Overig
alle pijlers
Buurman
zaterdag 12 oktober 2019 19:27
Hallo iedereen, ik zit ergens mee en ik kan het aan weinig mensen kwijt omdat ze het niet lijken te begrijpen. Ik verwacht ook half dat ik nu ook slechte reacties ga krijgen door mijn verhaal, maar ik moet het even kwijt.
Ik ben 29, ik woon alleen. Twee huizen verder woont een man van 67 jaar. Toevallig zijn we aan de praat geraakt en gaan we iedere maand samen iets drinken en ook naar de winkel gaan we meestal samen. Ook omdat hij niemand anders heeft. Voor mij is het net of ik met mijn opa zou weggaan. In het begin was het nog wel leuk, maar nu echt niet meer.
Ongeveer een jaar geleden ging het toevallig over geld. We vergeleken hoeveel we iedere maand over houden omdat hij beweerde dat hij minder geld heeft als ik. Nu zul je denken: 'Waarom zeg je hoeveel je overhoudt per maand?' Ik maak er geen geheim van hoeveel ik heb. Waarom zou ik? Er zijn ook nooit geen problemen geweest. Dus wie gaat nu denken dat dat tegen mij zal gebruikt worden?
Dat is meer dan een jaar geleden, maar nog altijd weet hij precies tot op de cent hoeveel ik over heb. Hoe het kan weet ik niet, want de rest onthoud hij dan niet. Ik wil liefst één keer per maand maar iets gaan eten met hem, maar hij wil constant weg. Als ik dan zeg dat het niet uitkomt financieel, dan vraagt hij: 'Hoe, maar je had toch nog... over?' Dan sta ik daar met mijn mond vol tanden. Ooit heeft hij eens letterlijk tegen me gezegd, nadat ik zei dat ik geen zin had om met hem weg te gaan: 'Ja, maar als je met mij niks wil gaan drinken, moet je zélf ook niet weg gaan hé.' Ik was zo geschokt dat ik op dat moment niks gezegd heb. Als ik bijvoorbeeld gewoon eerlijk ben en zeg dat ik geen zin heb om met hem weg te gaan de volgende dag komt hij die avond ervoor dikwijls iedere vijf minuten op mijn bel drukken en probeert hij mij toch te overtuigen. Uiteindelijk moet ik dan wel ja zeggen. Vroeger trakteerde hij mij dikwijls tegen mijn zin, maar ik had er niets aan te zeggen. Hij moest en zou trakteren. Maar dan kon hij het natuurlijk nalaten om te zeggen wat een goede vriend hij wel is en dat het toch goed is dat hij trakteert. Gelukkig heb ik hem een tijdje geleden kunnen overtuigen om mij niet meer te trakteren.
Als ik zeg dat ik niet met hem wil weg gaan, dan heb ik het gevoel dat ik zelf ook niks mag gaan drinken. Ik heb dan echt het gevoel dat ik mijn huis moet uit sluipen. Hij ziet ook echt alles. Als er iemand aan mijn deur komt, heeft hij het bijna altijd gezien en komt hij nog geen vijf minuten bij mij bellen om te vragen wie er aan mijn deur was.
Dan is er nog het volgende probleem. Hij heeft veel pijn aan zijn knieën. Natuurlijk is hij niet meer van de jongste. Maar 130 kilo wegen zal er ook niet echt goed aan doen. Hij geeft zelf toe dat de dokter hem heeft verteld dat hij moet afvallen en dat zijn knieën dan beter zullen zijn. Maar als je dan vraagt waarom hij dan niet een paar kilo wil afvallen of op zijn minst wat gezonder wil proberen eten, wil hij dat niet. Want hij is oud en wil zich op zijn leeftijd niet meer pijnigen. Dat begrijp ik, maar dan zal de pijn in zijn knie wel niet zo erg zijn. Maar hij verwacht wel dat ik altijd medelijden heb met hem en doet altijd zielig. Of toch als we weg gaan of naar de winkel. Wanneer we afspreken om bv over twee weken te gaan eten, is hij dolenthousiast en herhaalt hij iedere dag wel honderden keren wat we gaan doen en dat het tof gaat zijn. Ik moet toegeven dat ik wél graag ga eten en dat ik dan ook wel enthousiast word. Maar dan had hij de verschrikkelijke gewoonte om de dag zelf inééns af te zeggen omdat hij zogenaamd pijn heeft. Daar zou ik iets van krijgen. Als ik dan kwaad word en zeg: 'Kun jij dat niet op voorhand zeggen?! Waarom altijd op de laatste moment?!', dan zegt hij heel dramatisch en met een pijnlijk gezicht dat hij de pijn wel zal verbijten. Om nadien te kunnen zeggen dat hij zich opoffert voor mij. Hij doet dit elke keer. Je gaat mij niet wijsmaken dat je net op die dag ineens pijn hebt en alle andere dagen niet.
Het is ook niet alleen zijn knie, maar hij heeft altijd wat. Zijn het zijn knieën niet, dan is het zijn rug, of zijn schouders, of hij heeft hoofdpijn, of hij is duizelig. Is er eens een keer dat hij niets mankeert, dan struikelt hij onderweg wel ergens over, of doet hij zich zogenaamd pijn wanneer hij van de bus of tram stapt. Hij verwacht natuurlijk dat ik dan weer medelijden heb met hem. Een tijd geleden gingen we weer weg en hij zei nog: 'Ik ga al stilletjes aan naar de bus he.' 'oke.' zei ik. Ik ga buiten, hij loopt daar in de verte, ik haal hem in en we beginnen zo wat te praten. Inééns begint hij héél dramatisch te zeggen dat hij toch zo duizelig is en gaat zich overal aan vast houden. Ik begon echt te koken van binnen, maar ik heb wel gevraagd of dat hij dan liever een andere keer wil weg gaan, maar dat het toch weer toevallig was dat hij dat nu juist weer krijgt. Als het eens een keer gebeurt, zou ik niks zeggen. Maar eerst weken niks aan de hand hebben en dan weg gaan en ineens van alles mankeren? Sorry, maar ik vind het moeilijk te geloven.
Hij vind ook altijd een ander kwaaltje uit. En wanneer ik eens ziek ben heeft hij het natuurlijk ook.
Maar hij zit wel constant te zeggen wat een fantastische vriend hij wel niet is. Om eerlijk te zijn vind ik hem een zagevent en een dikke comediant die alle aandacht op hém moet hebben. Dat heb ik nooit hardop gezegd, maar ik heb wel al eens geroepen tegen hem dat het nu eindelijk eens gedaan moet zijn met altijd dat geklaag en gezeur over zogenaamde ziektes en pijntjes. Ik ben thuis ook in tranen uitgebarsten omdat ik hier gewoon een zenuwinzinking van krijg. En ik heb dan nog borderline ook. Maar dan zegt hij constant dat ik mij niet kwaad mag maken op mijn beste vriend. Ja, maak mij dan niet kwaad. Ook veranderd hij constant van gedacht over wat we gaan doen. Ik word er gek van.
Het spijt me dat het zo'n verschrikkelijk lang verhaal geworden is. Ik hoop ook dat ik geen gemene reacties ga krijgen. Want meestal vinden mensen hem zielig omdat hij oud is. Maar ik begin stilaan te begrijpen waarom zijn dochters zo weinig bij hem op bezoek komen.
Ik ben 29, ik woon alleen. Twee huizen verder woont een man van 67 jaar. Toevallig zijn we aan de praat geraakt en gaan we iedere maand samen iets drinken en ook naar de winkel gaan we meestal samen. Ook omdat hij niemand anders heeft. Voor mij is het net of ik met mijn opa zou weggaan. In het begin was het nog wel leuk, maar nu echt niet meer.
Ongeveer een jaar geleden ging het toevallig over geld. We vergeleken hoeveel we iedere maand over houden omdat hij beweerde dat hij minder geld heeft als ik. Nu zul je denken: 'Waarom zeg je hoeveel je overhoudt per maand?' Ik maak er geen geheim van hoeveel ik heb. Waarom zou ik? Er zijn ook nooit geen problemen geweest. Dus wie gaat nu denken dat dat tegen mij zal gebruikt worden?
Dat is meer dan een jaar geleden, maar nog altijd weet hij precies tot op de cent hoeveel ik over heb. Hoe het kan weet ik niet, want de rest onthoud hij dan niet. Ik wil liefst één keer per maand maar iets gaan eten met hem, maar hij wil constant weg. Als ik dan zeg dat het niet uitkomt financieel, dan vraagt hij: 'Hoe, maar je had toch nog... over?' Dan sta ik daar met mijn mond vol tanden. Ooit heeft hij eens letterlijk tegen me gezegd, nadat ik zei dat ik geen zin had om met hem weg te gaan: 'Ja, maar als je met mij niks wil gaan drinken, moet je zélf ook niet weg gaan hé.' Ik was zo geschokt dat ik op dat moment niks gezegd heb. Als ik bijvoorbeeld gewoon eerlijk ben en zeg dat ik geen zin heb om met hem weg te gaan de volgende dag komt hij die avond ervoor dikwijls iedere vijf minuten op mijn bel drukken en probeert hij mij toch te overtuigen. Uiteindelijk moet ik dan wel ja zeggen. Vroeger trakteerde hij mij dikwijls tegen mijn zin, maar ik had er niets aan te zeggen. Hij moest en zou trakteren. Maar dan kon hij het natuurlijk nalaten om te zeggen wat een goede vriend hij wel is en dat het toch goed is dat hij trakteert. Gelukkig heb ik hem een tijdje geleden kunnen overtuigen om mij niet meer te trakteren.
Als ik zeg dat ik niet met hem wil weg gaan, dan heb ik het gevoel dat ik zelf ook niks mag gaan drinken. Ik heb dan echt het gevoel dat ik mijn huis moet uit sluipen. Hij ziet ook echt alles. Als er iemand aan mijn deur komt, heeft hij het bijna altijd gezien en komt hij nog geen vijf minuten bij mij bellen om te vragen wie er aan mijn deur was.
Dan is er nog het volgende probleem. Hij heeft veel pijn aan zijn knieën. Natuurlijk is hij niet meer van de jongste. Maar 130 kilo wegen zal er ook niet echt goed aan doen. Hij geeft zelf toe dat de dokter hem heeft verteld dat hij moet afvallen en dat zijn knieën dan beter zullen zijn. Maar als je dan vraagt waarom hij dan niet een paar kilo wil afvallen of op zijn minst wat gezonder wil proberen eten, wil hij dat niet. Want hij is oud en wil zich op zijn leeftijd niet meer pijnigen. Dat begrijp ik, maar dan zal de pijn in zijn knie wel niet zo erg zijn. Maar hij verwacht wel dat ik altijd medelijden heb met hem en doet altijd zielig. Of toch als we weg gaan of naar de winkel. Wanneer we afspreken om bv over twee weken te gaan eten, is hij dolenthousiast en herhaalt hij iedere dag wel honderden keren wat we gaan doen en dat het tof gaat zijn. Ik moet toegeven dat ik wél graag ga eten en dat ik dan ook wel enthousiast word. Maar dan had hij de verschrikkelijke gewoonte om de dag zelf inééns af te zeggen omdat hij zogenaamd pijn heeft. Daar zou ik iets van krijgen. Als ik dan kwaad word en zeg: 'Kun jij dat niet op voorhand zeggen?! Waarom altijd op de laatste moment?!', dan zegt hij heel dramatisch en met een pijnlijk gezicht dat hij de pijn wel zal verbijten. Om nadien te kunnen zeggen dat hij zich opoffert voor mij. Hij doet dit elke keer. Je gaat mij niet wijsmaken dat je net op die dag ineens pijn hebt en alle andere dagen niet.
Het is ook niet alleen zijn knie, maar hij heeft altijd wat. Zijn het zijn knieën niet, dan is het zijn rug, of zijn schouders, of hij heeft hoofdpijn, of hij is duizelig. Is er eens een keer dat hij niets mankeert, dan struikelt hij onderweg wel ergens over, of doet hij zich zogenaamd pijn wanneer hij van de bus of tram stapt. Hij verwacht natuurlijk dat ik dan weer medelijden heb met hem. Een tijd geleden gingen we weer weg en hij zei nog: 'Ik ga al stilletjes aan naar de bus he.' 'oke.' zei ik. Ik ga buiten, hij loopt daar in de verte, ik haal hem in en we beginnen zo wat te praten. Inééns begint hij héél dramatisch te zeggen dat hij toch zo duizelig is en gaat zich overal aan vast houden. Ik begon echt te koken van binnen, maar ik heb wel gevraagd of dat hij dan liever een andere keer wil weg gaan, maar dat het toch weer toevallig was dat hij dat nu juist weer krijgt. Als het eens een keer gebeurt, zou ik niks zeggen. Maar eerst weken niks aan de hand hebben en dan weg gaan en ineens van alles mankeren? Sorry, maar ik vind het moeilijk te geloven.
Hij vind ook altijd een ander kwaaltje uit. En wanneer ik eens ziek ben heeft hij het natuurlijk ook.
Maar hij zit wel constant te zeggen wat een fantastische vriend hij wel niet is. Om eerlijk te zijn vind ik hem een zagevent en een dikke comediant die alle aandacht op hém moet hebben. Dat heb ik nooit hardop gezegd, maar ik heb wel al eens geroepen tegen hem dat het nu eindelijk eens gedaan moet zijn met altijd dat geklaag en gezeur over zogenaamde ziektes en pijntjes. Ik ben thuis ook in tranen uitgebarsten omdat ik hier gewoon een zenuwinzinking van krijg. En ik heb dan nog borderline ook. Maar dan zegt hij constant dat ik mij niet kwaad mag maken op mijn beste vriend. Ja, maak mij dan niet kwaad. Ook veranderd hij constant van gedacht over wat we gaan doen. Ik word er gek van.
Het spijt me dat het zo'n verschrikkelijk lang verhaal geworden is. Ik hoop ook dat ik geen gemene reacties ga krijgen. Want meestal vinden mensen hem zielig omdat hij oud is. Maar ik begin stilaan te begrijpen waarom zijn dochters zo weinig bij hem op bezoek komen.
zondag 13 oktober 2019 07:42
Ik snap dat het moeilijk is om hem helemaal af te poeieren, wanr hij is iud, alleen enz. En je wilt ook geen ruzie.
Dus als hijbover je geld begint neem je eens de tijd om het hem uit te leggen.
Het is jouw geld. Jij werkt ervoor. En wat je ermee doet is aan jouw. Sparen voor vakantie of zo.
Wil je zonder hem op stap? Prima. Als hij zich komt beklagen maak je hem duidelijk dat je nog een jonge meid bent en dat je ook met leeftijdsgenoten af wilt spreken. Alleen maar met een dikke oude man afspreken zou toch ongezond zijn?
Zegt hij volgende keer af? Of zeurt hij al van te voren? Ga dan niet.
Zeg dan oke! Veel beterschap.
Je gaat dan niet. Of alleen. Maar ook voor jou kost dit tijd en geld. Je moet het dan minstens leuk vinden.
Maak hem duidelijk dat je het niet fijn vind dat hij dagelijks 10x op je stoep staat. Nergens voor nodig.
Succes
Dus als hijbover je geld begint neem je eens de tijd om het hem uit te leggen.
Het is jouw geld. Jij werkt ervoor. En wat je ermee doet is aan jouw. Sparen voor vakantie of zo.
Wil je zonder hem op stap? Prima. Als hij zich komt beklagen maak je hem duidelijk dat je nog een jonge meid bent en dat je ook met leeftijdsgenoten af wilt spreken. Alleen maar met een dikke oude man afspreken zou toch ongezond zijn?
Zegt hij volgende keer af? Of zeurt hij al van te voren? Ga dan niet.
Zeg dan oke! Veel beterschap.
Je gaat dan niet. Of alleen. Maar ook voor jou kost dit tijd en geld. Je moet het dan minstens leuk vinden.
Maak hem duidelijk dat je het niet fijn vind dat hij dagelijks 10x op je stoep staat. Nergens voor nodig.
Succes
de wereld wacht om ontdekt te worden
zondag 13 oktober 2019 08:16
Zippixie29 schreef: ↑12-10-2019 19:27Om eerlijk te zijn vind ik hem een zagevent en een dikke comediant die alle aandacht op hém moet hebben.
Tsja, je hóeft niet met hem op stap te gaan hoor, dat doe je toch echt zelf.
zondag 13 oktober 2019 14:00
Jaren geleden had ik vlak naast mij een buurman van 80 jaar. Ik ging hem toen dikwijls helpen omdat hij ook niemand anders had. Maar op een keer heeft hij mij aangerand en ben ik vlug weggelopen. Ik heb het wel tegen een paar mensen gezegd waarom ik daar niet meer kwam, maar de meeste mensen die hem kenden vonden hem echt een brave man. Die buurman van een paar huizen verder was al jaren een goede vriend van hem. Die buurman zei tegen hem dat hij moest oppassen met mij en dat hij nog wel spijt zou hebben dat hij met mij omgaat en dat ik een leugenaar was. Uiteindelijk is die vriendschap stuk gelopen tussen hem. Dat lag wel aan hem, maar ik heb ook het gevoel dat dat door mij komt. Hoewel ik altijd heb gezegd dat hij gerust met hem mocht blijven omgaan, alleen dat ik niets tegen hem zal zeggen.
Dus omdat hun vriendschap is stukgelopen heb ik het gevoel dat ik wel met hem moet blijven omgaan. Dat ik dat verschuldigd ben. Ik ben ook bang dat als ik niet meer met hem omga de mensen in mijn straat mij de schuld gaan geven. Dat ze gaan zeggen: 'Zie je dat nu? Eerst maakt ze ruzie met haar brave buurman, dan verbreekt ze een jarenlange vriendschap en nu laat ze hem ook al vallen.' Mijn eigen neef heeft lang geleden ook al een keer gezegd dat ik met iedereen ruzie maak. Dus ik durf het niet zo goed af te breken.
zondag 13 oktober 2019 14:06
Dan blijf je toch fijn in deze situatie, gezellig..
Je doet net of je geen keuze hebt. Gewoon zeggen: ik ben klaar met deze 'vriendschap'. Je bent niemand iets verschuldigd in dit leven en dit klinkt als een irritante creep.
zondag 13 oktober 2019 14:11
zondag 13 oktober 2019 14:15
zondag 13 oktober 2019 15:13
Ik denk dat je een probleem hebt met grenzen stellen. Je laat mensen veel te dichtbij komen, waardoor ze het gevoel hebben dat ze zich heel wat bij je kunnen permitteren. Hij is flink aan het manipuleren en jij stinkt erin. Je moet een stukje terugpakken. Als jij geen zin hebt om iets met hem te doen, heeft hij geen recht om jou te verbieden iets anders te doen. En dat mag je hem ook zeggen. Doet hij zielig, dat is dan zijn probleem. Je hoeft geen ruzie te maken, maar wel duidelijk zijn.
zondag 13 oktober 2019 15:14
Zippixie29 schreef: ↑13-10-2019 15:02Goed dan, ik zal voortaan nooit meer met iemand praten want anders gebeurt dit. Hoe kon ik dat nu weten? Bah, wat een nare opmerking.
Denk je dat het helpt om in de slachtofferrol te kruipen?
zondag 13 oktober 2019 15:16
Maar het is toch zo?Zippixie29 schreef: ↑13-10-2019 15:02Goed dan, ik zal voortaan nooit meer met iemand praten want anders gebeurt dit. Hoe kon ik dat nu weten? Bah, wat een nare opmerking.
Wie moet het anders voor je oplossen?
zondag 13 oktober 2019 15:20
zondag 13 oktober 2019 15:22
Hij klinkt als een heel manipulatief persoon. Zelf zou ik er kilometers weg van blijven, want voor je het weet zit je vast in zijn web.
Nu je dat al zit, maak jezelf los. Rigoureus, want kleine stapjes werken niet bij hem. 1x duidelijk zeggen dat de vriendschap voorbij is (al dan niet met reden) en daarna je ook niet meer laten verleiden tot contact. Niet opnemen, niet opendoen etc. Hij druipt dan vanzelf wel af.
Nu je dat al zit, maak jezelf los. Rigoureus, want kleine stapjes werken niet bij hem. 1x duidelijk zeggen dat de vriendschap voorbij is (al dan niet met reden) en daarna je ook niet meer laten verleiden tot contact. Niet opnemen, niet opendoen etc. Hij druipt dan vanzelf wel af.
zondag 13 oktober 2019 15:22
zondag 13 oktober 2019 15:24
Dit vind ik overigens een beetje een gekke reactie. 'Nooit meer met iemand praten' is een beetje overdreven, vind je niet? Het komt natuurlijk niet door 1x praten.Zippixie29 schreef: ↑13-10-2019 15:02Goed dan, ik zal voortaan nooit meer met iemand praten want anders gebeurt dit. Hoe kon ik dat nu weten? Bah, wat een nare opmerking.
Je had het niet kunnen weten vooraf misschien, maar natuurlijk heb je je wel elke keer laten meeslepen, terwijl je al lang NEE had kunnen zeggen. Geef je grenzen aan bij die man, want hij maakt er misbruik van.
zondag 13 oktober 2019 15:24
Je bent helemaal niet verplicht om met deze man om te gaan.Zippixie29 schreef: ↑13-10-2019 15:22Ik probeer nu wel inderdaad een klein beetje mijn grenzen aan te geven. Hoewel ik dat niet gemakkelijk is. Ik heb het nooit geleerd. Meestal wanneer ik dat bv in groep probeerde trok iedereen aan één zeel en was ik de slechte. Dan zei ik maar niets meer.
Je bent ook niet verplicht om verantwoording af te leggen aan hem en als jij liever alleen of met iemand anders wat gaat drinken in plaats van met hem, dan mag dat ook. Je bent absoluut niet verplicht om uitleg te geven aan hem.
Ook als hij bij jou aan de bel staat niet.
Het zijn simpelweg zijn zaken niet. Maar deze man lijkt dat zelf ook niet te begrijpen, dus ik denk dat 1 keer uitleggen en daarna negeren het beste werkt.
zondag 13 oktober 2019 15:32
Ik heb niet zo veel vrienden. Ik heb één vriendin, maar zij woont nogal ver weg. Dikwijls zegt zij dan wel dat we eens moeten afspreken, maar het lijkt er niet van te komen. Ik maakte dat constant mee met vrienden. Daarom wil ik er niet echt. En uiteindelijk laten ze mij toch in de steek. Ik denk dat ze met mij niet willen omgaan. Ik ben wel nogal introvert en weet dikwijls niet hoe ik een gesprek aan de gang moet krijgen. Ik ben ook altijd bang dat ik wat dom zal zeggen. Maar ik begrijp wel niet waarom je tegen mij zegt dat we eens moeten afspreken terwijl ik al weet dat het er nooit van zal komen. Zeg dan niets. Maar misschien ben ik wel verschrikkelijk slecht gezelschap, ik weet het niet. Ik trek blijkbaar alleen de rare mensen aan en de normale mensen willen met mij precies niet om gaan.
zondag 13 oktober 2019 15:40
Dat is een ander probleem en staat los van je buurman. Of neem je genoegen met deze dwingeland alleen omdat je weinig andere vrienden hebt?Zippixie29 schreef: ↑13-10-2019 15:32Ik heb niet zo veel vrienden. Ik heb één vriendin, maar zij woont nogal ver weg. Dikwijls zegt zij dan wel dat we eens moeten afspreken, maar het lijkt er niet van te komen. Ik maakte dat constant mee met vrienden. Daarom wil ik er niet echt. En uiteindelijk laten ze mij toch in de steek. Ik denk dat ze met mij niet willen omgaan. Ik ben wel nogal introvert en weet dikwijls niet hoe ik een gesprek aan de gang moet krijgen. Ik ben ook altijd bang dat ik wat dom zal zeggen. Maar ik begrijp wel niet waarom je tegen mij zegt dat we eens moeten afspreken terwijl ik al weet dat het er nooit van zal komen. Zeg dan niets. Maar misschien ben ik wel verschrikkelijk slecht gezelschap, ik weet het niet. Ik trek blijkbaar alleen de rare mensen aan en de normale mensen willen met mij precies niet om gaan.
zondag 13 oktober 2019 16:02
Dat is ook natuurlijk waar.minnimouse schreef: ↑13-10-2019 15:40Dat is een ander probleem en staat los van je buurman. Of neem je genoegen met deze dwingeland alleen omdat je weinig andere vrienden hebt?
zondag 13 oktober 2019 17:17
Je hebt borderline, je hebt nooit geleerd om grenzen aan te geven, je legt jezelf allerlei verplichtingen op en trekt conclusies op basis van aannames, en je trekt de verkeerde types aan die bovendien soms zelfs oud genoeg zijn om jouw opa te zijn. Heb je psychologische hulp om beter in het leven te leren staan? Als jij lekkerder in je vel komt te zitten en dingen als grenzen aangeven gaat leren, dan zul je zien dat je ook veel fijnere mensen aan gaat trekken.
woensdag 16 oktober 2019 14:15
Nadat ik de reacties gelezen heb, heb ik besloten het contact te verbreken wanneer hij nog één keer zo dramatisch doet op het laatste moment. Als hij dan weer zegt: 'Vandaag is het weer erg. Ik crepeer van de pijn.' dan zeg ik: 'Je gaat toch weer niet zeuren hé?' Als hij dan zoals altijd zegt: 'Ja ik doe ook maar mijn best hé! Maar ik zal proberen niets te zeggen!' dan zal ik zeggen: 'Goed. Jij mág klagen zoveel je wil. Maar dan zonder mij.' En dan ga ik naar binnen en blokeer zijn nummer. Zo dat is theorie. Nu hopelijk snel toepassen in de praktijk. ![😁]()
