Psyche
alle pijlers
Bipolair- zelfzorg wat is nu goed?
woensdag 7 augustus 2019 09:45
Achtergrond: Zo´n 15 jaar geleden heb ik een diagnose bipolair 2 gekregen. Nooit medicijnen daarvoor gehad, wel citalopram in perioden bij depressies. De hypomane fase nooit serieus genomen, tot ongeveer een jaar geleden- probeer nu ook zelfzorg toe te passen bij de ´ups´. Heb sinds een jaar toegang tot psycholoog eens in 8 weken voor vinger aan de pols, heel fijn. Citalopram gestopt in overleg met psychiater tijdens hypomane periode. Nu sinds 6 maanden zonder medicijnen, afspraak met psychiater is dat als er een depressie of hypomanie komt overleggen we wat op dat moment het slimste is en of we medicijnen gaan testen die meer gericht zijn op bipolariteit. Voel weerstand en angst daartegen wegens de bijwerkingen. Heb een signaleringsplan en herken wanneer ik afsteven op depressie. Mijn leven is vol, met kleine kinderen, drukke leuke baan plus eigen bedrijf en relatie die in fases veel stress met zich meebrengt. Veel stress in het leven in het algemeen.
Nu: ben wankel, negatieve gedachten over mezelf, wil niet gaan slapen, wordt vroeg wakker en pieker. Moe. Huilerig. Af en toe versteend op de bank. Alles kost moeite. Ben sinds maandag weer begonnen te werken na de vakantie. Dat gaat op zich wel. Maar vandaag is mijn ´vrije´ dag waarin ik aan mijn bedrijf werk en zonder externe prikkels en met het gevoel dat ik alles slecht doe en iedereen me vast heel stom vind en dat ik totaal mislukt ben en een hele slechte moeder enz enz enz - enfijn, het is moeilijk. En ik weet niet waar ik goed aan doe nu qua voorkomen dat ik dieper wegzak (oftewel: er niet meer willen zijn, niet meer kunnen werken, alleen maar in bed liggen, etc.).
Wat ik heb gedaan: psych bellen (vrijdag afspraak), man, beste vriendin en werkgever op de hoogte stellen dat ik wegzak (dat helpt altijd, als ik er open over kan zijn, dat ik het weer even zwaar heb, haalt iets van de druk weg). Donderdag de hele dag in bed gelegen. Vrijdag mezelf gedwongen even te wandelen/ naar buiten, verder niks. Geprobeerd om even niet te denken aan alles wat ´moet´, al die eindeloze lijsten met dingen die gefixt, opgelost, doorgeduwd moeten worden, maar alleen de basisdingen- kids, eten, drinken, naar buiten, niet te laat naar bed (moeilijk- wil mezelf verdoven, eindeloos series kijken om niet in mijn eigen leven te hoeven zijn), gewoon naar t werk (want ritme en positieve leuke collega´s).
Maar nu dan? Vandaag? Ik wil in bed kruipen en er niet meer uitkomen. Maar alles loopt dan in de soep. Of zo: Ochtend (moeilijkst) even rust, filmpje kijken, en vanmiddag het hoogstnodige? Morgen ga ik weer naar het werk, vrijdag werk ik weer thuis, zaterdag werk ik buitenshuis een deel van de dag.
Willen jullie even met me meedenken?
Nu: ben wankel, negatieve gedachten over mezelf, wil niet gaan slapen, wordt vroeg wakker en pieker. Moe. Huilerig. Af en toe versteend op de bank. Alles kost moeite. Ben sinds maandag weer begonnen te werken na de vakantie. Dat gaat op zich wel. Maar vandaag is mijn ´vrije´ dag waarin ik aan mijn bedrijf werk en zonder externe prikkels en met het gevoel dat ik alles slecht doe en iedereen me vast heel stom vind en dat ik totaal mislukt ben en een hele slechte moeder enz enz enz - enfijn, het is moeilijk. En ik weet niet waar ik goed aan doe nu qua voorkomen dat ik dieper wegzak (oftewel: er niet meer willen zijn, niet meer kunnen werken, alleen maar in bed liggen, etc.).
Wat ik heb gedaan: psych bellen (vrijdag afspraak), man, beste vriendin en werkgever op de hoogte stellen dat ik wegzak (dat helpt altijd, als ik er open over kan zijn, dat ik het weer even zwaar heb, haalt iets van de druk weg). Donderdag de hele dag in bed gelegen. Vrijdag mezelf gedwongen even te wandelen/ naar buiten, verder niks. Geprobeerd om even niet te denken aan alles wat ´moet´, al die eindeloze lijsten met dingen die gefixt, opgelost, doorgeduwd moeten worden, maar alleen de basisdingen- kids, eten, drinken, naar buiten, niet te laat naar bed (moeilijk- wil mezelf verdoven, eindeloos series kijken om niet in mijn eigen leven te hoeven zijn), gewoon naar t werk (want ritme en positieve leuke collega´s).
Maar nu dan? Vandaag? Ik wil in bed kruipen en er niet meer uitkomen. Maar alles loopt dan in de soep. Of zo: Ochtend (moeilijkst) even rust, filmpje kijken, en vanmiddag het hoogstnodige? Morgen ga ik weer naar het werk, vrijdag werk ik weer thuis, zaterdag werk ik buitenshuis een deel van de dag.
Willen jullie even met me meedenken?
donderdag 8 augustus 2019 12:14
Het is natuurlijk altijd al persoonlijk, maar ik ken vooral II’ers die wel alleen ad slikken.FadeToBlack schreef: ↑08-08-2019 12:09Nee, geldt ook voor 2. Als ik alleen mijn Citalopram slik, zonder Lithium, ben ik binnen een week hypomaan. Maar misschien ben ik een uitzondering.
donderdag 8 augustus 2019 12:15
Dat vond ik altijd teveel werk. Ik hield stemming, slaap en medicatie bij.FadeToBlack schreef: ↑08-08-2019 12:11Ik heb een lifechart met sociaal ritmemeter. Dan hou je ook je slaap bij, je eettijden, interactie met anderen etc.
donderdag 8 augustus 2019 12:35
Ik dus ook niet. Boekje geeft veel meer inzicht en overzicht. Over een jaar zag je prachtige golven.FadeToBlack schreef: ↑08-08-2019 12:32Er zijn ook apps, maar dat vind ik niks eigenlijk. Ach, ieder z'n ding. Het bijhouden is het belangrijkste.
donderdag 8 augustus 2019 17:18
Ja, van die buienradar pieken en kloven
Tegenwoordig niet meer trouwens.
donderdag 8 augustus 2019 18:27
donderdag 8 augustus 2019 19:02
Het geeft zeker inzicht, en het is een van de pijlers die belangrijk zijn bij een bipolaire stoornis. De andere zijn:
* Psycho-educatie. Je leert over je ziekte, wat medicijnen doen en hoe je ermee om kunt gaan. Heel belangrijk om een goed ziekte-inzicht te krijgen.
* Medicatie, vooral om stabiel te blijven.
* Hulp van professionals, bij voorkeur een psychiater en een psychotherapeut die gespecialiseerd zijn in bipolair.
* Een goed signaleringsplan.
* Structuur, balans, een goede slaaphygiëne, etc.
Het is belangrijk dat je de juiste hulp gaat krijgen. En voor jou én voor je man is het belangrijk dat ook hij leert over jouw ziekte en wat het voor invloed heeft op jou én hem. Hij speelt namelijk een grote rol bij het signaleren van tekenen dat het mis gaat. Daarom gaan veel partners mee naar de afspraken met de hulpverlening. Ik doe dat ook altijd (wij zijn allebei bipolair).
* Psycho-educatie. Je leert over je ziekte, wat medicijnen doen en hoe je ermee om kunt gaan. Heel belangrijk om een goed ziekte-inzicht te krijgen.
* Medicatie, vooral om stabiel te blijven.
* Hulp van professionals, bij voorkeur een psychiater en een psychotherapeut die gespecialiseerd zijn in bipolair.
* Een goed signaleringsplan.
* Structuur, balans, een goede slaaphygiëne, etc.
Het is belangrijk dat je de juiste hulp gaat krijgen. En voor jou én voor je man is het belangrijk dat ook hij leert over jouw ziekte en wat het voor invloed heeft op jou én hem. Hij speelt namelijk een grote rol bij het signaleren van tekenen dat het mis gaat. Daarom gaan veel partners mee naar de afspraken met de hulpverlening. Ik doe dat ook altijd (wij zijn allebei bipolair).
donderdag 8 augustus 2019 20:56
Ik spreek morgen mijn spv-er. Ga haar vragen of ik samen met man psycho-educatie kan krijgen. Of in elk geval of hij mee kan af en toe.FadeToBlack schreef: ↑08-08-2019 19:02Het geeft zeker inzicht, en het is een van de pijlers die belangrijk zijn bij een bipolaire stoornis. De andere zijn:
* Psycho-educatie. Je leert over je ziekte, wat medicijnen doen en hoe je ermee om kunt gaan. Heel belangrijk om een goed ziekte-inzicht te krijgen.
* Medicatie, vooral om stabiel te blijven.
* Hulp van professionals, bij voorkeur een psychiater en een psychotherapeut die gespecialiseerd zijn in bipolair.
* Een goed signaleringsplan.
* Structuur, balans, een goede slaaphygiëne, etc.
Het is belangrijk dat je de juiste hulp gaat krijgen. En voor jou én voor je man is het belangrijk dat ook hij leert over jouw ziekte en wat het voor invloed heeft op jou én hem. Hij speelt namelijk een grote rol bij het signaleren van tekenen dat het mis gaat. Daarom gaan veel partners mee naar de afspraken met de hulpverlening. Ik doe dat ook altijd (wij zijn allebei bipolair).
Signaleringsplan is wel goed al.
Specialistische hulp: is er niet, ik zal het met de steeds wisselende (door het hele land roulerende) psychiaters moeten doen vrees ik.
Life chart ga ik mee beginnen nu.
Medicijnen vind ik moeilijk. Wellicht kan ik met mezelf een testperiode afspreken.
Dank voor je meedenken!
zaterdag 10 augustus 2019 07:46
Ben bij spv-er geweest. Afspraak gemaakt met nieuwe psychiater, die er waarschijnlijk iets langer is. Wordt een online afspraak omdat ze hier alleen maar invallers Midden september.
Gaat niet goed. Ik volg al de stapjes die ik moet doen maar word wakker in paniek en wil er alleen maar niet zijn. Maar dat mag niet want ik heb kinderen. Enige alternatief is dat alles moet veranderen in mijn leven. Ik kan dit leven niet. Teveel stress. Door huwelijk, duizend dingen die ik naast mijn werk en gezin nog doe, bedrijf. Dit kan zo niet langer. En ik weet dat ik geen grote beslissingen moet nemen als ik depri ben. Maar deze continue overbelasting gaat er voor zorgen dat ik alsmaar weer depri raak. Ik kan het echt echt echt niet meer.
Man is alsmaar boos op me. Even gaat het goed, maar dan is hij weer boos en praat dagen niet tegen me. We hebben al jaren geen sex meer. Relatietherapie gehad, twee keer, maar er verandert niks. Heeft grote plannen, waar ik deel van uitmaak waarvoor we grote leningen aan moeten gaan. Maar ik wil dat niet- wat als we het niet redden samen? Dan wordt het nog moeilijker om uit elkaar te gaan. Maar als ik me terugtrek is mijn huwelijk over, voor hem is het alsof ik hem dan in de steek laat. Ik voel me in een wurggreep. Ik wil niet scheiden voor de kinderen. Maar zo kan het niet meer. Ik wil gewoon de stekker eruit halen. Uit alles behalve kinderen en werk, zodat ik onszelf kan onderhouden. Maar dat komt Zoveel kracht vergen. En ik woon in een ander land, ver van familie. En ik heb nu geen kracht.
Gaat niet goed. Ik volg al de stapjes die ik moet doen maar word wakker in paniek en wil er alleen maar niet zijn. Maar dat mag niet want ik heb kinderen. Enige alternatief is dat alles moet veranderen in mijn leven. Ik kan dit leven niet. Teveel stress. Door huwelijk, duizend dingen die ik naast mijn werk en gezin nog doe, bedrijf. Dit kan zo niet langer. En ik weet dat ik geen grote beslissingen moet nemen als ik depri ben. Maar deze continue overbelasting gaat er voor zorgen dat ik alsmaar weer depri raak. Ik kan het echt echt echt niet meer.
Man is alsmaar boos op me. Even gaat het goed, maar dan is hij weer boos en praat dagen niet tegen me. We hebben al jaren geen sex meer. Relatietherapie gehad, twee keer, maar er verandert niks. Heeft grote plannen, waar ik deel van uitmaak waarvoor we grote leningen aan moeten gaan. Maar ik wil dat niet- wat als we het niet redden samen? Dan wordt het nog moeilijker om uit elkaar te gaan. Maar als ik me terugtrek is mijn huwelijk over, voor hem is het alsof ik hem dan in de steek laat. Ik voel me in een wurggreep. Ik wil niet scheiden voor de kinderen. Maar zo kan het niet meer. Ik wil gewoon de stekker eruit halen. Uit alles behalve kinderen en werk, zodat ik onszelf kan onderhouden. Maar dat komt Zoveel kracht vergen. En ik woon in een ander land, ver van familie. En ik heb nu geen kracht.
zaterdag 10 augustus 2019 08:26
Je hebt veel paniek nu.
Je weet dat je geen grote beslissingen moet nemen als je je zo voelt.
De overbelasting maakt het zwaar, zou de stress kunnen zorgen voor een versterking van de bipolaire stoornis? Vraag dat eens na....
Voor nu: Probeer eens voor jezelf op te schrijven wat jij op dit moment zou willen veranderen als je dat kon. Welke stappen je daarvoor zou moeten zetten. Wat heb jij nodig? Niet om actie te ondernemen maar om te ordenen. Wellicht kun je er later wel iets mee.
Neem daarna rust. Ga even liggen, zet je wekker op een half uurtje en ga daarna een stuk wandelen. Als dat kan. Rust in je hoofd. Dat is nu prio 1.
En blijven ademhalen. Je hoeft niet altijd gelijk iets. X
Je weet dat je geen grote beslissingen moet nemen als je je zo voelt.
De overbelasting maakt het zwaar, zou de stress kunnen zorgen voor een versterking van de bipolaire stoornis? Vraag dat eens na....
Voor nu: Probeer eens voor jezelf op te schrijven wat jij op dit moment zou willen veranderen als je dat kon. Welke stappen je daarvoor zou moeten zetten. Wat heb jij nodig? Niet om actie te ondernemen maar om te ordenen. Wellicht kun je er later wel iets mee.
Neem daarna rust. Ga even liggen, zet je wekker op een half uurtje en ga daarna een stuk wandelen. Als dat kan. Rust in je hoofd. Dat is nu prio 1.
En blijven ademhalen. Je hoeft niet altijd gelijk iets. X
zaterdag 10 augustus 2019 14:33
Upanddown, ik vind je verhaal heel herkenbaar. Ook al ben ik niet bipolair, maar heb een persoonlijkheidsstoornis. Ik wil graag mijn verhaal met je delen.upendown schreef: ↑10-08-2019 07:46Ben bij spv-er geweest. Afspraak gemaakt met nieuwe psychiater, die er waarschijnlijk iets langer is. Wordt een online afspraak omdat ze hier alleen maar invallers Midden september.
Gaat niet goed. Ik volg al de stapjes die ik moet doen maar word wakker in paniek en wil er alleen maar niet zijn. Maar dat mag niet want ik heb kinderen. Enige alternatief is dat alles moet veranderen in mijn leven. Ik kan dit leven niet. Teveel stress. Door huwelijk, duizend dingen die ik naast mijn werk en gezin nog doe, bedrijf. Dit kan zo niet langer. En ik weet dat ik geen grote beslissingen moet nemen als ik depri ben. Maar deze continue overbelasting gaat er voor zorgen dat ik alsmaar weer depri raak. Ik kan het echt echt echt niet meer.
Man is alsmaar boos op me. Even gaat het goed, maar dan is hij weer boos en praat dagen niet tegen me. We hebben al jaren geen sex meer. Relatietherapie gehad, twee keer, maar er verandert niks. Heeft grote plannen, waar ik deel van uitmaak waarvoor we grote leningen aan moeten gaan. Maar ik wil dat niet- wat als we het niet redden samen? Dan wordt het nog moeilijker om uit elkaar te gaan. Maar als ik me terugtrek is mijn huwelijk over, voor hem is het alsof ik hem dan in de steek laat. Ik voel me in een wurggreep. Ik wil niet scheiden voor de kinderen. Maar zo kan het niet meer. Ik wil gewoon de stekker eruit halen. Uit alles behalve kinderen en werk, zodat ik onszelf kan onderhouden. Maar dat komt Zoveel kracht vergen. En ik woon in een ander land, ver van familie. En ik heb nu geen kracht.
Anderhalf jaar geleden zat ik ook op een vreselijk dieptepunt en zag ik niks meer zitten. Vooral ook het gevoel: dit is teveel, ik kan niet meer. Mijn man begreep er niks van, ik moest maar gewoon doorgaan. Uiteindelijk ben ik uit huis gegaan. Ik móest rust en ruimte creëren. We hebben nog een jaar een lat-relatie gehad. Maar in dat jaar zag ik zoveel gedrag van hem wat zó negatief was, niet helpend. En waar hij totaal niet op aanspreekbaar was. In februari dit jaar heb ik een grens gesteld, ik wilde dingen anders of scheiden. Hij koos voor scheiden...
Heel erg lang heb ik me in onze relatie schuldig gevoeld. Ik heb psychische problemen, ik ben te lastig. Nu pas zie ik dat er 2 kanten zijn aan het verhaal.
Dit is geen pleidooi om te kiezen voor een scheiding, maar om te kiezen voor jezelf. Zonder schuldgevoel.
Verder heel veel sterkte met het volgen van je signaleringsplan. Zou het kunnen dat je nu op je diepst zit? Dat het een kwestie van uitzitten is? Ik hoop het voor jou en dat dat lukt!
zaterdag 10 augustus 2019 15:22
Het klopt inderdaad dat stress bij een bipolaire stoornis zoveel mogelijk vermeden moet worden. En jij hebt nogal wat stress. Mijn God, wat heb jij veel aan je hoofd!
Er zal iets moeten veranderen. Je zult voor jezelf moeten gaan kiezen, zodat je je ziekte beter onder controle krijgt.
Wat je moet veranderen, dat zul je met je hulpverleners moeten bespreken. Dat kunnen wij je hier niet vertellen.
Maar jouw leven is waard om geleefd te worden. Gun het jezelf.
Er zal iets moeten veranderen. Je zult voor jezelf moeten gaan kiezen, zodat je je ziekte beter onder controle krijgt.
Wat je moet veranderen, dat zul je met je hulpverleners moeten bespreken. Dat kunnen wij je hier niet vertellen.
Maar jouw leven is waard om geleefd te worden. Gun het jezelf.
maandag 12 augustus 2019 20:49
Dank jullie wel, Martje en FadetoBlack.
Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Dat ik moet zorgen voor minder belasting is duidelijk. Dat er iets moet veranderen in mijn relatie ook. Vannacht knallende ruzie gehad met man. Daarna is er altijd relatieve ’rust’. Ondertussen heb ik het knetterdruk op mijn werk.
Ik focus me nu maar even op deze week doen. En dan met hulpverlener meer duidelijkheid krijgen over welke structurele veranderingen ik moet gaan doorvoeren.
Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Dat ik moet zorgen voor minder belasting is duidelijk. Dat er iets moet veranderen in mijn relatie ook. Vannacht knallende ruzie gehad met man. Daarna is er altijd relatieve ’rust’. Ondertussen heb ik het knetterdruk op mijn werk.
Ik focus me nu maar even op deze week doen. En dan met hulpverlener meer duidelijkheid krijgen over welke structurele veranderingen ik moet gaan doorvoeren.
