Kinderen
alle pijlers
Zwanger worden=>de stap (niet durven) zetten.
dinsdag 16 juni 2009 om 21:22
Dag allemaal,
Ik word in september 31. Jeetje de tijd gaat me veel te snel...
Nu denk je vast; doe ff normaal!
Maar ik zeg dit omdat de leeftijd nu toch wel een rol begint te spelen in het onderwerp; zwanger worden.
Ik heb sinds 5 jaar een goede relatie, een vast contract, een leuk huis en genoeg spaargeld dus het enige wat er nog "mist" is een kindje.
Toch vind ik het heel lastig om DE stap te zetten. Als ik een baby zie denk ik; aaahhh wat schattig... maar denk dan ook gelijk; oh mijn god, zwanger zijn en bevallen, die hormonale schommelingen, de pijn van een bevalling, daarna geen normale nacht slaap meer..
Dan tolt mijn hoofd opeens van alle (negatieve) gedachten. Ik word er dan ook gelijk een soort van angstig van en twijfel aan mezelf, of ik me wel goed zal voelen in al die veranderingen.
Mijn zus heeft ook een baby en ik vind het superleuk als ze met de kleine komt of als ik op pas. Dat gaat me altijd heel goed af. Het geen waar ik totaal geen twijfels over heb is hoe het zal gaan als 'mijn' kind eenmaal een paar maandjes oud is. Ik ben een heel zorgzaam type van nature.
Ik heb altijd als last gehad van hormonale schommelingen door de mentruatiecyclus heen en heb dat als heel vervelend ervaren. Ik moet er echt niet aan denken dat ik dat x10 zal krijgen bijvoorbeeld.
Ook het idee dat er dan iets leeft in mijn buik... dat lijkt me zo gek! Terwijl ik het wel heel mooi en wonderbaarlijk vind.
Is er iemand die mijn gedachten herkent? Zo ja, valt hieroverheen te komen? en hoe dan?
gr Kadoekie
Ik word in september 31. Jeetje de tijd gaat me veel te snel...
Nu denk je vast; doe ff normaal!
Maar ik zeg dit omdat de leeftijd nu toch wel een rol begint te spelen in het onderwerp; zwanger worden.
Ik heb sinds 5 jaar een goede relatie, een vast contract, een leuk huis en genoeg spaargeld dus het enige wat er nog "mist" is een kindje.
Toch vind ik het heel lastig om DE stap te zetten. Als ik een baby zie denk ik; aaahhh wat schattig... maar denk dan ook gelijk; oh mijn god, zwanger zijn en bevallen, die hormonale schommelingen, de pijn van een bevalling, daarna geen normale nacht slaap meer..
Dan tolt mijn hoofd opeens van alle (negatieve) gedachten. Ik word er dan ook gelijk een soort van angstig van en twijfel aan mezelf, of ik me wel goed zal voelen in al die veranderingen.
Mijn zus heeft ook een baby en ik vind het superleuk als ze met de kleine komt of als ik op pas. Dat gaat me altijd heel goed af. Het geen waar ik totaal geen twijfels over heb is hoe het zal gaan als 'mijn' kind eenmaal een paar maandjes oud is. Ik ben een heel zorgzaam type van nature.
Ik heb altijd als last gehad van hormonale schommelingen door de mentruatiecyclus heen en heb dat als heel vervelend ervaren. Ik moet er echt niet aan denken dat ik dat x10 zal krijgen bijvoorbeeld.
Ook het idee dat er dan iets leeft in mijn buik... dat lijkt me zo gek! Terwijl ik het wel heel mooi en wonderbaarlijk vind.
Is er iemand die mijn gedachten herkent? Zo ja, valt hieroverheen te komen? en hoe dan?
gr Kadoekie
dinsdag 16 juni 2009 om 21:30
Ja ik herken het. Ik heb ook getwijfeld voordat we aan de eerste 'begonnen'. Over het of en hoe en wanneer enz. Uiteindelijk komt het toch neer op wel of niet ervoor gaan. Ik heb ervoor gekozen in het diepe te springen. Heel eerlijk, zwanger zijn vond ik een hel. Ik ben nu zwanger van de tweede en vind er nog steeds helemaal niets aan. Ook was ik tijdens mijn eerste zwangerschap erg onzeker en soms bang dat ik het niet (zo) leuk zou vinden of geen goede moeder zou kunnen zijn. Op het moment dat ik mijn zoontje voor het eerst in mijn armen hield, zijn echter al die twijfels als sneeuw voor de zon verdwenen. Er kwam een soort oergevoel naar boven, dat sindsdien niet meer is weggegaan.
Hoe denkt je partner hier trouwens over? Heeft hij ook twijfels? En begrijpt hij jouw gevoel? Lijkt me wel belangrijk dat je daar samen over kunt praten.
Hoe denkt je partner hier trouwens over? Heeft hij ook twijfels? En begrijpt hij jouw gevoel? Lijkt me wel belangrijk dat je daar samen over kunt praten.
The time is now
dinsdag 16 juni 2009 om 21:36
Hi Bamba,
dank je voor je antwoord. Hoe reageerde je dan toen je definitief wist dat je zwanger was? raakte je niet een beetje (veel) in paniek?
Ik denk al aan het moment dat de test; "zwanger" zegt. Ik denk dat ik wel enorm in de stress zou schieten.
Mijn partner weet gelukkig exact hoe ik me eronder voel. Hij is 3 jaartjes jonger dan ik ben en heeft daardoor geen haast. Hij probeert me ook te begrijpen en pusht me totaal niet gelukkig. Alleen zegt hij wel dat ik misschien te negatief denk en is ervan overtuigd dat ik het prima zou kunnen.
Jammer dat ik dat zelf niet weet...
gr
dank je voor je antwoord. Hoe reageerde je dan toen je definitief wist dat je zwanger was? raakte je niet een beetje (veel) in paniek?
Ik denk al aan het moment dat de test; "zwanger" zegt. Ik denk dat ik wel enorm in de stress zou schieten.
Mijn partner weet gelukkig exact hoe ik me eronder voel. Hij is 3 jaartjes jonger dan ik ben en heeft daardoor geen haast. Hij probeert me ook te begrijpen en pusht me totaal niet gelukkig. Alleen zegt hij wel dat ik misschien te negatief denk en is ervan overtuigd dat ik het prima zou kunnen.
Jammer dat ik dat zelf niet weet...
gr
dinsdag 16 juni 2009 om 22:46
dinsdag 16 juni 2009 om 22:55
Toen ik de positieve test in handen had, was ik inderdaad in shock. Het was ook meteen de eerste maand raak. Natuurlijk weet je rationeel wel dat dat kan, maar ik had er helemaal nog niet op gerekend. Het heeft wel een tijdje geduurd voordat het echt tot me doordrong dat we daadwerkelijk een kind zouden krijgen. Eigenlijk werd het pas echt realistisch vanaf het moment dat ik het voelde bewegen. Daarvoor had ik op één of andere vreemde manier het idee dat 'het wel weer over zou gaan'.
Fijn dat je er zo goed met je vriend over kunt praten. Mannen zijn over het algemeen toch wat nuchterder wat dit soort dingen betreft. Mij heeft de relativerende blik van mijn man in ieder geval veel geholpen, vooral in de tijd dat ik zwanger was en zelf geen enkel relativeringsvermogen meer over had.
Men zegt wel eens: "als je wacht met kinderen krijgen tot je geen enkele twijfel meer hebt en alle omstandigheden ideaal zijn; krijg je ze nooit". En zo is het in mijn ogen ook. Je weet immers gewoon niet waar je precies aan begint.
In mijn geval was het echt een strijd tussen gevoel (ja ik wil een kind, het lijkt me zo mooi/leuk enz) en verstand (kan ik dat wel aan, is mijn relatie wel stabiel genoeg, kan ik het kind bieden wat het nodig heeft, enz.). Uiteindelijk heeft mijn gevoel het met overhand gewonnen.
Fijn dat je er zo goed met je vriend over kunt praten. Mannen zijn over het algemeen toch wat nuchterder wat dit soort dingen betreft. Mij heeft de relativerende blik van mijn man in ieder geval veel geholpen, vooral in de tijd dat ik zwanger was en zelf geen enkel relativeringsvermogen meer over had.
Men zegt wel eens: "als je wacht met kinderen krijgen tot je geen enkele twijfel meer hebt en alle omstandigheden ideaal zijn; krijg je ze nooit". En zo is het in mijn ogen ook. Je weet immers gewoon niet waar je precies aan begint.
In mijn geval was het echt een strijd tussen gevoel (ja ik wil een kind, het lijkt me zo mooi/leuk enz) en verstand (kan ik dat wel aan, is mijn relatie wel stabiel genoeg, kan ik het kind bieden wat het nodig heeft, enz.). Uiteindelijk heeft mijn gevoel het met overhand gewonnen.
The time is now
dinsdag 16 juni 2009 om 22:58
quote:babado schreef op 16 juni 2009 @ 22:46:
Volgens mij ben je een enorme controlfreak of nie? o_O
Ik heb ook sinds 5 jaar een leuke relatie, maar geen vaste baan, een tijdelijk huurhuis en geen cent gespaard, toch ben ik er klaar voor : D Dus volgens mij komt dat gevoel dat je het écht wilt nog wel!Dat ben ik in ieder geval wel, dus daar zou het heel goed mee te maken kunnen hebben. De stap in het onbekende, je niet goed kunnen voorbereiden op, omdat je gewoon geen reëel idee hebt van wat het allemaal inhoudt....
Volgens mij ben je een enorme controlfreak of nie? o_O
Ik heb ook sinds 5 jaar een leuke relatie, maar geen vaste baan, een tijdelijk huurhuis en geen cent gespaard, toch ben ik er klaar voor : D Dus volgens mij komt dat gevoel dat je het écht wilt nog wel!Dat ben ik in ieder geval wel, dus daar zou het heel goed mee te maken kunnen hebben. De stap in het onbekende, je niet goed kunnen voorbereiden op, omdat je gewoon geen reëel idee hebt van wat het allemaal inhoudt....
The time is now
woensdag 17 juni 2009 om 08:06
woensdag 17 juni 2009 om 09:17
Hier ook één en al herkenning.
Ik ben inmiddels 32 en ook mijn leeftijd begon een rol te spelen.
Op mijn 32e verjaardag hebben mn vriend en ik besloten het er maar gewoon op aan te laten komen.
Raakte ik zwanger, dan zou het leuk zijn, en zo niet, dan zouden we daar ook ons voordeel wel uithalen zeiden we tegen elkaar. Ik kende mn vriend op dat moment nog geen jaar.
3 maanden later bleek ik zwanger!
En er ging best een schok door me heen. Echt blij was ik niet. Was doodnerveus om het mn vriend te gaan vertellen.
Ik heb heel wat getwijfeld, wil ik dit eigenlijk wel, kunnen we het wel (ook financieel gezien), hebben we er wel genoeg ruimte voor, hadden we niet moeten wachten totdat we helemaal samenwoonden (ik heb nog steeds mn eigen huisje waar ik bijna nooit ben), zal ik met de veranderingen van mn lichaam om kunnen gaan, tal van vragen hield me bezig.
Gelukkig is mijn vriend altijd heel positief gebleven en pepte hij me weer op op de momenten dat ik het allemaal even niet meer zag zitten.
Nu, bijna 5 maanden later, begin ik het steeds leuker te vinden en de problemen die ik zag zijn voor een heel groot deel vanzelf opgelost, ben ik veel positiever ingesteld nu.
Mn buik begint nu echt te groeien en ik voel het al duidelijk bewegen, dat maakt een hele hoop los
Wat hormonen en kwaaltjes betreft, heb ik tot nu toe echt een superzwangerschap en hoop dat het zo blijft! Bijna nergens last van!
Hier dus geen spijt van onze beslissing.
Ik ben inmiddels 32 en ook mijn leeftijd begon een rol te spelen.
Op mijn 32e verjaardag hebben mn vriend en ik besloten het er maar gewoon op aan te laten komen.
Raakte ik zwanger, dan zou het leuk zijn, en zo niet, dan zouden we daar ook ons voordeel wel uithalen zeiden we tegen elkaar. Ik kende mn vriend op dat moment nog geen jaar.
3 maanden later bleek ik zwanger!
En er ging best een schok door me heen. Echt blij was ik niet. Was doodnerveus om het mn vriend te gaan vertellen.
Ik heb heel wat getwijfeld, wil ik dit eigenlijk wel, kunnen we het wel (ook financieel gezien), hebben we er wel genoeg ruimte voor, hadden we niet moeten wachten totdat we helemaal samenwoonden (ik heb nog steeds mn eigen huisje waar ik bijna nooit ben), zal ik met de veranderingen van mn lichaam om kunnen gaan, tal van vragen hield me bezig.
Gelukkig is mijn vriend altijd heel positief gebleven en pepte hij me weer op op de momenten dat ik het allemaal even niet meer zag zitten.
Nu, bijna 5 maanden later, begin ik het steeds leuker te vinden en de problemen die ik zag zijn voor een heel groot deel vanzelf opgelost, ben ik veel positiever ingesteld nu.
Mn buik begint nu echt te groeien en ik voel het al duidelijk bewegen, dat maakt een hele hoop los
Wat hormonen en kwaaltjes betreft, heb ik tot nu toe echt een superzwangerschap en hoop dat het zo blijft! Bijna nergens last van!
Hier dus geen spijt van onze beslissing.
woensdag 17 juni 2009 om 09:34
Kadoeki, ik snap goed dat je bang bent voor de zwangerschap en de bevalling maar....het gaat hier maar om 9 maanden in je leven. Dat klinkt lang, maar is voorbij voor je het weet. En als jij en je vriend je er van te voren op instellen dat je wellicht heel erg chagerijnig zal/kan zijn en dat dat de hormonen zijn (hij kent je tenslotte al langer dan vandaag) dan kom je daar samen echt wel doorheen!
Oh, en het idee dat er iets (je kind) in je leeft ís ook heel gek. Toen mijn kindje geboren was kon ik me ook echt niet voorstellen dat zij 9 maanden in mijn buik had gezeten en dat zij ontstaan is uit twee celletjes van mij en mijn man. Dat ís ook gewoon heel raar, daar sta je niet alleen in!
Je zegt dat je je er niet druk over maakt hoe het zal gaan als de baby een paar maanden oud is. Heel mooi. Daar moet je je gewoon aan vast houden!
Veel succes met jullie beslissing
Oh, en het idee dat er iets (je kind) in je leeft ís ook heel gek. Toen mijn kindje geboren was kon ik me ook echt niet voorstellen dat zij 9 maanden in mijn buik had gezeten en dat zij ontstaan is uit twee celletjes van mij en mijn man. Dat ís ook gewoon heel raar, daar sta je niet alleen in!
Je zegt dat je je er niet druk over maakt hoe het zal gaan als de baby een paar maanden oud is. Heel mooi. Daar moet je je gewoon aan vast houden!
Veel succes met jullie beslissing
woensdag 17 juni 2009 om 09:43
Je weet nooit hoe je zwangerschap zal gaan verlopen. Dat kan zelfs iemand die eerder zwanger is geweest niet weten over een tweede zwangerschap. Ik vond het zwanger zijn niet echt leuk maar ook niet super zwaar. Sommige vrouwen genieten echt van hun zwangerschap maar daar hoor ik dus niet bij. Ik vond het maar wat vervelend dat ik iedere keer minder dingen kon en zo snel moe was. Dat maakt je alleen geen slechte moeder of wat dan ook, daar ben ik ook nooit bang voor geweest. De hormonen vielen bij mij heel erg mee, laat ik het zo zeggen. Volgens mijn broertje was ik liever dan voorheen (kan natuurlijk ook iets over mijn normale gesteldheid zeggen ) maar hormonen zijn dus niet perse iets negatiefs.
De bevalling viel bij mij echt heeeeeeeeeeeel erg mee. Het eerste wat ik na mijn bevalling zei was "oh als dit bevallen is dan doe ik er nog wel eentje". Ik moet zeggen dat voordat ik zwanger was ik dezelfde gedachtes had als jij. Hoe wordt ik etc maar toen ik zwanger was veranderde dat. Ik heb het allemaal maar over mij heen laten komen en dat is mij erg goed bevallen
Ik heb trouwens nooit zo heel bewust 'gekozen' om te gaan proberen. We hadden eigenlijk een andere tijd in ons hoofd maar ik was 5 maanden voor die tijd al zwanger. Misschien is het ook iets om dat hele bewuste kiezen los te laten. Kijk gewoon waar het schip strand.
De bevalling viel bij mij echt heeeeeeeeeeeel erg mee. Het eerste wat ik na mijn bevalling zei was "oh als dit bevallen is dan doe ik er nog wel eentje". Ik moet zeggen dat voordat ik zwanger was ik dezelfde gedachtes had als jij. Hoe wordt ik etc maar toen ik zwanger was veranderde dat. Ik heb het allemaal maar over mij heen laten komen en dat is mij erg goed bevallen
Ik heb trouwens nooit zo heel bewust 'gekozen' om te gaan proberen. We hadden eigenlijk een andere tijd in ons hoofd maar ik was 5 maanden voor die tijd al zwanger. Misschien is het ook iets om dat hele bewuste kiezen los te laten. Kijk gewoon waar het schip strand.
donderdag 18 juni 2009 om 15:39
Wat fijn dat er herkenning is van meerdere vrouwen! Ik heb namelijk een paar goede vriendinnen en die hebben inmiddels kinderen maar kennen deze gedachtes zelf niet zo. Uit dat gesprek haalde ik dus niet zo veel. Dat gaf me nog meer het gevoel dat het echt aan mij lag.
Ik heb absoluut graag de controle over dingen en ik heb me zojuist ook voorgenomen om te proberen om ALS ik zwanger word, het zoveel mogelijk te laten gaan zoals het gaat.
Misschien wil ik inderdaad veel te veel touwtjes in handen houden en geeft me dat het vervelende gevoel erbij.
Doordat ik meerdere keren op de kleine van mijn zus heb gepast, ook eens 4 dagen achter elkaar, heb ik alle vertrouwen dat ik het goed kan als de baby eenmaal wat ouder is. Dat komt gewoon om dat ik dat al een beetje heb geproeft.
Voor mij is vaak alles wat nieuw is en waar ik onervaren in ben, eerder eng dan een avontuur.
Ik zou graag willen dat sneller neigde naar dat laatste.
gr kadoekie
Ik heb absoluut graag de controle over dingen en ik heb me zojuist ook voorgenomen om te proberen om ALS ik zwanger word, het zoveel mogelijk te laten gaan zoals het gaat.
Misschien wil ik inderdaad veel te veel touwtjes in handen houden en geeft me dat het vervelende gevoel erbij.
Doordat ik meerdere keren op de kleine van mijn zus heb gepast, ook eens 4 dagen achter elkaar, heb ik alle vertrouwen dat ik het goed kan als de baby eenmaal wat ouder is. Dat komt gewoon om dat ik dat al een beetje heb geproeft.
Voor mij is vaak alles wat nieuw is en waar ik onervaren in ben, eerder eng dan een avontuur.
Ik zou graag willen dat sneller neigde naar dat laatste.
gr kadoekie
maandag 22 juni 2009 om 11:03
Herkenning! (deels)
ik houd ook graag de touwtjes van mijn leven stevig zelf in handen, en ik ben bang dat ik de beslissing niet zou durven maken om echt aan een kind te beginnen.
Echt heel stom, mijn eigen gestelde grens van 30 komt in de buurt maar duurt gelukkig nog even, maar ik ben er nu al heel veel mee bezig. Zijn alle vrouwen hier zo ontzettend mee bezig? Veel gesprekken met vriendinnen gaan over kinderen, maar meer over dat het later wel leuk zou zijn en hoe we dat in godsnaam gaan aanpakken met onze banen en zo.
Mijn vriend wil wel, ooit. Hij heeft een tijd geleden gezegd dat hij het over 4 jaar wel ziet zitten (dan ben ik 32), en daarmee is voor hem de kous af. Ik wil er niet de hele tijd over beginnen, want dat irriteert hem alleen maar, maar ik ben er zo veel mee bezig! Ik wil niet wachten tot over 4 jaar! Eerder, maar wanneer dan?
Wanneer voel je of je er klaar voor bent? Hoe weet je dat?
Ik vind baby's echt suf, niks aan. Maar vanaf een jaar of 2 vind ik kindertjes wel erg leuk. En pubers vind ik helemaal super. (zal wel anders zijn als 't je eigen puber is )
Nou, beetje chaotisch verhaal, maar dat komt omdat het in mijn hoofd ook chaotisch is, en ik dit onderwerp maar niet uit mijn gedachten kan bannen.
Soms denk ik: werd ik maar per ongeluk zwanger, dan hoefde ik die enge keuze niet te maken...
ik houd ook graag de touwtjes van mijn leven stevig zelf in handen, en ik ben bang dat ik de beslissing niet zou durven maken om echt aan een kind te beginnen.
Echt heel stom, mijn eigen gestelde grens van 30 komt in de buurt maar duurt gelukkig nog even, maar ik ben er nu al heel veel mee bezig. Zijn alle vrouwen hier zo ontzettend mee bezig? Veel gesprekken met vriendinnen gaan over kinderen, maar meer over dat het later wel leuk zou zijn en hoe we dat in godsnaam gaan aanpakken met onze banen en zo.
Mijn vriend wil wel, ooit. Hij heeft een tijd geleden gezegd dat hij het over 4 jaar wel ziet zitten (dan ben ik 32), en daarmee is voor hem de kous af. Ik wil er niet de hele tijd over beginnen, want dat irriteert hem alleen maar, maar ik ben er zo veel mee bezig! Ik wil niet wachten tot over 4 jaar! Eerder, maar wanneer dan?
Wanneer voel je of je er klaar voor bent? Hoe weet je dat?
Ik vind baby's echt suf, niks aan. Maar vanaf een jaar of 2 vind ik kindertjes wel erg leuk. En pubers vind ik helemaal super. (zal wel anders zijn als 't je eigen puber is )
Nou, beetje chaotisch verhaal, maar dat komt omdat het in mijn hoofd ook chaotisch is, en ik dit onderwerp maar niet uit mijn gedachten kan bannen.
Soms denk ik: werd ik maar per ongeluk zwanger, dan hoefde ik die enge keuze niet te maken...
