Verstikking.

2 maanden geleden was ik bij mijn nichtje en zwager. Nichtje zat naast mij en at een ei. Nichtje is 2,5 en wilde het zelf doen. Papa wilde haar helpen en het ei in stukjes snijden maar dat wilde mevrouw niet want die wilde het zelf doen. Ze ging ijverig met het lepeltje aan de slag en begon het eitje te eten. Ik keek nog naar rechts en het lukte haar aardig. Ik begon aan mijn broodje tot ze opeens raar begon te doen. Ze zat naast me en pakte me opeens beet. Ze zei niks en kroop bijna in me. Ik vroeg meermaals wat er aan de hand was. Uiteindelijk zag ik dat ze geen lucht kreeg en schreeuwde naar haar vader dat ze stikte. Ik werk al jaren in de kinderopvang en heb EHBO, kinderehbo en bhv. Ik werk met 0-4 en regelmatig schiet er op mijn werk een stukje brood verkeerd bij een kind. Meestal hoest het kind het zelf weer op en heel soms moet ik even helpen maar is het zo opgelost.

Ik trok mijn nichtje uit de stoel en begon op haar rug te slaan. Ik kreeg het stuk ei er niet uit en toen ik haar omdraaide zag ik net haar ogen wegdraaien. In paniek ben ik nog harder gaan slaan, waarna ik was begonnen met beademen. Tijdens het beademen raakte ik in paniek en dacht… nee je mag niet dood gaan. Ik ben toen weer heel hard op haar rug gaan slaan (langer dan mag) waarna het stuk ei eruit kwam. Ze is toen een paar tellen stil geweest waarna ik haar zachtjes hoorde kreunen/ snikken.

Nichtje heeft er gelukkig weinig last van gehad. Zwager had het er op het moment zelf erg moeilijk mee. Zus wist zich geen houding te geven toen ze het hoorde en maakte een misplaatste grap over mijn handelen. Uiteindelijk kregen zus en zwager een woordenwisseling waarbij zwager aangaf liever een bont en blauw kind te hebben dan geen kind. Zelf was ik blij dat het goed was afgelopen en probeerde de gemoederen wat te bedaren.

Vorige week heb ik weer mijn jaarlijkse EHBO gehad en ik merk dat ik het er nog moeilijk mee heb. Het beademen voelde niet fijn en het trainen overbodig. Op het moment zelf raak ik in paniek en ga ik toch iets anders doen. Ik heb een gesprek gehad met de trainer waarbij ik aangaf dat ik baalde van mijn handelen en in paniek raakte. Trainer gaf aan dat iedere handeling “goed” is zolang je maar iets doet. Het is gelukkig goed afgelopen maar wat als het mis was gegaan, en ze door mijn handelen zou zijn overleden. Op mijn werk ervaar ik ook steeds vaker paniek, de angst dat er door mijn onkunde een kind kan overlijden ervaar ik als zwaar.