Psyche
alle pijlers
(C)ptss
dinsdag 18 september 2018 15:21
Hoe ga jij er mee om? Ik weet pas 1 jaar dat ik dit heb na vele onderzoeken. Emdr is niet geheel goed gegaan en al een paar dagen zakt de moed in mijn schoenen voor studeren, werken omdat ik me zo overprikkeld voelt.
Ik heb therapie maar soms val ik terug. Hoe doe jij het? Complexe ptss is soms zo lastig...
Ik heb therapie maar soms val ik terug. Hoe doe jij het? Complexe ptss is soms zo lastig...
donderdag 18 oktober 2018 17:58
@Punaises,
Heftig he? Hoe bevalt EMDR?
Ik heb zelf een tijd geleden twee sessies gehad, maar ik was er toen nog niet 'klaar' voor. Nu heb ik eerst gesprekken aan de hand van een zogenaamd werkboek met vragen. Maar ik twijfel of dit nu wel de juiste methode is. Ik had erna namelijk weer erg veel flashbacks, paniek en vreselijke gevoelens. En daar zit je dan alleen mee, zonder iemand die je kan begeleiden daarin of steunen. Ik vond het vreselijk. Eigenlijk zou ik nu zelfstandig verder moeten werken met het boek en vragen beantwoorden, maar ik ben bang geworden.
Heftig he? Hoe bevalt EMDR?
Ik heb zelf een tijd geleden twee sessies gehad, maar ik was er toen nog niet 'klaar' voor. Nu heb ik eerst gesprekken aan de hand van een zogenaamd werkboek met vragen. Maar ik twijfel of dit nu wel de juiste methode is. Ik had erna namelijk weer erg veel flashbacks, paniek en vreselijke gevoelens. En daar zit je dan alleen mee, zonder iemand die je kan begeleiden daarin of steunen. Ik vond het vreselijk. Eigenlijk zou ik nu zelfstandig verder moeten werken met het boek en vragen beantwoorden, maar ik ben bang geworden.
vrijdag 19 oktober 2018 09:12
Uhm emdr....Ira-Z schreef: ↑18-10-2018 17:58@Punaises,
Heftig he? Hoe bevalt EMDR?
Ik heb zelf een tijd geleden twee sessies gehad, maar ik was er toen nog niet 'klaar' voor. Nu heb ik eerst gesprekken aan de hand van een zogenaamd werkboek met vragen. Maar ik twijfel of dit nu wel de juiste methode is. Ik had erna namelijk weer erg veel flashbacks, paniek en vreselijke gevoelens. En daar zit je dan alleen mee, zonder iemand die je kan begeleiden daarin of steunen. Ik vond het vreselijk. Eigenlijk zou ik nu zelfstandig verder moeten werken met het boek en vragen beantwoorden, maar ik ben bang geworden.
heftig vind ik het. De eerste paar dagen komen veel reacties weer terug. Bang, paniek, schrikken, onveilig. Ik merk wel dat het helpt alleen zie ik er enorm tegenop iedere keer. Ik heb nog 1 sessie staan, hopelijk is het daarna weer 'normaal. Haha dus dan gewoon ptss, zoals het al was voordat mijn ex gekke dingen ging doen. Na de emdr ga ik verder om om te gaan met de triggers en het herkennen daarvan. Ik wil niet meer in zo'n situatie verzeild raken... Welk boek heb je?
Ik merk als ik alleen op onderzoek uit ga of ga bedenken waar het allemaal vandaan komt dat ik me ook naar ga voelen en dan terugval. Daar ben ik mee gestopt
eerst maar de emdr.Kun je het in je omgeving delen?
Misschien bespreken met de psych dat dit niet werkt voor je?
vrijdag 19 oktober 2018 13:32
Zie pas je antwoord!Ira-Z schreef: ↑17-10-2018 12:20@Lavendel,
Ja, ik heb een paar jaar geleden familie-opstelling gedaan. Ik vond het heel... eh apart. Geloof niet dat ik er zelf veel aan gehad heb, maar kan me wel voorstellen dat anderen er wat aan kunnen hebben.
Ik heb overigens maar 2 sessies meegedaan, dus ik kan er niet heel veel over zeggen.
Ik ga dit voor faalangst doen ik loop zo vast op mijn studie ik kan het niveau wel aan maar blokkeer compleet bij toetsen....
Jammer dat het voor jou niets was emdr deed niet veel voor mijn faalangst. Maar sloeg wel op de anderentrauma s was weken van slag ik ben er mee gestopt verlopig.
zondag 21 oktober 2018 15:50
@Punaises,
Dat lijkt me dus zo moeilijk, dat die heftige reacties terugkomen na emdr sessies. Had je wel mensen in je omgeving waar je bij terecht kon na een sessie?
Ik was na mijn gesprek van vorige week (alleen maar een gesprek, kun je nagaan) alleen thuis. Ik voelde me nog naarder dan na een emdr sessie, vond het vreselijk beangstigend. Maar dat kwam denk ik doordat het gesprek al zoveel herinneringen opriep en ik me niet erg serieus genomen voelde door de psych. Ik ga inderdaad met hem bespreken dat dit zo niet voor me werkt.
Ik heb wel twee goede vriendinnen met wie ik kan praten. Maar eerlijk gezegd wil ik ze ook niet steeds bellen als het niet goed met me gaat. Dit is al een half jaar aan de gang en ik voel me best wel bezwaard.
Het boek dat ik heb heet Herstel na narcistische mishandeling, van Iris Koops. Dat is namelijk de reden dat ik c-ptss heb opgelopen. Het boek behandelt een aantal vragen die je op weg helpen bij je herstel. Het is dus niet speciaal gericht op c-ptss of emdr, maar vooral op de oorzaak van de c-ptss. Dat boek is op zich al heftig genoeg
Ik hoop voor je dat je inderdaad weer verder kunt na je laatste emdr sessie. Ben benieuwd!
@Lavendel,
Dat van slag zijn herken ik dus heel erg! Snap dus dat je er tijdelijk mee gestopt bent. kan het niet zijn dat je faalangst onderdeel is of onderhevig aan de C-ptss?
Dat lijkt me dus zo moeilijk, dat die heftige reacties terugkomen na emdr sessies. Had je wel mensen in je omgeving waar je bij terecht kon na een sessie?
Ik was na mijn gesprek van vorige week (alleen maar een gesprek, kun je nagaan) alleen thuis. Ik voelde me nog naarder dan na een emdr sessie, vond het vreselijk beangstigend. Maar dat kwam denk ik doordat het gesprek al zoveel herinneringen opriep en ik me niet erg serieus genomen voelde door de psych. Ik ga inderdaad met hem bespreken dat dit zo niet voor me werkt.
Ik heb wel twee goede vriendinnen met wie ik kan praten. Maar eerlijk gezegd wil ik ze ook niet steeds bellen als het niet goed met me gaat. Dit is al een half jaar aan de gang en ik voel me best wel bezwaard.
Het boek dat ik heb heet Herstel na narcistische mishandeling, van Iris Koops. Dat is namelijk de reden dat ik c-ptss heb opgelopen. Het boek behandelt een aantal vragen die je op weg helpen bij je herstel. Het is dus niet speciaal gericht op c-ptss of emdr, maar vooral op de oorzaak van de c-ptss. Dat boek is op zich al heftig genoeg
Ik hoop voor je dat je inderdaad weer verder kunt na je laatste emdr sessie. Ben benieuwd!
@Lavendel,
Dat van slag zijn herken ik dus heel erg! Snap dus dat je er tijdelijk mee gestopt bent. kan het niet zijn dat je faalangst onderdeel is of onderhevig aan de C-ptss?
zondag 21 oktober 2018 16:32
Ira dat zou zeker kunnen je zelf de moeite waard vinden ik haal mij zelf naar beneden zonder ik het bewust door heb. Jaren lange psycho therapie heel.veel.dingen gaan wel goed. Alleen op school tijdens toetsen heb ik geen controle over mijn black outs terwijl ik wel de kennis heb ik ga nu voor her eerst starten met faalangst training.Ira-Z schreef: ↑21-10-2018 15:50@Punaises,
Dat lijkt me dus zo moeilijk, dat die heftige reacties terugkomen na emdr sessies. Had je wel mensen in je omgeving waar je bij terecht kon na een sessie?
Ik was na mijn gesprek van vorige week (alleen maar een gesprek, kun je nagaan) alleen thuis. Ik voelde me nog naarder dan na een emdr sessie, vond het vreselijk beangstigend. Maar dat kwam denk ik doordat het gesprek al zoveel herinneringen opriep en ik me niet erg serieus genomen voelde door de psych. Ik ga inderdaad met hem bespreken dat dit zo niet voor me werkt.
Ik heb wel twee goede vriendinnen met wie ik kan praten. Maar eerlijk gezegd wil ik ze ook niet steeds bellen als het niet goed met me gaat. Dit is al een half jaar aan de gang en ik voel me best wel bezwaard.
Het boek dat ik heb heet Herstel na narcistische mishandeling, van Iris Koops. Dat is namelijk de reden dat ik c-ptss heb opgelopen. Het boek behandelt een aantal vragen die je op weg helpen bij je herstel. Het is dus niet speciaal gericht op c-ptss of emdr, maar vooral op de oorzaak van de c-ptss. Dat boek is op zich al heftig genoeg
Ik hoop voor je dat je inderdaad weer verder kunt na je laatste emdr sessie. Ben benieuwd!
@Lavendel,
Dat van slag zijn herken ik dus heel erg! Snap dus dat je er tijdelijk mee gestopt bent. kan het niet zijn dat je faalangst onderdeel is of onderhevig aan de C-ptss?
Is jouw ptss nog vers? Recent? Je houd altijd wel kleine dingetjes over je geneest niet maar kan er mee overweg
maandag 22 oktober 2018 10:40
Hoi Lavendel,
Ik vroeg me het ook af, die link tussen faalangst en ptss, omdat ik het herken van mezelf. Niet zo erg als bij jou, maar voor mij is het dan ook wel een tijdje geleden dat ik in de schoolbanken zat. Dus kan het me niet erg goed herinneren.
Maar ik kan me wel herinneren dat ik black-outs had op momenten dat ik moest presteren (dat hoefde niet voor een studie te zijn overigens). Vooral mondeling... wist ik middenin een zin ineens geen woord meer uit te brengen, heel raar.
Ik weet niet wat 'vers' is, maar achteraf kan ik zien dat ik al symptomen had ongeveer een jaar geleden, misschien wel eerder. Toen zat ik nog in de relatie (wat de oorzaak is geweest). Ik weet wel dat ik in oktober voor het eerst een paniekaanval had en daarna heeft zicht dat zeker vijf keer herhaald. Een hele enge gewaarwording, want ik kende dat niet, had nog nooit zoiets gevoeld in mijn leven. Vreselijk.
Pas de laatste twee maanden gaat het langzaam beter merk ik. Dat wil zeggen dat ik me beter kan ontspannen (daarvoor was ik permanent gestresst). Verder voel ik me nog wel vrij apathisch...
Gister was toevallig weer zo'n moment dat ik niet meer in het 'hier en nu' was. Een vaag, onbestemd gevoel dat ik niet in de realiteit zat. Kennelijk sluipt dat erin, want ik was me er ineens van bewust (lichte angst, onrust, onveilig gevoel) en snapte niet waar het vandaan kwam. Iets zal me getriggerd hebben, maar moeilijk na te gaan wat... een bepaalde associatie met mijn ex denk ik.
Ik vind het wel moeilijk om te lezen dat je zegt dat ptss niet helemaal over gaat, al had ik dat wel eens gehoord. Maar misschien heb ik de lichte symptomen al mijn hele leven, denk ik nu.
Ik vind het wel bijzonder dat jij een studie doet met je klachten. Ik zou dat echt niet trekken denk ik! Heb je goede begeleiding en weten ze van je klachten?
Ik heb momenteel geen werk, doe geen studie en kan niet eens sporten... (dit vooral om lichamelijke klachten hoor). Ik vrees ook dat ik het niet zou kunnen nu. Al wil ik ergens zo graag, al is het maar om de afleiding! Maar ik heb steeds geprobeerd te kijken wat ik kon dragen met vrijwilligerswerk en dat ging al moeizaam...
Ik vroeg me het ook af, die link tussen faalangst en ptss, omdat ik het herken van mezelf. Niet zo erg als bij jou, maar voor mij is het dan ook wel een tijdje geleden dat ik in de schoolbanken zat. Dus kan het me niet erg goed herinneren.
Maar ik kan me wel herinneren dat ik black-outs had op momenten dat ik moest presteren (dat hoefde niet voor een studie te zijn overigens). Vooral mondeling... wist ik middenin een zin ineens geen woord meer uit te brengen, heel raar.
Ik weet niet wat 'vers' is, maar achteraf kan ik zien dat ik al symptomen had ongeveer een jaar geleden, misschien wel eerder. Toen zat ik nog in de relatie (wat de oorzaak is geweest). Ik weet wel dat ik in oktober voor het eerst een paniekaanval had en daarna heeft zicht dat zeker vijf keer herhaald. Een hele enge gewaarwording, want ik kende dat niet, had nog nooit zoiets gevoeld in mijn leven. Vreselijk.
Pas de laatste twee maanden gaat het langzaam beter merk ik. Dat wil zeggen dat ik me beter kan ontspannen (daarvoor was ik permanent gestresst). Verder voel ik me nog wel vrij apathisch...
Gister was toevallig weer zo'n moment dat ik niet meer in het 'hier en nu' was. Een vaag, onbestemd gevoel dat ik niet in de realiteit zat. Kennelijk sluipt dat erin, want ik was me er ineens van bewust (lichte angst, onrust, onveilig gevoel) en snapte niet waar het vandaan kwam. Iets zal me getriggerd hebben, maar moeilijk na te gaan wat... een bepaalde associatie met mijn ex denk ik.
Ik vind het wel moeilijk om te lezen dat je zegt dat ptss niet helemaal over gaat, al had ik dat wel eens gehoord. Maar misschien heb ik de lichte symptomen al mijn hele leven, denk ik nu.
Ik vind het wel bijzonder dat jij een studie doet met je klachten. Ik zou dat echt niet trekken denk ik! Heb je goede begeleiding en weten ze van je klachten?
Ik heb momenteel geen werk, doe geen studie en kan niet eens sporten... (dit vooral om lichamelijke klachten hoor). Ik vrees ook dat ik het niet zou kunnen nu. Al wil ik ergens zo graag, al is het maar om de afleiding! Maar ik heb steeds geprobeerd te kijken wat ik kon dragen met vrijwilligerswerk en dat ging al moeizaam...
maandag 22 oktober 2018 15:55
Lieve ira wat vreselijk dat je helemaal niets kan doen door je lichamelijke klachten! Ik heb ptss is mijn kinder jaren op gelopen en 10 tallen therapieen gehad. Ik heb nooit kunnen studeren omdat men dacht dat ik waus was ofwel niet kon leren omdat ik non stop in paniek schoot. Ik ben enorm gepest op de basisschool dit met het niet van een veilige thuis heeft enorme faalangst gegeven.Ira-Z schreef: ↑22-10-2018 10:40Hoi Lavendel,
Ik vroeg me het ook af, die link tussen faalangst en ptss, omdat ik het herken van mezelf. Niet zo erg als bij jou, maar voor mij is het dan ook wel een tijdje geleden dat ik in de schoolbanken zat. Dus kan het me niet erg goed herinneren.
Maar ik kan me wel herinneren dat ik black-outs had op momenten dat ik moest presteren (dat hoefde niet voor een studie te zijn overigens). Vooral mondeling... wist ik middenin een zin ineens geen woord meer uit te brengen, heel raar.
Ik weet niet wat 'vers' is, maar achteraf kan ik zien dat ik al symptomen had ongeveer een jaar geleden, misschien wel eerder. Toen zat ik nog in de relatie (wat de oorzaak is geweest). Ik weet wel dat ik in oktober voor het eerst een paniekaanval had en daarna heeft zicht dat zeker vijf keer herhaald. Een hele enge gewaarwording, want ik kende dat niet, had nog nooit zoiets gevoeld in mijn leven. Vreselijk.
Pas de laatste twee maanden gaat het langzaam beter merk ik. Dat wil zeggen dat ik me beter kan ontspannen (daarvoor was ik permanent gestresst). Verder voel ik me nog wel vrij apathisch...
Gister was toevallig weer zo'n moment dat ik niet meer in het 'hier en nu' was. Een vaag, onbestemd gevoel dat ik niet in de realiteit zat. Kennelijk sluipt dat erin, want ik was me er ineens van bewust (lichte angst, onrust, onveilig gevoel) en snapte niet waar het vandaan kwam. Iets zal me getriggerd hebben, maar moeilijk na te gaan wat... een bepaalde associatie met mijn ex denk ik.
Ik vind het wel moeilijk om te lezen dat je zegt dat ptss niet helemaal over gaat, al had ik dat wel eens gehoord. Maar misschien heb ik de lichte symptomen al mijn hele leven, denk ik nu.
Ik vind het wel bijzonder dat jij een studie doet met je klachten. Ik zou dat echt niet trekken denk ik! Heb je goede begeleiding en weten ze van je klachten?
Ik heb momenteel geen werk, doe geen studie en kan niet eens sporten... (dit vooral om lichamelijke klachten hoor). Ik vrees ook dat ik het niet zou kunnen nu. Al wil ik ergens zo graag, al is het maar om de afleiding! Maar ik heb steeds geprobeerd te kijken wat ik kon dragen met vrijwilligerswerk en dat ging al moeizaam...
Ik heb hierdoor altijd opleidingen en werk onder mijn niveau gedaan omdat ik niet beter wist ik ben dom bewijze van. Vandaar dat ik nu pas een studie ga doen waar mijn hart ligt ik heb een klein klasje met super lieve klas genoten die mij steunen en een super lieve docent waar ik eerlijk tegen heb kunnen zijn. Helaas wel werk waar ik geen zin meer ik heb en veel energie kost...
Sporten heb ik altijd gedaan als ik dat niet die krijg ik pijn precies anders om. Momenteel even geen therapie psy is uitgevallen en ik red me wel even nu krijg training voor faalangst dat is belangrijk nu.
Ben je nu arbeids ongeschikt? Zou je ooit weer kunnen werken?
Het gaat nooit helemaal over bij de meeste maar er zijn uitzonderingen en hangt van de ernst van de trauma. Ik heb veel kunnen los laten maar niet alles.
maandag 22 oktober 2018 18:14
@Lavendel,
Ben blij voor je dat je nu een studie naar je hart kunt volgen, mede met hulp van fijne klasgenoten en lieve docent! Dat kan echt goud waard zijn!
Wederom erg herkenbaar wat je beschrijft waarom studeren niet ging. Ik heb het minder 'erg' dan jij, maar ken het ook... Ook het onderpresteren en onder mijn niveau werken. Steeds de zoektocht naar de juiste balans tussen genoeg uitdaging en te weinig uitdaging en dan de onzekerheid erbij dat ik dacht dat ik dom was.
Nu, jaren later, zie ik dat ik juist alles behalve dom was. Eerder het tegenovergestelde. Ik ben totaal niet uitgedaagd en kreeg gewoon geen steun of bemoediging.
Ik ben in principe (tijdelijk) arbeidsongeschikt, maar zit in de bijstand. 4 jaar geleden door burn-out in de WW beland en vervolgens ziektewet, maar het UWV vond dat ik wel kon werken. Heb het nog aangevochten, maar ben dus nu in de bijstand beland (als arbeidsongeschikte). Niet leuk en niet fijn.
Ik wil wel graag weer werken (en vooral wil ik graag uit die rot-bijstand), maar ik zie zelf eerlijk gezegd niet hoe en waar dan in godsnaam. Vrijwilligerswerk met veel vrijheden is al lastig. Ik denk en hoop dat het wel goed gaat komen. Ik zal vertrouwen moeten hebben, maar ik zeg eerlijk dat de moed me soms wel in de schoenen zakt en ik weinig toekomstperspectief zie.
Ik hoop vooral dat mijn therapie gaat helpen. Helaas ben ik dus wat sceptisch en wantrouwend geworden na de laatste sessie. Vrijdag a.s. ga ik het e.e.a. bespreken en hoop ik op verbetering.
Ben blij voor je dat je nu een studie naar je hart kunt volgen, mede met hulp van fijne klasgenoten en lieve docent! Dat kan echt goud waard zijn!
Wederom erg herkenbaar wat je beschrijft waarom studeren niet ging. Ik heb het minder 'erg' dan jij, maar ken het ook... Ook het onderpresteren en onder mijn niveau werken. Steeds de zoektocht naar de juiste balans tussen genoeg uitdaging en te weinig uitdaging en dan de onzekerheid erbij dat ik dacht dat ik dom was.
Nu, jaren later, zie ik dat ik juist alles behalve dom was. Eerder het tegenovergestelde. Ik ben totaal niet uitgedaagd en kreeg gewoon geen steun of bemoediging.
Ik ben in principe (tijdelijk) arbeidsongeschikt, maar zit in de bijstand. 4 jaar geleden door burn-out in de WW beland en vervolgens ziektewet, maar het UWV vond dat ik wel kon werken. Heb het nog aangevochten, maar ben dus nu in de bijstand beland (als arbeidsongeschikte). Niet leuk en niet fijn.
Ik wil wel graag weer werken (en vooral wil ik graag uit die rot-bijstand), maar ik zie zelf eerlijk gezegd niet hoe en waar dan in godsnaam. Vrijwilligerswerk met veel vrijheden is al lastig. Ik denk en hoop dat het wel goed gaat komen. Ik zal vertrouwen moeten hebben, maar ik zeg eerlijk dat de moed me soms wel in de schoenen zakt en ik weinig toekomstperspectief zie.
Ik hoop vooral dat mijn therapie gaat helpen. Helaas ben ik dus wat sceptisch en wantrouwend geworden na de laatste sessie. Vrijdag a.s. ga ik het e.e.a. bespreken en hoop ik op verbetering.
dinsdag 23 oktober 2018 09:09
Ik was best prima op weg, maar ik merk dat ik nu door andere medische problemen best weer zwaar in de ptss zit. Me verstoppen onder een deken als mensen aanbellen, verantwoordelijkheden vermijden, passief gedrag, depressie... Donderdag zie ik voor het eerst in maanden mijn psych weer, denk dat dat goed gaat zijn.
Aan de andere kant ook veel stress over hoe ik daar fysiek ga komen ivm medische problemen.
Aan de andere kant ook veel stress over hoe ik daar fysiek ga komen ivm medische problemen.
dinsdag 23 oktober 2018 09:26
Ik weet niet of ik het erger heb. Kan ook zijn dat alles.vermeden heb en nu ineens te confrontatie aangaat en mij zelf enorm tegen kom nu. Ik ben heel.blij met mijn klas maar je wilt net zoals zij gewoon kunnen functioneren. Het kost me.wel.enorm.veel energie en soms.ook veel stress. Maar.mijn baan geeft mij meer verveling en stress omdat.het eentonig is en toch enorme werk druk.Ira-Z schreef: ↑22-10-2018 18:14@Lavendel,
Ben blij voor je dat je nu een studie naar je hart kunt volgen, mede met hulp van fijne klasgenoten en lieve docent! Dat kan echt goud waard zijn!
Wederom erg herkenbaar wat je beschrijft waarom studeren niet ging. Ik heb het minder 'erg' dan jij, maar ken het ook... Ook het onderpresteren en onder mijn niveau werken. Steeds de zoektocht naar de juiste balans tussen genoeg uitdaging en te weinig uitdaging en dan de onzekerheid erbij dat ik dacht dat ik dom was.
Nu, jaren later, zie ik dat ik juist alles behalve dom was. Eerder het tegenovergestelde. Ik ben totaal niet uitgedaagd en kreeg gewoon geen steun of bemoediging.
Ik ben in principe (tijdelijk) arbeidsongeschikt, maar zit in de bijstand. 4 jaar geleden door burn-out in de WW beland en vervolgens ziektewet, maar het UWV vond dat ik wel kon werken. Heb het nog aangevochten, maar ben dus nu in de bijstand beland (als arbeidsongeschikte). Niet leuk en niet fijn.
Ik wil wel graag weer werken (en vooral wil ik graag uit die rot-bijstand), maar ik zie zelf eerlijk gezegd niet hoe en waar dan in godsnaam. Vrijwilligerswerk met veel vrijheden is al lastig. Ik denk en hoop dat het wel goed gaat komen. Ik zal vertrouwen moeten hebben, maar ik zeg eerlijk dat de moed me soms wel in de schoenen zakt en ik weinig toekomstperspectief zie.
Ik hoop vooral dat mijn therapie gaat helpen. Helaas ben ik dus wat sceptisch en wantrouwend geworden na de laatste sessie. Vrijdag a.s. ga ik het e.e.a. bespreken en hoop ik op verbetering.
Bijstand lijkt mij vreselijk super vervelend van die burn out toch te veel van het goede geweest... Ik snap je helemaal mijn moed zakt me.regelmatig in de schoenen ik.wil.vaak de handdoek in de ring op.dit moment zou ik best een jaar even niets.willen doen behalve emdr oppakken en echt even de tijd nemen voor.te herstellen. Ik.ben iedere dag mega moe en sporten houd me enigzins energiek en pijn vrij. Vele.mensen om.je heen zien dit meestal.zij is ook altijd moe of jij hebt altijd wat of ja verleden is verleden je moet naar voren kijken ( goh dat weer iemand met.ptss niet) of angst is helemaal niet nodig.hoor hup.gewoon doen faalamgst heb je niet nodig... erg storende dingen. Of wij zijn gek en bordeliners haha. Maar blijf moed houden ik weet niet hoe jong je bent.maar blijf vechten voor je zelf en heb gewoon je slechte.dagen als.ze.er zijn doe ik ook waar een wil.is een weg ool voor jou
Heb je nu geen klik met je therapeut?
dinsdag 23 oktober 2018 09:28
Zeeepje schreef: ↑23-10-2018 09:09Ik was best prima op weg, maar ik merk dat ik nu door andere medische problemen best weer zwaar in de ptss zit. Me verstoppen onder een deken als mensen aanbellen, verantwoordelijkheden vermijden, passief gedrag, depressie... Donderdag zie ik voor het eerst in maanden mijn psych weer, denk dat dat goed gaat zijn.
Aan de andere kant ook veel stress over hoe ik daar fysiek ga komen ivm medische problemen.
Aww zeepje wat vervelend... ik hoop.dat.je gauw weer beter bent met de juiste therapie. Als.je lijf je laat zitten is niet leuk...
Ik heb momenteel.ook zo een behoefte.om alleen te zijn ben nu 1.week.vrij en heb totaal geen zin in vriend.en sociale.contacten. wil alleen winkelen kapper netflixen moe enorm moe.
zondag 9 december 2018 02:00
Hey lieve mede c-ptss'ers,
Ik zag dit topic voorbij komen via google, omdat ik er nu aan toe ben te lezen hoe mensen zelf deze diagnoste ervaren.
Op mijn zeventiende begon de ellende; paniekaanvallen, therapietje hier en daar, medicatie gekregen en nu na 15 jaar therapie in en uit, werd ik in september vorig jaar therapievrij verklaard. Hoe dan?! Dat was mijn grootste vraag. Antwoord: "je bent te bang om het alleen te doen, maar je hoeft niet langer van ons afhankelijk te zijn, geloof in jezelf en je kunt het! Ga maar de wereld ontdekken door te vallen en op te staan." Eh ja, prachtig allemaal, maar ik ben gewend om alles altijd alleen te doen en te moeten dus wtf!
Nu na een jaar loop ik vast (again). Toen ik aanklopte, na veel te lang weer uitgeput en moedeloos te zijn geweest, twee operaties te hebben gehad (heb ook heupdysplasie, nu trotse eigenaar van twee kunstheupjes!), en dus klaar was om weer therapieland in te stappen... vertelde de toen aangeschreven therapeut: "je problematiek is te ingewikkeld, ik en mijn team hebben alles doorgespit van je vorige behandelingen maar jouw trauma's zijn te complex en dermate ingewikkeld dat we het niet aandurven."
Echt dapper van die man dat ie aangeeft dat ie het niet aandurft. Ik zou mezelf ook niet aandurven :p ok grapje.
Ik werd naar Psytrec verwezen maar zij konden niets voor me betekenen omdat de trauma's bij geboorte zijn begonnen dus niet recht op mijn netvlies in beelden staan. Ik moest maar verder googlen naar een alternatief. Dat heb ik gevonden maar start pas in februari met geluk. STRAX=NU. Een gefaseerde behandeling voor volwassenen met late effecten van vroeg kinderlijke traumatisering. Gebeld en daar kan ik terecht! Eerst een stabilisatiefase met daarna bijvoorbeeld EMDR maar ook trauma sensitieve yoga.
Ik heb allerlei literatuur al bestudeerd; Traumasporen van Bessel van der Kolk (echt een aanrader!!) en nu lees ik Van Kwetsuren naar Litteken. Echt zo helder hoe daar alles beschreven staat want de inzichten helpen om te begrijpen wie je bent en waarom je bent zoals je bent. Maar daardoor verdwijnt de pijn natuurlijk niet.
Helaas zit ik al ruim 5,5 jaar thuis en heb ik bijna Tinder en Netflix uitgespeeld! Haha. Verveel me natuurlijk ontzettend. Door de medicatie (anti depressiva) gelukkig geen last van paniekaanvallen meer maar wel de oververmoeidheid steeds, niet kunnen/durven inslapen, hyperarousal en bij de minst geringste trigger (boze of geirriteerde buurman of verplichtingen die ik na moet komen of het eeuwige stigma die mensen op psychische problematiek leggen en daardoor niet begrijpen dat ik de hele dag thuis zit)...dan vliegen de hartkloppingen, angst en woede haast tot het plafond. Lichamelijke klachten op de voorgrond maar ook nachtmerries die altijd over terreur, moord en doodslag gaan.
Ik wil zo graag een boek erover schrijven maar zelfs daar heb ik vaak geen energie voor. En soms als ik dingen lees over complex trauma, met mooie muziek op de achtergrond, dan word ik overvallen door tranen tranen en vooral verdriet. Het verleden kan ik niet meer veranderen, maar heb ik nog wel kans om wat van mijn leven te maken? Ik wil zo graag weer studeren, me nuttig maken voor de maatschappij en mijn muzikale talentjes ontplooien. Maarja.
We'll see.
Opstaan is hier ook drama. Maar dat komt door een slaapwaakstoornis, volgens mij komt dat toch allemaal voort uit mijn ontwikkelingstrauma want je hersenen ontwikkelen zich anders dan bij gezonde kindjes. Alsof het interne mengpaneel volledig verkeerd staat afgesteld.
Maar desalniettemin probeer ik wel te genieten van wanneer ik alleen ben of door de stad loop (ja! ik kan weer lopen, joepie) met mijn koptelefoon en lekkere muziek op! Ik geniet van mijn neefje, die mij tante Paffie noemde ooit, dankzij hem leer ik kennismaken met basisvertrouwen, basisveiligheid en onvoorwaardelijke liefde. De voor mij altijd zo vage termen worden nu ineens tastbaar en werkelijkheid. Dat is fijn en geeft hoop! Heel veel hoop.
En dat gun ik jullie ook allemaal! Dat we ooit de wereld mogen leven in veiligheid, niet in schijnveiligheid, wantrouwen of achterdocht - zo heeft ons ontstaan misschien ons die blauwdruk gegeven, maar ik voel dat we dit kunnen overwinnen![❤️]()
Ik zag dit topic voorbij komen via google, omdat ik er nu aan toe ben te lezen hoe mensen zelf deze diagnoste ervaren.
Op mijn zeventiende begon de ellende; paniekaanvallen, therapietje hier en daar, medicatie gekregen en nu na 15 jaar therapie in en uit, werd ik in september vorig jaar therapievrij verklaard. Hoe dan?! Dat was mijn grootste vraag. Antwoord: "je bent te bang om het alleen te doen, maar je hoeft niet langer van ons afhankelijk te zijn, geloof in jezelf en je kunt het! Ga maar de wereld ontdekken door te vallen en op te staan." Eh ja, prachtig allemaal, maar ik ben gewend om alles altijd alleen te doen en te moeten dus wtf!
Nu na een jaar loop ik vast (again). Toen ik aanklopte, na veel te lang weer uitgeput en moedeloos te zijn geweest, twee operaties te hebben gehad (heb ook heupdysplasie, nu trotse eigenaar van twee kunstheupjes!), en dus klaar was om weer therapieland in te stappen... vertelde de toen aangeschreven therapeut: "je problematiek is te ingewikkeld, ik en mijn team hebben alles doorgespit van je vorige behandelingen maar jouw trauma's zijn te complex en dermate ingewikkeld dat we het niet aandurven."
Echt dapper van die man dat ie aangeeft dat ie het niet aandurft. Ik zou mezelf ook niet aandurven :p ok grapje.
Ik werd naar Psytrec verwezen maar zij konden niets voor me betekenen omdat de trauma's bij geboorte zijn begonnen dus niet recht op mijn netvlies in beelden staan. Ik moest maar verder googlen naar een alternatief. Dat heb ik gevonden maar start pas in februari met geluk. STRAX=NU. Een gefaseerde behandeling voor volwassenen met late effecten van vroeg kinderlijke traumatisering. Gebeld en daar kan ik terecht! Eerst een stabilisatiefase met daarna bijvoorbeeld EMDR maar ook trauma sensitieve yoga.
Ik heb allerlei literatuur al bestudeerd; Traumasporen van Bessel van der Kolk (echt een aanrader!!) en nu lees ik Van Kwetsuren naar Litteken. Echt zo helder hoe daar alles beschreven staat want de inzichten helpen om te begrijpen wie je bent en waarom je bent zoals je bent. Maar daardoor verdwijnt de pijn natuurlijk niet.
Helaas zit ik al ruim 5,5 jaar thuis en heb ik bijna Tinder en Netflix uitgespeeld! Haha. Verveel me natuurlijk ontzettend. Door de medicatie (anti depressiva) gelukkig geen last van paniekaanvallen meer maar wel de oververmoeidheid steeds, niet kunnen/durven inslapen, hyperarousal en bij de minst geringste trigger (boze of geirriteerde buurman of verplichtingen die ik na moet komen of het eeuwige stigma die mensen op psychische problematiek leggen en daardoor niet begrijpen dat ik de hele dag thuis zit)...dan vliegen de hartkloppingen, angst en woede haast tot het plafond. Lichamelijke klachten op de voorgrond maar ook nachtmerries die altijd over terreur, moord en doodslag gaan.
Ik wil zo graag een boek erover schrijven maar zelfs daar heb ik vaak geen energie voor. En soms als ik dingen lees over complex trauma, met mooie muziek op de achtergrond, dan word ik overvallen door tranen tranen en vooral verdriet. Het verleden kan ik niet meer veranderen, maar heb ik nog wel kans om wat van mijn leven te maken? Ik wil zo graag weer studeren, me nuttig maken voor de maatschappij en mijn muzikale talentjes ontplooien. Maarja.
We'll see.
Opstaan is hier ook drama. Maar dat komt door een slaapwaakstoornis, volgens mij komt dat toch allemaal voort uit mijn ontwikkelingstrauma want je hersenen ontwikkelen zich anders dan bij gezonde kindjes. Alsof het interne mengpaneel volledig verkeerd staat afgesteld.
Maar desalniettemin probeer ik wel te genieten van wanneer ik alleen ben of door de stad loop (ja! ik kan weer lopen, joepie) met mijn koptelefoon en lekkere muziek op! Ik geniet van mijn neefje, die mij tante Paffie noemde ooit, dankzij hem leer ik kennismaken met basisvertrouwen, basisveiligheid en onvoorwaardelijke liefde. De voor mij altijd zo vage termen worden nu ineens tastbaar en werkelijkheid. Dat is fijn en geeft hoop! Heel veel hoop.
En dat gun ik jullie ook allemaal! Dat we ooit de wereld mogen leven in veiligheid, niet in schijnveiligheid, wantrouwen of achterdocht - zo heeft ons ontstaan misschien ons die blauwdruk gegeven, maar ik voel dat we dit kunnen overwinnen
Hope is important because it can make the present moment less difficult. If we believe that tomorrow will be better, we can bear a hardship today (Nhat Hanh)
zondag 9 december 2018 08:09
Tantepaffie wat een verhaal! Zo zie je maar dat iedereen met c ptss anders is ik vindt het zo rot te lezen en horen dat vele arbeidsongeschikt zijn.TantePaffie schreef: ↑09-12-2018 02:00Hey lieve mede c-ptss'ers,
Ik zag dit topic voorbij komen via google, omdat ik er nu aan toe ben te lezen hoe mensen zelf deze diagnoste ervaren.
Op mijn zeventiende begon de ellende; paniekaanvallen, therapietje hier en daar, medicatie gekregen en nu na 15 jaar therapie in en uit, werd ik in september vorig jaar therapievrij verklaard. Hoe dan?! Dat was mijn grootste vraag. Antwoord: "je bent te bang om het alleen te doen, maar je hoeft niet langer van ons afhankelijk te zijn, geloof in jezelf en je kunt het! Ga maar de wereld ontdekken door te vallen en op te staan." Eh ja, prachtig allemaal, maar ik ben gewend om alles altijd alleen te doen en te moeten dus wtf!
Nu na een jaar loop ik vast (again). Toen ik aanklopte, na veel te lang weer uitgeput en moedeloos te zijn geweest, twee operaties te hebben gehad (heb ook heupdysplasie, nu trotse eigenaar van twee kunstheupjes!), en dus klaar was om weer therapieland in te stappen... vertelde de toen aangeschreven therapeut: "je problematiek is te ingewikkeld, ik en mijn team hebben alles doorgespit van je vorige behandelingen maar jouw trauma's zijn te complex en dermate ingewikkeld dat we het niet aandurven."
Echt dapper van die man dat ie aangeeft dat ie het niet aandurft. Ik zou mezelf ook niet aandurven :p ok grapje.
Ik werd naar Psytrec verwezen maar zij konden niets voor me betekenen omdat de trauma's bij geboorte zijn begonnen dus niet recht op mijn netvlies in beelden staan. Ik moest maar verder googlen naar een alternatief. Dat heb ik gevonden maar start pas in februari met geluk. STRAX=NU. Een gefaseerde behandeling voor volwassenen met late effecten van vroeg kinderlijke traumatisering. Gebeld en daar kan ik terecht! Eerst een stabilisatiefase met daarna bijvoorbeeld EMDR maar ook trauma sensitieve yoga.
Ik heb allerlei literatuur al bestudeerd; Traumasporen van Bessel van der Kolk (echt een aanrader!!) en nu lees ik Van Kwetsuren naar Litteken. Echt zo helder hoe daar alles beschreven staat want de inzichten helpen om te begrijpen wie je bent en waarom je bent zoals je bent. Maar daardoor verdwijnt de pijn natuurlijk niet.
Helaas zit ik al ruim 5,5 jaar thuis en heb ik bijna Tinder en Netflix uitgespeeld! Haha. Verveel me natuurlijk ontzettend. Door de medicatie (anti depressiva) gelukkig geen last van paniekaanvallen meer maar wel de oververmoeidheid steeds, niet kunnen/durven inslapen, hyperarousal en bij de minst geringste trigger (boze of geirriteerde buurman of verplichtingen die ik na moet komen of het eeuwige stigma die mensen op psychische problematiek leggen en daardoor niet begrijpen dat ik de hele dag thuis zit)...dan vliegen de hartkloppingen, angst en woede haast tot het plafond. Lichamelijke klachten op de voorgrond maar ook nachtmerries die altijd over terreur, moord en doodslag gaan.
Ik wil zo graag een boek erover schrijven maar zelfs daar heb ik vaak geen energie voor. En soms als ik dingen lees over complex trauma, met mooie muziek op de achtergrond, dan word ik overvallen door tranen tranen en vooral verdriet. Het verleden kan ik niet meer veranderen, maar heb ik nog wel kans om wat van mijn leven te maken? Ik wil zo graag weer studeren, me nuttig maken voor de maatschappij en mijn muzikale talentjes ontplooien. Maarja.
We'll see.
Opstaan is hier ook drama. Maar dat komt door een slaapwaakstoornis, volgens mij komt dat toch allemaal voort uit mijn ontwikkelingstrauma want je hersenen ontwikkelen zich anders dan bij gezonde kindjes. Alsof het interne mengpaneel volledig verkeerd staat afgesteld.
Maar desalniettemin probeer ik wel te genieten van wanneer ik alleen ben of door de stad loop (ja! ik kan weer lopen, joepie) met mijn koptelefoon en lekkere muziek op! Ik geniet van mijn neefje, die mij tante Paffie noemde ooit, dankzij hem leer ik kennismaken met basisvertrouwen, basisveiligheid en onvoorwaardelijke liefde. De voor mij altijd zo vage termen worden nu ineens tastbaar en werkelijkheid. Dat is fijn en geeft hoop! Heel veel hoop.
En dat gun ik jullie ook allemaal! Dat we ooit de wereld mogen leven in veiligheid, niet in schijnveiligheid, wantrouwen of achterdocht - zo heeft ons ontstaan misschien ons die blauwdruk gegeven, maar ik voel dat we dit kunnen overwinnen![❤️]()
Hoe oud ben je als. Ik het vragen?
Ik heb al 5 mnd geen therapie meer maar werk wel dat ik terug moet loop wel vast in mijn faalangst en mijn studie.
Ik heb nooit medicatie gehad eigenlijk en emdr is bij niet zo goed geweest vaak pakt dit te heftig uit bij complexe trauma s, ik ben ook vanaf baby getraumatiseerd. Ik merk vooral snel.moe concentratie problemen blokkeren zoals bij een toets. Ik heb nooit advies gekregen niet te werken altijd wel gedaan.
Ik vindt erg vervelend voor de mensen die niets kunnen doen....
dinsdag 11 december 2018 10:04
Lief Punaises! terug! <3
Lavendel2, dankjewel voor je lieve reactie! Ik had helemaal geen melding gekregen van jullie reactie haha. Maar ik ben 32 jaar. Theoretisch een volwassen jonge vrouw. Gevoelsmatig voel ik me in veel opzichten een klein meisje, te bang voor de grote boze wereld.
Ik snap jouw faalangst heel goed bij je studie! Begrijpen docenten en klasgenoten het wel? Of heb je niets gezegd? Ik mag volgend jaar weer gaan studeren, ook in deeltijd, lang leve het levenlanglerenkrediet en behoud van mijn WAjong, maar dan nog zie ik er bijna als een berg tegenop. Ik wil wel heel graag, maar iets in mij zegt; ik zal toch wel weer falen. Frustrerend.
Dan herken ik Zeeeepjes reactie wel van je verstoppen onder een dekentje![🙈]()
Doen alsof je niet thuis bent. Ik krijg soms al hartkloppingen als ik mensen rondom mijn deur hoor lopen; een raar gevoel van 'ze komen me halen'. Hahaha klinkt als de zak van Sinterklaas ![😂]()
Maar denk dat dit door de onvoorspelbare start komt; teveel verzorgers in korte tijd en ziekenhuisopname. Oja ik ben geadopteerd! Gelukkig wel door een hele lieve papa en mama
Maar Lavendel2, heb jij wel een beetje een netwerk waar je soms op kunt terugvallen? Lieve vrienden of familie? Juist omdat je al 5 mnd zonder therapie zit. Ik vind het superknap dat je het zonder medicijnen doet! Echt. Hoe oud ben jij?
terug! <3 Lavendel2, dankjewel voor je lieve reactie! Ik had helemaal geen melding gekregen van jullie reactie haha. Maar ik ben 32 jaar. Theoretisch een volwassen jonge vrouw. Gevoelsmatig voel ik me in veel opzichten een klein meisje, te bang voor de grote boze wereld.
Ik snap jouw faalangst heel goed bij je studie! Begrijpen docenten en klasgenoten het wel? Of heb je niets gezegd? Ik mag volgend jaar weer gaan studeren, ook in deeltijd, lang leve het levenlanglerenkrediet en behoud van mijn WAjong, maar dan nog zie ik er bijna als een berg tegenop. Ik wil wel heel graag, maar iets in mij zegt; ik zal toch wel weer falen. Frustrerend.
Dan herken ik Zeeeepjes reactie wel van je verstoppen onder een dekentje
Doen alsof je niet thuis bent. Ik krijg soms al hartkloppingen als ik mensen rondom mijn deur hoor lopen; een raar gevoel van 'ze komen me halen'. Hahaha klinkt als de zak van Sinterklaas 
Maar denk dat dit door de onvoorspelbare start komt; teveel verzorgers in korte tijd en ziekenhuisopname. Oja ik ben geadopteerd! Gelukkig wel door een hele lieve papa en mama Maar Lavendel2, heb jij wel een beetje een netwerk waar je soms op kunt terugvallen? Lieve vrienden of familie? Juist omdat je al 5 mnd zonder therapie zit. Ik vind het superknap dat je het zonder medicijnen doet! Echt. Hoe oud ben jij?
Hope is important because it can make the present moment less difficult. If we believe that tomorrow will be better, we can bear a hardship today (Nhat Hanh)
dinsdag 11 december 2018 12:39
Hoi! Ik ben net 36 nooit medicatie gehad idd. Ik heb wel veel angstaanvallen gehad als puber meisje ben gaan sporten dat heeft veel geholpen met pijn lichamelijk en adem halen. Ik ben dingen gaan doen die ik eng vindt. Ik loop niet weg voor mijn angst zoals ik vroeger deed. Dat gevoel wat jij hebt ik zal toch weer falen is echt een rot gevoel dat ik maar al te goed herken toch zou ik zeggen ga het doen!TantePaffie schreef: ↑11-12-2018 10:04Lief Punaises!
Lavendel2, dankjewel voor je lieve reactie! Ik had helemaal geen melding gekregen van jullie reactie haha. Maar ik ben 32 jaar. Theoretisch een volwassen jonge vrouw. Gevoelsmatig voel ik me in veel opzichten een klein meisje, te bang voor de grote boze wereld.
Ik snap jouw faalangst heel goed bij je studie! Begrijpen docenten en klasgenoten het wel? Of heb je niets gezegd? Ik mag volgend jaar weer gaan studeren, ook in deeltijd, lang leve het levenlanglerenkrediet en behoud van mijn WAjong, maar dan nog zie ik er bijna als een berg tegenop. Ik wil wel heel graag, maar iets in mij zegt; ik zal toch wel weer falen. Frustrerend.
Dan herken ik Zeeeepjes reactie wel van je verstoppen onder een dekentjeDoen alsof je niet thuis bent. Ik krijg soms al hartkloppingen als ik mensen rondom mijn deur hoor lopen; een raar gevoel van 'ze komen me halen'. Hahaha klinkt als de zak van Sinterklaas
Maar denk dat dit door de onvoorspelbare start komt; teveel verzorgers in korte tijd en ziekenhuisopname. Oja ik ben geadopteerd! Gelukkig wel door een hele lieve papa en mama
Maar Lavendel2, heb jij wel een beetje een netwerk waar je soms op kunt terugvallen? Lieve vrienden of familie? Juist omdat je al 5 mnd zonder therapie zit. Ik vind het superknap dat je het zonder medicijnen doet! Echt. Hoe oud ben jij?
Je werkt er niet naast dus al je aandacht kan daar naartoe dit gaat jou lukken waar een wil is een weg
ptss gaat niet over ook niet bij mij we zijn anders ontwikkelt maar er mee leren leven kunnen we ik kreeg de kans niet om te studeren ik was zo bezig met overleven en mijn moeder opvangen enz dat ik onder mijn niveau presenteerde dit heeft mij niet goed gedaan.Vandaar nu zo laat het kost mij dubbel meer energie dan mijn klasgenoten ik moet soms dingen laten het zij zo dan
ik kan wel terug vallen maar vaak trek ik me terug. Dagje school kan mij helemaal doen opfleuren omdat het leuk is mijn docent weet van mij of. Mijn werk veel minder dat wil ik zelf.
Bange meisje is niet gek haha ik wantrouw ook als ik alleen ben in dr avond doe ik de deur niet meer open als ik geen bezoek verwacht hahahaa
dinsdag 11 december 2018 23:43
Wat onwijs fijn dat je zoveel voldoening haalt uit je studie. Heb je geen recht op iets van een uitkering zodat je al je aandacht kunt richten op je studie?
En wat betreft het dingen moeten laten voor wat het is.. Weetje, ik zie het meestal niet zo. Althans, ik probeer het niet zo te zien. Ik doe mezelf (en jij denk ik ook) eerder geweld aan door mezelf onder te dompelen in de wereld van feestjes, uitgaan, whatever. Waarom zou ik mezelf dan martelen terwijl ik ook kan genieten met mezelf? Soms is het eenzaam, i agree. Dus niet om te bagatelliseren maar wel om aan te geven dat jezelf forceren ook niet gezond is. Zo vier ik oud en nieuw dit jaar gewoon bij mijn ouders. Weg van alle prikkels.
Hoe gaat het bij jullie wat betreft relaties? Is er dan wel sprake van vertrouwen? Of komt het wantrouwen dan toch weer vrij snel om de hoek kijken?
En wat betreft het dingen moeten laten voor wat het is.. Weetje, ik zie het meestal niet zo. Althans, ik probeer het niet zo te zien. Ik doe mezelf (en jij denk ik ook) eerder geweld aan door mezelf onder te dompelen in de wereld van feestjes, uitgaan, whatever. Waarom zou ik mezelf dan martelen terwijl ik ook kan genieten met mezelf? Soms is het eenzaam, i agree. Dus niet om te bagatelliseren maar wel om aan te geven dat jezelf forceren ook niet gezond is. Zo vier ik oud en nieuw dit jaar gewoon bij mijn ouders. Weg van alle prikkels.
Hoe gaat het bij jullie wat betreft relaties? Is er dan wel sprake van vertrouwen? Of komt het wantrouwen dan toch weer vrij snel om de hoek kijken?
Hope is important because it can make the present moment less difficult. If we believe that tomorrow will be better, we can bear a hardship today (Nhat Hanh)
woensdag 12 december 2018 07:20
Nee ik doe me zelf geen geweld aan ik ga niet de.prikkels op zoeken ik leef stabiel sporten focus houden, ik reageer niet goed op een wijntje dus ik zoek de prikkels niet op.wat negatief uitpakt.TantePaffie schreef: ↑11-12-2018 23:43Wat onwijs fijn dat je zoveel voldoening haalt uit je studie. Heb je geen recht op iets van een uitkering zodat je al je aandacht kunt richten op je studie?
En wat betreft het dingen moeten laten voor wat het is.. Weetje, ik zie het meestal niet zo. Althans, ik probeer het niet zo te zien. Ik doe mezelf (en jij denk ik ook) eerder geweld aan door mezelf onder te dompelen in de wereld van feestjes, uitgaan, whatever. Waarom zou ik mezelf dan martelen terwijl ik ook kan genieten met mezelf? Soms is het eenzaam, i agree. Dus niet om te bagatelliseren maar wel om aan te geven dat jezelf forceren ook niet gezond is. Zo vier ik oud en nieuw dit jaar gewoon bij mijn ouders. Weg van alle prikkels.
Hoe gaat het bij jullie wat betreft relaties? Is er dan wel sprake van vertrouwen? Of komt het wantrouwen dan toch weer vrij snel om de hoek kijken?
Ik weet niet of ik recht op een uitkering heb ik heb altijd gewoon gewerkt maar ik denk dat ik met een baan meer inkomsten heb dan met een ziekte uitkering gezien in me omgeving. Ik vind werken niet erg het leid genoeg af ik ben gewoon eerder moe en moet soms even me zelf terug trekken, dit geeft me een basis stabiliteit ik moet ergens voor opstaan en de deur uit.
Relatie gaat bij de meeste met ptss moeizaam ik zelf heb al heel lang een relatie ging niet altijd over rozen haha het is moeilijk voor ee partner soms.
woensdag 26 december 2018 22:34
Ik wou een tijd geleden op dit topic reageren, omdat het me raakte dat er werd gesteld dat een complexe ptss niet meer over zou gaan. Daar is echt geen bewijs voor, hoor! Het is wel zo dat als er heel veel verschillende soorten trauma's zijn, dat het langere tijd neemt.
Maar in dat geval zou ik willen aanraden als je minder last van herbelevingen wil hebben en meer controle wil hebben, om het boek van Janine Fisher te lezen. Dat gaat over het overwinnen van ernstige trauma's op een manier dat je niet voor eeuwig blijft worstelen.
Google maar eens op trauma's overwinnen en haar naam. Je leert er ontzetttend veel van en het raakt je echt.
Veel sterkte, moed, en beterschap toegewenst.
Maar in dat geval zou ik willen aanraden als je minder last van herbelevingen wil hebben en meer controle wil hebben, om het boek van Janine Fisher te lezen. Dat gaat over het overwinnen van ernstige trauma's op een manier dat je niet voor eeuwig blijft worstelen.
Google maar eens op trauma's overwinnen en haar naam. Je leert er ontzetttend veel van en het raakt je echt.
Veel sterkte, moed, en beterschap toegewenst.
woensdag 26 december 2018 23:14
Chris7 schreef: ↑26-12-2018 22:34Ik wou een tijd geleden op dit topic reageren, omdat het me raakte dat er werd gesteld dat een complexe ptss niet meer over zou gaan. Daar is echt geen bewijs voor, hoor! Het is wel zo dat als er heel veel verschillende soorten trauma's zijn, dat het langere tijd neemt.
Maar in dat geval zou ik willen aanraden als je minder last van herbelevingen wil hebben en meer controle wil hebben, om het boek van Janine Fisher te lezen. Dat gaat over het overwinnen van ernstige trauma's op een manier dat je niet voor eeuwig blijft worstelen.
Google maar eens op trauma's overwinnen en haar naam. Je leert er ontzetttend veel van en het raakt je echt.
Veel sterkte, moed, en beterschap toegewenst.
Nee daar is inderdaad geen bewijs voor. Maar c ptss is niet makkelijk en al helemaal niet als je al vanaf baby/ kind al onveilig gehecht ontwikkel je anders je zal nooit helemaal veranderen vele zullen dingetjes blijven houden. Er zijn zoveel varianten van ptss de een komt er volledig vanaf de ander deels en sommige nooit meer. Het hangt van diverse factoren af en een beetje geluk er zijn tallen die al jaren in therapie zitten zonder resultaat.
Dank je wel voor de tip voor het boek!
