Overig
alle pijlers
schouderklopje voor jezelf
zaterdag 21 oktober 2017 om 21:30
Misschien niet zo'n big deal ... maar ik ben me vandaag toch een partij trots op mezelf. Ik heb namelijk helemaal alleen de badkamer afvoer gemaakt. Het liep al maanden slecht af en ontstopper deed niks. Ik ben atechnisch, maar vond het toch mijn eer te na om hiervoor een mannetje te laten komen.
Dus vandaag stoute schoenen aan. Emmertje klaar gezet en aan de slag gegaan. Was eigenlijk verbaasd dat het zo simpel was. Zat een klont rotzooi vast; was gewoon effe losdraaien, leeg maken en weer vastdraaien. Niet moeilijk dus, maar toch voor mij een horde die ik heb genomen. Ik vind mezelf altijd zo onhandig. Dus ik verdien een schouderklopje van mezelf.
Waar zijn jullie vandaag trots op ? Geef jezelf ook eens een schouderklopje voor wat goed ging.
Dus vandaag stoute schoenen aan. Emmertje klaar gezet en aan de slag gegaan. Was eigenlijk verbaasd dat het zo simpel was. Zat een klont rotzooi vast; was gewoon effe losdraaien, leeg maken en weer vastdraaien. Niet moeilijk dus, maar toch voor mij een horde die ik heb genomen. Ik vind mezelf altijd zo onhandig. Dus ik verdien een schouderklopje van mezelf.
Waar zijn jullie vandaag trots op ? Geef jezelf ook eens een schouderklopje voor wat goed ging.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
zaterdag 21 oktober 2017 om 21:55
Vandaag? Gisteren ben ik overgestapt, voor de zesde keer geloof ik. Niet via die van de advertentie maar via een ander. Ze hebben trouwens dezelfde aanbieding als gunstigste. Ik ben niet trots, maar ik moest er even voor gaan zitten. Ook dat nieteens. Zat gewoon in mijn takenpakket. Maar goed, gebeurd weer. 
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 21 oktober 2017 om 22:35
aan iedereen die iets heeft gedaan waar hij/zij trots op is: toppie ! we zijn vaak te weinig lief voor onszelf en we focussen altijd maar op wat beter of anders zou moeten, maar soms is het gewoon ook goed om jezelf eens een complimentje te geven
@daremanda - gefeliciteerd en geniet van je honeymoon!
@daremanda - gefeliciteerd en geniet van je honeymoon!
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
zondag 22 oktober 2017 om 00:49
Belgali wat goed! Ik vind het ook geen moeilijk klusje, maar wel altijd een heel vies klusje. Goed gedaan!
Ik doe dat thuis ook altijd, als dochter van de loodgieter kan het gewoon niet dat je zegt dat je dat niet kunt.
Zelf vandaag niet veel bijzonders gedaan, dus ook niks om trots op te zijn.
Wel iets om me juist een beetje te schamen. Met een nieuw donkergrijs gastendoekje alle witte handdoeken en grauwe kleur gegeven.
Ik doe dat thuis ook altijd, als dochter van de loodgieter kan het gewoon niet dat je zegt dat je dat niet kunt.
Zelf vandaag niet veel bijzonders gedaan, dus ook niks om trots op te zijn.
Wel iets om me juist een beetje te schamen. Met een nieuw donkergrijs gastendoekje alle witte handdoeken en grauwe kleur gegeven.
zondag 22 oktober 2017 om 06:34
Ik moet me er overigens ook toe zetten om een sifon te reinigen of fonteintje te vervangen, een lamp op te hangen of een nieuw stopcontact aan te leggen, laan staan een bad te plaatsen. Maar je wil iets heel graag, of de noodzaak is heel dringend, en dan groei je naar dat moment toe. Er stinkt iets verschrikkelijk, of dat bad staat maar in de hal, of de nieuwe stopcontacten liggen al weken op het tafeltje, en dan ga je steeds meer nadenken welke stapjes je het eerste moet doen, en tenslotte doe je ze.
Dat in tegenstelling tot behangen of vloerbedekking neerleggen; daarmee kan ik niet wachten, haha.
Maar geklooi aan gas, licht en water daar voel ik me niet echt toe aangetrokken.
Dat in tegenstelling tot behangen of vloerbedekking neerleggen; daarmee kan ik niet wachten, haha.
Maar geklooi aan gas, licht en water daar voel ik me niet echt toe aangetrokken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 22 oktober 2017 om 06:53
zondag 22 oktober 2017 om 07:56
Dat laatste voorbeeld willen we hier NIET horen!Andersom schreef: ↑22-10-2017 00:49Belgali wat goed! Ik vind het ook geen moeilijk klusje, maar wel altijd een heel vies klusje. Goed gedaan!
Ik doe dat thuis ook altijd, als dochter van de loodgieter kan het gewoon niet dat je zegt dat je dat niet kunt.
Zelf vandaag niet veel bijzonders gedaan, dus ook niks om trots op te zijn.
Wel iets om me juist een beetje te schamen. Met een nieuw donkergrijs gastendoekje alle witte handdoeken en grauwe kleur gegeven.
Draai het nu eens naar iets positiefs. Goed voor jouzelf.
zondag 22 oktober 2017 om 08:01
Ik geef mezelf een schouderklop!
Ik wil positief blijven ondanks vele onzekerheden en een man die zeer pessimistisch en achterdochtig is.
Het vergt veel overredingskunst ten aanzien van mezelf, want ben zelf snel geneigd negatief te denken. Echter ik weet dat het hek van de dam is wanneer ook ik mijn schouders laat hangen.
Ik wil positief blijven ondanks vele onzekerheden en een man die zeer pessimistisch en achterdochtig is.
Het vergt veel overredingskunst ten aanzien van mezelf, want ben zelf snel geneigd negatief te denken. Echter ik weet dat het hek van de dam is wanneer ook ik mijn schouders laat hangen.
zondag 22 oktober 2017 om 09:21
Ik ben trots op mezelf dat ik zelf mijn angst voor zwemmen in diep water heb overwonnen. 
Er komt nu een heel verhaal.
Op mijn 11e ben ik bijna verdronken. Ik ga vanwege herkenbaarheid niet teveel details vertellen. Sindsdien ben ik nooit meer in diep water geweest,alleen in water waar ik kon rondlopen en ben ik ook niet meer met mijn hoofd onder water geweest omdat ik dit niet meer durfde.
Vorige week heb ik voor het eerst sinds 20 jaar weer in het wedstrijdbad van het zwembad gezwommen.
Mijn zoon heeft sinds ongeveer twee maanden zwemles voor zijn a-diploma en leert echt razendsnel! Hij blijkt een echte waterrat te zijn en gaf pasgeleden aan dat hij vaker wilt zwemmen en dan ook in het diepe (voor hem is 1.30m al het diepe) ipv in het ondiepe.
Heel leuk natuurlijk en dat deden we ook. Tot vorige week woensdag zoon na zwemles riep dat hij een keer in het wedstrijdbad wou,(want die is vet diep mam!) hij wou de eerste keer graag met mij en mijn vriend in het hele diepe water en niet met de juf. Ik antwoordde dat we dit wel zouden gaan doen maar dat mama daarvoor eerst iets moest doen, zo nieuwsgierig als zoon is vroeg hij wat het was. Dus ik heb mijn geheim aan hem opgebiecht. Waarop hij zei; "nou mam,ik vind het ook spannend. Dus dan zijn we allebei bang. Zullen we het gewoon samen proberen?! Kun je wel zwemmen of moet je ook bandjes en een kurkje om?".
Waarop ik antwoordde;"Nou zwemmen kan ik gelukkig wel,dus bandjes en kurkje is niet nodig,maar dat is een goed idee!"
Ik heb tijdens het wachten tot de zwemles klaar was,enkele keren 1 op 1 gesprekken gehad met een badmeester. Voor het eerst sinds al die jaren heb ik mijn angst voor het diepe durven uit te spreken, dit heb ik nooit tegen iemand gezegd (behalve mijn ouders en zoon) omdat het niet nodig was. Als ik ging zwemmen was dat in een subtropisch zwembad waar ik gewoon rond kon lopen in het water. Met mijn hoofd onder water is al die jaren ook nooit gebeurd, als excuus gebruikte ik dat mijn haar droog moest blijven anders werd het touw of dat ik mijn lenzen in had. Zo heb ik het 20 jaar volgehouden. Zelfs mijn vriend wist het niet omdat dit nooit ter sprake is gekomen.
Ik gaf aan bij de badmeester dat ik mijn angst voor het diepe water wil overwinnen voor mijn zoon en voor mezelf,dat zoon ervan weet en mij wil helpen omdat hij ook bang is omdat het voor hem nieuw is,maar dat ik het de eerste keer alleen wil proberen zonder dat zoon ervan af weet. Dit omdat ik niet weet hoe ik ga reageren omdat ik het eigenlijk nooit verwerkt heb omdat ik er echt nooit over gesproken heb. De badmeester kwam met een idee;" waarom schrijf je mijn bazin geen brief en leg je de situatie uit,misschien heeft zij wel een mooie oplossing."
Ik besloot om een brief te schrijven waarin ik alles uitlegde met daarin mijn telefoonnummer en die brief zou hij aan zijn bazin laten lezen. Twee dagen later werd ik s'middags gebeld door de bazin van het zwembad,
die met een heel lief voorstel kwam. Als ik s'avonds vlak voor sluitingstijd zou komen,zou de badmeester samen met een badjuf een uurtje langer blijven zodat ik het wedstrijdbad voor mezelf had en zouden ze mij begeleiden terwijl ik voor het eerst weer in het wedstrijdbad zou gaan. Ik hoefde geen entreegeld te betalen omdat dit na sluitingstijd was en zou opgehaald worden uit de wachtruimte als alle anderen weg zijn,zodat dit niet zou opvallen. Dit vond ik een heel lief aanbod die ik niet af kon slaan,dus zo gezegd zo gedaan.
Tijdens het zwemmen ben ik bij het opdiepe gedeelte via het trapje het water ingegaan en eerst overdwars wat baantjes gaan zwemmen,dit omdat de badmeester wou kijken hoe mijn schoolslag was,deze was goed. Daarna kreeg ik de opdracht om na het diepe gedeelte te zwemmen,de badmeester liep mee langs de kant en zijn collega de badjuf stond bij het diepe gedeelte mij aan te moedigen en zei dat ik naar haar moest blijven kijken en niet na het water. Het 1e baantje ging gek genoeg moeiteloos. Ik moest bij het diepe gedeelte het trapje op en dan bij het ondiepe gedeelte mijn 2e baantje beginnen te zwemmen. Die ging ook moeiteloos. Toen ik bij het diepe gedeelte was moest ik bij het trapje gaan hangen en vroeg de badjuf; durf je nu naar beneden te kijken,de diepte is 3.10m. Ik wou het proberen,keek naar beneden en kreeg het gevoel alsof mijn keel dicht werd geknepen. Dit gaf ik aan. Toen kreeg ik twee opties; eruit stappen óf terugzwemmen na het ondiepe. Ik besloot door te zetten en terug te zwemmen na het ondiepe. De badmeester liep weer met mij mee langs de kant en zei de hele tijd; focus op je ademhaling. Het gevoel alsof mijn keel werd dicht geknepen verdween al gauw.
Daarna gaf ik aan dat ik in het diepe gedeelte wou beginnen met zwemmen en dat ik via het trapje erin zou gaan en zonder begeleiding van de badmeester terug wou zwemmen. De badmeester en badjuf bleven bij het diepe gedeelte staan. Toen ik het water inging kreeg ik een benauwd gevoel,maar ik dacht; "ik doe dit voor mij zoon en moet hier effe doorheen", dus ik zette door,zette mijn verstand op nul en zwom een baantje en meteen weer een baantje terug. Daarna ben ik op het trapje gaan zitten en vanuit daar in het diepe water gaan kijken,ondertussen begon de badjuf met mij te kletsen en gaf aan dat ik ondertussen gewoon naar het water mocht blijven kijken. Ik gaf aan dat ik een benauwd gevoel had,waarop zei zij; geef het even wat de tijd,ik zal proberen om je erdoor heen te praten. Ons gesprek ging over dagelijkse dingen en ik merkte na een tijdje dat het benauwde gevoel verdween,terwijl ik nog steeds het water in keek. Dit gaf ik aan. Waarop de badjuf zei; wat goed! Durf je nu ook het water in te gaan? Dat wou ik wel proberen. Ik liet mij van de kant het water inzakken en het gevoel bleef nog weg. Toen vroeg ze; durf je nu het trapje los te laten? Ik liet het trapje los en bleef na de bodem kijken en toen zei ze; durf je nu een stukje te zwemmen terwijl je na de bodem blijft kijken? Ik wou het wel proberen want het benauwde gevoel bleef weg. Ik zwom in een keer terug na het ondiepe gedeelte terwijl ik af en toe na beneden keek en het benauwde gevoel bleef weg.
Toen ik daar aan was gekomen stond de badjuf daar en vroeg of ik het water uit wou komen. Ik klom het water uit,badjuf gaf mij mijn handdoek en gaf mij een hand en zei; dan zou ik mij nu maar even wat verder voorstellen. Ik had mijn naam al verteld,maar wat ik niet had verteld is dat ik geen badjuf meer ben. Waarop ik zei; wat bent u dan wel? Zij; ik ben degene die jij de brief hebt geschreven,ik ben de eigenaresse van dit zwembad en vond het zo'n mooie brief dat ik de persoon achter de brief persoonlijk wou spreken en haar een kans wou geven om haar angst te overwinnen. Ik vond dat ik jou op zijn minst even kon proberen te helpen,want zo'n bijzondere brief krijg ik niet dagelijks. Gefeliciteerd het is je gelukt! De liefde voor je zoon heeft je de kracht gegeven om je angst te overwinnen. Ik heb haar bedankt en bedacht me later bij het omkleden dat ik haar naam eerder had gehoord,nogal logisch want zij had mij gebeld n.a.v mijn brief. 
Ik heb mijn angst dus overwonnen, dit is nu zo'n 5 weken geleden en sindsdien zwem ik nu alleen en zonder begeleiding 2x per week baantjes in het wedstrijd bad en zwem ik een half uur achter elkaar zonder dat ik bang ben. De badmeester die mij hielp is dan ook altijd aanwezig en houdt mij extra goed in de gaten. Gister heb ik 35 baantjes gezwommen in het diepe en daarom ben ik super trots op mezelf en geef ik mijzelf een schouderklopje,want tot een paar weken geleden was ik nog bang voor het diepe.
Volgende week gaan vriend en ik met zoon zwemmen en gaan we samen het wedstrijdbad in. Ik heb mijn zoon nog niet verteld dat ik mijn angst al heb overwonnen zonder hem. Vriend zei dat het beter is om hem even in de waan te laten dat het voor mij ook de eerste keer weer zou zijn sinds al die jaren en om het zoon ná die tijd pas te gaan vertellen omdat hij anders misschien niet meer durft of wat dan ook.
Er komt nu een heel verhaal.
Op mijn 11e ben ik bijna verdronken. Ik ga vanwege herkenbaarheid niet teveel details vertellen. Sindsdien ben ik nooit meer in diep water geweest,alleen in water waar ik kon rondlopen en ben ik ook niet meer met mijn hoofd onder water geweest omdat ik dit niet meer durfde.
Vorige week heb ik voor het eerst sinds 20 jaar weer in het wedstrijdbad van het zwembad gezwommen.
Mijn zoon heeft sinds ongeveer twee maanden zwemles voor zijn a-diploma en leert echt razendsnel! Hij blijkt een echte waterrat te zijn en gaf pasgeleden aan dat hij vaker wilt zwemmen en dan ook in het diepe (voor hem is 1.30m al het diepe) ipv in het ondiepe.
Heel leuk natuurlijk en dat deden we ook. Tot vorige week woensdag zoon na zwemles riep dat hij een keer in het wedstrijdbad wou,(want die is vet diep mam!) hij wou de eerste keer graag met mij en mijn vriend in het hele diepe water en niet met de juf. Ik antwoordde dat we dit wel zouden gaan doen maar dat mama daarvoor eerst iets moest doen, zo nieuwsgierig als zoon is vroeg hij wat het was. Dus ik heb mijn geheim aan hem opgebiecht. Waarop hij zei; "nou mam,ik vind het ook spannend. Dus dan zijn we allebei bang. Zullen we het gewoon samen proberen?! Kun je wel zwemmen of moet je ook bandjes en een kurkje om?".
Waarop ik antwoordde;"Nou zwemmen kan ik gelukkig wel,dus bandjes en kurkje is niet nodig,maar dat is een goed idee!"Ik heb tijdens het wachten tot de zwemles klaar was,enkele keren 1 op 1 gesprekken gehad met een badmeester. Voor het eerst sinds al die jaren heb ik mijn angst voor het diepe durven uit te spreken, dit heb ik nooit tegen iemand gezegd (behalve mijn ouders en zoon) omdat het niet nodig was. Als ik ging zwemmen was dat in een subtropisch zwembad waar ik gewoon rond kon lopen in het water. Met mijn hoofd onder water is al die jaren ook nooit gebeurd, als excuus gebruikte ik dat mijn haar droog moest blijven anders werd het touw of dat ik mijn lenzen in had. Zo heb ik het 20 jaar volgehouden. Zelfs mijn vriend wist het niet omdat dit nooit ter sprake is gekomen.
Ik gaf aan bij de badmeester dat ik mijn angst voor het diepe water wil overwinnen voor mijn zoon en voor mezelf,dat zoon ervan weet en mij wil helpen omdat hij ook bang is omdat het voor hem nieuw is,maar dat ik het de eerste keer alleen wil proberen zonder dat zoon ervan af weet. Dit omdat ik niet weet hoe ik ga reageren omdat ik het eigenlijk nooit verwerkt heb omdat ik er echt nooit over gesproken heb. De badmeester kwam met een idee;" waarom schrijf je mijn bazin geen brief en leg je de situatie uit,misschien heeft zij wel een mooie oplossing."
Ik besloot om een brief te schrijven waarin ik alles uitlegde met daarin mijn telefoonnummer en die brief zou hij aan zijn bazin laten lezen. Twee dagen later werd ik s'middags gebeld door de bazin van het zwembad,
die met een heel lief voorstel kwam. Als ik s'avonds vlak voor sluitingstijd zou komen,zou de badmeester samen met een badjuf een uurtje langer blijven zodat ik het wedstrijdbad voor mezelf had en zouden ze mij begeleiden terwijl ik voor het eerst weer in het wedstrijdbad zou gaan. Ik hoefde geen entreegeld te betalen omdat dit na sluitingstijd was en zou opgehaald worden uit de wachtruimte als alle anderen weg zijn,zodat dit niet zou opvallen. Dit vond ik een heel lief aanbod die ik niet af kon slaan,dus zo gezegd zo gedaan.
Tijdens het zwemmen ben ik bij het opdiepe gedeelte via het trapje het water ingegaan en eerst overdwars wat baantjes gaan zwemmen,dit omdat de badmeester wou kijken hoe mijn schoolslag was,deze was goed. Daarna kreeg ik de opdracht om na het diepe gedeelte te zwemmen,de badmeester liep mee langs de kant en zijn collega de badjuf stond bij het diepe gedeelte mij aan te moedigen en zei dat ik naar haar moest blijven kijken en niet na het water. Het 1e baantje ging gek genoeg moeiteloos. Ik moest bij het diepe gedeelte het trapje op en dan bij het ondiepe gedeelte mijn 2e baantje beginnen te zwemmen. Die ging ook moeiteloos. Toen ik bij het diepe gedeelte was moest ik bij het trapje gaan hangen en vroeg de badjuf; durf je nu naar beneden te kijken,de diepte is 3.10m. Ik wou het proberen,keek naar beneden en kreeg het gevoel alsof mijn keel dicht werd geknepen. Dit gaf ik aan. Toen kreeg ik twee opties; eruit stappen óf terugzwemmen na het ondiepe. Ik besloot door te zetten en terug te zwemmen na het ondiepe. De badmeester liep weer met mij mee langs de kant en zei de hele tijd; focus op je ademhaling. Het gevoel alsof mijn keel werd dicht geknepen verdween al gauw.
Daarna gaf ik aan dat ik in het diepe gedeelte wou beginnen met zwemmen en dat ik via het trapje erin zou gaan en zonder begeleiding van de badmeester terug wou zwemmen. De badmeester en badjuf bleven bij het diepe gedeelte staan. Toen ik het water inging kreeg ik een benauwd gevoel,maar ik dacht; "ik doe dit voor mij zoon en moet hier effe doorheen", dus ik zette door,zette mijn verstand op nul en zwom een baantje en meteen weer een baantje terug. Daarna ben ik op het trapje gaan zitten en vanuit daar in het diepe water gaan kijken,ondertussen begon de badjuf met mij te kletsen en gaf aan dat ik ondertussen gewoon naar het water mocht blijven kijken. Ik gaf aan dat ik een benauwd gevoel had,waarop zei zij; geef het even wat de tijd,ik zal proberen om je erdoor heen te praten. Ons gesprek ging over dagelijkse dingen en ik merkte na een tijdje dat het benauwde gevoel verdween,terwijl ik nog steeds het water in keek. Dit gaf ik aan. Waarop de badjuf zei; wat goed! Durf je nu ook het water in te gaan? Dat wou ik wel proberen. Ik liet mij van de kant het water inzakken en het gevoel bleef nog weg. Toen vroeg ze; durf je nu het trapje los te laten? Ik liet het trapje los en bleef na de bodem kijken en toen zei ze; durf je nu een stukje te zwemmen terwijl je na de bodem blijft kijken? Ik wou het wel proberen want het benauwde gevoel bleef weg. Ik zwom in een keer terug na het ondiepe gedeelte terwijl ik af en toe na beneden keek en het benauwde gevoel bleef weg.
Toen ik daar aan was gekomen stond de badjuf daar en vroeg of ik het water uit wou komen. Ik klom het water uit,badjuf gaf mij mijn handdoek en gaf mij een hand en zei; dan zou ik mij nu maar even wat verder voorstellen. Ik had mijn naam al verteld,maar wat ik niet had verteld is dat ik geen badjuf meer ben. Waarop ik zei; wat bent u dan wel? Zij; ik ben degene die jij de brief hebt geschreven,ik ben de eigenaresse van dit zwembad en vond het zo'n mooie brief dat ik de persoon achter de brief persoonlijk wou spreken en haar een kans wou geven om haar angst te overwinnen. Ik vond dat ik jou op zijn minst even kon proberen te helpen,want zo'n bijzondere brief krijg ik niet dagelijks. Gefeliciteerd het is je gelukt! De liefde voor je zoon heeft je de kracht gegeven om je angst te overwinnen. Ik heb haar bedankt en bedacht me later bij het omkleden dat ik haar naam eerder had gehoord,nogal logisch want zij had mij gebeld n.a.v mijn brief. Ik heb mijn angst dus overwonnen, dit is nu zo'n 5 weken geleden en sindsdien zwem ik nu alleen en zonder begeleiding 2x per week baantjes in het wedstrijd bad en zwem ik een half uur achter elkaar zonder dat ik bang ben. De badmeester die mij hielp is dan ook altijd aanwezig en houdt mij extra goed in de gaten. Gister heb ik 35 baantjes gezwommen in het diepe en daarom ben ik super trots op mezelf en geef ik mijzelf een schouderklopje,want tot een paar weken geleden was ik nog bang voor het diepe.
Volgende week gaan vriend en ik met zoon zwemmen en gaan we samen het wedstrijdbad in. Ik heb mijn zoon nog niet verteld dat ik mijn angst al heb overwonnen zonder hem. Vriend zei dat het beter is om hem even in de waan te laten dat het voor mij ook de eerste keer weer zou zijn sinds al die jaren en om het zoon ná die tijd pas te gaan vertellen omdat hij anders misschien niet meer durft of wat dan ook.
anoniem_353379 wijzigde dit bericht op 22-10-2017 17:56
Reden: Spelfouten
Reden: Spelfouten
0.27% gewijzigd
zondag 22 oktober 2017 om 12:47
zondag 22 oktober 2017 om 19:29
Thanks!
Zoon zat er al op zwemles en ik zwem er nu ook 2x per week. Dus ja,de bazin van het zwembad heeft er met mij een klant bij. Eigenlijk wel meerdere klanten dankzij mij want cliënten van mij zwemmen er nu ook wekelijks in het therapiebad.
maandag 23 oktober 2017 om 15:35
