Borderline persoonlijkheidsstoornis (BPD)

Nogal gestigmatiseerd, dus ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen. Al heb ik vrede met de diagnose en heb ik uiteindelijk een helpend traject (MBT) mogen volgen, loop ik wederom vast.

Tijdens mijn therapie had ik geen relatie, dus lag de focus op de relaties t.a.v. van mijn vriendschappen en ouders. Daarin heb ik onwijs veel geleerd en leken mijn problemen onder controle.

Inmiddels heb ik een relatie en daarin raak ik continue compleet overspoeld door emoties (lees: hele negatieve emoties), nare en kwellende gedachtes en ik heb moeite om dat te reguleren. Ik krop vaak van alles op, waardoor het ineens als een bom barst.

Mijn vriend is heel benaderbaar en alles is bespreekbaar. Hij heeft zelf veel ervaring met de stoornis en heeft er niet per se een negatieve kijk op. Wel heeft hij een strenge voorwaarden gesteld: ik moét veranderen, wil ik dat onze relatie stand gaat houden - dit heeft natuurlijk wel z’n redenen gehad.

Ik heb gelukkig nog therapie, al is die niet per se gericht op een persoonlijkheidsstoornis, maar een bipolaire stoornis. Ik ben van plan om deze week alsnog aan te kaarten of zij mij een beetje kan bijsturen in de andere problematiek waar ik tegenaanloop, en dus niet zo zeer depressie/hypomanie.

Daarnaast ga ik vanaf morgen een coaching traject aan (geen friemel van het internet, maar iemand die ik vanuit mijn omgeving ken, dus betrouwbaar). Ik werk er dus wel hard aan en er is hoop voor verbetering.

Goed, positieve kijk erop dus. Verder ben ik hard bezig met continue alles opschrijven, proberen het een en ander te herkennen, te mediteren en als het ware mijn gedachtepatronen te herschrijven in mijn hoofd.

Waar ik tegenaanloop? Ondanks dat mijn vriend heel liefdevol en begripvol ermee omgaat, weigert hij wel vaak om bij zichzelf te rade te gaan wanneer wij een ruzie hebben gehad. Hierin heb ik een goed zelf reflecterend vermogen en kom ik na een ruzie er ALTIJD op terug wat mijn aandeel in de situatie is geweest en wat ik daarin ‘fout’ heb gedaan. Hij daarentegen niet, en wanneer ik hem aanspreek op de dingen die hij heeft gezegd (die ook niet altijd even leuk of oké zijn) krijg ik de reactie: je bent nu niet in de positie om mij daarop aan te spreken. Dat zijn zijn letterlijke woorden. Er is geen ruimte om, al is zijn aandeel lang niet even groot als dat van mij, alsnog met hem erover te praten.

We hebben een pittige start in onze relatie gehad waarin hij ernstig ziek was, zonder dat wij enig idee hadden ‘wat’ die ziekte inhield. Inmiddels is hij - sinds kort - genezen. Soms dacht ik: misschien zal het dan ook beter tussen ons gaan, want het bracht nogal wat frustratie met zich mee; een rondje samen door het bos lopen zat er al vaak niet in. Ik hoopte daarin ook wel in verandering vanuit hem, bijv. samen dus nú wel meer gaan ondernemen - ik heb dit aangekaart maar het wordt een beetje uit de wind geslagen onder het mom ‘ja, maar van de week hebben we dit/dat gedaan’

Het kwelt mij een beetje. De verantwoordelijkheid ligt bij mij en ik wordt herhaaldelijk geconfronteerd vanuit mijn vriend dat ik in bepaalde opzichten moet veranderen. We hebben, als het goed gaat met mijn koppie, een hele fijne, sterke en liefdevolle relatie. Maar dat kan dus heel abrupt omslaan. Mijn hoofd maakt het dat ik in een ware hell leef. Complete paniek dan dus, het is echt vreselijk…

Heeft iemand tips? Of mee wilt denken? Of ervaringen die jezelf heb hierin? Iets steunend, inzichten of gewoon begrip? Thanks anyway!

bijtie schreef: ↑

23-07-2024 10:53

Het breekt een beetje mijn hart om te zien hoe hard je je best doet.

Ik hoop dat je het in de eerste plaats voor jou doet. Dan zal je er nooit minder van worden. Alle goeds gewenst.

Awh… dank je wel, dat raakt mij echt!