Depressie en misselijkheid

hoi lisa,



Ik denk dat als je door je angsten depressief ben geworden ( dat haal ik een beetje uit je verhaal) en je ziet in wat je angsten zijn en daar aan werkt dan denk ik dat je zonder medicijnen er wel uit kan komen hoor!



Ik ben zelf ook al een tijdje depressief door angsten die ik heb. en ik probeer het zelf ook zonder antidepresiva. Maar wel veel praten met een psycholoog, dat helpt bij mij.

Heb je die misselijkheid en wel/niet medicatie gebruiken ook besproken met je therapeut? De misselijkheid klinkt mij in de oren als hyperventilatie. Misschien kan je dat eens aan haar/hem vragen? En hoe je daar mee om moet gaan? (bv ademhalingstechniek e.d.)

Voor zover ik weet nooit een postnatale depressie gehad, wel heel erg lang heel veel misselijk, ook na de bevalling. Had bij mij te maken met vermoeidheid en verstoorde hormoonbalans. Ik ben zeker 2 jaar na de bevalling van mijn jongste dagelijks misselijk geweest, 's ochtends erger en vaker dan later op de dag.

En nog (jongste wordt binnenkort 3) ben ik regelmatig misselijk als ik (te) moe ben en ook nog eens ongesteld (die hormonen weer).



Over depressie kan ik geen tips geven, de misselijkheid is bij mij beter te hanteren als ik accepteer dat ik op dat moment wat rustiger aan moet doen en ik sowieso niet te veel moet.



Sterkte!

Ik ben lange tijd na de bevalling van mijn dochter depressief/overspannen geraakt(na anderhalf jaar). En ik had ook voornamelijk heel veel moeite met het begin van de dag. Geen eetlust, vol gevoel, misselijkheid. Het hoorde er bij mij allemaal bij. Gejaagd gevoel, angstig etcetc. Het hele pakketje. Vele kilo's afgevallen.



Ik zou AD gaan gebruiken, werd voorgeschreven door de HA, maar na één pil ben ik zo gruwelijk ziek geweest, dat ik gelijk mijn buik vol had van AD. Ik heb het dus zonder medicatie gedaan. Ik koos er dus heel bewust voor, om alle gevoelens maar te ondergaan ipv te onderdrukken. Het was een lange weg, maar het is me gelukt, en ik ben er heel erg trots op! Uiteraard heb ik daar wel hulp bij gehad.



Zo te lezen ben je al op de goede weg! Ik zou er in dit stadium niet meer voor kiezen om aan de AD te gaan. Je hebt al zo veel overwonnen!

Ik herken in je bericht de depressiviteit, angsten en de misselijkheid. Inderdaad met name in de ochtend, soms al bij het wakker worden. Gelukkig leer ik steeds beter met die periodes omgaan en gaan ze steeds sneller weg. Soms hielp bij mij een paracetamol, maar de echte misselijkheid ging weg door medicijnen tegen de misselijkheid. Ik nam er wel eens een zetpil voor. Wel via je huisarts of apotheek te verkrijgen. Door de misselijkheid werd ik ook steeds herinnert aan het feit dat ik niet lekker in mijn vel zat, en zonder de misselijkheid kon ik positiever denken en makkelijker de knop omzetten.



Verder klinkt het alsof je al een heel eind bent. Fijn! Goed gedaan, je hebt je probleem in de ogen gekeken. Misschien is een haptonoom of haptotherapeut nog een idee. Ik was op een gegeven moment wel klaar met de psycholoog. Maar de sluipende klachten bleven, zoals die misselijkheid, duizelig. Iemand schreef het hier al. Is mogelijk een vorm van hyperventilatie. En de haptotherapeut heeft mij hier nog weer een stuk verder geholpen.



Succes en wees lief voor jezelf, dat is het allerbelangrijkste!

Ondanks dat de misselijkheid niet zo erg is, schrijf je dat je er last van hebt, als soort van restverschijnsel, toch? Ik denk dat het een lichte vorm van hyperventilatie is. Maar het woord klinkt meteen zo heftig, maar zo bedoel ik het niet. Ik voelde mij op een gegeven moment ook weer steeds beter/goed, behalve die misselijkheid (met name in de ochtend en bij goed veel afleiding/ niet te veel aandacht aan besteden trok het weg). Zo'n sluipende klacht, waardoor ik het niet helemaal los kon laten. Bleek toch hoog te ademen en een strakke houding te hebben, waar ik mij zelf niet van bewust was. De haptotherapeut wees mij hier en leerde mij ontspannen.



Antidepressiva sta je zelf niet helemaal achter zo als ik het lees. Dan zou ik het ook niet doen. Maar misschien is het wel goed om voor jezelf een ultimatum te bedenken. Nu gaat het goed en steeds beter en ik hoop voor je dat dit zo blijft vooruit gaan, maar je kan ook weer even terugvallen, misschien minder hard of heel hard (gaan we niet vanuit) maar bedenk voor jezelf grenzen. Zo van als ik over een half jaar nog niet veel beter voel dan nu of juist slechter, dan weer eens over antidepressiva (of een andere behandeling) denken. Of wanneer ik mij weer zo of zo voel, dat wil ik niet en dan evt. antidepressiva. Antidepressiva heeft bijwerkingen maar het kan je in bepaalde gevallen even op gang brengen. Als je het ook maar in combinatie doet met een soort van behandeling.



En niet teveel waarde hechten aan de diagnose, hij uit zich bij iedereen anders. Je bent gewoon gevoelig voor bepaalde klachten. Zoals ik al in vorige post schreef, je bent goed op weg!! Succes verder met loslaten Is lastig, ik spreek uit ervaring;-)

Ik denk dat je het al hartstikke goed doet!

Hou vol, het gaat echt over, en beter worden. Ik ben geen arts, maar als je nu zelf al merkt dat het beter gaat, zou ik de AD zeker laten liggen.



Ik ben zelf een jaar na de geboorte van mijn 2e een flinke tijd overspannen geweest. Of het een postnatale depressie was weet ik niet. Het ontstond door overbelasting, ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel, controle willen houden, en ook een aantal heftige gebeurtenissen in de jaren er voor. Kortom, mijn emmertje liep over. Ik kreeg last van angsten, voor ziek zijn, dood gaan of dat iemand iets zou overkomen, ik had ook erg last van maagklachten en misselijkheid. Uiteindelijk kon ik mijn werk en de zorg voor de kindjes niet meer volhouden, en heb ik een tijdje thuis gezeten. Heel lastig vond ik dat. Alsof ik dan toegaf dat het niet goed met me ging, en dat het dan alleen maar erger zou worden. Of nooit meer over zou gaan.

Omdat ik ook telkens een enorm zenuwachtig en gejaagd gevoel, en irreële angsten kreeg heeft mijn huisarts ook AD voorgeschreven.

Ik werd er inderdaad ook vreselijk ziek van in het begin. Alle kwalen leken nog veel erger te worden en ik heb een week rillend in bed gelegen, als een soort junk, met waanideëen en angsten, en ik hoefde niks te eten. Wat een rotzooi was dat zeg. Na een week bij de huisarts gezeten om te vragen of dit wel normaal was. Toch heb ik volgehouden, en na een week of 4 werden de bijwerkingen minder. Omdat ik zo heftig reageerde ben ik nooit verder gekomen dan de startdosering (eigenlijk moet je die dan nog opbouwen). De vraag is dus of ik uberhaubt profijt heb gehad van een positieve werking van de medicijnen. Maar we lieten het maar even zo, (afbouwen kan ook weer veel afkickverschijnselen teweegbrengen). Toen ik eenmaal wat stabieler werd heb ik ook therapie gehad bij een psychotherapeut. Dat heeft me enorm geholpen. Gewoon alleen al het begrip en de geruststelling dat ik echt niet raar was, dat het echt weer goed zou komen. En wat handvatten om weer een beetje grip op mijn gevoel te krijgen.

De therapeut zei dat zij misschien liever zonder medicatie aan de gang waren gegaan. Ze hadden het idee dat ik het zonder ook wel had gered. Ik heb achteraf ook ernstig de twijfels of ik er iets aan heb gehad. Na 9 maanden heb ik heel voorzichtig afgebouwd, gelukkig zonder veel problemen. En nu gaat het weer veel beter met me. Ik werk gewoon weer, kan weer van alles genieten, en zorg voor mijn kindjes. Heel af en toe in stress-situaties komen die zenuwen nog wel eens de hoek om. Maar ik kan er nu veel beter mee omgaan en weet ook dat het altijd weer over gaat. Dat is een hele geruststelling.

Voor de misselijkheid en maagklachten heb ik een hele tijd pantozol geslikt. Later mee gestopt en de maagklachten en misselijkheid verdwenen vanzelf. Het is wel een zwakke plek, en bij stress heb ik daar als eerste last van. Soms slik ik dan wat domperidon. Dat helpt best goed.

Verder geen medicijnen meer voor mij. (hopelijk). Ik hoop ook nooit meer in zo'n dal te zakken. Bij mij overheerste overigens angstgevoelens, niet echt depressie. Ik had ook geen depressie volgens de diagnose. Maar alles staat met elkaar in verband.

Mij heeft het ook heel veel geholpen om heel veel te wandelen. Iedere dag bijna, gewoon een uur lopen, frisse neus. In het begin ging ik dan piekeren en malen, maar na een tijdje kwam mijn hoofd leeg en kreeg ik weer oog voor mijn omgeving.

Ik ben overigens ook een tijdje bij een haptonoom geweest die me weer leerde ontspannen, en uiten waar ik me wel en niet prettig bij voelde.



Meid, ik weet zeker dat het jou ook gaat lukken. Ik heb inmiddels ook al zoveel mensen gesproken die soortgelijke ervaringen hebben, en allemaal komen ze er weer uit. En vaak sta je dan ook iets anders in het leven. Je kijkt wat anders naar zaken, en hebt weer wat geleerd over jezelf.

Geloof me, je komt er beter uit!

Ik kon me daar toen ook nog niks bij voorstellen, maar het is echt zo.

Heel veel succes.