Kinderen
alle pijlers
Tweeling van 8
maandag 15 juli 2019 19:52
We hebben een tweeling van 8 j/m
Zoon is heel dominant, altijd al geweest en bepaalt de hele sfeer. Wat hij niet wil gebeurd niet. Willen we met zijn vieren zwemmen wil hij niet zwemmen. Maken we gezamenlijk een planning, wil hij zijn planning anders blijft hij mokken. Hij lust ‘in een keer’ niks meer. Wil links als wij rechts willen en komt echt niet meer uit de bui als hij er eenmaal in zit.
Zijn nu 1,5 week weg en er is veel strijd. Ookal negeren we zijn gedrag, zeggen we dat zijn gedrag niet kan, dat hij ook heel lief kan zijn maar niks schijnt te helpen. Verder gedraagt zijn zich soms als een ‘baby’. Kan in een keer heel baby gaan brabbelen. Stelt San 1000 vragen als: ‘is dat een auto?’. En vervolgens ‘was dat een auto mama?’. Wil je ook niet aankijken als je wat zegt. Wil niet zelf spelen, kliert, verveelt, irriteert, speelt vals met spelletjes en ontkent glashard tot schreeuwend en huilend toe dat hij vals speelt en liegt. Ik dring niet meer tot hem door. Zijn zus lijdt hieronder en is dan ook precies het tegenovergestelde. Ik weet niet meer hoe ik hem kan helpen weer zichzelf te worden. Dit gaat thuis overigens ook zo maar in mindere mate. Aan afleiding ligt het niet, er is genoeg te doen. Hij wil alleen zelf niks. Heeft er iemand tips?
Zoon is heel dominant, altijd al geweest en bepaalt de hele sfeer. Wat hij niet wil gebeurd niet. Willen we met zijn vieren zwemmen wil hij niet zwemmen. Maken we gezamenlijk een planning, wil hij zijn planning anders blijft hij mokken. Hij lust ‘in een keer’ niks meer. Wil links als wij rechts willen en komt echt niet meer uit de bui als hij er eenmaal in zit.
Zijn nu 1,5 week weg en er is veel strijd. Ookal negeren we zijn gedrag, zeggen we dat zijn gedrag niet kan, dat hij ook heel lief kan zijn maar niks schijnt te helpen. Verder gedraagt zijn zich soms als een ‘baby’. Kan in een keer heel baby gaan brabbelen. Stelt San 1000 vragen als: ‘is dat een auto?’. En vervolgens ‘was dat een auto mama?’. Wil je ook niet aankijken als je wat zegt. Wil niet zelf spelen, kliert, verveelt, irriteert, speelt vals met spelletjes en ontkent glashard tot schreeuwend en huilend toe dat hij vals speelt en liegt. Ik dring niet meer tot hem door. Zijn zus lijdt hieronder en is dan ook precies het tegenovergestelde. Ik weet niet meer hoe ik hem kan helpen weer zichzelf te worden. Dit gaat thuis overigens ook zo maar in mindere mate. Aan afleiding ligt het niet, er is genoeg te doen. Hij wil alleen zelf niks. Heeft er iemand tips?
maandag 15 juli 2019 21:32
Dit. Ik was als kind ook vaak chagrijnig en liep mokkend mee met mijn ouders als we iets gingen doen. Niet zo pittig als jouw kind, maar het lijkt er wel op. Dit kwam voort uit dat ik totaal geen controle had over de situatie. Als we naar een stad gingen dan wist ik niet hoe lang we daar zouden blijven, waar we precies heen zouden gaan, hoe het daar zou zijn etc. Komt nog bij dat ik heel vaak pijn had bij langer lopen (toen dacht ik dat dat normaal was en iedereen dat had).Het-groepje schreef: ↑15-07-2019 20:56Ik denk zelf dat je zijn zich helemaal niet dominant voelt, maar juist moeite heeft met het ordenen van situaties in zijn hoofd en daarom dit gedrag vertoont.
Ik kan niet zo 1, 2, 3 een oplossing voor je geven. Bij mij had het geholpen als iemand had gezegd: we gaan daar en daar heen, hier heb je plaatjes hoe het eruit ziet, we blijven ongeveer zo lang, maar als je het niet volhoudt dan gaan we eerder weg. Maar weet natuurlijk niet of dat ook bij jouw zoon zou helpen.
Misschien wel eens de optie geven. Dus als jullie gaan zwemmen en hij wordt dwars, dan rustig vragen of hij liever weg wil. En dat dan ook echt doen en het hem niet kwalijk nemen als hij dat wil.
maandag 15 juli 2019 21:49
Misschien meer structuur aanbrengen en wat Zanahoria zegt:" meer duidelijk bieden."
Ik zelf blijk een lichte vorm van autisme te hebben, is pas op volwassen leeftijd ontdekt.
En was vroeger ook erg driftig en dwars omdat voor mij de wereld vaak erg onoverzichtelijk was.
En nee, ik zeg niet dat je zoontje dit ook heeft, maar misschien helpt het hem ook als je wat meer duidelijkheid en structuur bied.
Het dwarse gedrag is vaak onmacht of angst omdat het kind een situatie niet goed begrijpt.
Misschien is een speltherapeut iets voor hem, deze kan vaak spelenderwijs achterhalen waar bepaald gedrag vandaan komt.
Succes!
Ik zelf blijk een lichte vorm van autisme te hebben, is pas op volwassen leeftijd ontdekt.
En was vroeger ook erg driftig en dwars omdat voor mij de wereld vaak erg onoverzichtelijk was.
En nee, ik zeg niet dat je zoontje dit ook heeft, maar misschien helpt het hem ook als je wat meer duidelijkheid en structuur bied.
Het dwarse gedrag is vaak onmacht of angst omdat het kind een situatie niet goed begrijpt.
Misschien is een speltherapeut iets voor hem, deze kan vaak spelenderwijs achterhalen waar bepaald gedrag vandaan komt.
Succes!
dinsdag 16 juli 2019 00:47
En het heeft niets te maken met de verstoorde gezinssituatie denk je? Dat jij al zo'n anderhalf jaar intens verliefd bent op je bijvrouw en liever bij haar bent dan thuis? Kinderen kunnen daar gek genoeg nogal gevoelig voor zijn en zich dan anders gedragen (de een gaat zich nog aangepaster gedragen en de ander juist onaangepast).
dinsdag 16 juli 2019 00:50
Correctie: al ruim 2,5 jaar samen met je vriendin. En je bent niet simpelweg liever bij haar maar je vindt het zelfs ''frustrerend'' dat je weer naar huis moet nadat je met haar geweest bent. Ik vind het niet heel gek hoor als je daar als kind wat van ontspoort (en dan nog wat extra omdat je moeder zich enorm aan je ergert).
dinsdag 16 juli 2019 01:20
Je weet niet meer hoe je hem kan helpen?? Hij bepaalt de hele sfeer? Twee volwassenen en het hele gezin dansen naar zijn pijpen? Begin eens met opvoeden en je dochter in bescherming te nemen tegen dat tirannetje. Wees consequent, trek een lijn samen. Vergeet even dat geprijs en geknuffel en zet hem op zijn plaats. Issie helemaal besodemietert? Echt, in mijn tijd (oudste is 35) kregen ze gewoon een oorvijg.
Ps, oudste was 2 toen wij een tweeling kregen. Dus geen makkelijk praten van deze kant.
Ps, oudste was 2 toen wij een tweeling kregen. Dus geen makkelijk praten van deze kant.
dinsdag 16 juli 2019 01:54
Nou dit dus.sistasista schreef: ↑16-07-2019 01:20Je weet niet meer hoe je hem kan helpen?? Hij bepaalt de hele sfeer? Twee volwassenen en het hele gezin dansen naar zijn pijpen? Begin eens met opvoeden en je dochter in bescherming te nemen tegen dat tirannetje. Wees consequent, trek een lijn samen. Vergeet even dat geprijs en geknuffel en zet hem op zijn plaats. Issie helemaal besodemietert? Echt, in mijn tijd (oudste is 35) kregen ze gewoon een oorvijg.
Ps, oudste was 2 toen wij een tweeling kregen. Dus geen makkelijk praten van deze kant.
Die jongen tiranniseert een heel gezin en men adviseert hier nog wat verder te pamperen??
Echt niet!
Wat leer je je dochter? Dat vervelend en irritant zijn loont!
Streng zijn is ook duidelijk.
dinsdag 16 juli 2019 02:28
Onze dochter heeft geleerd dat haar broertje in wezen een lief en behulpzaam jongetje is, dat moeite heeft met nieuwe situaties.
Dat heeft ze ons zelfs ook geleerd, waren we te streng dan zaten we met twee beteuterde kinderen.
Je gezin is zo gelukkig als je gelukkigste gezinslid. En als je er zoals in jouw geval met dwang en drang komt prima.
Hier lukte dat niet en bij to ook niet.
Dat heeft niks met niet willen opvoeden en pamperen van negatief gedrag te maken, hier komen we gewoon verder met een bak positiviteit. Ik weigerde mijn kind's gedrag mijn beeld van hem te kleuren en zag dat hij er zelf ook niet gelukkig van wordt.
En toch vond ik dat ik teveel mopperde, boos werd, daarnaast is hij ook altijd betrokken bij ongelukken en heeft vaak letsel.
Met name het beeld dat to schetst van dat babystemmetje dat perse wil horen dat een auto een auto is vind ik tekenend.
Het kind zoekt gewoon naar iets en kan het zelf niet in gang zetten op een leuke manier.
Dan is het toch je taak als volwassene om te helpen, de makkelijke manier is om mee te gaan in de negatieve spiraal.
dinsdag 16 juli 2019 02:45
Gelul. De makkelijkste manier is pamperen, pedagogische truukjes op je kind loslaten zoals in gesprek gaan met je tirannetje en altijd positief blijven. Ik heb erbij gezeten; een kind van 4 sloeg haar moeder keihard in haar gezicht. Moeder ging door haar knieen gezakt het gesprek aan, maar Marjanneke je mag mama toch niet slaan en blablabla. Na 10 minuten pedagogisch verantwoord gewauwel kreeg ze nog een lel en het hele circus begon van voor af aan.
Als een van mijn kinderen dat had gedaan hadden ze een flinke pets terug gehad, klaar, einde verhaal.
Maar goed, dat kon 35 jaar geleden gelukkig nog. En mijn kinderen zijn hele stabiele hardwerkende en gemanierde volwassenen geworden. Dat kind wat haar moeder sloeg en zo pedagogisch verantwoord opgevoed werd is inmiddels 38 en rent nog steeds van therapie naar therapie.
Als een van mijn kinderen dat had gedaan hadden ze een flinke pets terug gehad, klaar, einde verhaal.
Maar goed, dat kon 35 jaar geleden gelukkig nog. En mijn kinderen zijn hele stabiele hardwerkende en gemanierde volwassenen geworden. Dat kind wat haar moeder sloeg en zo pedagogisch verantwoord opgevoed werd is inmiddels 38 en rent nog steeds van therapie naar therapie.
dinsdag 16 juli 2019 02:57
Ik vind je topic erg opmerkelijk.
Je schetst een probleem, maar je vergeet wel erg belangrijke informatie te vermelden. Je doet nu alsof dit met je kinderen het enige probleem is, maar misschien moet je even vermelden hoe het er bij jullie thuis aantoe gaat. Ik moet zeggen dat ik jouw ‘levensstijl’ allesbehalve normaal vind. Vind je het zelf normaal dat je een relatie hebt met een man en je ondertussen voor het merendeel van de tijd bezig bent met je vriendin waar je ook een relatie mee hebt? En dat je druk bent met bedenken hoe je haar het vaakst kan zien? En dat je het jammer vindt wanneer je weer terug moet naar je gezin na een afspraak?
Ik denk zomaar dat het gedrag van je kinderen iets te maken zou kunnen hebben met de zeer ongewone situatie bij jullie thuis en het gedrag dat jij vertoont en maar normaal schijnt te vinden. Kijk eerst eens in de spiegel, voordat je je zoon de schuld geeft van onacceptabel gedrag. Gek hè dat deze zoon onacceptabel gedrag vertoont. Zijn moeder geeft dat voorbeeld.
Je schetst een probleem, maar je vergeet wel erg belangrijke informatie te vermelden. Je doet nu alsof dit met je kinderen het enige probleem is, maar misschien moet je even vermelden hoe het er bij jullie thuis aantoe gaat. Ik moet zeggen dat ik jouw ‘levensstijl’ allesbehalve normaal vind. Vind je het zelf normaal dat je een relatie hebt met een man en je ondertussen voor het merendeel van de tijd bezig bent met je vriendin waar je ook een relatie mee hebt? En dat je druk bent met bedenken hoe je haar het vaakst kan zien? En dat je het jammer vindt wanneer je weer terug moet naar je gezin na een afspraak?
Ik denk zomaar dat het gedrag van je kinderen iets te maken zou kunnen hebben met de zeer ongewone situatie bij jullie thuis en het gedrag dat jij vertoont en maar normaal schijnt te vinden. Kijk eerst eens in de spiegel, voordat je je zoon de schuld geeft van onacceptabel gedrag. Gek hè dat deze zoon onacceptabel gedrag vertoont. Zijn moeder geeft dat voorbeeld.
dinsdag 16 juli 2019 11:09
Streng zijn is prima en af en toe een tik, daar zal geen kind onder lijden.
Maar probeer de oorzaak achter het gedrag ook te zien.
Ik kreeg vroeger ook vaak slaag en ben daar nu nog door getraumatiseerd, omdat ik me zo gedroeg uit angst en paniek.
En niet omdat ik doelbewust vervelend deed.
Als iemand toen verder had gekeken en mijn angsten had herkend en erkend, dan was al dat geslaag niet nodig geweest en had ik nu geen PTS.
En had ik gewoon een fijne kindertijd kunnen hebben en kunnen opgroeien tot een sterke vrouw.
Dus TO zoek hulp voor je zoontje, er zijn tegenwoordig zoveel goede speltherapeuten, kinderpsychologen etc...
dinsdag 16 juli 2019 11:13
Dat is totaal niet wat ik bedoel maar ok. Grenzen stellen is veiligheid bieden maar je moet niet alles wat je kind doet negatief labelen.sistasista schreef: ↑16-07-2019 02:45Gelul. De makkelijkste manier is pamperen, pedagogische truukjes op je kind loslaten zoals in gesprek gaan met je tirannetje en altijd positief blijven. Ik heb erbij gezeten; een kind van 4 sloeg haar moeder keihard in haar gezicht. Moeder ging door haar knieen gezakt het gesprek aan, maar Marjanneke je mag mama toch niet slaan en blablabla. Na 10 minuten pedagogisch verantwoord gewauwel kreeg ze nog een lel en het hele circus begon van voor af aan.
Als een van mijn kinderen dat had gedaan hadden ze een flinke pets terug gehad, klaar, einde verhaal.
Maar goed, dat kon 35 jaar geleden gelukkig nog. En mijn kinderen zijn hele stabiele hardwerkende en gemanierde volwassenen geworden. Dat kind wat haar moeder sloeg en zo pedagogisch verantwoord opgevoed werd is inmiddels 38 en rent nog steeds van therapie naar therapie.
Altijd proberen de oorzaak te vinden, maar je niet laten slaan natuurlijk. Wat een raar voorbeeld.
woensdag 17 juli 2019 11:29
Mijn dochter had dit ook een poos. Meer regie geven hielp haar goed. Ze haat winkelen meestal en heeft ook vaak last van haar voeten. We spreken af dat ik naar 3 winkels ga en dat we daarna ergens koffie drinken (vind ze gezellig). Ik vind dat helemaal niet pamperen. Ik vond vroeger ook de hel om uren achter mijn moeder aan te moeten sjokken. Alleen bij mij was het niet de bedoeling dat ik het ook fijn had. Dat is hier gelukkig wel vaak het plan voor haar.
Jaloezie is een naar gevoel. Praat daar met hem over. Hij moet dat beter leren beteugelen.
Over dat valsspelen, ik heb op een bso gewerkt. Daar deden we altijd de echte regels. Dan krijg je geen welles/ nietus over vals spelen. Dan moet je je gewoon aan de spelregels houden. Verliezen moet je ook leren. Voor sommige kinderen is die teleurstelling gewoon te groot. Ook daarover moet je vaak praten en het oefenen.
Hij lijkt me een intens iemand. Hij moet nog veel leren. Bestraffen en hard aanpakken is helemaal niet de enige echte goede manier.
Ik vind dat eindeloze gepraat van Marietje mag mama niet slaan blabla ook niet de methode. Duidelijke grenzen aangeven en veel praten en uitleggen. De middenweg dus.
Jaloezie is een naar gevoel. Praat daar met hem over. Hij moet dat beter leren beteugelen.
Over dat valsspelen, ik heb op een bso gewerkt. Daar deden we altijd de echte regels. Dan krijg je geen welles/ nietus over vals spelen. Dan moet je je gewoon aan de spelregels houden. Verliezen moet je ook leren. Voor sommige kinderen is die teleurstelling gewoon te groot. Ook daarover moet je vaak praten en het oefenen.
Hij lijkt me een intens iemand. Hij moet nog veel leren. Bestraffen en hard aanpakken is helemaal niet de enige echte goede manier.
Ik vind dat eindeloze gepraat van Marietje mag mama niet slaan blabla ook niet de methode. Duidelijke grenzen aangeven en veel praten en uitleggen. De middenweg dus.
donderdag 18 juli 2019 01:06
Bedankt voor je berichtSjakS schreef: ↑17-07-2019 11:29Mijn dochter had dit ook een poos. Meer regie geven hielp haar goed. Ze haat winkelen meestal en heeft ook vaak last van haar voeten. We spreken af dat ik naar 3 winkels ga en dat we daarna ergens koffie drinken (vind ze gezellig). Ik vind dat helemaal niet pamperen. Ik vond vroeger ook de hel om uren achter mijn moeder aan te moeten sjokken. Alleen bij mij was het niet de bedoeling dat ik het ook fijn had. Dat is hier gelukkig wel vaak het plan voor haar.
Jaloezie is een naar gevoel. Praat daar met hem over. Hij moet dat beter leren beteugelen.
Over dat valsspelen, ik heb op een bso gewerkt. Daar deden we altijd de echte regels. Dan krijg je geen welles/ nietus over vals spelen. Dan moet je je gewoon aan de spelregels houden. Verliezen moet je ook leren. Voor sommige kinderen is die teleurstelling gewoon te groot. Ook daarover moet je vaak praten en het oefenen.
Hij lijkt me een intens iemand. Hij moet nog veel leren. Bestraffen en hard aanpakken is helemaal niet de enige echte goede manier.
Ik vind dat eindeloze gepraat van Marietje mag mama niet slaan blabla ook niet de methode. Duidelijke grenzen aangeven en veel praten en uitleggen. De middenweg dus.
Mijn zoon is een hsp en beleefd alles inderdaad heel intens.
Bestraffen doen we echt alleen als het niet anders kan maar noóóit met de harde hand.
Hij kan er ook niks aan doen, denk ik.
donderdag 18 juli 2019 04:55
Geen tweeling maar mijn oudste heeft ook wat van dit gedrag. Jaloers, glas half leeg, stempel drukken.
Daaronder zie ik ook; veel onzekerheid, angst en een grote gevoeligheid. Boosheid die omslaat in oprecht verdriet: ik doe ook nooit iets goed. Moeilijk om mee om te gaan. Gelukkig zijn er ook de momenten waarop het echt fijn is met blijdschap en enthousiasme.
TO, zie je alleen maar het beschreven gedrag of ook duidelijk een andere kant? Succes in elk geval.
Daaronder zie ik ook; veel onzekerheid, angst en een grote gevoeligheid. Boosheid die omslaat in oprecht verdriet: ik doe ook nooit iets goed. Moeilijk om mee om te gaan. Gelukkig zijn er ook de momenten waarop het echt fijn is met blijdschap en enthousiasme.
TO, zie je alleen maar het beschreven gedrag of ook duidelijk een andere kant? Succes in elk geval.
donderdag 18 juli 2019 22:48
Soms lijkt t wel of kids gewoonweg hsp worden genoemd als een soort excuus om ze niet te corrigeren. Kinderen beleven vrijwel allemaal dingen intens en zijn gevoelig..dat hoort bij t kind zijnRainbow19842019 schreef: ↑18-07-2019 01:06Bedankt voor je bericht
Mijn zoon is een hsp en beleefd alles inderdaad heel intens.
Bestraffen doen we echt alleen als het niet anders kan maar noóóit met de harde hand.
Hij kan er ook niks aan doen, denk ik.
Naar mijn idee moeten jullie hulp zoeken, t lukt niet zelf zo. Daarnaast...streng zijn op ongewenst gedrag, n straf vinden dat m raakt en enorm consequent zijn. Dan maar 2 beteuterde kinderen zoals je eerder noemde maar ook dat moet geen excuus zijn om niet te corrigeren. Daarnaast veel positieve aandacht maar negatief/ raar / jaloers en storend gedrag consequenties aan verbinden. Hij lijkt nu van gekkigheid niet meer te weten hoe zich gewoon te gedragen. Succes
vrijdag 19 juli 2019 11:05
Je kijkt alleen naar zijn gedrag. Heb je ook bedacht wat jouw aandeel is in dit probleem? Wat denk je dat jouw levensstijl met een kind doet? Ik denk dat je kind een hoop tekort komt en jij legt de schuld bij hem. Misschien zou je je meer bezig kunnen houden met je gezin i.p.v. met je minnares. Wie weet knapt je kind daar wel enorm van op.Rainbow19842019 schreef: ↑18-07-2019 01:06Bedankt voor je bericht
Mijn zoon is een hsp en beleefd alles inderdaad heel intens.
Bestraffen doen we echt alleen als het niet anders kan maar noóóit met de harde hand.
Hij kan er ook niks aan doen, denk ik.
vrijdag 19 juli 2019 11:13
Ik zou dit echt meenemen TO. Ik vermoed dat er meer van invloed is dan alleen het gedrag dat hij jullie toont.Hatchi schreef: ↑16-07-2019 02:57een relatie hebt met een man en je ondertussen voor het merendeel van de tijd bezig bent met je vriendin waar je ook een relatie mee hebt? En dat je druk bent met bedenken hoe je haar het vaakst kan zien? En dat je het jammer vindt wanneer je weer terug moet naar je gezin na een afspraak?
Ik denk zomaar dat het gedrag van je kinderen iets te maken zou kunnen hebben met de situatie bij jullie thuis en het gedrag dat jij vertoont. Kijk eerst eens in de spiegel
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 22 juli 2019 13:19
Dit is de top-tip wat mij betreft. Voor het hele gezin goed om nú actie te ondernemen voordat iedereen onder zijn gedrag gaat lijden, denk ook aan zijn zus!
Ik heb een tweeling, inmiddels pubers, met (allebei) autisme. Een diagnose verklaart gedrag en geeft handvatten om ermee om te gaan. Géén diagnose overigens ook, want dan is het gedrag -naar verwachting- beter bij te sturen en krijg je daarvoor tips.
maandag 22 juli 2019 13:32
Hatchi schreef: ↑16-07-2019 02:57Ik vind je topic erg opmerkelijk.
Je schetst een probleem, maar je vergeet wel erg belangrijke informatie te vermelden. Je doet nu alsof dit met je kinderen het enige probleem is, maar misschien moet je even vermelden hoe het er bij jullie thuis aantoe gaat. Ik moet zeggen dat ik jouw ‘levensstijl’ allesbehalve normaal vind. Vind je het zelf normaal dat je een relatie hebt met een man en je ondertussen voor het merendeel van de tijd bezig bent met je vriendin waar je ook een relatie mee hebt? En dat je druk bent met bedenken hoe je haar het vaakst kan zien? En dat je het jammer vindt wanneer je weer terug moet naar je gezin na een afspraak?
Ik denk zomaar dat het gedrag van je kinderen iets te maken zou kunnen hebben met de zeer ongewone situatie bij jullie thuis en het gedrag dat jij vertoont en maar normaal schijnt te vinden. Kijk eerst eens in de spiegel, voordat je je zoon de schuld geeft van onacceptabel gedrag. Gek hè dat deze zoon onacceptabel gedrag vertoont. Zijn moeder geeft dat voorbeeld.
Precies dit.
Maar nee hoor, kind is het probleem
