, hoeveel ze van elkaar houden (ook: hoeveel ze het leven zuur maken, afpakken, slaan etc) hoe ze nu al samen kunnen spelen (1,5 en bijna 4)



Heb je nog specifieke vragen?

[quote]droommeisje schreef op 19 augustus 2008 @ 11:25:

Tijd voor mezelf heb ik niet veel en ook de relatie met m'n man schiet er bij in. Dit vind ik niet goed, en ik hoop dat dat de komende tijd toch beter wordt. Het is gewoon moeilijk om tijd te vinden om samen iets te doen.





Dit heb je natuurlijk wel zelf in de hand. Er zijn veel meiden die graag bij een gezin oppassen, zodat jullie samen wegkunnen.



Ik sport zelf twee keer in de week (zaterdagochtend, als man thuis is, van 8 tot 10) en doordeweeks als de oudste op de psz zit, de jongste gaat naar de kinderopvang van de sportschool.

Naar de bieb, shoppen etc doe ik vaak 's avonds, man is dan thuis. Weekend weg doen we minimaal twee keer per jaar. Avondje weg gemiddeld eens per maand, avondje quality time (tv en computer uit, samen op de bank of in bad) minimaal 1x per week)

Oké, even heel eerlijk. Ik heb een dochter van 3 en een zoon van bijna 1,5. Ik houd onwijs veel van ze!! Daarom voel ik me ook schuldig dat me de gedachte soms bekruipt waarom ik zo graag een 2e wilde. Het was zooo heerlijk, met z'n 3tjes. Er is nu weinig tijd voor onszelf, de relatie met mijn vriend is er ook niet beter op geworden door het altijd maar bezig en moe zijn. En ook ten opzicht evan mijn dochter heb ik vaak het gevoel dat ik tekort doe. Misschien is het de leeftijd hoor, als hij straks groter is en zelfstandiger wordt het vast rustiger en makkelijker.



Wat ik wel super vind is dat ze de laatste tijd soms samen spelen, samen lol maken. Dat is fantastisch! En ik wild eeigenlijk altijd zoiezo 2 kids, want alleen is ook maar alleen.

Toen ik mijn tweede kreeg was mijn zoon 2 jaar en 9 maanden oud. Heerlijk vond ik het, die tweede. Ze was ook een zoet meisje, sliep veel, huilde nooit.

Ik werkte niet, dat is wel een voordeel. Mijn zoon ging nog niet naar school, dus dan kon ik smorgens rustig aan doen.

Ik zat snel in mijn ritme, dat scheelt ook.



Nu heb ik er een derde bij. De oudste twee zijn veel ouder (nu zijn ze 11 en 8 jaar, de jongste is bijna anderhalf jaar)

De derde vond ik meer wennen dan de tweede. Komt ook omdat er zeven jaar tussen nr 2 en nr 3 zit.

Maar nu gaat het heerlijk. Ik geniet heel erg van mijn kids, nu de jongste groter wordt vind ik het steeds leuker worden.



Het liefst had ik er nog een paar kids bijgekregen, maar je kan niet alles hebben in het leven.

een eerlijk antwoord; ik vond het SuperDruk. Vooral het eerste jaar. Ik ben 7 kilo afgevallen (en ik woog al niets) van het heen en weer rennen en kon me ook niet goed meer ontspannen. Maar, mijn twee kleintjes zijn allebei nog jonger dan 4 en ik ben een perfectionist en structuurfreak dus ik maak het mezelf ook best wel moeilijk.



Nog een keer eerlijk; het is zooo gezellig! Ik geniet er echt van. Kan niet wachten tot ze allebei iets ouder zijn. Ik vind het geweldig om te zien hoeveel ze op elkaar lijken. Ik vind mezelf echt een bofkont dat ik twee van die prachtkinderen heb.

Hier een meisje van bijna 3,5 jaar en een knul van bijna een jaar. En in tegenstelling tot veel mensen heeft de komst van onze tweede mij veel meer rust gegeven. Met de oudste moest alles goed gaan. Ik was behoorlijk perfectionistisch en dat heb ik sinds de tweede er is veel minder.



Ik herken je verhaal over een moeilijke bevalling en er echt in moeten komen. De band met mijn dochter heeft echt moeten groeien. Ik heb haar door complicaties tijdens de bevalling de eerste weken amper zelf kunnen verzorgen, ik voedde haar, maar verder deed mijn man alles omdat ik er lichamelijk niet toe in staat was. De band met haar heeft daardoor echt moeten groeien. De bevalling van mijn zoontje was veel relaxter, geen comlicaties en hij hoorde direct helemaal bij mij. Waar mijn dochter me in het begin afwees (ja papa gewend) hing onze knul als een klein aapje aan mama. Hij heeft een veel rustiger, opgeruimder karakter dan zijn grote zus en heeft heel veel vrolijkheid en rust toegevoegd.



De aandacht is nu verdeeld. Ik hoef niet meer zo op dochters nek te zitten, er is immers nog een kind dat aandacht vraagt. En dat heeft mij veel rustiger gemaakt. Ik geniet nu echt ontzettend van de kinderen.



En wat tijd voor onszelf en elkaar betreft. Daar ben je zelf bij. Wij hebben weinig familie en doen eigenlijk alles zelf, maar zorgen er wel voor dat we minimaal 1 keer per maand samen weggaan. Sinds vorig jaar hebben we een theaterabonnement en gaan dus vaak naar voorstelling, met regelmaat gaan we naar de film en/of ergens eten. En nee geen oma's enz die op willen passen. Maar een buurmeisje uitgezocht dat altijd lief is voor de kinderen en wiens moeder betrokken is. Zij past dan op en als er iets is hoeft ze alleen d'r moeder te roepen (1 deur verder), gaat prima en geeft ons toch tijd en ruimte en haar een zakcentje

En we zorgen ervoor dat de kinderen op tijd op bed liggen, beiden voor 19.00 zodat we 's avonds altijd tijd voor onszelf en elkaar hebben.

Overdag is het natuurlijk drukker, zeker omdat je oudste niet meer slaapt. Maar als ik even naar vandaag kijk. Zoon slaapt al sinds 11.00 en dochter is al de hele tijd buiten aan het spelen. Is alleen even gezellig een boterham komen eten. En het huishouden doe ik altijd als de kinderen wakker zijn, dus op momenten dat zoon slaapt en zoals nu dochter zelf wat aan het doen is heb ik zelfs overdag meer dan genoeg 'eigen' tijd.



Ik vind het dus een hele aanvulling. Ik ben rustiger, gelukkiger en dat heeft ons hele gezin goed gedaan, we bewaken onze eigen tijd en de kinderen zijn gek op elkaar. Ik had het voor geen goud willen missen in elk geval. Wij zijn er zelfs zo blij mee dat we heel serieus nadenken over een derde!

Eerlijk: de overgang van 1 naar 2 kinderen vond ik groter dan van 0 naar 1. Ik lees hier ook wel dat zo'n beleving heel persoonlijk is. Iedereen ervaart het weer anders. Mijn kinderen schelen 5 jaar met elkaar. Wat ik daar wel weer het voordeel aan vond, was dat ik tijd had voor de jongste toen de oudste naar school was. En als de oudste 's middags naar school was, kon ik samen met de jongste een middagdut doen. Spijt van 2 kinderen heb ik niet, hoor, in tegendeel, ook al vond ik het in het begin zwaarder dan met 1 kind. Maar naarmate ze ouder werden, vond ik het ook leuker worden, helemaal toen ze ook tegen elkaar gingen praten. De oudste(17) neemt zusje(12) vaak mee naar de stad en dan gaan ze lekker shoppen. En kom niet aan grote zus, want dan krijg je met kleine zus te maken.

Ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen in eerste instantie wel meevallen. Oudste was 2 toen jongste geboren werd. Jongste heeft de eerste maanden veel gehuild, maar toen we eenmaal in het juiste ritme zaten en haar een beetje leerden kennen was het echt heel gemakkelijk. Ik was alleen veel aan huis gebonden omdat jongste alleen in een bed slaapt en niet in auto, kinderwagen oid. Oudste deed in die tijd ook nog een dutje, zo wisselden ze elkaar af met slapen.



Nu zijn we 2 jaar verder en ik vond de afgelopen tijd toch best zwaar. Jongste loopt nu een jaar ongeveer en dan is het toch weer meer oppassen. Ze is 2,5 en wil natuurlijk niet meer in een wagen zitten en zelf alles doen. Oudste is 4,5 en zit inmiddels op school. Sinds hij naar school gaat is het een stuk rustiger. Ik heb het idee dat de piek in de drukte is geweest.



Ik zou best nog wel een kindje willen, maar er zijn een paar dingen die me tegenhouden. Mijn zwangerschappen zijn erg zwaar en dan zou gedurende die tijd de zorg voor twee kinderen op mijn man neer komen. Daarnaast vraag ik me af of ik het echt nog drukker wil hebben. Als zo'n derde kindje wat meer drukte geeft, dan is dat natuurlijk geen probleem. Maar ik weet niet of ik nog wel veel meer drukte wil. En ook het leeftijdsverschil zou groter worden, dan ik in eerste instantie zou willen. Tussen de oudste 2 zit 2 jaar, dat is mooi. Als er nog eentje bijkomt zal die al snel 3,5 jaar jonger zijn dan jongste. Dat lijkt me voor de kinderen niet altijd even fijn, voor mezelf is het natuurlijk wel fijner (vermoed ik).

.

Hmm als ik mijn stukje teruglees schrik ik een beetje van de toon. Enige nuance is misschien op zijn plaats.



Zoonlief zit in een 'lastige' periode, hij krijgt kiezen waardoor slapen een drama is ('s nachts én overdag). En hij is zwaan-kleefaan momenteel. Vandaar dat ik af en toe met weemoed terug denk aan de tijd dat we samen waren met alleen onze dochter.



Maar het is mooi om te zien dat dit kindje weer heel anders is, een heel ander mensje wat weer en andere benadering nodig heeft.



Het is voor mij ook een voordeel dat je al het een en ander weet, zodat je er relaxter in kan staan. Dat was ook wll nodig want de jongste is en mannetje met pit!

Hoi Merel,



Ik herken jouw verhaal gedeeltelijk. Ik heb ook moeten leren moederen. Vond vooral het eerste jaar loodzwaar, wilde alles perfect doen was onzeker over mezelf en schoot in de stress van ieder huiltje. Vandaar dat bij ons nummertje twee pas kwam toen de oudste drie jaar was. En toen begon bij mij pas het grote genieten, terwijl de jongste een minder makkelijke baby was. Omdat ik nu "wat ervaring" had, had ik geen last van stress en ging alles zo zijn gangetje. Ik vond het heerlijk en omdat ik veel relaxter was, heb ik het ook niet als extra druk ervaren. Achteraf jammer dat ik dit bij de eerste niet zo ervaren heb, terwijl dit (achteraf) een supermakkelijke baby was. Hoe het zal gaan, is natuurlijk niet te voorspellen. Iedereen is anders, maar ik vond de overgang van 0 naar 1 een complete aardverschuiving, terwijl de overgang van 1 naar 2 slechts "een hobbel in het wegdek" was.

Succes met je keuze!!

Even een aanvulling bij mijn verhaal: mijn jongste dochter heeft het eerste half jaar gezondheidsproblemen gehad en ik moest er heel vaak mee naar het ziekenhuis, bloedprikken, onderzoeken, etc. Misschien dat ik het daarom veel zwaarder vond, wat waarschijnlijk logisch is. Het verdelen van aandacht in het begin vond ik een aanpassing, ik moest dat echt leren. Omdat jongste nogal wat huilde door haar gezondheidsproblemen, kwam ik maar met moeite toe aan mijn oudste. En dat vond ik eigenlijk het zwaarste. Ik moest echt iemand hebben die bij de jongste bleef zodat ik met de oudste ook weer wat dingen kon ondernemen.

quote:Sunemom schreef op 19 augustus 2008 @ 12:46:

Hier een meisje van bijna 3,5 jaar en een knul van bijna een jaar. En in tegenstelling tot veel mensen heeft de komst van onze tweede mij veel meer rust gegeven. Met de oudste moest alles goed gaan. Ik was behoorlijk perfectionistisch en dat heb ik sinds de tweede er is veel minder.



Ik herken je verhaal over een moeilijke bevalling en er echt in moeten komen. De band met mijn dochter heeft echt moeten groeien. Ik heb haar door complicaties tijdens de bevalling de eerste weken amper zelf kunnen verzorgen, ik voedde haar, maar verder deed mijn man alles omdat ik er lichamelijk niet toe in staat was. De band met haar heeft daardoor echt moeten groeien. De bevalling van mijn zoontje was veel relaxter, geen comlicaties en hij hoorde direct helemaal bij mij. Waar mijn dochter me in het begin afwees (ja papa gewend) hing onze knul als een klein aapje aan mama. Hij heeft een veel rustiger, opgeruimder karakter dan zijn grote zus en heeft heel veel vrolijkheid en rust toegevoegd.



De aandacht is nu verdeeld. Ik hoef niet meer zo op dochters nek te zitten, er is immers nog een kind dat aandacht vraagt. En dat heeft mij veel rustiger gemaakt. Ik geniet nu echt ontzettend van de kinderen.



En wat tijd voor onszelf en elkaar betreft. Daar ben je zelf bij. Wij hebben weinig familie en doen eigenlijk alles zelf, maar zorgen er wel voor dat we minimaal 1 keer per maand samen weggaan. Sinds vorig jaar hebben we een theaterabonnement en gaan dus vaak naar voorstelling, met regelmaat gaan we naar de film en/of ergens eten. En nee geen oma's enz die op willen passen. Maar een buurmeisje uitgezocht dat altijd lief is voor de kinderen en wiens moeder betrokken is. Zij past dan op en als er iets is hoeft ze alleen d'r moeder te roepen (1 deur verder), gaat prima en geeft ons toch tijd en ruimte en haar een zakcentje

En we zorgen ervoor dat de kinderen op tijd op bed liggen, beiden voor 19.00 zodat we 's avonds altijd tijd voor onszelf en elkaar hebben.

Overdag is het natuurlijk drukker, zeker omdat je oudste niet meer slaapt. Maar als ik even naar vandaag kijk. Zoon slaapt al sinds 11.00 en dochter is al de hele tijd buiten aan het spelen. Is alleen even gezellig een boterham komen eten. En het huishouden doe ik altijd als de kinderen wakker zijn, dus op momenten dat zoon slaapt en zoals nu dochter zelf wat aan het doen is heb ik zelfs overdag meer dan genoeg 'eigen' tijd.



Ik vind het dus een hele aanvulling. Ik ben rustiger, gelukkiger en dat heeft ons hele gezin goed gedaan, we bewaken onze eigen tijd en de kinderen zijn gek op elkaar. Ik had het voor geen goud willen missen in elk geval. Wij zijn er zelfs zo blij mee dat we heel serieus nadenken over een derde!





Even offline Mag ik vragen hoeveel jij je buurmeisje betaald?

Ik weet namelijk niet hoeveel ik mijn oppas (studente van 17 jaar) voor een avond moet betalen...Dan weet ik tenminste of ik zo ongeveer goed zit.

quote:smurfi schreef op 19 augustus 2008 @ 17:59:

[...]





Even offline Mag ik vragen hoeveel jij je buurmeisje betaald?

Ik weet namelijk niet hoeveel ik mijn oppas (studente van 17 jaar) voor een avond moet betalen...Dan weet ik tenminste of ik zo ongeveer goed zit.



Even offtopic:

Ik betaal mijn buurmeisje 10 euro voor een avondje als ze komt als de kinderen al slapen en 15 euro als ze nog wakker zijn (of als de jongste is gaan spoken). Maar buurmeisje is net 15 en vind dit dus een geweldig bedrag (ze krijgt ook 15 euro zakgeld per week van d'r ouders, dus met een avondje verdubbeld ze d'r ínkomsten' die week). Voor een 17-jarige studente zou ik wel meer betalen en als buurmeisje ouder wordt zal ze ook meer krijgen. Volgens mij is 2,50 per kind wel normaal in elk geval als ze ze ook moet bezighouden/eten geven/op bed leggen en 3 -5 euro per uur als ze slapen (ongeacht het aantal kinderen).

Sunemom, offTOPIC bedoel ik

Bedankt voor je antwoord

off topic:

ik gaf mijn oppas (26) 5 euro per uur. Maar ik vond dit achteraf wel aan de hoge kant voor 1 slapend kind dat nooit wakker wordt.

Ik heb 2 kinderen gekregen 18 maanden na elkaar. En beide zwangerschappen waren vrij dramatisch. Bij de eerste lag ik met 28 weken in het ziekenhuis en ging ik ziekenhuis in en ziekenhuis uit tot 38 weken, toen werd ik opgenomen en beviel ik. Ik had toen zwangerschapsvergiftiging en een baby met een groeiachterstand.



Bij de tweede was het erger, tegen alle statistieken in. Met 27 weken werd ik per ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht en met 30 weken met een keizersnede bevallen na het Hellp syndroom. Zoon heeft 2 maanden in het ziekenhuis gelegen, had een groeiachterstand en alle toestanden die bij zo'n vroeggeboorte horen.



Bij de eerste vond ik de eerst maanden best zwaar. Toch was ik na 11 maanden weer zwanger, toen alles weer wat liep. En nu is zoonlief 10 maanden en eigenlijk gaat alles perfect.

Zoon is een héél makkelijk ventje, ik voel me weer mezelf, 2 kinderen was láng zo zwaar niet als ik gedacht had. Veel minder druk en veel minder ingewikkeld. Dochter vond het fantastisch, ze slapen sinds een tijdje op 1 kamer en dat gaat heel goed.



Ik vind het prachtig om te zien hoe ze met elkaar omgaan, dat ze tegen elkaar aankruipen als ze moe zijn, dat ze samen 'spelen' dat ze met elkaar lachen en dat er twee kindjes tegelijkertijd bovenop me hangen om te knuffelen.



En ondanks het hele ziekenhuis gedoe heb ik de eerste periode met 2 kinderen als makkelijker ervaren dan de eerste periode met 1 kind. Op de weken in het ziekenhuis na dan, want dat was lastig te combineren. Maar verder gaat hier gewoon alles in 1 moeite door, ze slapen tegelijk, gaan om 19.00 tegelijk naar bed, krijgen tegelijk schone luiers en ze eten tegelijk, dat ging al vrij snel zo.



En met een groter kindje heb je al dat gedoe met schema's niet, al vond ik het juist heerlijk dat ze zo dicht op elkaar zitten, ik ging gewoon verder waar ik gebleven was en heb nu het gevoel dat ik de 'babytijd' een beetje gehad heb, want dat is gewoon niet mijn favoriete tijd.



Ik vind het echt veel leuker dan ik gedacht had en veel makkelijker.

Ik heb 2 meiden, er zit ruim 3 en half jaar leeftijdsverschil tussen.

Ik dacht, ideaal de oudste gaat naar de basisschool en ik heb alle tijd voor de tweede. Was ook wel zo, maar evengoed was het wel veeel drukker! Je bent gewoon veel meer gebonden aan tijden doordat de oudste gebracht en gehaald moet worden van school.

Ik heb absoluut geen spijt, maar ik heb me wel heel erg verkeken. Ook ik vond de stap van 0-1 minder groot dan van 1-2 kinderen.

Ik deed het er niet 'even bij'.

Nu is de oudste bijna 6 en de jongste is ruim 2 en ik moet zeggen dat ik het nu heerlijk vind. De jongste is echt wel een handenbindertje, maar ik geniet verschrikkelijk van onze meiden. En inmiddels krijg ik steeds meer 'vrijheid' terug. Vanmiddag hele poos gelezen want de meiden speelden met elkaar!

Oja onze oppas krijgt voor een vaste avond oppassen incl. kind(eren) naar bed brengen 10 euro. Ze is er dan zo'n 3 en half uur.

We wilden haar meer geven, maar dat wilde ze niet aannemen... Wat een mazzel hebben we hè?! Nu verwen ik haar wel tussendoor met bv mijn oude digitale camera of een etentje oid.

Ok, eerlijk, ik vind het heel druk. Veel drukker dan 1. Ik ben ook niet van nature heel relaxed en heb het moederschap ook echt aan moeten leren. En we vonden het met 1 baby best druk. Maar 2 is gewoon een stuk drukker. Onze dochter was nog geen 2 toen zoon geboren werd en dus ook nog niet erg zelfredzaam, dat zal ook wel schelen. Jouw dochter is al iets verder natuurlijk.



De eerste maanden vond ik het in ieder geval erg zwaar, had het niet gered zonder veel hulp. Inmiddels gaat het wel wat beter. Maar ja, die allereerste heftige tijd, als baby net geboren is, die duurt ook niet eeuwig. En ik denk dat het op termijn prima te doen zal zijn. Kindjes kunnen ook samen gaan spelen waardoor ik niet met ze hoef te spelen, bijvoorbeeld.

quote:jaimie schreef op 19 augustus 2008 @ 12:21:

En ik wilde eigenlijk altijd sowieso 2 kids, want alleen is ook maar alleen.Vooropgesteld dat iedereen uiteraard recht heeft op haar eigen mening, kan ik laten niet te zeggen dat ik dit een ongelofelijke kortzichtige vind. Hoezo alleen? Enig kinderen zijn Remi niet hoor! Die hebben nog zoiets als familie en vrienden. Nee, niet hetzelfde als een broer/zus, maar zeker niet alleen!

Ik vond twee kinderen superleuk! Zó leuk dat er nog een derde kwam én een vierde... (En als ik het alleen voor het zeggen zou hebben zou ik graag nog een vijfde willen, maar dat gaat niet gebeuren)



Ik moet er wel bij zeggen dat mijn 2e echt een superzoet meiske was, die sliep en dronk en verder nix. (3e en 4e waren weer heel anders) en dat het grootste verschil is dat je ineens echt een gezin hebt en aan veel moet denken als je weggaat. (nu zat er tussen mijn oudste twee maar 17 mnd., dat is natuurlijk al weer anders als er 3 of 4 jaar tussen zit). Toevallig heb ik vanavond uitgebreid met een vriendin gekletst die net haar 2e heeft gekregen en zij vindt het toch wel zwaar en druk, het is dus wel afhankelijk van hoe je zelf bent en hoe je kinderen zijn. (nogal wiedus) maar ook zij vindt het geluk zoveel zwaarder wegen dan de drukte dat ze wel volop geniet.