Psyche
alle pijlers
Burn out... wat voel je dan?!
dinsdag 21 september 2010 om 10:10
Mijn collega heeft nu 4 maanden een burn out. Gelukkig is hij al weer 2 keer per week een paar uur aan het werk. Ik begrijp alleen niet hoe het zit. Hij vertelt dat hij een knoop in zijn maag krijgt als hij onze bedrifjsnaam of iets dergelijks hoort.
Ondertussen verschijnen op zijn social sites wel foto's waarin hij onwijs aan het feesten is inclusief genotsmiddelen vermelding, gaat hij een maand op vakantie een feestbeest uithangen en volgt hij allerlei werkgerelateerde cursussen.
Ik dacht dat een burn out was dat je niets meer kon. Mijn buuf had het en die heeft 3 jaar lang amper geleefd. Die was letterlijk opgebrand. Ik heb het forum gecheckt en daar lees ik ook deze variant.
Maar dat is hoeft dus niet zo te zijn. Wie kan me vertellen wat je voelt en hoe je voor het ene wel energie hebt en het andere (waarmee je die "leuke" dingen kan bekostenen) niet?
Hij kan het me niet goed uitleggen. En ik wil wel graag begrip hebben. Of het gewoon begrijpen.
Ondertussen verschijnen op zijn social sites wel foto's waarin hij onwijs aan het feesten is inclusief genotsmiddelen vermelding, gaat hij een maand op vakantie een feestbeest uithangen en volgt hij allerlei werkgerelateerde cursussen.
Ik dacht dat een burn out was dat je niets meer kon. Mijn buuf had het en die heeft 3 jaar lang amper geleefd. Die was letterlijk opgebrand. Ik heb het forum gecheckt en daar lees ik ook deze variant.
Maar dat is hoeft dus niet zo te zijn. Wie kan me vertellen wat je voelt en hoe je voor het ene wel energie hebt en het andere (waarmee je die "leuke" dingen kan bekostenen) niet?
Hij kan het me niet goed uitleggen. En ik wil wel graag begrip hebben. Of het gewoon begrijpen.
Volg je hart. Dat klopt.
dinsdag 21 september 2010 om 11:10
dinsdag 21 september 2010 om 11:18
Ik had net mijn vorige bericht aangepast.
Het is inderdaad niet een proces van een paar weken om burnout te raken. Als ik terug kijk dan had ik twee jaar geleden de eerste tekenen al. Als ik toen echt op de rem getrapt had ipv alleen te benoemen dat het fout zou gaan als het zo door ging dan had ik veel ellende kunnen voorkomen.
Ik had op mijn werk al meerdere malen aangegeven dat ik niet zou weten hoe lang ik het nog vol kon houden op de manier waarop het ging. Dat is door mijn baas niet altijd even goed opgepikt en ik ben daar zelf niet duidelijke genoeg in geweest. Mijn baas luistert nu beter en ik ben me (denk ik) veel beter bewust van het feit dat ik alleen zelf mijn grenzen aan kan geven en die verantwoordelijkheid niet bij een ander neer moet leggen.
Het is inderdaad niet een proces van een paar weken om burnout te raken. Als ik terug kijk dan had ik twee jaar geleden de eerste tekenen al. Als ik toen echt op de rem getrapt had ipv alleen te benoemen dat het fout zou gaan als het zo door ging dan had ik veel ellende kunnen voorkomen.
Ik had op mijn werk al meerdere malen aangegeven dat ik niet zou weten hoe lang ik het nog vol kon houden op de manier waarop het ging. Dat is door mijn baas niet altijd even goed opgepikt en ik ben daar zelf niet duidelijke genoeg in geweest. Mijn baas luistert nu beter en ik ben me (denk ik) veel beter bewust van het feit dat ik alleen zelf mijn grenzen aan kan geven en die verantwoordelijkheid niet bij een ander neer moet leggen.
dinsdag 21 september 2010 om 11:20
Ik ben nu twee jaar verder en kan nog steeds niet feesten. Voornamelijk omdat de drukte van zoveel mensen me teveel is. En omdat ik als een wilde dans en dus snel mijn energie kwijt ben. (Grenzen, grenzen, ik zou ook wat gematigder kunnen gaan dansen....)
Ik herken me dan ook meer in het plaatje van je buurvrouw, maar dat wil niet zeggen dat je collega dan maar de boel flest. Ik kan me ook voorstellen dat het feesten voor hem een uitlaatklep is, waar hij zijn gevoel en emoties in kwijt kan. Of, zoals ook al geopperd is, wil ie nog even net doen alsof hetwel goed met hem gaat (accepteren van het niet meer kunnen is verschrikkelijk lastig) terwijl hij misschien wel de dagen na het feestje levenloos in bed ligt.
Ik herken me dan ook meer in het plaatje van je buurvrouw, maar dat wil niet zeggen dat je collega dan maar de boel flest. Ik kan me ook voorstellen dat het feesten voor hem een uitlaatklep is, waar hij zijn gevoel en emoties in kwijt kan. Of, zoals ook al geopperd is, wil ie nog even net doen alsof hetwel goed met hem gaat (accepteren van het niet meer kunnen is verschrikkelijk lastig) terwijl hij misschien wel de dagen na het feestje levenloos in bed ligt.
dinsdag 21 september 2010 om 11:30
Feesten en drukte zijn aan mij ook niet besteed, maar dat is nog nooit zo geweest. Ik ben erg op mijn rust gesteld.
Het is voor mij nu wel eerder te druk dan het was. Een drukke supermarkt kan ik bijvoorbeeld al niet meer hebben. Dat vond ik al nooit heel leuk, maar nu vermijd ik het ook echt door naar de dorpswinkel te gaan of op rustige tijden naar de grote supermarkt.
Best bijzonder eigenlijk, dat had ik me nog nooit gerealiseerd tot ik het nu hier opschrijf.
Het is voor mij nu wel eerder te druk dan het was. Een drukke supermarkt kan ik bijvoorbeeld al niet meer hebben. Dat vond ik al nooit heel leuk, maar nu vermijd ik het ook echt door naar de dorpswinkel te gaan of op rustige tijden naar de grote supermarkt.
Best bijzonder eigenlijk, dat had ik me nog nooit gerealiseerd tot ik het nu hier opschrijf.
dinsdag 21 september 2010 om 11:54
Misschien niet goed wat ik nu ga zeggen; maar heeft je collega wel een burn out? Heeft hij het niet gewoon veel te druk en te veel stress op het werk? En is daar gewoon het label burn out opgeplakt? Wat ik weet van een burn out is dat je echt bijna niks meer kunt, alles is je te veel. Zelf je bed uitkomen lukt soms niet meer. Laat staan feesten..
Bij mijn vorige werkgever had ik (en mijn collega's) veel stress en een hoge werkdruk. De knoop in de maag herken ik ook, ik kon amper eten op mijn werk tijdens de lunch. En werd 's ochtends misselijk wakker. Maar gestresst zijn is toch wat anders dan een burn out.
Bij mijn vorige werkgever had ik (en mijn collega's) veel stress en een hoge werkdruk. De knoop in de maag herken ik ook, ik kon amper eten op mijn werk tijdens de lunch. En werd 's ochtends misselijk wakker. Maar gestresst zijn is toch wat anders dan een burn out.
dinsdag 21 september 2010 om 11:58
quote:Pink2510 schreef op 21 september 2010 @ 10:50:
Olgalawina, dat gevoel heb ik zelf uiteraard ook gehad. Helemaal toen de eerste foto's binnen een week na zijn ziekmelding op de sites kwamen. Ik dacht dat hij een periode "niets" wenste en dat hij dat alleen kon bekostigen door zich ziek te melden. Ik probeer hem echt serieus te nemen. Ik ga uit van het goede in hem. Vooral omdat hij het is. Geen feestbeest in de normale situatie. Ik besef nu dat het wel dus kan: dat je niet kan werken en wel kan feesten of leuke dingen doen.
Ik ga hem met rust laten, geef hem nog een keer aan dat hij signaleert wanneer er gesproken moet worden waarover etc. en overleg met de andere collega's voor taken van "zijn" klanten die hij kan afronden als hij eraan toe is.
Bedankt voor jullie uitleg, input en adviezen.
Nou ja, dat gevoel wilde ik bevestigen. Ik kon mij voorstellen dat het je niet lekker zat. En ik kon me dan weer niet voorstellen dat er helemaal bij niemand door het hoofd speelt "Ja ja, burnout, maar wel lekker over onze ruggen heen, feesten.".
Ik begrijp dat het goed kan zijn om te ontspannen als je overspannen bent. Klinkt zelfs heel logisch.
Maar feesten, beesten en drugs gebruiken. En dan ook nog de foto's op internet zetten...
Ik vind het van erg weinig respect getuigen tegenover je collega's en werkgever.
Olgalawina, dat gevoel heb ik zelf uiteraard ook gehad. Helemaal toen de eerste foto's binnen een week na zijn ziekmelding op de sites kwamen. Ik dacht dat hij een periode "niets" wenste en dat hij dat alleen kon bekostigen door zich ziek te melden. Ik probeer hem echt serieus te nemen. Ik ga uit van het goede in hem. Vooral omdat hij het is. Geen feestbeest in de normale situatie. Ik besef nu dat het wel dus kan: dat je niet kan werken en wel kan feesten of leuke dingen doen.
Ik ga hem met rust laten, geef hem nog een keer aan dat hij signaleert wanneer er gesproken moet worden waarover etc. en overleg met de andere collega's voor taken van "zijn" klanten die hij kan afronden als hij eraan toe is.
Bedankt voor jullie uitleg, input en adviezen.
Nou ja, dat gevoel wilde ik bevestigen. Ik kon mij voorstellen dat het je niet lekker zat. En ik kon me dan weer niet voorstellen dat er helemaal bij niemand door het hoofd speelt "Ja ja, burnout, maar wel lekker over onze ruggen heen, feesten.".
Ik begrijp dat het goed kan zijn om te ontspannen als je overspannen bent. Klinkt zelfs heel logisch.
Maar feesten, beesten en drugs gebruiken. En dan ook nog de foto's op internet zetten...
Ik vind het van erg weinig respect getuigen tegenover je collega's en werkgever.
dinsdag 21 september 2010 om 12:00
Allereerst Pink wat lief van jullie dat jullie op deze manier met je collega omgaan.. Moet hem heel goed doen, om iig wat begrip te krijgen voor zijn situatie.
Ook ik zit midden in een burn-out, en wat ik voel is eigenlijk wel wat je collega beschrijft. In januari kwam ik thuis te zitten, en de eerste 3 maanden kon ik echt helemaal niks hebben. Zoals meerdere mensen schrijven, een kopje thee zetten, een boodschap doen.. alles was echt te veel. Ik had geen knoop in mijn buik, maar mijn keel blokkeerde iedere keer als ik maar in de buurt van de afslag naar mijn werk kwam, als er een collega belde om te vragen hoe het met me ging, kreeg serieus paniekaanvallen.
Het gaat steeds beter, maar het is wel erg lastig uitleggen. Voor mensen die nooit een burn-out / depressie / overspannen zijn geweest, of hebben gehad is het gewoon erg lastig te begrijpen.
De leuke dingen zoals het stappen, vakantie, eventueel een werkgerelateerde cursus geven energie, terwijl een uurtje op kantoor je best voor een hele week uit kunnen putten. Tenminste zo ervaar ik het op dit moment.
Echt petje af voor jullie als collega.. Super!
Ook ik zit midden in een burn-out, en wat ik voel is eigenlijk wel wat je collega beschrijft. In januari kwam ik thuis te zitten, en de eerste 3 maanden kon ik echt helemaal niks hebben. Zoals meerdere mensen schrijven, een kopje thee zetten, een boodschap doen.. alles was echt te veel. Ik had geen knoop in mijn buik, maar mijn keel blokkeerde iedere keer als ik maar in de buurt van de afslag naar mijn werk kwam, als er een collega belde om te vragen hoe het met me ging, kreeg serieus paniekaanvallen.
Het gaat steeds beter, maar het is wel erg lastig uitleggen. Voor mensen die nooit een burn-out / depressie / overspannen zijn geweest, of hebben gehad is het gewoon erg lastig te begrijpen.
De leuke dingen zoals het stappen, vakantie, eventueel een werkgerelateerde cursus geven energie, terwijl een uurtje op kantoor je best voor een hele week uit kunnen putten. Tenminste zo ervaar ik het op dit moment.
Echt petje af voor jullie als collega.. Super!
dinsdag 21 september 2010 om 12:11
quote:Friezin71 schreef op 21 september 2010 @ 11:48:
@abc
Heb je met je psycholoog al eens gekeken naar de dingen die je energie geven en die je energie kosten?
Daar zijn we nu mee bezig. Ik ben er de afgelopen weken vooral zelf mee bezig geweest omdat mijn psycholoog ziek was. Vanmiddag heb ik weer een afspraak daar, ben benieuwd wat zij van mijn nieuwe inzichten vind.
Wat ik nu heel duidelijk voor mezelf heb is dat ik van bepaalde aspecten van mijn werk heel veel energie krijg, maar dat die ondergesneeuwd zijn door de energievretende dingen.
Energievreters in mijn prive ben ik ook aan het aanpakken door bijvoorbeeld een hulp in de huishouding te zoeken en mijn vriend vaker te vragen om samen de nodige dingen te doen ipv alles alleen te willen doen. We werken beide fulltime en ik heb net zoveel recht op ontspanning en rust thuis als hij. Dat wist ik altijd al wel, maar daar handelde ik niet naar. Nu doe ik dat wel, is voor hem wel wennen, maar hij ziet mij opleven en daar heeft hij veel voor over.
@abc
Heb je met je psycholoog al eens gekeken naar de dingen die je energie geven en die je energie kosten?
Daar zijn we nu mee bezig. Ik ben er de afgelopen weken vooral zelf mee bezig geweest omdat mijn psycholoog ziek was. Vanmiddag heb ik weer een afspraak daar, ben benieuwd wat zij van mijn nieuwe inzichten vind.
Wat ik nu heel duidelijk voor mezelf heb is dat ik van bepaalde aspecten van mijn werk heel veel energie krijg, maar dat die ondergesneeuwd zijn door de energievretende dingen.
Energievreters in mijn prive ben ik ook aan het aanpakken door bijvoorbeeld een hulp in de huishouding te zoeken en mijn vriend vaker te vragen om samen de nodige dingen te doen ipv alles alleen te willen doen. We werken beide fulltime en ik heb net zoveel recht op ontspanning en rust thuis als hij. Dat wist ik altijd al wel, maar daar handelde ik niet naar. Nu doe ik dat wel, is voor hem wel wennen, maar hij ziet mij opleven en daar heeft hij veel voor over.
dinsdag 21 september 2010 om 12:14
Ik zit sinds 3 weken overspannen thuis. Ik krijg geen medicijnen of therapie, volgens de huisarts ik heb nu vooral rust nodig. Het gaat echt met ups en downs.
Er zijn dagen dat ik niet van de bank af kan komen en er zijn dagen dat ik wel leuke dingen kan doen zoals koffie drinken met vriendinnen, winkelen, naar verjaardagen. Sporten doe ik sowieso, hoe moe ik ook ben.
Maar soms wordt het me ineens te veel. Afgelopen zondag was ik op een verjaardagsfeestje en ging het prima met me, gezellig gekletst met vrienden en kennissen. Maar toen ik weer naar huis liep, werd ik ineens weer zo verschrikkelijk moe in mijn hoofd. Alsof er een knop werd omgezet.
Als ik op zo'n feestje gezellig zit te kletsen, is het net of er niks met me aan de hand is, terwijl anderen vervolgens niet zien dat ik daarna 2 dagen niks meer kan.
Nu ben ik een paar dagen verder en gaat het weer iets beter, maar ik ben er nog niet, dat gaat nog wel een paar weken/maanden duren.
Er zijn dagen dat ik niet van de bank af kan komen en er zijn dagen dat ik wel leuke dingen kan doen zoals koffie drinken met vriendinnen, winkelen, naar verjaardagen. Sporten doe ik sowieso, hoe moe ik ook ben.
Maar soms wordt het me ineens te veel. Afgelopen zondag was ik op een verjaardagsfeestje en ging het prima met me, gezellig gekletst met vrienden en kennissen. Maar toen ik weer naar huis liep, werd ik ineens weer zo verschrikkelijk moe in mijn hoofd. Alsof er een knop werd omgezet.
Als ik op zo'n feestje gezellig zit te kletsen, is het net of er niks met me aan de hand is, terwijl anderen vervolgens niet zien dat ik daarna 2 dagen niks meer kan.
Nu ben ik een paar dagen verder en gaat het weer iets beter, maar ik ben er nog niet, dat gaat nog wel een paar weken/maanden duren.
It's not you, it's me. No wait. It's you. It's totally you...
dinsdag 21 september 2010 om 12:21
Het verschil tussen overspannen en burnout is dat overspannen een reactie is op iets wat kortgeleden gebeurd is (max. drie maanden geleden) en burnout het resultaat van vaak jarenlange roofbouw op je lichaam. Althans, zo staat het in het boek dat ik aan het lezen ben.
Het resultaat is op korte termijn hetzelfde, maar de behandeling en herstelperiode is anders.
Het resultaat is op korte termijn hetzelfde, maar de behandeling en herstelperiode is anders.
dinsdag 21 september 2010 om 13:17
Ik ben op het moment ook al ruim vier maanden thuis met een burnout. Het is één grote piek en dal toestand. Soms kan ik de hele dag als een zombie op de bank hangen, andere dagen voel ik me "goed" en kan ik zelfs een wasje ophangen. Tja, een kinderhand is gauw gevuld zeg maar. Ik herken een hoop dingen die ik hier lees, vooral dat alles zo keihard mijn hoofd binnenkomt. Geluiden, maar ook veel mensen op één plaats. Vorige week dacht ik een braderie te bezoeken, bij wijze van ontspanning. Slecht bedacht, want ik ben er huilend vandaan gegaan. Wat een herrie en indrukken!
Ik heb wel gemerkt dat je beter een been in het gips kunt hebben dan een burnout, want dan zien de mensen tenminste dat je wat mankeert. Ik persoonlijk durf niet eens een enthousiast berichtje op een netwerksite te zetten, uit pure angst dat anderen denken dat het wel meevalt met die burnout. Ook iets waar ik hard aan moet werken: niet zo bang zijn voor wat de buitenwereld van me vindt.
TO: dat je collega zo kan feestbeesten en daar foto's van op internet plaatst, kan ik moeilijk rijmen met mijn beleving van een burnout. Word al moe als ik aan een feestje denk. Ik lees dat hij "normaalgesproken" helemaal niet zo'n feestbeest is. Misschien is hij wel aan het zoeken naar iets waar hij zich goed bij voelt, energie van krijgt en is dat dit?
Heel moeilijk.
Ik heb wel gemerkt dat je beter een been in het gips kunt hebben dan een burnout, want dan zien de mensen tenminste dat je wat mankeert. Ik persoonlijk durf niet eens een enthousiast berichtje op een netwerksite te zetten, uit pure angst dat anderen denken dat het wel meevalt met die burnout. Ook iets waar ik hard aan moet werken: niet zo bang zijn voor wat de buitenwereld van me vindt.
TO: dat je collega zo kan feestbeesten en daar foto's van op internet plaatst, kan ik moeilijk rijmen met mijn beleving van een burnout. Word al moe als ik aan een feestje denk. Ik lees dat hij "normaalgesproken" helemaal niet zo'n feestbeest is. Misschien is hij wel aan het zoeken naar iets waar hij zich goed bij voelt, energie van krijgt en is dat dit?
Heel moeilijk.
woensdag 22 september 2010 om 08:59
Een burnout krijg je idd door jarenlange roofbouw, vertelde ook mijn psych. Jarenlang teveel doen, over je grenzen heen gaan en vooral alles heel goed willen doen. Wat ik bij mezelf herkende en erkende(toen ik eenmaal echt op en leeg was..te laat) was het feit dat ik niet kan loslaten. Ik ging maar door, met alles. Wat iemand al zei, het is erg moeilijk om toe te moeten geven dat het eigenlijk niet meer gaat, dus ga je door terwijl je batterij allang leeg is. Je gaat dus door op reserves en dan krijg je dus die akelige moe- en leegheid. Ik was ook apathisch, onverschillig. Ik wilde niks meer, met rust gelaten worden en het hoefde allemaal niet meer. Zet mij maar op een onbewoond eiland, dat idee.
Je wilt je zo helemaal niet voelen, dus je bent elke dag bezig om e bedenken hoe je zsm van dit rotgevoel af kunt komen. Dan ga je bedenken waarmee je dat kunt bereiken, maar..je lichaam werkt niet mee. En dat op zich is al frustrerend op zich. En zo zit je in een cirkel en het duurt heeel lang voordat de boel weer in balans is. Burn out zijn heeft in lichamelijk en geestelijk opzicht veel consequenties en juist doordat je het niet wilt (laten zien), kom je beter over dan dat je je werkelijk voelt...daarom is het voor een buitenstaander lastig om te zien wat er echt speelt.
Kan me ook goed voorstellen dat het ook nog uitmaakt in wat voor soort bedrijfscultuur je werkt.
Je wilt je zo helemaal niet voelen, dus je bent elke dag bezig om e bedenken hoe je zsm van dit rotgevoel af kunt komen. Dan ga je bedenken waarmee je dat kunt bereiken, maar..je lichaam werkt niet mee. En dat op zich is al frustrerend op zich. En zo zit je in een cirkel en het duurt heeel lang voordat de boel weer in balans is. Burn out zijn heeft in lichamelijk en geestelijk opzicht veel consequenties en juist doordat je het niet wilt (laten zien), kom je beter over dan dat je je werkelijk voelt...daarom is het voor een buitenstaander lastig om te zien wat er echt speelt.
Kan me ook goed voorstellen dat het ook nog uitmaakt in wat voor soort bedrijfscultuur je werkt.
woensdag 22 september 2010 om 11:06
quote:Julus schreef op 22 september 2010 @ 08:59:
Een burnout krijg je idd door jarenlange roofbouw, vertelde ook mijn psych. Jarenlang teveel doen, over je grenzen heen gaan en vooral alles heel goed willen doen. Wat ik bij mezelf herkende en erkende(toen ik eenmaal echt op en leeg was..te laat) was het feit dat ik niet kan loslaten. Ik ging maar door, met alles. Wat iemand al zei, het is erg moeilijk om toe te moeten geven dat het eigenlijk niet meer gaat, dus ga je door terwijl je batterij allang leeg is. Je gaat dus door op reserves en dan krijg je dus die akelige moe- en leegheid. Ik was ook apathisch, onverschillig. Ik wilde niks meer, met rust gelaten worden en het hoefde allemaal niet meer. Zet mij maar op een onbewoond eiland, dat idee.
Je wilt je zo helemaal niet voelen, dus je bent elke dag bezig om e bedenken hoe je zsm van dit rotgevoel af kunt komen. Dan ga je bedenken waarmee je dat kunt bereiken, maar..je lichaam werkt niet mee. En dat op zich is al frustrerend op zich. En zo zit je in een cirkel en het duurt heeel lang voordat de boel weer in balans is. Burn out zijn heeft in lichamelijk en geestelijk opzicht veel consequenties en juist doordat je het niet wilt (laten zien), kom je beter over dan dat je je werkelijk voelt...daarom is het voor een buitenstaander lastig om te zien wat er echt speelt.
Kan me ook goed voorstellen dat het ook nog uitmaakt in wat voor soort bedrijfscultuur je werkt.Dit is echt heel herkenbaar. Mijn hoofd wil/kan momenteel veel meer dan mijn lichaam. Belangrijkste punt voor mij nu is dat ik 'luister' naar de signalen die mijn lichaam geeft en die ook serieus neem. Nou spelen er bij mij ook lichamelijke klachten, dus dat maakt het allemaal nog net een tikje complexer. Ik ben gewend dat mijn lichaam niet goed voelt en ben ook gewend om dat te negeren.
Een burnout krijg je idd door jarenlange roofbouw, vertelde ook mijn psych. Jarenlang teveel doen, over je grenzen heen gaan en vooral alles heel goed willen doen. Wat ik bij mezelf herkende en erkende(toen ik eenmaal echt op en leeg was..te laat) was het feit dat ik niet kan loslaten. Ik ging maar door, met alles. Wat iemand al zei, het is erg moeilijk om toe te moeten geven dat het eigenlijk niet meer gaat, dus ga je door terwijl je batterij allang leeg is. Je gaat dus door op reserves en dan krijg je dus die akelige moe- en leegheid. Ik was ook apathisch, onverschillig. Ik wilde niks meer, met rust gelaten worden en het hoefde allemaal niet meer. Zet mij maar op een onbewoond eiland, dat idee.
Je wilt je zo helemaal niet voelen, dus je bent elke dag bezig om e bedenken hoe je zsm van dit rotgevoel af kunt komen. Dan ga je bedenken waarmee je dat kunt bereiken, maar..je lichaam werkt niet mee. En dat op zich is al frustrerend op zich. En zo zit je in een cirkel en het duurt heeel lang voordat de boel weer in balans is. Burn out zijn heeft in lichamelijk en geestelijk opzicht veel consequenties en juist doordat je het niet wilt (laten zien), kom je beter over dan dat je je werkelijk voelt...daarom is het voor een buitenstaander lastig om te zien wat er echt speelt.
Kan me ook goed voorstellen dat het ook nog uitmaakt in wat voor soort bedrijfscultuur je werkt.Dit is echt heel herkenbaar. Mijn hoofd wil/kan momenteel veel meer dan mijn lichaam. Belangrijkste punt voor mij nu is dat ik 'luister' naar de signalen die mijn lichaam geeft en die ook serieus neem. Nou spelen er bij mij ook lichamelijke klachten, dus dat maakt het allemaal nog net een tikje complexer. Ik ben gewend dat mijn lichaam niet goed voelt en ben ook gewend om dat te negeren.
woensdag 22 september 2010 om 12:03
En die lichamelijke klachten lijken sterker aanwezig te zijn, is mijn ervaring als je depressief/burnout bent.
Mensen die burnout raken (volgens mij is dit ook onderzocht en voor velen herkenbaar) zijn doorbijters. De lat ligt altijd erg hoog. Als het niet lukt, dan tóch doorgaan. En daar ligt het probleem. Als je dan burnout raakt, moet je ineens gaan voelen en erkennen dat het blijkbaar toch teveel was. Maar omdat je je daar normaliter overheen zet, is het nog lastig om die grenzen te zien en ernaar te leven. Wat psychisch gezien ook wat met je doet. Complex proces.
Mensen die burnout raken (volgens mij is dit ook onderzocht en voor velen herkenbaar) zijn doorbijters. De lat ligt altijd erg hoog. Als het niet lukt, dan tóch doorgaan. En daar ligt het probleem. Als je dan burnout raakt, moet je ineens gaan voelen en erkennen dat het blijkbaar toch teveel was. Maar omdat je je daar normaliter overheen zet, is het nog lastig om die grenzen te zien en ernaar te leven. Wat psychisch gezien ook wat met je doet. Complex proces.
woensdag 22 september 2010 om 12:19
Een burn-out heb je in verschillende gradaties die persoon tot persoon verschillen. Je kunt meestal niet aan de buitenkant zien wat iemand aan de binnenkant voelt. Daarom kun je er ook niet over oordelen. Het is al lastig genoeg om met een burn-out om te gaan, en is het dan ook heel vervelend dat anderen voor 'dokter' gaan spelen.
Zelf heb ik een combinatie van een burn-out en een postnatale depressie. Ik ben nu zo ver dat ik me nergens meer voor schaam en doe waarvan ik denk dat het goed voor me is (heeft anderhalf jaar geduurd). En dat kan best een dagje winkelen zijn.
Zelf heb ik een combinatie van een burn-out en een postnatale depressie. Ik ben nu zo ver dat ik me nergens meer voor schaam en doe waarvan ik denk dat het goed voor me is (heeft anderhalf jaar geduurd). En dat kan best een dagje winkelen zijn.
woensdag 22 september 2010 om 14:51
