Borderline persoonlijkheidsstoornis (BPD)

Nogal gestigmatiseerd, dus ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen. Al heb ik vrede met de diagnose en heb ik uiteindelijk een helpend traject (MBT) mogen volgen, loop ik wederom vast.

Tijdens mijn therapie had ik geen relatie, dus lag de focus op de relaties t.a.v. van mijn vriendschappen en ouders. Daarin heb ik onwijs veel geleerd en leken mijn problemen onder controle.

Inmiddels heb ik een relatie en daarin raak ik continue compleet overspoeld door emoties (lees: hele negatieve emoties), nare en kwellende gedachtes en ik heb moeite om dat te reguleren. Ik krop vaak van alles op, waardoor het ineens als een bom barst.

Mijn vriend is heel benaderbaar en alles is bespreekbaar. Hij heeft zelf veel ervaring met de stoornis en heeft er niet per se een negatieve kijk op. Wel heeft hij een strenge voorwaarden gesteld: ik moét veranderen, wil ik dat onze relatie stand gaat houden - dit heeft natuurlijk wel z’n redenen gehad.

Ik heb gelukkig nog therapie, al is die niet per se gericht op een persoonlijkheidsstoornis, maar een bipolaire stoornis. Ik ben van plan om deze week alsnog aan te kaarten of zij mij een beetje kan bijsturen in de andere problematiek waar ik tegenaanloop, en dus niet zo zeer depressie/hypomanie.

Daarnaast ga ik vanaf morgen een coaching traject aan (geen friemel van het internet, maar iemand die ik vanuit mijn omgeving ken, dus betrouwbaar). Ik werk er dus wel hard aan en er is hoop voor verbetering.

Goed, positieve kijk erop dus. Verder ben ik hard bezig met continue alles opschrijven, proberen het een en ander te herkennen, te mediteren en als het ware mijn gedachtepatronen te herschrijven in mijn hoofd.

Waar ik tegenaanloop? Ondanks dat mijn vriend heel liefdevol en begripvol ermee omgaat, weigert hij wel vaak om bij zichzelf te rade te gaan wanneer wij een ruzie hebben gehad. Hierin heb ik een goed zelf reflecterend vermogen en kom ik na een ruzie er ALTIJD op terug wat mijn aandeel in de situatie is geweest en wat ik daarin ‘fout’ heb gedaan. Hij daarentegen niet, en wanneer ik hem aanspreek op de dingen die hij heeft gezegd (die ook niet altijd even leuk of oké zijn) krijg ik de reactie: je bent nu niet in de positie om mij daarop aan te spreken. Dat zijn zijn letterlijke woorden. Er is geen ruimte om, al is zijn aandeel lang niet even groot als dat van mij, alsnog met hem erover te praten.

We hebben een pittige start in onze relatie gehad waarin hij ernstig ziek was, zonder dat wij enig idee hadden ‘wat’ die ziekte inhield. Inmiddels is hij - sinds kort - genezen. Soms dacht ik: misschien zal het dan ook beter tussen ons gaan, want het bracht nogal wat frustratie met zich mee; een rondje samen door het bos lopen zat er al vaak niet in. Ik hoopte daarin ook wel in verandering vanuit hem, bijv. samen dus nú wel meer gaan ondernemen - ik heb dit aangekaart maar het wordt een beetje uit de wind geslagen onder het mom ‘ja, maar van de week hebben we dit/dat gedaan’

Het kwelt mij een beetje. De verantwoordelijkheid ligt bij mij en ik wordt herhaaldelijk geconfronteerd vanuit mijn vriend dat ik in bepaalde opzichten moet veranderen. We hebben, als het goed gaat met mijn koppie, een hele fijne, sterke en liefdevolle relatie. Maar dat kan dus heel abrupt omslaan. Mijn hoofd maakt het dat ik in een ware hell leef. Complete paniek dan dus, het is echt vreselijk…

Heeft iemand tips? Of mee wilt denken? Of ervaringen die jezelf heb hierin? Iets steunend, inzichten of gewoon begrip? Thanks anyway!

Aanvulling: de kenmerken waar ik zelf last van heb (het is immers een spectrum, dus hiermee wil ik wat context bieden )

- Verlatingsangst
- Continue op zoek naar bevestiging
- Continue in de kleinste signalen het idee krijgen: je houdt niet van mij, of in elk geval minder, je bent niet blij met mij (bijv. bij binnenkomst ‘hey’ i.p.v. ‘hey schat’ - interne paniek!
- Overspoeld raken door emoties
- Negatieve gedachtes
- Laag zelfbeeld
- Ik vergelijk mijzelf met anderen waar ik de bevestiging uithaal dat ik niet genoeg ben
- Ik kan mij heel somber voelen

Rooss4.0 schreef: ↑

21-07-2024 19:40

Dit zou voor mij een dealbreaker zijn. Ik zou namelijk werkelijk geen idee hebben hoe ik aan deze eis moet voldoen. Als iemand van mij houdt ga ik ervan uit dat hij van míj houdt en niet van de verbeterde versie van mij. En als je van mij houdt dan vreet je alles erbij, dus ook mijn persoonlijkheidsstoornissen, mijn gekkigheden en mijn lastige dingen. Natuurlijk is een relatie bedrijven nooit onvoorwaardelijk en ik snap dat ook helemaal dat hij bv vreemdgaan, verslavingen enz niet zou pikken maar relatieën op voorwaarde dat ik verander... nee, nooit.

Ja… ik snap wat je hierin bedoelt. Hij geeft daarbij dan wel aan: hoe jij bent, als je gewoon ‘jezelf bent’ ben ik meer dan goed genoeg. Maar als ik zo’n ‘bordi attack’ (zoals ik dat zelf noem) lijk een andere gedaante. Ik denk dat hij dat er ook meer mee bedoelt; die ‘andere entiteit’ zet ook oprecht wel wat druk op de relatie.

Problematiek rondom vreemdgaan, verslavingen en zo zijn gelukkig niet aan de orde waarin wij elkaar ook in vertrouwen.

Alleyes schreef: ↑

21-07-2024 19:47

Kan je wat meer vertellen over wat er volgens hem aan jou moet veranderen en over wat zijn aandeel is in ruzies?

Ik ben geneigd om te schrijven dat hij jou niet zo in het verdomhoekje mag zetten en dat jullie er allebei heel alert op moeten zijn dat er geen scheve verhouding ontstaat waarbij alles automatisch aan jou ligt, maar de context is hierbij ook wel belangrijk denk ik.

Ik vond inderdaad ook dat het erop leek dat er een scheve verhouding aan het ontstaan was. Hij praat dan ook alsof hij de therapeut is in de relatie en mij haarfijn kan uitleggen wat er mis gaan - hetgeen waar hij wel gelijk in heeft, hoor - maar niet bij zichzelf ook maar iets zoekt.

Met wat er moet veranderen… dat onze gesprekken niet meer in het patroon vallen waarin ik heel emotioneel raak, niet meer bij m’n gevoel kan - en dus heel hard of nors kan zijn - waarin hij dan ook geen raad meer weet (het irritante en voor mij een grote trigger is: hij stelt zich dan heel onverschillig op) wat mij dan nog meer onzeker maakt en ik dan in een hele wanhopige status beland..

Maar maar maar!!! Ik begrijp jullie reacties onwijs en bedankt daarvoor! Daar ga ik ook zeker even goed naar kijken en bedenken wat ik ermee ga doen. Maar losstaand van hoe hij ermee omgaat en dan met name de dingen die hij zegt (die zijn niet oke, mee eens) heb ik vooralsnog wel oprecht een probleem met mijzelf waar ik graag beter mee om wil gaan! Dus als jullie daar ook iets voor hebben en weten, hoor ik dat graag! Dus echt wat losstaat van zijn houding hierin.

Magpie schreef: ↑

21-07-2024 20:12

Even voor mijn beeld: je krijgt therapie gericht op bipolair, heb je ook een bipolaire stoornis dan?

En jouw vriend lijkt me een ontzettend vervelend persoon, zo één die jou wel even zal vertellen hoe jij je gedragen moet. Je MOET veranderen, wtf? Geen relatiemateriaal wat mij betreft. Ik krijg sowieso jeuk van mensen die de therapeut menen te moeten spelen.

Vrouw, je zult heus het e.e.a. mankeren, maar dat mag nog geen vrijbrief zijn voor jouw vriend om jou zo te behandelen.

Ja, ik heb de diagnose bipolair type 2. Al heel wat jaren, overigens en daar ben ik heel stabiel in. Al heb ik nog wel eens een depressieve periode, die houdt niet lang aan. Ik slik daar medicatie voor en dat gaat goed. De persoonlijkheidsstoornis heeft zich ontwikkeld door een hele onveilige kindertijd en staat dus ook los van de (aangeboren) bipolaire stoornis.

Lariba schreef: ↑

21-07-2024 20:22

Ander voorbeeld:
Als ik overprikkeld ben en iemand blijft tegen me aan praten of om me heen dansen (hier meestal één van de pubers) en ik val dan 'ineens' uit, dan ligt dat aan mij. Als ik net daarvoor zég dat ik dat gewiebel er even niet bij kan hebben, ligt er ook een verantwoordelijkheid bij hen om te zorgen dat het niet tot een uitval komt.
Dát ik soms overprikkeld raak daar kan ik niet zoveel aan doen. (Er zijn wel dingen die al dan niet helpen maar dit soort situatie is nooit helemaal te voorkomen.) Uiteindelijk kan mijn omgeving dan ook niet zeggen 'als jij nou even niet zo prikkelgevoelig bent, dan is onze relatie goed'.

Ja, daar heb je ook gelijk in.. het lijkt denk ik voor hem vaak uit de lucht te vallen, en daarin ben ik zelf soms ook wel iets te laat met aangeven. Waar hij soms wel de signalen oppikt (merkt dat ik bevestiging zoek) lijken we samen nog niet echt hand in hand te gaan om de triggers vroegtijdig op te merken.

Verder is hij echt m’n maatje, en hebben we, naast dit gedoe, het wel echt heel erg leuk samen. Ik ben in vele opzichten oprecht gezegend met hem, maar ik vond dat niet per se nodig om dat in m’n topic helemaal te omschrijven, omdat het buiten het onderwerp valt. Voor nu zijn dit wel de issues, zowel bij mij als bij hem.

bijtie schreef: ↑

21-07-2024 20:24

Ugh, herbelevingen want ik heb ook in zo'n relatie gezeten.

Achteraf gezien kwam dat norse en harde van mijn ex voort uit zijn eigen onverwerkte trauma's. Hij was angstig en verborg dat achter een hoop wijsheid en woorden over/tegen mij.

Hij meende mij te moeten begrenzen in mijn "gedrag" maar soms was er niets met mij aan de hand en begon hij uit het niets met kritiek. Er viel dan niet met hem te praten. Terwijl ik geen idee had wat er aan de hand was.

En ik maar druk proberen om beter te worden. Ik kreeg precies hetzelfde te horen, dat ik leuk was als ik mezelf was.

Dat gold voor hem net zo goed. Maar daar mocht niet over gesproken worden.

Wat voor jeugd heeft jouw vriend gehad?

Je slaat daar wel spijkers met koppen. Om niet teveel erover uit te wijden, heeft hij vroeger ook veel op z’n bordje gekregen wat hem zeker heeft gevormd. Hij deelt dat wel openlijk, maar gaat volgens mij niet echt naar de kern wat dat met zijn gedrag of de kijk op zaken, doet. Al kan ik dat niet voor hem bepalen. Ik weet dat hij intern wel kan struggelen als hij fouten maakt, maar een trotse ego laat die erkenning nagenoeg nooit toe. Heel soms stelt hij zich kwetsbaar op en uit hij zijn schaamte. Maar de spotlight wordt wel heel erg op mij geschenen

Magpie schreef: ↑

21-07-2024 20:35

Of ik mijn eigen verhaal lees...
Wat ik heel lastig vond toen ik nog in Nederland woonde, is dat er vrijwel geen communicatie was tussen mijn behandelaren op de poli bipolair, en mijn therapeuten vwb de persoonlijkheidsstoornis. Terwijl het dezelfde organisatie was, en de stoornissen invloed op elkaar hebben.

Ervaar jij dat ook zo?

Ik ben nu wel stabiel, omdat ik goed reageer op de medicatie. En ik heb schematherapie gehad.

Hmm, gelukkig volgde ik de trajecten in een overkoepelende organisatie, waardoor m’n therapeut voor bipolair wel op de hoogte is gesteld door m’n mbt therapeut (waar de behandeling overigens tot een einde is gekomen) dus qua dat zit het gelukkig wel goed. Ik ga deze week aankaarten dat ik alsnog behoefte heb aan schematherapie en of zij dat samen wil doen, of dat ik een doorverwijzing voor kan krijgen

-