Borderline en aanverwante zaken II

Shahla hier was dat vannacht, die bakken uit de lucht. Maar jij zit natuurlijk een stuk hoger in het land.. Alles goed met je? Ik las bij Werk je bijdrage ergens. Je bent wel goed bezig hoor met al je klusjes. Fijn.



Lin, wat een verdriet en boosheid nog steeds hé. Is alleen maar goed. Ik las laatst een mooie uitspraak: 'Alles wat je niet wilt ervaren, draag je met je mee'. Dat klopt denk ik helemaal. Ik merk zelf ook dat thema's die ik niet verwerkt heb toch elke keer de kop opsteken. Bedankt trouwens voor het compliment dat je me gaf, deed me goed. Zat er juist even doorheen dus goed getimed..

Alsjeblieft geen rare acties met (niet-)eten Lin. Dat kun je er niet bij gebruiken. Ik ken dat verlangen, maar je helpt jezelf alleen maar de vernieling in. Je bent gewoon een mooi mens, en dat heeft geen moer te maken met je gewicht.



Intiem, de pijn is iets minder na die ophoging. Maarja veel ne erg veel is allebei klote natuurlijk, maar ik ben wle blij dat ik die Ad weer heb opgehoogd. Kan nu echt niet zonder, ook zeker niet voor mijn stemming. Mijn vader krijgt binnenkort een Mri, zodat ze verder gaan kijken. Hij voelt zich door andere medicatie wel een stuk beter gelukkig. Ik vroeg me gisteren af hoe het nu met jouw oma is? Hopelijk iets beter dan een tijdje terug? Lijkt me vervelend voor je om op vakantie te gaan als het met haar niet goed gaat.



Dus je hebt meer 'kuikens' gevonden haha! Hoe is het mogelijk, je kan er echt niet omheen al dat oranje!



Nog even serieus. 13 jaar is inderdaad zeker niet niks en jullie vinden ook vast wel veel fijne dingen bij elkaar. Miscchien is deze vakantie nog eens een goeie periode om alles eens te overdenken en voorzichtig met elkaar te praten. Onthoud wat ooit die therapeut zei Intiem, je moet niet proberen hem te veranderen. Je kunt alleen verder als je zelf anders met dingen (met hem en zijn gedrag) leert omgaan.

Zie je het nog een beetje zitten? Hopelijk heb je niet te veel vakantiestress? Hoe is het met je dochter? Die zal zich vast verheugen of heeft ze het nog niet zo door? Hopelijk is ze een beetje te genieten op de achterbank ;)

Ik weet niet wanneer jij terugkomt maar ik ga do 26 juni op vakantie. Hopelijk tref ik je daarvoor nog hier? Ik wens je in ieder geval, ondanks je zorgen, een paar hele fijne weken. Goed tot rust komen hoor en probeer te genieten.

Dank jullie voor jullie reactie...ik blijf wel eten (dwing mezelf)



Vandaag de intake gehad bij het GGZ. (2uur). Ik heb ze uitgelegd over mijn relatieverslaving. Was lastig omdat de intaker het boek niet kende, en omdat ze geneigd was het allemaal op de borderline te gooien. Toch goed kunnen uitleggen en expliciet gevraagd om het boek te noemen tijdens intake-vergadering. Ik heb kunnen uitleggen dat borderline de dynamiek is waarmee ik reageer, maar niet de oorzaak van mijn problemen.....



Volgens de vragenlijsten en testen heb ik een matige tot ernstige (chronische) depressie en lijdt ik aan het post-traumatische stress-syndroom als reactie op het verlies van de relatie. Toen het ging over de seksuele voorkeuren van ex, in verhouding tot incest-ervaringen van mij, stortte ik helemaal in...wat een pijn zit daar. Dat ik heb kunnen houden van een man met zo'n voorkeur, brengt mij echt op het randje. Ook mijn chronisch gevoel van leegte en onvermogen om vorm te geven aan eigen leven (los van partner) is aan de orde geweest. Ze vroeg mij of ik het aan kon om met mijn incestverleden aan de slag te gaan. Ik heb gezegd dat ik dat juist wilde. Het komt niet voor niets nu zo naar boven. Bovendien is dit het gene wat ik in relatie met ex zo ben tegengekomen. Wat een woede, wat een verdriet. Ik heb het gehad over mijn dromen en flashbacks.



Daarnaast is er een groep voor vrouwen om aan de slag te gaan met het ontwikkelen van een autonomie. Klinkt goed. Verwerking aan de ene kant, ontwikkeling aan de andere kant. Maar goed, even wachten wat voor een advies er uit de intake-vergadering komt. Die is over 2 weken, dus weer wachten.



Het is moeilijk om de focus op mezelf te houden. Ik blijf denken aan de woorden van ex, dat ik de vrouw van zijn leven ben. Dat als het met mij niet lukt, hij niemand meer wil......nu, ben ik volledig afgeschreven, ontiegelijk in de steek gelaten en al vervangen....en dat raakt zoveel......heb echt niets betekent.



Schrok wel van die matige tot ernstige depressie.....ik wist wel dat ik op moet passen...maar om dat zo van de "specialist" te horen, is toch even slikken. Ook wat betreft PTS.

Hallo allemaal!



Nou, ik ben nieuw hier en weet niet zeker of ik borderline heb. Maar heb een sterk gevoel dat het wel zo is (eigen diagnose wil ik niet doen, dus hou het onder voorbehoud).

Vorig jaar ben ik naar een psycholoog gegaan en (net als bij jou Lin67) is er een ernstie depressie en ptss vastgesteld. Daar was ik toen ook van geschrokken, maar eigenlijk wist ik het ook wel, aangezien ik me vreselijk voelde. Ik heb één keer pillen geslikt, maar gelijk weer overgegeven, dus niemand weet dat. Verder heb ik aan am gedaan, maar al een paar maanden niet meer..



De behandeling van mij was gericht op mijn depressieve klachten. Alleen ik ben nu niet meer depressief (aldus mijzelf en mijn psycholoog, mijn omgeving). Ik heb alleen wel die dagen/momenten.. dat ik me zo vreselijk slecht voel! Alleen daarnaast heb ik ook dagen/momenten dat ik me geweldig voel en ik mij de beste van de wereld voel.

Het is heel erg verwarrend. Om 1 uur smiddags kan ik me voelen alsof ik de wereld aankan en om half 2 smiddags kan ik alleen nog maar huilen omdat ik mezelf zo haat.. wat een half uur later weer anders kan zijn!!

Die stemmingswisselingen komen zó uit de lucht vallen. Als ik een echt heel erg depressieve bui krijg, voel ik dat wel aankomen, want dan gaat het per minuut slechter.



Ik heb bij mijn psycholoog ook altijd gezegd dat ik me soms ook geweldig voelde, andere momenten weer slecht, maar zij kon dat niet verklaren.. Daarnaast heb ik erg last van paniekaanvallen gehad. Nu heb ik die misschien nog één keer per 3 maanden. Maar dan voelt het alsof ik achtervolgd wordt, alsof iemand/iets me wil pakken, etc. Ik weet niet waar dat vandaan komt en mijn psycholoog ook niet, maar ze heeft me wel verteld hoe ik ermee om moet gaan.. dat scheelt tenminste iets.



Verder dacht ik vroeger áltijd dat ik niet echt in deze wereld hoor(de). Ik vermoedde dat deze wereld een test was, een test op wat het werkelijke leven was. Zolang ik die test maar zou doorstaan, zou ik het halen en dan zou ik mee worden genomen naar de echte wereld.. Alles wat ik meemaakte zag ik als een test: ik moest er zo sterk mogelijk onder blijven..

Toen ik op mijn 18de (ik ben nu 21) nog niet opgehaald was uit deze neppe wereld begon ik te twijfelen aan mijn theorie en heb ik die langzaam uitgesloten.

Maar ik heb nog wel momenten dat ik denk dat er camera's hangen waar ik heenga, dat mensen me extra in de gaten houden, dat iemand een spion is, etc. Ik weet hoe irreeël het klinkt Maar op dat moment dus niet..



Soms herken ik mezelf ook niet in de spiegel. Ben ik bang dat het iemand anders is, ben ik mezelf een soort van 'kwijt.' Ik ben altijd al bang voor spiegels geweest, maar leer er ook steeds beter mee om te gaan..



Nouja, al deze dingen bij elkaar..ik weet het niet meer, wat is er in hemelsnaam met mij aan de hand?? Ik heb antidepressivia geslikt, maar was toen al ernstig depressief, wat versterkt werd door de medicijnen, waardoor ik alleen maar aan dood, dood, dood kon denken. Zodra dat bekend werd, moest ik gelijk stoppen met de ad. Ik weet het niet meer..wat helpt mij nog, ben ik wel te helpen??



Ik voel me meestal alsof ik gestoord ben, raar, vreemd, niet normaal. Ik heb een relatie en dat is echt niet makkelijk met mij.. Daarom zie ik het vaak niet zitten om verder te gaan, omdat ik niet wil dat iemand met zo'n lastig persoontje als mij te maken moet krijgen..

Daarnaast is het voor mijn vriend soms ook wel raar hoe ik kan reageren: het ene moment totaal vrolijk, blij, happy en 5 seconden later totaal depressief.. hij kan het niet snappen en dat is logisch, als ik het zelf niet eens begrijp!

Ik kan pas over 3 weken naar m'n psycholoog toe. Ik heb haar nu ook al tijdje niet gezien, omdat zij vond dat het zo goed met me ging. Het gaat idd beter, omdat ik niet meer continu ongelukkig ben, maja als je alles hierboven ziet..pff..



Bedankt als iemand de moeite neemt het te lezen (f) !

Hai Lin, ik ken het, ik heb na dagbehandeling ook een klein half jaartje bij een vrouwenautonomie groep gezeten. Ik ben daar toen echter gestopt, omdat ik me niet op mijn plek voelde daar (en ook nogal down werd van alle zware verhalen). Maar dat kan natuurlijk per groep en per persoon verschillen. Veel vrouwen hebben er een hoop aan gehad geloof ik.



Lieve meiden, ik kom jullie uitzwaaien. ik was dit berichtje al begonnen voordat de man van de woningbouwver. er was en werd toen onderbroken door een huisbezoek ivm verher-bouwing en nu is het alweer anderhalf uur later en moet ik hoognodig verder met pakken. Dus inhoudelijk heb ik geen tijd meer voor een reactie.

Ik wens jullie mooie zonnige weken en helaas zullen we elkaar denk ik mislopen Satine, want ik kom 's avonds laat de 26e terug.



Ciau signoritas,

Un abbraccio e baci

missy_2 schreef op 03 juni 2008 @ 14:59:

Hallo allemaal!



Nou, ik ben nieuw hier en weet niet zeker of ik borderline heb. Maar heb een sterk gevoel dat het wel zo is (eigen diagnose wil ik niet doen, dus hou het onder voorbehoud).

Vorig jaar ben ik naar een psycholoog gegaan en (net als bij jou Lin67) is er een ernstie depressie en ptss vastgesteld. Daar was ik toen ook van geschrokken, maar eigenlijk wist ik het ook wel, aangezien ik me vreselijk voelde. Ik heb één keer pillen geslikt, maar gelijk weer overgegeven, dus niemand weet dat. Verder heb ik aan am gedaan, maar al een paar maanden niet meer..



De behandeling van mij was gericht op mijn depressieve klachten. Alleen ik ben nu niet meer depressief (aldus mijzelf en mijn psycholoog, mijn omgeving). Ik heb alleen wel die dagen/momenten.. dat ik me zo vreselijk slecht voel! Alleen daarnaast heb ik ook dagen/momenten dat ik me geweldig voel en ik mij de beste van de wereld voel.

Het is heel erg verwarrend. Om 1 uur smiddags kan ik me voelen alsof ik de wereld aankan en om half 2 smiddags kan ik alleen nog maar huilen omdat ik mezelf zo haat.. wat een half uur later weer anders kan zijn!!

Die stemmingswisselingen komen zó uit de lucht vallen. Als ik een echt heel erg depressieve bui krijg, voel ik dat wel aankomen, want dan gaat het per minuut slechter.



Ik heb bij mijn psycholoog ook altijd gezegd dat ik me soms ook geweldig voelde, andere momenten weer slecht, maar zij kon dat niet verklaren.. Daarnaast heb ik erg last van paniekaanvallen gehad. Nu heb ik die misschien nog één keer per 3 maanden. Maar dan voelt het alsof ik achtervolgd wordt, alsof iemand/iets me wil pakken, etc. Ik weet niet waar dat vandaan komt en mijn psycholoog ook niet, maar ze heeft me wel verteld hoe ik ermee om moet gaan.. dat scheelt tenminste iets.



Verder dacht ik vroeger áltijd dat ik niet echt in deze wereld hoor(de). Ik vermoedde dat deze wereld een test was, een test op wat het werkelijke leven was. Zolang ik die test maar zou doorstaan, zou ik het halen en dan zou ik mee worden genomen naar de echte wereld.. Alles wat ik meemaakte zag ik als een test: ik moest er zo sterk mogelijk onder blijven..

Toen ik op mijn 18de (ik ben nu 21) nog niet opgehaald was uit deze neppe wereld begon ik te twijfelen aan mijn theorie en heb ik die langzaam uitgesloten.

Maar ik heb nog wel momenten dat ik denk dat er camera's hangen waar ik heenga, dat mensen me extra in de gaten houden, dat iemand een spion is, etc. Ik weet hoe irreeël het klinkt Maar op dat moment dus niet..



Soms herken ik mezelf ook niet in de spiegel. Ben ik bang dat het iemand anders is, ben ik mezelf een soort van 'kwijt.' Ik ben altijd al bang voor spiegels geweest, maar leer er ook steeds beter mee om te gaan..



Nouja, al deze dingen bij elkaar..ik weet het niet meer, wat is er in hemelsnaam met mij aan de hand?? Ik heb antidepressivia geslikt, maar was toen al ernstig depressief, wat versterkt werd door de medicijnen, waardoor ik alleen maar aan dood, dood, dood kon denken. Zodra dat bekend werd, moest ik gelijk stoppen met de ad. Ik weet het niet meer..wat helpt mij nog, ben ik wel te helpen??



Ik voel me meestal alsof ik gestoord ben, raar, vreemd, niet normaal. Ik heb een relatie en dat is echt niet makkelijk met mij.. Daarom zie ik het vaak niet zitten om verder te gaan, omdat ik niet wil dat iemand met zo'n lastig persoontje als mij te maken moet krijgen..

Daarnaast is het voor mijn vriend soms ook wel raar hoe ik kan reageren: het ene moment totaal vrolijk, blij, happy en 5 seconden later totaal depressief.. hij kan het niet snappen en dat is logisch, als ik het zelf niet eens begrijp!

Ik kan pas over 3 weken naar m'n psycholoog toe. Ik heb haar nu ook al tijdje niet gezien, omdat zij vond dat het zo goed met me ging. Het gaat idd beter, omdat ik niet meer continu ongelukkig ben, maja als je alles hierboven ziet..pff..



Bedankt als iemand de moeite neemt het te lezen (f) !

Waarom bel je die psycholoog niet op en zeg je heel duidelijk dat je zo snel mogelijk een afspraak wilt en dat je een test wilt om te kijken of je idd borderline hebt?

Je moet niet gaan zitten wachten, want dan wordt het alleen maar erger in je hoofd!

Missy_2. Allereerst: wat vervelend dat je je zo slecht voelt. Niemand hier kan jou vertellen wat er met je aan de hand is. Je beschrijft herkenbare dingen, maarja, dat zegt niet zoveel. Alleen een deskundige kan beoordelen of er sprake is van Borderline. Als ik jou was zou ik het eerst maar eens met je eigen psycholoog je twijfels bespreken. Mocht je dat lastig vinden kun je haar altijd je voorgaande stukje laten lezen of naar haar opsturen. Zij kan er verder met je naar kijken.

Wat doe je verder? Werk je of studeer je? Woon je samen of alleen?



Inderdaad Shahla, eerst maar eens concentreren op wat er nu goed gaat. Ik probeer mijn hoofd ook niet meer te laten afdwalen naar allerlei dromen en wensen. Eerst maar weer dag voor dag. Misschien is dat voor iedereen wel een goeie trouwens.



Pittig Lin die intake. Je hebt weer genoeg om over na te denken. Ik snap wel dat ze bij het Ggz niet zoveel kunnen met dat boek. Zij kijken namelijk vooral naar de diagnose die er is of die zij stellen, omdat ze aan de hand daarvan een behandelplan op kunnen stellen. Fijn voor je dat je nu weer verder wordt geholpen. Iets om aan vast te houden toch.



Intiem tot over een hele tijd dan maar! Straks in ieder geval weer genoeg stof om te kletsen, dat is zeker! Veel plezier.

Intiem....



Hele, hele hele fijne vakantie toegewenst. Probeer er echt van te genieten en jezelf weer op te laden.....



Ik zal aan je denken...



Maak foto's om elders te plaatsen.....







Mijn half uur is alweer voorbij...grrr......(was een hoop te lezen) om 22.00 uur mag ik weer.....maar wilde eerst intiem uitzwaaien....

Hi Ladies,



Ik ben nieuw op dit forum, maar val in dit topic van de ene verbazing in de andere, er zijn echt mensen die hetzelfde voelen als ik. Ik heb alleen de eerste vijf pagina's gelezen, dus ik hoop dat niemand het erg vind dat ik binnenval, maar wat een herkenning! En wat kunnen jullie het allemaal goed verwoorden!



Ik ben 3 jaar geleden gediagnosticeerd met borderline, ocs, negativistische persoonlijkheidsstoornis en narcisme. Uiteraard volgde er therapie, mijn leventje is op orde, maar soms merk ik het nog wel. Het zijn de kleine dingen waar ik tegenaanloop die niet eens direct aan borderline verbonden zijn, maar die daaruit voortkomen of gewoon uit mijn jeugd komen.



Ik hoop dat ik er tussen mag en af en toe wat kwijt kan.

Hoi meiden,



Zat al een week te broeden op het idee een berichtje bij jullie clubje te plaatsen maar twijfelde... Nu zie ik dat er nog een 'nieuweling' gereageerd heeft en ben ik over de streep.



Wat fijn dat er een plekje is om het wel en wee van gelijkgestemden te lezen en je eigen hersenspinseltjes te kunnen uiten!



Ik ben een 'verse' borderliner... en dat tegen mijn 30e... Na een korte maar zeer heftige en explosieve relatie ben ik voor het eerst in mijn leven bij een psycholoog terecht gekomen, en we hebben het samen ontdekt. Ben inmiddels doorverwezen naar de GGZ om uiteindelijk een VERS-training o.i.d. te gaan volgen. Heb de eerste intake achter de rug en nu wachten op de tweede, wat nog ca. 2 maanden gaat duren. Frusterend!!!



Voor mij zijn met de voorlopige diagnose zoveel dingen op hun plek gevallen, en ik zit al een tijdje in een heftige piek van enorme stemmingswisselingen, AM, chaos en boosheid. Ik wil zo graag iets doen maar kom er niet uit... In ieder geval blij dat ik dit plekkie gevonden heb, hoop dat ik welkom ben?

Wauw, 3 nieuwelingen hier op 1 dag. Mariekje81, Waps en ook nog Missy_2, natuurlijk welkom! Fijn dat jullie zoveel herkenning hier vinden. Of misschien wel niet fijn, maar als je toch al die klachten hebt die bij Borderline horen is het maar wat fijn dat er anderen in hetzelfde schuitje zitten toch? We hebben een redelijk stabiel vast cluppie maar vinden het altijd gezellig als er weer nieuwe mensen bijkomen..



Mariekje heb je lang therapie gevolgd? Ben je daarvan opgeknapt of door andere redenen beter gaan functioneren? Fijn dat alles weer wat op orde is bij je.



Waps idd frustrerend lijkt me die wachttijd. Schijnt een hele goeie training te zijn, de Vers. Lin hier heeft hem ook een tijdje gevolgd.

Alle nieuwe meiden welkom.....



Ben te uitgeput van de flashback vanochtend bij GGZ......dus hou het kort. Zal proberen morgen een uur achter elkaar te gaan (in plaats van 2 keer een half uur)...zodat ik wat inhoudelijker kan reageren.



Ik heb mijn ex wel eens gevraagd waarom hij nou juist naar die jonge meisjes wilde kijken....zijn antwoord was dat ze nog zo puur en ongerept waren.....auw, auw (gadver)......waarom trek je dan jezelf erop af en schendt je ze op die manier. Zoals mijn vader mij zo geschendt heeft, zodat ik nooit een puur en ongerept meisje heb kunnen zijn...........gadver, voel zo'n walging. Van zo'n man heb ik gehouden. Hoe kon ik? Hoe kan ik dat verkopen naar mezelf toe?

Dit werkt niet...ik stop....weer oxazepam, de deksel is zo van de pan af.....het beneemt mij weer de adem..



tot morgen meiden.....nogmaals welkom.......

Satine_75 schreef op 03 juni 2008 @ 20:33:

Mariekje heb je lang therapie gevolgd? Ben je daarvan opgeknapt of door andere redenen beter gaan functioneren? Fijn dat alles weer wat op orde is bij je.

Ik heb een jaar 4 dagen in de week groepstherapie gevolgd. Dus vol programma, savonds wel lekker naar huis en de vrijdag vrij.

Ik ben er ontzettend door opgeknapt, maar dat wat je meekrijgt kun je daar niet laten liggen, helaas. Ik heb nog steeds de stemmingswisselingen (depressieve buien), maar ook het drukke in mijn hoofd wat ik van iemand las en 'controle' blijft een issue. Maargoed, iedereen heeft zn makken en zolang het ongemakken blijven valt er prima mee te leven...



En jij? Waar sta jij?



@Lin67: vreselijk zo'n flashback, slapen en hopen dat er morgen weer een nieuwe dag was, was altijd mijn enige hoop. Ik hoop dat je wat rust pakt, want het is niet niks. Sterkte.

Hoi meiden,



Wat een verhalen zeg... pfff ik hou het allemaal niet bij!



Ik heb morgen met hem afgesproken... ik zie er gigantisch tegenop, maar ik zal wel "moeten" want zaterdag ga ik hem zoiezo ook zien op de verjaardag van mn broer.

We hebben deze week een beetje op en neer gemailt en vandaag kreeg ik zo'n fijn mailtje met de tekst:

Ik zal je spulletjes meenemen, laat maar weten wat ik absoluut niet mag vergeten... Jezus wat mega confronterend. Het is uit en hij komt morgen mn spullen terug brengen. Echt zo raar. Mijn spullen hebben er zo lang gelegen en het was allemaal zo normaal en nu is het uit en gaan we morgenavond voor het laatst praten.

Ik weet dat hij nog vrienden wil blijven enzo, maar ik kan dat echt nu nog niet aan. Heb nog zoveel hoop.



Heb trouwens vandaag even het ggz gebeld, want wil onderhand weten of ze al een plan hebben. Ook heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts, want ik val nu teveel af en wil nog wat dingen vertellen.



Zo genoeg voor nu... iemand nog advies voor morgen? Moet ik er perfect uit gaan zien of juist laten zien dat ik er op het moment gewoon slecht uit zie...?



Liefs, meisje



ps zo'n flashback is idd klote. Hoe hebben ze het bij jou gedaan? EMDR?

Lin, wat heftig. Ik denk vaak aan je. Ik blijf erbij: Hij is je echt niet waard.



Onzekermeisje, ga gewoon als jezelf. Of hij alsnog met je verder wil zou niet moeten afhangen van hoe je er uit ziet toch? Sterkte morgen.



Shahla, je hebt groot gelijk. Het heeft gewoon geen zin om daarvan depri te worden. maar soms moeilijk tegen te houden. Bij mij spoken er echt dagelijks van die enorme vragen door mijn hoofd als: Wat wil ik nu, wat kan ik nog, blijft deze situatie altijd zo, hoe vul ik mijn leven in. etc.



@Mariekje81: Tja, waar sta ik. Grote vraag.

Ik heb al enkele jaren indiv. therapie. Veel geleerd maar nog niet klaar (als dat al mogelijk is). Ik heb een nogal ingewikkelde combinatie nl. borderline en diabetes en chronische pijn, waarbij dit alles elkaar weer beïnvloed. Sinds een half jaar geheel afgekeurd en sinds enkele weken werk ik helemaal niet meer, wat ik erg moeilijk vind. Ik blijf voorlopig deze therapie volgen, maar mocht dat onvoldoende blijken wordt er ook deeltijdbehandeling aangeraden. Ik weet nog niet of ik dat wil en of ik daar voldoende energie voor heb.

Werk of studeer jij (weer)? En jij Waps? Ik ben daar de laatste tijd veel mee bezig: was ik ook uitgevallen qua werk als ik niet die lich. klachten had gehad? Niet dat het iets uitmaakt trouwens, het is zoals het is.

@ satine

Inderdaad, ik moet gewoon mezelf zijn, zo kent hij me ook. Ik krijg wel van iedereen te horen dat ik er zo slecht uit zie. Ben al 6 kilo afgevallen sinds 3 weken. Ik zie het zelf niet, maar ik was vandaag op mn werk en mn collegaatje was op vakantie geweest en die zag het meteen. Geluk bij een ongeluk, alleen niet de beste manier. Eten lukt nu niet.



@ missy2

Hoe is het nou? Heb je al contact gehad met je psycholoog? Ik heb zelf ook een keer zo gigantische stress gehad en gewoon gemailt. Kon diezelfde dag nog even terrecht. Gewoon een kwartiertje gepraat en voor diezelfde week nog een uurtje gepraat.



@ Lin

Die flashbacks zijn echt klote, maar het werkt! Hoe moeilijk het soms is om terug te gaan, het heeft mijn trauma een plekje kunnen geven. De eerste keren lukte het bij mij ook niet, maar na een tijdje lukte het wel en dan is het nog zwaar, maar nadien is het fijn.

Ik had het gisteren nog met mn moeder over de emdr. Ik kwam een weekend thuis van de kliniek en was helemaal in het zwart gekleed, heel negatief. Ik zat midden in de verwerking. Maar nadien werd het steeds makkelijker en vanaf dat weekend is het ook beter met me gegaan.



Nou meiden, morgen ga ik hem dus zien. Ik ga me niet lopen optutten heb ik besloten. Ik ben nu gewoon mezelf, dan zie ik er maar uit als een hoopje mens!



Sterkte voor iedereen!



Liefs, meisje

Hoi dames,



Ben ik weer. 't Is nog even uitvogelen wie nu wie is;-) Maar jullie komen over als een club sterke meiden die veel delen en flink met elkaar meeleven! Betrapte mezelf er nu al op dat ik dacht: 'Hee, nog niks van Lin gehoord, en ze zat er gisteren zo doorheen... Hoe zou het zijn?'



Satine_75: net als jij ben ik veel bezig met hoe & wat qua werk, op dit moment. Wat rot, dat je helemaal hebt moeten stoppen met werken... Ik kan me voorstellen dat alles extra hard op je afkomt? Heb je eerst nog minder uren geprobeerd? Wat voor individuele therapie heb je overigens?



Ik heb een pittige baan met veel verantwoordelijkheid en voor de komende jaren veel grote stress-projecten. De eerste daarvan heb ik eind vorig jaar afgerond, en in diezelfde tijd ben ik weggegaan bij mijn toenmalige vriend, waarmee ik samenwoonde. Die combi was al behoorlijk zwaar. Veel belangrijker was dat die relatie naadloos overging in de volgende: ik leerde namelijk mijn -inmiddels- ex kennen, en dat was explosief en slopend (maar ook fantastisch! Dit onderwerpje komt overigens vast nog wel eens terug de komende tijd )



Hoe dan ook, begon in februari een studie op kosten 'van de baas', en heb die moeten afbreken omdat het zo slecht ging... Pijnlijk! Nu komen er dus weer flinke projecten aan, maar ik red 't gewoon niet. Teveel chaos in mijn hoofd, besprekingen vreten energie en halverwege kan ik zomaar in huilen uitbarsten omdat iemand een felle opmerking maakt. Mijn creativiteit en zelfvertrouwen zijn ook nul. Heb er met bedrijfsmaatschappelijk werk al over gepraat. Daar zei men: alles wat je wel kunt doen is meegenomen, houd jezelf in acht want als je ziek thuis komt te zitten zijn we verder van huis. Moeilijk, moeilijk... Er beginnen al gedachten op te borrelen als: 'Zal ik mijn baan opzeggen, ik ga iedereen gigantisch teleurstellen'. En gezien mijn impulsiviteit bestaat de kans dat ik het zomaar doe op 'n dag.



Dit soort dingen zijn echt klote als je nog 'tussen wal en schip zit': ben nu bij de psych, die maar 1x in de 3 weken 3 kwartier voor me heeft en zelf ook aangeeft dat dat bij lange na niet genoeg is. Genoeg geklaagd! Wel fijn dat ik 't ff bij jullie kwijt kan meiden...



Meisje: veel sterkte morgen!! Knap dat je besluit dat je nu geen vrienden kunt zijn omdat je nog teveel hoop hebt. Ik koos altijd voor de makkelijke weg: contact houden vanuit die hoop...



Sorry, 't is een lang ego-document geworden. Tot gauw!

Sorry meiden......nog veel te moe om op jullie verhalen te kunnen concentreren....



Na 30 jaar onderdrukken, negeren, verbloemen (wel spanningen, angsten, paniekaanvallen, neuroses en borderline)....is de deksel compleet van de pan....heb de hele middag geslapen..dit put mij volledig uit.....maar ga er doorheen....



tot snel weer

@Satine: Ik denk niet dat je ooit klaar kunt zijn, niet alleen qua borderline, maar gewoon qua je knelpunten. Er blijft altijd wel iets om te verbeteren, te leren of aan te werken, er moet ook een dag komen dat je er klaar mee bent, dat je het gewone leven weer oppakt, ik hoop dat je niet te hoge eisen stelt aan jezelf (deed ik wel tot ik leerde te accepteren dat ik ook 'leuk' was als ik eens 'stom' deed).

Ik heb ook 9 maanden niet gewerkt en ik weet dat dat erg moeilijk is, vooral omdat je vaak toch meer deel uitmaakt van de matschappij als je werkt. Is je chronische pijn lichamelijk of psychosomatisch? En hoe beinvloeden deze 3 dingen elkaar?

Deeltijdbehandeling heb ik gedaan en het is ontzettend zwaar, veel zwaarder dan ik me toen kon voorstellen. Voor mij was het geschikt omdat ik vooral tegen mezelf aanliep in contact met anderen. Bij iedere stap die ik deed was er wel iemand die commentaar leverde, vroeg waarom ik het deed, of het niet anders zou kunnen en vooral wat het met hem/haar deed als ik zus of zo. Het was ontzettend confronterend, want in het begin gaat er mis wat er altijd misgaat en dat krijg je gewoon terug, maar je moet diegene de volgende dag wel weer onder ogen komen, vreselijk vond ik dat. Je kunt geen kant op, maar uiteindelijk krijg je het door en ga je vooruit, komen er nieuwe die je kunt 'afzeiken' en na 12 maanden was ik klaar, ik voldoe niet meer aan de minimale 5 kenmerken, maar ik heb nog wel trekken en nukken.

Het was lichamelijk ook zwaar, ik ben 12 kilo afgevallen gewoon van de energie die het kostte en ik ging van 60 kilo (bij 1.58) naar 48 kilo, het zit er nu weer aan, ik kon het wel missen op zich, maar zo zwaar was het dus voor mijn lijf. Mijn social life stond ontzettend laag, na therapie sliep ik en op mijn vrije dag ook.



Ik weet niet of dit geschikt is voor je, het is lastig voltehouden als je ook nog lichamelijke dingen hebt, daardoor is het nog zwaarder. Mijn ervaring is wel dat als je niet regelmatig komt, je dingen gaat missen in de groep, je er een beetje buiten ligt en uiteraard maar heel langzaam vooruit gaat. Maar, als je het doet en je houdt het vol, dan is je leven daarna weer op de rails...



Ik heb me na therapie gelijk weer gestort in een zware 40 urige baan, maar daar liep het na 2 maanden al gauw mis, dat was te snel. Bij het volgende bedrijf heb ik de eerste 3 maanden 4 dgn per week gewerkt, ben heel eerlijk geweest over mijn therapie en heb daar nu een zware functie vol verantwoordelijkheden en volg daarnaast een HBO opleiding. Op slechte dagen vind ik het echt té zwaar, maar ik weiger toe te geven aan mijn beperkingen. Ik eet gezond en regelmatig, neem voldoende rust 's avonds en in het weekend en sport daarnaast. Als ik dat niet doe, dan zak ik terug ben ik bang.



Misschien was jij wel uitgevallen en misschien ook niet. Het doet er in weze niet toe, wat kun je nu doen? Ik weet niet of het mogelijk is en of het uberhaupt wel tot de mogelijkheden behoort, maar het eerste waar ik aan denk is vrijwilligerswerk. Iets simpels voor een uurtje per week, maar toch even onder de mensen.



En heb je trouwens een partner/vrienden/familie?



@Lin; woorden schieten te kort, ontzettend veel sterkte!

Eej allemaal!



Tsjongejonge, jullie houden dit topic wel goed bij he, gaat echt snel met de reacties en verhalen..vind het wel fijn om te lezen, maar nog lastig om te reageren..t is zoveel..



Klopt het dat hier voornamlijk vrouwen actief aan het meeschrijven zijn of zie ik iets over het hoofd..? Vind dat wel interessant om te weten namelijk..



Mijn psycholoog heeft pas over 3 weken (!) tijd voor mij..Geen idee hoe ik het tot die tijd moet volhouden. Want voel me steeds slechter, elke dag een beetje meer. Ik doe er wel vanalles aan om eraf te komen, maar helemaal niks helpt! (athans zo lijkt het echt)..

Ik fiets elke dag een stuk, omdat beweging goed zou zijn, ook om je wat beter te voelen. Ik praat met m'n vriend erover, omdat praten zou helpen.. Ik zoek elke keer afleiding wanneer het teveel wordt en ik mezelf pijn wil doen..



Maar bij alles wat ik doe, word ik juist nog moedelozer, omdat het allemaal niet werkt..

Nouja ik ga nu niet helemaal verder schrijven met deze negatieve gedachten..sorry :$



@Mariekje: ik herken wel veel over wat je zegt hoe zwaar het was voor jezelf, therapie, zowel lichamelijk als geestelijk..

Ik heb nu dan helemaal geen therapie, omdat m'n psy. geen tijd heeft, maarr wordt wel overal ontzettend moe van! Jij bent toen wel ongelooflijk veel afgevallen, kun je voorstellen hoe zwaar het was. Wel goed dat dat er weer bij is, dat hoort dan blijkbaar bij jouw lichaam (dat gewicht).



@Shahla: goed dat jij dan wel van jezelf weet dat een lat-relatie wel goed werkt. Moest je ook eerst achter komen denk ik, maar is goed om te weten..



Over een jaar (ongeveer) willen mijn vriend en ik wel gaan proberen samen te wonen, maar heb geen idee hoe dat uit zal pakken. Ik ga daar nog niet teveel bij stilstaan, omdat het nog zo ver weg is en me ook wel heel erg eng lijkt.. die zorgen zijn voor morgen gelukkig..



Ik blijf jullie lezen + volgen!

Liefs

Missy_2,



Je schrijft



'Mijn psycholoog heeft pas over 3 weken (!) tijd voor mij..Geen idee hoe ik het tot die tijd moet volhouden. Want voel me steeds slechter, elke dag een beetje meer. Ik doe er wel vanalles aan om eraf te komen, maar helemaal niks helpt! (athans zo lijkt het echt)..

Ik fiets elke dag een stuk, omdat beweging goed zou zijn, ook om je wat beter te voelen. Ik praat met m'n vriend erover, omdat praten zou helpen.. Ik zoek elke keer afleiding wanneer het teveel wordt en ik mezelf pijn wil doen..'



Ik loop ook al een half jaar zo rond... Mijn psych heeft me de eerste sessie gevraagd of ik dingen wilde opschrijven en naar haar mailen ter voorbereiding op het volgende gesprek. Ik vond het zo superfijn om gestructureerd dingen te moeten neerschrijven dat ik ermee door gegaan ben! Het helpt mij, en het zorgt dat de sessies veel beter verlopen.



Maar misschien doe je dat al... Super dat je beweegt en andere afleiding zoekt als het je overspoelt. Mij lukt dat niet, ben dan binnen de kortste keren alle controle kwijt en wil nog weleens am-en. Kan je vriend het trouwens goed handelen, die pittige gesprekken?



Mariekje,



Het klinkt alsof jij je leven weer prima op orde hebt! Wat fantastisch dat je al die dingen tegelijk doet met zoveel discipline... Zo te lezen heb je er enorm hard voor moeten werken om zover te komen. Hoe heb je al die tijd je motivatie kunnen behouden, ondanks dat het zo zwaar was? En heb je MBT gedaan, of VERS, of heel wat anders?



Kreeg net een mailtje van mijn psych, mag gelukkig weekje eerder komen dus morgen al! Nog even goed voorbereiden...



Dag allemaal...

@Mariekje81. Dankjewel voor je verhaal. Je hebt je leven echt goed op orde, knap hoor. Het was voor mij al duidelijk dat deeltijdtherapie in die vorm die jij beschrijft te zwaar is, maar er is mij verteld dat ze ook andere mogelijkheden hebben (bijv. elke avond 2 uurtjes). Ik moet dat nog uitzoeken.

De chronische pijn die ik heb is lichamelijk, nl. neuropathie (zenuwpijn in armen/handen en benen). Dat is als gevolg van de diabetes. Pijn heeft inlvoed op stemming, én op bloedsuikers. Andersom hebben ontregelde bloedsuikers weer een nadelig effect op de pijnklachten en ook op de stemming. Een negatieve stemming maakt je weer gevoeliger voor pijn en zo is het cirkeltje wel rond. De lichamelijke problemen zijn ook de oorzaak voor het niet meer werken. Ik moet nu een tijdje echt de rem erop, wie weet over enkele tijd wt vrijwilligerswerk oid. Op het moment is het al pittig genoeg om bijv. mijn huishouden bij te houden. De ergste borderline-klachten zijn bij mij ook wel verminderd hoor (door therapie oa). Het blijft alleen lastig.

Ik ben 32. Heb een wo-opleiding gedaan (psychologie) maar daar nooit mee gewerkt (na het afstuderen zijn de klachten verhevigd eigenlijk). Ik woon al 10 jaar samen met een hele leuke man en ik heb 3 stiefkids. Die zijn elk weekend bij ons en dat gaat heel goed. Dat was het wel even voor nu.



Lin, hoe is het meid?

Met jou Shahla? Wat een drukte hier hé. Dat waren we niet meer gewend! Tot nu toe kan ik het nog bijhouden. Jij ook?

Liefs van mij



Missy sterkte. Jij een goed gesprek gewenst morgen Waps.

Hoi meiden...



Vannacht had ik een positieve droom....alles was weer goed en liefdevol tussen ons.

En ja, Shahla, veel is ook goed geweest, heel erg goed zelfs. Voornamelijk de periode van herstel van ex (2005-2006). Toen was ex kwetsbaar, reflecteerde hij. Had hij respect voor mij en was onze communicatie goed en gelijkwaardig (geen rare ideeën of grootheidswaan) Waren we een (h)echt team, en had ik het gevoel dat we alles samen aankonden. Zijn seksuele perversiteit is toen nauwelijks aanwezig geweest. Bovendien heb ik veel steun gehad toen het met met zoon niet goed ging. ( helaas zonder dat hij kon zien dat hij in hetzelfde mechanisme zat/zit met zijn moeder). Als we iets ondernamen, was het zonder meer gezellig. In die periode heb ik ook nauwelijks last gehad van mijn borderlineklachten (dat zegt ook heel veel). Ergens in 2007 begon het mis te gaan...ik begon hem nodig te hebben. Eerst vanwege de operatie, later omdat ik erg down werd van 2 keer de dood in de ogen zien en omdat ik worstelde met hoe inhoud te geven aan mijn leven. Hij kon daarin mij zo weinig steunen en dat heeft behoorlijk zeer gedaan, gezien de hoeveelheid steun die hij van mij heeft gehad (anderhalf jaar lang emotioneel, 4 jaar praktisch). Ik werd steeds meer een last, een sta in de weg...waar was de liefde?



Ergens in oktober begon ook duidelijk te worden dat de manie eruit moest, weer......en werd hij een erg nare man, zonder empathie, reflectie, liefde, enz. en kwamen mijn borderlineklachten in alle hevigheid na buiten (toch verantwoording genomen, ggz...VERS, enz). Ik snapte niet dat hij zo kon veranderen (ziekte-inzicht helemaal weg) en mij (zijn beste maatje) zo wegduwde op zo'n rotte manier. Bovendien kwam zijn seksuele perversiteit weer helemaal naar buiten. Erger nog, het was niet raar, volgens hem. Ik was gek dat ik daar zo moeilijk over deed. Hij was voor geen enkele rede meer vatbaar. En ik werd steeds emotioneler.....en dat werd op een gegeven moment de oorzaak van alle ellende (volgens hem) in plaats van de reactie die het was op hele nare woorden, gewelddadigheden en situaties.....die hij niet (in)zag. Kortom, niet te doen, leven in zo'n omgekeerde wereld.



Dat is wat er bij het GGZ gebeurde dinsdag, dat ik mij in volle hevigheid realiseerde dat ik hield van een man die opgewonden raakt van hele jonge meisjes...en dat met mijn verleden. Hoe heb ik zo over mijn grenzen kunnen gaan? Mijn seksualiteit is nu helemaal naar de klote, ik kan er niets meer mee.....zou het liefst mijn lichaam wegmaken. Dan kan hij duizend keer ziek zijn, ik verdraag het niet. En ook niet dat er zo weinig ziekte-inzicht is.....ondanks het keiharde werk dat ik met name verricht heb om hem het ziekte-inzicht te laten verkrijgen (en dat is al niet slim, hij krijgt het pas, als hij dat wil......psychose nr. 4 komt eraan, en nog valt het kwartje niet) Dat is ook triest, want hoeveel mensen raakt hij nog kwijt? Los van zijn ziekte heeft hij ook een moeilijk karakter, is hij erg verwend en vermoed ik een narcistische inslag......



Sorry, meiden, het blijven hele verhalen...lees maar wat jullie willen...schrijven is voor mij een manier van verwerken...



Vandaag ben ik begonnen met een cursus zingeving. Het ging over loslaten en vergeving....binnen no time werd er gezegd dat er dingen zijn, die niet te vergeven zijn, zoals incest.....Vervolgens ging het daar over, oei, oei, kom het overal tegen. Toch mijn mond gehouden, wilde niet weer een emotionele uitbarsting.