Kinderen
alle pijlers
Zorgen om buurkindjes...
dinsdag 11 augustus 2009 om 09:50
Medeforummers,
Het volgende waar ik al een tijd mee zit:
De buurvrouw van mijn vader is vorig jaar bij haar vriend weggegaan met haar tweeling van nu bijna 3 jaar oud. Ze woont nu alleen met de tweeling en hoe ze met de kinderen omgaat heeft ons altijd zorgen gebaart.
Mijn vader heeft haar echt heel erg veel geholpen omdat zij zelf geen contact met haar vader heeft en haar moeder is niet zo sterk lichamelijk en geestelijk.
Hij heeft veel voor haar geklust, gekookt, boodschappen gedaan, omdat zij zelf met heel andere dingen bezig was. Op zoek naar een nieuwe vriend, maken van sexafspraakjes ed.
Het probleem is dit:
De kinderen wordt nauwelijks naar omgekeken. Ze MOETEN uren op hun kamertje zijn, samen want dat moet bij een tweeling (?) met alle gevolgen van dien; ze bijten, krabben en slaan elkaar tot bloedens toe.
Wij hebben echt onze twijfels of deze kinderen wel regelmatig eten en drinken krijgen. Mijn vader heeft vaak fruithapjes gebracht en later gaf ze toe dat ze die zelf op had gegeten. Er was nooit eten in huis (warm eten)
De kinderen komen nagenoeg nooit buiten, worden altijd in hun kamertje gezet.
Het huis is walgelijk smerig en de kinderen zitten altijd onder de snot en viezigheid. Pampers liet ze in het verleden zo lang omzitten dat hun billetjes helemaal open lagen.
De kinderen kunnen nauwelijks praten, het zijn nog steeds losse woorden, terwijl ze over 3 weken 3 jaar oud worden!
Nu heb ik hier veel met mijn vader over gesproken wat er dan met haar aan de hand is. Ik kan het gewoon niet begrijpen, het lijkt wel of geeft ze helemaal niets om haar kindjes.
Ik word er gewoon helemaal verdrietig van, het zijn zulke lieve kindjes, ze verdienen zoveel beter!
Mijn vader trekt deze zorgen ook allemaal niet meer, heeft het bij het Consultatiebureau al aangekaart toen zij even wegliep om met een man te kunnnen smsen. Ook al zorgen uitgesproken bij de huisarts maar wat kun je nog meer doen in zo'n situatie?
Zelf heb ik er weinig zicht op en kan ook weinig doen, woon zo'n 100 km verderop en heb ook kinderen.
Bedankt alvast!
Het volgende waar ik al een tijd mee zit:
De buurvrouw van mijn vader is vorig jaar bij haar vriend weggegaan met haar tweeling van nu bijna 3 jaar oud. Ze woont nu alleen met de tweeling en hoe ze met de kinderen omgaat heeft ons altijd zorgen gebaart.
Mijn vader heeft haar echt heel erg veel geholpen omdat zij zelf geen contact met haar vader heeft en haar moeder is niet zo sterk lichamelijk en geestelijk.
Hij heeft veel voor haar geklust, gekookt, boodschappen gedaan, omdat zij zelf met heel andere dingen bezig was. Op zoek naar een nieuwe vriend, maken van sexafspraakjes ed.
Het probleem is dit:
De kinderen wordt nauwelijks naar omgekeken. Ze MOETEN uren op hun kamertje zijn, samen want dat moet bij een tweeling (?) met alle gevolgen van dien; ze bijten, krabben en slaan elkaar tot bloedens toe.
Wij hebben echt onze twijfels of deze kinderen wel regelmatig eten en drinken krijgen. Mijn vader heeft vaak fruithapjes gebracht en later gaf ze toe dat ze die zelf op had gegeten. Er was nooit eten in huis (warm eten)
De kinderen komen nagenoeg nooit buiten, worden altijd in hun kamertje gezet.
Het huis is walgelijk smerig en de kinderen zitten altijd onder de snot en viezigheid. Pampers liet ze in het verleden zo lang omzitten dat hun billetjes helemaal open lagen.
De kinderen kunnen nauwelijks praten, het zijn nog steeds losse woorden, terwijl ze over 3 weken 3 jaar oud worden!
Nu heb ik hier veel met mijn vader over gesproken wat er dan met haar aan de hand is. Ik kan het gewoon niet begrijpen, het lijkt wel of geeft ze helemaal niets om haar kindjes.
Ik word er gewoon helemaal verdrietig van, het zijn zulke lieve kindjes, ze verdienen zoveel beter!
Mijn vader trekt deze zorgen ook allemaal niet meer, heeft het bij het Consultatiebureau al aangekaart toen zij even wegliep om met een man te kunnnen smsen. Ook al zorgen uitgesproken bij de huisarts maar wat kun je nog meer doen in zo'n situatie?
Zelf heb ik er weinig zicht op en kan ook weinig doen, woon zo'n 100 km verderop en heb ook kinderen.
Bedankt alvast!
dinsdag 11 augustus 2009 om 16:57
Even een update: Heb eerst met mijn vader gebelt en die zei me dat de vader van de kinderen vanmorgen een melding bij Jeugdzorg heeft gedaan. Ook heeft hij nog 2 andere instanties benaderd maar mijn vader wist niet welke. Ik ga vanavond met deze jongeman bellen om wat meer info.
Zonet is mijn vader weer naar het gezin geweest om ze naar oma te brengen, die is gelukkig heel goed voor ze, kookt ook een warme hap. Weer eens wat anders dan noodles:-(
Zonet is mijn vader weer naar het gezin geweest om ze naar oma te brengen, die is gelukkig heel goed voor ze, kookt ook een warme hap. Weer eens wat anders dan noodles:-(
dinsdag 11 augustus 2009 om 17:02
Klinkt alsof de kinderen in elk geval wel een redelijk ok netwerk om zich heen hebben, dat is ook al heel fijn. Heb ooit een tijdje zijdelings op terrein van o.m. Jeugdzorg gewerkt en volgens mij is het inzetten van het netwerk één van de manieren om een dergelijke situatie aan te pakken. Niet zo ingrijpend als ondertoezichtstelling of uithuisplaatsing maar vaak behoorlijk effectief. Het netwerk moet dan wel actief betrokken worden en de moeder moet dit accepteren (en ik weet inmiddels ook dat de meeste moeders echt wel doorhebben dat er iets niet goed gaat en vaak best wanhopig zijn, al laten ze dat niet altijd merken. Dat deze mevrouw loopt op te scheppen dat ze haar zo'n goede moeder vonden in het ziekenhuis wekt bij mij juist de indruk dat ze zelf ook wel snapt dat het niet goed gaat).
Nou ja anyway hou ons op de hoogte, heel goed dat je zo betrokken bent bij die kinderen! En voor je vader al helemaal petje af!
Nou ja anyway hou ons op de hoogte, heel goed dat je zo betrokken bent bij die kinderen! En voor je vader al helemaal petje af!
woensdag 12 augustus 2009 om 16:54
