Overig
alle pijlers
NIET groepje
zondag 26 april 2009 om 22:17
Hello
Daar was ik weer. Lastige avond gehad. We hebben in Amsterdam met het terugbrengen van A verteld aan hem dat hij voor 1 jaar opgenomen wordt in DH.
2 stuks ( hele lieve ! ) groepsleiding waren erbij, en we hebben het rustig (moeilijk!) verteld.
A was heel, heel erg verdrietig. Mijn hart brak. ipv Zijn hysterische krijs\huilen legde hij zijn hoofdje op zijn armen op de tafel en begon heel zachtjes te snikken
Het was zo zielig. A hoopt heel erg dat hij thuis kan en mag gaan wonen. Maar met zijn problematiek is de kans wel heel erg klein dat hij Ooit nog thuis komt.
1 jaar. 1 jaar voor een ventje van 8 is eindeloos. Eindeloos lang.
Gelukkig kon ik hem troosten. ( een uitzondering ! ) en kwam hij echt de veiligheid bij mijn zoeken, hij kroop op schoot bij mij en ik kreeg steeds kusjes
We hebben heel erg de nadruk gelegd op de positive kanten. "Je hebt al zo veel geleerd, en wij hebben al zoveel over jou geleerd, maar we willen nog veel meer leren" en "we zijn zo trots op jou, op je vooruitgang, en we willen heel graag dat je nog veel verder vooruit gaat, samen met Papa en Mammie"
Toen de groepsleiding begon over zijn afscheids dag, en het eten wat hij dan uit mag kiezen klaarde hij zienderogen op ( goh ) en zijn we lekker grapjes gaan maken.
Een heel groot compliment ook naar de groepsleiding die ons zo goed op de achtergrond met de nodige knipogen, goedkeurende knikken en de nodige sturing ( afleiding ) in het gesprek.
Heb het allemaal zonder huilen gedaan. Totdat we A naar bed hadden gebracht en we nog even met de GL na stonden te praten ( heel fijn, ze hadden ruim 1 uur de tijd voor ons vandaag ) Ik kreeg complimenten over heo ik het gebracht heb, en toen moest ik wel even huilen. Een compliment is fijn, maar het deed me zo veel pijn ( en nu weer ) om A zo verdrietig te zien.
Als klapper kreeg ik alvast een moederdag kado'tje ( A wilde niet meer wachten ) een versierd sieraden doosje met een gedichtje :
Mijn Mammie is van mij
Ze maakt me altijt erg blij
Mijn mammie is ook heel lief
Ik ben haar eigen hartendief
Een heel lief kusje !
Ik heb het snotterend in de auto zitten lezen.
*neemt fikse slok Rose bier.
Het moielijkste deze week hebben we gehad, op naar een fijne week, en voorbereiden op het afscheid.
Daar was ik weer. Lastige avond gehad. We hebben in Amsterdam met het terugbrengen van A verteld aan hem dat hij voor 1 jaar opgenomen wordt in DH.
2 stuks ( hele lieve ! ) groepsleiding waren erbij, en we hebben het rustig (moeilijk!) verteld.
A was heel, heel erg verdrietig. Mijn hart brak. ipv Zijn hysterische krijs\huilen legde hij zijn hoofdje op zijn armen op de tafel en begon heel zachtjes te snikken
Het was zo zielig. A hoopt heel erg dat hij thuis kan en mag gaan wonen. Maar met zijn problematiek is de kans wel heel erg klein dat hij Ooit nog thuis komt.
1 jaar. 1 jaar voor een ventje van 8 is eindeloos. Eindeloos lang.
Gelukkig kon ik hem troosten. ( een uitzondering ! ) en kwam hij echt de veiligheid bij mijn zoeken, hij kroop op schoot bij mij en ik kreeg steeds kusjes
We hebben heel erg de nadruk gelegd op de positive kanten. "Je hebt al zo veel geleerd, en wij hebben al zoveel over jou geleerd, maar we willen nog veel meer leren" en "we zijn zo trots op jou, op je vooruitgang, en we willen heel graag dat je nog veel verder vooruit gaat, samen met Papa en Mammie"
Toen de groepsleiding begon over zijn afscheids dag, en het eten wat hij dan uit mag kiezen klaarde hij zienderogen op ( goh ) en zijn we lekker grapjes gaan maken.
Een heel groot compliment ook naar de groepsleiding die ons zo goed op de achtergrond met de nodige knipogen, goedkeurende knikken en de nodige sturing ( afleiding ) in het gesprek.
Heb het allemaal zonder huilen gedaan. Totdat we A naar bed hadden gebracht en we nog even met de GL na stonden te praten ( heel fijn, ze hadden ruim 1 uur de tijd voor ons vandaag ) Ik kreeg complimenten over heo ik het gebracht heb, en toen moest ik wel even huilen. Een compliment is fijn, maar het deed me zo veel pijn ( en nu weer ) om A zo verdrietig te zien.
Als klapper kreeg ik alvast een moederdag kado'tje ( A wilde niet meer wachten ) een versierd sieraden doosje met een gedichtje :
Mijn Mammie is van mij
Ze maakt me altijt erg blij
Mijn mammie is ook heel lief
Ik ben haar eigen hartendief
Een heel lief kusje !
Ik heb het snotterend in de auto zitten lezen.
*neemt fikse slok Rose bier.
Het moielijkste deze week hebben we gehad, op naar een fijne week, en voorbereiden op het afscheid.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
zondag 26 april 2009 om 22:35
quote:mamzelle schreef op 26 april 2009 @ 22:24:
Ach lieve Boro, en arme A.
Is het geen idee om ergens na 12 mei toch aan hem te laten weten dat thuiszijn ook voor jou het fijnste zou zijn, maar dat het 'gewoon niet kan'?
Dank je Daar hebben we het ook idd over gehad. Dat wij het ook het fijnste zouden vinden als hij altijd thuis was, maar dat dat nu nog niet kan. ( en dan weer met alleen het positive, "wij willen nog zoveel leren, jij bent zo goed in leren hoe we met elkaar om gaan, dat we daar nog even mee door willen gaan )
Bedankt, ook Djo voelt fijn om even van me af te schrijven.
Ach lieve Boro, en arme A.
Is het geen idee om ergens na 12 mei toch aan hem te laten weten dat thuiszijn ook voor jou het fijnste zou zijn, maar dat het 'gewoon niet kan'?
Dank je Daar hebben we het ook idd over gehad. Dat wij het ook het fijnste zouden vinden als hij altijd thuis was, maar dat dat nu nog niet kan. ( en dan weer met alleen het positive, "wij willen nog zoveel leren, jij bent zo goed in leren hoe we met elkaar om gaan, dat we daar nog even mee door willen gaan )
Bedankt, ook Djo voelt fijn om even van me af te schrijven.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
zondag 26 april 2009 om 22:39
quote:yoyo2 schreef op 26 april 2009 @ 22:37:
Boro, had je toen hij zo verdrietig reageerde niet een moment van "Nee! Hij blijft gewoon thuis!" ?
Ja ! Dan wil je hem het liefste gewoon oppakken en in de auto zetten en heel ver weg rijden.
Maar goed, ik bedenk me dan wel weer dat we dat niet redden met hem, echt niet. En hoe verscheurd je gevoel dan ook is, je weet ergens diep van binnen dat dit het beste is. Maar dat verdomde gevoel he , dat werkt nu even niet zo mee
Vriend had dat gevoel nog meer dan mij, ik ben wat realistischer ( sta er emotioneel hoe dan ook wat verder van af dan Vriend ).
Boro, had je toen hij zo verdrietig reageerde niet een moment van "Nee! Hij blijft gewoon thuis!" ?
Ja ! Dan wil je hem het liefste gewoon oppakken en in de auto zetten en heel ver weg rijden.
Maar goed, ik bedenk me dan wel weer dat we dat niet redden met hem, echt niet. En hoe verscheurd je gevoel dan ook is, je weet ergens diep van binnen dat dit het beste is. Maar dat verdomde gevoel he , dat werkt nu even niet zo mee
Vriend had dat gevoel nog meer dan mij, ik ben wat realistischer ( sta er emotioneel hoe dan ook wat verder van af dan Vriend ).
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
