Borderline persoonlijkheidsstoornis (BPD)

Nogal gestigmatiseerd, dus ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen. Al heb ik vrede met de diagnose en heb ik uiteindelijk een helpend traject (MBT) mogen volgen, loop ik wederom vast.

Tijdens mijn therapie had ik geen relatie, dus lag de focus op de relaties t.a.v. van mijn vriendschappen en ouders. Daarin heb ik onwijs veel geleerd en leken mijn problemen onder controle.

Inmiddels heb ik een relatie en daarin raak ik continue compleet overspoeld door emoties (lees: hele negatieve emoties), nare en kwellende gedachtes en ik heb moeite om dat te reguleren. Ik krop vaak van alles op, waardoor het ineens als een bom barst.

Mijn vriend is heel benaderbaar en alles is bespreekbaar. Hij heeft zelf veel ervaring met de stoornis en heeft er niet per se een negatieve kijk op. Wel heeft hij een strenge voorwaarden gesteld: ik moét veranderen, wil ik dat onze relatie stand gaat houden - dit heeft natuurlijk wel z’n redenen gehad.

Ik heb gelukkig nog therapie, al is die niet per se gericht op een persoonlijkheidsstoornis, maar een bipolaire stoornis. Ik ben van plan om deze week alsnog aan te kaarten of zij mij een beetje kan bijsturen in de andere problematiek waar ik tegenaanloop, en dus niet zo zeer depressie/hypomanie.

Daarnaast ga ik vanaf morgen een coaching traject aan (geen friemel van het internet, maar iemand die ik vanuit mijn omgeving ken, dus betrouwbaar). Ik werk er dus wel hard aan en er is hoop voor verbetering.

Goed, positieve kijk erop dus. Verder ben ik hard bezig met continue alles opschrijven, proberen het een en ander te herkennen, te mediteren en als het ware mijn gedachtepatronen te herschrijven in mijn hoofd.

Waar ik tegenaanloop? Ondanks dat mijn vriend heel liefdevol en begripvol ermee omgaat, weigert hij wel vaak om bij zichzelf te rade te gaan wanneer wij een ruzie hebben gehad. Hierin heb ik een goed zelf reflecterend vermogen en kom ik na een ruzie er ALTIJD op terug wat mijn aandeel in de situatie is geweest en wat ik daarin ‘fout’ heb gedaan. Hij daarentegen niet, en wanneer ik hem aanspreek op de dingen die hij heeft gezegd (die ook niet altijd even leuk of oké zijn) krijg ik de reactie: je bent nu niet in de positie om mij daarop aan te spreken. Dat zijn zijn letterlijke woorden. Er is geen ruimte om, al is zijn aandeel lang niet even groot als dat van mij, alsnog met hem erover te praten.

We hebben een pittige start in onze relatie gehad waarin hij ernstig ziek was, zonder dat wij enig idee hadden ‘wat’ die ziekte inhield. Inmiddels is hij - sinds kort - genezen. Soms dacht ik: misschien zal het dan ook beter tussen ons gaan, want het bracht nogal wat frustratie met zich mee; een rondje samen door het bos lopen zat er al vaak niet in. Ik hoopte daarin ook wel in verandering vanuit hem, bijv. samen dus nú wel meer gaan ondernemen - ik heb dit aangekaart maar het wordt een beetje uit de wind geslagen onder het mom ‘ja, maar van de week hebben we dit/dat gedaan’

Het kwelt mij een beetje. De verantwoordelijkheid ligt bij mij en ik wordt herhaaldelijk geconfronteerd vanuit mijn vriend dat ik in bepaalde opzichten moet veranderen. We hebben, als het goed gaat met mijn koppie, een hele fijne, sterke en liefdevolle relatie. Maar dat kan dus heel abrupt omslaan. Mijn hoofd maakt het dat ik in een ware hell leef. Complete paniek dan dus, het is echt vreselijk…

Heeft iemand tips? Of mee wilt denken? Of ervaringen die jezelf heb hierin? Iets steunend, inzichten of gewoon begrip? Thanks anyway!

stipjepipje schreef: ↑

21-07-2024 20:35

Herken dit in mindere mate in eigen relatie. Ik heb ADD en m’n vriend coacht me veel, maar kreeg op voordat we doorhadden dat het add was altijd bakken met kritiek over me heen. De driehoeksverhouding van aanklager - slachtoffer- redder, waarbij ik slachtoffer was en hij aanklager. Vreselijk!
Maar wij zagen t allebei in dat onze relatie ervan scheef groeide, en proberen dus te voorkomen dat we in oude patronen stappen. Moeilijk, maar gaat elke keer beter.

Hopelijk kun je hier iets mee want die patronen slijten er enorm in. Als je die niet allebei wilt aanpakken zit je niet gelijk in de relatie. Als hij niet wil erkennen dat jullie zo in de relatie staan dan vrees ik dat je ook niet meer elkaars gelijke kunt worden..

Ja, herkenbaar! Het stukje aanklager-redder is nu MEGA aanwezig; zo erg is het eigenlijk nooit geweest. Hij zegt dan ook bijv. ‘Ik ben heel blij en trots dat je er zo goed aan werkt’ maar met de toevoeging ‘ik hoop dat je het ook vast kunt houden’ waardoor hij eigenlijk z’n compassie en steun teniet doet door mij er nogmaals op te wijzen dat ik eraan moet werken…

Anne1235 schreef: ↑

21-07-2024 20:35

Niet helemaal mee eens. Ik heb ervaring met een broer met een borderline stoornis en een man met adhd, ocd en een angststoornis en je moet als partner wel grenzen stellen aan bepaald gedrag wil je daar zelf niet aan onder door gaan. Het vraagt echt heel veel van een partner om samen te leven met iemand met een psychiatrische stoornis en het is heel erg lastig om niet meegesleept te worden in allerhande drama. Het stellen van eigen grenzen is daarvoor bijna altijd noodzakelijk.
Het kan zijn dat datgene wat door de partner van TO gevraagd wordt iets is wat nou eenmaal hoort bij TO en wat TO niet kan of wil veranderen. Het gevolg kan zijn dat deze relatie daardoor niet gaat werken. Het is aan TO om te bepalen of ze datgene wat de partner van TO vraagt wil/kan veranderen of niet.
Los daarvan moet de partner van TO natuurlijk ook naar zijn eigen aandeel kijken.

Dank je wel voor je bericht! Ik ben inderdaad wèl bereid om aan dat stuk te werken. En dat is niet eens om ‘de relatie te redden’ maar ook voor mijzelf. Ik ga er zelf aan onderdoor en zal in een andere relatie waarschijnlijk dan ook niet beter gaan (niet dat ik daar überhaupt mee bezig ben, maar dat terzijde), zolang ik er zelf niet aan werk. Die bereidheid is er dus volledig en met hetgeen waar ik op gewezen ben, ben ik het ook mee eens. Ik denk eerder dat ik het allemaal maar lastig vind is hoe er nu zo de nadruk op ligt dat het moet gebeuren. Dat voelt alsof er een grote verantwoordelijkheid ligt bij mij. Daarnaast vind ik het wrang dat er niet bij hem stilgestaan kan worden… alsof het een one way street is; hij mag zijn grenzen stellen, ik niet.

Rooss4.0 schreef: ↑

21-07-2024 21:16

Ik weet niet hoe je ervoor kunt zorgen dat je meer zelfvertrouwen krijgt, uit kan gaan van goede bedoelingen en je eigenwaarde opkrikt, dit zijn toch echt zaken die met je therapeut(en) besproken moeten worden.

Wat ik me wel kan voorstellen is dat je vriend doodmoe wordt van het constant jou te moeten bevestigen en constant het gevecht aan moet gaan met jouw monsters.
Ik zou hem dan ook willen tippen standaard zinnen uit te spreken als jij weer eens met je monsters worstelt en die standaardzinnen ook met jou te overleggen. Het maakt namelijk niet zo heel veel uit wat hij zegt, als het slecht met jou gaat geloof je hem toch niet.

Is dat iets wat je met hem kunt bespreken? Dat hij standaard antwoorden geeft op jouw gedoe? En dat jij daar dan dus even genoegen mee zult moeten nemen?

Oh dit klinkt als een goede tip! Thanks! Daarin heb je ook gelijk; op die momenten komt niets binnen en is mijn behoefte naar liefde/bevestiging/aandacht een soort bodemloze put.

Rooss4.0 schreef: ↑

21-07-2024 21:23

Het is niet dat ik het helemaal niet herken hoor, begrijp me goed. Ik heb ook zo'n aandachtsmonster in me alleen heb ik geen stoornis dus ik krijg er veel beter grip op. Toen ik net in een relatie zat hebben mijn gedachten me ook behoorlijk gekweld en vond ik het heel moeilijk om mijn vriend op zijn mooie blauwe ogen te geloven.

Ik vind het mooi hoe je naar jezelf durft te kijken en openstaat voor oplossingen.

Dat is lief van je, dank je wel. Dat doet mij goed .

Bedankt voor al jullie reacties lieve lezers! Ik ga er zeker mee aan de slag. Ik vind het fijn om te lezen dat ik toch niet zó gek ben dat ik aan mezelf moest gaan twijfelen dat ik mijn grenzen hierin niet mocht aangeven, ondanks het feit dat ik er zelfs soms ook een potje van maak - al komt dit wel echt altijd voort uit onzekerheid/verlatingsangst en benoem ik dat in het moment zelf 8/10 keer al. Ik heb een heel fijn boek binnen gekregen dat an sich al een soort schematherapie biedt (patronen doorbreken), en ga hiernaast nog proberen de therapie te krijgen bij de therapeut. Daarnaast heb ik iemand gevonden die mij CGT kan bieden, dus ik hoop dat ik hiermee mezelf onder controle kan krijgen en dan opnieuw aankijken of hij alsnog met zijn vinger blijft wijzen, of ook meebuigt als hij ziet dat ik veel in mezelf onder controle heb