Getrappel in mijn buik maar NIET zwanger?!

Goeieavond dames,



Ik ben meer een lezer van forums (fora?) dan een actieve deelneemster, maar sinds ongeveer anderhalve week kamp ik toch met een probleem dat me zo veel kop (en buik-)brekers kost dat ik me heb aangemeld om jullie hulp in te roepen via dit topic. Ik heb wel in eerdere topics aanknopingspunten gezocht (ook gegoogled buiten Viva natuurlijk) over deze specifieke situatie en ook wel herkenbare dingen gevonden. Maar ik ben nog niet gerustgesteld - of ik gebruik niet de juiste zoektermen.... Vóór ik naar de dokter ren die mij dan weer honend relativeert. Zo kreeg ik jarenlang nul op request van mijn huiartsen op mijn klachten, terwijl pas veel later bleek dat ik wel degelijk een chronische ziekte onder de leden had :-I Anyway, vandaar misschien mijn huidige wijfel en remming om mij met mogelijk weer een onwaarschijnlijk verhaal of aanstelleritus naar de dokter te spoeden.



Hier mijn probleem:

sinds circa 10 dagen voel ik bewegingen, getrappel, gekriebel en omwentelingen in mijn buik...net als tijdens mijn zwangerschap, vijf jaar geleden. Alleen...ik ben nog ‘gewoon’ ongesteld! Dwz: heb altijd een wat onregelmatig cyclus - de tussendagen variëren van 23 t/m 28 – en dus nog steeds. De laatste maanden niet korter of onbeduidender dan normaal. Alleen viel me af en toe op dat mijn ongesteldheid afgelopen keren wat hortend en stotend op gang kwam met ‘ander’ bloed. De laatste keer is 19 dagen geleden. Maar als ik mogelijk zwanger zou zijn, en ik voel het kindje bewegen, dan ben ik, naar voorzichte schatting, al 22 weken onderweg!



Oké, de cynici onder u roepen nu in koor “koop een test!” Heb ik natuurlijk al gedaan, drie dagen geleden. Waarschijnlijk van de spanning/opwinding niet helemaal correct, nl. niet met ochtenurine, maar de noodzaak daarvan verschilt per info.bron, dus dacht dat ’t niet veel meer uitmaakte. Hoe dan ook, de uitslag was omonwonden ‘NIET zwanger’. Dit was best even een deceptie voor mij en mijn man (ik ben 39, dus veel tijd hebben we niet meer), maar goed, het stond er luid en duidelijk, dus sja, met hoeveel overtuiging kan ik nu nog aanvoeren dat er misschien mogelijk tóch een kans bestaat dat het wel zo is? Ik denk ook steeds “het kan niet, het KAN niet...Ik beeld me gewoon wat in...”

Op internet vond ik verhalen van ‘actieve, danwel wandelende darmen, wat soms net als babygetrappel voelt’...ik nam dus maar aan dat dat bij mij dus ook aan de hand was en probeerde me daar bij neer te leggen. Alleen...het blijft maar knagen. En bewegen. Ik lees ook verhalen dat het écht bestaat dat vrouwen maandenlang zwanger zijn zonder het te weten, blijven menstrueren (en dan bedoel ik niet dat klinische innestelingsbloedingsverhaaltje om d’r vanaf te wezen :-B), negatieve testresultaten hebben terwijl ze toch zwanger zijn, door de dokter met een ‘hernia’ naar huis gestuurd worden of zelfs onvoorbereid per ongeluk een baby uitpoepen. In het miraculeuze geval dat ik tot het kleine percentage ‘verdringers’ behoor van de laatste categorie, wilde ik dat toch liever voor zijn als ’t effe kan Wel zo praktisch met spullen klaarzetten enzo.

Hier mijn dilemma’s/overwegingen:

- ik heb door die ziekte (onderactieve schildklier), sowieso op hol geslagen hormonen en een dik rolpensje gekregen. M’n buik voelt nu overigens veel boller, strakker als ik er op duw. En als ik in bed op mijn buik lig, verplaatst overduidelijk ‘iets’ zich van die pletplek naar hogere regionen. Daarnaast voelt m’n lijf altijd vreemd de laatste jaren en heb ik door die aandoening en medicijnen altijd last van kwaaltjes, pijntjes, gedoe en daar wen je op een bepaalde manier aan. Dat ik de eventuele zw.schapstekenen daardoor niet heb onderkend?

- Ik heb bovendien altijd al ‘n raar hormonaal stelsel gehad; zo kreeg ik op mijn 5de (echt waar! ) al secundaire haargroei en werd ik vlak voor mijn 18de pas ongesteld.

- Het zou best vreemd zijn als het wandelende darmen waren, want ik heb dat gevoel nooit gehad of ook maar iets wat er op lijkt (ja, toen ik zwanger was van m’n zoontje dus), en nu heb ik de afgelopen anderhalve week elke dag aansluitend de sensatie dat het beweegt en doet. Bovendien voelt mijn onderbuik echt zwanger, ofwel heel ongesteld met broeierige pijn...tja, hoe leg je dat gevoel nou uit (aan je man)? Het zijn volgens mij geen lucht- of gasbellen, want ik hoor geen gerommel of geluiden; heb ook geen last van winden/opstijgend lucht of al 10 dagen een slechte stoelgang of buikgriep ofzo.

- Het gevoel is er niet de hele dag door, meer een soort slaap-waakritme, met, inderdaad, verhoogde activiteit als ik even rustig zit of lig.

- Mijn man begint al een beetje geïrriteerd te raken, omdat de bewijzen in zijn ogen overduidelijk zijn dat ik niet zwanger ben (de test en het feit dat ik tot vorige maand aan toe menstrueerde. Bovendien ben ik mijn vorige zw.schap 5 maanden kotsmisselijk geweest en nu niets). Maar ja; hij voelt niet wat ik voel. Of eigenlijk wel, want hij heeft ook het schoppen gevoeld toen hij zijn hand op mijn buik legde. Is niet zo leuk om door de darmen van je vrouw geschopt te worden hè, LOL. Bij mijn vorige zw.schap beweerden 6 (zes!) gyneacologen, onafhankelijk van elkaar, keer op keer, wekenlang, dat de baby aan de kleine kant was. Niet zorgelijk, maar beneden de maat. Overduidelijk op de talloze echo’s volgens de heren/dames medici. Dus wij met enkel kleine maatjes in de koffer op naar de bevalling. Bleek er een heusche achtponder uit te komen!! Die als een opgepropte kabouter in z’n maatje 50 weer mee naar huis mocht, haha! Ik bedoel maar...

En zo ken ik uit mijn omgeving nog een paar hoogst onwaarschijnlijke verhalen. Dokters zijn ook maar mensen en de natuur kan vol verrassingen zitten.

- Oké, het is zeldzaam, maar je leest wel eens uitzonderlijke verhalen. Zoals die vrouw die twee maanden na elkaar beviel van een ‘tweeling’, een zwart en een wit kindje. Dan moest ze dus twee maanden na de eerste nog steeds vruchtbaar zijn en hoe valt dat dan te verklaren? Mijn man vindt het broodje-aap verhalen, maar ik weet het nog niet zo zeker.





Nou, ik denk dat ik gewoon nog een test probeer, met of zonder support van mijn man. Ditmaal in de ochtend (heb trouwens wel ergens gelezen dat na de 16de week - áls het zo is, ben dus ik minstens zo ver - het meetbare HCG hormoon vrijwel geheel door de foetus opgesoupeerd wordt en de rest ook niet meer echt in de urine uitgescheiden wordt...betekent dat dat het niet meer meetbaar hoeft te zijn met een thuistest? Want dát lees je dus nergens)

En als ik binnen 5 tot 9 dagen niet ongesteld word toch maar de dokter eens aan mijn baby/darmen laten voelen. Of als ik het wel word, maar dit gevoel blijft aanhouden.

Per slot van rekening heb ik jarenlang de overtuiging gehad dat mij écht iets scheelde, wat steeds niet gemeten of onderkend werd...en uiteindelijk kreeg ik toch gelijk met die schildklierziekte, tegen beter weten in.



Bedankt voor het lezen van mijn lap. Ik moest het even kwijt. Heb qua reacties niet zo veel behoefte aan cynische opmerkingen of de standaard dingen die ik zelf ook op internet kan vinden. Wel zin in ervaringsdeskundigen: ‘de onwetende zwangeren’, danwel, ‘maandenlang gewoon door blijven menstrueren terwijl je in verwachting bent’ danwel ‘dames met zwangerschap-fakende darmen’.

Wat zouden jullie doen? Ik ben benieuwd!