Psyche
alle pijlers
dochter met anorexia wil met vriendinnen weg
donderdag 16 mei 2019 14:26
Mijn dochter van 16 jaar is langdurig opgenomen geweest en nu inmiddels 1,5 maand thuis.
Het gaat tot nu toe goed, al kan dit zo weer anders zijn.
Mijn dochter zit in het examen jaar maar omdat ze nog geen les heeft kunnen volgen doet ze dit jaar over, alleen haar Engels examen doet ze dit jaar.
Gisteren was ze even op school, heeft ze bij kunnen kletsten en kreeg ze de vraag of ze ook mee op vakantie ging.
Dochter wil dit dus heel graag, zelf ziet ze ook wel dat 2 weken niet haalbaar dus haar voorstel is 2 nachten.
Vanmorgen dit in het ziekenhuis besproken, maar de psycholoog is hier heel terughoudend in.
Ik gun het haar zo ontzettend, en met 16 jaar moet dat gewoon kunnen.
Punt is zij mag vanwege haar gewicht nog niet naar school moet nog 1,7 kg aankomen om dit te mogen ook sporten mag nog niet.
Zij heeft een hele strenge eetlijst waar we haar steeds aan moeten helpen herinneren anders vergeet ze ( zogenaamd) toch wat.
Ze heeft inmiddels een gewicht gehaald wat echt jaren geleden is geweest dat ze dat woog, ze ziet er nu zoveel gezonder uit.
Ze is nu ook veel vrolijker, we dringen weer tot haar door.
Hoe fijn is het dat ze het normale leven weer stukje bij beetje op mag pakken en hoe motiverend kan zo'n weekend met vriendinnen dan zijn.
Mijn man en ik vinden dit best een dilemma.
Het gaat tot nu toe goed, al kan dit zo weer anders zijn.
Mijn dochter zit in het examen jaar maar omdat ze nog geen les heeft kunnen volgen doet ze dit jaar over, alleen haar Engels examen doet ze dit jaar.
Gisteren was ze even op school, heeft ze bij kunnen kletsten en kreeg ze de vraag of ze ook mee op vakantie ging.
Dochter wil dit dus heel graag, zelf ziet ze ook wel dat 2 weken niet haalbaar dus haar voorstel is 2 nachten.
Vanmorgen dit in het ziekenhuis besproken, maar de psycholoog is hier heel terughoudend in.
Ik gun het haar zo ontzettend, en met 16 jaar moet dat gewoon kunnen.
Punt is zij mag vanwege haar gewicht nog niet naar school moet nog 1,7 kg aankomen om dit te mogen ook sporten mag nog niet.
Zij heeft een hele strenge eetlijst waar we haar steeds aan moeten helpen herinneren anders vergeet ze ( zogenaamd) toch wat.
Ze heeft inmiddels een gewicht gehaald wat echt jaren geleden is geweest dat ze dat woog, ze ziet er nu zoveel gezonder uit.
Ze is nu ook veel vrolijker, we dringen weer tot haar door.
Hoe fijn is het dat ze het normale leven weer stukje bij beetje op mag pakken en hoe motiverend kan zo'n weekend met vriendinnen dan zijn.
Mijn man en ik vinden dit best een dilemma.
donderdag 16 mei 2019 18:44
Je projecteert hier echt te veel op jezelf. Die 1,7 kg is niet door de kliniek bedacht, maar een voorwaarde om weer naar school te mogen. Gezien de strenge eetlijst ligt het helemaal niet voor de hand dat de dochter van TO al op een gezond gewicht zit. Ze is niet meer zo mager om opgenomen te moeten zijn, dat is echt iets anders. Je weet helemaal niet welke grens school hanteert, dat kan ook zomaar een BMI van 18 zijn, waar dochter kennelijk nog onder zit. Het is dus nogal raar om te concluderen dat ze het fysiek prima aankan. Ik neem aan dat je als ervaringsdeskundige ook weet dat eerste succes heel fragiel is en een terugval altijd om de hoek loert, en het prima behoorlijk lang kan duren voor zo'n terugval weer wordt omgekeerd.consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 18:00To als ik het goed begrijp is je dochter qua gewicht in principe op gezond niveau ( die 1,7 kilo neem ik even als marge, ik weet hoe klinieken werken)
Puur fysiek zou ze het dan gewoon aankunnen neem ik aan.
Mentaal zal dit absoluut en uitdaging zijn.
Echter hoort dat ook bij de weg naar genezing. In de resocialisatie periode werden dit soort bezigheden juist als doelen gesteld.
Het is oefenen en nog eens oefenen.
Het zal lange tijd kwetsbaar blijven en ja het kan altijd weer fout gaan, nu, volgende week, volgend jaar, over 5 jaar.
Mijn ervaring is dat juist de leuke en mooie kanten waar je weer aan kan participeren ook een trigger kan zijn om voor te blijven knokken.
Je moet het kunnen gaan voelen. Het gezonde deel van je gedachtes voeden met betere gedachtes en betere keuzes.
Ja dat is moeilijk, heel moeilijk.
En dat is vallen en opstaan en vaak iedere dag opnieuw beslissen.
Dat zal ze in de kliniek hebben moeten doen, thuis, straks op school, op een feestje, tijdens een uitje etc.
Maar ze moet ook plezier weer kunnen ervaren en voelen.
Ja ik zou , met enige randvoorwaarden dit alleen maar toejuichen.
Alleen als ze zelf echt graag wil natuurlijk en het ook aandurft.
Ik kan nu ook mijn ervaringen delen hoor, want 25 jaar anorexia gehad en voor mij was het een heel slecht idee geweest. Sterker nog: ik heb het geprobeerd, en vond het afschuwelijk. Mijn vriendinnen waren reuze lief, maar ik vond het heel moeilijk om door te eten en helemaal zelf verantwoordelijk te zijn. TO's dochter moet ook nog steeds aan haar eetlijst worden herinnerd. Dat is gewoon nog niet zo stabiel.
Wat hier de doorslag zou moeten geven, is wat haar psycholoog zegt. Je kan er prima nog een gesprek over aangaan, maar als die het geen goed idee vindt, waarom zou je dan in godsnaam het risico lopen omdat sommige mensen op het VF, die het meisje niet kennen, wel geloven dat het prima kan? Dochter weet dat zelf nog niet eens zeker. Ze is 16, het is TO's taak haar te beschermen.
donderdag 16 mei 2019 18:50
Sowieso zou ik het advies van de behandelaar opvolgen. Maar ik begrijp dat er nog geen écht gesprek over is geweest. Ik zou meenemen in dat gesprek:
- wat gaan ze precies doen die 2 dagen (en dan ook precies!) Zwemmen, winkelen, uitgaan. Of misschien hele dagen op het strand liggen.
- kunnen ze zelf koken en dat privé opeten, of moeten ze uit eten.
- hoe snel kan je bij haar zijn (misschien zelf hotel in dezelfde stad boeken?)
- mocht hotel in zelfde stad een optie zijn, kan je dan misschien de eetmomenten samen doen? (Videobellen tijdens eten misschien een optie?)
- hoe zijn die vriendinnen (Ze klinken uit wat je hier zegt echt heel lief)
- is zij en/ of haar vriendinnen bij machtte aan te geven als het niet goed gaat?
- wat zijn alternatieven die wél zouden kunnen als ze niet mee kan? Dagje weg? Samen met jullie en vriendin op vakantie? Jullie een nachtje thuis weg en zij met vriendinnen thuis? Ect.
Schrijf alles aan vragen en overwegingen op en neem dat mee naar het gesprek met de psycholoog. Nee is nee, misschien is misschien (onder welke voorwaarden dan wel?), en ja zou fantastisch zijn.
Heel veel sterkte!
- wat gaan ze precies doen die 2 dagen (en dan ook precies!) Zwemmen, winkelen, uitgaan. Of misschien hele dagen op het strand liggen.
- kunnen ze zelf koken en dat privé opeten, of moeten ze uit eten.
- hoe snel kan je bij haar zijn (misschien zelf hotel in dezelfde stad boeken?)
- mocht hotel in zelfde stad een optie zijn, kan je dan misschien de eetmomenten samen doen? (Videobellen tijdens eten misschien een optie?)
- hoe zijn die vriendinnen (Ze klinken uit wat je hier zegt echt heel lief)
- is zij en/ of haar vriendinnen bij machtte aan te geven als het niet goed gaat?
- wat zijn alternatieven die wél zouden kunnen als ze niet mee kan? Dagje weg? Samen met jullie en vriendin op vakantie? Jullie een nachtje thuis weg en zij met vriendinnen thuis? Ect.
Schrijf alles aan vragen en overwegingen op en neem dat mee naar het gesprek met de psycholoog. Nee is nee, misschien is misschien (onder welke voorwaarden dan wel?), en ja zou fantastisch zijn.
Heel veel sterkte!
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
donderdag 16 mei 2019 18:55
dat deed mijn school destijds ook, en terecht. het is voor iedereen nogal traumatiserend als er een leerling doodgaat tijdens de les, om maar iets te noemen. Maar goed, dat is het punt verder niet, TO's dochter moet nog 1,7 kg aankomen om naar school te mogen, of die regel nou van school of haar therapeuten komt , is niet waar het om gaat. Maar dat dochter dus nog helemaal niet fysiek gezond is.
donderdag 16 mei 2019 18:57
Ja ik lees heel goed.Lucifer2018 schreef: ↑16-05-2019 18:01Waarom neem je dat aan?
Maar ze kan en mag nog niet naar school omdat ze dat fysiek niet aan kan.
Lees je wel goed voor je gaat zitten tikken?
Ik heb zelf ook ruim 20 jaar eetstoornis gehad, allerlei therapieën doorlopen .
Daarnaast heb ik mij er in verdiept door er veel over te Lezen, met name omdat ik uit eigen ervaring en zag bij mij medepatienten dat veel therapieën maar weinig effectief waren op de lange termijn.
Een eetstoornis is gewoon heel moeilijk te vangen en te behandelen.
We kunnen mensen met een eetstoornis niet in een gouden kooitje stoppen, hopen dat het dan een keer verdwijnt of dat dan elk gevaar vermeden wordt.
Een eetstoornis is al een gevangenis op zich, en ja ik breek hier ook een lans voor de dochter van to, naast dat ik absoluut to haar zorg begrijp,
Want het is echt vreselijk wanneer mensen je als een havik in de gaten blijven houden en je aan allerlei banden blijven leggen, ook al heb je al hard gewerkt en veel stappen gemaakt.
Een eetstoornis gaat ook over de controle los kunnen laten, maar hoe kan je dat ooit gaan leren als men je nog steeds de kans niet geeft na keihard knokken?
Natuurlijk zal er kritisch gekeken moeten worden hoe ze ervoor staat en welke randvoorwaarden er nodig zijn om dit plan te laten doorgaan.
Maar to vraagt wat wat wij denken, en vanuit mijn beleving denk ik dus dit.
donderdag 16 mei 2019 19:00
Even GOED lezen wat ik schrijf: ik leg juist uit dat belonen of straffen nergens op slaat.
Nog één keer: waarom zou je iemand belonen die aan de beterende hand is en moet je iemand dan straffen als hij of zij niet beter wordt?
Lees nog eens wat ik schrijf over niet aan een zwemwedstrijd mee kunnen doen met je been in het gips; dat is dus geen straf, dat is gewoon de consequentie van een gebroken been in het gips hebben.
Ook al geneest het supersnel en gaat het gips er al bijna af. Snap je?
donderdag 16 mei 2019 19:00
TO's dochter is 16, komt uit een langdurige opname en is net 1,5 maand thuis. Dit gaat niet over jou.consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 18:57Ja ik lees heel goed.
Ik heb zelf ook ruim 20 jaar eetstoornis gehad, allerlei therapieën doorlopen .
donderdag 16 mei 2019 19:01
Waarom dan iemand haar vriendinnen ontzeggen? Ik kan daar niets anders dan straffen van maken.SadButTrue999 schreef: ↑16-05-2019 19:00Even GOED lezen wat ik schrijf: ik leg juist uit dat belonen of straffen nergens op slaat.
Nog één keer: waarom zou je iemand belonen die aan de beterende hand is en moet je iemand dan straffen als hij of zij niet beter wordt?
donderdag 16 mei 2019 19:02
Ik heb zelf járen anorexia gehad en begeleid nu jongeren met een eetstoornis.
Een lastig dilemma. Wellicht is er een middenweg mogelijk. Er zijn namelijk zoveel mogelijkheden om wél een eetlijst te kunnen volgen op vakantie.
Bv elk eetmoment even appen/bellen, eetlijst doorbespreken met de vriendinnen, wekker op telefoon bij eetmomenten, alles van tevoren afspreken (bv met vriendinnen over het avondeten), alles in porties al meenemen, afspraken maken over de activiteiten die gedaan worden, rustmomenten inplannen etc etc.
Als je dochter nog op ernstig ondergewicht zit, is het somatisch gezien niet verstandig om te gaan.
Maar bovenal: ga in gesprek met elkaar. Bespreek jullie zorgen en vraag naar haar kijk op de situatie.
Overigens wil ik ook echt benoemen is dat de verbinding met het ‘normale leven’ erg belangrijk is voor (jonge) meiden met een eetstoornis. Tuurlijk moet er gefocust worden op herstel, maar afleiding van de eetstoornis(gedachten) is nodig. Leuke activiteiten ondernemen kan zorgen voor motivatie om het herstel voort te kunnen zetten.
Natuurlijk kan je dochter ook een ander uitje ondernemen met haar vriendinnen ipv een vakantie.
Een lastig dilemma. Wellicht is er een middenweg mogelijk. Er zijn namelijk zoveel mogelijkheden om wél een eetlijst te kunnen volgen op vakantie.
Bv elk eetmoment even appen/bellen, eetlijst doorbespreken met de vriendinnen, wekker op telefoon bij eetmomenten, alles van tevoren afspreken (bv met vriendinnen over het avondeten), alles in porties al meenemen, afspraken maken over de activiteiten die gedaan worden, rustmomenten inplannen etc etc.
Als je dochter nog op ernstig ondergewicht zit, is het somatisch gezien niet verstandig om te gaan.
Maar bovenal: ga in gesprek met elkaar. Bespreek jullie zorgen en vraag naar haar kijk op de situatie.
Overigens wil ik ook echt benoemen is dat de verbinding met het ‘normale leven’ erg belangrijk is voor (jonge) meiden met een eetstoornis. Tuurlijk moet er gefocust worden op herstel, maar afleiding van de eetstoornis(gedachten) is nodig. Leuke activiteiten ondernemen kan zorgen voor motivatie om het herstel voort te kunnen zetten.
Natuurlijk kan je dochter ook een ander uitje ondernemen met haar vriendinnen ipv een vakantie.
sanne1006 wijzigde dit bericht op 16-05-2019 19:08
Reden: Te vroeg verzonden
Reden: Te vroeg verzonden
77.00% gewijzigd
donderdag 16 mei 2019 19:03
ik denk dat dit precies de vraag is die TO eigenlijk heeft. Aan de ene kant haar dochter tiener te willen laten zijn en niet alleen maar bezig te laten zijn met eten en dus leuke tiener-dingen te laten doen. En aan de andere kant toch als ouder verantwoordelijk zijn voor haar gezondheid want het kind is ziek. Volgens mij is de vraag dus eigenlijk: WANNEER geef je die kans en stop je met als een havik in de gaten te houden, en meer specifiek: kan dat al bij die vakantie of is dat te vroeg.consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 18:57
Want het is echt vreselijk wanneer mensen je als een havik in de gaten blijven houden en je aan allerlei banden blijven leggen, ook al heb je al hard gewerkt en veel stappen gemaakt.
Een eetstoornis gaat ook over de controle los kunnen laten, maar hoe kan je dat ooit gaan leren als men je nog steeds de kans niet geeft na keihard knokken?
(niet dat ik het antwoord daarop weet natuurlijk, maar ik vind het hierboven in de quote eigenlijk wel mooi gesteld)
donderdag 16 mei 2019 19:05
Alsof er op school ook maar een schoolarts nog rondloopt, denk maar niet dat dochter van TO op school moet wegen 
. Die grens ligt toch echt vanuit de kliniek (meestal in samenspraak) en die grens verschilt per persoon. Net als dat het per persoon verschilt hoe ze om kunnen gaan met dergelijke verantwoordelijkheden. Hoe de sfeer aan tafel al dan niet wordt bepaald door een ES, hoeveel iemand probeert te verbergen. Maar ook of het al dan niet zinvol is om harde grenzen te trekken of dat dat juist averechts werkt of op de korte termijn wel werkt, maar duurzaam herstel in de weg staat.
Positieve ervaringen kunnen ook juist goed werken. Of het krijgen van vertrouwen alleen al ("Ik wil deze kans om te laten zien dat ik het wel kan niet verpesten.") Die eetstoornis is niet voor niets ontstaan. Als die eetstoornis is ontstaan om dergelijke contacten te ontwijken... want TO's dochter voelt zich niet goed/leuk/whatever genoeg. Of is überhaupt bang om te leven. Of voelt zich zo fucked up dat ze juist die leuke dingen nodig heeft om weer levenslicht te zien. Wie zijn wij om dan te zeggen: volg alleen je lijst en kom alleen maar aan? Dan kan je de verantwoordelijkheid weer dragen. Terwijl de daadwerkelijke verantwoordelijkheid niet enkel in de ES ligt, maar ook over het leven zelf gaat.
En mag ze op haar bek gaan? Kan ze daar ook van leren? Ja ze kan te hard vallen daar ben ik het heel erg mee eens en dat is gewoon ook super gevaarlijk. Alleen zo een terugval kan ook een daadwerkelijke ommekeer betekenen. Helaas heb je nergens zekerheid over. Weet je van te voren niet wat wijsheid is en wat niet en kan je achteraf ook niet vaststellen wat er was gebeurd als...
Tot zo ver mijn betoog, kortom: Ik denk dat wij de situatie moeizaam kunnen inschatten, omdat het voor iedereen anders is. Maar ook omdat je simpelweg geen zekerheid hebt over wat juist is en wat niet. Ook achteraf niet. Er is geen goed of fout: er is enkel een inschatting van de situatie en ik denk dat goed overleg met dochter belangrijk is.
. Die grens ligt toch echt vanuit de kliniek (meestal in samenspraak) en die grens verschilt per persoon. Net als dat het per persoon verschilt hoe ze om kunnen gaan met dergelijke verantwoordelijkheden. Hoe de sfeer aan tafel al dan niet wordt bepaald door een ES, hoeveel iemand probeert te verbergen. Maar ook of het al dan niet zinvol is om harde grenzen te trekken of dat dat juist averechts werkt of op de korte termijn wel werkt, maar duurzaam herstel in de weg staat.Positieve ervaringen kunnen ook juist goed werken. Of het krijgen van vertrouwen alleen al ("Ik wil deze kans om te laten zien dat ik het wel kan niet verpesten.") Die eetstoornis is niet voor niets ontstaan. Als die eetstoornis is ontstaan om dergelijke contacten te ontwijken... want TO's dochter voelt zich niet goed/leuk/whatever genoeg. Of is überhaupt bang om te leven. Of voelt zich zo fucked up dat ze juist die leuke dingen nodig heeft om weer levenslicht te zien. Wie zijn wij om dan te zeggen: volg alleen je lijst en kom alleen maar aan? Dan kan je de verantwoordelijkheid weer dragen. Terwijl de daadwerkelijke verantwoordelijkheid niet enkel in de ES ligt, maar ook over het leven zelf gaat.
En mag ze op haar bek gaan? Kan ze daar ook van leren? Ja ze kan te hard vallen daar ben ik het heel erg mee eens en dat is gewoon ook super gevaarlijk. Alleen zo een terugval kan ook een daadwerkelijke ommekeer betekenen. Helaas heb je nergens zekerheid over. Weet je van te voren niet wat wijsheid is en wat niet en kan je achteraf ook niet vaststellen wat er was gebeurd als...
Tot zo ver mijn betoog, kortom: Ik denk dat wij de situatie moeizaam kunnen inschatten, omdat het voor iedereen anders is. Maar ook omdat je simpelweg geen zekerheid hebt over wat juist is en wat niet. Ook achteraf niet. Er is geen goed of fout: er is enkel een inschatting van de situatie en ik denk dat goed overleg met dochter belangrijk is.
lorah wijzigde dit bericht op 16-05-2019 19:07
0.82% gewijzigd
donderdag 16 mei 2019 19:05
Dit dus.
Kind wil niet zwemmen. Wil geen 2 weken mee.
Kind wil aan de rand van 't zwembad gaan zitten kijken naar hoe haar vriendinnen zwemmen.
Waarom laat je haar uberhaupt examen doen of los uit de eetkliniek als ze niks kan, mag en nergens klaar voor is?
En alleen maar een hele zomer op de bank mag gaan zitten zich daar steendood vervelend?
Terwijl je de kat zelf bij de melk hebt gezet en haar zelf naar school hebt laten gaan om bij te praten met haar vriendinnen.
donderdag 16 mei 2019 19:19
donderdag 16 mei 2019 19:21
Waarom denk je dat ik het gevoel heb dat dit over mij gaat?
Ik mag niet praten vanuit mijn visie hierop ? Want dan gaat het over mij?
Ik belicht idd de kant die er ook is, een meisje die hard heeft gewerkt aan haar herstel, 6 weken geleden uit de kliniek is ontslagen en in de zomervakantie graag ( overweegt of ze dat wil ) twee nachtjes met haar vriendinnen wil doorbrengen.
En ik snap de zorgen van to, maar ik denk dat er best wat verzonnen kan worden om haar mee te laten gaan, zonder dat er gelijk gedacht moet worden dat het alleen maar compleet mis zal gaan.
Ook de psychiater was niet meteen afwijzend, daaruit durf ik wel de conclusie te trekken dat er in ieder geval geen sprake is van fysiek gevaar.
Anders zal er wel direct een rood licht afgegeven zijn.
Ook to staat als moeder er niet gelijk afwijzend in, ik neem aan dat ze als moeder geen dingen gaat overwegen die haar dochter duidelijk zouden gaan schaden.
donderdag 16 mei 2019 19:25
sanne1006 schreef: ↑16-05-2019 19:02Ik heb zelf járen anorexia gehad en begeleid nu jongeren met een eetstoornis.
Een lastig dilemma. Wellicht is er een middenweg mogelijk. Er zijn namelijk zoveel mogelijkheden om wél een eetlijst te kunnen volgen op vakantie.
Bv elk eetmoment even appen/bellen, eetlijst doorbespreken met de vriendinnen, wekker op telefoon bij eetmomenten, alles van tevoren afspreken (bv met vriendinnen over het avondeten), alles in porties al meenemen, afspraken maken over de activiteiten die gedaan worden, rustmomenten inplannen etc etc.
Als je dochter nog op ernstig ondergewicht zit, is het somatisch gezien niet verstandig om te gaan.
Maar bovenal: ga in gesprek met elkaar. Bespreek jullie zorgen en vraag naar haar kijk op de situatie.
Overigens wil ik ook echt benoemen is dat de verbinding met het ‘normale leven’ erg belangrijk is voor (jonge) meiden met een eetstoornis. Tuurlijk moet er gefocust worden op herstel, maar afleiding van de eetstoornis(gedachten) is nodig. Leuke activiteiten ondernemen kan zorgen voor motivatie om het herstel voort te kunnen zetten.
Natuurlijk kan je dochter ook een ander uitje ondernemen met haar vriendinnen ipv een vakantie.
Met je eens, met name ook hoe belangrijk de verbinding met het echte leven is.
Dat is precies de reden waarom ik tegen de stroom in zwem hier.
Er is niet enkel eten nodig om te genezen van een eetstoornis .
donderdag 16 mei 2019 19:27
Eten het euvel ook niet, maar dat wat tussen haar oren zit. Naar wat ik gelezen en gehoord heb blijft dat er ook altijd zitten. Gezonde dingen doen is altijd de weg tot genezing. De kans op terugvallen is er altijd. Leven in angst zal de stoornis niet minder maken lijkt me.consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 19:25Met je eens, met name ook hoe belangrijk de verbinding met het echte leven is.
Dat is precies de reden waarom ik tegen de stroom in zwem hier.
Er is niet enkel eten nodig om te genezen van een eetstoornis .
donderdag 16 mei 2019 19:28
Dat de mods dit topic niet verwijderen. Het is gewoon vragen om medisch advies. En dat wordt dan ook volop gegeven. En daarmee wordt dus het advies van de behandelaar - de enige die de situatie van de dochter echt kent - in de wind geslagen. Maar ja, het staat op psyche dus vinden de mods het niet nodig om in te grijpen.
De enige vraag die aan TO gesteld zou moeten worden is: waarom volg je het advies van de behandelaar niet op?
De enige vraag die aan TO gesteld zou moeten worden is: waarom volg je het advies van de behandelaar niet op?
donderdag 16 mei 2019 19:29
Er is nog geen advies.bethweeter schreef: ↑16-05-2019 19:28
De enige vraag die aan TO gesteld zou moeten worden is: waarom volg je het advies van de behandelaar niet op?
donderdag 16 mei 2019 19:34
Heel mooi gezegd.Lorah schreef: ↑16-05-2019 19:05Alsof er op school ook maar een schoolarts nog rondloopt, denk maar niet dat dochter van TO op school moet wegen
Positieve ervaringen kunnen ook juist goed werken. Of het krijgen van vertrouwen alleen al ("Ik wil deze kans om te laten zien dat ik het wel kan niet verpesten.") Die eetstoornis is niet voor niets ontstaan. Als die eetstoornis is ontstaan om dergelijke contacten te ontwijken... want TO's dochter voelt zich niet goed/leuk/whatever genoeg. Of is überhaupt bang om te leven. Of voelt zich zo fucked up dat ze juist die leuke dingen nodig heeft om weer levenslicht te zien. Wie zijn wij om dan te zeggen: volg alleen je lijst en kom alleen maar aan? Dan kan je de verantwoordelijkheid weer dragen. Terwijl de daadwerkelijke verantwoordelijkheid niet enkel in de ES ligt, maar ook over het leven zelf gaat.
En mag ze op haar bek gaan? Kan ze daar ook van leren? Ja ze kan te hard vallen daar ben ik het heel erg mee eens en dat is gewoon ook super gevaarlijk. Alleen zo een terugval kan ook een daadwerkelijke ommekeer betekenen. Helaas heb je nergens zekerheid over. Weet je van te voren niet wat wijsheid is en wat niet en kan je achteraf ook niet vaststellen wat er was gebeurd als...
Tot zo ver mijn betoog, kortom: Ik denk dat wij de situatie moeizaam kunnen inschatten, omdat het voor iedereen anders is. Maar ook omdat je simpelweg geen zekerheid hebt over wat juist is en wat niet. Ook achteraf niet. Er is geen goed of fout: er is enkel een inschatting van de situatie en ik denk dat goed overleg met dochter belangrijk is.
Je kan idd niet weten waar het exact goed of fout zou kunnen gaan.
Ja dat is moeilijk om daar mee te dealen, maar dan maar alles aan banden gaan leggen is gewoon niet de weg.
Ik denk dat het juist goed is om ook wat ( gedoseerde) ruimte te geven om los te kunnen gaan komen van ziek zijn , opnames, en gewoon bij ieder moment en bij iedere keuze de patiënt te zijn.
donderdag 16 mei 2019 19:34
donderdag 16 mei 2019 19:36
donderdag 16 mei 2019 19:36
Nou, dat is toch wel een heel groot punt bij anorexia, eten...Orișa schreef: ↑16-05-2019 19:27Eten het euvel ook niet, maar dat wat tussen haar oren zit. Naar wat ik gelezen en gehoord heb blijft dat er ook altijd zitten. Gezonde dingen doen is altijd de weg tot genezing. De kans op terugvallen is er altijd. Leven in angst zal de stoornis niet minder maken lijkt me.
Of eigenlijk NIET eten. Om dat weg te wuiven als 'bijzaak' vind ik echt heel apart!
donderdag 16 mei 2019 19:39
Het grootste punt bij ano is voor de meesten niet het eten an sich.SadButTrue999 schreef: ↑16-05-2019 19:36Nou, dat is toch wel een heel groot punt bij anorexia, eten...
Of eigenlijk NIET eten. Om dat weg te wuiven als 'bijzaak' vind ik echt heel apart!
Het grootste punt is een hypercontrole willen hebben over lichaam en geest.
donderdag 16 mei 2019 19:40
Er zit een heel psychologisch proces en vervormd denken achter. Geeft niet dat je dat niet snapt, maar dan begrijp ik niet waarom je hier zo dominant loopt te roepen.SadButTrue999 schreef: ↑16-05-2019 19:36Nou, dat is toch wel een heel groot punt bij anorexia, eten...
Of eigenlijk NIET eten. Om dat weg te wuiven als 'bijzaak' vind ik echt heel apart!
donderdag 16 mei 2019 19:40
Precies, en mocht het achteraf toch te vroeg zijn geweest, is dat ook een gegeven waar je mee verder kan.florence13 schreef: ↑16-05-2019 19:03ik denk dat dit precies de vraag is die TO eigenlijk heeft. Aan de ene kant haar dochter tiener te willen laten zijn en niet alleen maar bezig te laten zijn met eten en dus leuke tiener-dingen te laten doen. En aan de andere kant toch als ouder verantwoordelijk zijn voor haar gezondheid want het kind is ziek. Volgens mij is de vraag dus eigenlijk: WANNEER geef je die kans en stop je met als een havik in de gaten te houden, en meer specifiek: kan dat al bij die vakantie of is dat te vroeg.
(niet dat ik het antwoord daarop weet natuurlijk, maar ik vind het hierboven in de quote eigenlijk wel mooi gesteld)
To laat haar dochter ook niet voor twee weken los, haar dochter heeft zelf ook het besef dat dit nog te hoog gegrepen is.
Er ligt al een mooi compromis waar het klein in is gemaakt.
