Kinderen
alle pijlers
Zoontje komt steeds weer zijn bed uit, advies?
donderdag 15 januari 2009 om 12:58
Hoi,
Mijn zoontje van bijna 3 jr. komt sinds een paar avonden zijn bed uit. Hij gaat gewoon slapen maar wordt na een paar uur wakker en klimt zijn bed uit.
We brengen hem iedere keer weer terug, maar zodra je weggaat klimt hij er weer uit. Dit hebben we gister dan ook een paar uur achter elkaar geprobeerd.
Hij wil alleen nog slapen, als een van ons in de kamer is.
Zijn broer van 4 jaar slaapt bij hem op de kamer, en wil nog weleens bij ons kruipen als hij een nare droom heeft gehad.
Dit heeft hij een keer gezien, en hij lijkt nu wel bang dat we met zijn allen op stap zijn terwijl hij alleen is zijn bed ligt,
Als ik hem terug leg, zegt hij weleens zoiets als; 'ik ben ook lief'
Wat kan dit zijn en hoe voorkomen we dat dit een gewoonte wordt?
Mijn zoontje van bijna 3 jr. komt sinds een paar avonden zijn bed uit. Hij gaat gewoon slapen maar wordt na een paar uur wakker en klimt zijn bed uit.
We brengen hem iedere keer weer terug, maar zodra je weggaat klimt hij er weer uit. Dit hebben we gister dan ook een paar uur achter elkaar geprobeerd.
Hij wil alleen nog slapen, als een van ons in de kamer is.
Zijn broer van 4 jaar slaapt bij hem op de kamer, en wil nog weleens bij ons kruipen als hij een nare droom heeft gehad.
Dit heeft hij een keer gezien, en hij lijkt nu wel bang dat we met zijn allen op stap zijn terwijl hij alleen is zijn bed ligt,
Als ik hem terug leg, zegt hij weleens zoiets als; 'ik ben ook lief'
Wat kan dit zijn en hoe voorkomen we dat dit een gewoonte wordt?
donderdag 15 januari 2009 om 13:06
Ik was zelf vroeger ook zo en mijn ouders hebben van alles geprobeerd.En mijn moeder heeft de strijd een keer opgeven en dan bleef ze net zo lang in de slaapkamer tot dat ik sliep of ik mocht bij mijn ouders in bed.Dus ik hoop voor jullie dat het tijdelijk is.Wat je dus bij de nanny ziet is dat ze de eerste keer zeggen het is bedtijd kus en dan weer weg gaan tweede keer zeggen ze het is bedtijd dan weer weg gaan en dan helemaal niks meer zeggen en maar naar bed blijven brengen.En het rare is het werkt wel.Je moet het wel ff vol houden.Maar goed wie weet.
donderdag 15 januari 2009 om 13:09
quote:return_of_kreng schreef op 15 januari 2009 @ 13:06:
Zoon van 4 ook terugsturen naar zijn eigen bed en m daar troosten. als ene kind wel bij mama en pappa mag en andere niet, kan dat idd het gevoel geven dat julie meervan andere zoon houden.Ja, daar heb je gelijk in, alleen hij doet het ook als die van 4 gewoon doorslaapt..
Zoon van 4 ook terugsturen naar zijn eigen bed en m daar troosten. als ene kind wel bij mama en pappa mag en andere niet, kan dat idd het gevoel geven dat julie meervan andere zoon houden.Ja, daar heb je gelijk in, alleen hij doet het ook als die van 4 gewoon doorslaapt..
donderdag 15 januari 2009 om 13:12
quote:Suzeli schreef op 15 januari 2009 @ 13:07:
Praat er eens over met hem. Leg hem uit waarom hij in zijn eigen bed moet slapen en dat jullie echt niet weg gaan zonder hem.
(beter dan hekje, dat doe je toch niet!)
Arm jochie Ja, hebben we meerdere keren gezegt maar het komt niet echt bij hem aan, ik ben net nog met hem naar boven geweest en alle bedden aangewezen en alleen bij zijn eigen bed zegt hij; 'nee, ik niet daar slapen'
Praat er eens over met hem. Leg hem uit waarom hij in zijn eigen bed moet slapen en dat jullie echt niet weg gaan zonder hem.
(beter dan hekje, dat doe je toch niet!)
Arm jochie Ja, hebben we meerdere keren gezegt maar het komt niet echt bij hem aan, ik ben net nog met hem naar boven geweest en alle bedden aangewezen en alleen bij zijn eigen bed zegt hij; 'nee, ik niet daar slapen'
donderdag 15 januari 2009 om 13:15
Toevallig was van de week Super Nanny op TV met 3 kinderen die dat constant deden.
Wat haar techniek was: eerst lekker instoppen, knuffelen, verhaaltje. Vervolgens elke keer als ze uit bed komen ze aan de hand pakken, mee terugnemen naar hun bed, erin leggen, zo min mogelijk oogcontact maken en NIET tegen hem praten. Het enige dat je mag zeggen is: bedtijd.Het schijnt dat de kids het praten en oogcontact als beloning zien.
De eerste avond was drama, het duurde 2 uur. De volgende dag al een half uur korter en na een paar dagen was het over.
het vergt nogal wat geduld en het gaat tegen je gevoel in om niks tegen je kind te zeggen, maar het werkt blijkbaar wel.
Succes!
p.s. bij het instoppen kan je natuurlijk vertellen dat je hem heel lief vindt, maar dat het bedtijd is en dat hij moet gaan slapen. En dat hij morgenochtend weer bij jullie kan zijn.
Wat haar techniek was: eerst lekker instoppen, knuffelen, verhaaltje. Vervolgens elke keer als ze uit bed komen ze aan de hand pakken, mee terugnemen naar hun bed, erin leggen, zo min mogelijk oogcontact maken en NIET tegen hem praten. Het enige dat je mag zeggen is: bedtijd.Het schijnt dat de kids het praten en oogcontact als beloning zien.
De eerste avond was drama, het duurde 2 uur. De volgende dag al een half uur korter en na een paar dagen was het over.
het vergt nogal wat geduld en het gaat tegen je gevoel in om niks tegen je kind te zeggen, maar het werkt blijkbaar wel.
Succes!
p.s. bij het instoppen kan je natuurlijk vertellen dat je hem heel lief vindt, maar dat het bedtijd is en dat hij moet gaan slapen. En dat hij morgenochtend weer bij jullie kan zijn.
donderdag 15 januari 2009 om 13:17
donderdag 15 januari 2009 om 13:24
Hoi,
Mijn oppaskindje had precies hetzelfde probleem, het werd zelfs zo erg dat ik het oppassen op deze manier helemaal niet meer leuk vond. Elke avond hetzelfde drama. Er is toen iemand langs geweest om haar slaap probleem te behandelen. En nu gaat het super!
Mijn oppaskindje was toen ook 3 jaar en kwam elke keer weer haar bed uit. De regel was toen, de deur mag open blijven staan maar zodra jij je bed uit komt gaat de deur dicht. En dan is het volhouden geblazen want ze gaan je heel erg uitdagen.
De eerste paar dagen klom ze dan ook gewoon haar bed uit, waarna de deur dus dicht moest. Deze moest ik letterlijk dichthouden, ze kreeg dan een woedeaanval en viel na ongeveer een half uur toch in slaap. Na een aantal dagen gaf ze het op, tuurlijk wil ze graag dat de deur open blijft dus nu moet ze wel blijven liggen. En komt ze er toch weer uit, dan kan ze gaan slapen met de deur dicht.
Mijn oppaskindje had precies hetzelfde probleem, het werd zelfs zo erg dat ik het oppassen op deze manier helemaal niet meer leuk vond. Elke avond hetzelfde drama. Er is toen iemand langs geweest om haar slaap probleem te behandelen. En nu gaat het super!
Mijn oppaskindje was toen ook 3 jaar en kwam elke keer weer haar bed uit. De regel was toen, de deur mag open blijven staan maar zodra jij je bed uit komt gaat de deur dicht. En dan is het volhouden geblazen want ze gaan je heel erg uitdagen.
De eerste paar dagen klom ze dan ook gewoon haar bed uit, waarna de deur dus dicht moest. Deze moest ik letterlijk dichthouden, ze kreeg dan een woedeaanval en viel na ongeveer een half uur toch in slaap. Na een aantal dagen gaf ze het op, tuurlijk wil ze graag dat de deur open blijft dus nu moet ze wel blijven liggen. En komt ze er toch weer uit, dan kan ze gaan slapen met de deur dicht.
donderdag 15 januari 2009 om 13:29
Oh en heel belangrijk een vast bedritueel. Zoals bij mijn oppaskids, douchen, even op de bank zitten, drinken, tandenpoetsen, plassen, lezen en slapen.
Dit is elke avond hetzelfde, en een kind kan zich voorbereiden op het slapen gaan doordat het weet dat het na het douchen nog even mag zitten, nog moet tandenpoetsen en etc.
Wanneer kinderen bang zijn om alleen in bed te liggen (de oudste van de oppaskids was namelijk bang alleen te zijn wanneer ze moest slapen).
Ik breng haar op bed (ook zij weet dat ze moet blijven liggen omdat anders de deur dicht gaat). Ze mag me niet roepen omdat ik wel bij haar kom. In het begin was dit echt elke 5 minuten. Nog voor ze kon roepen kwam ik alweer bij der kijken. Op die manier voelt ze zich veilig. Wanneer dit goed gaat kan je er langere pauzes van maken. Nu kom ik namelijk pas na een half uur kijken en meestal valt ze na dat half uur in slaap.
Dit is elke avond hetzelfde, en een kind kan zich voorbereiden op het slapen gaan doordat het weet dat het na het douchen nog even mag zitten, nog moet tandenpoetsen en etc.
Wanneer kinderen bang zijn om alleen in bed te liggen (de oudste van de oppaskids was namelijk bang alleen te zijn wanneer ze moest slapen).
Ik breng haar op bed (ook zij weet dat ze moet blijven liggen omdat anders de deur dicht gaat). Ze mag me niet roepen omdat ik wel bij haar kom. In het begin was dit echt elke 5 minuten. Nog voor ze kon roepen kwam ik alweer bij der kijken. Op die manier voelt ze zich veilig. Wanneer dit goed gaat kan je er langere pauzes van maken. Nu kom ik namelijk pas na een half uur kijken en meestal valt ze na dat half uur in slaap.
donderdag 15 januari 2009 om 13:30
Mijn dochter, nu 3,5, destijds 3, had ook een periode dat ze vaak haar bed uit kwam en dan naar onze kamer kwam. We hebben dat opgelost (ze mag natuurlijk komen als ze pijn heeft, verdrietig is, naar heeft gedroom etc) door een stockerbord op haar kamer. Elke ochtend nadat ze goed in haar eigen bed heeft geslapen mag ze een sticker plakken. En zowaar, ik geloofde nooit zo in stickeroplossingen, het hielp en ze sliep ineens weer veel beter door. Vooral mooie, grote stickers nemen van iets dat hij heel leuk vindt.
Succes
Succes
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
donderdag 15 januari 2009 om 13:31
Oja, wij hebben hier juist alle deuren open. Die van haar, van ons, van gang. Daar voelt ze zich, gaf ze zelf aan, fijner bij en ik vind het fijn om haar te kunnen horen. Laatst werd ze wakker van enorme hoestbui en kon ik met honing en water naar haar toe voor ze zo wakker was dat ze zelf naar ons kwam.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
donderdag 15 januari 2009 om 14:16
De oudste twee hebben allebei een vorm van autisme, dus het is hier al heel strak geregeld, nooit geen problemen gehad met slapen, alleen nr 3 dus.. Er is een bedritueel, dat is het ook niet hij gaat heel lief slapen alleen wordt hij wakker, dat deed hij al langer maar bleef dan in zijn bed en was gewoon wat aan het babbelen enzo.
We zijn gisteravond van 21.00 tot 0100 bezig geweest, met terug naar bed brengen; niks zeggen, alleen terug in bed leggen.. maar hij wordt daar alleen maar wanhopiger van, op een gegeven moment viel hij zelfs op zijn knieen met zijn handjes gevouwen, met de woorden; 'ikke niet in eigen bed slapen' dan breekt je hart echt en laat ook zien hoe wanhopig hij is..
We zijn gisteravond van 21.00 tot 0100 bezig geweest, met terug naar bed brengen; niks zeggen, alleen terug in bed leggen.. maar hij wordt daar alleen maar wanhopiger van, op een gegeven moment viel hij zelfs op zijn knieen met zijn handjes gevouwen, met de woorden; 'ikke niet in eigen bed slapen' dan breekt je hart echt en laat ook zien hoe wanhopig hij is..
donderdag 15 januari 2009 om 14:38
quote:meissiemeissie schreef op 15 januari 2009 @ 13:15:
Toevallig was van de week Super Nanny op TV met 3 kinderen die dat constant deden.
Wat haar techniek was: eerst lekker instoppen, knuffelen, verhaaltje. Vervolgens elke keer als ze uit bed komen ze aan de hand pakken, mee terugnemen naar hun bed, erin leggen, zo min mogelijk oogcontact maken en NIET tegen hem praten. Het enige dat je mag zeggen is: bedtijd.Het schijnt dat de kids het praten en oogcontact als beloning zien.
De eerste avond was drama, het duurde 2 uur. De volgende dag al een half uur korter en na een paar dagen was het over.
het vergt nogal wat geduld en het gaat tegen je gevoel in om niks tegen je kind te zeggen, maar het werkt blijkbaar wel.
Succes!
p.s. bij het instoppen kan je natuurlijk vertellen dat je hem heel lief vindt, maar dat het bedtijd is en dat hij moet gaan slapen. En dat hij morgenochtend weer bij jullie kan zijn.Zo heb ik het ook gedaan met de twee oudste, en dat hielp.
Toevallig was van de week Super Nanny op TV met 3 kinderen die dat constant deden.
Wat haar techniek was: eerst lekker instoppen, knuffelen, verhaaltje. Vervolgens elke keer als ze uit bed komen ze aan de hand pakken, mee terugnemen naar hun bed, erin leggen, zo min mogelijk oogcontact maken en NIET tegen hem praten. Het enige dat je mag zeggen is: bedtijd.Het schijnt dat de kids het praten en oogcontact als beloning zien.
De eerste avond was drama, het duurde 2 uur. De volgende dag al een half uur korter en na een paar dagen was het over.
het vergt nogal wat geduld en het gaat tegen je gevoel in om niks tegen je kind te zeggen, maar het werkt blijkbaar wel.
Succes!
p.s. bij het instoppen kan je natuurlijk vertellen dat je hem heel lief vindt, maar dat het bedtijd is en dat hij moet gaan slapen. En dat hij morgenochtend weer bij jullie kan zijn.Zo heb ik het ook gedaan met de twee oudste, en dat hielp.
donderdag 15 januari 2009 om 14:38
Wij hebben er net ook vijf weken opzitten met een peuter van net 3 die telkens zijn bed uitklimt. Hij ging dan keten op zijn kamer (alles uit zijn kast halen, schilderijen van de muren halen of in de vensterbank naar de sterren kijken) of lekker de gang op en kijken wat hij daar kon doen. We zijn echt avonden bezig geweest met hem steeds weer in bed te leggen. Hebben een tijd zijn kamer ook op slot gedaan maar toen werd hij bang. Ik wilde niet zo ver doordrijven, dus we doen zijn kamer nu niet meer op slot, tenzij hij uit bed komt. Hij kreeg eerst drie kansen, nu nog maar een. De aanhouder wint en je denkt toch niet dat wij ons door zo'n kleine smurf gewonnen geven? )
donderdag 15 januari 2009 om 15:56
De 'nanny' aanpak!
Hij had nooit problemen (ook 3) en ineens had hij het in zn bol. Hij moest plassen, en ging histerisch huilen als hij niet naar de wc kon gaan. Hij hoefde echt niet te plassen, en hij had ook geen blaasontsteking oid, het was macht, want tsja, voor plassen mag je altijd uit bed. Het escaleerde binnen een paar dagen tot uren aan een, bed uit, terugleggen, bed uit terugleggen. Pure wanhoop. Maar we gaven ons niet gewonnen. Hij ging uiteindelijk slapen. Volgende dag hetzelfde, maar nu korter, hij wist dat wij volhielden. Na een paar dagen was het over.
Als hij het nu doet, eruit komen zonder reden dan leg ik hem uit dat hij in zn bedje moet slapen anders gaat het nachtlampje (hij heeft er 2) uit. Dan weet hij genoeg. Volgende dag prijzen we hem dat hij zo goed is gaan slapen.
Kan je zoon uitleggen waarom hij niet in zn bed wil?
Misschien is hij aan een 'grote-jongens-bed' toe? Anders misschien bed verzetten, of een nieuw overtrekje zelf uitzoeken. Samen opmaken.
Toen onze zoon nog in een ledikant sliep was het ook altijd huilen als hij erin ging. Want het hele ritueel vooraf, tandenpoetsen, boekje lezen, pyama etc, dat speelde zich ergens anders af (met name op ons bed) Dus we haalde hem weg uit een fijne situatie en legde hem 'koud' in zn ledikant.
Met het nieuwe bed hebben we het zo gedaan. Tandenpoetsen aan de wastafel en dan pyama aan in je kamer (ligt op bed). Boekje uitzoeken, in bed klimmen en in bed boekje lezen (wij op krukje ernaast) Hierdoor voelt hij zich veilig en geborgen in zijn eigen bedje.
Verder kon hij niet goed begrijpen waarom hij de ene keer wel en andere keer niet bij ons in bed mocht (heel vroeg wakker bijv wel) Dus dat doen we ook niet meer. Hij mag bij ons in bed, spelen, in het weekend als het dag is. Die duidelijkheid heeft het voor hem vanzelfsprekend gemaakt en hij vind zn eigen bedje heerlijk.
Succes ik hoop dat je wat aan alle tips van iedereen hebt.
Hij had nooit problemen (ook 3) en ineens had hij het in zn bol. Hij moest plassen, en ging histerisch huilen als hij niet naar de wc kon gaan. Hij hoefde echt niet te plassen, en hij had ook geen blaasontsteking oid, het was macht, want tsja, voor plassen mag je altijd uit bed. Het escaleerde binnen een paar dagen tot uren aan een, bed uit, terugleggen, bed uit terugleggen. Pure wanhoop. Maar we gaven ons niet gewonnen. Hij ging uiteindelijk slapen. Volgende dag hetzelfde, maar nu korter, hij wist dat wij volhielden. Na een paar dagen was het over.
Als hij het nu doet, eruit komen zonder reden dan leg ik hem uit dat hij in zn bedje moet slapen anders gaat het nachtlampje (hij heeft er 2) uit. Dan weet hij genoeg. Volgende dag prijzen we hem dat hij zo goed is gaan slapen.
Kan je zoon uitleggen waarom hij niet in zn bed wil?
Misschien is hij aan een 'grote-jongens-bed' toe? Anders misschien bed verzetten, of een nieuw overtrekje zelf uitzoeken. Samen opmaken.
Toen onze zoon nog in een ledikant sliep was het ook altijd huilen als hij erin ging. Want het hele ritueel vooraf, tandenpoetsen, boekje lezen, pyama etc, dat speelde zich ergens anders af (met name op ons bed) Dus we haalde hem weg uit een fijne situatie en legde hem 'koud' in zn ledikant.
Met het nieuwe bed hebben we het zo gedaan. Tandenpoetsen aan de wastafel en dan pyama aan in je kamer (ligt op bed). Boekje uitzoeken, in bed klimmen en in bed boekje lezen (wij op krukje ernaast) Hierdoor voelt hij zich veilig en geborgen in zijn eigen bedje.
Verder kon hij niet goed begrijpen waarom hij de ene keer wel en andere keer niet bij ons in bed mocht (heel vroeg wakker bijv wel) Dus dat doen we ook niet meer. Hij mag bij ons in bed, spelen, in het weekend als het dag is. Die duidelijkheid heeft het voor hem vanzelfsprekend gemaakt en hij vind zn eigen bedje heerlijk.
Succes ik hoop dat je wat aan alle tips van iedereen hebt.
donderdag 15 januari 2009 om 16:12
donderdag 15 januari 2009 om 16:23
Als ik jou was zou ik hem eens apart nemen en uitleggen waarom zijn broer af en toe bij jullie kruipt. Dat dat niks te maken heeft met wel of niet lief zijn.
Als hij uit bed komt terug leggen in bed, zonder tegen hem te praten, hem te troosten etc: anders beloon je hem elke keer dat hij eruit komt met aandacht. Je kant ook proberen om vlak bij de deur te gaan zitten in zijn slaap kamer, zodat hij ziet dat je in de buurt bent. Dan kan je langzaam naar de deur toe verplaatsen en weg gaan. Ik vind de eerste optie beter, het is wel een kwestie van volhouden en midden in de nacht kan ik me voorstellen dat je daar geen zin in hebt/geen fut voor hebt. Maar misschien dat er over praten al heel veel helpt.
Als hij uit bed komt terug leggen in bed, zonder tegen hem te praten, hem te troosten etc: anders beloon je hem elke keer dat hij eruit komt met aandacht. Je kant ook proberen om vlak bij de deur te gaan zitten in zijn slaap kamer, zodat hij ziet dat je in de buurt bent. Dan kan je langzaam naar de deur toe verplaatsen en weg gaan. Ik vind de eerste optie beter, het is wel een kwestie van volhouden en midden in de nacht kan ik me voorstellen dat je daar geen zin in hebt/geen fut voor hebt. Maar misschien dat er over praten al heel veel helpt.
donderdag 15 januari 2009 om 16:26
quote:Mariah75 schreef op 15 januari 2009 @ 14:16:
De oudste twee hebben allebei een vorm van autisme, dus het is hier al heel strak geregeld, nooit geen problemen gehad met slapen, alleen nr 3 dus.. Er is een bedritueel, dat is het ook niet hij gaat heel lief slapen alleen wordt hij wakker, dat deed hij al langer maar bleef dan in zijn bed en was gewoon wat aan het babbelen enzo.
We zijn gisteravond van 21.00 tot 0100 bezig geweest, met terug naar bed brengen; niks zeggen, alleen terug in bed leggen.. maar hij wordt daar alleen maar wanhopiger van, op een gegeven moment viel hij zelfs op zijn knieen met zijn handjes gevouwen, met de woorden; 'ikke niet in eigen bed slapen' dan breekt je hart echt en laat ook zien hoe wanhopig hij is..Mmm als ik het zo lees, zou ik echt zeggen; praat met hem. Leg uit dat iedereen lekker in zijn eigen bed gaat slapen. Dat jullie hem net zo lief vinden als zijn broer. Maar kan me wel voorstellen dat het verschrikkelijk moeilijk is om door te zetten, zeker als hij aangeeft bang te zijn voor zijn eigen bedje. Ik vraag me af waar dat vandaan komt. Het kan ook een kwestie zijn van aandacht vragen; als ik zeg dat ik mijn bedje eng vindt, krijg ik een heleboel aandacht van mama en papa en misschien mag ik dan zelfs wel bij hen in bed! Misschien kun je een soort ritueel doen voordat hij naar bed gaat. Dus onder zijn bed controleren, onder de dekens, een goeie knuffel voor de bescherming etc, zodat hij zeker weet dat het veilig is. Die aandacht is positief en kan goed helpen.
De oudste twee hebben allebei een vorm van autisme, dus het is hier al heel strak geregeld, nooit geen problemen gehad met slapen, alleen nr 3 dus.. Er is een bedritueel, dat is het ook niet hij gaat heel lief slapen alleen wordt hij wakker, dat deed hij al langer maar bleef dan in zijn bed en was gewoon wat aan het babbelen enzo.
We zijn gisteravond van 21.00 tot 0100 bezig geweest, met terug naar bed brengen; niks zeggen, alleen terug in bed leggen.. maar hij wordt daar alleen maar wanhopiger van, op een gegeven moment viel hij zelfs op zijn knieen met zijn handjes gevouwen, met de woorden; 'ikke niet in eigen bed slapen' dan breekt je hart echt en laat ook zien hoe wanhopig hij is..Mmm als ik het zo lees, zou ik echt zeggen; praat met hem. Leg uit dat iedereen lekker in zijn eigen bed gaat slapen. Dat jullie hem net zo lief vinden als zijn broer. Maar kan me wel voorstellen dat het verschrikkelijk moeilijk is om door te zetten, zeker als hij aangeeft bang te zijn voor zijn eigen bedje. Ik vraag me af waar dat vandaan komt. Het kan ook een kwestie zijn van aandacht vragen; als ik zeg dat ik mijn bedje eng vindt, krijg ik een heleboel aandacht van mama en papa en misschien mag ik dan zelfs wel bij hen in bed! Misschien kun je een soort ritueel doen voordat hij naar bed gaat. Dus onder zijn bed controleren, onder de dekens, een goeie knuffel voor de bescherming etc, zodat hij zeker weet dat het veilig is. Die aandacht is positief en kan goed helpen.
