Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
maandag 12 februari 2018 om 11:37
Ik heb jaren een autistische jongen in het huis naast me gehad. Merkte niets van zijn aanwezigheid. Hij zat alleen maar binnen te gamen. Nu woont er 'n vrouw van in de 50 die regelmatig haar volwassen kinderen inclusief kleinkinderen over de vloer krijgt. Pfff, doe mij die autist alsjeblieft! In dat kader zou ik dus wel graag zien dat er meer autisten in mijn omgeving zouden wonen. Maar dus wel autisten die net als mij een prikkelarme omgeving willen en kindvrij zijn dus.
maandag 12 februari 2018 om 11:48
Zelf woon ik samen met mijn broer en over vijf maanden trekt mijn verloofde bij ons in. Een piepkleine mini-commune dus waarbij we elkaars zwakke kanten kunnen opvangen. Ik ben niet vies van fysiek werk en ben goed met cijfertjes, zij heeft uitstekende sociale vaardigheden en is creatief en mijn broer zorgt ervoor dat we niet vergeten om ons ook te ontspannen, dus als we elkaars sterke punten benutten zou dit huishouden een eitje zijn. Nadeel is wel dat we met drie in een woonst zitten en goed onze me-time moeten afbakenen.biobitch1984 schreef: ↑11-02-2018 20:36Ik ook niet veel met mensen, maar het is wel reuzehandig dat je dingen die je stress opleveren kan uitbesteden aan mensen die daar minder om geven om te doen..
Ik vind het fijne hier dat iedereen zn eigen leven leid, maar wel elkaar helpt met dingen. Zo verhuur ik af en toe mijn auto, een ander kookt wel eens voor me en verder no strings attached. Ik zit nu heerlijk alleen op de bank carnaval te negeren met netflix en een koud drankje.
Als ik teveel stress heb pak ik fiets of auto en ga ik ff vissen kijken met mn snorkel.
Gisterenmiddag een verjaardagsfeestje, een kleine drie uur met ongeveer twintig personen in een zaaltje en op dit moment ben ik compleet brak. Mijn eigen familie weet dat ze mij zelden zien en dat ze me beter kunnen vragen voor een klusje dan een tas koffie, maar de schoonfamilie nog niet. Iemand tips hier om die sociale situaties beter te overleven? Blijven de impressies van die gelegenheden ook zolang hangen bij jullie? Heb nog maar pas de conversaties verwerkt van Kerst en die van gisteren zullen zeker blijven rondspoken tot Pasen; is er een methode om dit te versnellen zodat je minder lang blijft nadenken over gezichtsuitdrukkingen en woorden?
maandag 12 februari 2018 om 11:55
Ik ga simpelweg niet naar grote bijeenkomsten. Als er iemand jarig is waar ik close mee ben dan spreek ik er 1 op 1 mee af. Of met 1 stel ofzo. Aan de andere kant heb ik bij mijn Amerikaanse vrienden wel hun Halloween feest meegemaakt. Maar ik merk wel dat ik dan ook vaak mentaal afstand neem en het als 'n film bekeek. Ook was het niet heel massaal in één ruimte, maar zaten er 'n paar bij het kampvuur, een paar in een andere hoek van de tuin beerpong te spelen, in de muziekkamer op de bank met 'n horrorfilm op, in de woonkamer etc. dus ik sloot me aan bij de rustigere types en gesprekken.
maandag 12 februari 2018 om 12:57
Bij mij blijven dat soort indrukken niet zo lang hangen. Ik vergeet het allemaal zo snel mogelijk weer. Alleen dingen die ik niet begreep komen soms later weer in mijn geheugen. Ik probeer er ook zo min mogelijk bij stil te staan.Valdemar_II schreef: ↑12-02-2018 11:48[...]
Gisterenmiddag een verjaardagsfeestje, een kleine drie uur met ongeveer twintig personen in een zaaltje en op dit moment ben ik compleet brak. Mijn eigen familie weet dat ze mij zelden zien en dat ze me beter kunnen vragen voor een klusje dan een tas koffie, maar de schoonfamilie nog niet. Iemand tips hier om die sociale situaties beter te overleven? Blijven de impressies van die gelegenheden ook zolang hangen bij jullie? Heb nog maar pas de conversaties verwerkt van Kerst en die van gisteren zullen zeker blijven rondspoken tot Pasen; is er een methode om dit te versnellen zodat je minder lang blijft nadenken over gezichtsuitdrukkingen en woorden?
maandag 12 februari 2018 om 13:37
Herkenbaar, ik zou ook helemaal overprikkeld thuis komen. Al scheelt het wel als ik in een ruimte ben met veel bekenden. Ik had laatst een verjaardag van een vriendin, ik ging er expres begin van de middag al heen. Er zaten al een paar mensen maar die kende ik al. 2 uur later zat echt de hele kamer tjokvol mensen. Heel fijn dat ik 3 kwart daarvan kende, maar ik was 's avonds echt bekaf.Valdemar_II schreef: ↑12-02-2018 11:48
Gisterenmiddag een verjaardagsfeestje, een kleine drie uur met ongeveer twintig personen in een zaaltje en op dit moment ben ik compleet brak. Mijn eigen familie weet dat ze mij zelden zien en dat ze me beter kunnen vragen voor een klusje dan een tas koffie, maar de schoonfamilie nog niet. Iemand tips hier om die sociale situaties beter te overleven? Blijven de impressies van die gelegenheden ook zolang hangen bij jullie? Heb nog maar pas de conversaties verwerkt van Kerst en die van gisteren zullen zeker blijven rondspoken tot Pasen; is er een methode om dit te versnellen zodat je minder lang blijft nadenken over gezichtsuitdrukkingen en woorden?
maandag 12 februari 2018 om 15:01
Oh my god *rilling* ja ik ken het verschijnsel. In mijn woonplaats had je een app 'we helpen'. Iets laagdrempeliger maar ook zo laagdrempelig dat mensen je berichten gaan sturen.redbulletje schreef: ↑12-02-2018 11:14Een kennis tipte me laatst een vrijwilligersclub in ons dorp die klusjes doen bij mensen die ze niet zelf kunnen. Aangezien ik toen op 't punt stond me te laten opereren dacht ik dat dat handig zou kunnen zijn. Eerste irritatie was toen ze me belden ipv terugmailden. Daarna kwamen 2 dames langs om een uitleg te doen. Ook bleek niet alles mogelijk, dakgoten werden niet gedaan door hun vrijwilligers en een klusje mocht niet langer dan 1,5 uur in beslag nemen. Ook werd gelijk doorgevraagd of je zelf ook iets aan te bieden had als je weer gezond was. Ik werd er zo kriegelig van dan ik via mail liet weten dat ik afzag van hun diensten. Belde ééntje van die club me op terwijl ik in mijn ziekenhuisbed van mijn narcose lag bij te komen. Echt, ik doe mijn klusjes nog liever kruipend!
Nee dan liever een lap grond tussen de kaktussen van 4000 m2 waar comfortabele containerwoningen staan met minstens 2 (slaap)kamers, een woonkamer en een dakterras plus patio met een cactussenhek erom en minstens 20 m2 eigen tuin. Waarbij hrt volgende huis pas een paar meter verderop staat.
maandag 12 februari 2018 om 15:10
Klinkt echt ideaal!biobitch1984 schreef: ↑12-02-2018 15:01Oh my god *rilling* ja ik ken het verschijnsel. In mijn woonplaats had je een app 'we helpen'. Iets laagdrempeliger maar ook zo laagdrempelig dat mensen je berichten gaan sturen.
Nee dan liever een lap grond tussen de kaktussen van 4000 m2 waar comfortabele containerwoningen staan met minstens 2 (slaap)kamers, een woonkamer en een dakterras plus patio met een cactussenhek erom en minstens 20 m2 eigen tuin. Waarbij hrt volgende huis pas een paar meter verderop staat.
Ik woon in een appartementencomplex, heb ook een klein tuintje maar vind het groot genoeg voor mezelf. Het nadeel is wel dat het hier vrij gehorig is (woon pal naast een kinderdagverblijf), maar ik moet zeggen dat ik er aan begin te wennen. Al scheelt het dat ik overdag meestal weg ben natuurlijk.
maandag 12 februari 2018 om 15:49
Gefeliciteerd met je verloving! Zoeen situatie leeft een vriend van me ook in. Ooit met zijn broer een huis gekocht omdat het samenwonen met een vriendje niet doorging. Die broer is aardig flexibel en weinig thuis. Nu woont zijn huidige echtgenoot erbij in en hun twee hondjes ook. Gaat prima volgens mij. Hoe minder mensen, hoe minder gezeik denk ik.Valdemar_II schreef: ↑12-02-2018 11:48Zelf woon ik samen met mijn broer en over vijf maanden trekt mijn verloofde bij ons in. Een piepkleine mini-commune dus waarbij we elkaars zwakke kanten kunnen opvangen. Ik ben niet vies van fysiek werk en ben goed met cijfertjes, zij heeft uitstekende sociale vaardigheden en is creatief en mijn broer zorgt ervoor dat we niet vergeten om ons ook te ontspannen, dus als we elkaars sterke punten benutten zou dit huishouden een eitje zijn. Nadeel is wel dat we met drie in een woonst zitten en goed onze me-time moeten afbakenen.
Gisterenmiddag een verjaardagsfeestje, een kleine drie uur met ongeveer twintig personen in een zaaltje en op dit moment ben ik compleet brak. Mijn eigen familie weet dat ze mij zelden zien en dat ze me beter kunnen vragen voor een klusje dan een tas koffie, maar de schoonfamilie nog niet. Iemand tips hier om die sociale situaties beter te overleven? Blijven de impressies van die gelegenheden ook zolang hangen bij jullie? Heb nog maar pas de conversaties verwerkt van Kerst en die van gisteren zullen zeker blijven rondspoken tot Pasen; is er een methode om dit te versnellen zodat je minder lang blijft nadenken over gezichtsuitdrukkingen en woorden?
Ik denk dat ik ook rustig aan begin met mijn wilde plan. Ik heb al stress van mijn bekastingaangiftes (x2 dus ja, lekker gecompliceerd vanwege mijn hypotheek, waar ik dus geen afschrift van kan inzien argh). Bij dit soort transities zou een lifecoach fijn zijn, iemand die je ondersteund bij belangrijke gebeurtenissen. Emigreren is al een enorme omschakeling. Vervolgens nog een x verhuizen. Nu weer half remigreren.
Misschien moet ik een boek schrijven over mijn avonturen. Soort reisblog vanuit een autistisch perspectief. Maar dan zal ik eerst een laptop moeten hebben. Een desktop is miet handig heb ik gemerkt. Like alsof iemand deze onzin van me zou willen lezen
maandag 12 februari 2018 om 15:58
Okay... Wow. Wowwwww is dat incl het oppervlakte van je huis? Ik woon in het centrum van een stad (NL) in een appartement van 36 m2. Met een gedeeld dakterras (4 trappen op) van 180 m2. Hier in CN deel ik een huis (volgens mij heeft ze ook wel iets autistisch, houd van schoon, netjes en weinig lawaai) van 88 m2. Heb dus delend door 2 hier al meer leefruimte dan in NL. Ik woon ook in de stad hier en kan lopend naar zee, lamgs zee lopen en terrasje pakken. In 10 minuten ben ik bij vliegveld of een rustig strandje.redbulletje schreef: ↑12-02-2018 15:04Dat vind ik erg klein qua tuin hoor! Mijn perceel is 855m2 maar ik vind mijn buren nog veel te dichtbij wonen!
Dus voor mij is een huis met twee grote slaapkamers, een ruime woonkamer en een foinke patio met een tuin al een hele vooruitgang!
maandag 12 februari 2018 om 16:01
Wij hebben perceel van 119m2 en woonoppervlak van 150m2
We komen van een appartement van ±45m2, gehorig, oud, drukke straat, slechte wijk etc.
Dit is gewoon genieten.
We wonen in een hofje, dus nooit auto's voor de deur. Heel weinig voorbijgangers. In hetzelfde dorp als mijn ouders en zus, ik heb alles op fietsafstand (polder/bos, grote stad, ggz-instelling, trein/metro en zo verder) wat een pre is zonder rijbewijs.
We komen van een appartement van ±45m2, gehorig, oud, drukke straat, slechte wijk etc.
Dit is gewoon genieten.
We wonen in een hofje, dus nooit auto's voor de deur. Heel weinig voorbijgangers. In hetzelfde dorp als mijn ouders en zus, ik heb alles op fietsafstand (polder/bos, grote stad, ggz-instelling, trein/metro en zo verder) wat een pre is zonder rijbewijs.
maandag 12 februari 2018 om 16:09
Ik heb het idee dat ruim en comfortabel wonen met een gemiddelde baan tegenwoordig moeilijker is dan vroeger. Mijn ouders hadden al een eengezindswoning toen nog geen 30 waren en net kinderen hadden. Hoe dan denk ik dan... Want als ik in een stad wil wonen krijg ik geen hypotheek voor so'n huis hoor.
Hier krijg ik geen hypotheek begrip 'intentieverklaring' hier niet bestaat
Hier krijg ik geen hypotheek begrip 'intentieverklaring' hier niet bestaat
maandag 12 februari 2018 om 16:40
Mijn huis staat daarop ja. Is 'n kleine bungalow van 2 verdiepingen. Ruimte om me heen vind ik vooral belangrijk. Had liever nog meer afgelegen gewoond, ofwel de buren vooral op grotere afstand. Vind het heerlijk om in Amerika of Australie te zien dat je daar rustig 'n paar km van je dichtstbijzijnde buren af kan wonen.biobitch1984 schreef: ↑12-02-2018 15:58Okay... Wow. Wowwwww is dat incl het oppervlakte van je huis? Ik woon in het centrum van een stad (NL) in een appartement van 36 m2. Met een gedeeld dakterras (4 trappen op) van 180 m2. Hier in CN deel ik een huis (volgens mij heeft ze ook wel iets autistisch, houd van schoon, netjes en weinig lawaai) van 88 m2. Heb dus delend door 2 hier al meer leefruimte dan in NL. Ik woon ook in de stad hier en kan lopend naar zee, lamgs zee lopen en terrasje pakken. In 10 minuten ben ik bij vliegveld of een rustig strandje.
Dus voor mij is een huis met twee grote slaapkamers, een ruime woonkamer en een foinke patio met een tuin al een hele vooruitgang!
maandag 12 februari 2018 om 17:06
maandag 12 februari 2018 om 17:17
Brejules schreef: ↑08-02-2018 14:52Sinds de pubertijd vinden zeer veel mensen me autistisch. Toen ik tijdens mijn tweede studie niet goed in mijn vel zat heb ik dit laten testen maar daar kwam geen autisme uit.
Waarom mensen me autistisch vinden is me doorgaans een raadsel, vaak worden vage antwoorden gegeven 'moeilijk te peilen', 'je bent gewoon anders' en het zijn ook altijd mensen die me niet zo leuk vinden, niet degene die dichtbij me staan.
Nu zijn met gesprekken met vrienden en naasten zaken naar voren gekomen waar dit aan ligt in hun visie;
- Ik ben minder sociaal 'vrouwelijk'. Ik geef liever een hand dan 3 kussen, ik heb niks met 'vrouwelijke' hobby's maar juist met mannelijke, weinig met mijn uiterlijk bezig, lach minder uit beleefdheid zoals vrouwen is aangeleerd; in zijn algemeen reageer ik op een manier die van een vrouw niet verwacht wordt maar van een man wél wordt geaccepteerd.
- Ik trek snel mijn eigen plan. Als ik moe ben, avond stappen me niet zo lijkt te bekoren zoals in gehoopt had, zin heb om aan een hobby te werken i.p.v. iets sociaals, dan ga ik naar huis of blijf thuis. Dit vinden mensen vaak onpeilbaar omdat A. ze niet begrijpen dat je op zaterdagavond thuis zit omdat zij dit zelf niet leuk vinden of B. ik doorgaans graag uit ga en juist een feestbeest ben, en door af en toe totaal iets anders te doen ik dus letterlijk voor hen niet te classificeren ben. Ze kunnen niet van me op aan dat ik altijd mee uit wil terwijl ze juist dachten dat ik zo'n feestbeest ben. En de week erna kan ik dat gewoon weer zijn.
- Mijn taalgebruik kan, met name in geschrift, te professioneel overkomen. Te veel grote woorden. Dit is me zo vanuit huis aangeleerd, echter in kleine kring merk je daar absoluut niks van. Dan is het eerder het tegenovergestelde. Maar bij vreemden doe ik dit wel en kan dit zo ervaren worden.
- Ik heb onconventionele hobby's en interesses.
- Ik ben direct en eerlijk. Daardoor reageer ik niet altijd zoals men verwacht in sociale situaties. Deze valt moeilijk uit te leggen. Soms merk ik dat mensen zaken doen/verzwijgen omdat ze een bepaalde reactie verwachten. Een maandenlange date laat opeens niks meer horen. Deze blijkt opeens een nieuwe vriendin te hebben. Ik heb hem gemaild dat ik het jammer vind dat hij mij dit niet verteld had, ik had het prettig gevonden als hij me eerlijk op de hoogte had gehouden. Dat ik het heel leuk vond de tijd met hem, en hoop dat hij een hele leuke toekomst met haar tegemoet gaat. Dit hoort niet bij het verwachtingspatroon; ik hoor boos en beledigt te zijn. Idem dat ik mensen vrij direct persoonlijk aanspreek als ik merk dat ik hen irriteer met de vraag wat ik daar aan zou kunnen doen om dat bij ze weg te nemen. Kennelijk hoort dat niet en hoor ik gemeen achter hun rug om te roddelen o.i.d.
- Ik ben te snel van begrip waardoor anderen zich snel dom voelen. (niet mijn woorden).
Ik vroeg me af of iemand zich hier in herkent. Autistisch gevonden worden door anderen maar het niet zijn. En in hoeverre dergelijke zaken hebben meegespeeld om jezelf te laten testen/twijfelen om te laten testen.
Ja, hier herken ik me heel sterk in. Alsof je het over mij hebt.
maandag 12 februari 2018 om 20:51
In zekere zin is dat bij mij het geval. Dat is als ik al enigszins weet in welke situatie die persoon zich verkeert, weet wat er gebeurt of waar het gesprek over ging. Hoe langer ik die persoon ken, hoe beter ik daarin ben. Bij sommige anderen met autisme zie ik dat ook. Bij enkele van mijn autistische vrienden is dat ook zo.Dymphnatam schreef: ↑12-02-2018 17:06Zonder een discussie te willen verstoren (op voorhand excuses als ik dit doe): zijn er ook mensen met autisme die géén moeite hebben met het herkennen van lichaamssignalen in sociale interactie? Die bijvoorbeeld wel een goed gevoel hebben voor wat bij de ander leeft (tom).
World of Warcraft: Legion
maandag 12 februari 2018 om 21:00
Dat schijnt eigenlijk niet te kunnen, omdat je dan niet aan de diagnostische criteria voor autisme voldoet.Dymphnatam schreef: ↑12-02-2018 17:06Zonder een discussie te willen verstoren (op voorhand excuses als ik dit doe): zijn er ook mensen met autisme die géén moeite hebben met het herkennen van lichaamssignalen in sociale interactie? Die bijvoorbeeld wel een goed gevoel hebben voor wat bij de ander leeft (tom).
Maar ik heb volgens mij een aardig goede TOM.
Edit: wat ik bijv van Annelies Spek begreep is dat mensen met autisme zich niet echt kunnen verplaatsen in een ander, maar wel kunnen bedenken wat ze zelf in een bepaalde situatie zouden voelen en dat dan vertalen naar die ander.
Dan zit er dus een soort cognitieve tussenstap in.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 12 februari 2018 om 22:24
Ja, hier zo iemand! Ik lees af en toe mee op dit topic, maar wil hier wel graag op reageren. Onlangs kreeg ik de diagnose autisme (lichte vorm) en in b.v. de prikkelgevoeligheid herken ik me wel heel sterk, maar dus niet in het moeite hebben met sociale interactie/inleven in anderen, integendeel, zoals familie en vrienden ook beamen is dat juist een van mijn sterkere kanten. Dat ik in sociaal contact een cognitieve tussenstap zou moeten maken (zoals door andere schrijfster aan gerefereerd wordt) is ook niet het geval (niet anders volgens mij dan mensen zonder autisme). Ik leg makkelijk contact met mensen en zou mezelf omschrijven als tamelijk attent (ook dat benoemen mensen in mijn omgeving) zonder dat me dat moeite oid kost. Het is wel zo dat ik graag op mezelf ben, cq. niet veel behoefte heb aan veel sociaal contact/vrienden (wel heb ik een sterke behoefte aan hecht emotioneel contact met een of twee mensen) en als ik afspreek met mensen heb ik daar zelden zin in, maar dat gevoel verdwijnt snel op het moment dat ik de ander zie. Afijn, wat betreft de diagnose blijf ik die sociale interactie dus een lastig punt vinden, maar ik krijg binnenkort psycho-educatie, misschien dat dan het een en ander duidelijk(er) wordt.Dymphnatam schreef: ↑12-02-2018 17:06Zonder een discussie te willen verstoren (op voorhand excuses als ik dit doe): zijn er ook mensen met autisme die géén moeite hebben met het herkennen van lichaamssignalen in sociale interactie? Die bijvoorbeeld wel een goed gevoel hebben voor wat bij de ander leeft (tom).
maandag 12 februari 2018 om 22:31
Ik herken echt elk woord wat je hier schrijft.Renee_ schreef: ↑12-02-2018 22:24Ja, hier zo iemand! Ik lees af en toe mee op dit topic, maar wil hier wel graag op reageren. Onlangs kreeg ik de diagnose autisme (lichte vorm) en in b.v. de prikkelgevoeligheid herken ik me wel heel sterk, maar dus niet in het moeite hebben met sociale interactie/inleven in anderen, integendeel, zoals familie en vrienden ook beamen is dat juist een van mijn sterkere kanten. Dat ik in sociaal contact een cognitieve tussenstap zou moeten maken (zoals door andere schrijfster aan gerefereerd wordt) is ook niet het geval (niet anders volgens mij dan mensen zonder autisme). Ik leg makkelijk contact met mensen en zou mezelf omschrijven als tamelijk attent (ook dat benoemen mensen in mijn omgeving) zonder dat me dat moeite oid kost. Het is wel zo dat ik graag op mezelf ben, cq. niet veel behoefte heb aan veel sociaal contact/vrienden (wel heb ik een sterke behoefte aan hecht emotioneel contact met een of twee mensen) en als ik afspreek met mensen heb ik daar zelden zin in, maar dat gevoel verdwijnt snel op het moment dat ik de ander zie. Afijn, wat betreft de diagnose blijf ik die sociale interactie dus een lastig punt vinden, maar ik krijg binnenkort psycho-educatie, misschien dat dan het een en ander duidelijk(er) wordt.
